Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Άλλο media
κι άλλο …μύδια!







 ΑΠΟ μια κυβέρνηση η οποία ορίζει ως προαπαιτούμενο για την (επανα)λειτουργία της κρατικής τηλεόρασης ότι πρέπει να (ξανά)απασχολήσει το σύνολο των εργαζομένων που απασχολούσε πριν κλείσει (αδιαφορώντας για την απίστευτη, εν τω μεταξύ,  μείωση των διαφημιστικών εσόδων την τελευταία διετία, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη δημιουργία νέων ελλειμμάτων), δεν μπορείς να περιμένεις κάτι διαφορετικό από το να θέτει ως προαπαιτούμενο για την αδειοδότηση των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών τον αριθμό των υπαλλήλων που πρέπει ν’ απασχολούν… Το αν μπορούν ν’ αντέξουν οικονομικά, είναι ασήμαντη λεπτομέρεια, βεβαίως… Αν δεν μπορούν,  οι ιδιοκτήτες τους να βάλουν το χέρι βαθειά στην τσέπη και να καλύψουν τυχόν ελλείμματα, με την ίδια γαλαντομία που καλύπτουν οι φορολογούμενοι τα ελλείμματα της ΕΡΤ!...
            ΩΣ δημοσιογράφος που μισθοδοτείται από τηλεοπτικό κανάλι τα 25 τελευταία χρόνια, αντιλαμβάνεσθε ότι έχω κάθε συμφέρον να είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων προς τη νέα κυβέρνηση που, στο νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ, λαμβάνει πρόνοια ώστε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας που έχουν ενημερωτικό χαρακτήρα να απασχολούν 400 υπαλλήλους πλήρους απασχόλησης, όλα τα κανάλια μη ενημερωτικού χαρακτήρα ν’ απασχολούν κατ’ ελάχιστο 50 υπαλλήλους πλήρους απασχόλησης και όλα τα κανάλια τοπικής εμβέλειας 20 κατ’ ελάχιστο υπαλλήλους πλήρους απασχόλησης…
            Η ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ  μου προς την κυβέρνηση οφείλεται στο γεγονός ότι, αν τηρηθούν τα προβλεπόμενα από το νόμο, οι κατ’ ελάχιστο προβλεπόμενες ανά κανάλι θέσεις εργασίας πολλαπλασιαζόμενες επί του αριθμού των καναλιών που λειτουργούν στην Ελλάδα, μας δίνουν έναν απίστευτο αριθμό θέσεων εργασίας (6.000 τουλάχιστον)! Αν σ’ αυτόν, προσθέσει κανείς τον αριθμό των εργαζομένων ήδη στις τρεις ΕΡΤ και εκείνους που εργάζονται στους εκατοντάδες ραδιοφωνικούς σταθμούς , στις (πολιτικές και αθλητικές, εθνικές και τοπικές) εφημερίδες, στα περιοδικά  και τα ενημερωτικά portal, συμπεραίνει ότι 15- 20.000 θέσεις εργασίας στα media πάσης φύσεως, είναι ήδη εξασφαλισμένες μ’ ένα και μόνο νόμο…!
