Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Ποιος νοιάζεται για το «πολιτικό πρωτάθλημα»;



 ΕΙΜΑΣΤΕ «τυφλοί» οι δημοσιογράφοι; Σίγουρα ναι… Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι, μετά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι τίτλοι όλων των εφημερίδων και τα σχόλια των δημοσιογράφων σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, επικεντρώνονται στην ανάκαμψη της ΝΔ και την υπεροχή της έναντι του ΣΥΡΙΖΑ… Αυτό είναι άραγε το «εντυπωσιακό»; Αυτή είναι η είδηση; Το γεγονός ότι η «Χρυσή Αυγή» παγιώνει τη θέση της ως τρίτη δύναμη και μάλιστα με διψήφιο ποσοστό, μας αφήνει αδιάφορους; Το γεγονός ότι η ισχύς της αυξάνεται παρά την αποκρουστική συμπεριφορά των στελεχών της, είναι ήσσονος σημασίας;
ΝΟΜΙΖΩ ότι η «είδηση» σε ότι αφορά τα δημοσκοπικά ευρήματα των τελευταίων μετρήσεων της κοινής γνώμης, δεν είναι το ποιος θα «πάρει» το πολιτικό πρωτάθλημα, αλλά η απήχηση που έχει η «Χρυσή Αυγή» σε μια χώρα που πολέμησε το ναζισμό και έχει πληρώσει πολύ ακριβά την αντίσταση της στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο… Αλλά μ’ αυτό ουδείς ασχολείται: είτε γιατί το έχουμε αποδεχτεί ως πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο και δεν μας προκαλεί πλέον εντύπωση, είτε γιατί το θεωρούμε ως συγκυριακό…
ΚΙ ΟΜΩΣ, μόλις την περασμένη εβδομάδα, στη Λάρισα που δεν αντιμετωπίζει προβλήματα με τους μετανάστες σαν κι αυτά που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας, μια ομάδα ανήλικων μαθητών (!!!) επιτέθηκαν εναντίον μιας οικογένειας μεταναστών, για την οποία οι έλληνες γείτονες δηλώνουν στην «Ελευθερία» ότι ήταν υπόδειγμα συμπεριφοράς… Θα έπρεπε να μας «τρομάξει» το περιστατικό… Και να προκαλέσει προβληματισμό…
ΑΝΤ’ ΑΥΤΟΥ, μας διεγείρει περισσότερο το ότι στις εκδηλώσεις τους οι «Χρυσαυγίτες» τραγούδησαν ύμνους της 21ης Απριλίου, λες κι αυτό είναι το επικίνδυνο… Σε μια χώρα που έχουν διαφημιστεί τόσες και τόσες «χούντες» από προοδευτικά χείλη, «έσταξε η ουρά του γαϊδάρου» για το ότι κάποιοι αυτοικανοποιούνται υμνώντας τη δική τους!.. Στο κάτω – κάτω, δημοκρατία αυτό σημαίνει: να μπορείς χωρίς φόβο να αποκαλείς «Τσολάκογλου» τον Σαμαρά και δημοκράτες τον Παπαδόπουλο, τον Μπρέζνιεφ και τον Καντάφι… Κι ας έχεις άδικο…
ΔΕΝ είναι γι αυτό όμως, που φοβάσαι τη «Χρυσή Αυγή»… Δεν είναι η αγιοποίηση του Μεταξά ή του Παπαδόπουλου αυτό που σε τρομάζει… Είναι που, το «ξύλο» της έρχεται να βάλει σε δεύτερη μοίρα το επιχείρημα!.. Είναι που, οι μέθοδοι της βρίσκουν αποδοχή στην κοινή γνώμη… Είναι που το «εγέρθητω», αντί να προκαλεί θυμηδία, δημιουργεί κοινωνικό ρεύμα…
ΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ εκλογές του 2014 θα αποτελέσουν την «πρώτη δοκιμασία» για το πολιτικό μας σκηνικό σε σχέση με τη δυναμική της «Χρυσής Αυγής»… Όχι, γιατί θα κριθεί η δυναμική της σε μια εκλογική αναμέτρηση, αλλά γιατί σε ορισμένες περιοχές όπως η Αθήνα οι ίδιοι «ειδικοί λόγοι» (έχουν αναλυθεί επαρκώς) που την έφεραν στη Βουλή, τώρα μπορεί να της δώσουν ένα σημαντικό «κομμάτι της εξουσίας»… Ήδη, οι δημοσιογραφικές πληροφορίες θέλουν στην υποψηφιότητα Κασιδιάρη που θα προτείνει η «Χρυσή Αυγή» για τον Δήμο της Αθήνας, η «Νέα Δημοκρατία» να απαντάει με υποψηφιότητα Βορίδη… Που σημαίνει ότι, ο πρώην βουλευτής του ΛΑΟΣ (τον οποίο εγκαλούσε η «δημοκρατική κοινή γνώμη» για κανένα αθώο «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών») θα είναι η «δημοκρατική» απάντηση στους νεοναζί νοσταλγούς του Μεταξά και του Παπαδόπουλου!
ΔΕΝ είμαι από εκείνους που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το φαινόμενο της «Χρυσής Αυγής»… Όσοι πραγματικά σέβονται τις επιλογές του ελληνικού λαού οφείλουν να σεβαστούν κι αυτή του την επιλογή όσο και τις άλλες… Αλλά δεν γίνεται να μην προβληματιστούμε για το φαινόμενο… Δεν γίνεται να μην ανησυχούμε για την τάση της ελληνικής κοινωνίας να ενισχύει πολιτικούς φορείς που αποδέχονται τη βία ως μέσο επίλυσης των πολιτικών (ή όποιων άλλων) διαφορών… Κι αυτό βεβαίως, είναι μια επισήμανση που δεν αφορά μόνο τη «Χρυσή Αυγή», αλλά και όλους εκείνους που ενώ νομίζουν ότι την εχθρεύονται, την ενισχύουν απαγγέλλοντας τσιτάτα για το τι κατά τη γνώμη τους είναι «βία» και τι δεν είναι…

