Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Απ’ το μηδέν στην …Αναγέννηση!...

ΕΙΝΑΙ παραμονή Χριστουγέννων…Ακούω ραδιόφωνο, ΜΟΥΣΙΚΟ ραδιόφωνο και προσπαθώ να γράψω το κείμενο αυτό, αλλά νοιώθω ότι δεν έχω να προσθέσω τίποτα καινούργιο στα όσα έχουν ειπωθεί ή γραφεί αυτό τον καιρό…Η κρίση δεν μας αφήνει να σκεφθούμε κάτι άλλο, πέρα απ’ αυτή και τις επιπτώσεις της…Με αισιοδοξία ή με απαισιοδοξία, όλα κινούνται γύρω απ’ αυτή: τα μηνύματα των πολιτικών για τα Χριστούγεννα, οι ευχές των πολιτών, τα κείμενα των δημοσιογράφων, οι αναλύσεις των αναλυτών, τα ευχετήρια μηνύματα των εκκλησιαστικών ηγετών, οι προβλέψεις των αστρολόγων για τη νέα χρονιά…Η κρίση κυριαρχεί!
Η ΜΟΝΗ διέξοδος είναι να σταματήσεις να διαβάζεις εφημερίδες, ν’ ακούς δελτία ειδήσεων στο ραδιόφωνο ή να τα παρακολουθείς στην τηλεόραση…Ν’ αποφεύγεις τις ευχές που έγιναν μίζερες κι αυτές όμως, δεν γίνεται…Ούτε να κλείνεις τ’ αυτιά στο οικογενειακό τραπέζι που δεν έχει πλέον σε τίποτα να ζηλέψει από το δελτίο του ALTER: ο μπαμπάς υποδύεται τον Τράγκα, η μαμά τη Μακρή, ο γιος παρακολουθεί ατάραχος σαν τον Παυλόπουλο κι η γιαγιά επιχειρεί να συγκρατήσει τους αντιπαρατιθέμενους σαν άλλος Χατζηνικολάου για να μην της βγει η γαλοπούλα από τη μύτη…Συνεπώς, είσαι υποχρεωμένος να ζήσεις με την κρίση!...Συμφιλιώσου επιτέλους με την ιδέα…
Η ΚΡΙΣΗ όμως είναι μια ιδέα με την οποία δεν είναι εύκολο να συμφιλιωθείς…Γιατί δεν περιέχει μόνο «ήπιες προσαρμογές» τύπου «περικοπή δώρων» ή «επιδόματος», αλλά και δραματικές αλλαγές: απολύσεις, ανεργία, χρεοκοπίες, λουκέτα, ολ’ αυτά που κατά κόρον ακούμε τους τελευταίους μήνες και μας μαυρίζουν την καρδιά…Τα οποία παράγουν τόσο δυνατά συναισθήματα που οποιαδήποτε άλλη εικόνα επιχειρεί να σου αποσπάσει την προσοχή συναντά την απόλυτη αδιαφορία…
ΞΕΦΥΛΛΙΖΑ πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο τα κυριακάτικα φύλλα των εφημερίδων και στάθηκα στα αφιερώματα μερικών απ’ αυτές στη χρονιά που φεύγει…Ε, λοιπόν είχα ξεχάσει ότι το 2010 η ενεργοποίηση του ηφαιστείου της Ισλανδίας είχε κλείσει όλα τα αεροδρόμια της Ευρώπης για μια ολόκληρη εβδομάδα!...Είχα ξεχάσει ότι έπεσε αεροσκάφος που μετέφερε την Πολωνική ηγεσία για τις εκδηλώσεις της σφαγής του Κατίν!...Ή μάλλον, είχαν χωθεί τόσο βαθιά στη μνήμη μου που αναρωτιόμουν «αλήθεια, συνέβησαν αυτά το 2010 ή πολλά χρόνια πριν;»
ΕΙΝΑΙ προφανές ότι το 2010 θα το θυμόμαστε του λοιπού ΜΟΝΟΝ για την κρίση…Όπως οι γονείς μας το 1940 μόνο για την έναρξη του πολέμου το θυμούνται ή το 1967 μόνον για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου…Όλα τ’ άλλα, μπροστά στο μείζον φαντάζουν ασήμαντες λεπτομέρειες ακόμη κι αν είχαν όλα τα εχέγγυα ώστε να εγγραφούν στο σκληρό δίσκο της μνήμης μας!...
ΣΥΝΕΠΩΣ τι μας μένει; Να διαχειριστούμε όσο το δυνατόν πιο λογικά μπορούμε την υπάρχουσα κατάσταση, ελπίζοντας ότι δεν θα ξαναπεράσουμε αυτά που περνάμε…Βοηθάει η μουσική, ιδίως αυτή που συνδέθηκε με δυνατές συγκινήσεις του παρελθόντος μας και μας «ταξιδεύει» σε όμορφα βιώματά μας…Βοηθάει ένα βιβλίο που σε παίρνει από το ζοφερό παρόν και σε ταξιδεύει σε άγνωστους κόσμους που θα θέλαμε να ζούμε…Βοηθάει η φλόγα του τζακιού, το (χαλαρωτικό) μαγείρεμα, το τζόκινγκ…Όλ’ αυτά δηλαδή, που συνιστούσαν τα bonus της ζωής πριν γίνουμε νεόπλουτοι και καταναλωτικά όντα…Θα μου πείτε: αν έχεις απολυθεί απαντούν όλα στον πόνο σου; Όχι βέβαια, αλλά σε βοηθούν να βρεις μέσω μικρών απολαύσεων το κουράγιο να σκεφθείς ότι «ουδέν κακού, αμιγές καλού»…Όπως λένε και οι Ιταλοί: οι Ιταλοί που πέρασαν αιώνες ερίδων, πολέμων και εχθροπραξιών έφτιαξαν την Αναγέννηση, ενώ οι Ελβετοί που δεν πέρασαν τίποτα απ’ ολ’ αυτά το περισσότερο που έφτιαξαν ήταν σοκολάτες και ρολόγια! Χρόνια πολλά…

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Δάσκαλε που δίδασκες…

ΤΟ ΠΡΩΙ της περασμένης Πέμπτης, η Λάρισα ξύπνησε ντυμένη στα λευκά…Το χιόνι στους είκοσι περίπου πόντους δεν καθιστούσε απαγορευτική την κυκλοφορία πεζών και οχημάτων, πλην όμως από τις επτά τα τηλεφωνικά κέντρα των ραδιοφωνικών σταθμών είχαν «ανάψει»: «θα λειτουργήσουν τα σχολεία σήμερα;» το αγωνιώδες ερώτημα όσων ακροατών τηλεφωνούσαν…Επτά και μισή η Νομαρχία είχε αποφασίσει και δημοσιοποιούσε την απόφαση του Νομάρχη: «τα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης θα μείνουν κλειστά εξαιτίας της χιονόπτωσης»!...
ΣΤΙΣ ΔΕΚΑ το πρωί, στους τηλεοπτικούς σταθμούς έφθαναν οι πρώτες εικόνες από τη χιονισμένη πόλη: αυτοκίνητα να κινούνται αργά – αργά στους καλυμμένους με στρώμα χιονιού δρόμους…Έμπορους να καθαρίζουν με φτυάρια τα πεζοδρόμια μπροστά στο κατάστημά τους…Μαθητές να παίζουν χιονοπόλεμο στις πλατείες…Ναι, επρόκειτο για τους ίδιους ακριβώς μαθητές που κρίθηκε ότι δεν μπορούσαν να διασχίσουν πεζή την ελάχιστη απόσταση που χωρίζει το σπίτι τους από το σχολείο…Η κοινωνία των ενηλίκων φρόντισε να τους περάσει το μήνυμα ότι οι υποχρεώσεις μας μπορούν να περιμένουν αν η παραμικρή δυσκολία επηρεάσει την ρουτίνα μας, ενώ η διασκέδαση (εν προκειμένω ο χιονοπόλεμος) δεν υπόκειται σε τέτοιες διακυμάνσεις…
ΟΙ ΙΔΙΟ ενήλικες άλλωστε, δίνουν το καλό παράδειγμα: στις οκτώ το ίδιο πρωί, ο ραδιοφωνικός σταθμός στον οποίο εργάζομαι δέχθηκε το τηλεφώνημα ενός ακροατή, που ρωτούσε «εάν τα ΤΕΙ θα λειτουργήσουν ή θα παραμείνουν κλειστά λόγω του χιονιά;» Όπως απεδείχθη μετά από σύντομη συνομιλία που είχαμε μαζί του δεν ήταν σπουδαστής που ενδιαφερόταν για το αν θα χάσει το μάθημα του, αλλά υπάλληλος του ιδρύματος που ζούσε με την ελπίδα ότι το κράτος θα τον απάλλασσε από την υποχρέωση του να πάει στη δουλειά!...
ΤΟ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΑ και με άλλους συναδέλφους που εργάζονται πρωινές ώρες σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς: διαρκούσης της ημέρας «του χιονιά», ούτε ένας ακροατής ρώτησε αν θα λειτουργούσαν ή όχι τα φροντιστήρια! Προφανώς, γιατί διδάσκοντες και διδασκόμενοι (αλλά και οι ευαίσθητοι στο θέμα του δημόσιου σχολείου γονείς) το θεωρούσαν σίγουρο ότι τα φροντιστήρια δεν υπήρχε λόγος να μη λειτουργήσουν…
ΟΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ εικόνες δεν είναι αποκύημα της φαντασίας του γράφοντος…Ούτε χαρακτηρίζουν με επιπόλαιο τρόπο την συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας…Πρόκειται για πιστή καταγραφή του τρόπου με τον οποίο λειτουργούμε όλοι (ενήλικες και ανήλικοι) στην χώρα της ήσσονος προσπάθειας…Αναδεικνύει όλη μας τη φιλοσοφία για τη ζωή, τη δουλειά, την εκπαίδευση, τις υποχρεώσεις μας, τις αξίες μας, το δημόσιο και το ιδιωτικό…Αν όλ’ αυτά δεν συνέβαιναν σε μια εποχή που η οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει έναν ευρύτατο προβληματισμό για το πώς φθάσαμε στη χρεοκοπία, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι ο ωχαδερφισμός συνεχίζεται γιατί η συντέλεια του κόσμου δεν ήρθε ακόμη…Δυστυχώς όμως, ολ’ αυτά συμβαίνουν τη στιγμή ακριβώς που έχουμε (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς) χρεοκοπήσει! Ο Τιτανικός μπάζει από παντού και η ορχήστρα εξακολουθεί να παίζει τον ίδιο σκοπό…
ΡΩΤΗΣΑ έναν από τους παράγοντες της πολιτείας γιατί πήρε την απόφαση να κλείσει τα σχολεία…Με πάση ειλικρίνεια μου είπε, ότι κάθε άλλη απόφαση δεν θα μπορούσε να την αιτιολογήσει επαρκώς, αφού «όλοι οι συνάδελφοι μου με την ίδια ευκολία συναίνεσαν στο κλείσιμο των σχολείων, γιατί δύσκολο είναι να πας κόντρα στο ρεύμα, ακόμη κι αν πιστεύεις το αντίθετο»….
ΑΥΤΗ είναι η Ελλάδα…Δεν ξέρουμε βέβαια για πόσο ακόμα, αλλά αισιοδοξούμε…Γιατί, αν πιστέψω έναν φίλο μου μετανάστη που αναρωτιέται καθημερινά τι είναι αυτό που τον κάνει στην Ελλάδα να μη συμπεριφέρεται όπως στη Γερμανία, συμπεραίνω πως πιθανότερο είναι να αποκτήσουν ελληνικές συνήθειες οι εκπρόσωποι της τρόικας στη χώρα μας, παρά να συμμορφωθούμε εμείς στις δικές τους υποδείξεις…

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Αρνάκι με ζελέ λαχανικών…

ΑΝ ο ιστορικός του μέλλοντος θελήσει ν’ αντλήσει πληροφορίες για την οικονομική κρίση από τα πρωτοσέλιδα των ελληνικών εφημερίδων του 2010, θα μαυρίσει η ψυχή του: «ΚΑΤΟΧΗ», «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ», «ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ», «ΟΥΡΕΣ ΣΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ» είναι οι πλέον κατατοπιστικοί τίτλοι για όσα ζούμε σήμερα…Αλλά δυστυχώς, οι εφημερίδες δεν είναι αυτές που εκπροσωπούν τη σύγχρονη εποχή: ο κόσμος δεν τις διαβάζει πλέον (ούτε καν ένας στους σαράντα έλληνες αγοράζει σήμερα εφημερίδα) περισσότερο βλέπει τηλεόραση…Πάνω από τεσσεράμισι ώρες ημερησίως κατά μέσο όρο καταναλώνουμε απέναντι στο κουτί οι έλληνες, πρωταθλητές Ευρώπης και σ’ αυτό…
ΣΥΝΕΠΩΣ, για να εξάγει ασφαλέστερα συμπεράσματα ο ιστορικός του μέλλοντος, σωστότερο θα είναι ν’ αναζητήσει στα τηλεοπτικά προγράμματα του 2010, στοιχεία για την ζωή των ελλήνων την εποχή της οικονομικής κρίσης…Αν το κάνει όμως, θα καταλήξει στον ψυχίατρο με το ερωτηματικό της σχιζοφρένειας…Διότι η κρίση στις εφημερίδες μπορεί να έχει ένα πρόσωπο (το «μαύρο» που περιγράψαμε), αλλά στην τηλεόραση τα πρόσωπα της κρίσης είναι πολλά…Κατ’ αρχήν το πρόσωπο της θλίψης, της μελαγχολίας και των οιμωγών με το οποίο ξεκινάει η μέρα (πρωινές εκπομπές τύπου Αυτιά)…Στη συνέχεια το χαζοχαρούμενο που την ώρα που ο «κόσμος καίγεται» ασχολείται με τις περμανάντ και το ποιος πηδάει αυτή την περίοδο την Μακρυπούλια…Και στο τέλος, το λεγόμενο ενημερωτικό – ψυχαγωγικό…Και τα τρία πρόσωπα παρέχουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το πώς βιώνουμε οι έλληνες την κρίση…Το πρωί γκρινιάζουμε ασύστολα, μετά ξεχνιόμαστε μ’ ένα τηλεοπτικό Άρλεκιν και το βράδυ, αφού θεωρούμε ενημέρωση τον καβγά Τράγκα –Μακρή και το σώου της Πετρούλας που κυνηγάει τον Ολι Ρεν, καθόμαστε στον καναπέ για να δούμε αδέλφια να ξανασυναντιούνται ύστερα από σαράντα χρόνια, νέα μοντέλα και νέους τραγουδιστές να διεκδικούν μια θέση στους επαγγελματίες του είδους και εστιάτορες ή μάγειρες να διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον…
ΕΙΔΙΚΑ οι εκπομπές μαγειρικής θα αποδειχθούν οι πιο αξιόπιστοι μάρτυρες για τον ιστορικό του μέλλοντος, γιατί ΑΥΤΕΣ περιέχουν όλη την αλήθεια για το πώς φθάσαμε στην σημερινή οικονομική κρίση. Αρχής γενομένης από την εκπομπή «Εφιάλτης στην κουζίνα» στην οποία ο Έκτορας Μποτρίνι προσπαθεί να μάθει σε επιχειρηματίες εστιάτορες τα κόλπα της δουλειάς…Η πλέον διδακτική εκπομπή: αποδεικνύει πόσο άσχετος είναι ο μέσος έλληνας με το επιχειρείν, πόσο επιπόλαια κάνει τη δουλειά του, πόσο κακές είναι οι υπηρεσίες που προσφέρει, πόσο εύκολα καταφέρνει να χρεοκοπήσει την επιχείρηση του και να καταφύγει στον δανεισμό και πόσο ηλίθιος είναι για να επιδιώκει να δείξει το χάλι του στην τηλεόραση!...
ΔΕΝ είναι όμως έτσι όλοι οι επιχειρηματίες…Οι επιτυχημένοι είναι πολλοί (αν και μεταξύ μας, ουκ ολίγοι από αυτούς δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους εστιάτορες του Μποτρίνι, ούτε σε ασχετοσύνη, ούτε σε συμπεριφορά προς το προσωπικό τους και τους πελάτες, ούτε σε χρέη) και ειδικά στον χώρο της εστίασης δείχνουν την καλή πλευρά του επαγγελματία στις άλλες δύο μαγειρικές εκπομπές της τηλεόρασης το «Master chef» και το «Top chef». Σοβαροί, μετρημένοι, άριστοι επαγγελματίες και πρόθυμοι να μεταδώσουν τις γνώσεις τους, που σημαίνει και επιτυχημένοι και ακομπλεξάριστοι …Το ίδιο κι οι διαγωνιζόμενοι επίδοξοι σεφ που πείθουν ότι υπάρχει μια γενιά ελλήνων πρόθυμων ν’ αγωνιστούν σκληρά για να διεκδικήσουν την επαγγελματική καταξίωση. Υπάρχει και σ’ αυτά τα τηλεπαιχνίδια πάντως μια ενδιαφέρουσα μαρτυρία για πως φθάσαμε στην οικονομική κρίση. Είναι το μενού της κουζίνας αυτή η ενδιαφέρουσα μαρτυρία και τα προϊόντα που χρησιμοποιεί για να γίνει ελκυστική: μπαρμπούνι με λιαστή ντομάτα, κουνέλι με φιστίκια Αιγίνης, καραμελωμένο μοσχαρίσιο συκώτι, πλιγούρι με αυγολέμονο και τζίντζερ, αμπελοφάσουλα με μελάνι σουπιάς, κόκκορας κρασάτος με μαλλί της γριάς…
ΔΕΝ θέλω να υποτιμήσω την μαγειρική τέχνη, αλλά έχω την αίσθηση ότι τα προϊόντα που παράγει στην σύγχρονη εκδοχή της κι η οικειότητα που έχουμε αποκτήσει μ’ αυτά (έτσι ώστε να μας φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό να γαρνίρουμε το αρνάκι με ζελέ λαχανικών) είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για το πώς χάσαμε το μέτρο τα χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης…Όταν λοιπόν, ο ιστορικός του μέλλοντος ανατρέξει στο διατροφολόγιο του έλληνα τη δεκαετία του ογδόντα και αποπειραθεί να το συγκρίνει με το σημερινό του, θα έχει την ευκαιρία να μετρήσει το άλμα που έκανε το βιοτικό μας επίπεδο την περίοδο της καταναλωτικής μας μέθης…Τότε που τα δάνεια, τα επιδόματα και οι επιδοτήσεις χορηγούνταν γενναιόδωρα και τ’ αποδεχόμασταν ευχαρίστως, αδιαφορώντας για τα ψιλά γράμματα στα οποία συνήθως κρύβεται η αλήθεια…

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Τι πιστεύει η μετεωρολογία για την κρίση…

ΛΕΝΕ ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα…Το θυμήθηκα διαβάζοντας προχθές στον Τύπο ότι η θερμοκρασία τον φετινό Νοέμβριο ήταν τόσο υψηλή όσο τον Νοέμβριο του 1926…Τρεις Νοέμβριους προφανώς, πριν το κραχ του 1929 που έμεινε στην ιστορία για να το μνημονεύουμε καθημερινά εδώ και δύο χρόνια που ξέσπασε η οικονομική κρίση!...
ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ «θα χρεοκοπήσουμε;» που κυριαρχεί στον καθημερινό μας προβληματισμό, η απάντηση συνεπώς μπορεί να είναι σημειολογικού χαρακτήρα…Ζώντας φέτος έναν Νοέμβριο θερμό όσο και του 1926, το 2011 δεν μπορεί παρά να αντιστοιχεί στο 1927, το 2012 στο 1928 και το 2013 να έρχεται το νέο «κραχ»!...Δεν ξέρω αν η «θεωρία» αυτή είναι δυνατόν να επιβεβαιωθεί σε παγκόσμιο επίπεδο (όλοι προσβλέπουν σε καλύτερες ημέρες), αλλά σ’ ότι αφορά τη χώρα μας οι «μετεωρολογικές στατιστικές» δεν είναι οι μόνες που μας προδιαθέτουν για τα χείριστα…Με μια κυβέρνηση που αντί να σπεύσει ν’ απαλλαγεί από τα βάρη του πελατειακού συστήματος και να «ξεφορτωθεί» το περιττό κομμάτι του κράτους που καθιστά μόνιμο το έλλειμμα του προϋπολογισμού, προτιμά να «μετατάσσει» ανθρώπους και δαπάνες, το πιθανότερο είναι να ζήσουμε το 1929 σε νέα έκδοση…Και, πιστέψτε με, αυτή η έκδοση θα είναι περισσότερο οδυνηρή από κάθε τομή στο δημόσιο τομέα…
ΠΡΟΣ τούτο η ιατρική επιστήμη έχει πολλά παραδείγματα να μας προσφέρει…Η γάγγραινα και το απόστημα λόγου χάριν οδηγούν σε βέβαιο θάνατο όσο δεν αντιμετωπίζονται τη στιγμή που πρέπει…Θαύμα δε, με ασθενή που ξεπέρασε την γάγγραινα γιατί είδε την Παναγιά στον ύπνο του δεν αναφέρεται πουθενά στα κιτάπια της Ορθοδοξίας…Συνεπώς;

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Η μετανάστευση είναι ευλογία….