         ΑΝ μάλιστα, η κυβέρνηση έβρισκε κι έναν τρόπο, ώστε όλοι οι παραπάνω εργαζόμενοι στα media να πληρώνονται(πρώτον) και στην ώρα τους (δεύτερον), όχι απλώς ευγνώμονες θα της ήμασταν, αλλά θα της ανάβαμε κι ένα κεράκι κάθε φορά που θα προσερχόμασταν στο λογιστήριο της επιχείρησης για την εξόφληση της μισθοδοσίας μας!… Ιδίως τώρα, που βλέπουμε να συμπληρώνεται μια πενταετία φθίνουσας διαφημιστικής δαπάνης που κατέστησε δύσκολη υπόθεση την μισθοδοσία ακόμη και σε παραδοσιακά ΜΜΕ που ουδέποτε είχαν δώσει αφορμή(όχι μη καταβολής μισθών, αλλά) καθυστέρησης έστω, της πληρωμής των υπαλλήλων τους… Μόνο το τελευταίο δίμηνο του capital control η διαφημιστική δαπάνη στην Ελλάδα σημείωσε κάθετη πτώση (80-90% σε κάποια ΜΜΕ!) που σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Αύγουστος είναι παραδοσιακά «νεκρός»  μήνας κι ότι η ύφεση θα συνεχιστεί, καθιστά αδύνατη σχεδόν την καταβολή των μισθών των εργαζομένων στα ΜΜΕ τουλάχιστον ως το τέλος του χρόνου… Αν μάλιστα, συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι οι εφημερίδες για να εξασφαλίσουν πλέον χαρτί θέλουν ρευστό και τα κανάλια δικαιώματα (ταινιών, αθλητικών μεταδόσεων, ψυχαγωγικών προγραμμάτων) επίσης, το τοπίο καθίσταται εφιαλτικό το επόμενο χρονικό διάστημα…
          ΟΧΙ ότι δεν ήταν έτσι πριν από την κρίση… Η «Ελευθεροτυπία», η «Αθλητική ηχώ», το ALTER και δεκάδες ΜΜΕ μικρότερης ισχύος σ’ όλη την Ελλάδα κατέβασαν ρολά πριν αρχίσει η φθίνουσα πορεία της διαφημιστικής δαπάνης, που αργότερα «έκλεισε» περιοδικά με μεγάλη( «Ταχυδρόμος», «Γυναίκα») ή με μικρότερη ιστορία (ΚΛΙΚ, STATUS, ΜΕΝ)… Το μιντιακό σύστημα στη χώρα μας ήταν πάντοτε ένας «γίγαντας» που στηριζόταν σε «πήλινα πόδια» και στο μεγαλύτερο μέρος του δεν πλήρωνε στην ώρα του ακόμη και την εποχή της αστακομακαρονάδας…
            ΤΩΡΑ η κυβέρνηση επιχειρεί να «βάλει μια τάξη» λέει.. Μήπως να «εκδικηθεί» θα ήταν το σωστότερο; Γιατί, ο τρόπος που «πλασάρει» η ίδια το  νομοσχέδιο της δεν δηλοί προθέσεις εξυγίανσης, αλλά «τιμωρίας του εκδοτικού κατεστημένου»… Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι του αρμόζει αυτή η  τιμωρία του «κατεστημένου» και οδηγείται στο κλείσιμο των «μέσων της διαπλοκής»… Ποιος τιμωρείται ουσιαστικά; Ο καναλάρχης που μπορεί να προσλάβει είκοσι ή τετρακόσιους χαμηλόμισθους υπαλλήλους ή οι εργαζόμενοι που, έλλειψη εσόδων, θα πληρώνονται του αγίου… Φανουρίου; Κι αν ο καναλάρχης κλείσει εν τέλει το κανάλι, δηλώνοντας αδυναμία ν’ ανταποκριθεί στα νέα δεδομένα, μόνον αυτός θα έχει τιμωρηθεί ή και  οι εργαζόμενοι του; Και τι προβλέπεται άραγε γι’ αυτούς; Ό,τι  μήπως  για τους εργαζόμενους της ΕΡΤ που ξαναβρήκαν την δουλειά τους βασιζόμενοι στις εισφορές των φορολογουμένων; Δεν το νομίζω…

