Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Η σιωπή του λαού αναδεικνύει κυβερνήτες…



«Όταν ο κόσμος
συμφωνεί  μαζί μου
νοιώθω ότι πρέπει
να κάνω λάθος»
Όσκαρ Ουάιλντ

            ΟΣΟΙ παρακολουθούν συστηματικά τις εκπομπές του ΡΙΚ τις τελευταίες ημέρες, ακούν συχνά ότι το αρχικώς προταθέν σχέδιο του Eurogroup για την Κύπρο (αυτό που απερρίφθη «πανηγυρικώς» από την κυπριακή Βουλή) ήταν σαφώς καλύτερο από αυτό με το οποίο τελικώς αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν οι Κύπριοι… Το ομολογούν όχι απλοί παρατηρητές της κυπριακής τραγωδίας, αλλά και πολιτικοί που πρωταγωνίστησαν στις διαπραγματεύσεις, όπως ο υπουργός των Οικονομικών της Μεγαλονήσου Μιχάλης Σαρρής…
ΜΙΛΩΝΤΑΣ συγκεκριμένα, την περασμένη Τετάρτη, στην εκπομπή «Επωνύμως» του ΡΙΚ ο Κύπριος υπουργός ρητώς ανέφερε ότι η πρώτη συμφωνία για «κούρεμα» ήταν – δεδομένων των συνθηκών – μεγάλη επιτυχία, υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι με τη συμφωνία αυτή θα είχε αποτραπεί το κλείσιμο της «Λαϊκής» τράπεζας… Επειδή, ο κ. Σαρρής δεν είναι ο μόνος που το πιστεύει αυτό στην Κύπρο, αλλά αρκετά ακόμη επίλεκτα στελέχη της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας, αναρωτιέται κανείς γιατί όλοι αυτοί προσήλθαν στην κρίσιμη συνεδρίαση της κυπριακής Βουλής απρόθυμοι να υποστηρίξουν αυτό που πίστευαν ότι αποτελούσε μια επιτυχή έκβαση των διαπραγματεύσεων με το Eurogroup; Θεωρούσαν ότι μπορούσε να βρεθεί καλύτερη λύση ή θεώρησαν ότι ένα ηχηρό «όχι» της εθνοσυνέλευσης θα τους έδινε τη δυνατότητα να επαναλάβουν τις διαπραγματεύσεις (που οι ίδιοι είχαν κάνει) από καλύτερη θέση; Οι ίδιοι μόνο το γνωρίζουν και θα κριθούν γι αυτό από την ιστορία… Πιθανότατα, αυστηρά, γιατί ο ρόλος της ηγεσίας δεν είναι να διαπιστώνει εκ των υστέρων (κατόπιν εορτής) ότι έπρεπε να επιμείνει σε κάτι που απέρριψε… Ο ρόλος της ηγεσίας είναι να αποτρέπει την καταστροφική απόρριψη, το αδιέξοδο «όχι»… Καθοδηγώντας το λαό και όχι συρόμενος από την «ψυχολογία του όχλου», που διαμορφώνει ο λαϊκισμός όπως θα μπορούσε να εικάσει κάποιος ότι συνέβη στην Κύπρο…
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εύκολο να πας «κόντρα στο ρεύμα», είναι η αλήθεια… Αυτό όμως σε κάνει ηγέτη: το να πείθεις για την επιλογή σου τους πολλούς όταν οι σειρήνες του λαϊκισμού (που υπόσχεται ανέξοδα το ιδανικό) ετοιμάζονται να τους οδηγήσουν σε οδυνηρότερες λύσεις… Όπως λέει κι ο Κίσιγκερ κάπου «ο λαός μακροπρόθεσμα, δεν σέβεται τους ηγέτες που καθρεφτίζουν τις δικές του ανασφάλειες ή που βλέπουν μόνο τα συμπτώματα των κρίσεων και όχι τις μακροχρόνιες τάσεις». Γι αυτό και «ένας μεγάλος ηγέτης θα πρέπει να μπορεί και να βαδίζει μόνος του, για να δώσει τη δυνατότητα στην κοινωνία του να ακολουθήσει το μονοπάτι που αυτός έχει διαλέξει»…
ΑΣ θυμηθούμε την επιμονή του Κωνσταντίνου Καραμανλή του Μεγάλου. Πίστευε στο ευρωπαϊκό όραμα, κόντρα σε όσους λοιδωρούσαν το «ανήκομεν εις την Δύσιν»… Δικαιώθηκε όταν είδε τους πολέμιους του οράματος του, να αποδέχονται αυτό το όραμα και να το υπηρετούν: «αν ο λαός πίστευε ότι θα βγάζαμε την Ελλάδα από την ΕΟΚ δεν θα μας ψήφιζε» εξιστορεί στο βιβλίο του ο Θεόδωρος Πάγκαλος ότι του είπε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν τον ρώτησε αν η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981 σήμαινε και έξοδο από την ΕΟΚ!.. Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, όχι απλώς το ΠΑΣΟΚ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ παρά την αντιευρωπαϊκή του ρητορική, αυτό το όραμα του Καραμανλή λέει πως υπερασπίζεται: την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας…
ΑΚΟΜΗ παλιότερα, τον Σεπτέμβριο του 1910 ο Ελευθέριος Βενιζέλος με τη στάση του έδειχνε τι σημαίνει να είσαι πραγματικός ηγέτης: είχε μόλις αποβιβαστεί στον Πειραιά, προερχόμενος από την Κρήτη, ύστερα από την πρόσκληση του Στρατιωτικού Συνδέσμου, για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της Ελλάδας. Το φλέγον ζήτημα εκείνη την περίοδο ήταν αν η επόμενη βουλή θα έπρεπε να είναι «Συντακτική» ή «Αναθεωρητική». Όταν ο Βενιζέλος μιλώντας στο πλήθος που τον άκουγε στην πλατεία Συντάγματος, ανέφερε ότι στις ερχόμενες εκλογές οι ψηφοφόροι θα κληθούν να ψηφίσουν για «Διπλή Αναθεωρητική Βουλή» οι οπαδοί του απάντησαν: «Συντακτική! Συντακτική!». Ο Βενιζέλος είπε αυστηρά: «επαναλαμβάνω: Διπλή Αναθεωρητική»!. Ο λαός επέμεινε: «Συντακτική! Συντακτική!». Ακόμη πιο κοφτά και έντονα ο Βενιζέλος: «Είπα: «Αναθεωρητική»!. Ο λαός σιώπησε κι η επωδός γράφτηκε με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο τις επόμενες ημέρες: «από της ώρας αυτής, η Ελλάς είχε κυβερνήτην.. Δεν το ανεκήρυξεν η φωνή, αλλά η σιωπή του λαού…»!!!

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Μπερδέψαμε την Ευρωζώνη με τη Γιουροβίζιον!




ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΣ παράδεισος με κομμουνιστή (τα τελευταία  πέντε χρόνια) πρόεδρο και αρχιεπίσκοπο – ιδιοκτήτη τράπεζας!.. Αυτή είναι η Κύπρος… Παράδοξο; Ναι.. Το μόνο; Όχι βεβαίως… Γιατί τα παράδοξα που ανέδειξε η κρίση στην Κύπρο ήταν πολύ περισσότερα… Ας αποπειραθούμε να καταγράψουμε μερικά:
·        «Το Eurogroup εξακολουθεί να είναι της άποψης ότι οι μικροί καταθέτες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο από τους μεγάλους και επιβεβαιώνει τη σημασία της πλήρους εγγύησης των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ». Αυτή ήταν η ανακοίνωση του Eurogroup το περασμένο  Σάββατο. Που σημαίνει ότι, προκειμένου να προστατευθεί το «μεγάλο κεφάλαιο» από το μεγαλύτερο κούρεμα, οι ίδιοι οι Κύπριοι πρότειναν να κουρευτούν οι καταθέσεις των απλών Κυπρίων από ένα ευρώ και άνω… Η «ιερή αγελάδα» για τη Μεγαλόνησο ήταν οι καταθέσεις των ξένων (το «μεγάλο κεφάλαιο») και  προκειμένου να τους προστατεύσουν από τις …σοσιαλιστικές ιδέες του Eurogroup δεν είχαν πρόβλημα να φορτώσουν αρχικά ένα μέρος του κουρέματος στο μικροκαταθέτη λαό… Και μετά το «όχι», να πετάξουν στο δρόμο  εκατοντάδες τραπεζοϋπαλλήλους…
·        Δεν το κρύβουν οι Κύπριοι ότι, η έως τώρα οικονομική ισχύς τους οφείλεται στο ότι λειτουργούν ως φορολογικός παράδεισος… Κερδίζουν από αυτό και ορθώς κοιτάζουν το συμφέρον τους… Εμείς άραγε, τι όφελος είχαμε ως λαός, ώστε να δημιουργήσουμε το μεγαλύτερο ρεύμα διαμαρτυρίας στο κόσμο υπέρ ενός φορολογικού παραδείσου; Από τη μία αγανακτισμένοι που η Ελβετία προστατεύει του Έλληνες φοροφυγάδες και τα εθνικά λαμόγια και από την άλλη αγανακτισμένοι που πλήττεται η δική μας «μικρή Ελβετία» και τα διεθνή λαμόγια;
·        Το επιχείρημα «το Λουξεμβούργο δεν ξεπλένει χρήμα; Αυτό γιατί δεν το ελέγχει η Ευρωπαϊκή Ένωση;» είναι ό,τι πρέπει για να ξανασυστηθούμε: ψάχνουμε σε όλη την Ευρώπη την εξαίρεση, ένα «παράδειγμα προς αποφυγήν» για να το επικαλεστούμε μετατρέποντας το σε «παράδειγμα προς μίμησιν»… Δεν ήξερα ότι είχαμε σε τόση εκτίμηση το Λουξεμβούργο που θέλαμε να το αντιγράψουμε!..
·        Όσοι ήμασταν αριστεροί στα νιάτα μας, ήμασταν κατά της ατομικής ιδιοκτησίας. Από τότε που ο Ευάγγελος Βενιζέλος έβαλε το «χαράτσι» στα ακίνητα, διαπιστώσαμε ότι η σύγχρονη Αριστερά (στην Ελλάδα τουλάχιστον) όχι απλώς είναι υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά διαδηλώνει κιόλας όταν τη φορολογούν! Με την κρίση στην Κύπρο, η Ελληνική Αριστερά μας έπεισε ότι είναι και υπέρ των καταθέσεων: όχι των ευτελών, αλλά και των «άνω των 100.000 ευρώ»… Θεωρεί μάλιστα, λεπτομέρεια το αν προέρχονται από «ξέπλυμα» χρήματος… Τελικά δεν αλλάξαμε μόνον εμείς…
·        Άλλαξε επίσης, η εχθρική διάθεση ορισμένων για τις τράπεζες. Έτσι, αφού ακούγαμε μήνες ολόκληρους τον ΣΥΡΙΖΑ (και πολλούς άλλους) να γκρινιάζει ότι τα λεφτά που δίνουν οι εταίροι μας στην Ελλάδα «πάνε στις τράπεζες και όχι στο λαό» βγήκε προχθές στον ΣΚΑΙ ο βουλευτής Γιώργος Σταθάκης και δήλωσε ότι «πρέπει να σωθεί το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, γιατί σε διαφορετική περίπτωση οι συνέπειες θα είναι τρομερές»!.. «Από το 1929 και ύστερα» τόνισε «όλοι γνωρίζουν ότι δεν πρέπει να αφήσεις τις τράπεζες να καταρρεύσουν σε περίοδο κρίσης».
·        Οι Κύπριοι είπαν ένα «πανηγυρικό ΟΧΙ» στους Ευρωπαίους, έλεγαν όλοι με υπερηφάνεια την περασμένη Τρίτη… Πόσο διήρκησε «ακέραιο» αυτό το «ΟΧΙ»;  Σχεδόν ούτε σαρανταοκτώ ώρες! Ίσως γι αυτό το χαρακτηρίσαμε «πανηγυρικό»… Αλλιώς θα το χαρακτηρίζαμε «αποτελεσματικό»… Έχουν και οι λέξεις τη σημασία τους…
·        “Το «όχι» σήμερα, γίνεται εύκολα «ναι» αύριο.. Το «ναι» δεν μπορεί να γίνει ποτέ «όχι»…». Αυτό το «εύρημα» που περιέχονταν σε ένα «εμπιστευτικό έγγραφο εμπειρογνωμόνων» προς τον πρόεδρο της Κύπρου, το βράδυ της περασμένης Κυριακής καθοδήγησε την ψήφο των βουλευτών στην ψηφοφορία της περασμένης Τρίτης… Κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο παρά την υποτιθέμενη «εμπιστευτικότητα» του… Σοφόν το σαφές: με ένα «όχι» αρχικά κερδίζεις τα εύσημα του πατριώτη (ή δεν κοντράρεσαι με την «ψυχολογία του όχλου»)… Με ένα «ναι» στη συνέχεια, πείθεις ότι δεν ήσουν δεδομένος!... Ότι το πάλεψες!.. Ο μακαρίτης ο Ανδρέας Παπανδρέου από κει πάνω, θα αναρωτιέται  αν ήταν Έλληνας ή Κύπριος!
·        Μακάρι κι οι δικοί μας πολιτικοί να έλεγαν ένα «όχι» άκουγες από την περασμένη Τρίτη σε όλη την Ελλάδα… Πράγματι… Μακάρι να το έλεγαν, αν ήταν να το «γυρίσουν» ένα σαρανταοκτάωρο μετά… Γιατί οι Κύπριοι είναι πιο γρήγοροι: ο Σαμαράς χρειάστηκε ένα χρόνο για να πάει από το «όχι» στα μνημόνια στο «ναι»… Και ο Τσίπρας ένα εξάμηνο για να πάει από την «κατάργηση του μνημονίου με ένα άρθρο», στην «επαναδιαπραγμάτευση του με τους Ευρωπαίους εταίρους μας»… Και, μέχρι τις επόμενες εκλογές (αν εξαντληθεί η τετραετία) μεσολαβούν πέντε εξάμηνα!...
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ, η οικονομική κρίση έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά σε κάθε χώρα του ευρωπαϊκού νότου… Οι Έλληνες και οι Κύπριοι αντί να διδαχτούμε από τους Ιρλανδούς που την ξεπέρασαν γρήγορα και να αναζητήσουμε κοινές δράσεις με τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς και τους Ιταλούς που δοκιμάζονται επίσης, τραγουδάμε για μια ακόμη φορά την αγοραφοβική «εθνική μας μοναξιά» (που έγινε μεγαλύτερη μετά και το ηχηρό «όχι» των Ρώσων). Κι επειδή έχουμε μπερδέψει την Ευρωζώνη με τη Γιουροβίζιον, ανταλλάσουμε «δωδεκάρια» υπεράσπισης με τους Κύπριους μέσα σε ένα παραλήρημα φυλετικής εξιδανίκευσης, βρίζοντας τους υπόλοιπους που υποτίθεται ότι συνασπίζονται εναντίον μας!.. 