ΤΟΝ τελευταίο καιρό τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συχνότατα αναφέρονται στο φαινόμενο της «νέας μετανάστευσης»…Το οποίο φαινόμενο αφορά προς το παρόν νέους επιστήμονες που προτιμούν να ασκούν το επάγγελμα τους εκτός Ελλάδος, από το να ξεκινούν την επαγγελματική τους καριέρα σε μια χώρα που δεν διασφαλίζει καλές συνθήκες εργασίας και δυνατότητες εξέλιξης… Εργατικά χέρια ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να εξάγουμε, για να μιλάμε για «νέο εξήντα»… Το πιθανότερο δε, είναι να μη φτάσουμε ποτέ σ’ αυτό το σημείο, καθώς, όσο ραγδαία κι αν αυξάνει το ποσοστό της ανεργίας στον τόπο μας, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι παράλληλα υπάρχουν κι ενάμιση εκατομμύριο ξένοι μετανάστες που βρίσκουν δουλειά (ή και δουλειές) εδώ, ακόμη κι αν αγνοούν τα στοιχειώδη της γλώσσας…
ΣΥΝΕΠΩΣ, το φαινόμενο αφορά μόνον τους νέους επιστήμονες, τα «καλά μυαλά» που προτιμούν τελειώνοντας τις σπουδές τους εδώ ή στο εξωτερικό, να δουλέψουν έξω σε συνθήκες που δεν προσφέρει σε καμία περίπτωση η χώρα μας, τόσο από απόψεως οικονομικών απολαβών όσο και από απόψεως συνθηκών εργασίας…Κυρίως νέοι γιατροί που αρνούνται να μπουν σε λίστες αναμονής για να πάρουν ειδικότητα, αρχιτέκτονες, οικονομολόγοι, μαρκετίστες, πολιτικοί μηχανικοί, προγραμματιστές ηλεκτρονικών υπολογιστών και γενικότερα φορείς της καινοτομίας είναι αυτοί που προτιμούν το εξωτερικό και αρνούνται να ενταχθούν στη μίζερη ελληνική πραγματικότητα… Όχι όμως λόγω της οικονομικής κρίσης, στην οποία κακώς αποδίδεται το φαινόμενο… Περισσότερο θα έλεγε κανείς, γιατί οι σπουδές ορισμένων ή οι επαγγελματικές φιλοδοξίες κάποιων άλλων ξεπερνούν τα σύνορα αυτής της χώρας…Ίσως η κρίση να λειτουργεί πολλαπλασιαστικά, αλλά πάντως δεν είναι αυτό που «σπρώχνει» τους νέους επιστήμονες στο εξωτερικό…
ΓΙΑ ΝΑ απομυθοποιήσουμε το φαινόμενο, ας θυμηθούμε τι συνέβαινε στο παρελθόν: τις δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα τα ελληνικά χωριά άδειασαν από νέους, γιατί η ίδια η οικογένεια τους παρακινούσε να εγκαταλείψουν την οικογενειακή στέγη και να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στην πόλη… Η Λάρισα, ο Βόλος κι όλα τα ελληνικά αστικά κέντρα αριθμούν ποικίλα success stories ανθρώπων που έφυγαν στα δώδεκα από το χωριό τους για να κάνουν τις εγκύκλιες σπουδές τους και στη συνέχεια να σπουδάσουν και να προκόψουν ως επιστήμονες ή να δραστηριοποιηθούν στον εμπορικό τομέα και να φτιάξουν τη ζωή τους… Εκείνη την εποχή η απόσταση από τη Βερδικούσια ως τη Λάρισα ή από τη Μηλίνα ως το Βόλο ήταν χρονικά μεγαλύτερη από ότι είναι σήμερα η απόσταση που χωρίζει το Παρίσι από τον Βόλο και τη Φραγκφούρτη από τη Λάρισα… Η διαφορά του κάρου από το αεροπλάνο γαρ… Συνεπώς, ο σύγχρονος νέος που επιλέγει το Παρίσι ή το Λονδίνο για την καριέρα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ανοίξει τους ορίζοντες του με την ίδια διάθεση που το έκανε ο πατέρας του το 1950… Για τον ίδιο, ως σύγχρονο άνθρωπο, οι αποστάσεις έχουν εκμηδενιστεί, ο πλανήτης ολόκληρος είναι ο τόπος του και η σύγχρονη τεχνολογία (τηλεόραση, ίντερνετ) του δίνει τη δυνατότητα να ζει με ένα τρόπο και στο Λονδίνο και στο Βόλο ταυτόχρονα…
ΠΡΙΝ ακόμα ξεσπάσει η κρίση, οι άνθρωποι που ζούσαν εκτός των συνόρων της χώρας τους για επαγγελματικούς λόγους ανέρχονταν σε παγκόσμιο επίπεδο σε πάνω από 110.000.000!!! Μόνον φοβικές και εσωστρεφείς κοινωνίες ερμηνεύουν αυτό το φαινόμενο με τον τρόπο που το κάνει η πλειοψηφία των πολιτών της χώρας μας… Είναι η σύγχρονη πραγματικότητα αυτό το φαινόμενο… Δεν πρέπει να το «χρεώνουμε» μόνο στην κρίση, αλλά και στην ανάγκη κάποιων να βάζουν ψηλότερα τον πήχη… Υπ’ αυτή την έννοια, μάλλον με αισιοδοξία πρέπει να μας γεμίζει αυτού του είδους το «μεταναστευτικό ρεύμα», παρά αγωνία…

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Ποια «χούντα» ρε παιδιά; Έλεος….

ΤΗΝ περασμένη Τετάρτη όσοι πολιτικοί, εκπρόσωποι φορέων και σχολιαστές παρήλασαν από τα ΜΜΕ επαναλάμβαναν το ίδιο ακριβώς πράγμα: ότι τα αιτήματα του «Πολυτεχνείου» για ψωμί, παιδεία, ελευθερία είναι περισσότερο επίκαιρα από κάθε άλλη φορά… Όχι ότι όλοι αυτοί δεν θεωρούσαν «περισσότερο επίκαιρα από κάθε άλλη φορά» τα ίδια αιτήματα και τα προηγούμενα χρόνια, αλλ’ αυτή τη φορά ο «ξύλινος» λόγος τους γινόταν περισσότερο πειστικός εξ αιτίας του ότι το οικονομικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας δήθεν αξιόπιστης προσέγγισης…Σε σημείο μάλιστα, ώστε για πρώτη φορά σοβαροί υποτίθεται σχολιαστές ή πολιτικοί να μιλούν ευθέως για νέα «χούντα», για οικονομική «δικτατορία» κ.λ.π.
ΟΛ’ ΑΥΤΑ ακούστηκαν μεγαλόφωνα στα media τα οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν «αυτή την οικονομική χούντα» κι όχι ψιθυριστά και φοβισμένα στην «Ντώϋτσε Βέλλε» ή στην ελληνική υπηρεσία του BBC…Στα ίδια media από τα όποια καταγγέλλει τη «χούντα» τους ο Λαζόπουλος εισπράττοντας περίπου 300.000 ευρώ ανά επεισόδιο! Τώρα, τι σόι οικονομική χούντα είναι αυτή που πληρώνει αφειδώς ένα αδέσμευτο καλλιτέχνη για να τη βρίζει και να την καταγγέλλει στον λαό, δεν μπορεί να το εξηγήσει κανείς…Ούτε καν η Λιάνα Καννέλη που ξημεροβραδιάζεται στα «παράθυρα» των καναλιών αυτής της «χούντας» για να την καταγγέλλει χωρίς να κινδυνεύει ούτε με φυλάκιση, ούτε με εξορία!...
ΖΟΥΜΕ στην χώρα της υπερβολής δεν χωράει καμία αμφιβολία…Λέμε συχνά (όπως λέει και το ανέκδοτο) «καμιά μαλ…α για να περνάει η ώρα», αλλά από του σημείου αυτού μέχρι άνθρωποι που έχουν ζήσει δικτατορία ή κατοχή να μιλούν ελαφρά τη καρδία για «χούντα» και «κατοχή» και να διαδηλώνουν υπέρ της «ελευθερίας» του ελληνικού λαού, πάει πολύ…Όχι, για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ο πιτσιρικάς των δεκαπέντε χρόνων που δεν έχει τα βιώματα του μπαμπά του, θα πιστέψει στο τέλος ότι «χούντα» και «κατοχή» είναι όταν σου κόβουν το επίδομα «έγκυρης προσέλευσης στην εργασία»!...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ όμως για τους αμετροεπείς και ευτυχώς για όσους ξέρουν να εκτιμούν το αγαθό της ελευθερίας που απολαμβάνουμε, «χούντα» δεν είναι το καθεστώς στο οποίο:
• όποιος θέλει βγαίνει μπροστά σε μια κάμερα και αποκαλεί ανώριμο ή βλάκα τον πρωθυπουργό, τεμπέλη τον πρώην πρωθυπουργό και (συλλήβδην) κλέφτες όλους τους πολιτικούς
• όποιος γουστάρει να καπνίσει, καπνίζει στην τηλεόραση για να κάνει ανέξοδη αντίσταση και να εναντιωθεί σε νόμους που ως βουλευτής ορκίστηκε να τηρεί…
• όποιος γουστάρει κλείνει τον δρόμο για να διατρανώσει τα (δίκαια ή άδικα) αιτήματά του και προκαλεί με καδρόνια τον αστυνομικό που καλείται για να υπερασπιστεί την τάξη…
ΤΟ ΤΙ είναι «χούντα» το γνωρίζουν καλά οι Αλβανοί που ζουν εδώ, κι οι επαναπατρισμένοι πολιτικοί πρόσφυγες από τα καθεστώτα που έχουν ή είχαν θεοποιήσει οι κατήγοροι της σύγχρονης ελληνικής «χούντας». Δόξα τω θεώ, μπορεί να μας ενοχλεί όλους που δεν αποφασίζει για την οικονομική πολιτική της χώρας μας η κυβέρνηση αλλά η τρόϊκα, αλλά την τρόϊκα αυτή μια κυβέρνηση ψηφισμένη μας την κάλεσε…Κι όσο οργισμένοι και αν είμαστε γιατί μας έκοψαν το επίδομα ή γιατί μπορεί να χάσουμε τη δουλειά μας στη ΔΕΚΟ, ξέρουμε ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ να πηδήσουμε το τείχος για να πάμε στον παράδεισο, ούτε να καταπιούμε τη οργή μας γιατί έχουν κι οι τοίχοι αυτιά…Κάνουμε αποχή από τις εκλογές πίνοντας τον καφέ μας, γιαουρτώνουμε τους πολιτικούς ελεύθερα, τους βρίζουμε στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και τον δρόμο, λέμε δημοσίως χωρίς καμία κύρωση ότι αυτή η χώρα είναι μπουρδέλο και φτύνουμε κατάμουτρα τους υποτιθέμενους δυνάστες μας: τις τράπεζες και τους τραπεζίτες, τη Βουλή και τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τα κανάλια, τους Γερμανούς, την «γκιόσα» την Μέρκελ, τον Στρός Καν, τους Ευρωπαίους…
ΑΥΤΗ η «χούντα» την οποία κατήγγειλαν προχθές ελαφρά τη καρδία όλοι οι αντιστασιακοί του γλυκού νερού, δυστυχώς ούτε το νόμο για την απαγόρευση του καπνίσματος δεν κατάφερε να εφαρμόσει…Κι αν τελικά την εκπροσωπεί η σημερινή κυβέρνηση που κάλεσε το ΔΝΤ και την τρόϊκα, αναρωτιέται κανείς πως εκφράζεται η σύγχρονη αντίσταση: με ψήφο στον αδέσμευτο και αντισυστημικό Παναγιώτη Ψωμιάδη ίσως ή με μια ακόμη διαδήλωση προς την πρεσβεία των ΗΠΑ την ώρα που για τη νέα κατοχή καταγγέλλονται οι Γερμανοί;

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Δώσε θάρρος στον χωριάτη να σ΄ ανέβει στο κρεβάτι!

ΔΗΜΑΡΧΟΣ ή περιφερειάρχης με αυξημένες αρμοδιότητες και στενούς δεσμούς με την εκκλησία…Αυτό είναι το εφιαλτικότερο σενάριο για το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών του Νοεμβρίου…
ΔΕΝ πρόκειται για υπόθεση εργασίας, ούτε για άσκηση ετοιμότητας…Η ζωή «σκηνοθετεί» απίθανες καταστάσεις κι όσοι υποτιμούν τη σημασία της διαμάχης του υποψήφιου δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη με τον μητροπολίτη Άνθιμο, βρίσκονται απλώς εκτός πραγματικότητας…Ο Άνθιμος όταν λέει ότι θα κλείσει άπαξ δια παντός την πόρτα του στον Μπουτάρη γνωρίζει τη δύναμη του και είναι πρόθυμος να τη χρησιμοποιήσει εναντίον του…Πόσο μάλλον που ο αντίπαλος του Μπουτάρη στη διεκδίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης πρώην βουλευτής Κώστας Γκιουλέκας θεωρείται «άνθρωπος της εκκλησίας» με ό,τι σημαίνει αυτό…
ΟΛ’ ΑΥΤΑ βέβαια δεν θα είχαν καμία ιδιαίτερη σημασία, για την υπόλοιπη Ελλάδα, αν δεν αφορούσαν την εποχή μετά τον Καλλικράτη, που προβλέπει αυξημένες αρμοδιότητες για τους αυτοδιοικητικούς…Φαντασθείτε π.χ. έναν θρησκόληπτο περιφερειάρχη ή έναν περιφερειάρχη με στενούς δεσμούς με την εκκλησία μπροστά στο ενδεχόμενο να νομιμοποιήσει τον …666 μέσω των νέων καρτών που αρνούνται ήδη να παραλάβουν οι αστυνομικοί! Ακόμα χειρότερα, φαντασθείτε έναν δήμαρχο που εκλέγεται με την απροκάλυπτη παρέμβαση του κάθε Άνθιμου υπέρ του, να καλείται να διασφαλίσει το δικαίωμα των αλλοθρήσκων στην άσκηση των θρησκευτικών του καθηκόντων!...
ΣΤΗΝ γειτονική Ιταλία αυτό που εδώ μας φαίνεται σχεδόν εξωπραγματικό το ζουν με τον εφιαλτικότερο τρόπο αφ’ ότου ο Μπερλουσκόνι έσπευσε να εκχωρήσει νέες εξουσίες στους τοπικούς άρχοντες στο πλαίσιο των προσπαθειών του για την πάταξη της εγκληματικότητας και την αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Ο δήμαρχος της Ρώμης π.χ. έβαλε στο στόχαστρο τους μετανάστες και ήδη προκαλεί με τη συμπεριφορά του, αλλ’ αυτός θα μπορούσε να πει κανείς αντιμετωπίζει με άκομψο, έστω τρόπο, ένα οξυμένο κοινωνικό πρόβλημα. Σ’ άλλες περιοχές συμβαίνουν χειρότερα: την πάταξη ας πούμε, της αντικοινωνικής συμπεριφοράς επικαλούνται οι δημοτικές αρχές του ιταλικού θερέτρου Καστελαμάρε ντι Στάμπια, κοντά στη Νάπολη, οι οποίες εξετάζουν το ενδεχόμενο να προχωρήσουν στην απαγόρευση της μίνι φούστας, καθώς και άλλων αποκαλυπτικών ρούχων!. Ναι, τα μέλη της δημοτικής αρχής της πόλης των 65.000 κατοίκων επρόκειτο να συζητήσουν τα μέτρα που προτείνει ο δήμαρχος Λουίτζι Μπόμπιο, ο οποίος πρόσκειται στο δεξιό κόμμα «Λαός της Ελευθερίας» του πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης. Ο Μπόμπιο δήλωσε ότι οι προτάσεις του θα συμβάλουν στην αποκατάσταση της δημόσιας αξιοπρέπειας και θα διευκολύνουν τη συνύπαρξη των πολιτών. Το πρόστιμο για όσους παραβιάζουν τον νόμο θα είναι από 25 μέχρι 600 ευρώ.
ΣΥΜΦΩΝΑ με τον ανταποκριτή του BBC στη Ρώμη, το μότο της πολιτικής του Μπόμπιο είναι «τίποτε πολύ αποκαλυπτικό». Ο Ιταλός δήμαρχος προτείνει λοιπόν την επιβολή νέου, αυστηρότερου ενδυματολογικού κώδικα, ο οποίος θα απαγορεύει στις γυναίκες στο Καστελαμάρε ντι Στάμπια να φορούν μίνι φούστες και στενά τζιν παντελόνια με χαμηλή μέση. Στόχος του δημάρχου είναι να τιθασεύσει όσους είναι απείθαρχοι και δεν φέρονται σωστά δημοσίως. Μεταξύ άλλων, ο δήμαρχος προτείνει επίσης να απαγορευτεί η ηλιοθεραπεία, το ποδόσφαιρο σε δημόσιους χώρους καθώς και οι βλασφημίες. «Νομίζω ότι τα μέτρα είναι ενδεδειγμένα», δήλωσε ο ιερέας Πάουλο Τσέτσερε, στην εφημερίδα Cronache di Napoli.
ΤΟ Καστελαμάρε ντι Στάμπια αποτελεί το πιο πρόσφατο παράδειγμα πόλης της οποίας οι Αρχές επιχειρούν να αξιοποιήσουν τις νέες εξουσίες που τους έχει εκχωρήσει ο Μπερλουσκόνι, στο πλαίσιο των προσπαθειών του για την πάταξη της εγκληματικότητας και την αντιμετώπιση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Σε άλλες ιταλικές πόλεις, έχουν ήδη απαγορευτεί το χτίσιμο πύργων στην άμμο, η ανταλλαγή φιλιών και οι διαχύσεις στο εσωτερικό των αυτοκινήτων, το τάισμα των αδέσποτων, τα ξύλινα τσόκαρα και η χρήση των μηχανών για το κόψιμο του γκαζόν κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου!
ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ολ’ αυτά; Όχι και τόσο, αν θυμηθούμε το σχετικά πρόσφατο «βέτο» του Χριστόδουλου για το σε πόση απόσταση από την εκκλησία πρέπει να παίζεται ο Αριστοφάνης και το θόρυβο που είχαν προκαλέσει οι δηλώσεις του…Και άλλα πολλά που καθημερινά πιστοποιούν αυτό που λέει ο λαός «δώσε θάρρος στον χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι»…

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Μια ιστορία γεμάτη σκοπιμότητες…

ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ λίγο – πολύ τη γνωρίζουμε… Προχθές γράφτηκε ο (οριστικός;) επίλογος της, με την απόφαση του Αρείου Πάγου που έκρινε αθώους τους καταδικασθέντες σε θάνατο κατά τη «Δίκη των Έξι» μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, μετά από αίτηση του εγγονού ενός από τους καταδικασθέντες, για αναψηλάφηση της δίκης. Ειδικότερα, ο Άρειος Πάγος έκανε δεκτή την αίτηση του Μιχάλη Πρωτοπαπαδάκη, εγγονού του τέως πρωθυπουργού Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, (ο οποίος σε ηλικία 68 ετών καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία και εκτελέστηκε), ακύρωσε την απόφαση του Έκτακτου Στρατοδικείου Αθηνών του 1922 και έπαυσε την ποινική δίωξη, λόγω παραγραφής των αδικημάτων!..
ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ είναι ότι η δικαστική απόφαση δεν επιβάλλει την… ανάσταση του Πρωτοπαπαδάκη, αφού κρίθηκε ότι κακώς τον «σταυρώσαμε». Έτσι θα χάσει την ευκαιρία να χαρεί όχι μόνο για τη δικαίωση του (ήξερε πάντως ως Έλλην, ότι αυτή στον τόπο μας έρχεται μετά θάνατον) αλλά και για την αγάπη που έτρεφε γι αυτόν ο εγγονός του, ώστε να «τρέχει» στα δικαστήρια 90 χρόνια μετά για να τον αθωώσει!.. Η απορία μου όμως είναι: οι άλλοι πέντε μετά θάνατον (από σπόντα) αθωωθέντες, γιατί εγκαταλείφθηκαν από τους συγγενείς τους; Θυμίζω για την ιστορία, ότι, μαζί με τον Πρωτοπαπαδάκη το 1922 είχαν εκτελεστεί οι πρώην πρωθυπουργοί Γούναρης και Στράτος, οι πρώην υπουργοί Θεοτόκης και Μπαλτατζής κι ο πρώην αρχιστράτηγος Χατζηανέστης, οι οποίοι εκρίθηκαν επίσης αθώοι με την απόφαση του Αρείου Πάγου. Όλοι τους οφείλουν την αποκατάσταση τους στην επιμονή του εγγονού Πρωτοπαπαδάκη που δεν ήθελε να θυμάται ως προδότη τον παππού του…
ΕΔΩ σταματάει η διακωμώδηση της καταστάσεως που δημιούργησε η δικαστική απόφαση κι αρχίζει η διακωμώδηση του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε οι Έλληνες την ιστορία… Αν θυμηθεί κανείς ότι η περίοδος 1967 – 1974 χαρακτηρίζεται σήμερα «επανάστασις» από εκείνους που επαινούν την κατάκτηση της εξουσίας με τα όπλα, «πραξικόπημα» από εκείνους που θεωρούν μόνο την ψήφο στην κάλπη εργαλείο για την αλλαγή κυβερνήσεων, «χούντα» από εκείνους που θεωρούν σόφτ την εκδοχή «πραξικόπημα» και «επταετία» από εκείνους που δεν θέλουν να πάρουν θέση, καταλαβαίνει εύκολα τη διάθεση του Έλληνα απέναντι στην ιστορία… Όλη του η προσπάθεια είναι να τη φέρει στα μέτρα του!..
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της «Δίκης των Έξι» το περίεργο δεν είναι που κρίθηκαν αθώοι ενενήντα χρόνια μετά την εκτέλεση τους από ένα δικαστήριο… Το περίεργο είναι που, όλο αυτό το διάστημα και ενώ είχαν εκτελεστεί για εσχάτη προδοσία, ετιμώντο από την πολιτεία! Και προτομές του Γούναρη σε πλατείες έχω δει πριν τη δικαστική απόφαση και κεντρικές οδοί φέρουν τα ονόματα του Πρωτοπαπαδάκη, του Δημητρίου Γούναρη και πιθανώς και των υπολοίπων!.. Αναρωτιέμαι: ήξεραν κάτι όσοι τους τιμούσαν πριν ο Άρειος Πάγος τους αθωώσει ή πρόκειται για τη γνωστή ελληνική τακτική που τιμά ανάλογα με τα οφέλη που προσδοκά εκείνος που αποδίδει τις τιμές;
ΠΙΘΑΝΟΛΟΓΩ ότι περί αυτού πρόκειται… Κι αυτό, μάλλον με καθησυχάζει γιατί ο θυμός των μετά θάνατον αθωωθέντων θα έχει ξεθυμάνει για την ετεροχρονισμένη δικαίωσή τους… Πολιτικοί γαρ οι περισσότεροι εξ αυτών, ήξεραν καλά από σκοπιμότητες…

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Τζαζ, αριστερά και χρήματα…

ΔΙΑΒΑΖΑ προχθές τη συνέντευξη ενός από τους μεγάλους της τζαζ: «με τη τζαζ» έλεγε «δεν ασχολείσαι για να βγάλεις χρήματα»…Μετά, προσπάθησα να σκεφτώ, με τι άλλο πρέπει να μην ασχολείσαι για να βγάλεις χρήματα… Με την πολιτική… Με την ιατρική… Με τη δημοσιογραφία… Με κάθε μορφή τέχνης γενικώς…Με τη θρησκεία…Και προφανώς, με αρκετά ακόμη πράγματα…
ΒΑΛΤΕ κάτω τώρα, τα ποσά που εκταμιεύει το κράτος για τους μισθούς των πολιτικών…Θυμηθείτε την ιστορία με την οφσόρ του μητροπολίτη Αττικής…Τα φακελάκια των γιατρών…Τη διαπλοκή ημών των δημοσιογράφων…Τη δουλειά με την οποία οι καλλιτέχνες υπηρετούν τα γούστα του κοινού…Και θα καταλάβετε πόση μοναξιά πρέπει να νοιώθουν όσοι ακολουθούν τη λογική του τζαζίστα που ισχυρίζεται ότι «με τη τζαζ δεν ασχολείσαι για να βγάλεις λεφτά»!..
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, αφ’ ότου «έσκασε μύτη» η οικονομική κρίση η (λίγη ή πολύ) ευτυχία συνδέεται ευθέως με τα (λίγα ή πολλά) χρήματα… Μάλλον πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά την ουσία της ζωής…Η δημιουργική έκφραση, η χαρά τού να ασχολείσαι με κάτι που αγαπάς πρέπει να σου δίνουν μεγαλύτερη χαρά από το πόσο αποτιμάται η δουλειά σου… Αλλά δυστυχώς, η λογική όλων πλέον (ακόμη και της Αριστεράς που υποτίθεται ότι κατακρίνει την κοινωνία της κατανάλωσης) είναι τετράγωνη σαν τα μαθηματικά: μετράει τα πάντα σε νούμερα και αγωνίζεται για την αγοραστική μας δυνατότητα…Η ίδια Αριστερά ήταν κάποτε σαν τη τζαζ…Δεν ασχολιόσουν μαζί της για να βγάλεις χρήματα…Τώρα;

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Τα εν οίκω και εν δήμω…

Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ που έχει εστιατόριο απέναντι από το σπίτι μου, είναι απαρηγόρητος τις τελευταίες ημέρες: «δεν μας έφτανε η κρίση» λέει «ήρθε κι η απαγόρευση του καπνίσματος και μας δίνει τη χαριστική βολή»!...Δικαίως παραπονείται…Πέρυσι, θυμάται, τέτοιο καιρό το εστιατόριο είχε πληρότητα Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο κι έβγαζε τα έξοδα του το μεσημέρι της Κυριακής…Φέτος, «έπεσε περονόσπορος» λέει…Κι αναρωτιέται: «που θα πάει αυτή η κατάσταση;»
ΔΕΝ είναι ο μόνος που αναρωτιέται…Ένας άλλος γείτονας, ιδιοκτήτης αντιπροσωπείας αυτοκινήτων είναι περισσότερο απελπισμένος: «είμαστε κάτω σε σχέση με τις περυσινές πωλήσεις κατά 45%» λέει «οδεύουμε προς το τέλος». Διπλά «χτυπημένος» αυτός, γιατί όσο πούλαγε τ’ αυτοκίνητα με τη σέσουλα επένδυε τα κέρδη του στο real estate…Αγόραζε οικόπεδα και «σήκωνε» μεζονέτες…Τώρα, βρίσκεται σε απόγνωση: «ούτε αυτοκίνητα, ούτε σπίτια πουλάμε» μου λέει…Κι οι υποχρεώσεις τρέχουν, η χρεοκοπία είναι ορατή…
Ο ΓΙΟΣ του «διπλά χτυπημένου» παραπάνω επιχειρηματία έχει περίπου την ίδια ψυχολογία με τον πατέρα του…Ιδιοκτήτης μπουτίκ με επώνυμα ρούχα γαρ…Βλέπει τον τζίρο του κάτω σε ποσοστό 30% σε σχέση με πέρυσι, αλλά πιστεύει ότι γι’ αυτό φταίμε οι δημοσιογράφοι που δημιουργούμε ανασφάλεια στον κόσμο, αφού, όπως λέει, ο ίδιος απευθύνεται στους έχοντες και λογικά θάπρεπε να μην αντιμετωπίζει τόσο σημαντική μείωση πωλήσεων…
ΟΛΟΙ οι ανωτέρω επαγγελματίες έχουν το δίκιο τους…Η εικόνα που περιγράφουν είναι ρεαλιστική…Οι άδειες ταβέρνες, τα αδιάθετα αυτοκίνητα και σπίτια, η ισχνή κίνηση της αγοράς συνθέτουν το σκηνικό της οικονομικής κρίσης…Το βάρος για τη διαμόρφωση αυτού του σκηνικού όλοι το ρίχνουν στο μνημόνιο…Στην αδυναμία επίσης του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης ν’ αντιμετωπίσει την ύφεση…Σωστά ολ’ αυτά…Αλλά επιδέχονται κι άλλη ανάγνωση…
ΔΕΝ κύλησε πολύς καιρός από τότε που σχεδόν όλοι μας επαναλαμβάναμε καθημερινά το περίφημο «ζούμε με δανεικά»…Ήταν θυμάμαι την περίοδο πριν την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης και συνιστούσε το απλούστερο είδος κριτικής που συνόδευε κάθε καταναλωτική μας έκρηξη…Διαβάζαμε στον Τύπο επί παραδείγματι, τα ποσοστά αύξησης των πωλήσεων αυτοκινήτων (που έβαιναν αυξούμενα συνεχώς την τελευταία δεκαετία) και λέγαμε «ζούμε με δανεικά»…Το ίδιο λέγαμε μόλις ακούγαμε πόσοι έλληνες παραθεριστές κινδύνευαν από το τσουνάμι στο Πουκέ της Ταϊλάνδης ή όταν οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας ανακοίνωναν τον αριθμό των μηνυμάτων που στέλναμε ο ένας στον άλλο καθημερινά…
Μ’ ΑΛΛΑ λόγια, το «ζούμε με δανεικά» ήταν η απάντηση στο ερώτημα «πως τα κατάφερνε ο έλληνας με το μέσο εισόδημα που έδειχναν οι στατιστικές μελέτες ότι έχει, να καταναλώνει πάνω από τις οικονομικές του δυνατότητες»…Τα εύκολα δάνεια ήταν που του έδιναν τη δυνατότητα να αγοράζει καινούργιο αυτοκίνητο κάθε τριετία ή πενταετία…Τα εύκολα δάνεια τροφοδοτούσαν με χρήμα την αγορά ακινήτων…Τα καταναλωτικά δάνεια του έδιναν την άνεση για «καλές» διακοπές στην Ταϊλάνδη…Το πλαστικό χρήμα του άνοιγε την πόρτα του εστιατορίου και της ταβέρνας και του έδινε την ευκαιρία να τρώει δυο – τρεις φορές την εβδομάδα έξω και τις υπόλοιπες delivery στο σπίτι…Η πιστωτική κάρτα του επέτρεπε να ανανεώνει χωρίς τσιγγουνιές την γκαρνταρόμπα…
ΜΕ ΤΟ μνημόνιο, αυτό το χρήμα χάθηκε από την αγορά…Ήδη 1.000.000 πιστωτικές κάρτες λιγότερες, σύμφωνα με τα στοιχεία των τραπεζών κατέχουμε οι έλληνες το τελευταίο εξάμηνο…Αλλά και πάλι έχουμε τόσες, όσες σχεδόν ο ελληνικός πληθυσμός: 7.000.000 κάρτες!!! Ο τζίρος του πλαστικού χρήματος υποχώρησε κατά 30% κι οι τράπεζες αρνούνται να χορηγήσουν με όση ευκολία το έκαναν πριν, πιστωτικές κάρτες…Δάνεια για σπίτια κι αυτοκίνητα δεν δίνουν ούτε στους υπαλλήλους τους πλέον!...
ΓΙ’ ΑΥΤΟ υποφέρει η αγορά…Ή, μάλλον και γι’ αυτό…Πλην όμως, δεν φταίει για όσα συμβαίνουν σήμερα ούτε το μνημόνιο, ούτε η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης…Φταίει η βίαιη προσαρμογή όλων μας στην πραγματικότητα του «ξοδεύω όσα μου επιτρέπει το εισόδημα μου να ξοδέψω»…Μια προσαρμογή που νομοτελειακά θα γινόταν είτε δια του μνημονίου, είτε δια της δημιουργίας του προσωπικού μας αδιεξόδου…Η λύση άλλωστε, για την υγεία της αγοράς δεν είναι να αγοράζουμε όλοι ακόμη κι αν δεν έχουμε χρήματα, ούτε να ξοδεύουμε δανεικά…
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για τη μεγαλύτερη «διόρθωση» στην οικονομική ιστορία της χώρας. Κάποιοι – πάρα πολλοί – θα χαθούμε εξ’ αιτίας αυτής της διόρθωσης. Δεν θα χαθούμε όμως εξ’ αιτίας του μνημονίου, αλλά εξ’ αιτίας της αδυναμίας μας να διαχειριστούμε τα μικροοικονομικά του οίκου μας ο καθένας από εμάς…Κι όταν αποτυγχάνουμε εμείς στη διαχείριση ενός εισοδήματος, πώς να ζητήσουμε ευθύνες από εκείνους που είχαν να διαχειριστούν εκτός από τα οικονομικά του κράτους και τις δικές μας παράλογες απαιτήσεις;

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο έτσι!...

ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ Τρίτη, στον Τύπο της Λάρισας, το ρεπορτάζ για τις καταλήψεις σε γυμνάσια και λύκεια της περιοχής ήταν εύγλωττο ως προς τα αιτήματα των καταληψιών μαθητών:
• Να μη μειωθεί ο αριθμός απουσιών που δικαιούται να κάνει ένας μαθητής κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους
• Να μειωθούν οι τιμές πώλησης διαφόρων ειδών στα κυλικεία
• Να μην αναπληρώνονται οι ώρες των καθηγητών που απουσιάζουν
• Να αντιμετωπίζονται με επιείκεια οι μαθητές που αργούν να προσέλθουν στο μάθημα
ΩΣ ΠΡΟΣ τον αριθμό των απουσιών (το πρώτο δηλαδή αίτημα των καταληψιών) το υπουργείο Παιδείας εξήγησε ότι δεν μείωσε τον αριθμό των επιτρεπομένων απουσιών, απλώς τον επανέφερε εκεί που ήταν πρόπερσι, καθώς μόνον πέρυσι τον είχε διευρύνει για να αντιμετωπιστεί η επιδημία της γρίπης…Συνεπώς, θα μπορούσε το αίτημα για μη μείωση του αριθμού των απουσιών να αντικατασταθεί με το περισσότερο …δίκαιο αίτημα «να μη φύγει ποτέ η γρίπη από τη χώρα»!
ΟΜΟΙΩΣ, το αίτημα για φθηνότερες τιμές στα προϊόντα που πωλούν στα σχολικά κυλικεία, θα μπορούσε να μας βρει όλους σύμφωνους, αν, αντί για το σχολείο (που δεν πουλάει σάντουϊτς, πατατάκια και σοκοφρέτες) οι μαθητές καταλάμβαναν το κυλικείο, πράγμα που θα τους έδινε την δυνατότητα να μην χάσουν μαθήματα (που είναι απαραίτητα για τη μόρφωση τους) αλλά θερμίδες (που είναι και άχρηστες και επιβαρυντικές για την υγεία τους)…
ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ για τη μη αναπλήρωση των ωρών που χάνουν εξ αιτίας ελλείψεων σε εκπαιδευτικό προσωπικό, επίσης πάσχει…Διότι, αν δεν αυξήσει τον αριθμό των απουσιών το υπουργείο (ή, εν πάσει περιπτώσει δεν φροντίσει να …ξαναγυρίσει η γρίπη) και δεν αντιμετωπίσει το ίδιο υπουργείο το ακριβό κόστος του σάντουϊτς και της σοκοφρέτας, τότε μάλλον άχρηστοι θάναι κι οι καθηγητές που αναπληρώνουν τους συναδέλφους τους που απουσιάζουν, αφού οι καταλήψεις θα συνεχίζονται μέχρι δικαίωσης των λοιπών αιτημάτων των μαθητών…
ΑΝ ΟΛΑ τα παραπάνω συνιστούν διακωμώδηση της καταστάσεως που, με μικρές παραλλαγές, ζούμε κάθε φθινόπωρο από το 1990 που χάσαμε τον Τεμπονέρα και ’δώθε, η κορύφωση του δράματος της παιδείας μας καραδοκεί στο τελευταίο αίτημα που διατυπώνουν οι μαθητές των καταλήψεων: «ν’ αντιμετωπίζονται με επιείκεια οι μαθητές που αργούν να προσέλθουν στο μάθημα»…
ΟΣΟ κι αν σας φαίνεται περίεργο, είναι το μόνο αίτημα που οφείλει να δει με προβληματισμό όχι μόνο το υπουργείο Παιδείας, αλλά το σύνολο του πολιτικού μας κόσμου. Και να γιατί; Οι μαθητές είναι τα παιδιά μας. Παιδιά όλων ημών. Και αυτών που προσέρχονται στη δουλειά τους την ώρα που πρέπει…Και αυτών που προσέρχονται όποτε γουστάρουν…Και εκείνων που επιβραβεύονται με «επίδομα εγκαίρου προσελεύσεως», όταν το κάνουν…Όσοι δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα δικαιούμαστε να κοιτάξουμε παράξενα τον γιο μας που απαιτεί από τους δασκάλους του να κάνουν το κορόϊδο όταν αργεί…Όσοι δουλεύουν στον δημόσιο τομέα όμως, τι να πουν στο παιδί τους, που άκουσε από τα χείλη των ιδίων (και όσων πολιτικών τους γλείφουν για να πάρουν την ψήφο τους) ότι είναι ανάλγητη η κυβέρνηση, η τρόϊκα και το ΔΝΤ που τους έκοψε το «επίδομα εγκαίρου προσελεύσεως στην υπηρεσία;» Ότι, καλό θα ήταν να πάει στην ώρα του στο μάθημα; Ή, ότι δεν οφείλει να πάει κάποιος έγκαιρα στο σχολείο, όταν δεν αμείβεται γι’ αυτό;
ΑΡΚΟΥΝ εν τέλει τα αιτήματα μιας χούφτας καταληψιών μαθητών για να καταλάβει κανείς πως εκπαιδεύεται η ελληνική κοινωνία και πως ο πολιτισμός της καθημερινότητας περνάει από τη μια γενιά στην άλλη…Θα μου πείτε: μα, η συμπεριφορά μιας χούφτας μαθητών μπορεί να χαρακτηρίσει το σύνολο της ελληνικής νεολαίας; Πράγματι, δεν μπορεί…Αλλά, είδατε εσείς την συντριπτική πλειοψηφία των υγιώς σκεπτομένων να μπορεί να απομονώσει τους κακομαθημένους; Όχι! Γιατί, ο αγώνας (ανεξαρτήτως ποιότητας αιτημάτων) θεωρείται ιερός και δεν τολμάει κανείς να τα βάλει με τους αγωνιζόμενους, γιατί αν το κάνει θα ενεργοποιηθούν αυτόματα τ’ αντανακλαστικά των προστατών κάθε μορφής αγώνα…
ΑΥΤΟ δεν γίνεται καθημερινά και στην κοινωνία των ενηλίκων; Δέκα διαδηλώνουν, πέντε κλείνουν τον δρόμο, μικρές συντεχνίες διατυπώνουν παράλογα αιτήματα, αλλά η λογική των υπολοίπων αρνείται ν’ απομονώσει τον παραλογισμό τους!

