Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Στην Ελλάδα ΠΑΣΟΚ, στην Ιταλία Μπερλουσκόνι…



 Η ΑΠΟΡΙΑ στα χείλη όλων, από το βράδυ της Κυριακής: «Μα καλά πήγαν 112.000 άνθρωποι να ψηφίσουν αντιπροσώπους για το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ;»… Απορία εύλογη… Γιατί, όλοι είδαμε τις επιδόσεις του άλλοτε πανίσχυρου κόμματος στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις… Επιδόσεις που δεν ανατρέπουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις: αντιθέτως δείχνουν περαιτέρω μείωση των ποσοστών… Συνεπώς; Άκουσα και διάβασα πολλές αναλύσεις το τελευταίο εικοσιτετράωρο για το παράδοξο – κατά το σύνολο σχεδόν του Τύπου – φαινόμενο. Από πολύ σοβαρά, όπως το κύριο άρθρο της εφημερίδας τα ΝΕΑ («…είναι προφανές ότι ο πολιτικός χώρος ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ευρύτατος – και αυτή τη στιγμή υποεκπροσωπείται εκλογικά…») έως πολύ χιουμοριστικά, όπως το σχόλιο του Νίκου Ζαχαριάδη στο «Protagon» («…φορώντας χαρτοσακούλες, ώστε να μην τους πάρει κανένα μάτι και τους μείνει η ρετσινιά, ψήφισαν οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ!..»)
ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ σχόλιο όμως, νομίζω ότι είναι η ίδια η επικαιρότητα που ήταν εξόχως εκλογική το τελευταίο διήμερο και κάλλιστα θα μπορούσε να έχει τίτλο «η επιστροφή»… Η «επιστροφή» του Πασόκου στην Ελλάδα… Η «επιστροφή» του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία… Η «επιστροφή» του Αναστασιάδη στην Κύπρο… Ανόμοιες επιστροφές βέβαια, που ως κοινό παρονομαστή όμως, έχουν την κυριαρχία του «θυμικού» εις βάρος της λογικής στην επιλογή πολιτικών λύσεων ή προσώπων… Ελλάδα, Κύπρος, Ιταλία: η οικονομική αβεβαιότητα σοκάρει… Προκαλεί ανασφάλεια… Κι η ανασφάλεια εκδηλώνεται άλλοτε με θυμό («να φύγουν, με πρόδωσαν!»), άλλοτε με διάθεση τιμωρίας («ξύλο», «μαύρο», «κρέμασμα»!), άλλοτε με αναζήτηση ελπίδας σε νέους Μεσσίες (Τσίπρας), άλλοτε με επιστροφή σε δοκιμασμένες λύσεις (Μπερλουσκόνι ξανά!) και άλλοτε με διάθεση αυτοκριτικής και αναθεώρηση (Αναστασιάδης στην Κύπρο)…
ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ δεν είναι καλός σύμβουλος, το ξέρουμε όλοι… Αρκεί να διαβάσουμε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα («εν ψυχρώ»), τα ερωτικά γράμματα που στέλναμε όταν ήμασταν φουλ ερωτευμένοι («εν θερμώ»), για να καταλάβουμε πως μπορεί να εκφραστεί ο άνθρωπος υπό το βάρος ακραίων συναισθηματικών καταστάσεων…Συνεπώς, δεν είναι περίεργο ούτε που κάποιοι ξαναανακαλύπτουν το ΠΑΣΟΚ μετά από την εναντίον του οργή της περασμένης διετίας, ούτε που στην Ιταλία καταφεύγουν στον 75άρη φαύλο Μπερλουσκόνι αναζητώντας μια λύση για το μέλλον… Καθόλου περίεργο δεν είναι επίσης, το γεγονός, πως στην Κύπρο, όχι απλώς ψήφισαν υπέρ του μνημονίου (χωρίς να λάβουν υπ΄όψιν τους τη δική μας δυσφορία), αλλά εξουσιοδότησαν ως διαχειριστή του τον πολιτικό που θεωρούσαν …«μειοδότη» μια δεκαετία πριν, επειδή τάχθηκε υπέρ του σχεδίου Ανάν!.. Τον Νίκο Αναστασιάδη..
ΩΣ «ΘΥΜΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ» χαρακτηρίζονται επιστημονικώς, οι ισχυρές και απότομες μεταβολές της ψυχικής διάθεσης… «Μην παίρνεις αποφάσεις οργισμένος» συμβουλεύουν συχνά οι έμπειροι… «Μέτρα ως το δέκα, πριν πάρεις αποφάσεις» συμπληρώνουν… «Αν έχεις μέσα σου θυμό, μέτρα ως το δέκα πριν αποφασίσεις να μιλήσεις. Αν έχεις όμως πολύ θυμό, μέτρα ως τα εκατό ή ως τα χίλια» συμβούλευε ο τρίτος πρόεδρος των ΗΠΑ Τόμας Τζέφερσον… Τουτέστιν, «δώσε χρόνο στον εαυτό σου, για να αποφασίσεις σωστά»… Στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ελλάδα, δεν μετρήσαμε ούτε ως το τρία… Κι η οργή έφτιαξε έναν πολιτικό χάρτη που αργότερα είναι σίγουρο πως θα αναθεωρήσουμε… Όχι επιστρέφοντας στο ΠΑΣΟΚ (όπως το ρεύμα των 112.000 ψηφοφόρων της περασμένης Κυριακής μπορεί να σηματοδοτεί) ή στη ΝΔ (όπου γυρίζει ο Κώστας Μαρκόπουλος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», όπως θα ανακοινωθεί σύντομα), αλλά κρίνοντας περισσότερο ψύχραιμα όλους και λιγότερο συναισθηματικά… Τότε θα καταλάβουμε αυτό που έλεγε ο Αριστοτέλης. Ότι δηλαδή, «είναι εύκολο στον οποιονδήποτε να οργιστεί. Αλλά να οργιστεί με τον σωστό άνθρωπο και στον σωστό βαθμό και τη σωστή στιγμή και με τον σωστό τρόπο, αυτό για κανέναν δεν είναι εύκολο»! 

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Γιατί μας γοήτευσε όσο η παραίτηση της βουλγαρικής κυβέρνησης;