            ΑΛΛΑ τι σημασία έχουν όλα αυτά… Μια κυβέρνηση που αδιαφορεί έτσι  κι αλλιώς, για την αξία που πρέπει να έχει ένας ισοσκελισμένος προϋπολογισμός (ώστε τα έξοδα να ανταποκρίνονται στα έσοδα)για τα δημόσια  οικονομικά, είναι δυνατόν να νοιάζεται για τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς των media; 

Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

Τελικά, αντί
να «σκίσουμε»
το μνημόνιο,
«σκίσαμε»
   τον ΣΥΡΙΖΑ…






ΕΝΤΑΞΕΙ…Να υποδεχθούμε με γενναιοδωρία την στροφή του κ. Τσίπρα στον ρεαλισμό, δεν λέω, αλλά οφείλουμε να παραμείνουμε προβληματισμένοι ως προς τη διαφαινόμενη πολιτική του ωρίμανση: Ιδίως, όσο ο ίδιος επιμένει ότι υπέγραψε ένα πρόγραμμα που δεν «πιστεύει», επειδή εκβιάστηκε…Στέλνοντας το μήνυμα στις εκατοντάδες χιλιάδες «αρνητές της πραγματικότητας» ψηφοφόρους του, ότι η υπογραφή της συμφωνίας δεν είναι παρά ένας τακτικός ελιγμός, ώστε η τελική μάχη να δοθεί υπό καλύτερες συνθήκες…Χάθηκε – ακούω από τα χείλη των υποστηρικτών του – η μάχη, αλλά όχι ο πόλεμος!…
ΠΟΙΟΣ αλήθεια είναι ο πόλεμος; Θα μας εξηγήσει κανείς; Μια ρεβάνς του ’89; Ή, μήπως η θρυλούμενη αλλαγή της Ευρώπης, που είχε αποφασίσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα γινόταν από της 25ης Ιανουαρίου και μετά, σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα; Και, τι ακριβώς σημαίνει η αποστροφή της ομιλίας του στη Βουλή «είμαι βέβαιος ότι αυτός ο αγώνας θα φέρει καρπούς, η σπορά θα καρποφορήσει στην Ευρώπη»; Ότι, αργά ή γρήγορα, η Ευρώπη που μας ταπείνωσε θ’ αναγκαστεί να μας υποδεχθεί ως ελευθερωτές; Τόση «κρίση παραληρηματικού μεγαλείου» πια; Τόση εμμονή στην άρνηση της πραγματικότητας, ακόμη και την ώρα που η κυβέρνηση μετράει τα κομμάτια της;
Η ΙΣΤΟΡΙΑ της Αριστεράς στην Ελλάδα, δυστυχώς, είναι μια διαρκής άσκηση πεισματικής άρνησης της πραγματικότητας. Μια «αταλάντευτη εμμονή σε μια πραγματικότητα που υπάρχει μόνο στη φαντασία της» όπως υπογραμμίζει χαρακτηριστικά, ο Τάκης Λαζαρίδης, συγγραφέας του βιβλίου «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι». Εμβληματική μορφή της Αριστεράς ο ίδιος (καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη, αλλά η θανατική ποινή που του επεβλήθη, μετατράπηκε σε ισόβια λόγω του νεαρού της ηλικίας του), πέρασε δεκαετίες στη φυλακή και συνέγραψε το πλέον αυτοκριτικό βιβλίο για την ιστορία της ελληνικής Αριστεράς…Θαρραλέο όσο και του Χρόνη Μίσσιου («Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς»), που επειδή λοιδωρήθηκε από τους αμετανόητους εκπροσώπους της αρτηριοσκλήρωσης, συνοδεύτηκε από ένα δεύτερο βιβλίο με τον τίτλο «Αναγκαστική προσγείωση» που γράφτηκε για ν’ απαντήσει στα ερωτηματικά που δημιούργησε το πρώτο…
ΣΤΙΣ 19 Φεβρουαρίου του 2012 – μια μέρα δηλαδή, πριν ο large Βαρουφάκης υπογράψει την πρώτη συμφωνία με τους δανειστές, δηλώνοντας ότι «δεν θέλουμε χρήματα» - ο Τάκης Λαζαρίδης σε μια ανοιχτή επιστολή προς τον πρόεδρο και τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (*), θυμίζει το «προπατορικό αμάρτημα» της Αριστεράς, το διαρκές μοιραίο λάθος της, την πεισματική άρνηση της πραγματικότητας, μέσα από τρία «χτυπητά παραδείγματα» της ιστορίας της:
·        Το 1930 το ΚΚΕ είναι μικρό και αδύναμο, η επιρροή του ασήμαντη, τα μέλη του μετά βίας φτάνουν τα 1.500 σε όλη την Ελλάδα. Κι όμως, αυτήν ακριβώς την εποχή, οι ηγέτες του ρίχνουν το βαρύγδουπο όσο και κωμικό σύνθημα «γενική κινητοποίηση του προλεταριάτου και των φτωχών εργαζομένων στρωμάτων της αγροτιάς… Οργάνωση και προπαρασκευή της γενικής πολιτικής απεργίας, των ενόπλων διαδηλώσεων και των καθόδων στις πόλεις των φτωχών στρωμάτων της αγροτιάς». («Ριζοσπάστης» 30-3-1930). Γενική πολιτική απεργία, λοιπόν, και ένοπλες διαδηλώσεις για την «εγκαθίδρυση της εργατοαγροτικής κυβέρνησης» και την ίδρυση της «Βαλκανικής Σοβιετικής Ομοσπονδίας» το 1930! Στα σύννεφα ζούσαν; Τους έλειπε εντελώς η αίσθηση του γελοίου;
·        Το δεύτερο παράδειγμα έρχεται από τον εμφύλιο. Τον Σεπτέμβρη του 1947 και ενώ κορυφώνεται ο εμφύλιος, συνέρχεται κάπου στην Γιουγκοσλαβία η Γ΄ Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ η οποία και παίρνει δύο «ιστορικές» αποφάσεις (το λεγόμενο επιχειρησιακό σχέδιο «Λίμνες»). Πρώτον, να αυξηθεί η δύναμη του «Δημ. Στρατού» σε 60.000 άνδρες και, δεύτερον, να καταληφθεί η Θεσσαλονίκη προκειμένου να καταστεί πρωτεύουσα των περιοχών της Β. Ελλάδας που θα απελευθέρωνε ο «Δημ. Στρατός». Η συνέχεια είναι γνωστή. Παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες, παρά τη βίαιη στρατολογία, η δύναμη του «Δημ. Στρατού» δεν ξεπέρασε ποτέ τους 30.000 μαχητές με τελικό αποτέλεσμα την τραγική έλλειψη εφεδρειών και την ήττα. Όσο για τη Θεσσαλονίκη δεν καταλήφθηκε ποτέ αφού δεν ήταν δυνατό να καταληφθεί και πολύ περισσότερο να κρατηθεί με τα «τουφεκάκια» του «Δημ. Στρατού», όταν ο κυβερνητικός στρατός διέθετε κανόνια, τανκς, πολεμικό στόλο και αεροπορία. Δάκρυα λοιπόν και αίμα, αθώο αίμα ελληνικό, απλώς και μόνο γιατί οι ηγέτες της αριστεράς ζούσαν στο δικό τους κόσμο, εντελώς ξεκομμένοι από τη ζώσα πραγματικότητα.
·        Το τρίτο παράδειγμα μας το προσφέρει η δικτατορία των συνταγματαρχών. Ακόμα και την παραμονή του πραξικοπήματος οι ηγέτες της αριστεράς διεκήρυσσαν σε όλους τους τόνους ότι πραξικόπημα δεν γίνεται κι αν επιχειρηθεί θα συντριβεί γιατί «ο λαός θα ξεσηκωθεί, θα κατέβει στους δρόμους, θα εξεγερθεί, θα αντισταθεί, θα, θα, θα…». Πιστεύοντας και οι ίδιοι στα λόγια τους, αφού είπαν όλα αυτά τα τρανταχτά και ωραία, πήγαν ήσυχοι και ξένοιαστοι να κοιμηθούν στα σπίτια τους με αποτέλεσμα να πιαστούν, κυριολεκτικά, στον ύπνο… Η συνέχεια είναι επίσης γνωστή. Κανένας λαός δεν ξεσηκώθηκε, το πραξικόπημα κυριάρχησε σχεδόν αναίμακτα, κράτησε εφτά χρόνια και κανείς δεν ξέρει πόσα χρόνια θα κρατούσε ακόμα αν δεν μεσολαβούσε η κυπριακή τραγωδία.