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Τα αγαθά της δημοκρατίας (πριν το διαβάσετε πάρτε ένα υπογλώσσιο)

«Μήπως οδηγώ Λαμποργκίνι και δεν το δηλώνω στην Εφορία ή μήπως πάω διακοπές στο Σεν Μόριτζ και δεν το λέω; Αν και θα μπορούσα να πήγαινα διακοπές στο Σεν Μόριτζ, γιατί ο άνδρας μου είναι εργοστασιάρχης»…
Η παραπάνω αφήγηση, είναι η αφήγηση μιας στερημένης γυναίκας, που δεν πάει στο Σεν Μόριτζ και δεν οδηγεί Λαμποργκίνι παρ’ ότι ο άνδρας της είναι εργοστασιάρχης!...Το «πόθεν έσχες» των βουλευτών στάθηκε η αφορμή ώστε να μάθουμε το άγνωστο δράμα μιας καλοντυμένης «συζύγου εργοστασιάρχου»…Όχι, στο δραματικό μονόπρακτο δεν πρωταγωνιστεί η Ρένα Βλαχοπούλου (απ’ αυτή, ως μοδίστρα, ακούσαμε τελευταία φορά το «σύζυγος εργοστασιάρχου»), αλλά η βουλευτής Ελίζα Βόζεμπεργκ που απεκαλύφθη δηλώνουσα στην Εφορία ούτε καν εισόδημα ενός χιλιάρικου τον μήνα!...
ΕΥΤΥΧΩΣ, πριν ακόμη δημοσιοποιηθεί η ανέχειά της έσπευσε ο ελληνικός λαός να αποκαταστήσει της εις βάρος της αδικία: την εξέλεξε στη Βουλή, ώστε να ξεφύγει από την ένδεια της επώνυμης δικηγόρου (με πελάτη μεταξύ άλλων τον άλλοτε γαμπρό του Ωνάση, Τιερύ Ρουσέλ) και να λαδώσει τ’ αντεράκι της…Ως γνωστόν, στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο τέτοιου είδους αποκαθίσταντο με πλούσιους γάμους, αλλά στην περίπτωση της αυτό δεν την είχε οδηγήσει στον παράδεισο…Έτσι βρέθηκε η Βουλή, που, όπως διάβασα σ’ ένα ρεπορτάζ (στο «Κ» της προπερασμένης Κυριακής) εξασφαλίζει όχι απλώς ένα καλό εισόδημα, αλλά μια ζωή τόσο προνομιακή, που η Λαμποργκίνι και το Σεν Μόριτζ μοιάζουν απλές καραμέλες στα χέρια πλουσίων εργοστασιαρχών που φιλοδοξούν να ξελογιάσουν αθώα ξανθά κοριτσάκια…
ΤΟ 2010 οι τριακόσιοι της Βουλής θα μοιραστούν σύμφωνα με τον προϋπολογισμό το ποσό των 42,5 εκατομμυρίων ευρώ…Συνεπώς, ο μέσος όρος των μηνιαίων αποδοχών τους ανέρχεται σε 10.000 ευρώ…Όσο το επίσημο ετήσιο εισόδημα της κ. Βόζεμπεργκ την περίοδο της δικηγορίας!...Περίπου 35 εκατομμύρια ευρώ θα μοιραστούν μέσα στο 2010 οι συνταξιούχοι βουλευτές ή οι σύζυγοι και οι άγαμες θυγατέρες θανόντων βουλευτών…Σημειώνεται ότι για την κατοχύρωση βουλευτικής σύνταξης απαιτούνται μόλις 4 χρόνια, ενώ όσοι έχουν πρωτοεκλεγεί πριν από το 1993 συνταξιοδοτούνται από τα 55 τους χρόνια. Κι επιπλέον: όσοι βουλευτές είναι άνω των 65 χρόνων λαμβάνουν ταυτόχρονα και βουλευτική αποζημίωση και βουλευτική σύνταξη!...Οι συνταξιούχοι βουλευτές είναι οι μοναδικοί έλληνες που έχουν τη δυνατότητα να λαμβάνουν παράλληλα και δεύτερη σύνταξη από το επάγγελμα που ασκούν και ασκούσαν, εφόσον δεν εργάζονται στο Δημόσιο ή και τρίτη σύνταξη στην περίπτωση που ήταν συνδικαλιστές, πρώην δήμαρχοι ή πρώην νομάρχες!...Ως τον Μάιο του 2011 μάλιστα, οι αναξιοπαθούντες αυτοί συνταξιούχοι θα εισπράξουν περίπου 80 εκατομμύρια ευρώ που διεκδίκησαν αναδρομικά ακολουθώντας τις αναδρομικές συντάξεις που πήραν πρόσφατα οι δικαστές…
ΑΝ δεν σας έχει ανέβει η πίεση μπορώ να συνεχίσω (καλού – κακού πάρτε υπογλώσσιο)…Οι βουλευτές λοιπόν, δικαιούνται δωρεάν ένα κινητό τηλέφωνο, οκτώ σταθερές γραμμές τηλεφωνίας, αυτοκίνητο, δωρεάν διαμονή σε κεντρικό ξενοδοχείο, γραφείο εκτός Βουλής και γραφική ύλη, ταχυδρομική ατέλεια, ατέλεια στις μετακινήσεις με λεωφορεία, σιδηρόδρομο και ακτοπλοΐα και 52 αεροπορικά εισιτήρια μετ’ επιστροφής για το νομό τους, εφόσον αυτός απέχει περισσότερα από 200 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Έχουν επίσης τη δυνατότητα λήψης άτοκων δανείων από τη Βουλή και χαμηλότοκων (μα την Παναγία!) από τις τράπεζες!!! Και βέβαια, κάθε βουλευτής έχει στην υπηρεσία του τέσσερις δημοσίους υπαλλήλους αποσπασμένους και μετακλητούς καθώς και έναν επιστημονικό συνεργάτη, ο οποίος πληρώνεται από τη Βουλή!...
ΠΡΙΝ καταλήξετε στο άδικο συμπέρασμα ότι σε εποχή κρίσης τα παραπάνω συνιστούν πρόκληση (αυτή είναι η πρόκληση και όχι τα ακίνητα που μπορεί και να κληρονόμησαν από τους γονείς τους) να θυμάστε ότι πέρα από το ότι εξασφαλίζουν μια αξιοζήλευτη ζωή, επιτρέπουν σε κάθε καταπιεσμένη από τον εργοστασιάρχη σύζυγο της, επιστήμονα, να αποκτήσει τη Λαμποργκίνι που πεισματικά της στερούσε και να ξεσκάσει ένα σαββατοκύριακο στο Σεν Μόριτζ…Κι αυτό είναι κέρδος για τη δημοκρατία μας!...

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Οι προανακριτικές επιτροπές προάγουν τον φιλοτελισμό…

ΕΧΕΤΕ προσέξει τη διατύπωση στην επιστολή που απέστειλε η προανακριτική επιτροπή της Βουλής προς τον κ. Κώστα Καραμανλή για να τον καλέσει να εξεταστεί ως μάρτυρας στην υπόθεση του Βατοπεδίου; Σχεδόν, του ζητάει προκαταβολικά «συγνώμη» για την ενόχληση! Σε μια περίοδο που όλοι ζητούμε να αλλάξει ο «νόμος περί ευθύνης υπουργών» ώστε να μην έχουν οι πολιτικοί το ακαταδίωκτο, η προανακριτική επιτροπή για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου «τρέμει» να καλέσει έναν πρώην πρωθυπουργό ως … μάρτυρα! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μόλις βρίσκει το κουράγιο να το κάνει, κάποιοι την καταγγέλλουμε ότι το κάνει από σκοπιμότητα…
ΔΕΝ το αποκλείω να υπάρχει σκοπιμότητα… Αλλά τι έχει να χάσει ένας πολιτικός όταν καλείται να καταθέσει ως μάρτυρας; Και γιατί ο πολιτικός προσβάλλεται ή συκοφαντείται όταν καλείται να εξεταστεί ως μάρτυρας και δεν συμβαίνει το ίδιο με τους πολίτες που καλούνται στα δικαστήρια για τον ίδιο λόγο; Στο κάτω – κάτω, η συμβολή κάθε μάρτυρα στην απονομή δικαιοσύνης είναι σημαντική κι ως εκ τούτου κάθε άλλο παρά «βαρύνει» αρνητικά όποιον προσέρχεται να καταθέσει…
ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ κατά της κλήτευσης Καραμανλή απίστευτα: «μα ανέλαβε την ευθύνη ο ίδιος» ειπώθηκε…Ε και λοιπόν; Αν ήταν έτσι, θα αναλαμβάναμε όλοι την ευθύνη που μας αναλογεί σε οτιδήποτε μας βαρύνει και θα περίττευε κάθε περαιτέρω διαδικασία… Κι ο σεβασμός στους θεσμούς που οι ίδιοι οι πολιτικοί επικαλούνται; Και το μήνυμα που παίρνει η κοινωνία για τη στάση των πολιτικών απέναντι στους θεσμούς;
Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ με την κλήτευση Καραμανλή είχε την ευκαιρία να αποδείξει ότι, όταν κατηγορούσε τον μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου για ασέβεια προς τους θεσμούς – τότε που αρνήθηκε να προσέλθει στο Ειδικό Δικαστήριο για να δικαστεί - το εννοούσε… Δυστυχώς, επικαλέστηκε την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία για να αποφύγει ο πρώην αρχηγός της όχι το εδώλιο ενός δικαστηρίου, αλλά το βήμα του μάρτυρα μιας απλής προανακριτικής επιτροπής!.. Ακόμη χειρότερα: η κλήτευση Καραμανλή και ο θυμός γι αυτή, οδήγησε ουκ ολίγα στελέχη της (Σπηλιωτόπουλος, Αβραμόπουλος, αλλά και Μπακογιάννη) να δηλώνουν τώρα δημοσίως ότι ήταν λάθος η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο! Ελπίζω αύριο, να μην επικαλούνται την «ατιμωρησία» ως αιτία για τα δεινά της χώρας… Ούτε να τους φταίει ο απαράδεκτος «νόμος περί ευθύνης υπουργών», γιατί αρκούν οι δηλώσεις τους και μόνο για να εξασφαλίσουν ασυλία σε κάθε πολιτικό πρόσωπο…
ΕΥΤΥΧΩΣ πάντως, η ατιμωρησία δεν είναι προνόμιο των πολιτικών… Την απολαμβάνουν κι οι πολίτες, αν κρίνει κανείς από δύο περιπτώσεις που πρόσφατα απασχόλησαν την επικαιρότητα… Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή της καταγγελίας στην οποία προέβη ο τερματοφύλακας της ομάδας των Τρικάλων για απόπειρα δωροδοκίας του εκ μέρους του προέδρου του Λεβαδειακού… Όπως προφανώς, θα μάθατε, ο πρόεδρος του Λεβαδειακού απεδόθη λευκός στην κοινωνία με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Β’ και Γ’ Εθνικής, η απόπειρα δωροδοκίας θεωρήθηκε ως «μη γενόμενη» και βρήκε τον μπελά του ο τερματοφύλακας που έκανε την καταγγελία!!! Στη δεύτερη περίπτωση, η εισαγγελεύς της Κέρκυρας άφησε ελεύθερο τον υπάλληλο του ΣΔΟΕ που συνελήφθη επ’ αυτοφώρω την ώρα που έπαιρνε 30.000 ευρώ από επιχειρηματία των Παξών για να μην επιβάλλει πρόστιμο για φοροδιαφυγή! Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου έγινε έξαλλος όταν το έμαθε και της ζήτησε να τον ξανασυλλάβει, αλλά οι εντυπώσεις από την ενέργεια της εισαγγελέως δεν αλλάζουν… Απομένει τώρα και καθώς οι δωροδοκηθέντες εφοριακοί είναι συνδικαλιστικά στελέχη της ΠΑΣΠ (ο συλληφθείς και αφεθείς) και της ΔΑΚΕ (ο διαφεύγων τη σύλληψη συνεργός του) να κινητοποιηθούν οι συνάδελφοι τους με την ίδια αποφασιστικότητα που το έκαναν οι πολιτικοί για τον πρόεδρο της ΝΔ και οι ποδοσφαιροπαράγοντες για τον πρόεδρο του Λεβαδειακού και να τους προστατέψουν!..
Υ.Γ. Το ότι ο κ. Καραμανλής απεδέχθη (προς τιμήν του) την πρό(σ)κληση της Προανακριτικής Επιτροπής και θα απαντήσει με επιστολή στην επιστολή της, έχει ξεχωριστή σημασία: ο φιλοτελισμός όπως μάθαμε στο σχολείο είναι μια ενδιαφέρουσα απασχόληση…Κι αυτοί που μαζεύουν γραμματόσημα το αντιλαμβάνονται καλύτερα!...

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Όταν φοράς παντελόνι κινδυνεύεις με «ξεβράκωμα»!

TΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ στην υπόθεση του Βατοπεδίου δεν είναι το αν φορούν παντελόνια οι πολιτικοί για να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεων τους… Το σίγουρο είναι πως σπανίζουν πλέον οι πολιτικοί που τιμούν τα παντελόνια τους… Άλλου ωστόσο, ενδύματος ο ρόλος ήταν καταλυτικός στην υπόθεση Βατοπεδίου και όχι των παντελονιών… Το ράσο αδιαμφισβήτητα ήταν εκείνο που αφήρεσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο από τα παντελόνια κι απ’ αυτούς που αδίκως (από ότι φαίνεται) τα φορούν…
Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ της πολιτικής ζωής από την εκκλησία είναι τέτοια που όχι απλώς τη γραφειοκρατία μπορεί να νικήσει, αλλά και να κάμψει την αντίσταση κάθε αξιοπρεπούς πολιτικού… Δείτε πως ξεκινά τον αγώνα της η συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων για τις εκλογές του Νοεμβρίου και θα καταλάβετε: η επίσκεψη στον οικείο Μητροπολίτη για τη λήψη της ευλογίας του (εννοείται…) προηγείται πάσης προεκλογικής εκστρατείας… Στην ουσία πρόκειται για μια εκούσια κίνηση υποταγής, προκειμένου το χριστεπώνυμο πλήθος να λάβει το μήνυμα ότι ο υποψήφιος πληροί τις βασικές προϋποθέσεις… Αυτή η υποταγή εξαργυρώνεται με ψήφους που διαμορφώνονται με το κριτήριο της θρησκευτικότητας (πάντα ένας καλός χριστιανός υποψήφιος σύμβουλος θα εκπροσωπεί τις πατριαρχικές οργανώσεις στο άλφα ή το βήτα ψηφοδέλτιο) και λειτουργεί ως δέσμευση τετραετίας για όποια «τριβή» στις σχέσεις πολιτείας – εκκλησίας ενσπείρει ο σατανάς…
ΟΙ ΚΑΛΕΣ δημόσιες σχέσεις όμως, δεν εξαντλούνται στη διαχείριση των κρίσεων ή των «τριβών» με χριστιανική αγάπη… Δρουν ως καταλύτης στην περίπτωση που φιλόδοξοι ιεράρχες αποφασίσουν να αυγατίσουν τα χρήματα της Εκκλησίας με μπίζνες (ξενοδοχειακές μονάδες, γήπεδα γκολφ κλπ) ή ανταλλαγές οικοπέδων, λιμνών, όρμων, ή νησιών… Τότε, ακόμη κι αν κάποιοι ορθώσουν το ανάστημά τους (είτε από αξιοπρέπεια, είτε από αίσθηση του καθήκοντος, είτε για να μην «βάλουν το κεφάλι τους στον τορβά») η αναμέτρηση θα κριθεί χωρίς εκπλήξεις: αργά ή γρήγορα δηλαδή, θα καταλάβουν ότι, καθώς οι πολιτικοί έκαναν το πρώτο βήμα, τον πρώτο ρόλο τον έχει το ράσο και όχι το παντελόνι, είτε φιλελεύθερης ραφής είναι, είτε σοσιαλιστικής… Η περίπτωση Τρίτση σας θυμίζει κάτι; Όταν ζητούσε την εκκλησιαστική περιουσία φορούσε παντελόνια, αλλά ήρθε ο αρχηγός του (που του είχε βάλει και την αρχική ιδέα) και τον ξεβράκωσε!

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Ο θείος από την Ελλάδα!....

ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ είναι χθεσινό και δημοσιεύθηκε στις οικονομικές στήλες του Τύπου: οι έλληνες βρισκόμαστε στην 22η θέση της παγκόσμιας κατάταξης των πλουσίων! Ασφαλώς πιο πίσω από τους Ελβετούς ή τους Αμερικανούς, αλλά και πολύ μπροστά από διαφόρους θαυμαστούς «αναδυόμενους» Κινέζους, Ρώσους, Ινδούς κ.λ.π…Και μόλις έξι θέσεις πίσω από τους Γερμανούς (τους δανειστές μας), που στη σχετική λίστα έρχονται 16οι!...
ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ οικονομικής κρίσεως το να δημοσιεύονται τέτοιες λίστες είναι προβοκάτσια…Αλλά, υπάρχει και η εκδοχή που θέλει τα ΜΜΕ να υπερβάλουν στην καταστροφολογία, οπότε μια τόσο αισιόδοξη καταγραφή της οικονομικής θέσης του σύγχρονου Έλληνα, μπορεί να έχει καταπραϋντικό χαρακτήρα…Σε κάθε περίπτωση παρουσιάζει ενδιαφέρον να δούμε πως καταλήγουν στο συμπέρασμα οι συντάκτες της λίστας που – σημειωτέον – δεν αμφισβητήθηκε από κανένα από τα εγκυρότερα οικονομικά έντυπα όλου του πλανήτη.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ λοιπόν, παρ΄ ότι θεωρούνται μεταξύ των κύριων θυμάτων της χρηματοπιστωτικής κρίσης (έπονται οι Αμερικανοί και οι Ισπανοί), εξακολουθούν να ελέγχουν κατ΄ άτομο και κατά μέσον όρο σχεδόν 26.000 ευρώ σε τραπεζικές καταθέσεις, χρηματοπιστωτικά προϊόντα (μετοχές, ομόλογα) ή και ασφαλιστικά προϊόντα, πολύ περισσότερα από τις 17.500 ευρώ που είναι ο παγκόσμιος μέσος όρος. Στην κατάταξη αυτή (όπου δεν συνυπολογίζονται ακίνητα ή άλλα κινητά περιουσιακά στοιχεία) οι Ελβετοί έρχονται πρώτοι, με σχεδόν 164.000 ευρώ κατά κεφαλήν περιουσία, και ακολουθούν οι Αμερικανοί, με σχεδόν 102.000, ενώ κατά μέσον όρο οι «αναδυόμενοι» βρίσκονται πολύ πιο πίσω, με μόλις 3.900 οι Βραζιλιάνοι, 2.500 οι Κινέζοι, 1.400 οι Ρώσοι και ούτε 550 ευρώ οι Ινδοί!. Όλα αυτά τα συμπεράσματα πηγάζουν από την «Εκθεση για τον παγκόσμιο πλούτο» που εξέδωσε η γερμανική Αllianz, σύμφωνα με την οποία μπορεί οι απώλειες από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση να μην έχουν ακόμη πλήρως αποκατασταθεί, όμως ελάχιστα (κατά 4%) υπολείπονται από τα σχεδόν 86 τρισ. ευρώ όπου είχαν φτάσει πριν από την κρίση οι ιδιωτικές περιουσίες.
ΒΕΒΑΙΩΣ, οι «μέσοι» αυτοί αριθμοί βάσει των οποίων διαμορφώθηκε η λίστα, δεν παίρνουν υπ’ όψη τους τις ανισότητες στο εσωτερικό των χωρών. Όπως πολύ εύστοχα περιέγραψε ο Ουμπέρτο Έκο το «παράδοξο» των στατιστικών αναλύσεων, η στατιστική οδηγείται στο συμπέρασμα ότι «αντιστοιχεί σε κάθε άνθρωπο ένα πορτοκάλι» όταν ένας άνθρωπος έχει δύο πορτοκάλια κι ένας δεύτερος κανένα πορτοκάλι…Πλην όμως, παρά τις επιφυλάξεις που μπορεί να έχει κάποιος για μια λίστα που κατατάσσει εμάς τους έλληνες στους πλούσιους του κόσμου, η πραγματικότητα δεν διαφέρει κατά πολύ από την απεικόνιση της στη σχετική λίστα…Ίσως μάλιστα, να μας αδικεί και προς τα …κάτω, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι οι αναλυτές της Allianz βγάζουν συμπεράσματα για την περιουσία μας μετρώντας ως περιουσιακά στοιχεία μόνο τις τραπεζικές καταθέσεις, τις μετοχές, τα ομόλογα και τα ασφαλιστικά προϊόντα και όχι τα αυτοκίνητα και κυρίως τα ακίνητα στα οποία οι έλληνες είμαστε πρωταθλητές!...Μη ξεχνάμε ότι έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό ιδιοκατοίκησης (σχεδόν 90%) και έξτρα κεφάλαιο σε ακίνητα (εξοχικά, διώροφες και τριώροφες κατασκευές κ.λ.π.)
Η ΑΞΙΑ της συγκεκριμένης έρευνας στην παρούσα συγκυρία είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά. Βοηθάει ν’ αξιολογήσουμε σωστότερα τη θέση μας και να συνυπολογίσουμε όλες τις παραμέτρους πριν οδηγηθούμε στην κατάθλιψη…