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

«Φωτογραφίες» της εποχής, άλλοτε και σήμερα…


Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «Ελεύθερος Τύπος» με έκδηλη ικανοποίηση διαφήμιζε στο χθεσινό της φύλλο, την επιστροφή του Δημήτρη Ρίζου στους κόλπους της… Σχολιογράφος – σύμβολο της συγκεκριμένης εφημερίδας τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 ο Ρίζος, αποχώρησε όταν επελέγη ο Γιώργος Κύρτσος ως εκδότης – διευθυντής της και ίδρυσε τη δική του εφημερίδα τον «Αδέσμευτο Τύπο»… Λίγα χρόνια μετά, αποχώρησε και ο Κύρτσος για να ανοίξει κι αυτός δική του εφημερίδα…
ΤΗΝ ικανοποίηση του «Ελεύθερου Τύπου» για την επιστροφή του Δημήτρη Ρίζου δεν συμμερίζονται οι 80 οικογένειες των εργαζομένων σ’ αυτόν… Σε ανακοίνωση τους, οι εργαζόμενοι στον «Αδέσμευτο Τύπο» κάνουν λόγο για «μνημείο ανηθικότητας, αναλγησίας και τεράστιας πρόκλησης» απέναντι τους, καθώς τους κορόιδευε – όπως τονίζουν – για πάνω από ένα χρόνο. Παραμένουν απλήρωτοι επί ένα εξάμηνο, ο εκδότης αρνείται πεισματικά την καταβολή των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεων και επιχειρεί μέσω αίτησης πτώχευσης, να καταργήσει τις θέσεις εργασίας…
ΛΕΝΕ ότι, ο Τύπος λειτουργεί ως καθρέφτης της κοινωνίας και δεν έχουν άδικο… Εκτός από καθρέφτης της κοινωνίας είναι και καθρέφτης της εποχής, την καθημερινότητα της οποίας καταγράφει…
ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΗ περίπτωση, ο «Αδέσμευτος Τύπος» που πτώχευσε ήταν ο καθρέφτης της εποχής που ένας επώνυμος δημοσιογράφος είχε τη δυνατότητα να θυμώσει που δεν τον προήγαγαν, να παραιτηθεί και να «στήσει» τη δική του εφημερίδα… Οι τράπεζες μοίραζαν εύκολα δάνεια στον καθέναν, πόσο μάλλον σε κάποιον που θα μπορούσε να τους αποβεί και χρήσιμος… Η κρατική διαφήμιση έρρεε πλουσιοπάροχα κι η ιδιωτική διαφήμιση ήταν τόσο «πληθωρική» που δεν εξυπηρετούσε μόνο την ανάγκη αύξησης των πωλήσεων του διαφημιζόμενου, αλλά και τις δημόσιες σχέσεις του… Μπορούσε λοιπόν, κάθε «Αδέσμευτος Τύπος» να εκδίδεται απρόσκοπτα (είτε είχε επαρκή κυκλοφορία, είτε όχι) παρέχοντας τη δυνατότητα και στον Ρίζο να είναι …ισότιμος του Κύρτσου και σε ογδόντα οικογένειες να συντηρούνται από τη φιλοδοξία του!..
ΗΤΑΝ οι μόνοι που επωφελήθηκαν της «φούσκας»; Όχι βέβαια… Χάρις στην εν λόγω «φούσκα» έφτασε μια χώρα με δέκα εκατομμύρια πληθυσμό να έχει χιλιάδες εφημερίδες, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς και να σιτίζει (από ικανοποιητικά έως πολύ πλούσια) δέκα χιλιάδες περίπου δημοσιογράφους!.. Ποιά χώρα; Αυτή, που σύμφωνα με τη «Eurostat» ξοδεύει τα λιγότερα χρήματα ανά κεφαλή, σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο Ευρωπαίο για την αγορά πνευματικών αγαθών (βιβλίων κλπ)!...
«ΠΙΣΤΟΣ» στην ιδιότητά του να λειτουργεί ως «καθρέφτης της εποχής του», ο Τύπος μας δίνει και το στίγμα του παρόντος: ο Ρίζος εγκαταλείπει το μέσο του πτωχευμένο, επιστρέφοντας στη θέση που είχε και δεν τον «κάλυπτε»… Ογδόντα εργαζόμενοι απλήρωτοι τον καταγγέλλουν γιατί τους άφησε στον δρόμο…Αυτή είναι η «φωτογραφία» του σήμερα!…
ΣΤΟΝ δρόμο βρέθηκαν χιλιάδες εργαζόμενοι στον Τύπο την τελευταία τριετία, ενώ δεκάδες ΜΜΕ έκλεισαν και όσα έμειναν δεν περνούν τις καλύτερες μέρες τους: οι τράπεζες δεν εξασφαλίζουν πλέον τη ρευστότητα που τους λείπει, η κρατική διαφήμιση σταδιακά εξαφανίστηκε (και τι να διαφημίσει άλλωστε;. Την ετοιμότητα της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας «τηλεφωνείστε στο 199!» όπως έκανε κάποτε;) και η ιδιωτική διαφήμιση μειώνεται με δραματικούς ρυθμούς…Οι πωλήσεις των εφημερίδων έτσι κι αλλιώς δεν έπαιζαν μεγάλο ρόλο στις περισσότερες απ’ αυτές: ήταν απλώς το «μέτρο» για να καθορίζεται η τιμή της διαφήμισης…
Η «ΑΓΟΡΑ» με τους νόμους της επιχειρεί τώρα άλλη μια «βίαιη διόρθωση»…Κι οι δημοσιογράφοι που βιώνουμε στο «πετσί» μας το πώς η «φούσκα» μπορεί να σε κάνει μεγαλοσχήμονα εκδότη όσο διαρκεί και πώς να σε στείλει στα τάρταρα μόλις «σκάσει», επιστρατεύουμε ιδεολογήματα για τη σωτηρία της εθνικής μας οικονομίας!...Η ζωή μάς εφοδιάζει με εμπειρία και γνώση κι εμείς ακόμη αναζητούμε το «τι έφταιξε» (όχι μόνο στον Τύπο, αλλά στο σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας) προστρέχοντας σε πολιτικές θέσεις και οικονομικές θεωρίες…Νομίζω πως ήρθε η ώρα να ενστερνιστούμε τη σκέψη του Αρκεσίλαου, ενός φιλοσόφου που καταπολέμησε τις δογματικές διδασκαλίες και κυρίως τον στωϊκισμό:    «το κύριο χαρακτηριστικό» είπε «δεν είναι η απόκτηση της γνώσης, αλλά η απαλλαγή από την πλάνη»…  