Η ΚΑΤΑΛΗΞΗ της …«σκληρής διαπραγμάτευσης» της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης, δεν αποτελεί παρά ένα ακόμη επεισόδιο στην ιστορία της ελληνικήςΑριστεράς που χάθηκε και πάλι μέσα στις φαντασιώσεις της…Από τις οποίες δυστυχώς δεν μπορεί ν’ απαλλαγεί, ούτε την επομένη μιας ακόμη «αναγκαστικής προσγείωσης» και μιλάει για τακτικούς ελιγμούς και πράσινα άλογα…


* ATHENS VOICE 19/2/2015       

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Όταν ο γιος
τσακώθηκε
άγρια με
 τον πατέρα
    για το «ΟΧΙ»…




Αγαπημένε μου πατέρα
Όταν, το πρωί της περασμένης Δευτέρας, έφυγα θυμωμένος από το σπίτι για να πάρω το λεωφορείο του ΚΤΕΛ και να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη για τις σπουδές μου, δεν περίμενα ότι θα μ’ αποχαιρετούσες τόσο ψυχρά…Στη διαδρομή, σκεφτόμουν ότι δεν είναι δυνατόν, η διαφωνία μας για το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, θα μας έφτανε στο σημείο να μιλάμε πλέον μόνον μέσω της μαμάς, επί μιάν ολόκληρη εβδομάδα…Θέλω να σου πω, πως με πείραξε πολύ η συμπεριφορά σου: πρώτον, γιατί δεν αναγνώρισες ποτέ το δικαίωμά μου να ψηφίσω ό,τι εγώ θεωρώ σωστό…Δεύτερον, γιατί με απείλησες με παύση της χρηματοδότησης των σπουδών μου – αν και ξέρω ότι δεν θα το έκανες ποτέ -  αν επιμείνω στο ΟΧΙ…Και τρίτον, γιατί ο αυταρχισμός σου ξεπέρασε κάθε όριο, όταν με έβρισες γιατί με είδες στην τηλεόραση να πανηγυρίζω στην πλατεία της Λάρισας το ηρωικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού στη λιτότητα και το μνημόνιο του Γιούνκερ…
Το γεγονός, ότι τη Δευτέρα, ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε όλους αυτούς που κατήγγειλε τις προηγούμενες ημέρες για την προπαγάνδιση του ΝΑΙ (Θεοδωράκη, Γεννηματά, Μεϊμαράκη κ.λ.π.) και τους ζήτησε να συνταχθούν μαζί του, ώστε να υπογραφεί η συμφωνία, με βάση το μνημόνιο του Γιούνκερ, δεν σε αθωώνει πατέρα…Ακόμη κι αν δεχθώ ότι ο Αλέξης Τσίπρας με παραπλάνησε και πήρε το ΟΧΙ μου και μέσα σε λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες το έκανε ΝΑΙ, δεν θα σου συγχωρήσω την βίαιη απόπειρα που έκανες για ν’ αλλάξεις την ψήφο μου…Ως νέος ψηφοφόρος – νομίζω πως πρέπει να το αποδεχθείς –  έχω κι εγώ το δικαίωμα να παραπλανηθώ πολλές φορές έως ότου ενηλικιωθώ πολιτικά…Η γενιά σου άλλωστε, δεν είναι αυτή που ισχυρίζεται καθημερινά, ότι παραπλανήθηκε από τους πολιτικούς που έφεραν τη χώρα έως εδώ, καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης; Ε λοιπόν, έχουμε κι εμείς το δικαίωμα στην παραπλάνηση...Έχουμε κι εμείς το δικαίωμα στο λάθος…
Υ.Γ. Πες στη μαμά ν’ αφήσει τις μαλαγανιές και να σταματήσει να μου στέλνει πίτες «φτιαγμένες» δήθεν  «από τα χεράκια του πατέρα σου»…Δεν έγινες ξαφνικά ο Λαζάρου!...