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Τα δίχτυα του ψαρά κι οι αγρότες…

«ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ αγροτική πολιτική από το Da Capo» σχολίασε σκωπτικά την ανάθεση του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης σε βουλευτές που εκλέγονται στην Αθήνα, ο βουλευτής Πιερίας του ΠΑΣΟΚ Αθαν. Παπαγεωργίου…Ωραίο ως αστείο, δεν χωράει αμφιβολία…Και πιθανότατα, κοντά στην πραγματικότητα, αν φανταστείς την κυρία Μιλένα Αποστολάκη να ασχολείται με την τιμή των οσπρίων και την ποσόστωση στα σιτηρά…
ΟΜΩΣ, η εμπειρία άλλα μας έχει διδάξει…Τι ακριβώς; Ότι δεν συνιστά κριτήριο επιτυχίας το να προέρχεται ο υπουργός από αγροτικό νομό…Ούτε το να ειδικεύεται στο αντικείμενο…Θυμηθείτε τον προηγούμενο υπουργό Σωτ. Χατζηγάκη που και προέρχονταν από αγροτικό νομό και γνώριζε υποτίθεται το αντικείμενο: όταν είδε τους θεσσαλούς αγρότες στην εθνική οδό δεν είχε καμιά ξεχωριστή ιδέα που θα τον έκανε να ξεχωρίζει από τους βουλευτές του Κολωνακίου…Απλώς, «βούτηξε» πεντακόσια εκατομμύρια ευρώ (εν, μέσω κρίσεως και λίγο πριν ο πρωθυπουργός του μιλήσει για χρεοκοπία) από τον κρατικό κορβανά και τους τάδωσε για να του αδειάσουν τη γωνιά!...Αυτό μπορούν να το κάνουν και οι βουλευτές Κολωνακίου χωρίς να γνωρίζουν τίποτα από σιτάρια και ντομάτες…
ΙΣΩΣ μάλιστα να μην το κάνουν ποτέ αυτοί, γιατί δεν θα πιέζονται από την «πελατεία» τους και δεν θα καίγονται να την εξυπηρετήσουν…Αρκεί να μη μείνουν μόνον εκεί και να φροντίσουν ν’ ασχοληθούν λίγο περισσότερο…Οι Κινέζοι άλλωστε λένε ότι «τα δίχτυα του ψαρά, δεν τ’ ανακάλυψαν οι ψαράδες»!...

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Ποιος νοιάζεται για επενδύσεις;

ΑΠΟ τις αλλαγές στους τίτλους των υπουργείων που προέκυψαν κατά τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, η πλέον ενδιαφέρουσα είναι αυτή που αφορά το υπουργείο του κ. Παμπούκη και δίνει έμφαση στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων…Η ραγδαία αύξηση της ανεργίας καθιστά υπόθεση πρώτης προτεραιότητας τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και σημαντικό ρόλο σ’αυτό μπορούν να διαδραματίσουν οι ξένες επενδύσεις που θα γίνουν στη χώρα μας…Χρόνια είναι το ζητούμενο αυτές οι επενδύσεις…Πλην όμως, χρόνιες είναι και οι παθογένειες που τις απομακρύνουν: γραφειοκρατία, έλλειψη σταθερού φορολογικού συστήματος, αδυναμία προστασίας του επιχειρείν από κακές συνδικαλιστικές νοοτροπίες και πολλά άλλα…Το χειρότερο όμως απ’ όλα, είναι η διγλωσσία όλων μας (και όχι μόνον της πολιτείας) απέναντι σε κάθε ξένη επένδυση στη χώρα μας…Σε σημείο που ν’ αναρωτιέται κανείς αν όλοι εμείς που αναζητούμε την πολυπόθητη ανάπτυξη μέσα από τις ξένες επενδύσεις, είμαστε ειλικρινείς ή όχι…Ας δούμε ένα παράδειγμα:
ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ διετία στη Λάρισα έγιναν δύο μεγάλες επενδύσεις, η μία από ξένους και η άλλη από έλληνες επενδυτές. Αμφότερες αφορούν εμπορικά κέντρα το PANTHEON PLAZA η μία και το ΙΚΕΑ η δεύτερη… Δημιούργησαν κοντά στις 1.000 θέσεις εργασίας (και πολύ περισσότερες μόλις αναπτυχθεί πλήρως το ΙΚΕΑ) και έδωσαν πολλή δουλειά στα περίφημα 108 επαγγέλματα που σχετίζονται με την οικοδομική δραστηριότητα, αφού οι κατασκευαστικές εργασίες ανατέθηκαν σε ντόπιους κατασκευαστές…Όλ’ αυτά τα εντυπωσιακά όμως στοιχεία ουδεμία θετική εντύπωση δημιούργησαν στην τοπική κοινωνία. Οι τοπικοί φορείς που κατά τα άλλα κόπτονται για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις προτίμησαν να συμμεριστούν τους (δικαιολογημένους) φόβους του εμπορικού κόσμου της πόλης κι αντί να σπεύσουν να υποδεχθούν με χαρά τις ξένες επενδύσεις που δημιουργούν θέσεις εργασίας, εσίγησαν για να μην εισπράξουν το πολιτικό κόστος…Στην καλύτερη περίπτωση εσίγησαν…Γιατί, υπήρξαν κι άλλοι που έγιναν μπροστάρηδες στον αγώνα κατά των «πολυεθνικών», των «μεγαλοκαρχαριών», των «κερδοσκόπων» κ.λ.π., κ.λ.π…Για πρώτη φορά ένας κόσμος τόσο ανοιχτός στην λεγόμενη «δημοκρατία της αγοράς» αναπαρήγαγε τη συνθηματολογία της σκοταδιστικής Αριστεράς, με προσχήματα άλλοτε την παραβίαση της νομιμότητας και άλλοτε του ωραρίου…
ΤΟΥ PANTHEON PLAZA και του ΙΚΕΑ είχε προηγηθεί μια ακόμη μεγάλη επένδυση…Αυτή του εμπορικού κέντρου GAEA που δεν ανήκε ούτε σε «μεγαλοκαρχαρίες», ούτε σε «πολυεθνικές» και «κερδοσκόπους», αλλά στον αγροτικό κόσμο της Λάρισας, με φορέα της επένδυσης την Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών…Και σ’ αυτή την περίπτωση, όλοι αυτοί που κόπτονται για επενδύσεις είδαν μάλλον με εχθρότητα το όλο εγχείρημα παρ’ ότι δημιούργησε νέες θέσεις εργασίας…Κι αντί να προσπαθήσουν να πείσουν τον φοβισμένο τοπικό έμπορο για την αξία του καλού ανταγωνισμού και το αγαθό της ανάπτυξης, υιοθέτησαν την ανασφάλεια του και άρθρωσαν τις πιο αντιαναπτυξιακές κραυγές που ακούστηκαν ποτέ…Το πρόσχημα εδώ ήταν «τι θέλουν κι ανακατεύονται με τα εμπορικά κέντρα οι αγρότες»!...
ΤΟ ΟΞΥΜΩΡΟ είναι ότι όλοι αυτοί που υποδέχονται τόσο ψυχρά ή εχθρικά κάθε ξένη ή ελληνική επένδυση και την αποθαρρύνουν, την απαξιώνουν ή τη διώχνουν, κάθε φορά που ανακοινώνεται αύξηση του ποσοστού ανεργίας που καταγράφεται επίσημα στη χώρα, αναδεικνύονται στις καλύτερες μοιρολογίστρες!...Μιλούν τόσο συμπονετικά για τα «λουκέτα» στην αγορά, που αναρωτιέσαι αν έχουν αλήθεια καταλάβει το πόσο συνέβαλλαν κι αυτοί με την πολιτική τους σ’ αυτά!...
ΚΑΛΟ είναι το υπουργείο Επικρατείας και ξένων επενδύσεων…Όμως, φαίνεται πως δεν μας λείπει το υπουργείο, αλλά η παιδεία ώστε να καταλάβουμε την αξία των επενδύσεων (ξένων και ελληνικών) την ώρα που χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας!...

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Υπάρχει θεός;

Ο ΒΡΕΤΑΝΟΣ αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ είναι η λύση για να μην υποδεχτούμε το φετινό χειμώνα με μελαγχολία ανάλογη εκείνης με την οποία ζήσαμε τον περυσινό χειμώνα… Γιατί ο Χόκινγκ; Γιατί συνέγραψε ένα νέο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει 9 Σεπτεμβρίου με τίτλο «Το μεγάλο σχέδιο». Σ’ αυτό ο διάσημος επιστήμων θεμελιώνει την άποψη ότι ο θεός δεν δημιούργησε το Σύμπαν, το οποίο – όπως υποστηρίζει – σχηματίστηκε από μόνο του εκ του μηδενός με τη λογική των νόμων της φύσης… Μπορεί σ’ αυτή την άποψη να κρύβεται το φάρμακο κατά της μελαγχολίας; Μπορεί…
ΩΣ γνωστόν η μελαγχολία όλων μας οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο τα ΜΜΕ (και κυρίως οι πρωινές εκπομπές) πραγματεύονται το ζήτημα της οικονομικής κρίσης: «χρεοκοπήσαμε», «πτωχεύουμε», «φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια μας» κλπ… Οι δημοσιογράφοι από καταβολής κόσμου γνωρίζουν ότι ο πανικός «πουλάει». Εξ ου και η σεισμολαγνεία, η πολεμολαγνεία, η ιολαγνεία, η εσχατολαγνεία κλπ που κατά καιρούς χαρακτηρίζουν τα ενημερωτικά προγράμματα των σταθμών. Συνεπώς, κανείς δεν προτίθεται να μετριάσει την ένταση της αποτίμησης του φαινομένου της κρίσης: είμαστε όλοι υποψήφιοι πελάτες ψυχολόγων, ψυχιάτρων κλπ.
ΕΚΤΟΣ από τον πανικό όμως «πουλάνε» και οι λεγόμενες «αιρετικές» απόψεις… Οι απόψεις δηλαδή που ανατρέπουν τις «λογικές» με τις οποίες μεγαλώσαμε… Ιδιαιτέρως οι περί την αμφισβήτηση του θεού απόψεις «μοσχοπουλάνε» αν στο απέναντι «παράθυρο» βάλεις τον Άνθιμο, τον παπα – Τσάκαλο, τη Λουκά και όσους υποθέτουν ότι μπορούν να ξεμπροστιάσουν τον Χόκινγκ στο πλαίσιο μιας εκπομπής… Αν επενδύσουν σ’ αυτή την «αναμέτρηση» τα media και περισσότερη τηλεθέαση θα έχουν κι εμείς θα απαλλαγούμε από το άχθος του να ξεκινάμε τη μέρα μας με επικήδειους περί την οικονομία και το βιοτικό μας επίπεδο…
ΕΠΙ ΤΗΣ ουσίας τώρα: πιστεύετε ότι το σύμπαν έγινε χωρίς να βάλει το χέρι του ο θεός; Γιατί όχι… Μήπως η χρεοκοπία δεν ήρθε χωρίς να βάλει το χέρι του ο Καραμανλής;

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Θα τους αφήσουμε να τελειώσουν τη μακαρονάδα τους…

ΚΑΤΑ τη διάρκεια των διακοπών μου, διάβασα σε δύο – τρεις εφημερίδες ρεπορτάζ για το «κράξιμο» πολιτικών από αγανακτισμένους πολίτες σε κοσμικά ρεστωράν της Πάρου και της Μυκόνου: η εικόνα των θαμώνων που γιουχάρουν τον κ. Σιούφα στο πανάκριβο ρεστωράν της Πάρου και τον αναγκάζουν να αφήσει στη μέση την αστακομακαρονάδα του και να φύγει άρον – άρον είναι πολύ σουρεάλ… Δείχνει ότι, εν μέσω κρίσης, η αστακομακαρονάδα είναι απαραίτητη, οι δε νεόπλουτοι που τρώνε σ’ αυτού του είδους τα εστιατόρια χουλιγκανίζουν όταν απειλείται το μήκος του πούρου τους… Πολύ περισσότερο μάλιστα από τους ανέργους κι εκείνους που τους κόβουν το επίδομα…
ΜΕΤΑ τις διακοπές μου, την περασμένη εβδομάδα είδα τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και διαπίστωσα (τεκμηριωμένα πια) ότι η οργή του κόσμου υπάρχει… Κι όταν δεν εκφράζεται με ντεκόρ το Αιγαίο, τον έναστρο ουρανό και μια αστακομακαρονάδα, εκφράζεται με εμφατική αποστροφή προς όσους κυβέρνησαν και κυβερνούν τον τόπο… «Φως φανάρι» βέβαια, το ότι ο κόσμος εκφράζεται με τον χειρότερο τρόπο για τους πολιτικούς και δεν χρειάζονται οι δημοσκοπήσεις… Πλήν όμως, τις ίδιες ακριβώς μέρες που οι δημοσκοπήσεις αποτύπωναν την αποστασιοποίηση της κοινωνίας από τα κόμματα και τους πολιτικούς, τα δύο μεγάλα κόμματα έχριζαν υποψήφιους που εκλιπαρούσαν για την παροχή στήριξης… Και τι υποψήφιους; Υποψήφιους που προέρχονταν από το στενό πυρήνα του πολιτικού σκηνικού που υποτίθεται πως κατέρρευσε… Πρώην βουλευτές που συνέδεσαν το όνομα τους με την στήριξη της χειρότερης κυβέρνησης που πέρασε από τον τόπο, η Νέα Δημοκρατία… Υπουργούς, υφυπουργούς, πρώην βουλευτές και κομματικά στελέχη το ΠΑΣΟΚ… Όπερ σημαίνει ότι οι πολίτες που «κράζουν» τους πολιτικούς στα γκουρμέ ρεστωράν και τις δημοσκοπήσεις θα κληθούν να τους ψηφίσουν! Και κάτι μου λέει ότι θα τους ψηφίσουν…
Ο ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ είναι: «και τι να ψηφίσουν;» Και συμπληρώνεται απαξιωτικά: «…να ψηφίσουν ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ ή ΛΑΟΣ»; Πραγματικά, αν βάλεις στη Θεσσαλονίκη π.χ. τον Ψωμιάδη σε σύγκριση με τον υποψήφιο οποιουδήποτε άλλου κόμματος, ο άλλος φαίνεται ένα «τίποτα» μπροστά του (και χωρίς τη βοήθεια του αδελφού του!)… Αν βάλεις τον Μπουτάρη δίπλα στον Γκιουλέκα καταλαβαίνεις αμέσως τη διαφορά: ο Γκιουλέκας είναι η Μπαρτσελόνα κι ο Μπουτάρης η Δόξα Στεφανοβικείου!.. Αν βάλεις δίπλα στη Φώφη οποιονδήποτε, θα θυμηθείς τα ανέκδοτα με τον Πάπα και τον Μπιτσίδη: «ποιος είναι αυτός δίπλα στον Μπιτσίδη»!..
ΟΜΩΣ, όλοι ξέρουμε ότι η διαφορά που χωρίζει τον Γκιουλέκα από τον Μπουτάρη είναι ότι τον πρώτο τον στηρίζει κόμμα ενώ ο δεύτερος στηρίζεται στη δική του προσωπικότητα… Ο συνδυασμός κόμματος και πολιτικού προσώπου (Ν.Δ. συν Γκιουλέκας) ακόμη και στην εποχή της υποτιθέμενης απαξίωσης της πολιτικής μας ζωής παράγει τόση υπεραξία που ένας επώνυμος κι επιτυχημένος επιχειρηματίας δεν θα την προσεγγίσει ποτέ… Όχι γιατί του λείπει κάτι, αλλά γιατί η στάση του νεοέλληνα απέναντι στο πολιτικό σύστημα δεν αποτυπώνεται στα επεισόδια στους χώρους των γκουρμέ εστιατορίων και στις δημοσκοπήσεις, αλλά στην κάλπη… Και στην κάλπη επιβεβαιώνεται κάθε φορά (με ελάχιστες εξαιρέσεις) αυτό που ο μακαρίτης ο Καραμανλής εξέφρασε με το περίφημο «Σάββατο με βρίζουν, Κυριακή με ψηφίζουν, Δευτέρα με ξαναβρίζουν»… Το κακό είναι ότι πέρασαν ήδη σαράντα χρόνια από τότε και η συνήθεια μεταφέρεται από γενιά σε γενιά!..

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Αν διοχέτευαν αλλού την ενέργεια τους….

ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ του «τελετές μοτοσικλέτας», αν θυμάμαι καλά ο Δημήτρης Χρονάς γράφει κάπου ότι τα παιδιά που παίζουν το κεφάλι τους κορώνα – γράμματα τρέχοντας με 250 χιλιόμετρα την ώρα πάνω σε δύο ρόδες, στις εθνικές οδούς, θα μπορούσαν να είναι οι Κολοκοτρώνηδες κι οι Καραϊσκάκηδες επιδεικνύοντας το ίδιο θάρρος και την ίδια αυταπάρνηση σε άλλες εποχές…
ΤΟ ΘΥΜΗΘΗΚΑ διαβάζοντας το ρεπορτάζ για τις τελευταίες (μαζεμένες) ληστείες που συνέβησαν στη Θεσσαλία και αλλού: ο περίφημος ληστής με τα «σημειώματα» που «χτύπησε» δυο τραπεζικά υποκαταστήματα στη Λάρισα κι οι ληστές της Αλοννήσου που με κινηματογραφικό τρόπο διέφυγαν με το φουσκωτό…Άνθρωποι με καινοτόμες ιδέες και όρεξη για δουλειά: σηκώθηκαν ξημερώματα ώστε να είναι στις οκτώ στην τράπεζα, ο ένας μάλιστα «δούλευε» ενώ βρισκόταν σε άδεια (από τις φυλακές βεβαίως, αλλ’ αυτά είναι λεπτομέρειες)…
ΣΕ ΚΑΘΕ περίπτωση πάντως, αυτοί οι άνθρωποι και ωραίες, πρωτότυπες, ιδέες είχαν και διάθεση να τις υλοποιήσουν και μεθοδικότητα και θάρρος ώστε ν’ αναλάβουν το ρίσκο…Αν διοχέτευαν αλλού την δημιουργικότητά τους μπορεί να είχαν κέρδη περισσότερα από τις ληστείες…Μάλιστα, πριν από ένα – δύο χρόνια τις καινοτόμες πρωτοβουλίες τις χρηματοδοτούσαν γενναιόδωρα και με χαμηλότοκα δάνεια οι τράπεζες, αλλά εμείς εκτός της μανίας μας να διοχετεύσουμε με λανθασμένο τρόπο τη δημιουργικότητά μας, έχουμε τη μανία όταν μας δίνουν φτηνά δάνεια να παίρνουμε σπίτια κι αυτοκίνητα κι όχι να ανοίγουμε επιχειρήσ

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Να μάθουμε να ζούμε με την κρίση….