ΟΜΟΛΟΓΩ ότι, γοητεύτηκα κι εγώ από την παραίτηση της Βουλγαρικής κυβέρνησης… Όχι τόσο, για την αποστροφή του Βούλγαρου πρωθυπουργού «δεν πρόκειται να συμμετάσχω σε μια κυβέρνηση υπό την οποία η αστυνομία χτυπάει τον κόσμο», όσο για τη δημοκρατική του επισήμανση «ο λαός μου έδωσε την εξουσία και σήμερα  του την επιστρέφω. Ας αφήσουμε τους πολίτες να αποφασίσουν πως θα κυβερνηθεί αυτή η χώρα εφεξής»!.. Σπάνιο πράγμα να επιστρέφει κανείς την εξουσία σ’ αυτούς που του την έδωσαν!.. Υπό την προϋπόθεση ότι δεν προτίθεται να ξαναπολιτευτεί βεβαίως… Γιατί, ο Μπόικο Μπορίσοφ προχώρησε μεν σε μια λεβέντικη παραίτηση, αλλά δεν παραιτήθηκε του δικαιώματος του να διεκδικήσει και πάλι την κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές, που επρόκειτο (έτσι κι αλλιώς) να γίνουν τον Ιούλιο κι η παραίτηση του απλώς τις επίσπευσε!..
ΔΕΞΙΟΣ, λαϊκιστής ως εκεί που δεν παίρνει, πρώην αστυνομικός επί Ζίβκοφ, με ιδιωτική εταιρία security στη συνέχεια που παρείχε προστασία σε πλούσιους πελάτες, πρωταθλητής του καράτε και προπονητής στη βουλγαρική ομάδα του καράτε, κατηγορείται από τους δημοσιογράφους της γειτονικής χώρας για τη σχέση του με το οργανωμένο έγκλημα και τη μαφία, ο Μπορίσοφ έσπευσε να επιστρέψει την εξουσία σ’ αυτούς που του την έδωσαν, θλιβόμενος δήθεν για το ξύλο στους διαδηλωτές, μόνο και μόνο για να μεγιστοποιήσει τις πιθανότητες να την ξαναπάρει, εξαργυρώνοντας την «ευαισθησία» του σε ψήφους! Άλλωστε, κυβέρνηση μειοψηφίας ήταν: το κόμμα του διέθετε 117 έδρες σε σύνολο 240 και κυβερνούσε με τη στήριξη κάποιων ανεξάρτητων υπερεθνικιστών βουλευτών…
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, επειδή προφανώς θωρούμε ότι δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις (αυτές που έγιναν το 2012 σε διάστημα δύο μηνών) δεν φτάνουν για να νομιμοποιήσουν την παρουσία της τρικομματικής κυβέρνησης, είδαμε την παραίτηση του «ευαίσθητου» Μπορίσοφ (όχι ως «πολιτικό ελιγμό», όπως θα έπρεπε, αλλά) ως αφορμή για να διαπιστώσουμε την αναλγησία της δικής μας κυβέρνησης που δεν ευαισθητοποιείται όταν η Αστυνομία δέρνει διαδηλωτές…Και γεμίσαμε το διαδίκτυο κολακευτικά σχόλια για τον …δημοκράτη Βούλγαρο πολιτικό!..
ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΎΜΕ… Ο λαϊκισμός σ’ αυτή τη χώρα έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο…Η κυβέρνηση Σαμαρά (όσο κακό κι αν θεωρούν κάποιοι πως κάνει στον τόπο) προέκυψε μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίες διεξήχθησαν δημοκρατικά και μετά από εξαντλητικό διάλογο ως προς το μνημόνιο…Μπορεί να μην συμφωνεί με την πολιτική της πολύ μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, αλλά ούτε ο όγκος των διαδηλωτών στις γενικές απεργίες, ούτε οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι έχασε τη δεδηλωμένη…Στις δημοκρατίες άλλωστε, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι η μόνη που νομιμοποιεί τις κυβερνήσεις… ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ συμπορεύονται στις δημοσκοπήσεις, ενώ τις ημέρες των γενικών απεργιών (όπως προχθές) δεν συμβαίνει κάτι που δεν το έχουμε ξαναζήσει: απεργούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, εργάζονται οι του ιδιωτικού τομέα και αυτό που ονομάζεται «κρατική καταστολή» αποκτά υπόσταση, μόνο όταν αναλαμβάνουν δράση οι «μπαχαλάκηδες»…
ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ λοιπόν, από «ευαισθησία» η δική μας κυβέρνηση για ποιο λόγο; Γιατί, η Αστυνομία δεν αφήνει τους αγρότες να κάνουν …συνέλευση στο οδόστρωμα της εθνικής οδού; Ή, γιατί επιστρατεύει τους υπαλλήλους του «Μετρό»; Κι εν πάση  περιπτώσει, έστω ότι μιμείται τον Μπορίσοφ στον λαϊκισμό του και παραιτείται, δηλώνοντας ότι «δεν επιθυμεί να είναι μια κυβέρνηση που διατάσσει την Αστυνομία να δέρνει τον κόσμο»… Δεν φοβούνται αυτοί που επικαλούνται το παράδειγμα Μπορίσοφ ότι μπορεί να εκτιμηθεί η …ευαισθησία της στις επόμενες εκλογές και να μας ξανάρθει με μεγαλύτερο ποσοστό;

Κρίση; Δεν θα πλήξουμε ποτέ!



ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ: η θριαμβευτική επάνοδος του Μπερλουσκόνι στο ιταλικό πολιτικό προσκήνιο (είτε επανεκλεγεί, είτε όχι, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις του έδιναν 24,7% με έντονα ανοδικές τάσεις!) πως πρέπει να αντιμετωπιστεί: ως θρίαμβος των αντιμνημονιακών δυνάμεων ή ως θρίαμβος της διαπλοκής και της διαφθοράς; Πιθανότατα, ως τίποτα από τα δύο… Ή, μάλλον ως κάτι που περικλείει και τα δύο μαζί: το ένα τέταρτο (τουλάχιστον) του ιταλικού λαού μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές έδειχνε να προτιμά έναν διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο πρωθυπουργό (που κατηγορείται για φοροδιαφυγή και αποπλάνηση ανήλικης, επιπλέον!), από έναν πρωθυπουργό που θα ασκεί πολιτική μνημονίου!..
Η  ΙΤΑΛΙΑ δεν είναι και τόσο μακριά από την Ελλάδα και η συμπεριφορά των δύο λαών δεν φαίνεται να διαφέρει και πολύ… Στην Ελλάδα πχ ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού θεωρεί λεπτομέρεια το ότι κάποιοι νοσταλγούν τον Χίτλερ και τους δίνουν ποσοστά μεγαλύτερα από εκείνους που στηρίζουν την πολιτική του μνημονίου (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ)… Ένα άλλο σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού επιβραβεύει με ένα πολύ υψηλό ποσοστό τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» θεωρώντας ότι η εναντίωση τους στο μνημόνιο και μόνο αρκεί για να τους απαλλάξει από τις ευθύνες των κυβερνήσεων της Δεξιάς (τις οποίες υπηρέτησαν με υπηρηφάνεια) για τη σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας… Κι ένα σημαντικότατο επίσης, τμήμα του ελληνικού λαού απαλλάσσει κάθε ευθύνης για τη στήριξη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ που μας έφτασαν ως εδώ, όσους  πρώην βουλευτές του (Σακοράφα, Κουρουπλή, Παναγούλη, Δημαρά, Οικονόμου κλπ) αρνήθηκαν ψήφο στο μνημόνιο και τους επανεκλέγει θριαμβευτικά επειδή συναντήθηκαν με τις αντημνημονιακές δυνάμεις!…
ΔΕΝ χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβουμε συνεπώς ότι οι διαχωριστικές γραμμές που ξέραμε ως τώρα, ξεπεράστηκαν…Η διαχωριστική γραμμή πλέον είναι μία: με το μνημόνιο ή κατά του μνημονίου… Συνέβη στην Ελλάδα, στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις … Συνέβη στην Ιταλία… Συμβαίνει και στην Κύπρο (όπου το Κυπριακό η μεγάλη δηλαδή «πληγή» της χώρας) μπήκε σε δεύτερη μοίρα στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση…
ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ είναι ότι, ο λαός κάθε χώρας απαντάει διαφορετικά στο δίλημμα, αλλά ο διχασμός των κοινωνιών είναι τόσο έντονος και τα μνημόνια τόσο μακροχρόνιας διάρκειας, που δεν αρκεί μια εκλογική αντιπαράθεση για να δώσει τέλος στον δημόσιο διάλογο γύρω από το «επίδικο αντικείμενο»…Έτσι, μοιραία οι εκλογικές αναμετρήσεις μπορεί να τελειώνουν κάποια στιγμή, αλλά το τέλος τους – όπως το διαπιστώνουμε ήδη στην Ελλάδα – στην ουσία είναι η αρχή της επόμενης προεκλογικής περιόδου…Ιδίως στις χώρες που η επιλογή είναι υπέρ της εκλογής μνημονιακών κυβερνήσεων κι οι απαντήσεις στα προβλήματα καθυστερούν…
ΘΑ καταπιεί εν τέλει πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αυτή η κρίση…Καθώς μάλιστα θα περιορίζεται στον Ευρωπαϊκό νότο, όπου το θυμικό έχει αποφασιστικό ρόλο, οι ολικές ανατροπές (τύπου Κύπρου), οι τερατογενέσεις (τύπου «Χρυσής Αυγής») κι οι αναγεννήσεις (τύπου Μπερλουσκόνι) θα μας δίνουν τη δυνατότητα να μην πλήξουμε ποτέ!...    