   Σε φιλώ
          ο γιός σου
Γιέ μου
Αναγνωρίζω ότι σε πίεσα αρκετά για να μη ψηφίσεις ΟΧΙ…Ομολογώ ότι ήταν λάθος μου που σε απείλησα με διακοπή της χρηματοδότησης των σπουδών σου, επειδή βρέθηκες στο αντίπαλο στρατόπεδο και δεν σεβάστηκες τους φόβους μου για τις συνέπειες του ΟΧΙ…Έπρεπε να σκεφθώ ότι είσαι πλέον ώριμος άνδρας, ακαδημαϊκός πολίτης, με ορθή κρίση και αρκετές γνώσεις ώστε να κάνεις τη σωστή επιλογή…Η οποία μάλιστα, δεν είναι απαραίτητο να είναι ίδια με τη δική μου…
Έχεις απόλυτο δίκαιο γιέ μου να μου επισημαίνεις, ότι έχεις δικαίωμα κι εσύ να παραπλανηθείς, όπως παραπλανήθηκε κι η γενιά μου από τόσους και τόσους πολιτικούς…Στο κάτω – κάτω, πάντα ήμουν της άποψης πώς να δεν πέσει το παιδί όταν κάνει τα πρώτα του βήματα, δεν πρόκειται να μάθει να στέκεται όρθιο…Γι’ αυτό σου αγόρασα ποδήλατο και επέμεινα ν’ ανεβαίνεις και να ξανανεβαίνεις, όταν η μάνα σου κλαίγοντας μου ‘λεγε να σου το πάρω, καθώς έβλεπε  ματωμένα τα γόνατά σου…
Τα έχω συζητήσει με τον εαυτό μου, ολ’ αυτά, αφ’ ότου έφυγες θυμωμένος για Θεσσαλονίκη το πρωί της περασμένης Δευτέρας…Και έχω μετανιώσει που, αντί να σ’ αφήσω να κάνεις το δικό σου, προσπάθησα με άκομψο τρόπο να σε «προστατεύσω» από το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα…Τελικά, κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι είχες δίκαιο γιέ μου, να επιμένεις στο ΟΧΙ…Ο ρομαντισμός κι η αθωότητα της ηλικίας σου επιβάλλει να πιστεύεις τα λόγια των ανθρώπων, ακόμα και των πολιτικών, όπως άλλωστε έκανα κι εγώ στα νιάτα μου…Πριν προκύψουν οι «ανώμαλες προσγειώσεις», η μία μετά την άλλη…«Πείρα είναι το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας» λέει ο Όσκαρ Ουάϊλντ…Αν λοιπόν, σε διαψεύσουν τελικά, αυτοί που εμπιστεύτηκες και μετατρέψουν το ΟΧΙ σου σε ΝΑΙ, μην τους κρατήσεις κακία…Να σκεφθείς, ότι σε βοηθούν να μάθεις τη ζωή…Σε βοηθούν να κατανοήσεις την πολιτική…Να δεις το πραγματικό της πρόσωπο…Δεν σου τα λέω, εκδικητικά –  γιατί την «πάτησες» ψηφίζοντας ΟΧΙ – ολ’ αυτά, αλλά με πατρική αγάπη…Άλλωστε, δεν παραπλάνησαν μόνον εσένα, παραπλάνησαν ΚΥΡΙΩΣ εμένα…Που, παρά την εμπειρία που επικαλούμαι, πίστεψα ότι αυτό το ΟΧΙ το εννοούσαν κι έφτασα στο σημείο για να το αποτρέψω, να τσακωθώ με εσένα…Τον μονάκριβο γιό μου!...