ΤΟ ΟΞΥΜΩΡΟ σ’ αυτές τις διακοπές ήταν ότι δεν μπορέσαμε κατά τη γνωστή φράση «να τ΄ αφήσουμε όλα πίσω» και να τις χαρούμε…Γιατί, η κρίση κι οι επιπτώσεις της, το άγχος για το «αύριο» με δύο λόγια, δεν είναι κάτι που μπορείς να το ξεχάσεις δυστυχώς ούτε στις διακοπές…Δεν φταίει γι’ αυτό η εμμονή των ΜΜΕ που φροντίζουν με τα δελτία ειδήσεων τους να σε κάνουν να μην το ξεχνάς. Θ’ αρκούσε να μην ανοίξεις την τηλεόραση δεκαπέντε βράδυα και ν’ απέχεις από την ανάγνωση εφημερίδων…Όμως η κρίση δεν είναι δημιούργημα των ΜΜΕ (ο πανικός με τον οποίο την προσλαμβάνουμε, ναι, είναι δημιούργημα των ΜΜΕ) αλλά καθημερινότητα…
ΤΗΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ παντού: στην ταβέρνα που πας να φας και συγκρίνεις τα πολλά άδεια τραπέζια που βρήκες φέτος με τα λιγότερα που νομίζεις ότι έβρισκες πέρυσι…Στην «ουρά» των διοδίων που «παλιά ήταν πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με φέτος»…Στην παραλία όπου συμπεραίνεις ότι «πέρυσι τέτοια εποχή δεν βρίσκαμε ξαπλώστρα»…Στο μπαρ μετά τα μεσάνυχτα, όταν αδυνατώντας να βρεις στάντ το σαββατόβραδο αμφιβάλλεις προς στιγμήν: «υπάρχει άραγε κρίση;»…
Η ΥΠΟΘΕΣΗ θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί γιατροί αντιμετωπίζουν τον καρκίνο: δεν ωραιοποιούν την κατάσταση, ούτε καλλιεργούν όπως στην Ευρώπη την ελπίδα…Σου λένε από την πρώτη στιγμή της διάγνωσης «αγαπητέ μου έχετε καρκίνο και πρέπει να μάθετε να ζείτε μ’ αυτόν πλέον»…Νομίζω, ότι, πρέπει να το πάρουμε κι εμείς απόφαση πλέον: «πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την κρίση πλέον»…Κι ακόμη χειρότερα: «πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την κρίση ακόμα κι όσοι δεν έχουμε προσβληθεί απ’ αυτή ακόμα»….
ΑΠΟ ΤΟΝ κανόνα βεβαίως, εξαιρούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι…Διότι είναι η προνομιούχος εκείνη κατηγορία που απολαμβάνει ακόμη του προνομίου την μονιμότητος (κι απ’ ότι φαίνεται δεν θα το χάσει: ακόμη κι η Χούντα του Γ. Παπαδόπουλου που είχε εξαγγείλει την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων δεν τόλμησε να την κάνει, θα τολμήσει μια εκλεγμένη κυβέρνηση;). Οι δημόσιοι υπάλληλοι «πονάνε» βέβαια για τα χαμένα επιδόματα, για την παράταση του εργασιακού τους βίου, αλλά αυτού του είδους ο …«καρκίνος» είναι ο πλέον ανώδυνος…Ο επώδυνος αφορά τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που βλέπουν καθημερινά να χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας…
ΟΛΟ το διάστημα των διακοπών είτε συμμετείχες σε συντροφιές επιχειρηματιών, είτε σε συντροφιές εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα αυτό άκουγες: «θα μειώσω το προσωπικό» οι πρώτοι, «κινδυνεύω να μείνω άνεργος» οι δεύτεροι…Μπροστά στον εργασιακό θάνατο, η μείωση του επιδόματος του δημοσίου υπαλλήλου ακούγεται ως κακόγουστο αστείο…Πόσο μάλλον που ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα ξέρει ότι «πληρώνει» αυτός με τον χειρότερο τρόπο τα ελλείμματα που δημιούργησαν εκείνοι που απολαμβάνουν την ιδιότυπη δημοσιουπαλληλική ασυλία…
ΟΦΕΙΛΕΙ η κυβέρνηση να δει και αυτή την πλευρά της κρίσης…Μπορεί οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να μην συγκροτούν συμπαγείς πολυμελείς συντεχνίες τύπου εργαζομένων στον ΟΣΕ, αλλά δεν είναι αμελητέα ποσότητα…Όπως αμελητέα ποσότητα δεν είναι και το τμήμα εκείνο της αγοράς που περνάει δύσκολες μέρες και προχωρεί στις απολύσεις…Για σκεφθείτε όμως πόσο επικίνδυνο είναι στο τέλος της κρίσης να αποδεχθεί ότι αυτή την κρίση την πλήρωσαν ακριβά όσοι δεν αποτέλεσαν ποτέ τμήμα του υπερτροφικού δημοσίου και γλίτωσαν με απλές «αμυχές» αυτοί που αποτελούν την κύρια αιτία του κακού!...

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Το χρήσιμο άλλοθι...

ΝΑ ΜΟΥ το θυμηθείτε ότι μια χαρά θα την αξιοποιήσουν οι φανατικοί της τέλεσης των Μεσογειακών Αγώνων σε Λάρισα και Βόλο, την κυβερνητική απροθυμία να σπαταλήσει χρήματα για κάτι που το θεωρεί πολυτέλεια σε εποχή οικονομικής κρίσης…
ΟΛΟΙ αυτοί που με τους «δεκάρικους» τους δίνουν υπεραξία στον ανυπόληπτο – εδώ και πολλά χρόνια – θεσμό για να τους εξαργυρώσουν αύριο σε χρήμα και ψήφους, θα είναι αναγκασμένοι να λογοδοτήσουν μετά το 2013 για τη σχέση κόστους – ωφέλειας και την απόδοση της επένδυσης. Κι επειδή, τόσο η «περιπέτεια» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 είναι κάτι που ακόμα το πληρώνουμε, όσο και η τραυματική εμπειρία των Νοτιοαφρικανών με το πρόσφατο Μουντιάλ (που τώρα αναρωτιούνται για πόσα χρόνια θα πληρώνουν το μήνα της ποδοσφαιρικής μέθης) είναι δύο πρόσφατα παραδείγματα ατυχών «εμμονών», η άρνηση της κυβέρνησης να χρηματοδοτήσει αδρά τη μη παραγωγική επένδυση που διεκδικούμε οι Θεσσαλοί σαν «μάνα εξ ουρανού» ήρθε στους διεκδικητές του ονείρου…
ΤΗΝ (αναμενόμενη, λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος από χορηγούς, αθλητικό κοινό και τηλεοπτικά κανάλια) αποτυχία των αγώνων θα τη «χρεώσουν» στην αδιαφορία της κυβέρνησης, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να μας μιλήσουν για το πώς προγραμμάτιζαν να αναστήσουν έναν «πεθαμένο» θεσμό. Μια ματιά στα χαρακτηριστικά των αγώνων της Πεσκάρα (και στις προηγούμενες διοργανώσεις) αρκεί: άδειες εξέδρες, αθλητές δεύτερης και τρίτης κατηγορίας (οι καλοί «σνομπάρουν» τους Μεσογειακούς), χορηγίες μηδενικές και ούτε ένα κανάλι που να ενδιαφέρθηκε όχι για ζωντανή μετάδοση (ούτε λόγος), αλλά για μετάδοση τρίλεπτων έστω στιγμιοτύπων!..
ΑΞΙΖΕΙ άραγε να ξοδευτούν τόσα εκατομμύρια σε καιρό κρίσης για να κερδίσουμε ως περιοχή μερικές ακόμα εργατικές κατοικίες κι ένα – δυο τριτεύοντες οδικούς άξονες;

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Η τράπεζα Πειραιώς και ο Σισέ….

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ότι, μια μέρα της επόμενη εβδομάδας ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Βόλου Αχιλλέας Μπέος καλεί τους δημοσιογράφους στο γραφείο του για να προβεί σε σημαντικές ανακοινώσεις. Τους λέει λοιπόν, ότι ο ιστορικός Ολυμπιακός ενδιαφέρεται για την αγορά του Σισέ από τον Παναθηναϊκό και πρόκειται να καταθέσει προσφορά 5 εκατομμυρίων ευρώ… Η είδηση «σκάει» ως βόμβα στα ποδοσφαιρικά στέκια και η αντίδραση της διοίκησης του Παναθηναϊκού είναι εξίσου ενδιαφέρουσα: «η οικογένεια Βαρδινογιάννη» - αναφέρει – «συζητάει κάθε πρόταση για μεταγραφή ποδοσφαιριστή του ΠΑΟ. Ειδικά στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, η οικογένεια Βαρδινογιάννη θεωρεί ότι οι μεταγραφικές κινήσεις στο ποδόσφαιρο είναι δείγμα υγείας γιατί αποδεικνύουν ότι η ποδοσφαιρική αγορά δεν πέθανε και γίνονται ακόμα επενδύσεις»…
ΤΗΝ επόμενη μέρα οι οπαδικές εφημερίδες του Παναθηναϊκού οργιάζουν: «ΠΟΥΛΑΕΙ τον Σισέ αντί πινακίου φακής», «ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ τον Γάλλο», «Κάτω τα χέρια από τον Σισέ», «Δεν θα επιτρέψουμε το ξεπούλημα της Παναθηναϊκής περιουσίας», «Δωρίζουν τον Σισέ στον Μπέο»… Και άλλα παρόμοια… Στο Βόλο, όλοι πανηγυρίζουν για το ενδεχόμενο μιας τέτοιας μεταγραφής, με εξαίρεση την Αριστερά που προβληματίζεται για τις θέσεις εργασίας που κινδυνεύουν στη επίθεση του Ολυμπιακού Βόλου γιατί «ο Σισέ αξίζει για τρεις επιθετικούς μαζί» κατά δήλωση του προπονητή της ομάδας…
ΤΟ ΠΑΡΟΝ κείμενο – οφείλω να σας εξομολογηθώ - γράφεται υπό θερμοκρασία 40 βαθμών Κελσίου… Άρα, ο αναγνώστης διαβάζοντας το, δικαιολογημένα συμπεραίνει ότι «έσφιξαν οι ζέστες» και ο υπογραφόμενος λάλησε… Δεν φταίνε οι ζέστες όμως, αλλά η αδυναμία μας να εκτιμήσουμε με ψυχραιμία τις εξελίξεις. Και όχι βέβαια τις αθλητικές, αλλά τις υπόλοιπες που επηρεάζουν πολύ περισσότερο τη ζωή μας… Κι έρχομαι στο κυρίως θέμα…
ΟΠΩΣ ακριβώς μια πρόταση Μπέου για τον Σισέ δεν σημαίνει ότι πουλήθηκε, έτσι και μια πρόταση Σάλλα για εξαγορά ποσοστών της ΑΤΕ και του ΤΤ δεν σημαίνει ότι έχουμε αγοραπωλησία… Ο πρόεδρος της Πειραιώς έκανε μια προσφορά κι η κυβέρνηση τη χαιρέτησε ως μήνυμα κατά της ακινησίας της αγοράς… Από εκεί και πέρα, κανείς δεν μπήκε σε λεπτομέρειες ως προς το μέγεθος του ποσού της προσφοράς κι εκείνου που θα αντιπροτείνει με τη βοήθεια των ειδικών, το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης… Κανείς δεν μπήκε σε λεπτομέρειες για το πόσοι εργαζόμενοι χρειάζονται ώστε να είναι βιώσιμη η επιχείρηση αντιθέτως ο κ. Σάλλας εγγυήθηκε από την πρώτη στιγμή τη διατήρηση των θέσεων εργασίας… Όλα αυτά, προφανώς, θα συζητηθούν μεταξύ των δύο πλευρών που έχουν ως γνωστόν διαφορετικές η κάθε μία ευαισθησίες… Όταν καταλήξουν θα κριθεί αν είναι «ξεπούλημα» ή όχι, αν το ποσό είναι «πινάκιο φακής» κι αν η διαβεβαίωση για τις θέσεις εργασίας ήταν μια απατηλή υπόσχεση…
ΩΣ ΤΟΤΕ, όλοι οφείλουμε να καταθέτουμε τον προβληματισμό μας για το γεγονός, αλλά σε καμία περίπτωση να μην βγάλουμε πρόωρα συμπεράσματα σαν κι αυτά που ένιοι πολιτικοί αρθρώνουν με απίστευτη ελαφρότητα, στα «παράθυρα» και στα μπαλκόνια. Ακούγοντας π.χ. τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτιέσαι αν διαφωνεί με την πώληση ή με την τιμή. Γιατί είναι άλλο να διαφωνείς με την πώληση κι άλλο με την τιμή. Κι όταν εμφατικά αναφέρεσαι σε «πινάκια φακής», προφανώς δηλώνεις «ανοιχτός» σε καλύτερες προσφορές… Καθόλου άσχημο για το βιογραφικό σου, αν είσαι οπαδός του Παναθηναϊκού και έχεις ως πρότυπο τον προκάτοχό σου στην ηγεσία του κόμματος…
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: είναι πρόωρο να κρίνουμε μια πρόταση ως deal, όταν δεν έχει γίνει καμιά συζήτηση ως προς τα χαρακτηριστικά της συμφωνίας. Και μπορεί στο πλαίσιο της ποδοσφαιρικής φλυαρίας (που, κατά τον Έκο, είναι υποκατάστατο της πολιτικής φλυαρίας) αυτό να γίνεται κατά κόρον (δείτε πόσους παίκτες «έφεραν» κι αυτό το καλοκαίρι οι τίτλοι των εφημερίδων στην Ελλάδα!) αλλά στο πλαίσιο της δημόσιας πολιτικής συζήτησης, κάτι τέτοιο συνιστά έλλειψη σοβαρότητος…

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Από άλλη οπτική γωνία….

Η ΕΡΩΤΗΣΗ στον ενδιαφερόμενο για την αγορά της ΑΤΕ και του Ταχ. Ταμιευτηρίου, πρόεδρο της Τράπεζας Πειραιώς Μιχ. Σάλλα σχετικά με τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας στους δύο φορείς του δημοσίου τομέα, δείχνει αν μη τι άλλο ευαισθησία: κανείς δεν θάθελε να βρεθούν άνθρωποι ξαφνικά στο δρόμο επειδή το ελληνικό κράτος αποφάσισε να «ξεφορτωθεί» δύο επιχειρήσεις του…
ΑΥΤΗ όμως είναι η μία όψη του νομίσματος…Ή άλλη όψη έχει να κάνει με την πικρία που δημιουργεί στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, το όψιμο ενδιαφέρον για οποιονδήποτε δημόσιο υπάλληλο απειλούν οι περίφημοι «νόμοι της αγοράς»…Ως γνωστόν, καθημερινά κλείνουν ιδιωτικές επιχειρήσεις μικρές ή μεγάλες (τελευταίο κρούσμα τα σούπερ μαρκετς «Ατλάντικ») και εκατοντάδες εργαζόμενοι μένουν στο δρόμο χωρίς να νοιώθουν τόσο έντονο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την τύχη τους…Κι όσοι τυγχάνει να δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα και να μην έχουν υποστεί ακόμη τις συνέπειες της κρίσης, ζουν μέσα στην αβεβαιότητα χρόνια ολόκληρα και ιδίως τους τελευταίους μήνες, με όσα ακούνε καθημερινά…Όλοι αυτοί (εμείς δηλαδή!) δεν έχουν ούτε την ασφαλιστική δικλείδα της μετάταξης, ούτε την ελπίδα της «παχυλής» αποζημίωσης, ούτε την προσδοκία μιας καλής σύνταξης, πολύ δε περισσότερο το δίχτυ προστασίας της μονιμότητας…
ΣΕ ΚΑΘΕ περίπτωση, ουδείς εύχεται τα δικά του δεινά να χαρακτηρίζουν τον εργασιακό βίο όλων…Αλλά, προς θεού: υπάρχουν δύο κατηγορίες ελλήνων και η πλέον προνομιούχα είναι συνήθως εκείνη που «φορτώνει» τα άγχη της στην άλλη, που τη συντηρεί παράγοντας πλούτο…Το καλύτερο που έχουν να κάνουν όσοι μας φορτώνουν την αγωνία τους για το αύριο, είναι να νοιώσουν ότι αυτού του είδους η αγωνία είναι η καθημερινότητα μας