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Ψήφο σ’ όσους παίρνουν προσωπικά ρίσκα…

ΠΟΣΕΣ άραγε «αλήθειες» υπάρχουν για να περιγράψουν τη  κατάσταση της ελληνικής οικονομίας; Προφανώς πολλές…Μια από αυτές τις αλήθειες εξιστορεί ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας στις συνεντεύξεις του…Διαφωνούν μαζί του, όσοι πιστεύουν ότι δεν είναι αυτή η ενδεδειγμένη θεραπεία για την εθνική μας οικονομία…Διαφωνούν μαζί του κι όσοι τον ακούνε να εξιστορεί το πώς φθάσαμε ως εδώ…Μια πρόχειρη «χαρτογράφηση» των αντιδράσεων επί των δηλώσεων του κ. Στουρνάρα, έχει ως εξής:
·        Οι «Καραμανλικοί» τον χαρακτηρίζουν «Σημιτικό», αφ’ ότου μίλησε για τις ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή στη διαμόρφωση του σημερινού αδιεξόδου…
·        Οι «Παπανδρεϊκοί» εκτός από «Σημιτικό» τον χαρακτηρίζουν και «Σαμαρικό» επειδή ισχυρίζεται ότι την καταστροφική διετία 2007 – 2009 διαδέχθηκε μια άλλη καταστροφική διετία, αυτή της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.
·        Οι «Καραμανλικοί» επίσης, θυμωμένοι που τον στηρίζει ο Σαμαράς, χαρακτηρίζουν «Στουρναρικούς» τους ανθρώπους της επιρροής του πρωθυπουργού.
·        Οι χαρακτηρισμοί των αντιπολιτευομένων για τον υπουργό Οικονομικών περιττεύει ν’ αναφερθούν εδώ…Όταν οι συμπολιτευόμενοι δεν φείδονται χαρακτηρισμών για τον κ. Στουρνάρα, πώς να ζητήσεις αβρότητες από τους αντιπολιτευόμενους που, στο κάτω – κάτω, είναι η δουλειά τους να αμφισβητούν τις απόψεις του;
ΜΕΣΑ σ’ αυτή την αμφισημία λοιπόν, για τον υπουργό Οικονομικών, έρχεται ο Κων. Μητσοτάκης και υποστηρίζει «μακάρι νάχαμε  άλλους δέκα σαν τον Στουρνάρα στην κυβέρνηση!»…Αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο έπαινος του κ. Μητσοτάκη συνήθως δεν είναι ευλογία για εκείνον στον οποίο απευθύνεται, το ερώτημα είναι: «είναι δυνατόν όλοι να έχουν κάτι να προσάψουν στον υπ. Οικονομικών και μόνον ο Μητσοτάκης να τον θεωρεί παράδειγμα προς μίμησιν;».
«ΕΙΝΑΙ», είναι η κατηγορηματική απάντηση…Πρώτον, γιατί η γνώμη ενός παλαίμαχου πολιτικού (στην Ελλάδα και όχι μόνον) είναι πιο αυθεντική από τη γνώμη ενός εν ενεργεία πολιτικού…Ο παλαίμαχος γαρ, δεν νοιάζεται πλέον για την εξαργύρωση της γνώμης του σε ψήφους, όπως συμβαίνει με τον «μαχόμενο» συνάδελφο του (δεν είναι τυχαίο άλλωστε, το γεγονός ότι με την άποψη του επίτιμου, δεν συμφωνεί ούτε ο …Κυριάκος!)…Επιπλέον, όταν ο παλαίμαχος πολιτικός συμβαίνει να είναι ο κ. Μητσοτάκης που πάντα ήταν ωμός και κυνικός στις απόψεις του (δεν δικαιώθηκε άραγε, η ρεαλιστική του πρόβλεψη για το «Μακεδονικό;»), τότε η εκτίμηση της δήλωσης του παλαιμάχου ξεπερνάει τον κανόνα περί της διαφοράς αξιοπιστίας ανάμεσα στον απόμαχο –και τον εν ενεργεία ευρισκόμενο…Η γνώμη της κοινωνίας άλλωστε, είναι εκείνη που εν τέλει κρίνει το τελικό αποτέλεσμα…
ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ λοιπόν, πέραν της δυνάμεως των κομμάτων όπως είναι γνωστόν μετράται κι η δημοφιλία του πολιτικού προσωπικού…Είναι αξιοσημείωτο ότι σ’ όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που «μέτρησαν» τη δημοφιλία των πολιτικών προηγούνται δύο πρόσωπα που δεν εκπροσωπούν τις παγιωμένες αντιπαραθέσεις στην πολιτική και την οικονομία: ο Φώτης Κουβέλης μεταξύ των πολιτικών αρχηγών κι ο Γιάννης Στουρνάρας μεταξύ των υπουργών της τρικομματικής κυβέρνησης…Στον Κουβέλη πιθανότατα, εκτιμάται το γεγονός ότι ξεπέρασε τα ταμπού της Αριστεράς και με ιδεολογικές υποχωρήσεις στηρίζει την ανάγκη της χώρας να πορευτεί στα δύσκολα χωρίς τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ…Στον Στουρνάρα πιθανότατα, εκτιμάται το γεγονός ότι αντιπαρατίθεται με το πρόβλημα της χώρας και όχι με τους πολιτικούς ή τους ιδεολογικούς του αντιπάλους…Γι’ αυτό και όσες φορές «ξέφυγε» με δηλώσεις που θεωρήθηκε ότι άπτονται της πολιτικής αντιπαράθεσης (κριτική στις κυβερνήσεις Καραμανλή – Παπανδρέου ή κόντρα με τον ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή) είδε τον εαυτό του κρινόμενο αυστηρά…
ΥΠΑΡΧΟΥΝ πιθανότατα κι άλλοι λόγοι που κρατούν στον αφρό των δημοσκοπήσεων τα δύο αυτά πρόσωπα…Όποιοι κι αν είναι εκπέμπουν το ίδιο μήνυμα: υπάρχει μια τάση στην κοινωνία που επικροτεί εκείνους που αντιμετωπίζουν με προσωπικό ρίσκο και όχι ιδεοληψίες το οικονομικό πρόβλημα της χώρας…Και αυτό είναι που δημιουργεί ελπίδα για τις επόμενες εκλογές…