Ο φαύλος κύκλος του «πελατειακού κράτους»



«… Η ΒΝ, 22  ετών,  φοιτήτρια ΑΕΙ,  χωρίς καµία εργασιακή εµπειρία
προσλαµβάνεται ως υπεύθυνη σταθµού.
Οι ΙΓ και ΧΡ εργάζονταν µέχρι την πρόσληψή τους ως συµβασιούχοι σε
δηµόσιες υπηρεσίες.
Με την Απ. ∆Σ 846/09.05.2009 προσελήφθησαν 24 άτοµα.
Ο ΘΖ και ΑΠ έδωσαν συνέντευξη στις 14.05.2009, δηλ. πέντε ηµέρες
µετά την πρόσληψή τους.
Ο ΘΖ είναι κάτοικος Λάρισας και χωρίς καµία επαγγελµατική εµπειρία,
προσελήφθη ως υπεύθυνος σταθµού.
Ο ∆Β είναι κάτοικος Λάρισας και µολονότι έχει αρνητική αξιολόγηση
αλλά προσλαµβάνεται ως πωλητής εισιτηρίων.
Ο ΣΚ, γυµναστής, Ειδικός Συνεργάτης του Γ.Γ. Απασχόλησης.
Η ΑΑ κατάγεται από την Κοµοτηνή και εργαζόταν ως συµβασιούχος
στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίµων.
Η ΒΚ προσελήφθη ως πωλητής εισιτηρίων και το βιογραφικό της
απεστάλη από τον αρ.  τηλεοµοιοτυπίας (2106458546)  τους τέως
ΥΠΕΧΩ∆Ε.
Ο ΤΑ είναι κάτοικος Κοµοτηνής και η ΚΧ έχει καταγωγή από την
Κοµοτηνή (βάσει ιδιόγραφης σηµείωσης στο βιογραφικό της)
Με την Απ. ∆Σ 848/14.05.2009 προσελήφθησαν 18  άτοµα.  Λείπουν δύο
βιογραφικά.
 Ο ΘΣ προσελήφθη ως πωλητής εισιτηρίων και το βιογραφικό του
απεστάλη από τον αρ.  τηλεοµοιοτυπίας (2106458546)  τους τέως
ΥΠΕΧΩ∆Ε.
 Η ΕΤ κατάγεται από Λάρισα και εργαζόταν από το 2007 στο Γραφείο
Τύπου & ∆ηµοσίων Σχέσεων του ΥΠΕΧΩ∆Ε…»

ΟΣΑ  διαβάσατε παραπάνω περιέχονται στην έκθεση του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή και περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο στελεχώθηκε το «Μετρό» της Αθήνας… Γνωστά σε όλους μας πράγματα: το πελατειακό κράτος βόλευε κατά το δοκούν ανθρώπους που προσέτρεχαν σ’ αυτό και το στήριζαν είτε δια της ψήφου τους, είτε δια της συμμετοχής τους σε κομματικές δραστηριότητες πάσης φύσεως… Οι διορισμοί που αναφέρονται παραπάνω, αφορούν την περίοδο προ των εκλογών του 2009, όταν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου εν όψει της επερχόμενης κρίσης…
ΑΛΛΟΙ προσλαμβάνονταν χωρίς βιογραφικά… Άλλοι χωρίς καμία προϋπηρεσία… Άλλοι έδιναν συνέντευξη μετά την πρόσληψη… Άλλοι έστελναν το βιογραφικό τους από φαξ του υπουργείου που τους «βόλευε»!.. Κι όλοι (οι παραπάνω τουλάχιστον) κατάγονταν από τις πόλεις καταγωγής των δύο υπουργών που ασχολούνταν τότε με τις υποδομές και τις μεταφορές!.. Ακριβώς, η ίδια λογική ακολουθήθηκε και στην αρχική στελέχωση του «Μετρό» από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ…
ΤΙ ΕΙΝΑΙ λοιπόν, η σύνθεση του προσωπικού του «Μετρό»; Τίποτα περισσότερο από μια αποκαλυπτική φωτογραφία του περίφημου «πελατειακού κράτους»!.. Μια φωτογραφία την οποία θα μπορούσε να επικαλεστεί η Αριστερά ώστε να ενισχύσει τη ρητορική της κατά του «πελατειακού κράτους» που οδήγησε τον τόπο στα σημερινά οικονομικά και πολιτικά χάλια…
ΔΕΝ το κάνει όμως… Και δεν το κάνει, γιατί ξέρει ότι στις πελατειακές σχέσεις, έχουν ευθύνες αμφότεροι οι συναλλασσόμενοι: και οι πολιτικοί και οι πελάτες… Προτιμάει λοιπόν από τη μία να καταγγέλλει τους πολιτικούς για το «πελατειακό κράτος» και από την άλλη, όχι απλώς να αθωώνει τους πελάτες, αλλά και να συμπαρίσταται επιπλέον στον αγώνα τους την ώρα που διαπιστώνει ότι «σπάζουν» οι δεσμοί που είχαν δημιουργηθεί με τους «ευεργέτες» τους… Η συμπαράσταση αυτή δεν είναι τίποτα άλλο, από μια απόπειρα  διαιώνισης του «πελατειακού κράτους» με τους εργαζόμενους και πάλι στο ρόλο του πελάτη και την Αριστερά στο ρόλο του (νέου) προστάτη τους!..