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Ο …αναμορφωτής της Τοπικής Αυτοδιοίκησης…


«ΒΑΣΙΛΗΣ Παπαγεωργόπουλος: ο …αναμορφωτής της Τοπικής Αυτοδιοίκησης»! Η φράση ανήκει σε υψηλόβαθμο στέλεχος της Αυτοδιοίκησης στη Λάρισα. «Από της καταδίκης του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης σε ισόβια δεσμά» μου λέει «τίποτα δεν εγκρίνεται και τίποτα δεν υπογράφεται ελαφρά τη καρδία. Και θαρρώ όχι μόνο στην Αυτοδιοίκηση, αλλά πλέον και σε όλο το δημόσιο τομέα»…
«ΣΥΝΕΠΩΣ», του αντιτείνω, «Γιώργος Αποστολάκης, ο αναμορφωτής της δημόσιας διοίκησης»!.. «Γιατί, αν ο Λαρισαίος δικαστής δεν εκστόμιζε με την ιδιότητα του προέδρου του δικαστηρίου της συμπρωτεύουσας την ιστορική (για την αυστηρότητα της) ποινή των ισοβίων, δεν θα είχαμε το αποτέλεσμα που περιγράφεις»… Συμφωνεί. «Η θυσία του Παπαγεωργόπουλου» συμπληρώνει «εν τέλει, κάνει πολύ πιο προσεκτική και συγκρατημένη τη δημόσια διοίκηση. Δεν υπογράφει κανείς τίποτα αν δεν αισθάνεται ότι όλα γίνονται σύννομα»!..
ΠΡΑΓΜΑΤΙ. Όλοι οι παράγοντες της Αυτοδιοίκησης και τα στελέχη των Οργανισμών του Δημοσίου το ομολογούν. Τα ισόβια που επέβαλλε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης στον πρώην δήμαρχο της συμπρωτεύουσας έχουν «συμμαζέψει» οποιονδήποτε μεσολαβεί για να εγκριθούν δαπάνες και να εκταμιευθούν χρήματα σε όλο το εύρος της δημόσιας διοίκησης. Έχουν γίνει δε, αιφνιδίως τόσο «τυπικοί» όλοι τους, που τη θέση της «αβάσταχτης ελαφρότητας» με την οποία γίνονταν έως πρόσφατα οι πληρωμές πήρε «τόση  ευθυνοφοβία» που σχεδόν παραπέμπει σε αδράνεια!..
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της πρόσφατης παραίτησης του νέου αντιδημάρχου Οικονομικών του Δήμου Λαρισαίων (που τόσο θόρυβο και προβληματισμό προκάλεσε) αποτελεί κλασικό δείγμα γραφής τής ανατροπής τής επί χρόνια ισχύουσας κατάστασης… Ανάλογες περιπτώσεις οδηγούν φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα με αιρετές διοικήσεις, ακόμη και να αρνούνται να αξιοποιήσουν ευρωπαϊκά προγράμματα, γνωρίζοντας ότι μπορεί να αναγκαστούν να καταφύγουν στις συνήθεις (έως σήμερα) λογιστικές ακροβασίες, υπερτιμολογήσεις κλπ.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ βέβαια, οδηγούν στο «άλλο άκρο». Από την πλήρη ασυδοσία στην καταλυτική ευθυνοφοβία και την εξ αυτής αδράνεια. Μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι πολλά στελέχη νοιώθουν ότι μπορεί να απολογηθούν για παλαιότερα ανομήματα, καθ’ ότι η «αλλαγή εποχής» δεν συνοδεύεται από αμνήστευση των αδικημάτων του παρελθόντος, για ενέργειες που στη λεγόμενη «εποχή της ευμάρειας» θεωρούνταν απολύτως κανονικές και (λόγω της χαλαρότητας των ηθών) σύννομες… Ο φόβος λοιπόν, του ταμία ενός οργανισμού ότι μπορεί να «πληρώσει» αναδρομικά τη χαλαρότητα του συστήματος, αφαιρεί τη δυνατότητα στον οποιονδήποτε προϊστάμενο (αιρετό ή μη) να ασκεί εξουσία με όρους του παρελθόντος… Να τον πιέζει πχ να υπογράψει αναλαμβάνοντας ο ίδιος την κοινή ευθύνη… Και συνεπώς, ο εκνευρισμός είναι τεράστιος, καθώς δεν έχει βρεθεί ακόμη ένα νέο modus vivendi που θα «λύνει τα χέρια» χωρίς το φόβο των επιπτώσεων…
ΘΑ ΙΣΟΡΡΟΠΗΣΕΙ η κατάσταση; Προφανώς… Η σημερινή ευθυνοφοβία θα εξελιχθεί αργά ή γρήγορα σε υπευθυνότητα και τα πράγματα θα βρουν το δρόμο τους… Καθώς η δημόσια διοίκηση δεν θα θελήσει ποτέ να αυτοακυρωθεί μη παράγοντας έργο, θα έρθει η στιγμή που θα το κάνει χωρίς τις αυθαιρεσίες που τη χαρακτήριζαν… Μέχρι να γίνει αυτό όμως, οι σχέσεις θα δοκιμάζονται… Το «έλα μωρέ τώρα, βάλε μια υπογραφή» πέθανε… Η αυστηρή ποινή στον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο έπαιξε τον ρόλο της… Για να δικαιώσει όσους πιστεύουν ότι η παραδειγματική τιμωρία έχει παιδευτικό χαρακτήρα…

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Με τον Τσάβες, όπως με τον Σαντάμ και άλλους λαϊκούς ηγέτες…