Ευκαιρίες για ανάπτυξη που παραμένουν αναξιοποίητες…



Η ΕΞΑΓΓΕΛΙΑ του δημάρχου Λάρισας Κων. Τζανακούλη για τη χρηματοδότηση του αρχαίου θεάτρου με χρήματα των πολιτών μέσω (της μη μείωσης) των λογαριασμών της ΔΕΥΑΛ, είναι μια καλή ευκαιρία για προβληματισμό ως προς τις προτεραιότητες της πόλης για την αντιμετώπιση της κρίσης…Γιατί, το αρχαίο θέατρο δεν είναι ένα θέμα που αφορά τον πολιτισμό και την ιστορία της πόλης, αλλά κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό: μια ευκαιρία για ανάπτυξη που εδώ και τριάντα χρόνια δεν αξιοποίησαν οι δημοτικές αρχές που ηγήθηκαν της τοπικής αυτοδιοίκησης…
ΕΙΝΑΙ γεγονός, ότι ο κάμπος παρήγαγε γενναία εισοδήματα ολ’ αυτά τα χρόνια…Κι ως εκ τούτου, ελάχιστοι ξόδευαν φαιά ουσία για να δουν το αρχαίο θέατρο ως οικονομική ευκαιρία…Το «πολιτικώς ορθόν» επιπλέον, απέρριπτε κάθε απόπειρα «εμπορευματοποίησης» των αρχαιοτήτων και κυριαρχούσαν οι λογικές της αποκάλυψης του θεάτρου μόνον για ιστορικούς ή πολιτιστικούς σκοπούς…
ΤΗΝ ίδια ώρα, το σύνολο σχεδόν των ξένων και εγχώριων τουριστών περνούσε μέσα από την πόλη: από την περιφερειακή οδό Λάρισας – Τρικάλων όσοι έρχονταν στη χώρα με φέρυ μπωτ από την Ιταλία μέσω Ηγουμενίτσας ή πραγματοποιούσαν εκδρομή στα Μετέωρα…Και από την εθνική οδό Αθηνών – Θεσσαλονίκης όσοι έρχονταν στην Ελλάδα μέσω Γιουγκοσλαβίας και όσοι ταξίδευαν από τον Βορρά της χώρας προς το Νότο και το αντίστροφο…Όλοι αυτοί (εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο) δεν έβρισκαν κανένα λόγο για μια στάση στη Λάρισα (εκτός από τους έλληνες ταξιδιώτες που είχαν τη συνήθεια να γευματίσουν ή να πιούν καφέ στο «Τράβελ στοπ»)…Αμφιβάλει κανείς ότι η πρόκληση της λειτουργίας ενός αρχαίου θεάτρου στη διαδρομή του ξένου τουρίστα προς οποιονδήποτε τουριστικό προορισμό, δεν θα δημιουργούσε την ανάγκη για μια σύντομη (τουλάχιστον) επίσκεψη; Αμφιβάλει κανείς, ότι η ένταξη αυτής της επίσκεψης σ’ ένα «πακέτο» (π.χ. Μετέωρα, Αμπελάκια, Αρχαίο Θέατρο Λάρισας, Λίμνη Πλαστήρα) θα μπορούσε να καταστήσει έμμεσα προορισμό (με διανυκτέρευση μάλιστα) τη Λάρισα; Αμφιβάλει κανείς ότι, μια, δυο, πέντε πρωτοποριακές παραστάσεις τους ανοιξιάτικους μήνες θα μπορούσαν να το καταστήσουν ανταγωνιστικό της Επιδαύρου, αν σε μελλοντικούς χρόνους διαμορφωθεί κατάλληλα  και ο περιβάλλων χώρος;
ΟΛ’ ΑΥΤΑ απαιτούν πολλά χρήματα θα πει κάποιος…Πράγματι…Αλλά, ως επένδυση μπορούν και να φέρουν πολλά χρήματα επίσης! Μετρείστε πόσα εκατομμύρια ευρώ έχουν ξοδευτεί ως τώρα για κτίρια ποικίλου πολιτιστικού ενδιαφέροντος και για διάφορες δράσεις που δεν απέδωσαν στην πόλη…Θυμηθείτε ότι δαπανήθηκαν εκατομμύρια ευρώ σε τουριστικές εκθέσεις του εξωτερικού και προωθητικές ενέργειες για να διαφημιστεί ότι και «ο νομός Λάρισας έχει θάλασσα» (δηλαδή άλλη μια θάλασσα στις χιλιάδες της χώρας μας), τη στιγμή που το αρχαίο θέατρο αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα της περιοχής και θα μπορούσε να λειτουργήσει ως η αφορμή ώστε ο επισκέπτης να γνωρίσει και τα παράλια του νομού!...Επιπλέον, είναι δυνατόν να γίνεται τόση συζήτηση για το πόσους επισκέπτες θα έφερνε στην το πόλη το …«χωριό του Αη Βασίλη» και να μη γίνεται ανάλογη συζήτηση τόσα χρόνια για το Αρχαίο Θέατρο;
ΑΝ ΟΛ’ ΑΥΤΑ κάποτε θα μπορούσαν να αποτελούν μια επιπλέον ευκαιρία για ανάπτυξη, τώρα δεν υπάρχει η πολυτέλεια να περιμένουν άλλο…Κι αν τα πεντακόσια χιλιάρικα της ΔΕΥΑΛ το χρόνο συνιστούν μια «προίκα» για το θέατρο, δεν είναι δυνατόν ν’ απαντούν σοβαρά στο πρόβλημα της αναπτυξιακής διαδικασίας, όταν ανακοινώνονται by the way στην κοπή της βασιλόπιτας μιας δημοτικής παράταξης…Είναι ώρα να γίνουν project και να αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης με αναπτυξιακό προσανατολισμό…Ο τουρισμός κι ο πολιτισμός, είναι αυτή τη στιγμή η κορυφαία οικονομική δραστηριότητα σ’ ολόκληρο τον κόσμο…Το Νταβός της Ελβετίας χωρίς να είναι καλύτερο από τα υπόλοιπα τουριστικά θέρετρα της χώρας, δημιούργησε υπεραξία με ένα ετήσιο οικονομικό φόρουμ που διαρκεί μια μόλις εβδομάδα και το Εδιμβούργο οφείλει την αναγνωρισιμότητα του ως τουριστικός προορισμός σ’ ένα φεστιβάλ, ο προϋπολογισμός του οποίου ξεπερνάει τον προϋπολογισμό της πόλης…Χρειάζονται άνθρωποι να εμπνεύσουν την πόλη, τώρα που χρειαζόμαστε όλοι ελπίδα!....       

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Δεν φταίει ο συνδικαλισμός που τον υπηρετούν κακοί συνδικαλιστές…




«Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ σκέφτεται να τροποποιήσει τον τρόπο που κηρύσσεται μια απεργία, αλλά και να προχωρήσει σε αλλαγές στη σύσταση συνδικαλιστικής οργάνωσης, έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες» έγραψε την Κυριακή που μας πέρασε το «ΒΗΜΑ»… «Επί τάπητος» συμπλήρωσε «θα τεθούν και τα δικαιώματα των συνδικαλιστών, όπως οι συνδικαλιστικές άδειες και τα ταξίδια…».
ΔΕΝ πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι που τύπωσε πρωτοσέλιδο το ρεπορτάζ κι έγινε χαμός στις κυριακάτικες πρωινές εκπομπές και στα δελτία των ειδήσεων… Οι τίτλοι των χθεσινών εφημερίδων ενδεικτικοί: «Εκτός νόμου η απεργία»… «Η κυβέρνηση δεν αντέχει τις απεργίες…» «Η δημοκρατία στο απόσπασμα»… «Σάλο ξεσηκώνει η αντεργατική πρόταση»… «Επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα»…
ΜΙΑ εφημερίδα μάλιστα, η «Εφημερίδα των Συντακτών» μας θυμίζει ανάλογες απόπειρες στο παρελθόν: τον περίφημο νόμο 330 του μακαρίτη υπουργού Εργασίας Κωνσταντίνου Λάσκαρη επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1976 που επέτρεπε την ανταπεργία (lock out) καθώς και το περίφημο άρθρο 4 του νόμου του Γεράσιμου Αρσένη, επί Κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου, το 1983, που ζητούσε πλειοψηφία 50%+1 για την κήρυξη απεργιακής κινητοποίησης στις ΔΕΚΟ, που μόλις η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ  είχε «κοινωνικοποιήσει»…
ΕΝΑ πρώτο ερώτημα που γεννά η προϊστορία είναι: «γιατί να θέλουν από το 1976 οι κυβερνήσεις να θεσπίσουν «αντεργατικούς» νόμους; Κι ένα δεύτερο ερώτημα: «και καλά ο Καραμανλής που ήταν δεξιός, ο Α. Παπανδρέου που το 1983 ήταν ακόμη αρκούντος σοσιαλιστής, γιατί να ψηφίσει αντεργατικό νόμο;»… Ένα τρίτο ερώτημα: «αν δεχτούμε ότι ο Ανδρέας δεν ήταν, αλλά παρίστανε τον σοσιαλιστή, τι λόγους είχε να φέρνει αντεργατικούς νόμους ο Αρσένης που το περασμένο καλοκαίρι ο ΣΥΡΙΖΑ τον ήθελε για πρωθυπουργό;»… Κι εν τέλει, «αφού οι περισσότεροι συνδικαλιστές που αντιδρούν σήμερα, ήταν αυτό που ονομάστηκε «ραχοκοκαλιά» του ΠΑΣΟΚ, γιατί θυμώνουν σήμερα, όταν είναι γνωστό ότι πολλοί από αυτούς το 1983 έδωσαν μάχη υπέρ του άρθρου 4;»…
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ στα παραπάνω ερωτήματα είναι μία: οι κυβερνήσεις, δεξιές και μη δεξιές, αλλά κι εμείς οι πολίτες ξέρουμε ότι την ανάγκη για την  ψήφιση «αντεργατικών νόμων», εμείς τη δημιουργήσαμε…Συνδικαλιστές και κοινωνία κάναμε απεργίες αφ’ ότου κατακτήσαμε αυτό το δημοκρατικό δικαίωμα, για «ψύλλου πήδημα!»...Ειδικά στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα όπου οι κυρώσεις είναι ανύπαρκτες, οι απεργιακές κινητοποιήσεις έγιναν ρουτίνα…Μας δόθηκε δημοκρατικά η δυνατότητα να αντιδρούμε και κάναμε κατάχρηση αυτής της δυνατότητας: από «έσχατο μέσο» αντίδρασης, το κάναμε «ψωμοτύρι»!…
ΑΠΟ τον Φεβρουάριο του 2011 ως τον Ιανουάριο του 2013 στην Ελλάδα είχαμε πάνω από 25 γενικές απεργίες, σύμφωνα με το σάϊτ Lenin Reloaded!...Μερικές απ’ αυτές ήταν 48ώρες…Προσθέστε τώρα, τις κλαδικές απεργίες (μερικές των οποίων, όπως των εργαζομένων στους ΟΤΑ, διαρκούσαν μέχρι και ένα μήνα, όπως συνέβη τον περασμένο Δεκέμβριο) και θα καταλάβετε ότι, αδίκως δεν ζητάμε αναγνώριση του παγκοσμίου ρεκόρ από το Γκίνες!...Σύμφωνα εξάλλου, με τα στοιχεία που πρόσφατα παρουσίασε ο δήμαρχος Αθηναίων, το 2011 πραγματοποιήθηκαν τρεις πορείες ή συγκεντρώσεις ΗΜΕΡΗΣΙΩΣ στηνΑθήνα!!! Άλλωστε, είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχουμε ειδικό σάϊτ όπου αναγγέλλονται καθημερινά οι απεργίες κι οι διαδηλώσεις, προς ενημέρωσιν του κοινού!...Στον υπόλοιπο κόσμο, αυτό συμβαίνει μόνο για τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία…
 Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΣ παραλογισμός, δεν βρίσκει αντίθετους μόνο τους κυβερνώντες, αλλά και μεγάλο τμήμα των εργαζομένων οι οποίοι είτε προσέρχονται προπηλακιζόμενοι στην εργασία τους (θυμηθείτε τον περίφημο συνδικαλιστή Μπαλαμώτη στα Τρίκαλα που απειλούσε on camera τους δημοτικούς υπαλλήλους), είτε αναγκάζονται να απεργήσουν έκοντες – άκοντες για να μην υποστούν τη δυσφήμιση του απεργοσπάστη…Όποιος τολμήσει δε, να θυμίσει ότι «χάθηκε το μέτρο» δεν είναι απλώς απεργοσπάστης, αλλά όργανο της αντίδρασης ή της εργοδοσίας…
ΚΑΠΟΙΑ στιγμή λοιπόν, η κοινωνία οφείλει να αντιδράσει…Όχι υποστηρίζοντας «αντεργατικούς νόμους», αλλά βάζοντας τέλος στον παραλογισμό πριν φθάσουμε στην επιβολή της λογικής δια του νόμου…Δεν μπορεί μια χώρα ολόκληρη να σύρεται πίσω από τον παραλογισμό μιας δράκας συνδικαλιστών…Δεν μπορεί να ακούμε π.χ. δια στόματος επωνύμων αγροτοσυνδικαλιστών «αποφασίσαμε να κάνουμε την συνέλευσή μας πάνω στην εθνική οδό ΟΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ…» και να μην βγαίνουμε απ’ τα ρούχα μας!...Από πότε άραγε,  έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε συνελεύσεις πάνω στην εθνική οδό; Κι αν όντως το έχουμε, πως είμαστε σίγουροι βάσει της ίδιας λογικής, ότι μια νταλίκα δεν θα γκαζώσει κάποτε, μέσα στα γραφεία της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών;  