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του…

ΤΗΝ ΙΔΙΑ ακριβώς ημέρα που στη Βουλή ψηφίζονταν το ασφαλιστικό ανακοινώνονταν οι βάσεις για την εισαγωγή στα Ανώτερα και τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα… Πέραν της διαπίστωσης ότι πλέον «διαβατήριο» προς μια οποιαδήποτε σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι το 4 (ναι, ο βαθμός που αν έπαιρνε στα δικά μου χρόνια ένας μαθητής έσπευδε να «κρυφτεί» για το υπόλοιπο καλοκαίρι), ελάχιστοι σημείωσαν τη σχέση που υφίσταται ανάμεσα στα δύο θέματα. Γιατί, όσο κι αν στον υπόλοιπο κόσμο η εκπαίδευση και το ασφαλιστικό είναι δύο ξεχωριστά κεφάλαια της δημόσιας ζωής, στην Ελλάδα συνδέονται τόσο πολύ που είναι σχεδόν αδύνατον να καταλήξεις σε ασφαλές συμπέρασμα για το Ασφαλιστικό, αν δεν λάβεις σοβαρά υπ’ όψιν σου τη διαδικασία δια της οποίας ο ασφαλισμένος οδηγήθηκε στο να ασκεί το άλφα και το βήτα επάγγελμα…
ΑΝ Η ΜΕΓΑΛΗ ευφορία για το γεγονός ότι οι «πόρτες» της τριτοβάθμιας άνοιξαν και για εκείνους που γράφουν κάτω από τη βάση είναι η μία πλευρά του νομίσματος, η διαπίστωση ότι μόνο το 20% των επιτυχόντων πέρασαν στη σχολή της προτιμήσεως τους, είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος και η πλέον ενδιαφέρουσα βέβαια πλευρά, καθώς οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι το 80% των κατ’ έτος επιτυχόντων αναγκάζεται (δια της «επιτυχίας» του!!!) να οδηγείται σε έναν επαγγελματικό προσανατολισμό που δεν επέλεξε. Αν σ’ αυτό προστεθεί το γεγονός ότι ενός μεγάλου τμήματος των υποψηφίων η επιλογή οφείλεται σε γονεϊκές εμμονές ή παροτρύνσεις για βόλεμα στο δημόσιο (στρατιωτικές σχολές κλπ) εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι, ένα μεγάλο τμήμα των εργαζομένων του άμεσου μέλλοντος, επιλέγει βάζοντας σε δεύτερη – τουλάχιστον! – μοίρα τη χαρά της δημιουργίας μέσα από μια δραστηριότητα που πραγματικά επιθυμεί για να την υπηρετεί με προθυμία και αγάπη…Αυτό αργά ή γρήγορα θα φανεί: ποιος μπορεί να ασχολείται για τρεις ή τέσσερις δεκαετίες (μια ζωή) με κάτι που δεν τον εκφράζει; Καταντάει καταναγκασμός, αγγαρεία, ρουτίνα που αργά ή γρήγορα οδηγεί στην εμμονή της απόδρασης από την καθημερινή αυτή φυλακή «μια ώρα αρχύτερα»…
ΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ γύρω από την αύξηση των ορίων ηλικίας που μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας τους τελευταίους μήνες αποτελούν αδιάψευστες μαρτυρίες για τα παραπάνω: όλοι θέλουν να φύγουν μια ώρα αρχύτερα από τη δουλειά τους! Άλλοι, μετρώντας τα χρόνια του στρατού, άλλοι εξαγοράζοντας τριετίες και πενταετίες, άλλοι υπολογίζοντας «πλασματικά χρόνια» αναζητούν (με τη βοήθεια ενός, πρόθυμου να ενδώσει στις απαιτήσεις του καθενός, κράτους) τρόπο να δραπετεύσουν νωρίτερα από τα προβλεπόμενα… Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που επικαλούνται την αδυναμία του ανθρώπου να δουλέψει μετά τα εξήντα αναδεικνύοντας το παράδειγμα του οικοδόμου, μόλις συνταξιοδοτηθούν, διαψεύδουν με την «ελεύθερη» πλέον «ζωή» τους τα ίδια τους τα επιχειρήματα, γιατί ασχολούνται ως συνταξιούχοι με δυσκολότερα πράγματα: βάφουν το εξοχικό, φροντίζουν το μπαχτσέ τους, περιποιούνται τον κήπο τους, βοηθούν το γιό τους στη δική του επιχείρηση και το κάνουν με τόσο μεράκι που καταλαβαίνεις αμέσως τι τους έλλειπε κι ήθελαν μια ώρα αρχύτερα να φύγουν από την υπηρεσία τους: η αγάπη για τη δουλειά τους!..
ΟΛΑ ΑΥΤΑ θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν (τώρα πλέον που στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ένας υποψήφιος μπορεί να περάσει και με 4) το κράτος άνοιγε τις πόρτες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε όλους όσους κατάφερναν να φτάσουν στο τέλος μιας περισσότερο απαιτητικής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης… Κι αν έδινε το δικαίωμα στον φοιτητή να αλλάξει σχολή όταν νοιώθει ότι στα δεκαέξι του και τα δεκαεπτά του έκανε λάθος επιλογή στον επαγγελματικό προσανατολισμό. Δεν θα έβρισκαν όλοι την «Ιθάκη» τους σε μια τέτοια περίπτωση, αλλά σίγουρα θα είχαμε περισσότερους ανθρώπους πορευόμενους στο δρόμο προς μια καλύτερη επιλογή εργασίας… Και σίγουρα λιγότερους «εγκλωβισμένους» σε μια κατάσταση που ακόμα κι αν εξασφαλίζει τα προς το ζην δεν διαμορφώνει ανεξάρτητες προσωπικότητες… Αν άντεξαν τον εργασιακό αυτό μεσαίωνα (αυτό είναι «Μεσαίωνας» και όχι η απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων που ισχυρίζονται οι συνδικαλιστές) οι προηγούμενες γενιές, το οφείλουν στη βοήθεια που με το αζημίωτο τους παρείχε το πελατειακό σύστημα ώστε να χαλαρώνουν τα δεσμά τους: ημιαργίες, τριήμερα, απουσία ασφυκτικού ελέγχου, χαλαρότητα, προσωρινές αποδράσεις δι αποσπάσεων ή μεγάλης διάρκειας αδειών (κυήσεως, σπουδών κλπ) άδειες από τη σημαία, σύνταξη στα σαράντα ή τα πενήντα… Μέχρι που το σύστημα δεν άντεξε και πλέον πρέπει ο κάθε κατεργάρης να πάει στον πάγκο του…

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Ο χορός του Ζαλόγγου;

ΤΗΝ προηγούμενη εβδομάδα στην τηλεόραση μεταδόθηκε ρεπορτάζ από διαδήλωση κωφών έξω από τα γραφεία της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού. Το αντικείμενο της διαμαρτυρίας τους; Η απειλή ματαίωσης της διεξαγωγής της «Ολυμπιάδας Κωφών» που είχε δεσμευτεί (εδώ και μία πενταετία νομίζω) να διοργανώσει η χώρα μας! «Σε περίπτωση που δεν την διοργανώσουμε» - είπε on camera ο εκπρόσωπος των κωφών – «θα είναι καθαρός ρατσισμός εκ μέρους της Ελλάδος…»
ΧΩΡΙΣ ίχνος διάθεσης ρατσισμού θα μπορούσαμε να υπερθεματίσουμε στους λόγους για τους οποίους η χώρα μας ΟΦΕΙΛΕΙ να διοργανώσει την «Ολυμπιάδα των κωφών»: πρώτον, διότι σ’ αυτή τη χώρα τα «κουφά» είναι καθημερινότητα και δεύτερον, διότι τώρα που συνεχίζουν να μας δίνουν οι ξένοι δανεικά, δόξα τω θεώ, έχουμε μπόλικα για ξόδεμα….
Η ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ της Ολυμπιάδας του 2004 πέρασε στο συλλογικό υποσυνείδητο σαν μια τεράστια δαπάνη που ευθύνεται κατά πολύ για τα σημερινά χάλια της οικονομίας μας… Με τη διαφορά ότι, όλοι σχεδόν οι πολιτικοί μάς οδήγησαν να πιστεύουμε ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004 δεν μας καταχρέωσαν γιατί ήταν μια τεράστια επένδυση για την μικρή Ελλάδα, αλλά γιατί την υπερκοστολόγησαν τα λαμόγια…Σωστό είναι και αυτό: τα λαμόγια έστησαν χορό εκατομμυρίων γύρω από την Ολυμπιάδα… Πλην όμως και χωρίς τα λαμόγια, οι Ολυμπιακοί του 2004 θα ήταν μία τεράστια πληγή για την εθνική μας οικονομία…
ΚΙ ΑΦΟΥ ουδείς αξιολόγησε τα κέρδη απ’ αυτή την επένδυση και κανείς δεν ασχολήθηκε αν άξιζε τον κόπο αυτό το «άλμα στο κενό», μπορεί ο καθένας πλέον να ονειρεύεται τη δίκη του Ολυμπιάδα: οι κωφοί τη δική τους, οι Θεσσαλοί ένα υποκατάστατο Ολυμπιάδας που ονομάζεται «Μεσογειακοί» και πάει λέγοντας…
ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ είναι ότι τέτοια αιτήματα διατυπώνονται την ώρα που η έντονη φημολογία για χρεοκοπία της χώρας έχει παραλύσει κάθε οικονομική δραστηριότητα…Λες και κάποιοι ζουν σε άλλο κόσμο….Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους κωφούς, γιατί την ίδια ακριβώς ημέρα που οι κωφοί αδιαφορούσαν για την πιθανή χρεοκοπία και διαδήλωναν για την Ολυμπιάδα τους, χιλιάδες οπαδοί του Ηρακλή Θεσσαλονίκης διαδήλωναν επίσης για να χαρισθούν τα χρέη της «ιστορικής» ποδοσφαιρικής ομάδας ώστε να μην χάσει τη θέση της στο πρωτάθλημα…. Το σκεπτικό τους; Ίδιο ακριβώς με το σκεπτικό των κωφών: αν δεν χαρισθούν τα χρέη του Ηρακλή θα είναι ρατσισμός, γιατί τα προηγούμενα χρόνια χαρίστηκαν τα χρέη του ΠΑΟΚ, του Άρεως, του Ολυμπιακού Πειραιώς, της ΑΕΚ, της ΑΕΛ, του Πανιωνίου και σχεδόν όλων των ελληνικών ομάδων που μπορεί να εδρεύουν στο Βόλο και να λέγονταν για κάποια περίοδο… Κασσάνδρα!….
ΑΝ σ’ αυτές τις «λογικές» (με βάση την «εθνική μας λογική») διεκδικήσεις προσθέσει κανείς το «λογικό» επίσης αίτημα των υπαλλήλων του ΟΣΕ να ζουν εις βάρος του συνόλου των φορολογουμένων για να μην αυξηθεί η ανεργία εξαιτίας της αποκρατικοποίησης του Οργανισμού, καταλαβαίνει κανείς γιατί έχουν δίκαιο όσοι δεν θέλουν να μας δανείζουν ακόμη κι αν εμείς τους παρακαλάμε να το κάνουν με τοκογλυφικά επιτόκια…Γιατί, ούτε καν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας ευρισκόμενοι, δεν μπορούμε να συμμαζευτούμε!....
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ συνεπώς, δεν είναι αυτό που μας απασχόλησε όλη την προηγούμενη εβδομάδα: το αν χρεοκοπήσαμε και δεν μας το λένε ακόμη…Το πρόβλημα είναι ότι και να μην χρεοκοπήσουμε τώρα, δεν θα αποφύγουμε την χρεοκοπία όσο θα δανειζόμαστε για να ρίχνουμε τα δανεικά στις «μαύρες τρύπες» διαφόρων αθλητικών πάρτυ και διαφόρων ζημιογόνων οργανισμών…Λες και δεν διδαχθήκαμε τίποτα από τον τρόπο με τον οποίο καταναλώσαμε τις επιδοτήσεις, συνεχίζουμε να κάνουμε το ίδιο με τα δανεικά που στέλνονται για να στηριχτούμε κι όχι για να διοργανώσουμε τις Ολυμπιάδες των κωφών… Εκτός κι αν το σύνδρομο του χορού του Ζαλόγγου είναι τόσο βαθιά χαραγμένο μέσα μας και θεωρούμε «εθνικό» το να βουτάμε στον γκρεμό υμνώντας τον αδέσμευτο χαρακτήρα μας!....

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

«Όταν δεν νεκρώνει η χώρα», νεκρώνει η λογική….

Η ΑΠΕΡΓΙΑ των δημοσιογράφων από τα καθήκοντα τους είναι η μόνη κινητοποίηση στην Ελλάδα που ανταποκρίνεται πλήρως στον συνήθη τίτλο της επόμενης ημέρας «ΝΕΚΡΩΣΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ». Πράγματι, κάθε φορά που απεργούμε οι δημοσιογράφοι (και τον τελευταίο καιρό απεργούμε συχνά) το μπλακ αουτ στην ενημέρωση είναι γενικό. Κανάλια, ραδιοφωνικοί σταθμοί, εφημερίδες έντυπες και ηλεκτρονικές κατεβάζουν τον γενικό διακόπτη…Ούτε καν των μεταδόσεων των αθλητικών αγώνων δεν επιτρέπουμε την περιγραφή…
ΟΛΕΣ οι άλλες απεργιακές κινητοποιήσεις, συμπεριλαμβανομένων και των λεγομένων «γενικών απεργιών» που προκηρύσσουν (συχνότατα επίσης, τον τελευταίο καιρό) η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ είναι μια καλή αφορμή για να διαπιστώσουμε ότι, όταν δεν απεργούμε οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι απεργεί η λογική μας. Διότι, μόνον ο συναισθηματισμός μας (και όχι η λογική μας) μπορεί να ευθύνεται για τον τίτλο «ΝΕΚΡΩΣΕ Η ΧΩΡΑ» όταν η κινητοποίηση γίνεται από τα ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ…Η αντικειμενικότερη άποψη είναι ότι, σε τέτοιες κινητοποιήσεις η χώρα δεν νεκρώνει…Και δεν νεκρώνει γιατί ελάχιστοι (μια μειοψηφία, θα ήταν το σωστότερο να πούμε) απεργούν στον ιδιωτικό τομέα και πολύ περισσότεροι (η πλειοψηφία) στον δημόσιο. Το να θεωρεί λοιπόν, το σύνολο των ΜΜΕ την αποχή των κρατικοδίαιτων από τις δουλειές τους ικανή ώστε να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι «παρέλυσε η χώρα» είναι δείγμα είτε αφέλειας, είτε υπερβολής, είτε λαϊκισμού, είτε και «ευσεβών πόθων»…Ναι, δεν λείπουν κι οι «ευσεβείς πόθοι» αν αναλογιστεί κανείς ότι πολλοί από εμάς προεξοφλούμε από πριν το αποτέλεσμα της κινητοποίησης: «Παραλύει αύριο η χώρα»!!!
ΣΤΟ ΙΔΙΟ μοτίβο οι περίφημες «λαοθάλασσες» των διαδηλωτών: 150.000 στην απεργιακή συγκέντρωση της Αθήνας (των πέντε εκατομμυρίων κατοίκων εννοείται!)…Αλήθεια, τι προσδιορίζει την επιτυχία μιας κινητοποίησης; Το πόσοι «βγήκαν» στο δρόμο ή το πόσοι «δεν βγήκαν»; Πιθανότατα, τίποτε από τα δύο…Όταν όμως, την περασμένη Πέμπτη στην πλατεία Ταχυδρομείου της Λάρισας διαδηλώνουν 300 του ΠΑΜΕ κατά του Ασφαλιστικού και 2.000 άλλοι (χωρίς υπερβολή!) πίνουν την ίδια ώρα στις γύρω καφετέριες γαλήνιοι τον καφέ τους, ποια λογική εξυπηρετεί ο τίτλος «Ηχηρό μήνυμα κατά της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό;»
ΚΑΠΟΙΟΙ θα πουν ότι το παρόν κείμενο αναφέρεται στην αναξιοπιστία του Τύπου…Και σ’ αυτό αναφέρεται, έχουν δίκαιο…Πλην όμως, όχι μόνον σ’ αυτό…Γιατί αν τολμήσει εφημερίδα να τυπώσει τίτλο «Απήργησαν 300.000 σε σύνολο 4.000.000 εργαζομένων» αυτομάτως θα καταγγελθεί από του κοπτόμενους για την αξιοπιστία του Τύπου συνδικαλιστές και τους οπαδούς τους ως όργανο των διαπλεκομένων και αιχμή του δόρατος της κρατικής προπαγάνδας….

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι μετά την κυνική ομολογία Μαντέλη στη πολιτική ζωή της χώρας θα αλλάξουν πολλά… Το τι θα αλλάξει ακόμη δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε… «Νοιώθουμε» όμως ότι θα αλλάξουν πολλά, έτσι αόριστα… Όπως το νοιώθαμε και το 1989 (με το σκάνδαλο Κοσκωτά), όπως το νοιώθαμε και το 2004 (όταν ερχόταν η κυβέρνηση Καραμανλή «να βάλει τάξη στο χάος και να καταργήσει τη διαπλοκή»), όπως το νοιώθαμε μετά τα «αποκαλυπτήρια» του Παυλίδη και τα «αποκαλυπτήρια» του Τσουκάτου…
Θα αλλάξει κάτι ή θα αποδειχθεί κι η υπόθεση Μαντέλη μια ακόμα «χαμένη ευκαιρία» για τον πολιτικό μας πολιτισμό;
ΤΟ ΜΕΤΑ
ΑΝ μπορεί να αλλάξει σε κάτι την πολιτική μας ζωή αυτό το νέο επεισόδιο διαφθοράς είναι στο να αποπειραθούμε να δούμε με περισσότερο ρεαλισμό τα πράγματα …
Το κέντρο βάρους του προβληματισμού της κοινωνίας περί την διαφθορά και τη διαπλοκή να μεταφερθεί στα οικονομικά των κομμάτων. Ούτε ισολογισμοί, ούτε δημόσιος έλεγχος, ούτε όρκοι που αίρονται στην πρώτη οικονομική δυσκολία, είναι η λύση… Απόλυτη διαφάνεια: όσοι θέλουν να συνεισφέρουν να το κάνουν ανοιχτά και με το ονοματεπώνυμο τους, όπως στην Αμερική… «Η SIEMENS HELLAS διέθεσε υπέρ της δικαίωσης του αγώνα της ΝΔ για ένα καλύτερο αύριο, το ποσό των 2.000.000 ευρώ». Όλοι θα είμαστε ενήμεροι: κοινωνία, εφορία, πολιτικό προσωπικό… Η χορηγία δεν είναι απαξιωτική όταν γίνεται για ευγενείς σκοπούς και χωρίς καμία προσδοκία… Κι αν αύριο μια κυβέρνηση της ΝΔ δώσει μια μεγάλη δουλειά στη SIEMENS θα είμαστε όλοι υποψιασμένοι κι αμέσως θα αναζητήσουμε το εάν δικαίως την έδωσε τη δουλειά στον γερμανικό κολοσσό και όχι για να ανταποδώσει την ευγενική της χορηγία…
ΚΑΘΑΡΕΣ ΛΥΣΕΙΣ
ΣΕ ΕΝΑ τόσο διάφανο καθεστώς, η χορηγία στους Μαντέληδες θα είναι άχρηστη… Εκτός κι αν η οποιαδήποτε SIEMENS επιθυμεί να συνεισφέρει και υπέρ της δικαίωσης του αγώνα τους… Και πάλι ανοιχτά: « η SIEMENS στηρίζει την υποψηφιότητα Μαντέλη, προσφέροντας 500.000 ευρώ»… Τόσο απλά…
Σε μια τόσο ξεκάθαρη συναλλαγή πρώτον δεν μαθαίνεις κατόπιν εορτής τη σχέση διαπλοκής, δεύτερον η ίδια η διαφάνεια ακυρώνει τη διαπλοκή και τρίτον, λαμβάνεις υπ όψιν σου το ποιος χρηματοδοτεί την πολιτική σταδιοδρομία του Μαντέλη και το αξιολογείς δια της ψήφου σου…
ΑΡΚΕΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ;
ΑΝ δεν χυθεί άπλετο φως στα οικονομικά των κομμάτων, η υπόθεση Μαντέλη και γενικότερα η υπόθεση SIEMENS θα αποδειχθεί μια ακόμη χαμένη ευκαιρία για το πολιτικό μας σύστημα… Διότι, το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με τη φυλάκιση ενός, δύο ή πέντε πολιτικών, αν μαζί με αυτές δεν ληφθούν πολιτικές πρωτοβουλίες για το πολιτικό χρήμα… Τα κόμματα είναι σε όλους γνωστό, χρηματοδοτούνται από διάφορους οικονομικούς παράγοντες κι οι περισσότεροι πολιτικοί μας το ίδιο… Ας το δεχτούμε επιτέλους αντί να το διαψεύδουμε υποκριτικά κι ας το αντιμετωπίσουμε χωρίς ταμπού: δεν είναι κακό, αν γίνεται στο φως της ημέρας και αξιολογείται κάθε φορά που υπάρχουν υπόνοιες για υποθέσεις διαπλοκής…
ΙΔΑΝΙΚΟ;
ΔΕΝ είναι η λύση που θα διαμορφώσει ένα ιδανικό πλαίσιο για την λειτουργία της πολιτικής μας ζωής… Έτσι κι αλλιώς ιδανικές λύσεις δεν υπάρχουν… Θα βοηθήσει όμως να αρθεί η καχυποψία που σήμερα χαρακτηρίζει κάθε απόπειρα της πολιτικής μας ζωής να μας «ξανασυστηθεί»…