ΤΟ ΠΑΘΑΜΕ με τον Μιλόσεβιτς, με τον Σαντάμ Χουσεΐν, με τον Καντάφι…Το πάθαμε και με τον Τσάβες…Οι μισοί μαζί του,  οι άλλοι μισοί εναντίον του…Ήρωας για ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού…Καραγκιόζης, λαϊκιστής και δικτάτορας για ένα άλλο…Ηγέτης πρότυπο ή παράδειγμα προς αποφυγήν; Ποικίλουν τα σχόλια στο διαδίκτυο…Δίνει και παίρνει η αρθογραφία στον Τύπο…
ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ και εις Παρισίους, θα μου πείτε…Σ’ ολόκληρη την υφήλιο υπάρχει αυτή η διάσταση στην αξιολόγηση του Τσάβες…Και φυσικά, διαφορετικές απόψεις…Διαμετρικά αντίθετες…Αλλά, τέτοιος φανατισμός σαν τον δικό μας, όχι: δεν έχουν χωριστεί άλλοι λαοί σε «τσαβικούς» (που να αποθεώνουν τον εκλιπόντα) ή σε «αντιτσαβικούς» (που να τον λοιδωρούν)…Αν μάλιστα, σκεφθείς ότι, την ίδια μέρα που πέθανε ο Τσάβες, αυτοί που αντιπαρατίθενται για το αν ο εκλιπών υπήρξε ευλογία ή κατάρα για την Βενεζουέλα, έπλεξαν χωρίς διαφωνίες, κόντρες, αντιπαραθέσεις και φανατισμό το εγκώμιο του …Καραμανλή, αναρωτιέσαι και δικαίως: ο Τσάβες τελικά κυβέρνησε αυτόν τον τόπο και «καιγόμαστε» να τον αξιολογήσουμε τόσο ή ο Καραμανλής!...
ΑΣ δεχθούμε όμως, ότι το μνημόσυνο του Κων. Καραμανλή ήταν μια καλή ευκαιρία για να κάνουν τις δημόσιες σχέσεις τους οι πολιτικοί μας αρχηγοί και να στείλουν τα μηνύματα που ήθελαν στην κοινωνία μας, βάζοντας μερικοί εξ αυτών «και νερό στο κρασί τους»…Τι είναι εκείνο άραγε που μας κάνει να αντιπαρατιθέμεθα με φανατισμό για το αν ήταν καλοί ηγέτες ο Τσάβες, ο Μιλόσεβιτς, ο Καντάφι ή ο Σαντάμ; Και γιατί δεν υπήρξε ποτέ ανάλογης έντασης αντιπαράθεση για τον Ρήγκαν, τον Πάλμε, την Γκάντι, τον Μιτεράν;
ΓΙΑ κάποιους ακατανόητους λόγους, συμπαθούμε όσους «την σπάζουν» στη λεγόμενη «διεθνή κοινότητα»…Θεωρώντας προφανώς, τη χώρα μας αδικημένη, είτε γιατί δεν συμφωνούν με τις εθνικές μας υποθέσεις (με τα «εθνικά μας δίκαια», όπως τα ονομάζουμε) οι ηγέτες του κόσμου, είτε γιατί υποτίθεται ότι οργανώνουν συνομωσίες εις βάρος μας, ταυτιζόμαστε από αντίδραση με οποιονδήποτε δεν «γουστάρουν», θεωρώντας λεπτομέρειες το πως κυβερνούν, το αν εκλέγονται ή τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής τους…Το θυμικό και πάλι, κόντρα στη λογική…
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, για ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, ο «ψυχρός πόλεμος» δεν τελείωσε ποτέ…Το «σύστημα», ο καπιταλισμός, οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι διεθνείς οργανισμοί ενοχοποιούνται για κάθε κακό κι οι πολέμιοί τους έχουν a priori  δίκαιο, είτε Σαντάμ, είτε Καντάφι, είτε Μιλόσεβιτς, είτε Τσάβες ονομάζονται…Για κάποιους άλλους πάλι, ένας νέος «ψυχρός πόλεμος» βρίσκεται σε εξέλιξη κι αναλύεται με θρησκευτικούς ή συνομωσιολογικούς όρους: εχθροί γι’ αυτούς, οι σιωνιστές, οι διεθνείς τραπεζίτες, η δαιμονοποιημένη παγκοσμιοποίηση… Επιπλέον, αποδεχόμενοι την κριτική αλλήλων για τις ευθύνες των ελλήνων πολιτικών, θεωρούμε ότι οι «πατριώτες» ηγέτες ζουν αλλού…Εμείς από «πουλημένο» ή «μειοδότη» σε «πουλημένο» ή «μειοδότη» πάμε!...Έτσι, οτιδήποτε δεν είναι οικείο το εξιδανικεύουμε είτε πρόσωπο είναι, είτε κατάσταση…
ΖΗΤΑΜΕ π.χ. επιτακτικά εκλογές στην Ελλάδα, οκτώ μόλις μήνες μετά τις (διπλές!) εκλογές, ενώ δείχνουμε εξαιρετική επιείκεια  που σε μερικά από τα καθεστώτα που υπερασπιζόμαστε, οι πενηντάρηδες στην ηλικία δεν έχουν γνωρίσει ακόμη την εμπειρία της ψήφου!...Θεωρούμε (και δίκαιο έχουμε) οικογενειοκρατία όταν ο λαός ΕΚΛΕΓΕΙ τρεις Παπανδρέου και δυο Καραμανλήδες σε διάστημα πενήντα ετών, αλλά λεπτομέρεια το να ΔΙΟΡΙΖΕΙ ο Άσαντ τον γιό του στη Συρία, δημοκρατικό το να ΔΙΑΔΕΧΕΤΑΙ τον Κιμ Ιλ Γιόνγκ ο γιος του στην Κορέα και επαναστατικό ο Φιντέλ να αφήνει στο «πόδι του» τον αδερφό του στην Κούβα!...Γι’ αυτό ίσως και τον Πανίκα Ψωμιάδη που είδε στο πρόσωπο του αδερφού του Διονύση τον ιδανικό αντικαταστάτη, τον τιμούμε δεόντος και μάλιστα με 57%!...
ΑΛΗΘΕΙΑ, ξέρουμε τι θέλουμε; Προφανώς όχι…Γιατί, αν θέλαμε αυτό που ελαφρά τη καρδία διακηρύσσουμε δεν θα ψηφίζαμε ούτε τους Καραμανλήδες, ούτε τους Παπανδρέου, ούτε τον Σημίτη, ούτε τον Μητσοτάκη, ούτε τον Σαμαρά…Θα ψηφίζαμε κάποιον που να ανταποκρίνεται στα αισθήματά μας για τα καθεστώτα που υπερασπιζόμαστε με μανία…Δεν το κάνουμε άραγε γιατί, όταν υπερασπιζόμαστε τα «μαύρα πρόβατα» της διεθνούς κοινότητας λέμε απλώς, κατά το γνωστό ανέκδοτο, καμιά ….χαζομάρα για να περάσει η ώρα; Ή, γιατί μας ψεκάζουν όπως διατείνονται οι …ορθολογιστές αυτού του τόπου;


Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Η «κολοκυθιά» με τους επίορκους δεν είναι ευαισθησία…



ΤΙ ΕΙΝΑΙ ο επίορκος; Σύμφωνα με το λεξικό «πρόσωπο που καταπάτησε τον όρκο του». Σύμφωνα με το ίδιο λεξικό, συνώνυμες του «επίορκου» είναι οι λέξεις «παραβάτης», «προδότης» και «ορκοπάτης». Ο άνθρωπος που «πάτησε» τον όρκο του. Πως; Με ποικίλους τρόπους. Που, αν αναφέρονται στην επαγγελματική του δραστηριότητα, εκτείνονται από το απλό «δεν προσέρχεται στην εργασία του» ως το περισσότερο βαρύ «χρηματίστηκε για να προσφέρει τις υπηρεσίες του»… Και για να μη θεωρητικολογούμε: επίορκοι είναι οι υπάλληλοι του ΙΚΑ Καλλιθέας που αποκόμισαν εκατομμύρια ευρώ με απάτη και θητεύουν πλέον στις φυλακές Κορυδαλλού, εισπράττοντας ακόμη το 50% του μισθού τους, έως ότου κριθούν από το αρμόδιο πειθαρχικό συμβούλιο!....
ΚΑΘΕ πότε συνεδριάζουν τα πειθαρχικά συμβούλια; Αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι συμπληρώθηκε ήδη ένας χρόνος αφ’ ότου οι συγκεκριμένες υπάλληλοι του ΙΚΑ συνελήφθησαν, τα πειθαρχικά συμβούλια δεν «καίγονται» και πολύ να ασχοληθούν με τις αρμοδιότητες τους… Πόσο μάλλον, που βρισκόμαστε σε περίοδο που η τρόϊκα «πιέζει»… Άλλωστε, όπως δήλωσε ο γεν. επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης, τα πειθαρχικά συμβούλια λειτουργούν με πλειοψηφία δημοσίων υπαλλήλων (τρεις δημόσιοι υπάλληλοι και δύο αιρετοί) κι όταν δεν κωλυσιεργούν σκόπιμα, συνήθως αθωώνουν τους εγκαλούμενους, επιδεικνύοντας συναδελφική αλληλεγγύη… Κάπως έτσι προφανώς, φθάσαμε να έχουμε 7.000 επίορκους δημοσίους υπαλλήλους! Χίλιοι επίορκοι το χρόνο κατά μέσο όρο να συλλαμβάνονται, χρειάζονται επτά χρόνια για να μαζευτούν επτά χιλιάδες… Αν συλλαμβάνονται λιγότεροι, τα χρόνια είναι περισσότερα: τόσα που κάποιους μπορεί να τους οδηγήσουν ασφαλώς ως και τη συνταξιοδότηση!... Στην Ελλάδα ζούμε…  
ΜΕΤΑ απ’ όλα αυτά, ερχόμαστε στο προκείμενο: ένας επίορκος υπάλληλος (δημόσιος ή ιδιωτικός δεν έχει σημασία) πρέπει να τιμωρείται; Φαντάζομαι, ναι…Είτε καθαρίστρια είσαι και κλέψεις κάτι από το σπίτι του υπαλλήλου του ΙΚΑ που καθαρίζεις, είτε υπάλληλος του ΙΚΑ και κλέψεις απ’ το δημόσιο, πρέπει να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες της πράξης σου…Και άμεσα!...Φαντάζομαι ότι δεν υπήρξε καθαρίστρια που έκλεψε (ή απλώς …έσπασε) βάζο στο σπίτι του δημοσίου υπαλλήλου και την απέλυσαν μετά από παρέλευση τριών ετών…
ΕΠΙΣΗΣ, δεν νομίζω ότι μπορεί να ετέθη ποτέ ζήτημα απόλυσης της καθαρίστριας όχι επειδή έκλεψε, αλλά επειδή τα οικονομικά του σπιτιού δεν πάνε καλά…Είτε πλημμελώς ασκεί τα καθήκοντά της (δηλαδή, δεν καθαρίζει καλά), είτε κλέβει, η καθαρίστρια θα απολυθεί με συνοπτικές διαδικασίες…Δεν θα συνδεθεί η απόλυση της με τα οικονομικά του σπιτιού: πχ «πρέπει να τη διώξουμε τώρα, γιατί έχουμε πολλά έξοδα…».
ΑΦΕΛΗ όλα αυτά, το ξέρω… Αλλά, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας η αρθρογραφία πρέπει να γίνεται με όρους νηπιαγωγείου (τ και α, τα, κ και α, κα…) ώστε να ικανοποιεί τις ανάγκες μιας κοινωνίας που (επειδή έχει «καλομάθει») αρνείται να ενηλικιωθεί… Γιατί, αν είχε την υπευθυνότητα της ενήλικης και η κοινωνία και κυρίως η πολιτική της ηγεσία, δεν θα σύρονταν πίσω από τις απαιτήσεις της τρόϊκας που ζητάει να φύγουν τουλάχιστον οι επίορκοι… Θα τους είχε αποβάλλει η ίδια (καθώς μάλιστα, ζητάει να τελειώσει το καθεστώς ατιμωρησίας) με συνοπτικές διαδικασίες για την επιορκία τους και όχι για δημοσιονομικούς λόγους!... Γιατί, τον επίορκο δεν τον απολύεις για να κάνεις οικονομία… Τον διώχνεις γιατί είναι επίορκος!.. Απλά και κατανοητά… Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αναμαρτίαις… Ο πολιτικός και ο συνδικαλιστικός λόγος εδώ κι ένα χρόνο τώρα, μπερδεύουν σκόπιμα τους 7.000 επίορκους με τους 150.000 που ζητάει η τρόϊκα να φύγουν για οικονομικούς λόγους και το πωλούν ως ευαισθησία απέναντι στους εργαζόμενους!.. Και προσθέτοντας μια εσανς πατριωτισμού στην ευαισθησία («δεν θα μας πει η απάνθρωπη τρόϊκα πόσους χρειαζόμαστε, στο κάτω – κάτω έχουμε ήδη ενάμιση εκατομμύριο ανέργους) έχουν καταφέρει να θεωρείται αναίσθητος και «ξεπουλημένος» όποιος επισημαίνει το αυτονόητο… Έλεος!!!