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Η μόνη χώρα όπου λοιδωρείται ο εκσυγχρονισμός



ΣΤΑ ΨΙΛΑ του αθλητικού Τύπου η είδηση: «ο αμερικανός μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού Μάρκους Μπάνκς έφυγε βιαστικά πριν ολοκληρωθεί το ματς της ομάδας του με το Ρέθυμνο, για να πάει στο ξενοδοχείο όπου διαμένει, προκειμένου με βιντεοκλήση να πάρει μέρος σε δίκη στο Λας Βέγκας!». Η δίκη αφορούσε την επιμέλεια των παιδιών του κι ο ίδιος κατέθεσε στο δικαστήριο του Λας Βέγκας μέσω skype από την Αθήνα, όπου πλέον μένει μόνιμα!…
ΟΧΙ, δεν πρόκειται για σενάριο «επιστημονικής φαντασίας»…Για τη σύγχρονη πραγματικότητα πρόκειται, όπως την βιώνουν οι πολίτες χωρών που ο εκσυγχρονισμός τους είναι διαρκής…Μην αποπειραθείτε να μπείτε σε συγκρίσεις με την ελληνική πραγματικότητα, γιατί θα μελαγχολήσετε…Γιατί, όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι θα συνέβαινε εάν ο Μπάνκς ήταν έλληνας, λεγόταν Μπανκσίδης ή Μπανκσόπουλος και δούλευε στο Λας Βέγκας…Θ’ αναγκαζόταν να πάρει τριήμερη τουλάχιστον άδεια από τη δουλειά του, εξ αυτού να χάσει ημερομίσθια και να υποβληθεί στα έξοδα των αεροπορικών εισιτηρίων επιπλέον, για να παραστεί στη δίκη στην Αθήνα…Αν ήταν τυχερός, χάνοντας ένα τριήμερο κι ένα σημαντικό ποσό, θα είχε κάνει το καθήκον του ως γονιός και θα γύριζε στη δουλειά του, έχοντας διευθετήσει πλήρως τις οικογενειακές του εκκρεμότητες… Αν δεν ήταν όμως τυχερός και είχε την τύχη του μέσου έλληνα, θα χρειαζόταν να κάνει δυο – τρεις φορές τη διαδρομή Λας Βέγκας – Αθήνα…Τη μία, γιατί η δίκη αναβλήθηκε επειδή απουσίαζε βασικός μάρτυς…Την δεύτερη, γιατί ο συνήγορος ήταν απασχολημένος σε άλλη δίκη…Την Τρίτη, γιατί ένας φαρσέρ τηλεφώνησε για την τοποθέτηση βόμβας ή γιατί απεργούν οι δικαστικοί υπάλληλοι ή απέχουν οι δικαστές…Και πιθανόν μια τέταρτη, γιατί «δεν βόλευε η σύνθεση του δικαστηρίου» κατά την εκτίμηση του συνηγόρου…Πέραν της ταλαιπωρίας του και του κόστους των ταξιδίων και εξόδων παραστάσεως, ο Μπανκσίδης ή Μπανκσόπουλος θα κινδύνευε να δει να ανατίθεται η επιμέλεια των παιδιών του οριστικά σ’ έναν από του δύο γονείς, λίγο πριν πάρουν αυτά το Lower στα αγγλικά!...
ΕΝΤΑΞΕΙ υπερβάλλω…Αλλά, ένας άλλος μπασκετμπολίστας (ελληνοαμερικανός αυτός) που η τύχη το έφερε να πρωτογνωρίσει την επαρχιακή Ελλάδα το 1970 μέσα από μια επίσκεψή του στη Λάρισα, όταν ρωτήθηκε χρόνια αργότερα (σε μια συζήτηση που κάναμε μαζί στο πλαίσιο μιας τηλεοπτικής εκπομπής) πως ένοιωσε που βρέθηκε από το Μανχάταν στη Λάρισα, απάντησε: «σα να άλλαξα αιώνα, αδερφέ!»…
ΤΟ ΙΔΙΟ ένοιωσα κι εγώ, διαβάζοντας αρχικά την είδηση για την δικαστική υπόθεση του Μπάνκς και μετά, μια έρευνα στον Τύπο για την καθυστέρηση που παρατηρείται στην απονομή δικαιοσύνης στην Ελλάδα…Πρόσφατα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι οι πολύχρονες καθυστερήσεις στην εκδίκαση δικαστικών υποθέσεων στην Ελλάδα δεν είναι απλώς ταλαιπωρία, αλλά παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων!...Η καθυστέρηση στην εκδίκαση είναι ο νούμερο ένα λόγος καταδίκης της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, του οποίου είμαστε ο καλύτερος πελάτης στην επιβολή προστίμων! Από το 1997 μέχρι σήμερα  η Ελλάδα έχει καταδικασθεί για 360 υποθέσεις υπερβολικής καθυστέρησης, σε μια δε περίπτωση, η καθυστέρηση έφθασε τα 27 χρόνια!!! (άρα το …Lower που λέγαμε, δεν είναι υπερβολή!).
ΠΟΛΛΑ τα αίτια των καθυστερήσεων στην απονομή δικαιοσύνης: η μη καθιέρωση της ηλεκτρονικής δίκης ένα απ’ αυτά…Η έλλειψη μηχανογράφησης στα δικαστήρια ένα δεύτερο…Η έλλειψη προσωπικού επίσης…Το βασικότερο όμως, είναι ότι αρνούμαστε για ποικίλους λόγους να εκσυγχρονιστούμε…Είμαστε ίσως η μόνη χώρα που λοιδωρεί τον εκσυγχρονισμό (τον Σημίτη π.χ. τον βρίζαμε – δεν τον αποκαλούσαμε –  εκσυγχρονιστή) και εκτιμά τον αραμπά…Θυμηθείτε, μόνο, πόσες παραστάσεις διαμαρτυρίας προκάλεσε η απόπειρα του υπ. Παιδείας να μειώσει τις ώρες του μαθήματος των θρησκευτικών και πόσο αδιάφορα ξεπεράσαμε το γεγονός ότι τα παιδιά μας δεν διδάσκονται υπολογιστές…
ΑΚΡΙΒΩΣ με την ίδια λογική, αφορίζουμε το μνημόνιο γιατί ζητάει να φτιάξουμε τον ισολογισμό μας ως κράτος, αλλά προσπερνάμε αδιάφορα το γεγονός ότι αποπειράται να μας εκσυγχρονίσει ζητώντας μας γρήγορη απονομή δικαιοσύνης και πολλά άλλα πράγματα που συμβάλλουν εξίσου, στην δύσκολη καθημερινότητά μας…Είμαστε άξιοι της μοίρας μας…  

Ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο…



 Ο ΤΙΤΛΟΣ της εφημερίδας (της «Βραδινής», νομίζω) ήταν «Στα 720 ευρώ οι άγαμες θυγατέρες» και το ρεπορτάζ, από αυτά που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις «μελό», χωρίς καμιά αναστολή… Δημοσιεύτηκε τις ημέρες που τα πρωτοσέλιδα του Τύπου είχαν κατακλυστεί από φωτογραφίες των αγωνιζόμενων για την επιβίωση τους αγροτών και των νεόπτωχων Αθηναίων, που, κατά χιλιάδες, συνωστίσθηκαν έξω από το Υπουργείο Ανάπτυξης για να πάρουν δωρεάν ένα λάχανο… Το πρόβλημα για το οποίο η εφημερίδα …συνέπασχε με τα θύματα της απόφασης της κυβέρνησης είναι ότι το Υπουργείο Οικονομικών μείωσε τις συντάξεις των άγαμων θυγατέρων στα 720 ευρώ κατ’ ανώτατο όριο!.. Στο διπλάσιο δηλαδή της σύνταξης του αγρότη και στο 150% της σύνταξης του συνταξιούχου του ΙΚΑ!..
ΣΤΗ ΣΧΕΤΙΚΗ εγκύκλιο αναφέρεται ότι σε εφαρμογή της σχετικής διάταξης του νόμου 4039/2012, η σύνταξη ακόμη και αυτών των 720 ευρώ θα αναστέλλεται, εφόσον οι δικαιούχοι έχουν άλλα εισοδήματα που ξεπερνούν το συνολικό ποσό της σύνταξης που λαμβάνουν. Για παράδειγμα, μια δικαιούχος έχει εισοδήματα από ενοίκια τα οποία υπερβαίνουν τις 8.640 ευρώ που είναι το ετήσιο σύνολο της νέας σύνταξης, τότε θα γίνεται αναστολή της καταβολής της. Αν όμως τα εισοδήματα από άλλες πηγές είναι λιγότερα, τότε θα γίνεται αναλογική μείωση της σύνταξης. Για τον προσδιορισμό των εισοδημάτων θα ληφθούν υπόψη οι δηλώσεις φορολογίας εισοδήματος έτους 2012, δηλαδή τα εισοδήματα που αποκτήθηκαν το 2011. Ο έλεγχος θα γίνει από το Γενικό Λογιστήριο και από τις υπηρεσίες των άλλων Ταμείων μισθωτών, στα οποία εφαρμόζονται οι διατάξεις για τη συνταξιοδότηση των «άγαμων θυγατέρων» όπως τα Ταμεία των ΔΕΚΟ και κυρίως των τραπεζών. Στην ίδια εγκύκλιο αναφέρεται ότι επικουρικές συντάξεις και μερίσματα κόβονται…
Η ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ της είδησης από τις ηλεκτρονικές εφημερίδες  είχε περισσότερο ενδιαφέρον: «κάνε like για να προλάβεις το μακελειό» έγραφαν κάτω από το ρεπορτάζ κάποιες από αυτές και κατά δεκάδες οι «άγαμες» και οι συγγενείς τους άρχισαν την ηλεκτρονική τους διαμαρτυρία…
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να επιχειρηματολογήσει κανείς ως προς το …«δίκαιο» των διαμαρτυρομένων… Αρκεί να θυμηθεί ότι 1.500.000 άνεργοι έχουν μηδαμινό εισόδημα κι ότι οι απόμαχοι της δουλειάς (οι συνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα) βλέπουν τη σύνταξη τους κάτω από τα 500 ευρώ!.. Αρκεί επίσης, να θυμηθεί κανείς ότι ο βασικός μισθός είναι στα 548 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση, γιατί υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που το μηνιάτικο τους δεν ξεπερνάει τα 300 ή τα 400 ευρώ!..
ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ λοιπόν, κανείς, κάποιοι που (κύριος οίδε γιατί) καταφέρνουν να διατηρούν μια αξιοπρεπή σύνταξη να απευθύνουν ευχαριστίες και όχι διαμαρτυρίες… Αλλά σε μια χώρα που έχασε το «μέτρο» το βλέπουμε κι αυτό: να διαμαρτύρονται ανενδοίαστα πολίτες που ζουν εις βάρος των υπολοίπων…Και να τυγχάνουν της συμπαραστάσεως του Τύπου στο πλαίσιο «ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο»…


Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Μπορείς να δεις τον 20χρονο ως συνειδητοποιημένο τρομοκράτη;