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Ποιον ωφέλησε η συζήτηση για τη λίστα Λαγκάρντ στη Βουλή;



Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ δεν μπήκε στον κόπο να υπερασπιστεί τον κ. Βενιζέλο… Κατανοητό, δεν είχε κανέναν λόγο να υπερασπισθεί τον άλλοτε πολιτικό του αντίπαλο… Το ίδιο κι ο κ. Κουβέλης… Πλην όμως, εφ’ όσον η κυβέρνηση επικαλείτο όλες τις προηγούμενες ημέρες την απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει πρόβλημα συνοχής στην κυβέρνηση, δεν θα έπρεπε να επιχειρηματολογήσουν κατά των πολιτικών σκοπιμοτήτων της αντιπολίτευσης, στις οποίες μάλιστα, ο κυβερνητικός τους εταίρος προσέδιδε χαρακτήρα «σκευωρίας» εναντίον του;
Η ΑΠΟΥΣΙΑ τους από μια τόσο κρίσιμη αντιπαράθεση, ποιο μήνυμα έστειλε στον ελληνικό λαό; Ότι, δεν τους αγγίζουν ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες του κ. Βενιζέλου; Ή, μήπως ότι, αφού κατέβαλλαν ποικίλες προσπάθειες να μεθοδεύσουν το αποτέλεσμα της διαδικασίας, δεν χρειαζόταν να επιχειρηματολογήσουν επί της ουσίας;
ΑΚΟΜΗ χειρότερα, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου δεν μπήκε στον κόπο όχι να ζητήσει τον λόγο για να υπερασπισθεί τον εαυτό του, αλλά ούτε καν να στείλει υπόμνημα όπως έκανε ο κ. Παπαδήμος!.. Αρκέστηκε στην αρχική δήλωση του περί σκευωρίας της ακροδεξιάς εναντίον του και ένοιωσε ότι εκπλήρωσε το καθήκον του απέναντι στο τμήμα εκείνο του κοινοβουλίου και κατ’ επέκτασιν του ελληνικού λαού, που τον έδειξε ως αυτουργό της κυβερνητικής αδιαφορίας για την πάταξη της φοροδιαφυγής…
ΟΛΑ ΑΥΤΑ, σε μια εποχή που η κοινή γνώμη πιέζει για την απόδοση ευθυνών σε πολιτικούς, οργισμένη για το γεγονός ότι για τον άλφα ή βήτα λόγο, ουδείς έχει «πληρώσει» για κάτι από τα πολλά που τους χρεώνει… Θα πείτε, ότι το θυμικό δεν είναι καλός σύμβουλος και μπορεί να την πληρώσουν αθώοι… Όμως, ποτέ κανέναν αθώο δεν έβλαψε η υπεράσπιση του εαυτού του ή του κυβερνητικού του εταίρου εάν πιστεύει ότι αδίκως στοχοποιείται… Αντιθέτως, η υποτίμηση της καταγγελίας, η αλαζονική συμπεριφορά και η απαξίωση της διαδικασίας του ελέγχου (ακόμη κι αν αυτός εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες) βλάπτουν…
ΑΥΤΟ μπορεί να το αντιληφθεί εύκολα κανείς από τη γενικότερη αίσθηση της κοινής γνώμης για τη συμπεριφορά των πολιτικών. Δεν τους καταλογίζει απλώς πολιτικές ή ποινικές ευθύνες, αλλά και μια αδιαφορία απέναντι στους θεσμούς, ακόμη και την ώρα που καλούνται να λογοδοτήσουν… Υπεράνω νόμων, υπεράνω κάθε απόπειρας να ελεγχθούν, υπεράνω των συνεπειών του νόμου…
ΤΟ ΚΑΖΑΝΙ βράζει… Όλοι επικαλούνται την ατιμωρησία των πολιτικών κι εκείνοι απαντούν «σνομπάροντας» ακόμη και τις διαδικασίες!.. Ούτε καν ως ευκαιρία να διατρανώσουν την αθωότητα τους δεν επιχειρούν να τη δουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι… Ούτε καν σαν μια ευκαιρία να αναδείξουν τις σκοπιμότητες των αντιπάλων τους, οι εταίροι τους…
ΔΕΝ νομίζω ότι ωφέλησε την κυβέρνηση ο τρόπος με τον οποίο κατέληξε η συζήτηση για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ στη Βουλή… Την αντιπολίτευση και τον λαϊκισμό ωφέλησε… Θα το δούμε σύντομα…