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Ενός Γιώργου μύριοι έπονται…


 ΟΤΑΝ ξαφνικά το περασμένο Σάββατο, μπήκα στο δωμάτιο και είδα στην ανοιχτή τηλεόραση τους συνέδρους του ΠΑΣΟΚ να υποδέχονται τον Γιώργο Παπανδρέου με το σύνθημα «νάτος – νάτος ο πρωθυπουργός», πίστεψα προς στιγμήν, ότι, η εκπομπή «Σαν σήμερα…» έκανε αναδρομή στο παρελθόν…Πλην όμως, δεν ήταν εικόνα αρχείου αυτό που έβλεπα…Η φωνή του ρεπόρτερ που συνόδευε την εικόνα ήταν σαφής: παπανδρεϊκοί σύνεδροι είχαν ετοιμάσει θριαμβευτική υποδοχή στον πρώην πρωθυπουργό και πέραν του «νάτος – νάτος ο πρωθυπουργός», του ζητούσαν να γυρίσει πίσω!...
ΑΒΥΣΣΟΣ η ψυχή του ανθρώπου; Προφανώς…Κάποιοι νοστάλγησαν κιόλας την διετία του Γιώργου, επειδή, όπως είπε και ο σύνεδρος Γερουλάνος «το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου έδωσε όραμα και προοπτική!»…Αν προσθέσεις σ’ αυτούς κι εκείνους που περιμένουν να γυρίσει ο Κώστας Καραμανλής στην ενεργό πολιτική, μπορείς να καταλάβεις γιατί ο δείκτης απαισιοδοξίας του μέσου έλληνα συνεχώς ανεβαίνει: προφανώς γιατί ο μέσος έλληνας δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό του!…Ξέρει, ότι, παρά τους αφορισμούς που εξαπολύει εναντίον όσων μας έφτασαν ως εδώ, θάρθει και πάλι η στιγμή που θα αναζητήσει τις δοκιμασμένες συνταγές στο πρόσωπο ενός Παπανδρέου ή ενός Καραμανλή!…
ΜΑΣ ΑΔΙΚΩ, θα πείτε…Γιατί, είναι ελάχιστοι αυτοί που εξακολουθούν να ηδονίζονται στη θέα ενός Παπανδρέου ή ενός Καραμανλή…Δεν είναι συνεπώς, ο μέσος έλληνας αυτοί…Είναι η εξαίρεση…Οι υπόλοιποι είμαστε απέναντί τους…Έκπληκτοι που υπάρχουν ακόμη ανάμεσά μας άνθρωποι που νοσταλγούν τον Γιώργο και τον Καραμανλή...Οι υπόλοιποι, θέλουμε ν’ απαλλαγούμε από το παρελθόν που μας έφθασε ως εδώ, είτε τη σφραγίδα των επιγόνων φέρει, είτε τη σφραγίδα των γόνων τους…
ΕΙΜΑΣΤΕ ειλικρινείς όμως; Γιατί, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να αναζητήσουμε τι τελικά αφορίζουμε: τα πρόσωπα ή τις πολιτικές τους; Τι εκπροσωπούν ο Παπανδρέου κι ο Καραμανλής το ξέρουμε… Ένα πελατειακό κράτος που δεν θέλησε ποτέ να μας χαλάσει χατίρι…Που, δανειζόταν για ν’ ανεβάζει με διορισμούς, επιδόματα, μισθούς και κάθε είδους παροχές το βιοτικό μας επίπεδο, ώστε να του επιστρέψουμε την ευαρέσκεια μας σε ψήφους…
ΠΟΙΟΥΣ ενισχύουμε στις εκλογές και τις δημοσκοπήσεις σήμερα; Αυτούς που κάνουν ακριβώς το ίδιο: που μας δίνουν δίκαιο όταν δυσανασχετούμε γιατί οι άλλοτε εκλεκτοί μας παίρνουν πίσω τα «δώρα» του πελατειακού κράτους  και μας υπόσχονται ότι μ’ ένα άρθρο ή μια αναδιαπραγμάτευση μπορεί να μας τα επιστρέψουν…Τι ακριβώς υπόσχονται; Να μας ξαναγυρίσουν στην εποχή του Γιώργου και του Κώστα! Πως; Δεν έχει σημασία…Η αναγνώριση και μόνο του «δίκαιου του πελάτη» είναι επιβραβεύσιμη…Και βέβαια, συνιστά μια ανατροφοδότηση της λογικής του πελατειακού συστήματος που υποτίθεται ότι αφορίζουμε!…
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν πρόκειται για τον περίφημο «φαύλο κύκλο»…Αλλά φρονώ, πως, είτε τον Γιώργο Παπανδρέου (ή τον Κώστα Καραμανλή) νοσταλγείς, είτε μια παράταξη πρόθυμη να σου δώσει δίκαιο σε ό,τι κι αν διεκδικείς, το ίδιο πράγμα είναι…Στο κάτω – κάτω, στην εποχή των δημοσκοπήσεων ζούμε κι ο πολιτικός που τις παραγγέλλει έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι ευχαριστεί και τι δυσαρεστεί τους αποδέκτες της πολιτικής του…Είναι δυνατόν να μην προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της κοινωνίας;
ΕΙΝΑΙ, θα πείτε…Οι παλαιάς κοπής ηγέτες (σαν το πρεσβύτερο Καραμανλή) ενίοτε πήγαιναν και κόντρα στο ρεύμα, αν θεωρούσαν ότι αυτό ήταν προς όφελος του λαού, όπως λ.χ. η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ…Οι παλαιάς κοπής ηγέτες όμως, απευθύνονταν και σε παλαιάς κοπής κοινωνίες που δεν είχαν τη δυνατότητα μιας διαρκούς αμφίδρομης (μέσω των δημοσκοπήσεων) επικοινωνίας μαζί τους…Στη σύγχρονη πραγματικότητα, το διαδίκτυο είναι ο καθημερινός δείκτης του «ρεύματος» κι οι δημοσκοπήσεις η πυξίδα της πολιτικής πορείας του καθενός…Και μοιραία, η διαχείριση των κοινών έγινε συνδιαχείριση…Με τους πολίτες συνδιαχειριστές…Αν κάποιοι θιγόμαστε λοιπόν, που μερικοί νοσταλγούν Γιώργους και Κώστηδες δεν αρκεί η δυσφορία μας για να τους αποφύγουμε…Θα τους βρούμε μπροστά μας, επειδή, θα τους έχουμε κλωνοποιήσει…

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Δύσκολη η ψυχανάλυση για το ΠΑΣΟΚ....



ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ το ΠΑΣΟΚ να κερδίσει τις εκλογές του 2009 χωρίς τη διαβεβαίωση του Γιώργου Παπανδρέου ότι «λεφτά υπάρχουν»; Προφανώς, ναι...Όπως έδειξε η ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος, η νίκη του προήλθε από την αδυναμία της ΝΔ του Κώστα Καραμανλή να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους της και όχι από τη δική του ελκυστική πρόταση... Μπορεί να μην ήταν μια νίκη με διαφορά δέκα ποσοστιαίων μονάδων, αλλά - όπως όλες οι δημοσκοπήσεις έδειχναν εκείνη την εποχή - θα ήταν και πάλι μια καθαρή νίκη, επί ενός αντιπάλου που είχε ήδη αποδεχθεί το μοιραίο...

ΕΠΙΠΛΕΟΝ, θα ήταν μια νίκη που δεν θα ήταν a priori υπονομευμένη από τις προσδοκίες που δημιουργούσε στο εκλογικό σώμα το περίφημο «λεφτά υπάρχουν»... Όπως φάνηκε στη συνέχεια άλλωστε, αυτό το «λεφτά υπάρχουν» δεν επέτρεψε στον Γ. Παπανδρέου να υπερασπιστεί την πολιτική δημοσιονομικής εξυγίανσης που με τη συνδρομή Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΔΝΤ αποφάσισε να εφαρμόσει... Δεν ήταν γαρ, ένα αθώο προεκλογικό ψέμμα (σαν κι αυτά που είχαμε συνηθίσει), αλλά μια απάτη που εκαλείτο ο ελληνικός λαός να πληρώσει πολύ - πολύ ακριβά... Ακριβότερα, όπως είναι γνωστό, το πλήρωσε ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ που βρέθηκε στο ναδίρ της εκλογικής της επιρροής...
ΓΙΑΤΙ τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά; Γιατί το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και όσα ακούστηκαν στη διάρκεια των εργασιών του ήταν μια καλή αφορμή για να διαπιστώσουμε πως μπορεί να λειτουργήσει η διάψευση μιας προεκλογικώς καλλιεργηθείσης προσδοκίας... Και παράλληλα, μια θαυμάσια ευκαιρία για να συμπεράνουμε πόσο ολέθρια αποτελέσματα έχουν για τον λαό και τα κόμματα η έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατίας αφ' ενός και η λειτουργία των κομμάτων ως εκλογικών μηχανισμών αφετέρου....
ΟΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ αυτές και μόνο θα αρκούσαν για να αφήσει κάτι χρήσιμο το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ... Την εμπειρία δηλαδή, του πόσο καταστροφικά μπορεί να λειτουργήσει, είτε η πίστη στο αλάθητο του αρχηγού είτε η αδυναμία διατύπωσης μιας αντίθετης γνώμης στη «γραμμή» που οδηγεί κατευθείαν στο γκρεμό...
ΥΠΗΡΧΑΝ άραγε μεταξύ των κορυφαίων του ΠΑΣΟΚ, στελέχη που προειδοποίησαν τον Γ. Παπανδρέου για το πόσο επικίνδυνο ήταν εκείνο το «λεφτά υπάρχουν;»... Υπήρχαν κορυφαία στελέχη που προειδοποίησαν ότι η «ωραιοποίηση» της οικονομικής κατάστασης της χώρας, τη στιγμή μάλιστα που το αντίπαλον δέος (ΝΔ και Καραμανλής) την περιέγραφε με μελανά χρώματα, ήταν μια απάτη που το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση θα έβρισκε αργότερα σίγουρα μπροστά του; Κι αν υπήρξαν τέτοια στελέχη, πόση άνεση τους παρείχε η «εσωτερική δημοκρατία» του κόμματος ώστε να αναδείξουν την ένσταση τους; Αλλά, ακόμη κι αν θεωρητικώς τέτοια δυνατότητα υπήρχε, θα μπορούσε άραγε να εμπλουτίσει τον δημόσιο διάλογο, όταν θα εθεωρείτο ότι θίγει τον σκοπό ενός κόμματος που λειτουργεί περισσότερο ως εκλογικός μηχανισμός και λιγότερο ως χώρος παραγωγής πολιτικής;
Σ' ΑΥΤΑ τα ζητήματα θα έπρεπε να επικεντρωθεί ο διάλογος στις εργασίες του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ... Στη διαμόρφωση ενός πλαισίου εσωκομματικής δημοκρατίας ώστε ένα κόμμα να μην πληρώνει την ανεπάρκεια του αρχηγού του... Στη μετεξέλιξη του σε κόμμα αρχών και χώρο παραγωγής ιδεών... Με την άνεση που του παρέχει το μονοψήφιο πλέον ποσοστό που καταγράφει στις δημοσκοπήσεις το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να απαλλαγεί απο τις αμαρτίες του παρελθόντος, χωρίς να φοβάται τους κινδύνους της ψυχαναλυτικής διαδικασίας... Δυστυχώς, δεν φαίνεται πρόθυμο να το κάνει ούτε τώρα... Γιατί, αν το κάνει προφανώς δεν θα είναι ΠΑΣΟΚ...