ΗΤΑΝ ΣΑΝ χθες, 4 Φεβρουαρίου του 1974. Η 19χρονη τότε Πατρίτσια Χίρστ, γόνος της πιο γνωστής οικογένειας εκδοτών των ΗΠΑ (ο παππούς Χίρστ ενέπνευσε τον Όρσον Ουέλς, ώστε να γυρίσει την περίφημη ταινία «πολίτης Κέϊν»), απήχθη από τον «Συμβιωτικό Απελευθερωτικό Στρατό». Ο «Συμβιωτικός Απελευθερωτικός Στρατός» ήταν μια ομάδα αστών αριστερών που έδρασε μεταξύ του 1973 και του 1975 και στο όνομα της επανάστασης διέπραξε ληστείες τραπεζών, δύο δολοφονίες και πολλές βίαιες πράξεις. Κατά την διάρκεια της απαγωγής της, η πάμπλουτη κληρονόμος, μετά από έναν μήνα κράτησης, ανακοίνωσε πως εντάσσεται στον «Συμβιωτικό Απελευθερωτικό Στρατό» με την ονομασία πλέον «Τάνια». Μερικές ημέρες αργότερα, έβγαλε μία από τις πιο διάσημες φωτογραφίες της κρατώντας μία καραμπίνα κατά την διάρκεια ληστείας που πραγματοποιούσε η οργάνωση στο Σαν Φρανσίσκο και στην οποία συμμετείχε και η ίδια…
Η ΙΣΤΟΡΙΑ της Πατρίτσια Χίρστ  που (μετά την ιστορία του παππού της, έγινε και η δική της ιστορία ταινία) ζει σήμερα ελεύθερη στα 55 της στο Κονέκτικατ, παντρεμένη με τον φρουρό της και τις δύο κόρες τους, είναι η απάντηση στο «γιατί 20χρονα παιδιά, καλών και πλούσιων οικογενειών από τα Βόρεια Προάστια, βρίσκονται ξαφνικά με το καλάσνικοφ στο χέρι, έξω από μια τράπεζα»…Γιατί, πάντα υπάρχει ένα κίνητρο…Αν και η περίπτωση της Χίρστ είναι η κλασσική περίπτωση του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης» (του παράδοξου δηλαδή, της ταύτισης του απαχθέντος με τους απαγωγείς του), στη βάση της βρίσκεται η διάθεση κάθε νέου ν’ αλλάξει τον κόσμο…Μια διάθεση που στον κάθε εικοσάχρονο εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο: άλλοι τρέχουν στις πολιτικές νεολαίες…Άλλοι εκφράζονται με έναν ρομαντισμό και μια αθωότητα που οι έμπειροι ονομάζουν αφέλεια… Άλλοι με την προσχώρηση σε συλλογικότητες που οραματίζονται ανατροπές…Και άλλοι που θεωρούν την ένταξη στα κόμματα,  τους φορείς και τις συλλογικότητες «συμβιβασμό»,  βάζουν βόμβες ή κάνουν αντάρτικο…«Αστικό αντάρτικο»…
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ήταν σε έξαρση τη δεκαετία του ’70 στην Ευρώπη κυρίως και στην Αμερική…Ο Μάης του ’68 έδρασε ως καταλύτης και ενέπνευσε πολλούς…Φαίνεται ότι, στην Ελλάδα το ξαναζούμε, παρ’ ότι η καταδίκη της τρομοκρατίας, με τη σύλληψη των μελών της 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ήταν καθολική…Πολλοί οι λόγοι…Τα αδιέξοδα της πολιτικής, όπως ασκήθηκε μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα…Ο λαϊκισμός που κυριάρχησε στην απόπειρα ν’ αναλυθούν αυτά τα αδιέξοδα…Ο εύκολος καταγγελτικός λόγος που δημιουργεί «στόχους»…
«ΜΠΑΤΣΟΙ, δικαστές, πολιτικοί, δεν έχετε κανέναν λόγο να κοιμάστε ήσυχοι» φώναζε δεμένος πισθάγκωνα και χτυπημένος απάνθρωπα ο 20χρονος πρωταγωνιστής της ληστείας στο Βελβενδό Κοζάνης κατά την προσαγωγή του… «Μπάτσοι, δικαστές, πολιτικοί!»… Στα είκοσι του, ο πιτσιρικάς δεν έχει τόση εμπειρία από τη ζωή για να τους κρίνει…Ούτε τους μπάτσους, ούτε τους δικαστές, ούτε τους πολιτικούς…Επαναλαμβάνει απλώς τη συνθηματολογία που άκουσε απ’ τους μεγάλους: Κυβέρνηση «Τσολάκογλου»…Χούντα…Κατοχή… Φασισμός…Κλεπτοκρατία….Ατιμωρησία…Κατασταλτικοί μηχανισμοί..
ΕΙΝΑΙ δύσκολο να δεις το παιδί των 20 ή των 25 χρονών ως στυγνό ή συνειδητοποιημένο τρομοκράτη…Είναι σίγουρο ότι, περισσότερο από το ίδιο, νοιώθεις ότι για την απόφασή του να οπλιστεί φταις εσύ (η οικογένεια του, το σχολείο, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ο περίγυρος) περισσότερο από το ίδιο…Τα αδιέξοδα που του δημιούργησες…
ΚΙ ΕΚΕΙ που πρέπει να προβληματιστείς…Εκεί που καλείς τον εαυτό σου να κοιταχθεί στον καθρέφτη…Εκεί που αποφασίζεις να αντιπαρατεθείς με τη φθηνή δημαγωγία και τη συνθηματολογία που δημιουργεί τρομοκράτες και αντάρτες έρχονται οι καταγγελλόμενοι και αντί να διαψεύσουν τους καταγγέλλοντες, τούς επιβεβαιώνουν…Τους φωτογραφίζουν με παραμορφωμένα από το ξύλο πρόσωπα και στέλνουν το μήνυμα στους υπόλοιπους, ότι εν τέλει δεν τους αδικεί η συνθηματολογία…Κι ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται όσο η απάντηση του κράτους στην στείρα συνθηματολογία που οπλίζει τα χέρια των πιτσιρικάδων (άλλοτε με καλάσνικοφ κι άλλοτε με καδρόνια) θα είναι η επιβεβαίωση αυτής της συνθηματολογίας…
    

   

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Μπορεί η ΕΚΑΧ να εμπνεύσει Ελλάδα και Τουρκία;



 ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ δυο παγκόσμιοι πόλεμοι και εκατομμύρια νεκροί για να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι, ότι αντί να σκοτώνονται μεταξύ τους θα μπορούσαν να συνεργάζονται για να εκμεταλλευθούν τον κοινό πλούτο…Έτσι, το 1950 έξι μόλις χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία κι οι χώρες της Μπενελούξ υπέγραψαν στο Παρίσι τη συνθήκη ΕΚΑΧ, δηλαδή την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα. Ήταν ο πρώτος κοινοτικός οργανισμός, προάγγελος της μετέπειτα «Κοινής Αγοράς» (κι αργότερα της ΕΟΚ και της Ευρ. Ένωσης) και αποστολή του ήταν να οργανώσει την ελεύθερη κυκλοφορία άνθρακα και χάλυβα καθώς και την ελεύθερη πρόσβαση στις πηγές παραγωγής.
ΣΤΟΧΟΣ της συνθήκης ΕΚΑΧ ήταν να δημιουργήσει προοπτικές ανάπτυξης σε μια κατεστραμμένη από τον πόλεμο Ευρώπη, ώστε να καταπολεμηθεί η ανεργία και να υψωθεί το βιοτικό επίπεδο. Η απόφαση όμως, δεν βασίστηκε μόνο σε οικονομικούς λόγους, αλλά και σε πολιτικούς, δεδομένου ότι οι δύο αυτές πρώτες ύλες (ο άνθρακας και ο χάλυβας) βρίσκονται στη βάση της βιομηχανίας και της ισχύος της Γερμανίας και της Γαλλίας. Βασικός πολιτικός στόχος της απόφασης ήταν η δημιουργία των προϋποθέσεων μιας γαλλογερμανικής συνεργασίας ώστε να απομακρυνθεί ο φόβος ενός νέου πολέμου στη Γηραιά Ήπειρο…
ΣΕ ΤΙ χρησιμεύει η υπόμνηση των συνθηκών δημιουργίας του προπλάσματος της «Κοινής Αγοράς;» Στην αξιοποίηση της εμπειρίας για την αντιμετώπιση της ύφεσης μέσα από ανάλογες δράσεις στα Βαλκάνια…Αφορμή, η πρόσφατη συνάντηση των πρωθυπουργών της Ελλάδας και της Τουρκίας στο Κατάρ κι η προετοιμασία της κοινής συνεδρίασης των υπουργικών συμβουλίων των δύο χωρών τον Μάρτιο, στην Άγκυρα…
ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ του με τίτλο «Απόδραση σε τέσσερις ηπείρους» (εκδ. «Καστανιώτης», 2002) ο πρώην διευθυντής της «Ελευθεροτυπίας» Σεραφείμ Φυντανίδης, περιγράφει γλαφυρά τη συνάντηση του με τον πρώην πρωθυπουργό της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ, λίγο μετά την πρώτη απόπειρα προσέγγισης των δύο χωρών στο Νταβός της Ελβετίας: «θα σου πω μια ιστορία, για να καταλάβεις πως βλέπω εγώ τις ελληνοτουρκικές σχέσεις» λέει στο δημοσιογράφο ο Τούρκος πρωθυπουργός και συνεχίζει: «Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δύο γείτονες που ζούσαν στις δύο πλευρές ενός δρόμου. Ένα πρωί, μόλις ξύπνησαν, είδαν στη μέση του δρόμου ένα σακί με χρυσές λίρες. Ε, λοιπόν αυτοί οι βλάκες, αντί να μοιραστούν το θησαυρό, πήραν από ένα τουφέκι και απειλούσαν ο ένας τον άλλο: «Αν αγγίξεις το θησαυρό, στην άναψα!». Έτσι πέρασαν τα χρόνια, οι δύο γείτονες πέθαναν με τα όπλα στο χέρι κι ένας τρίτος άρπαξε το τσουβάλι με τις λίρες κι έγινε καπνός. Αυτό είναι, φίλε μου, το πρόβλημα του Αιγαίου. Αντί να το εκμεταλλευτούμε, ξοδεύουμε τα λεφτά μας στους εξοπλισμούς». 
Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ αυτός, αφότου η οικονομική κρίση της Ελλάδας πιέζει την κοινωνία της έγινε ιδιαιτέρως επίκαιρος…Δεν έχει την πολυτέλεια να παραμένει άλλο αναξιοποίητος, περιμένοντας είτε την επούλωση των τραυμάτων του παρελθόντος, είτε τις νομικές διευθετήσεις που ακολουθούν τη συνήθη αδιαλλαξία των δύο πλευρών…Χρειάζεται ρεαλισμός και πολιτική βούληση…Χρειάζεται οι πολιτικοί αρχηγοί (εδώ και στην Τουρκία) να υπερβούν τον εαυτό τους, να εμπνευστούν από πρωτοβουλίες σαν την ΕΚΑΧ και στη συνέχεια να εμπνεύσουν τους πολίτες των δύο χωρών, που οι ίδιοι τους γαλούχησαν με την «ψυχροπολεμική» τους λογική…
Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ του πλούτου του Αιγαίου συνεπώς, δεν μπορεί να είναι μια υπόθεση πατριωτικών εξάρσεων ή νομικών διευθετήσεων…Χρειάζεται να εξελιχθεί σε κοινό όραμα ανάπτυξης…Ένα όραμα που η χώρα μας ιδίως, αυτή τη χρονική περίοδο το χρειάζεται όσο ποτέ!...
ΜΠΟΡΕΙ ν’ ακούγεται «κυνικά οικονομίστικη» αυτή η λογική και να παραβλέπει τα προβλήματα που υπάρχουν ακόμα στις σχέσεις των δύο πλευρών…Ωστόσο, οι κοινές δράσεις που αποβλέπουν σε κοινό όφελος δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική απάντηση στο πρόβλημα: χάρις στην ΕΚΑΧ (κι αργότερα την ΕΟΚ και την Ευρ. Ένωση) η Ευρώπη που στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα γνώρισε δύο πολέμους (τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο) συμβιώνει αρμονικά 70 χρόνια τώρα…Είναι μια εμπειρία που μπορεί να απαντήσει και στο ζήτημα των συχνότατα «τεταμένων» σχέσεων των δύο χωρών…   