Η κυβέρνηση κέρδισε τη μάχη, χάνοντας τις εντυπώσεις…



  
ΤΩΡΑ, που «κάθισε» η σκόνη της συζήτησης για τη λίστα Λαγκάρντ, καλό είναι να ξαναδούμε ορισμένα πράγματα, με περισσότερο ψύχραιμο μάτι, ξεκινώντας από το μηδέν…
ΠΟΙΟ ήταν λοιπόν, το «επίδικο» αντικείμενο; Η ευθύνη τεσσάρων πολιτικών προσώπων για την αλλοίωση και τη μη αξιοποίηση μιας λίστας πιθανών φοροφυγάδων, την ώρα που το ελληνικό κράτος υποτίθεται ότι «γκάζωνε» για την πάταξη της φοροδιαφυγής… Πολιτικές ή ποινικές ευθύνες; Εκ πρώτης όψεως, ποινικές προκύπτουν μόνο για όποιον αποδειχθεί ότι αλλοίωσε τη λίστα… Πολιτικές, πάλι εκ πρώτης όψεως, για όσους αποδειχθεί ότι αδράνησαν και δεν την αξιοποίησαν… Η πρόταση της αντιπολίτευσης όμως, προχωρεί πέραν αυτού του διαχωρισμού και εντοπίζει πιθανές ποινικές ευθύνες και στη μη αξιοποίηση της λίστας…
ΑΝ ΔΕΝ επρόκειτο για Βουλή, αλλά για Νομική Σχολή, το case study (η υπόθεση εργασίας) σχετικά με το από πού ξεκινούν και που τελειώνουν οι πολιτικές ευθύνες και πως συνδέονται με τις ποινικές, θα κινητοποιούσε όλους τους φιλόδοξους φοιτητές… Θα αναζητούσαν επιχειρήματα υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης που θα απογείωναν τον δικανικό λόγο, «στήνοντας» μια άκρως ενδιαφέρουσα διαδικασία…
ΑΛΛΑ δυστυχώς, δεν επρόκειτο για Νομική Σχολή… Επρόκειτο για Βουλή… Δεν επρόκειτο για διαδικασία παραγωγής δικαίου… Επρόκειτο για διαδικασία παραγωγής πολιτικών εντυπώσεων… Που, απέδειξε πόσο ταπεινωτικά μακριά από κάθε απόπειρα αναζήτησης της αλήθειας ήταν, όταν οι (πολιτικές ή ποινικές) ευθύνες των δύο από τους τέσσερις εγκαλούμενους (των κκ Παπανδρέου και Παπαδήμου) δεν απασχόλησαν σχεδόν κανέναν!.. Και καθώς, η παραπομπή Παπακωνσταντίνου ήταν«τελειωμένη υπόθεση» με τη σύμφωνη γνώμη όλων, όλη η συζήτηση επικεντρώθηκε στις πιθανές ποινικές ευθύνες του κ. Βενιζέλου και μόνον!
ΟΙ ΔΥΟ πλευρές προσήλθαν στην αναμέτρηση με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα:
·        η αντιπολίτευση είχε το πλεονέκτημα να είναι μαζί της η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης που ήθελε αίμα!.. Όχι, γιατί είναι πεισμένη ότι ο κ. Βενιζέλος έχει ποινικές ευθύνες, αλλά γιατί δεν αντέχει άλλο να βλέπει να «βγαίνουν λάδι» όλοι οι πολιτικοί για τον άλφα ή βήτα λόγο… Τι χρειαζόταν λοιπόν για να κερδίσει η αντιπολίτευση; Μια καλή επιχειρηματολογία για τους εφαπτόμενους κύκλους που συνδέουν τις πολιτικές με τις ποινικές ευθύνες… Τα μειονεκτήματα της αντιπολίτευσης ήταν ότι ο Αλ. Τσίπρας, ο Πάνος Καμμένος και η Αλέκα Παπαρήγα στερούνται νομικών γνώσεων για να επιχειρηματολογήσουν επί της ουσίας… 
·        από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση εξ αρχής βρισκόταν σε μειονεκτική θέση, καθώς έδειχνε ανεξήγητη ανασφάλεια απέναντι στο ενδεχόμενο να παραπεμφθεί ένας από τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς που τη στηρίζουν… Επιπλέον, είχε εναντίον της και την συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης που έβλεπε άλλη μια διαδικασία κουκουλώματος… Είχε όμως, ένα πλεονέκτημα: ο εγκαλούμενος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είχε την επιστημονική επάρκεια για να αναδείξει εμφατικά τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις πολιτικές και τις ποινικές ευθύνες… Αν μάλιστα, συνέπραττε και ο δεύτερος πολιτικός αρχηγός (εξέχων νομικός, επίσης) Φώτης Κουβέλης σ’ αυτό, η κυβερνητική γραμμή θα είχε το δυνατότερο υπερασπιστικό δίδυμο που υπάρχει στην παρούσα Βουλή… Ένα δίδυμο που όχι μόνο νομικά, αλλά και πολιτικά θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με άνεση τόσο τον κ. Τσίπρα όσο και τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς που, ελλείψει νομικών γνώσεων απέφυγαν να επιχειρηματολογήσουν επί της ουσίας και μετατόπισαν το πεδίο των ευθυνών του κ. Βενιζέλου στο σύνολο της πολιτικής του δραστηριότητας…
ΑΝΤΙ λοιπόν, η κυβέρνηση να εκμεταλλευτεί αυτό της το πλεονέκτημα, τι έκανε; Κατέφυγε στην αναζήτηση μεθοδεύσεων για να αποφύγει πιθανές δυσάρεστες συνέπειες της αναμέτρησης…  Ξεκίνησε με μια παιδική «κολοκυθιά» με τις κάλπες (τρεις, τέσσερις, επτά!) που την εξέθεσε… Απέσυρε την «κολοκυθιά» όταν είδε τις «μεθοδεύσεις» της να τη ρεζιλεύουν… Αναγκάστηκε να συμμορφωθεί με τις τέσσερις κάλπες που ζητούσε η αντιπολίτευση κι αυτό το ονόμασε «εντυπωσιακή ντρίμπλα Βενιζέλου»!.. Μετά, έκρυψε από το κάδρο τους κκ Σαμαρά και Κουβέλη, που θα μπορούσαν να επιχειρηματολογήσουν αν όχι υπέρ της αθωότητας Βενιζέλου, τουλάχιστον γι αυτό που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ χαρακτήρισε «πολιτική σκευωρία» με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης… Και στο τέλος μεθόδευσε τη στάση των βουλευτών, σε σημείο εξευτελισμού κάθε έννοιας «συνειδήσεως»…
Ε ΛΟΙΠΟΝ, μπορεί να κέρδισε μια μάχη με τη μη παραπομπή Βενιζέλου, έχασε όμως πολύ περισσότερα…

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Δύο σε ένα: κοινοβουλευτισμός και αναρχία!..




 ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ότι η κυβέρνηση με την ενασχόληση της με τις καταλήψεις επιχειρεί να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από το ενδιαφέρον της για τη λίστα Λαγκάρντ, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ… Ακόμα χειρότερα: ας υποθέσουμε, πως το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δεν ενδιαφέρεται για την αποκατάσταση της τάξεως, αλλά «επιχειρεί» τη μία στην ΑΣΟΕΕ και την άλλη στη «βίλα Αμαλίας» για να αναγκάσει τον ΣΥΡΙΖΑ να αναδείξει το ενδιαφέρον του για τους αντιεξουσιαστές και να «τρομάξει» τους «νοικοκυραίους»…
Ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί «τσιμπάει»;
ΑΦΟΥ διαβλέπει απόπειρα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, γιατί συμμετέχει κι ο ίδιος σ’ αυτή, αφήνοντας τους βουλευτές του να τροφοδοτούν με τις δικές τους απόψεις τον επιχειρούμενο αποπροσανατολισμό; Υπάρχει λόγος να βγαίνει ο κ. Σκουρλέτης και να τοποθετείται επί της ουσίας (για το πόσα μπουκάλια και πόσα στειλιάρια έχει στο σπίτι του) όταν ο ίδιος με την ιδιότητα του εκπροσώπου Τύπου καταγγέλλει αποπροσανατολισμό; Προφανώς υπάρχει…
…ΔΙΟΤΙ και ο κ. Σκουρλέτης (που ένοιωσε την ανάγκη να μας περιγράψει τον οικιακό του εξοπλισμό) και ο κ. Καραγιαννίδης και ο κ. Κουράκης και οι άλλοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που απαρίθμησαν τα στειλιάρια, τις μάσκες και τα μπουκάλια που έχουν στο σπίτι τους, ξέρουν ότι πέραν του αποπροσανατολισμού υπάρχει και η ειδική σχέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τους καταληψίες… Ο Δεκέμβριος του 2008 δεν είναι άλλωστε τόσο μακρινή εποχή για να ξεχάσουμε τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ… Ούτε μπορούν να λησμονηθούν οι εμφανίσεις στα τηλεπαράθυρα των βουλευτών του με την ιδιότητα του υπερασπιστή κάθε ταραξία – διαδηλωτή που έπεφτε στα χέρια της Αστυνομίας: «γνωστός – άγνωστος» (τουτέστιν προβοκάτορας) σύμφωνα με τη ρητορική τους όσο διαδήλωνε, «αγωνιστής» με το που συλλαμβάνονταν… Γνωστά σε όλους πράγματα…
ΣΥΝΕΠΩΣ, ακόμη κι αν επικοινωνιακά η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το θέμα των καταλήψεων για να εκθέσει τον ΣΥΡΙΖΑ, ο τελευταίος είναι που επιτρέπει στον εαυτό του να εκτίθεται… Όχι γιατί είναι αφελής, αλλά γιατί γνωρίζει ότι το αρχικό 4% (που, όπως ο βουλευτής κ. Διαμαντόπουλος, προσπαθεί να «παντρέψει» τον κοινοβουλευτισμό με την επανάσταση) είναι η βάση της εκλογικής του επιρροής, ενώ το υπόλοιπο 23% (που προστέθηκε μέσα σε ένα χρόνο και τον εκτόξευσε σε αξιωματική αντιπολίτευση) αφορά είτε διαμαρτυρόμενους και αγανακτισμένους ψηφοφόρους, είτε πολίτες που κινούνταν στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς και προσέτρεξαν πιστεύοντας ότι ήρθε η ώρα της να κυβερνήσει…Αν λοιπόν αποκηρύξει σήμερα το κομμάτι εκείνο του 4% που εκπροσωπεί τους καταληψίες, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον εαυτό του… Θα κατηγορηθεί για «αστική στροφή» εν όψει της πιθανής ανόδου του στην εξουσία και η «εσωστρέφεια» θα αναδείξει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τη σχέση που τον εκθέτει… Το χρειάζεται λοιπόν, αυτό το «κλείσιμο του ματιού» προς τους καταληψίες ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντίδοτο στον προβληματισμό που προκαλούν οι συναντήσεις του με το ΔΣ  της Ένωσης Εφοπλιστών και οι επισκέψεις του στο Πεντάγωνο…
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να διαχειρίζεται χωρίς κόστος τις προνομιακές του σχέσεις με τους αντιεξουσιαστές και τους καταληψίες, αύριο ως κόμμα εξουσίας… Νομίζω ότι, αυτό θα το δούμε μόνο στην πράξη και δεν θα εκπλαγούμε ό,τι κι αν συμβεί γιατί υπάρχουν ενδιαφέροντα ιστορικά προηγούμενα… Θυμάμαι π.χ. τον Θεόδωρο Πάγκαλο, την επομένη της βομβιστικής επίθεσης στο άγαλμα Τρούμαν στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, όταν το ΠΑΣΟΚ προσπαθούσε να συμβιβάσει τον «επαναστατικό» του χαρακτήρα με τα κυβερνητικά του καθήκοντα. «Ως υπουργός  Εξωτερικών», είχε πει, τότε, «θλίβομαι για την ανατίναξη του αγάλματος Τρούμαν, αλλά ως ΠΑΣΟΚ τρέφω τα εντελώς αντίθετα συναισθήματα»!...

Προανακριτική επιτροπή για τη «βίλα Αμαλίας»!..