Αναπάντητα ερωτήματα για την υπόθεση Παπαγεωργόπουλου…



ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ: μέχρι να ακουστεί η ετυμηγορία «ισόβια» από το στόμα του προέδρου του Τριμέλους Εφετείου Θεσσαλονίκης κ. Γιώργου  Αποστολάκη, κανείς δεν είχε υποψιαστεί τίποτα για τη μεγάλη «ρεμούλα» στο Δήμο Θεσσαλονίκης; Τρεις τετραετίες συνέβαιναν «πράγματα και θάματα» και «σε κανενός τα αυτιά δεν μπήκαν ψύλλοι»; Έπρεπε να ολοκληρωθεί η δωδεκαετία του κ. Παπαγεωργόπουλου στο Δήμο (από το 1998 ως το 2010) για να αποκαλυφθεί από τη νέα δημοτική Αρχή το μέγα σκάνδαλο και να οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη; Κι εν τέλει, τι θα γινόταν αν ο κ. Παπαγεωργόπουλος ετίθετο (όπως ο ίδιος επέμενε, βλέποντας ότι έρχεται η ώρα της «αποκάλυψης») και πάλι επικεφαλής του δημοτικού συνδυασμού της ΝΔ και ξανακέρδιζε τις εκλογές; Θα χρειαζόταν άλλη μια τετραετία για να αποκαλυφθεί η «ρεμούλα», η οποία στο μεταξύ, θα είχε εκτοξευθεί ακόμη περισσότερο;
ΕΘΕΣΑ τα ερωτήματα σε φίλο, έγκριτο δημοσιογράφο της συμπρωτεύουσας… «Ως το 2008, η πόλη βούιζε ότι ένα «κλειστό σύστημα παράνομου πλουτισμού» λειτουργούσε κάτω από τον πρώην δήμαρχο», μου είπε… Όσοι τόλμησαν να υπαινιχθούν κάτι ως τότε, χαρακτηρίστηκαν «γραφικοί» ή «πολιτικοί συκοφάντες» και αγνοήθηκαν… Και μόνον, όταν η αντιπολίτευση προσέφυγε στη Δικαιοσύνη (2008) ο κ. Παπαγεωργόπουλος είδε τον κίνδυνο της αποκάλυψης και έσπευσε να μετακυλήσει την ευθύνη στον ταμία του Δήμου… Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: ο ταμίας μίλησε και πήρε μαζί του τον δήμαρχο και τον πιστό του γενικό γραμματέα, εφ’ όρου ζωής…
«ΠΟΛΙΤΙΚΗ» χαρακτήρισε τη δίκη του ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης… Όχι, δεν μίλησε για «ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής» κατά το σύνηθες επιχείρημα κάθε κατηγορούμενου πολιτικού… Ούτε, ευτυχώς, υπαινίχθηκε ότι το πολιτικό κατεστημένο και διάφορα ντόπια ή ξένα κέντρα ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση, όπως ανενδοίαστα το δήλωσαν κατά καιρούς άλλοι συνάδελφοι του που δικαίως ή αδίκως κατηγορήθηκαν για μικρότερα ή μεγαλύτερα παραπτώματα…
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να το πει όμως και να το χρεώσει στον Αντώνη Σαμαρά, που δεν τον στήριξε για τέταρτη φορά ως επικεφαλής του νεοδημοκρατικού ψηφοδελτίου στη Θεσσαλονίκη… Ή, που δεν τον ενέταξε στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος, όπως επίσης επεδίωξε παρασκηνιακώς, ώστε να αποκτήσει την πολυπόθητη ασυλία…
ΑΛΗΘΕΙΑ, θα είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα (από το 2009 όταν πρωτοξεκίνησε η υπόθεση Παπαγεωργόπουλου ως την εκφώνηση του «ισόβια» πέρασαν μόλις τέσσερα χρόνια ) μια τόσο μεγάλη ποινή, αν δεν είχαμε να κάνουμε με δήμαρχο και είχαμε να κάνουμε με υπουργό ή βουλευτή; Γνωστού όντος, ότι δεν υφίσταται «νόμος περί ευθύνης δημάρχων», ούτε «δημαρχιακή» ασυλία…
ΤΕΛΟΣ, ας είμαστε περισσότερο υποψιασμένοι όταν ακούμε διακηρύξεις για «ομαλές διαδοχές» στους δήμους και διαδοχή ηγετών «από στελέχη εντός της παράταξης»… Γιατί, αν τον κ. Παπαγεωργόπουλο δεν διαδέχονταν ο κ. Μπουτάρης, αλλά ο ομογάλακτος του κ. Γκιουλέκας μπορεί να μέναμε με την εντύπωση μιας ακόμα «πολιτικής σκευωρίας» εις βάρος ενός ακόμη …λαοπρόβλητου πολιτικού…

Υ.Γ. «Όμορφη Θεσσαλονίκη» λέει το τραγουδάκι… Αυτό σιγοψυθύριζε και ο Λαρισαίος υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ που, επειδή πριν μερικά χρόνια είχε ένα «νταραβεράκι» με το ΣΔΟΕ, πήγε στη Θεσσαλονίκη προς αναζήτησιν «μέσου»… Βρήκε ομογάλακτο του, στέλεχος της παράταξης (κυβερνούσε ακόμη τότε η ΝΔ) και παράγοντα της Αυτοδιοίησης σημαντικό… «Συναγωνιστικώ δικαιώματι» ζήτησε τη διαμεσολάβηση, αλλά τρελάθηκε όταν άκουσε την απάντηση: «αυτό το κοστολογώ 20.000 ευρώ»!..

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Στην Ελλάδα ΠΑΣΟΚ, στην Ιταλία Μπερλουσκόνι…



 Η ΑΠΟΡΙΑ στα χείλη όλων, από το βράδυ της Κυριακής: «Μα καλά πήγαν 112.000 άνθρωποι να ψηφίσουν αντιπροσώπους για το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ;»… Απορία εύλογη… Γιατί, όλοι είδαμε τις επιδόσεις του άλλοτε πανίσχυρου κόμματος στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις… Επιδόσεις που δεν ανατρέπουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις: αντιθέτως δείχνουν περαιτέρω μείωση των ποσοστών… Συνεπώς; Άκουσα και διάβασα πολλές αναλύσεις το τελευταίο εικοσιτετράωρο για το παράδοξο – κατά το σύνολο σχεδόν του Τύπου – φαινόμενο. Από πολύ σοβαρά, όπως το κύριο άρθρο της εφημερίδας τα ΝΕΑ («…είναι προφανές ότι ο πολιτικός χώρος ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ευρύτατος – και αυτή τη στιγμή υποεκπροσωπείται εκλογικά…») έως πολύ χιουμοριστικά, όπως το σχόλιο του Νίκου Ζαχαριάδη στο «Protagon» («…φορώντας χαρτοσακούλες, ώστε να μην τους πάρει κανένα μάτι και τους μείνει η ρετσινιά, ψήφισαν οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ!..»)
ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ σχόλιο όμως, νομίζω ότι είναι η ίδια η επικαιρότητα που ήταν εξόχως εκλογική το τελευταίο διήμερο και κάλλιστα θα μπορούσε να έχει τίτλο «η επιστροφή»… Η «επιστροφή» του Πασόκου στην Ελλάδα… Η «επιστροφή» του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία… Η «επιστροφή» του Αναστασιάδη στην Κύπρο… Ανόμοιες επιστροφές βέβαια, που ως κοινό παρονομαστή όμως, έχουν την κυριαρχία του «θυμικού» εις βάρος της λογικής στην επιλογή πολιτικών λύσεων ή προσώπων… Ελλάδα, Κύπρος, Ιταλία: η οικονομική αβεβαιότητα σοκάρει… Προκαλεί ανασφάλεια… Κι η ανασφάλεια εκδηλώνεται άλλοτε με θυμό («να φύγουν, με πρόδωσαν!»), άλλοτε με διάθεση τιμωρίας («ξύλο», «μαύρο», «κρέμασμα»!), άλλοτε με αναζήτηση ελπίδας σε νέους Μεσσίες (Τσίπρας), άλλοτε με επιστροφή σε δοκιμασμένες λύσεις (Μπερλουσκόνι ξανά!) και άλλοτε με διάθεση αυτοκριτικής και αναθεώρηση (Αναστασιάδης στην Κύπρο)…
ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ δεν είναι καλός σύμβουλος, το ξέρουμε όλοι… Αρκεί να διαβάσουμε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα («εν ψυχρώ»), τα ερωτικά γράμματα που στέλναμε όταν ήμασταν φουλ ερωτευμένοι («εν θερμώ»), για να καταλάβουμε πως μπορεί να εκφραστεί ο άνθρωπος υπό το βάρος ακραίων συναισθηματικών καταστάσεων…Συνεπώς, δεν είναι περίεργο ούτε που κάποιοι ξαναανακαλύπτουν το ΠΑΣΟΚ μετά από την εναντίον του οργή της περασμένης διετίας, ούτε που στην Ιταλία καταφεύγουν στον 75άρη φαύλο Μπερλουσκόνι αναζητώντας μια λύση για το μέλλον… Καθόλου περίεργο δεν είναι επίσης, το γεγονός, πως στην Κύπρο, όχι απλώς ψήφισαν υπέρ του μνημονίου (χωρίς να λάβουν υπ΄όψιν τους τη δική μας δυσφορία), αλλά εξουσιοδότησαν ως διαχειριστή του τον πολιτικό που θεωρούσαν …«μειοδότη» μια δεκαετία πριν, επειδή τάχθηκε υπέρ του σχεδίου Ανάν!.. Τον Νίκο Αναστασιάδη..
ΩΣ «ΘΥΜΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ» χαρακτηρίζονται επιστημονικώς, οι ισχυρές και απότομες μεταβολές της ψυχικής διάθεσης… «Μην παίρνεις αποφάσεις οργισμένος» συμβουλεύουν συχνά οι έμπειροι… «Μέτρα ως το δέκα, πριν πάρεις αποφάσεις» συμπληρώνουν… «Αν έχεις μέσα σου θυμό, μέτρα ως το δέκα πριν αποφασίσεις να μιλήσεις. Αν έχεις όμως πολύ θυμό, μέτρα ως τα εκατό ή ως τα χίλια» συμβούλευε ο τρίτος πρόεδρος των ΗΠΑ Τόμας Τζέφερσον… Τουτέστιν, «δώσε χρόνο στον εαυτό σου, για να αποφασίσεις σωστά»… Στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ελλάδα, δεν μετρήσαμε ούτε ως το τρία… Κι η οργή έφτιαξε έναν πολιτικό χάρτη που αργότερα είναι σίγουρο πως θα αναθεωρήσουμε… Όχι επιστρέφοντας στο ΠΑΣΟΚ (όπως το ρεύμα των 112.000 ψηφοφόρων της περασμένης Κυριακής μπορεί να σηματοδοτεί) ή στη ΝΔ (όπου γυρίζει ο Κώστας Μαρκόπουλος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», όπως θα ανακοινωθεί σύντομα), αλλά κρίνοντας περισσότερο ψύχραιμα όλους και λιγότερο συναισθηματικά… Τότε θα καταλάβουμε αυτό που έλεγε ο Αριστοτέλης. Ότι δηλαδή, «είναι εύκολο στον οποιονδήποτε να οργιστεί. Αλλά να οργιστεί με τον σωστό άνθρωπο και στον σωστό βαθμό και τη σωστή στιγμή και με τον σωστό τρόπο, αυτό για κανέναν δεν είναι εύκολο»! 