Συνδικαλισμός ελληνικού τύπου…



ΕΙΝΑΙ κοντά μια δεκαετία τώρα, που, οι «κόκκινοι» αγροτοσυνδικαλιστές ήθελαν τα τρακτέρ στους δρόμους, αλλά δεν τους «έβγαινε» η επιθυμία να τα «καμαρώσουν» στην εθνική οδό…Η συγκυρία είχε φέρει τους, άλλοτε συμμάχους τους, «γαλάζιους» συνδικαλιστές στη θέση των απολογητών της κυβέρνησης, αφού ο Κώστας Καραμανλής είχε αναγάγει μερικούς εξ αυτών (όπως ο, άλλοτε ηγέτης τους κινήματος, Θανάσης Κοκκινούλης) σε προνομιούχους συνομιλητές του…Οι «γαλάζιοι» ασκώντας «κριτική συμπολίτευση» στα αγροτικά είχαν τη δυνατότητα να συγκρατούν τους αγρότες, ώστε να ελαχιστοποιούν το ενδεχόμενο μιας ανεξέλεγκτης κόντρας με την κυβέρνηση της Ν.Δ., σαν αυτές που βίωνε σχεδόν κάθε χειμώνα η κυβέρνηση Σημίτη…Μοναδική εξαίρεση το 2009 όταν η δυναμική των «κόκκινων» παρέσυρε τον αγροτικό κόσμο στα Τέμπη όπου η πίεση των τρακτέρ απεδείχθη ιδιαίτερα προσοδοφόρος: 500 εκατομμύρια ευρώ μοίρασε ο τότε υπουργός Γεωργίας Σωτήρης Χατζηδάκης…Χρήματα που πληρώνουμε όλοι σήμερα, έκοντες, άκοντες, αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι τόσο αφελής ώστε να τα θεωρήσει «αποζημιώσεις»
ΑΠΟ ΤΟ 1994 που ξεκίνησαν οι αγροτικές κινητοποιήσεις η «σταθερά» που συνδέει το τότε με το σήμερα ακούει στο όνομα Βαγγέλης Μπούτας…Βουλευτής του ΚΚΕ στο παρελθόν (και τον περασμένο Μάϊο, στο ενδιάμεσο των δύο εκλογικών αναμετρήσεων), υποψήφιος Νομάρχης Καρδίτσας σε δύο αναμετρήσεις, υποψήφιος περιφερειάρχης Θεσσαλίας το 2010 πάντα με τη σημαία του ΚΚΕ, αντέχει και τον δρόμο και την αδιαφορία της μεγάλης μάζας των αγροτών για τις κινητοποιήσεις…Οι υπόλοιποι από τους πρώην συναγωνιστές του, «χάθηκαν»: ο Γιάννης Πατάκης έφυγε από τη ζωή, ο Αθαν. Κοκκινούλης ιδιωτεύει μετά την ήττα του στις δημοτικές εκλογές του 2010, ο Βασ. Αναγνωστόπουλος έχει την ιδιότητα του πρώην νομάρχη, ο Θαν. Νασίκας του πρώην δημάρχου κι οι της νεότερης γενιάς αγροτοσυνδικαλιστών «καμαρώνουν» με τα τρόπαια της μετεξέλιξής τους: αντιπεριφερειάρχης ο Χρ. Σιδηρόπουλος, αντιπρόεδρος του ΕΛΓΑ ο Αργ. Μποτός…
ΜΟΙΡΑΙΑ συνεπώς, ό,τι ήταν να γίνει με τους αγρότες θα έφερνε τη σφραγίδα του Ευαγ. Μπούτα…Ανασφαλείς μέσα στην κρίση και απροστάτευτοι από ένα πολιτικό σύστημα που αδυνατεί να «κολακεύσει» πλέον, παρά μόνο να προσγειώσει στην πραγματικότητα όσους κολάκευε μέχρι το 2009, είδαν στην προτροπή του κόκκινου αγροτοσυνδικαλιστή το νεύμα για το τελευταίο σοκ πριν το θάνατο…Οι Καρδιτσιώτες συγκατένευσαν μαζεύτηκαν οκτακόσια τρακτέρ και κατέβηκαν στη Λάρισα μπας και «παρασύρουν» και τους ντόπιους…Οι ντόπιοι συνέχισαν ν’ αδιαφορούν, αφού έχουν καταλάβει προ πολλού ότι η πίεση των τρακτέρ απέδιδε όταν το κράτος διακρίνονταν για τη γενναιοδωρία του…Από τα τρακτέρ της Λάρισας δεν κινήθηκαν παρά ελάχιστα…Το ίδιο και της Μαγνησίας…Όσα κινήθηκαν εκτός Θεσσαλίας, δεν συγκίνησαν τους «κόκκινους» της Καρδίτσας, γιατί συνομιλούσαν με τους πολιτικούς αρχηγούς ερήμην τους (και με πνεύμα διαλλακτικό) ενώ αυτοί τους ήθελαν στα μπλόκα σαν την Αλέκα Παπαρήγα…Οι μεγάλοι έρωτες δεν κρύβονται…
ΟΛΑ ΑΥΤΑ, θα πείτε, «χαρτογραφούν» πολιτικά την τελευταία κινητοποίηση, ενώ το πραγματικό πρόβλημα είναι η επιβίωση ενός κλάδου…Πράγματι, αυτό είναι το πρόβλημα, αλλά μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι φορείς της διαμαρτυρίας δεν μπορούν να ξεχάσουν τις κομματικές τους ιδιότητες…