ΕΧΟΥΝ δίκιο τελικά αυτοί, που διαμαρτύρονται για το ξαφνικό ενδιαφέρον της κυβέρνησης για τις καταλήψεις… Δεν είναι δυνατόν να επιτρέπεις μια κατάληψη να διαρκεί 22 χρόνια και ξαφνικά να «μπουκάρεις» και να πετάς έξω ανθρώπους που έχουν ζήσει μια ζωή εκεί μέσα!.. 22 χρόνια!.. Πέρασαν κατά τη διάρκεια αυτής της εικοσαετίας, συντηρητικές και προοδευτικές κυβερνήσεις: κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας υπό τον Κ. Μητσοτάκη… Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ υπό τον Α. Παπανδρέου… Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ υπό τον Κ. Σημίτη… Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας υπό τον Κ. Καραμανλή… Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ. Παπανδρέου… Κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Λουκά Παπαδήμο… Υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον Π. Πικραμένο…
ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ χρόνια δεν μπορεί οι πρωθυπουργοί αυτοί και οι πάνω από 350 υπουργοί τους (με μέσο όρο 50 υπουργούς ανά κυβέρνηση, χωρίς τους ανασχηματισμούς!) να μην έκαναν τίποτα και ξαφνικά να έρχεται η τωρινή κυβέρνηση και να αποπειράται σε λίγες ημέρες να αλλάξει αυτό που σταθερά «συντηρούσαν» όλες οι προηγούμενες!..
ΑΝ ΜΑΛΙΣΤΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε χιούμορ και δεν επείγονταν να υπερασπιστεί τους καταληψίες, θα ζητούσε τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για όλους τους πολιτικούς που ολιγώρησαν όλα αυτά τα χρόνια και δεν έκαναν τίποτα για την αξιοποίηση των δημόσιων κτιρίων!.. Αν σκεφτεί κανείς ότι, ενός έτους ολιγωρία για τη μη αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ προκαλεί τόσο θόρυβο, σκεφτείτε τι θα γινόταν αν «έβγαζε» κάποιους «στη σέντρα» για ολιγωρία 22 ετών!..
ΑΣ σοβαρευτούμε όμως!.. Κι ας δούμε την υπόθεση των καταλήψεων, ως μια ακόμη απόδειξη του ότι έχουμε «κράτος αλά καρτ»… Είκοσι δύο χρόνια στη μία περίπτωση, δέκα στην άλλη, δεκαπέντε στην τρίτη, το κράτος αυτό ανέχτηκε τις καταλήψεις και δεν ασχολήθηκε μαζί τους, ούτε καν όταν υποτίθεται ότι έψαχνε τους «γνωστούς – άγνωστους» μετά από κάθε μπάχαλο, πλιάτσικο ή «ολοκαύτωμα» της Αθήνας!.. Και, αφού σχεδόν τους «εξέθρεψε» με την αδράνεια του, τώρα προσπαθεί να «νομιμοποιήσει» στην κοινή γνώμη το ξαφνικό ενδιαφέρον του επιδεικνύοντας τα μπουκάλια και τα στειλιάρια που βρήκε!.. Τουτέστιν, νοιώθει την ανάγκη να λογοδοτήσει γιατί κάνει το αυτονόητο!..
ΠΟΙΟ είναι το αυτονόητο; Ότι, ακόμη και ως «λέσχες πολιτισμού» αν λειτουργούσαν, όπως ισχυρίζονται οι του ΣΥΡΙΖΑ, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα… Δηλαδή, αν καταλάβει κάποιος το Δημαρχείο και το κάνει κοινωνικό παντοπωλείο δεδικαίωται; Ωραία πράγματα!.. Που, γίνονται ακόμη πιο ωραία αν τεθεί το αφελές ερώτημα «ποιος πλήρωνε το ρεύμα και το νερό στα κατειλημμένα κτίρια όλα αυτά τα χρόνια»;
ΨΙΛΑ γράμματα θα πείτε… Στα πανεπιστήμια συμβαίνουν χειρότερα: εδώ ολόκληρη ΑΣΟΕΕ έκανε logistics στις μαϊμούδες της Gucci και της Luis Vuitton και οι καταλήψεις είναι το πρόβλημα!.. Μόνο που κάτι τέτοια απλά υποτίθεται προβλήματα δημιουργούν άλλα πιο σύνθετα… Γιατί, δεν μπορεί κάποιοι να λένε ότι το κράτος με την απουσία του τροφοδοτεί τα ποσοστά της «Χρυσής Αυγής» (που καλύπτει τα κενά της αστυνόμευσης) και μετά, μόλις το κράτος αποπειράται να δείξει πυγμή να εγκαλείται γιατί το κάνει!...

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Εσείς πως θα ψηφίζατε αν ήσασταν βουλευτής;