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Γιατί μας γοήτευσε όσο η παραίτηση της βουλγαρικής κυβέρνησης;



ΟΜΟΛΟΓΩ ότι, γοητεύτηκα κι εγώ από την παραίτηση της Βουλγαρικής κυβέρνησης… Όχι τόσο, για την αποστροφή του Βούλγαρου πρωθυπουργού «δεν πρόκειται να συμμετάσχω σε μια κυβέρνηση υπό την οποία η αστυνομία χτυπάει τον κόσμο», όσο για τη δημοκρατική του επισήμανση «ο λαός μου έδωσε την εξουσία και σήμερα  του την επιστρέφω. Ας αφήσουμε τους πολίτες να αποφασίσουν πως θα κυβερνηθεί αυτή η χώρα εφεξής»!.. Σπάνιο πράγμα να επιστρέφει κανείς την εξουσία σ’ αυτούς που του την έδωσαν!.. Υπό την προϋπόθεση ότι δεν προτίθεται να ξαναπολιτευτεί βεβαίως… Γιατί, ο Μπόικο Μπορίσοφ προχώρησε μεν σε μια λεβέντικη παραίτηση, αλλά δεν παραιτήθηκε του δικαιώματος του να διεκδικήσει και πάλι την κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές, που επρόκειτο (έτσι κι αλλιώς) να γίνουν τον Ιούλιο κι η παραίτηση του απλώς τις επίσπευσε!..
ΔΕΞΙΟΣ, λαϊκιστής ως εκεί που δεν παίρνει, πρώην αστυνομικός επί Ζίβκοφ, με ιδιωτική εταιρία security στη συνέχεια που παρείχε προστασία σε πλούσιους πελάτες, πρωταθλητής του καράτε και προπονητής στη βουλγαρική ομάδα του καράτε, κατηγορείται από τους δημοσιογράφους της γειτονικής χώρας για τη σχέση του με το οργανωμένο έγκλημα και τη μαφία, ο Μπορίσοφ έσπευσε να επιστρέψει την εξουσία σ’ αυτούς που του την έδωσαν, θλιβόμενος δήθεν για το ξύλο στους διαδηλωτές, μόνο και μόνο για να μεγιστοποιήσει τις πιθανότητες να την ξαναπάρει, εξαργυρώνοντας την «ευαισθησία» του σε ψήφους! Άλλωστε, κυβέρνηση μειοψηφίας ήταν: το κόμμα του διέθετε 117 έδρες σε σύνολο 240 και κυβερνούσε με τη στήριξη κάποιων ανεξάρτητων υπερεθνικιστών βουλευτών…
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, επειδή προφανώς θωρούμε ότι δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις (αυτές που έγιναν το 2012 σε διάστημα δύο μηνών) δεν φτάνουν για να νομιμοποιήσουν την παρουσία της τρικομματικής κυβέρνησης, είδαμε την παραίτηση του «ευαίσθητου» Μπορίσοφ (όχι ως «πολιτικό ελιγμό», όπως θα έπρεπε, αλλά) ως αφορμή για να διαπιστώσουμε την αναλγησία της δικής μας κυβέρνησης που δεν ευαισθητοποιείται όταν η Αστυνομία δέρνει διαδηλωτές…Και γεμίσαμε το διαδίκτυο κολακευτικά σχόλια για τον …δημοκράτη Βούλγαρο πολιτικό!..
ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΎΜΕ… Ο λαϊκισμός σ’ αυτή τη χώρα έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο…Η κυβέρνηση Σαμαρά (όσο κακό κι αν θεωρούν κάποιοι πως κάνει στον τόπο) προέκυψε μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίες διεξήχθησαν δημοκρατικά και μετά από εξαντλητικό διάλογο ως προς το μνημόνιο…Μπορεί να μην συμφωνεί με την πολιτική της πολύ μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, αλλά ούτε ο όγκος των διαδηλωτών στις γενικές απεργίες, ούτε οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι έχασε τη δεδηλωμένη…Στις δημοκρατίες άλλωστε, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι η μόνη που νομιμοποιεί τις κυβερνήσεις… ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ συμπορεύονται στις δημοσκοπήσεις, ενώ τις ημέρες των γενικών απεργιών (όπως προχθές) δεν συμβαίνει κάτι που δεν το έχουμε ξαναζήσει: απεργούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, εργάζονται οι του ιδιωτικού τομέα και αυτό που ονομάζεται «κρατική καταστολή» αποκτά υπόσταση, μόνο όταν αναλαμβάνουν δράση οι «μπαχαλάκηδες»…
ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ λοιπόν, από «ευαισθησία» η δική μας κυβέρνηση για ποιο λόγο; Γιατί, η Αστυνομία δεν αφήνει τους αγρότες να κάνουν …συνέλευση στο οδόστρωμα της εθνικής οδού; Ή, γιατί επιστρατεύει τους υπαλλήλους του «Μετρό»; Κι εν πάση  περιπτώσει, έστω ότι μιμείται τον Μπορίσοφ στον λαϊκισμό του και παραιτείται, δηλώνοντας ότι «δεν επιθυμεί να είναι μια κυβέρνηση που διατάσσει την Αστυνομία να δέρνει τον κόσμο»… Δεν φοβούνται αυτοί που επικαλούνται το παράδειγμα Μπορίσοφ ότι μπορεί να εκτιμηθεί η …ευαισθησία της στις επόμενες εκλογές και να μας ξανάρθει με μεγαλύτερο ποσοστό;

Κρίση; Δεν θα πλήξουμε ποτέ!



ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ: η θριαμβευτική επάνοδος του Μπερλουσκόνι στο ιταλικό πολιτικό προσκήνιο (είτε επανεκλεγεί, είτε όχι, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις του έδιναν 24,7% με έντονα ανοδικές τάσεις!) πως πρέπει να αντιμετωπιστεί: ως θρίαμβος των αντιμνημονιακών δυνάμεων ή ως θρίαμβος της διαπλοκής και της διαφθοράς; Πιθανότατα, ως τίποτα από τα δύο… Ή, μάλλον ως κάτι που περικλείει και τα δύο μαζί: το ένα τέταρτο (τουλάχιστον) του ιταλικού λαού μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές έδειχνε να προτιμά έναν διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο πρωθυπουργό (που κατηγορείται για φοροδιαφυγή και αποπλάνηση ανήλικης, επιπλέον!), από έναν πρωθυπουργό που θα ασκεί πολιτική μνημονίου!..
Η  ΙΤΑΛΙΑ δεν είναι και τόσο μακριά από την Ελλάδα και η συμπεριφορά των δύο λαών δεν φαίνεται να διαφέρει και πολύ… Στην Ελλάδα πχ ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού θεωρεί λεπτομέρεια το ότι κάποιοι νοσταλγούν τον Χίτλερ και τους δίνουν ποσοστά μεγαλύτερα από εκείνους που στηρίζουν την πολιτική του μνημονίου (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ)… Ένα άλλο σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού επιβραβεύει με ένα πολύ υψηλό ποσοστό τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» θεωρώντας ότι η εναντίωση τους στο μνημόνιο και μόνο αρκεί για να τους απαλλάξει από τις ευθύνες των κυβερνήσεων της Δεξιάς (τις οποίες υπηρέτησαν με υπηρηφάνεια) για τη σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας… Κι ένα σημαντικότατο επίσης, τμήμα του ελληνικού λαού απαλλάσσει κάθε ευθύνης για τη στήριξη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ που μας έφτασαν ως εδώ, όσους  πρώην βουλευτές του (Σακοράφα, Κουρουπλή, Παναγούλη, Δημαρά, Οικονόμου κλπ) αρνήθηκαν ψήφο στο μνημόνιο και τους επανεκλέγει θριαμβευτικά επειδή συναντήθηκαν με τις αντημνημονιακές δυνάμεις!…
ΔΕΝ χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβουμε συνεπώς ότι οι διαχωριστικές γραμμές που ξέραμε ως τώρα, ξεπεράστηκαν…Η διαχωριστική γραμμή πλέον είναι μία: με το μνημόνιο ή κατά του μνημονίου… Συνέβη στην Ελλάδα, στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις … Συνέβη στην Ιταλία… Συμβαίνει και στην Κύπρο (όπου το Κυπριακό η μεγάλη δηλαδή «πληγή» της χώρας) μπήκε σε δεύτερη μοίρα στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση…
ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ είναι ότι, ο λαός κάθε χώρας απαντάει διαφορετικά στο δίλημμα, αλλά ο διχασμός των κοινωνιών είναι τόσο έντονος και τα μνημόνια τόσο μακροχρόνιας διάρκειας, που δεν αρκεί μια εκλογική αντιπαράθεση για να δώσει τέλος στον δημόσιο διάλογο γύρω από το «επίδικο αντικείμενο»…Έτσι, μοιραία οι εκλογικές αναμετρήσεις μπορεί να τελειώνουν κάποια στιγμή, αλλά το τέλος τους – όπως το διαπιστώνουμε ήδη στην Ελλάδα – στην ουσία είναι η αρχή της επόμενης προεκλογικής περιόδου…Ιδίως στις χώρες που η επιλογή είναι υπέρ της εκλογής μνημονιακών κυβερνήσεων κι οι απαντήσεις στα προβλήματα καθυστερούν…
ΘΑ καταπιεί εν τέλει πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αυτή η κρίση…Καθώς μάλιστα θα περιορίζεται στον Ευρωπαϊκό νότο, όπου το θυμικό έχει αποφασιστικό ρόλο, οι ολικές ανατροπές (τύπου Κύπρου), οι τερατογενέσεις (τύπου «Χρυσής Αυγής») κι οι αναγεννήσεις (τύπου Μπερλουσκόνι) θα μας δίνουν τη δυνατότητα να μην πλήξουμε ποτέ!...    

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Ψήφο σ’ όσους παίρνουν προσωπικά ρίσκα…

ΠΟΣΕΣ άραγε «αλήθειες» υπάρχουν για να περιγράψουν τη  κατάσταση της ελληνικής οικονομίας; Προφανώς πολλές…Μια από αυτές τις αλήθειες εξιστορεί ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας στις συνεντεύξεις του…Διαφωνούν μαζί του, όσοι πιστεύουν ότι δεν είναι αυτή η ενδεδειγμένη θεραπεία για την εθνική μας οικονομία…Διαφωνούν μαζί του κι όσοι τον ακούνε να εξιστορεί το πώς φθάσαμε ως εδώ…Μια πρόχειρη «χαρτογράφηση» των αντιδράσεων επί των δηλώσεων του κ. Στουρνάρα, έχει ως εξής:
·        Οι «Καραμανλικοί» τον χαρακτηρίζουν «Σημιτικό», αφ’ ότου μίλησε για τις ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή στη διαμόρφωση του σημερινού αδιεξόδου…
·        Οι «Παπανδρεϊκοί» εκτός από «Σημιτικό» τον χαρακτηρίζουν και «Σαμαρικό» επειδή ισχυρίζεται ότι την καταστροφική διετία 2007 – 2009 διαδέχθηκε μια άλλη καταστροφική διετία, αυτή της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.
·        Οι «Καραμανλικοί» επίσης, θυμωμένοι που τον στηρίζει ο Σαμαράς, χαρακτηρίζουν «Στουρναρικούς» τους ανθρώπους της επιρροής του πρωθυπουργού.
·        Οι χαρακτηρισμοί των αντιπολιτευομένων για τον υπουργό Οικονομικών περιττεύει ν’ αναφερθούν εδώ…Όταν οι συμπολιτευόμενοι δεν φείδονται χαρακτηρισμών για τον κ. Στουρνάρα, πώς να ζητήσεις αβρότητες από τους αντιπολιτευόμενους που, στο κάτω – κάτω, είναι η δουλειά τους να αμφισβητούν τις απόψεις του;
ΜΕΣΑ σ’ αυτή την αμφισημία λοιπόν, για τον υπουργό Οικονομικών, έρχεται ο Κων. Μητσοτάκης και υποστηρίζει «μακάρι νάχαμε  άλλους δέκα σαν τον Στουρνάρα στην κυβέρνηση!»…Αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο έπαινος του κ. Μητσοτάκη συνήθως δεν είναι ευλογία για εκείνον στον οποίο απευθύνεται, το ερώτημα είναι: «είναι δυνατόν όλοι να έχουν κάτι να προσάψουν στον υπ. Οικονομικών και μόνον ο Μητσοτάκης να τον θεωρεί παράδειγμα προς μίμησιν;».
«ΕΙΝΑΙ», είναι η κατηγορηματική απάντηση…Πρώτον, γιατί η γνώμη ενός παλαίμαχου πολιτικού (στην Ελλάδα και όχι μόνον) είναι πιο αυθεντική από τη γνώμη ενός εν ενεργεία πολιτικού…Ο παλαίμαχος γαρ, δεν νοιάζεται πλέον για την εξαργύρωση της γνώμης του σε ψήφους, όπως συμβαίνει με τον «μαχόμενο» συνάδελφο του (δεν είναι τυχαίο άλλωστε, το γεγονός ότι με την άποψη του επίτιμου, δεν συμφωνεί ούτε ο …Κυριάκος!)…Επιπλέον, όταν ο παλαίμαχος πολιτικός συμβαίνει να είναι ο κ. Μητσοτάκης που πάντα ήταν ωμός και κυνικός στις απόψεις του (δεν δικαιώθηκε άραγε, η ρεαλιστική του πρόβλεψη για το «Μακεδονικό;»), τότε η εκτίμηση της δήλωσης του παλαιμάχου ξεπερνάει τον κανόνα περί της διαφοράς αξιοπιστίας ανάμεσα στον απόμαχο –και τον εν ενεργεία ευρισκόμενο…Η γνώμη της κοινωνίας άλλωστε, είναι εκείνη που εν τέλει κρίνει το τελικό αποτέλεσμα…
ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ λοιπόν, πέραν της δυνάμεως των κομμάτων όπως είναι γνωστόν μετράται κι η δημοφιλία του πολιτικού προσωπικού…Είναι αξιοσημείωτο ότι σ’ όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που «μέτρησαν» τη δημοφιλία των πολιτικών προηγούνται δύο πρόσωπα που δεν εκπροσωπούν τις παγιωμένες αντιπαραθέσεις στην πολιτική και την οικονομία: ο Φώτης Κουβέλης μεταξύ των πολιτικών αρχηγών κι ο Γιάννης Στουρνάρας μεταξύ των υπουργών της τρικομματικής κυβέρνησης…Στον Κουβέλη πιθανότατα, εκτιμάται το γεγονός ότι ξεπέρασε τα ταμπού της Αριστεράς και με ιδεολογικές υποχωρήσεις στηρίζει την ανάγκη της χώρας να πορευτεί στα δύσκολα χωρίς τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ…Στον Στουρνάρα πιθανότατα, εκτιμάται το γεγονός ότι αντιπαρατίθεται με το πρόβλημα της χώρας και όχι με τους πολιτικούς ή τους ιδεολογικούς του αντιπάλους…Γι’ αυτό και όσες φορές «ξέφυγε» με δηλώσεις που θεωρήθηκε ότι άπτονται της πολιτικής αντιπαράθεσης (κριτική στις κυβερνήσεις Καραμανλή – Παπανδρέου ή κόντρα με τον ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή) είδε τον εαυτό του κρινόμενο αυστηρά…
ΥΠΑΡΧΟΥΝ πιθανότατα κι άλλοι λόγοι που κρατούν στον αφρό των δημοσκοπήσεων τα δύο αυτά πρόσωπα…Όποιοι κι αν είναι εκπέμπουν το ίδιο μήνυμα: υπάρχει μια τάση στην κοινωνία που επικροτεί εκείνους που αντιμετωπίζουν με προσωπικό ρίσκο και όχι ιδεοληψίες το οικονομικό πρόβλημα της χώρας…Και αυτό είναι που δημιουργεί ελπίδα για τις επόμενες εκλογές…