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΖΩΗΣ

ΤΩΡΑ που η υπόθεση SIEMENS λειτουργεί ως καταλύτης της πολιτικής ζωής του τόπου, καλό είναι να θυμηθούμε ότι αυτός που ανέδειξε τη δυσοσμία του σκανδάλου ήταν ο Τύπος. Οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε, καθώς τον καταγγέλλουμε για μύρια όσα και τον θεωρούμε υπαίτιο για ό,τι στραβό και σάπιο χαρακτηρίζει τον δημόσιο βίο της χώρας (χωρίς να έχουμε πάντα άδικο). Πλην όμως, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι, όταν μόνο οι Γερμανοί ασχολούνταν με το σκάνδαλο (πριν από δύο χρόνια) δύο δημοσιογράφοι, δύο διαφορετικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, η Αριστέα Μπουγάτσου της «Ελευθεροτυπίας» και ο Τάσος Τέλογλου του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ και της «Καθημερινής» με την ενθάρρυνση των εκδοτών τους ασχολούνταν επισταμένα με αυτό μόνο το θέμα και κατάφεραν να το καταστήσουν κυρίαρχο της πολιτικής μας ζωής!.. Όπως δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι οφείλουμε την αποκάλυψη του σκανδάλου του Βατοπεδίου σε ένα άλλο ΜΜΕ, τον ALPHA που (ανεξαρτήτως των κινήτρων για τα οποία το έκανε) έψαξε εκεί όπου κανείς δεν τολμούσε κι ανέδειξε ένα θέμα που δεν θα το παίρναμε καν είδηση χωρίς τη δημοσιογραφική έρευνα…
Η ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ γίνεται για να υπογραμμισθεί το γεγονός ότι οι γενικεύσεις που μηδενίζουν κάθε επαινετική προσπάθεια σε αυτόν τον τόπο δεν βοηθούν στην ορθή «ανάγνωση» της πραγματικότητας. Υπάρχουν και ΜΜΕ που λειτουργούν πέραν του πλαισίου της λεγόμενης διαπλοκής. Υπάρχουν και δημοσιογράφοι που «δεν κρύβουν λόγια»… Υπάρχουν και μηντιάρχες που και ενθαρρύνουν τη δημοσιογραφική έρευνα και τη χρηματοδοτούν: «είμαι τυχερός γιατί σχεδόν δύο χρόνια τώρα το Μέσο στο οποίο δουλεύω μου έδωσε τη δυνατότητα να ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με την υπόθεση SIEMENS» μας έλεγε τις προάλλες ο Τάσος Τέλογλου.
ΜΕ ΤΗΝ ίδια γενναιοδωρία οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που σέβονται τη δουλειά τους, εφοριακοί που δεν χρηματίζονται, καθηγητές που τιμούν το λειτούργημα τους, αστυνομικοί που σέβονται τα δικαιώματα του πολίτη, πολιτικοί που δεν είναι Μαντέληδες και γιατροί για τους οποίους θα ήταν περήφανος ο Ιπποκράτης. Ειδικά οι τελευταίοι (οι γιατροί δηλαδή) και η σχέση τους με την κοινωνία (μια σχέση αγάπης – μίσους) είναι το καλύτερο παράδειγμα για να αναζητήσει κανείς το πώς διαμορφώνονται οι σχέσεις ανάμεσα σε ορισμένες επαγγελματικές κατηγορίες και τους πολίτες. Κι αυτό γιατί καθημερινά ο Τύπος δημοσιεύει δεκάδες (επί πληρωμή μάλιστα) «ευχαριστήρια» που απευθύνονται σε γιατρούς δημοσίων νοσοκομείων και νοσηλευτικό προσωπικό, χρειάζεται μια μόνο καταγγελία για φακελάκι ώστε να γείρει τη ζυγαριά των εντυπώσεων προς την αρνητική πλευρά.
ΚΑΤΙ ανάλογο συμβαίνει και με τη δημοσιογραφία. Ο καθένας από εμάς γνωρίζει ότι ενώ στον Τύπο κατά βάση οφείλεται η αποκάλυψη των κρυφών και δύσοσμων πλευρών της πολιτικής μας ζωής, (από την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά μέχρι σήμερα) την ίδια στιγμή, αυτός, ο ίδιος Τύπος «χρεώνεται» τη δήθεν συγκάλυψη της διαπλοκής εξ αιτίας της συμμετοχής του σε αυτή… Το διαπιστώνει κανείς βλέποντας την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου που «αποδελτιώνει» επιλεκτικά τα σχόλια και τα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών δελτίων και εκπομπών: Δείχνει πχ πρώτα ένα απόσπασμα από τηλεοπτικό ρεπορτάζ του Τέλογλου για τη SIEMENS που αποκαλύπτει την κλεψιά και στη συνέχεια κάποιον σχολιαστή άλλου καναλιού που προσπαθεί να υποβαθμίσει την αξία της κλεψιάς ή να τη συμψηφίσει με άλλη… Κι αντί να συμπεράνει ο εθνικός μας σατυρικός καλλιτέχνης ότι το πρώτο απόσπασμα είναι δείγμα καλής τηλεοπτικής δημοσιογραφίας και το δεύτερο δείγμα κακής τηλεοπτικής δημοσιογραφίας καταλήγει στον αφορισμό: «τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι μας τα κρύβουν κυρία μου»…!!!
ΔΕΝ τολμώ να ισχυριστώ ότι στην πλειοψηφία τους ΜΜΕ και δημοσιογράφοι κάνουν καλά τη δουλειά τους (αν είχε άδικο ο Λαζόπουλος δεν θα τον τιμούσαμε με τέτοια τηλεθέαση) αλλά, ότι πιο δίκαιο είναι βλέπουμε την καλή και την κακή πλευρά της δημοσιογραφίας που συνυπάρχει σε μια γενικώς κακή τηλεόραση ή σε έναν γενικώς αναξιόπιστο Τύπο… Κι αυτό γιατί, στο «σημείο μηδέν» που βρισκόμαστε έχουμε ανάγκη την ελπίδα αν θέλουμε να πιστεύουμε σε ένα καλύτερο αύριο… Κι όπως έδειξε η αποκάλυψη της υπόθεσης SIEMENS από τον Τύπο, η ελπίδα δεν εξέλειπε τελείως…

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΑ προχθές το βιβλίο «Μικρό λεξικό του Ευρώ», που το 1998 συνέγραψαν ο άλλοτε «κόκκινος Ντάνυ» του Γαλλικού Μάη, δηλαδή ο γνωστός ευρωβουλευτής Ντανιελ Κον Μπεντίτ και ο καθηγητής του συνταγματικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης Ολιβιέ Ντυαμέλ, ώστε να διατρέξω αντίστροφα πλέον τη διαδρομή από την σημερινή εποχή της οικονομικής κρίσης στην εποχή του οράματος για τη δημιουργία ενός ισχυρού ευρωπαϊκού νομίσματος… Του ευρώ. Και πέρα από τη διαπίστωση ότι τα οράματα επιβεβαιώνονται ή διαψεύδονται στο διάβα του χρόνου κι αφού «δοκιμαστούν» σκληρά, είχα την ευκαιρία να θυμηθώ καταστάσεις που η μνήμη περιθωριοποίησε. Όπως πχ ότι η ιδέα του κοινού νομίσματος και της οικονομικής νομισματικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν όχι μόνο δεξιάς αλλά και αριστερής απόχρωσης (ο Φρανσουά Μιτεράν υπήρξε ένας από τους πατέρες του ευρώ καθώς «η Ευρώπη αποτέλεσε την πιο σταθερή από τις πεποιθήσεις του» τη μόνη προσθέτουν οι επικριτές του). Κι ακόμη, να θυμηθώ τις διενέξεις γύρω από την ονομασία του νέου νομίσματος που θα έκανε όλους εμάς τους ευρωπαίους να ξεχάσουμε νομίσματα με ιστορική σημασία όπως η πένα, η δραχμή, η λιρέτα, το μάρκο, η πεσέτα, το σελίνι, το εσκούδο, το φράγκο, η κορόνα… Το εκιού που προηγήθηκε του ευρώ επέζησε λίγο. γιατί λέτε; Γιατί, στη γλώσσα του Γκαίτε η φράση «ein Eku» («ένα εκιού» στα γερμανικά) θα μπορούσε στον προφορικό λόγο να μπερδευτεί με τη φράση «eine Kuh» που σημαίνει «μια αγελάδα»! Κάτι τέτοιο στις αρχές του 2000 θεωρήθηκε επικίνδυνο καθότι στην επικαιρότητα την εποχή εκείνη βρίσκονταν η νόσος των τρελών αγελάδων… Ωστόσο, δέκα χρόνια μετά, σήμερα, κανείς δεν μπορεί να βγάλει από το μυαλό των Γερμανών την αγελάδα στην οποία παρέπεμπε η μετάβαση στην οικονομική και νομισματική ένωση της Ευρώπης, καθώς νοιώθουν ότι τους αρμέγουν όσοι μετέχουν του ευρώ χωρίς να το αξίζουν, όπως πχ εμείς οι Έλληνες…


ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ
ΣΤΟ ΙΔΙΟ αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο, η έννοια της «κοινοτικής αλληλεγγύης» απουσιάζει… Ίσως γιατί δεν αφορά το κεφάλαιο της νομισματικής ενοποίησης, αλλά της πολιτικής τοιαύτης… Κρίμα… Διότι, σε μια Ένωση με καθαρά οικονομικά (όπως όλοι σχεδόν ομολογούν) χαρακτηριστικά, η «κοινοτική αλληλεγγύη» μόνον όταν αδειάζουν τα ταμεία μιας χώρας έρχεται στην επικαιρότητα… Όπως στην περίπτωση της Ελλάδας που έκανε «σημαία» την κοινοτική αλληλεγγύη, όταν είδε την απροθυμία των Γερμανών να παριστάνουν την αγελάδα την οποία αρμέγουν οι αδύναμοι…

ΟΙ ΜΑΛΤΕΖΟΙ
ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ της «κοινοτικής αλληλεγγύης» λοιπόν, καλούμαστε να το γράψουμε οι Έλληνες τώρα που καταλάβαμε πόση αξία έχει η υπεράσπιση ενός αδύναμου μέλους στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής οικογένειας… Υποθέτω ότι, αν αύριο στη θέση μας βρεθεί η Μάλτα, όλοι οι Έλληνες θα δεχτούμε αγόγγυστα να μας φορολογήσουν με ένα επιπλέον 10 - 15% για να σώσουμε τους Μαλτέζους από μια πιθανή χρεοκοπία!... Θα είναι πολύ άσχημο να μιμηθούμε τους Γερμανούς και να κάνουμε στους Μαλτέζους ότι έκαναν οι Γερμανοί σε εμάς όλο αυτό το διάστημα που εμείς είχαμε ανακαλύψει την «κοινοτική αλληλεγγύη» κι αυτοί αμύνονταν περί… πάρτης …

ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ
ΤΟ ΧΡΗΜΑ εν κατακλείδι, είτε ευρώ λέγεται, είτε δραχμή, είτε οπωσδήποτε αλλιώς «δοκιμάζει» τον χαρακτήρα των ανθρώπων… Αυτό προφανώς δεν έλαβαν υπ’ όψιν τους οι εμπνευστές του ενιαίου νομίσματος.

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Η θετική εμπειρία της Τουρκίας

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ του κ Ερντογάν στη χώρα μας, πέρα από την ενεργοποίηση των εθνικών μας ανακλαστικών ως προς την αγνότητα των προθέσεων του, μας προσέφερε μια ακόμη ευκαιρία: να αναζητήσουμε σε βάθος τα αίτια του «οικονομικού θαύματος» που συντελείται στη γειτονική χώρα και να διαπιστώσουμε ότι στη βάση της έντονα αναπτυξιακής πορείας της Τουρκίας βρίσκεται η δεκαετής σχεδόν παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου! Ναι, αυτό το «καταραμένο» Ταμείο «ευθύνεται» εν πολλοίς για το γεγονός ότι η Τουρκία χαρακτηρίζεται από έναν φρενήρη ρυθμό ανάπτυξης, που την κατατάσσει μεταξύ των υποψηφίων χωρών οι οποίες θα μπορούσαν να γίνουν παγκόσμιοι οικονομικοί ηγέτες μετά τη Βραζιλία, τη Ρωσία, την Ινδία και την Κίνα! Η διατήρηση ενός ρυθμού ανάπτυξης κατά μέσο όρο 6% θα μπορούσε να βάλει την οικονομία της Τουρκίας, ύψους 620 δις δολαρίων, μπροστά από τη Γερμανία μέχρι το 2050, σύμφωνα με τη γνωστή μας Goldman Sachs!..
ΑΛΛΑ ακόμη κι αν διαψευστούν οι προβλέψεις της αμαρτωλής εταιρίας, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει το παρόν. Με κέρδη 70% τον τελευταίο χρόνο και τους ξένους επενδυτές να συρρέουν στο Χρηματιστήριο της Κωνσταντινούπολης αγοράζοντας τουρκικές μετοχές και ομόλογα σε επίπεδα ρεκόρ η οικονομική ισχύς της Τουρκίας είναι αναμφισβήτητη. Οι εξαγωγές της χώρας έχουν τριπλασιαστεί από το 2002 φθάνοντας στα 102 δις δολάρια, ενώ το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε με ετήσιο ρυθμό 6% κατά το τέταρτο τρίμηνο του 2009, μένοντας πίσω μόνο από την Κίνα από τις χώρες του G20, των είκοσι δηλαδή πλουσιοτέρων χωρών του κόσμου! (στοιχεία από το Blooberg)
ΑΥΤΟ που μας αφορά, είναι ότι η Τουρκία βρίσκεται σ αυτή την ευχάριστη θέση καθώς κλείνει ο κύκλος της παρουσίας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στα οικονομικά της και από τη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Από το 1999 που μπήκε στη ζωή της γειτονικής χώρας το ΔΝΤ η Τουρκία πήρε δάνεια ύψους 46 δις δολαρίων και «ήπιε το πικρό φάρμακο» που ετοιμαζόμαστε να πιούμε τώρα εμείς σε αντάλλαγμα. Τι περιείχε το εν λόγω «πικρό φάρμακο»; Δραματική μείωση των δημοσίων δαπανών, πώληση κρατικών επιχειρήσεων αξίας 30 δις δολαρίων, ενίσχυση των χρηματοοικονομικών ρυθμιστικών Αρχών, αυστηρότερο θεσμικό πλαίσιο για τις τράπεζες, εκδημοκρατισμό της δημόσιας ζωής. Πάγωμα μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, μείωση εταιρικών φόρων, αύξηση άλλων φόρων, μείωση της γραφειοκρατίας, προσέλκυση επενδυτών…
ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ «υπάρχει ελπίδα μετά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;» η απάντηση που μας έρχεται είναι ένα ηχηρό «Ναι». Κι έρχεται από δίπλα μας, από μια χώρα που το 2001 (όταν εμείς ζούσαμε την ευφορία της εισδοχής στην Ευρωζώνη) η οικονομία της κατέρρεε με ύφεση 5,7%, πληθωρισμό 55% και τη λίρα να υποτιμάται κατά 51%!!! Αν αυτό είναι ο «πάτος του βαρελιού» επιβεβαιώθηκε ότι το «μετά» δεν είναι να συνεχίσει μια χώρα να ξύνει αυτόν τον πάτο, αλλά να βρεί το κουράγιο να σηκωθεί. Έχει πολιτικό κόστος μια τέτοια επιλογή για εκείνους που θα πάρουν την δύσκολη απόφαση, αλλά η χώρα θα της είναι ευγνώμων δέκα – δεκαπέντε χρόνια μετά… Οι Τούρκοι δεν είναι πιο έξυπνοι από μας… Απλά ένοιωσαν νωρίτερα την απειλή του θανάτου κι αντέδρασαν με την λογική του υγιούς οργανισμού… Ας ελπίσουμε ότι σε μια δεκαετία το ίδιο ευχάριστα με αυτούς θα θυμόμαστε τη δυσάρεστη περιπέτεια που εμείς περνάμε τώρα…

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

ΑΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ!

ΠΡΙΝ δυό χρόνια στο μάτς του Ολυμπιακού Πειραιώς με τον Πανσεραϊκό, όταν τα μεγάφωνα του σταδίου Καραϊσκάκη μετέδιδαν ότι ο τερματοφύλακας της ομάδος των Σερρών ονομάζεται Κηπουρός, οι οπαδοί του Ολυμπιακού αντέδρασαν με σκωπτικό τρόπο, φωνάζοντας ρυθμικά: «Άλ-λος εί-ναι ο Κη-που-ρός, άλ-λος εί-ναι ο Κη-που-ρός»!...
Το σύνθημα δεν είχε να κάνει με τον ποδοσφαιρικό αγώνα που επρόκειτο να διεξαχθεί καθώς ανακοινώθηκαν οι συνθέσεις των ομάδων αλλά με την επικαιρότητα εκείνων των ημερών που ήθελε τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού και της εθνικής μας ομάδας Αντώνη Νικοπολίδη να επιδιώκει τον διορισμό του ως κηπουρού στον Δήμο Κηφισιάς!....
O ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΣ…
ΔΥΟ χρόνια αργότερα, σήμερα δηλαδή που το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ζητάει από την ελληνική κυβέρνηση τη λήψη σκληρών μέτρων για να τη στηρίξει οικονομικά, το παράδειγμα του Νικοπολίδη μπορεί να εξηγήσει κάλλιστα το πώς φτάσαμε ως εδώ…Άλλωστε, έχουμε όλοι λίγο ως πολύ αποδεχθεί ότι οι πολιτικοί μας φταίνε επειδή διορίζοντάς μας στο δημόσιο εξαγόραζαν την ψήφο μας και κέρδιζαν πολιτικό χρόνο…Όμως, αυτή είναι η μισή αλήθεια…Η άλλη μισή είναι ότι ο Νικοπολίδης πρέπει να αποτελέσει το πρότυπο για να ανεγερθεί το μνημείο της ελληνικής ιδιοτέλειας και να τοποθετηθεί δίπλα στον «άγνωστο στρατιώτη», για να θυμίζει στους απογόνους μας τον «άγνωστο ψηφοφόρο»…
Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ…
ΓΙΑΤΙ όμως ο Νικοπολίδης κι όχι τα υπόλοιπα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων που ζούμε με το όνειρο ενός (ό,τι νάναι) διορισμού στο Δημόσιο; Γιατί, το να ζητάει να διορισθεί στο Δημόσιο ένας νέος που γαλουχήθηκε από την οικογένεια του ότι «δεν έχει στον ήλιο μοίρα», αν δεν καταφέρει να «τρουπώσει» στο Δημόσιο είναι λογικοφανές…Αλλά το να ζητάει ένας δισεκατομμυριούχος ποδοσφαιριστής να διοριστεί …κηπουρός για να εισπράττει χίλια ευρώ το μήνα, είναι η επιτομή της νεοελληνικής παθολογίας…«Παθολογίας» και όχι «απληστίας» όπως ενδεχομένως υπεραπλουστευτικά συμπεράνουν κάποιοι…Γιατί, ο Νικοπολίδης δεν διεκδίκησε το επιπλέον χιλιάρικο για να αυξήσει το εισόδημα του (πιθανότατα ο κηπουρός που απασχολεί στη βίλλα του να του στοιχίζει ακριβότερα), αλλά γιατί μεγάλωσε – όπως οι περισσότεροι από εμάς άλλωστε – σ’ ένα περιβάλλον που μας βομβάρδιζε με την ιδέα της σταθερότητας του δημοσίου! Τόσο ίσως, που ούτε ο παχυλός τραπεζικός του λογαριασμός μπορούσε να αντιδικήσει με την νοοτροπία που απέκτησε…
Ο ΚΑΝΟΝΑΣ…
Ο ΝΙΚΟΠΟΛΙΔΗΣ δεν είναι η εξαίρεση…Είναι ο κανόνας σ’ αυτό τον τόπο…Αφορά όλους εμάς που προτιμούμε το σταθερό χιλιάρικο του δημοσίου από το ρίσκο του να γίνουμε ελεύθεροι επαγγελματίες (π.χ. προπονητής, στην περίπτωση Νικοπολίδη) ακόμη κι όταν μια ενδεχόμενη επιτυχία στη risky επιλογή σημαίνει πολύ περισσότερα χρήματα! Ούτε μας νοιάζει αν από αφίσα στα δωμάτια των εφήβων όλης της χώρας (ο έλληνας Κλούνεϊ) καταντήσουμε να κουρεύουμε το γρασίδι στα παρκάκια της Κηφισιάς!...




●●● ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ…
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αυτή μας την ανάγκη «κάλυψαν» οι πολιτικοί μας και τώρα τους βρίζουμε γιατί εκμεταλλεύτηκαν την αδυναμία μας και δεν μας είπαν «όχι» πριν φτάσουμε ως εδώ…Πριν τους καταδικάσουμε, ας θυμηθούμε όσους εξ αυτών (ελάχιστοι) τόλμησαν να μας πουν ευθέως ότι «δεν κάνουν ρουσφέτια»…Και τότε θα διαπιστώσουμε ότι δεν φταίνε μόνον όσοι εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις, αλλά κι όσοι τους επιβραβεύουν…


Ο ΙΟΣ