Υ.Γ. Αφού κατάλαβες ότι την πίτα που σου ‘στειλε η μάνα σου, δεν την έφτιαξα εγώ με τα χεράκια μου, άρχισες να καταλαβαίνεις τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και ν’ αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα…Η αλήθεια είναι ότι την πίτα σού τη στείλαμε γιατί, αδειάζοντας από φόβο το σούπερ μάρκετ, γέμισε τόσο το ψυγείο μας που δεν χωρούσε άλλα φαγώσιμα η κατάξυψη…Βλέπεις εμείς τρομάξαμε πραγματικά…
Σε φιλώ
ο πατέρας σου  



Τρίτη 7 Ιουλίου 2015


Ο γραμματέας
μαζί με τον αλήτη
κι η παρθένα
με τον σατανά;





ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ χθες, πρωί- πρωί από την Ιταλία, για ανταλλαγή απόψεων σχετικά με το δημοψήφισμα στην Ελλάδα…
-           Πως αισθάνεστε οι έλληνες την επόμενη μέρα του «ΟΧΙ»;…
-          Εξαρτάται από το σε ποια «παράταξη» στρατεύτηκε ο καθένας…Όσοι ήθελαν το «ΟΧΙ» πανηγυρίζουν…Οι  του «ΝΑΙ» έχουν πανικοβληθεί…
-           Μα γιατί; Είπατε ως λαός ένα υπερήφανο «ΟΧΙ» στους Ευρωπαίους!...Εμείς χαιρόμαστε για σας!...
-           Κι εδώ οι περισσότεροι χαίρονται…Και πολλοί υπερασπιστές του «ΝΑΙ» ακόμα, χαίρονται, τολμώ να πω…Εύχονται οι πολλοί, οι οπαδοί του «ΟΧΙ» δηλαδή, να είχαν τη δυνατότητα να δουν «καθαρότερα» από τους ίδιους τα πράγματα και να δικαιωθούν…
-          Τότε ποιοι έχουν πανικοβληθεί και δεν χαίρονται;…
-           Κυρίως οι επιχειρηματίες κι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα…Που νοιώθουν ότι το κλείσιμο των τραπεζών, την προηγούμενη εβδομάδα θα συνεχιστεί γι’ αρκετό ακόμη διάστημα…
-           Ας το δουν ως μια μικρή, αναγκαία παύση που θα φέρει καλύτερες μέρες…
-          Δεν το αποκλείουν να έρθουν καλύτερες μέρες μέσα από μια καλύτερη συμφωνία…Αλλά, φοβούνται πως μέχρι να έρθει αυτή η συμφωνία η έλλειψη ρευστότητας μπορεί να οδηγήσει πολλές επιχειρήσεις στο λουκέτο…Ήδη, εταιρείες που δεν μπορούν να εισάγουν πρώτες ύλες, δίνουν υποχρεωτικές άδειες στο προσωπικό τους…
-         Το έκαναν για να εκβιάσουν καταστάσεις!…Για να τους «σπρώξουν» από το «ΟΧΙ» στο «ΝΑΙ»…
-         Κάποιοι μπορεί να το έκαναν και γι’ αυτό…Αλλά, μια εταιρεία που δεν έχει ύφασμα για να ράψει κουρτίνες, μπορεί να αντέξει το κόστος της πληρωμής υπαλλήλων που δεν δουλεύουν;
-         Να ελπίζετε σε καλύτερες μέρες!…Εμείς εδώ στην Ιταλία, βλέπουμε  θετικά το ελληνικό «ΟΧΙ»…Ο Ρέντσι ήδη πιέζεται από το κόμμα του, αλλά και από την ιταλική κοινή γνώμη ν’ ακολουθήσει το  δρόμο του Τσίπρα και να μη δηλώνει υποταγή στη Μέρκελ…Σιγά- σιγά, το «ΟΧΙ» της Ελλάδας διαμορφώνει άλλη λογική στον ευρωπαϊκό νότο..
-         Αυτό προσδοκά η ελληνική κυβέρνηση…Αλλά πάλι, αν δεν υποχωρήσουν οι Ευρωπαίοι, πολλοί στην Ελλάδα θα περάσουμε δύσκολα..
-         Να γυρίσετε στη δραχμή!…Όσο είστε στο ευρώ θα εξαρτάσθε από την Γερμανία…Κι εμείς να γυρίσουμε στη λιρέτα…Το ήθελε ο Μπερλουσκόνι, αλλά τον «έφαγαν»…Ανεξαρτησία στο ευρώ δεν υπάρχει!...
ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΑ όταν κλείσαμε το τηλέφωνο, αν είναι τόσο μπερδεμένα πλέον τα πράγματα στην Ευρώπη, που οδηγούν τα «θέλω» του Λαφαζάνη σε κοινούς δρόμους με τα «θέλω» του Μπερλουσκόνι…Που δίνουν το δικαίωμα να μάχονται στην ίδια πλευρά στο δημοψήφισμα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Χρυσή Αυγή» και στην απέναντι ο Πλεύρης και ο Άδωνης με τον Λυκούδη και τον Μπίστη…Που επιτρέπουν να  υποδέχονται με ενθουσιασμό το ελληνικό «ΟΧΙ» οι εθνικιστές Λεπέν, και Φάρατζ από τη μια πλευρά και η Die Linke της Γερμανικής Αριστεράς από την άλλη…«Ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά» κατά πως τραγούδησε ο Διονύσης Σαββόπουλος…
ΟΣΟΙ αντιμετωπίζουν τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σαν θρίαμβο της Αριστεράς, είτε για να πανηγυρίσουν, είτε για να επανενεργοποιήσουν τα φαντάσματα του «κουμμουνιστικού κινδύνου», αντιμετωπίζουν το σήμερα με όρους του χθες…Δεν έγινε ξαφνικά αριστερό το 61% της ελληνικής κοινωνίας!...Ούτε ξεπέρασε τον (ακροδεξιό) εαυτό της η Μαρί Λεπέν και πανηγυρίζει το ελληνικό «ΟΧΙ»…Το 61% (ή μάλλον το μεγαλύτερο τμήμα αυτού του 61%) συναθροίζει την αγανάκτηση και την οργή ενός ετερόκλητου κόσμου για το εφιαλτικό παρόν που διαμόρφωσαν μια σειρά από εθνικές και ευρωπαϊκές πολιτικές…
ΤΙ ΖΗΤΑΕΙ αυτό το 61%; Προς το παρόν δεν ξέρουμε…Άλλο ζητάει ο οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισε «ΟΧΙ»…Άλλο ο πρώην νεοδημοκράτης που είδε τον μισθό του να μειώνεται ή βρέθηκε στην ανεργία…Άλλο ο οπαδός του ΠΑΣΟΚ που έμεινε πολιτικά άστεγος…Άλλο ο «χρυσαυγίτης» κι άλλο ο ψηφοφόρος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων»…Άλλο ο πιτσιρικάς που αγανάκτησε με τα κανάλια, τον Μητσοτάκη, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον συντηρητισμό του πατέρα του…Άλλο ο Λάκης Λαζόπουλος κι άλλο η Άντζι Σαμίου…

ΑΥΤΟ που τους ένωσε ήταν το «ΟΧΙ»…Η άρνησή τους να δουν να διαιωνίζεται  αυτό που θεωρούν ότι τους άλλαζε τη ζωή…Η άρνησή τους να συναινέσουν στη συνέχιση πολιτικών που θεωρούν αδιέξοδες…Αυτό τους ενώνει και με τους εκφραστές ποικίλων συμφερόντων στην Ευρώπη, που βιώνουν τις ίδιες αδιέξοδες πολιτικές…Τους ακροδεξιούς της Λεπέν και τους αριστερούς του Die Linke που οφείλει το ποσοστό του σε γερμανούς της (λιγότερο αναπτυγμένης) πρώην Ανατολικής Γερμανίας…Τους οπαδούς της λιρέτας στην Ιταλία, τον ξενοφοβικό Μπέπε Γκρίλο και τους εναλλακτικούς Podemos  της Ισπανίας…Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα του «μετά» το δημοψήφισμα: το ποιο δηλαδή θα είναι το μίγμα της πολιτικής που θα προκύψει σε μια πιθανή σύνθεση ιδεών και θα αναμετρηθεί μ’ αυτό στο οποίο αντιδρά σήμερα η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας…Γιατί, κάποια στιγμή οι «βάρβαροι» θα τελειώσουν…Και τότε θα αναγκαστούμε να θυμηθούμε τον Καβάφη: «…Και τώρα, τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύσις»!...