Ευκαιρίες για ανάπτυξη που παραμένουν αναξιοποίητες…



Η ΕΞΑΓΓΕΛΙΑ του δημάρχου Λάρισας Κων. Τζανακούλη για τη χρηματοδότηση του αρχαίου θεάτρου με χρήματα των πολιτών μέσω (της μη μείωσης) των λογαριασμών της ΔΕΥΑΛ, είναι μια καλή ευκαιρία για προβληματισμό ως προς τις προτεραιότητες της πόλης για την αντιμετώπιση της κρίσης…Γιατί, το αρχαίο θέατρο δεν είναι ένα θέμα που αφορά τον πολιτισμό και την ιστορία της πόλης, αλλά κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό: μια ευκαιρία για ανάπτυξη που εδώ και τριάντα χρόνια δεν αξιοποίησαν οι δημοτικές αρχές που ηγήθηκαν της τοπικής αυτοδιοίκησης…
ΕΙΝΑΙ γεγονός, ότι ο κάμπος παρήγαγε γενναία εισοδήματα ολ’ αυτά τα χρόνια…Κι ως εκ τούτου, ελάχιστοι ξόδευαν φαιά ουσία για να δουν το αρχαίο θέατρο ως οικονομική ευκαιρία…Το «πολιτικώς ορθόν» επιπλέον, απέρριπτε κάθε απόπειρα «εμπορευματοποίησης» των αρχαιοτήτων και κυριαρχούσαν οι λογικές της αποκάλυψης του θεάτρου μόνον για ιστορικούς ή πολιτιστικούς σκοπούς…
ΤΗΝ ίδια ώρα, το σύνολο σχεδόν των ξένων και εγχώριων τουριστών περνούσε μέσα από την πόλη: από την περιφερειακή οδό Λάρισας – Τρικάλων όσοι έρχονταν στη χώρα με φέρυ μπωτ από την Ιταλία μέσω Ηγουμενίτσας ή πραγματοποιούσαν εκδρομή στα Μετέωρα…Και από την εθνική οδό Αθηνών – Θεσσαλονίκης όσοι έρχονταν στην Ελλάδα μέσω Γιουγκοσλαβίας και όσοι ταξίδευαν από τον Βορρά της χώρας προς το Νότο και το αντίστροφο…Όλοι αυτοί (εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο) δεν έβρισκαν κανένα λόγο για μια στάση στη Λάρισα (εκτός από τους έλληνες ταξιδιώτες που είχαν τη συνήθεια να γευματίσουν ή να πιούν καφέ στο «Τράβελ στοπ»)…Αμφιβάλει κανείς ότι η πρόκληση της λειτουργίας ενός αρχαίου θεάτρου στη διαδρομή του ξένου τουρίστα προς οποιονδήποτε τουριστικό προορισμό, δεν θα δημιουργούσε την ανάγκη για μια σύντομη (τουλάχιστον) επίσκεψη; Αμφιβάλει κανείς, ότι η ένταξη αυτής της επίσκεψης σ’ ένα «πακέτο» (π.χ. Μετέωρα, Αμπελάκια, Αρχαίο Θέατρο Λάρισας, Λίμνη Πλαστήρα) θα μπορούσε να καταστήσει έμμεσα προορισμό (με διανυκτέρευση μάλιστα) τη Λάρισα; Αμφιβάλει κανείς ότι, μια, δυο, πέντε πρωτοποριακές παραστάσεις τους ανοιξιάτικους μήνες θα μπορούσαν να το καταστήσουν ανταγωνιστικό της Επιδαύρου, αν σε μελλοντικούς χρόνους διαμορφωθεί κατάλληλα  και ο περιβάλλων χώρος;
ΟΛ’ ΑΥΤΑ απαιτούν πολλά χρήματα θα πει κάποιος…Πράγματι…Αλλά, ως επένδυση μπορούν και να φέρουν πολλά χρήματα επίσης! Μετρείστε πόσα εκατομμύρια ευρώ έχουν ξοδευτεί ως τώρα για κτίρια ποικίλου πολιτιστικού ενδιαφέροντος και για διάφορες δράσεις που δεν απέδωσαν στην πόλη…Θυμηθείτε ότι δαπανήθηκαν εκατομμύρια ευρώ σε τουριστικές εκθέσεις του εξωτερικού και προωθητικές ενέργειες για να διαφημιστεί ότι και «ο νομός Λάρισας έχει θάλασσα» (δηλαδή άλλη μια θάλασσα στις χιλιάδες της χώρας μας), τη στιγμή που το αρχαίο θέατρο αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα της περιοχής και θα μπορούσε να λειτουργήσει ως η αφορμή ώστε ο επισκέπτης να γνωρίσει και τα παράλια του νομού!...Επιπλέον, είναι δυνατόν να γίνεται τόση συζήτηση για το πόσους επισκέπτες θα έφερνε στην το πόλη το …«χωριό του Αη Βασίλη» και να μη γίνεται ανάλογη συζήτηση τόσα χρόνια για το Αρχαίο Θέατρο;
ΑΝ ΟΛ’ ΑΥΤΑ κάποτε θα μπορούσαν να αποτελούν μια επιπλέον ευκαιρία για ανάπτυξη, τώρα δεν υπάρχει η πολυτέλεια να περιμένουν άλλο…Κι αν τα πεντακόσια χιλιάρικα της ΔΕΥΑΛ το χρόνο συνιστούν μια «προίκα» για το θέατρο, δεν είναι δυνατόν ν’ απαντούν σοβαρά στο πρόβλημα της αναπτυξιακής διαδικασίας, όταν ανακοινώνονται by the way στην κοπή της βασιλόπιτας μιας δημοτικής παράταξης…Είναι ώρα να γίνουν project και να αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης με αναπτυξιακό προσανατολισμό…Ο τουρισμός κι ο πολιτισμός, είναι αυτή τη στιγμή η κορυφαία οικονομική δραστηριότητα σ’ ολόκληρο τον κόσμο…Το Νταβός της Ελβετίας χωρίς να είναι καλύτερο από τα υπόλοιπα τουριστικά θέρετρα της χώρας, δημιούργησε υπεραξία με ένα ετήσιο οικονομικό φόρουμ που διαρκεί μια μόλις εβδομάδα και το Εδιμβούργο οφείλει την αναγνωρισιμότητα του ως τουριστικός προορισμός σ’ ένα φεστιβάλ, ο προϋπολογισμός του οποίου ξεπερνάει τον προϋπολογισμό της πόλης…Χρειάζονται άνθρωποι να εμπνεύσουν την πόλη, τώρα που χρειαζόμαστε όλοι ελπίδα!....       

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Δεν φταίει ο συνδικαλισμός που τον υπηρετούν κακοί συνδικαλιστές…




«Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ σκέφτεται να τροποποιήσει τον τρόπο που κηρύσσεται μια απεργία, αλλά και να προχωρήσει σε αλλαγές στη σύσταση συνδικαλιστικής οργάνωσης, έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες» έγραψε την Κυριακή που μας πέρασε το «ΒΗΜΑ»… «Επί τάπητος» συμπλήρωσε «θα τεθούν και τα δικαιώματα των συνδικαλιστών, όπως οι συνδικαλιστικές άδειες και τα ταξίδια…».
ΔΕΝ πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι που τύπωσε πρωτοσέλιδο το ρεπορτάζ κι έγινε χαμός στις κυριακάτικες πρωινές εκπομπές και στα δελτία των ειδήσεων… Οι τίτλοι των χθεσινών εφημερίδων ενδεικτικοί: «Εκτός νόμου η απεργία»… «Η κυβέρνηση δεν αντέχει τις απεργίες…» «Η δημοκρατία στο απόσπασμα»… «Σάλο ξεσηκώνει η αντεργατική πρόταση»… «Επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα»…
ΜΙΑ εφημερίδα μάλιστα, η «Εφημερίδα των Συντακτών» μας θυμίζει ανάλογες απόπειρες στο παρελθόν: τον περίφημο νόμο 330 του μακαρίτη υπουργού Εργασίας Κωνσταντίνου Λάσκαρη επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1976 που επέτρεπε την ανταπεργία (lock out) καθώς και το περίφημο άρθρο 4 του νόμου του Γεράσιμου Αρσένη, επί Κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου, το 1983, που ζητούσε πλειοψηφία 50%+1 για την κήρυξη απεργιακής κινητοποίησης στις ΔΕΚΟ, που μόλις η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ  είχε «κοινωνικοποιήσει»…
ΕΝΑ πρώτο ερώτημα που γεννά η προϊστορία είναι: «γιατί να θέλουν από το 1976 οι κυβερνήσεις να θεσπίσουν «αντεργατικούς» νόμους; Κι ένα δεύτερο ερώτημα: «και καλά ο Καραμανλής που ήταν δεξιός, ο Α. Παπανδρέου που το 1983 ήταν ακόμη αρκούντος σοσιαλιστής, γιατί να ψηφίσει αντεργατικό νόμο;»… Ένα τρίτο ερώτημα: «αν δεχτούμε ότι ο Ανδρέας δεν ήταν, αλλά παρίστανε τον σοσιαλιστή, τι λόγους είχε να φέρνει αντεργατικούς νόμους ο Αρσένης που το περασμένο καλοκαίρι ο ΣΥΡΙΖΑ τον ήθελε για πρωθυπουργό;»… Κι εν τέλει, «αφού οι περισσότεροι συνδικαλιστές που αντιδρούν σήμερα, ήταν αυτό που ονομάστηκε «ραχοκοκαλιά» του ΠΑΣΟΚ, γιατί θυμώνουν σήμερα, όταν είναι γνωστό ότι πολλοί από αυτούς το 1983 έδωσαν μάχη υπέρ του άρθρου 4;»…
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ στα παραπάνω ερωτήματα είναι μία: οι κυβερνήσεις, δεξιές και μη δεξιές, αλλά κι εμείς οι πολίτες ξέρουμε ότι την ανάγκη για την  ψήφιση «αντεργατικών νόμων», εμείς τη δημιουργήσαμε…Συνδικαλιστές και κοινωνία κάναμε απεργίες αφ’ ότου κατακτήσαμε αυτό το δημοκρατικό δικαίωμα, για «ψύλλου πήδημα!»...Ειδικά στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα όπου οι κυρώσεις είναι ανύπαρκτες, οι απεργιακές κινητοποιήσεις έγιναν ρουτίνα…Μας δόθηκε δημοκρατικά η δυνατότητα να αντιδρούμε και κάναμε κατάχρηση αυτής της δυνατότητας: από «έσχατο μέσο» αντίδρασης, το κάναμε «ψωμοτύρι»!…
ΑΠΟ τον Φεβρουάριο του 2011 ως τον Ιανουάριο του 2013 στην Ελλάδα είχαμε πάνω από 25 γενικές απεργίες, σύμφωνα με το σάϊτ Lenin Reloaded!...Μερικές απ’ αυτές ήταν 48ώρες…Προσθέστε τώρα, τις κλαδικές απεργίες (μερικές των οποίων, όπως των εργαζομένων στους ΟΤΑ, διαρκούσαν μέχρι και ένα μήνα, όπως συνέβη τον περασμένο Δεκέμβριο) και θα καταλάβετε ότι, αδίκως δεν ζητάμε αναγνώριση του παγκοσμίου ρεκόρ από το Γκίνες!...Σύμφωνα εξάλλου, με τα στοιχεία που πρόσφατα παρουσίασε ο δήμαρχος Αθηναίων, το 2011 πραγματοποιήθηκαν τρεις πορείες ή συγκεντρώσεις ΗΜΕΡΗΣΙΩΣ στηνΑθήνα!!! Άλλωστε, είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχουμε ειδικό σάϊτ όπου αναγγέλλονται καθημερινά οι απεργίες κι οι διαδηλώσεις, προς ενημέρωσιν του κοινού!...Στον υπόλοιπο κόσμο, αυτό συμβαίνει μόνο για τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία…
 Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΣ παραλογισμός, δεν βρίσκει αντίθετους μόνο τους κυβερνώντες, αλλά και μεγάλο τμήμα των εργαζομένων οι οποίοι είτε προσέρχονται προπηλακιζόμενοι στην εργασία τους (θυμηθείτε τον περίφημο συνδικαλιστή Μπαλαμώτη στα Τρίκαλα που απειλούσε on camera τους δημοτικούς υπαλλήλους), είτε αναγκάζονται να απεργήσουν έκοντες – άκοντες για να μην υποστούν τη δυσφήμιση του απεργοσπάστη…Όποιος τολμήσει δε, να θυμίσει ότι «χάθηκε το μέτρο» δεν είναι απλώς απεργοσπάστης, αλλά όργανο της αντίδρασης ή της εργοδοσίας…
ΚΑΠΟΙΑ στιγμή λοιπόν, η κοινωνία οφείλει να αντιδράσει…Όχι υποστηρίζοντας «αντεργατικούς νόμους», αλλά βάζοντας τέλος στον παραλογισμό πριν φθάσουμε στην επιβολή της λογικής δια του νόμου…Δεν μπορεί μια χώρα ολόκληρη να σύρεται πίσω από τον παραλογισμό μιας δράκας συνδικαλιστών…Δεν μπορεί να ακούμε π.χ. δια στόματος επωνύμων αγροτοσυνδικαλιστών «αποφασίσαμε να κάνουμε την συνέλευσή μας πάνω στην εθνική οδό ΟΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ…» και να μην βγαίνουμε απ’ τα ρούχα μας!...Από πότε άραγε,  έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε συνελεύσεις πάνω στην εθνική οδό; Κι αν όντως το έχουμε, πως είμαστε σίγουροι βάσει της ίδιας λογικής, ότι μια νταλίκα δεν θα γκαζώσει κάποτε, μέσα στα γραφεία της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών;  

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Η μόνη χώρα όπου λοιδωρείται ο εκσυγχρονισμός



ΣΤΑ ΨΙΛΑ του αθλητικού Τύπου η είδηση: «ο αμερικανός μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού Μάρκους Μπάνκς έφυγε βιαστικά πριν ολοκληρωθεί το ματς της ομάδας του με το Ρέθυμνο, για να πάει στο ξενοδοχείο όπου διαμένει, προκειμένου με βιντεοκλήση να πάρει μέρος σε δίκη στο Λας Βέγκας!». Η δίκη αφορούσε την επιμέλεια των παιδιών του κι ο ίδιος κατέθεσε στο δικαστήριο του Λας Βέγκας μέσω skype από την Αθήνα, όπου πλέον μένει μόνιμα!…
ΟΧΙ, δεν πρόκειται για σενάριο «επιστημονικής φαντασίας»…Για τη σύγχρονη πραγματικότητα πρόκειται, όπως την βιώνουν οι πολίτες χωρών που ο εκσυγχρονισμός τους είναι διαρκής…Μην αποπειραθείτε να μπείτε σε συγκρίσεις με την ελληνική πραγματικότητα, γιατί θα μελαγχολήσετε…Γιατί, όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι θα συνέβαινε εάν ο Μπάνκς ήταν έλληνας, λεγόταν Μπανκσίδης ή Μπανκσόπουλος και δούλευε στο Λας Βέγκας…Θ’ αναγκαζόταν να πάρει τριήμερη τουλάχιστον άδεια από τη δουλειά του, εξ αυτού να χάσει ημερομίσθια και να υποβληθεί στα έξοδα των αεροπορικών εισιτηρίων επιπλέον, για να παραστεί στη δίκη στην Αθήνα…Αν ήταν τυχερός, χάνοντας ένα τριήμερο κι ένα σημαντικό ποσό, θα είχε κάνει το καθήκον του ως γονιός και θα γύριζε στη δουλειά του, έχοντας διευθετήσει πλήρως τις οικογενειακές του εκκρεμότητες… Αν δεν ήταν όμως τυχερός και είχε την τύχη του μέσου έλληνα, θα χρειαζόταν να κάνει δυο – τρεις φορές τη διαδρομή Λας Βέγκας – Αθήνα…Τη μία, γιατί η δίκη αναβλήθηκε επειδή απουσίαζε βασικός μάρτυς…Την δεύτερη, γιατί ο συνήγορος ήταν απασχολημένος σε άλλη δίκη…Την Τρίτη, γιατί ένας φαρσέρ τηλεφώνησε για την τοποθέτηση βόμβας ή γιατί απεργούν οι δικαστικοί υπάλληλοι ή απέχουν οι δικαστές…Και πιθανόν μια τέταρτη, γιατί «δεν βόλευε η σύνθεση του δικαστηρίου» κατά την εκτίμηση του συνηγόρου…Πέραν της ταλαιπωρίας του και του κόστους των ταξιδίων και εξόδων παραστάσεως, ο Μπανκσίδης ή Μπανκσόπουλος θα κινδύνευε να δει να ανατίθεται η επιμέλεια των παιδιών του οριστικά σ’ έναν από του δύο γονείς, λίγο πριν πάρουν αυτά το Lower στα αγγλικά!...
ΕΝΤΑΞΕΙ υπερβάλλω…Αλλά, ένας άλλος μπασκετμπολίστας (ελληνοαμερικανός αυτός) που η τύχη το έφερε να πρωτογνωρίσει την επαρχιακή Ελλάδα το 1970 μέσα από μια επίσκεψή του στη Λάρισα, όταν ρωτήθηκε χρόνια αργότερα (σε μια συζήτηση που κάναμε μαζί στο πλαίσιο μιας τηλεοπτικής εκπομπής) πως ένοιωσε που βρέθηκε από το Μανχάταν στη Λάρισα, απάντησε: «σα να άλλαξα αιώνα, αδερφέ!»…
ΤΟ ΙΔΙΟ ένοιωσα κι εγώ, διαβάζοντας αρχικά την είδηση για την δικαστική υπόθεση του Μπάνκς και μετά, μια έρευνα στον Τύπο για την καθυστέρηση που παρατηρείται στην απονομή δικαιοσύνης στην Ελλάδα…Πρόσφατα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι οι πολύχρονες καθυστερήσεις στην εκδίκαση δικαστικών υποθέσεων στην Ελλάδα δεν είναι απλώς ταλαιπωρία, αλλά παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων!...Η καθυστέρηση στην εκδίκαση είναι ο νούμερο ένα λόγος καταδίκης της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, του οποίου είμαστε ο καλύτερος πελάτης στην επιβολή προστίμων! Από το 1997 μέχρι σήμερα  η Ελλάδα έχει καταδικασθεί για 360 υποθέσεις υπερβολικής καθυστέρησης, σε μια δε περίπτωση, η καθυστέρηση έφθασε τα 27 χρόνια!!! (άρα το …Lower που λέγαμε, δεν είναι υπερβολή!).
ΠΟΛΛΑ τα αίτια των καθυστερήσεων στην απονομή δικαιοσύνης: η μη καθιέρωση της ηλεκτρονικής δίκης ένα απ’ αυτά…Η έλλειψη μηχανογράφησης στα δικαστήρια ένα δεύτερο…Η έλλειψη προσωπικού επίσης…Το βασικότερο όμως, είναι ότι αρνούμαστε για ποικίλους λόγους να εκσυγχρονιστούμε…Είμαστε ίσως η μόνη χώρα που λοιδωρεί τον εκσυγχρονισμό (τον Σημίτη π.χ. τον βρίζαμε – δεν τον αποκαλούσαμε –  εκσυγχρονιστή) και εκτιμά τον αραμπά…Θυμηθείτε, μόνο, πόσες παραστάσεις διαμαρτυρίας προκάλεσε η απόπειρα του υπ. Παιδείας να μειώσει τις ώρες του μαθήματος των θρησκευτικών και πόσο αδιάφορα ξεπεράσαμε το γεγονός ότι τα παιδιά μας δεν διδάσκονται υπολογιστές…
ΑΚΡΙΒΩΣ με την ίδια λογική, αφορίζουμε το μνημόνιο γιατί ζητάει να φτιάξουμε τον ισολογισμό μας ως κράτος, αλλά προσπερνάμε αδιάφορα το γεγονός ότι αποπειράται να μας εκσυγχρονίσει ζητώντας μας γρήγορη απονομή δικαιοσύνης και πολλά άλλα πράγματα που συμβάλλουν εξίσου, στην δύσκολη καθημερινότητά μας…Είμαστε άξιοι της μοίρας μας…