   ΤΙ θα ψήφιζα αλήθεια, αν ήμουν βουλευτής στις 14 Ιανουαρίου; Παπακωνσταντίνου μόνο ή και Βενιζέλο «πακέτο» στη δικαιοσύνη για τη «λίστα Λαγκάρντ»; Αναρωτήθηκα πολλές φορές αυτό το Σαββατοκύριακο… Δεν βρήκα μια απάντηση και προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση καθενός από τους βουλευτές που θα κληθούν με ένα «ναι» ή ένα «όχι» να απαντήσουν στο ερώτημα…
ΑΝ ήμουν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ θα είχα το πιο εύκολο έργο: θα στήριζα τη πρόταση του κόμματος μου για παραπομπή και των δύο… Έτσι, αφενός θα κέρδιζα τις εντυπώσεις, ότι νοιάζομαι δηλαδή να λάμψει η αλήθεια χωρίς εκπτώσεις και θα παρέπεμπα την υπόθεση στη δικαιοσύνη που είναι η πλέον αρμόδια να αποφασίσει για το αν εκτός των πολιτικών ευθυνών (που αδιαμφισβήτητα υπάρχουν) υπάρχουν και ποινικές ευθύνες για τους δύο πρώην υπουργούς Οικονομικών… Αν η τοποθέτηση του κ. Βενιζέλου στο «κάδρο» των υπευθύνων συντελούσε στο να πέσει η κυβέρνηση, διπλό το κέρδος: θα απάλλασσα τον τόπο μου από μια κυβέρνηση που θα πίστευα ότι κάνει κακό στον τόπο και θα πήγαινα στον … ράφτη να ετοιμάσω το κυβερνητικό μου κοστούμι… Οι δημοσκοπήσεις θα μου έδιναν αυτό το δικαίωμα και η λογική μου θα επέβαλλε «η τώρα ή ποτέ»!...
   ΑΝ ΗΜΟΥΝ βουλευτής της «Χρυσής Αυγής» θα ήμουν ο πιο άνετος της παρέας… Όχι απλώς Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλο θα έστελνα στη δικαιοσύνη, αλλά και όποιον άλλο εκπροσωπεί το απαξιωμένο πολιτικό σύστημα… Άγχος για την πιθανότητα να πέσει η κυβέρνηση δεν θα είχα… Αφενός, γιατί δεν θα την εκτιμούσα έτσι κι αλλιώς, πιστεύοντας ότι είναι καταστροφική για τον τόπο, αφετέρου γιατί οι δημοσκοπήσεις θα με ενθάρρυναν όχι μόνο να μην αποφύγω τις εκλογές, αλλά να τις προκαλέσω κιόλας… Χώρια, που θα θεωρούσα ότι όσο πλησιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία, τόσο τα ανακλαστικά του συντηρητικού ψηφοφόρου θα τον φέρνουν στην αγκαλιά της «Χρυσής Αυγής» εις αναζήτησιν του αντιπάλου δέους…
   ΑΝ ΗΜΟΥΝ βουλευτής των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» ή του ΚΚΕ θα είχα πέραν της επιθυμίας μου να λάμψει η αλήθεια χωρίς εκπτώσεις (άρα και Βενιζέλος) να σταθμίσω κι άλλα πράγματα… Πχ την πιθανότητα να πέσει η κυβέρνηση και το momendum να μην  ευνοεί το κόμμα μου κι εμένα…Να πάμε σε εκλογές δηλαδή και το κόμμα μου να μην μπει στη Βουλή ή να συγκεντρώσει ένα 3-4% κι εγώ να παρακολουθώ πλέον τις συνεδριάσεις της Ολομέλειας από το κανάλι της Βουλής…
   ΑΝ ΗΜΟΥΝ ένας από τους πολλούς ανεξάρτητους βουλευτές αυτής της Βουλής, θα είχα πολλά να σκεφτώ: «Με συμφέρουν τώρα οι εκλογές;» θα αναρωτιόμουν αν ήμουν ο Λοβέρδος, ο Μαρκόπουλος, ο Νικολόπουλος, η Γκερέκου, ο Κασαπίδης, κλπ. Κι αυτό θα ήταν το βασικό μου κριτήριο… Δευτερευόντως, θα σκεφτόμουν αν πρέπει να παραπεμφθεί κι ο κ. Βενιζέλος, ακόμη κι αν ήθελα (έχοντας πολιτικές ή προσωπικές διαφορές μαζί του) να τον δω  στο εδώλιο του κατηγορουμένου!... Αν πάλι ήμουν κάποιος από τους προαναφερθέντες και έψαχνα μια ευκαιρία για επανένταξη στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος από το οποίο για ποικίλους λόγους έφυγα, θα έβρισκα στην υπερψήφιση της πρότασης ΝΔ –ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ τη «γέφυρα» για να διεκδικήσω τη συνέχιση του πολιτικού μου βίου με καλύτερες προϋποθέσεις επιτυχίας και ουδόλως θα αναζητούσα απάντηση «επί της ουσίας».  Αν ήμουν κάποιος που τα χνώτα του ταιριάζουν με του ΣΥΡΙΖΑ θα αναζητούσα στην πρόταση του για παραπομπή (και) του κ. Βενιζέλου τις «γέφυρες» για μια μελλοντική στέγαση μου στην κοινοβουλευτική του ομάδα… Είτε από τη ΔΗΜΑΡ (Βουδούρης, Μουτσινάς, Μιχαλογιαννάκης) προερχόμουν, είτε από άλλο κόμμα…
   ΤΕΛΟΣ, αν ήμουν βουλευτής της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή της ΔΗΜΑΡ θα είχα διαφορετικά κριτήρια: πρώτον να μην αποβεί η παραπομπή Βενιζέλου, αφορμή ώστε να πέσει η κυβέρνηση. Ακόμα κι αν πίστευα ότι ο Βενιζέλος πρέπει να παραπεμφθεί θα έβρισκα στη μακροημέρευση της κυβέρνησης τον μείζονα λόγο ώστε να μην ενδώσω στον πειρασμό της αναζήτησης των ευθυνών του πρώην υπουργού Οικονομικών. Αλλά και ταπεινά κίνητρα να είχα (να μην ήθελα πχ εκλογές για να μην διακινδυνεύσω την έδρα μου), πάλι θα αναζητούσα στην ανάγκη μακροημέρευσης της κυβέρνησης  ένα άλλοθι για να μην ομολογήσω τη μικρότητα μου… Εκτός…  Εκτός κι αν «μετρούσα τα κουκιά», πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία και διαπίστωνα ότι αντέχει η κυβέρνηση… Οπότε; Οπότε θα είχα και «τον σκύλο χορτάτο και τη πίτα ολάκερη» με τους κατάλληλους επικοινωνιακούς χειρισμούς…
   ΦΥΣΙΚΑ, όλα όσα υποθέτω ότι θα έκανα (και περιγράφω παραπάνω) δεν έχουν καμία αξία γιατί ως γνωστόν οι Έλληνες βουλευτές δεν μπαίνουν σε τέτοιους υπολογισμούς: ψηφίζουν κατά …συνείδησιν!

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα με άλλο μάτι…




ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ των Χριστουγέννων το «κυκλοφοριακό» της Λάρισας ήταν ιδιαίτερα οξύ. Δύσκολα εύρισκες θέση για παρκάρισμα και δύσκολα μπορούσες να μετακινηθείς στις κεντρικές αρτηρίες: το μποτιλιάρισμα ήταν καθημερινό φαινόμενο… Την ίδια ακριβώς περίοδο, τα ΜΜΕ ανακοίνωναν πόσες χιλιάδες συμπολίτες παρέδιδαν τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους, ώστε να γλυτώσουν τους υψηλούς φόρους και τα τέλη κυκλοφορίας. Στις 100.000 υπολογίστηκαν οι πινακίδες που κατατέθηκαν φέτος. Στις 500.000 αφ’ ότου άρχισε η κρίση!
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟΙ αριθμοί. Πλην όμως, παρά το μέγεθος τους (500.000 αυτοκίνητα εκτός κυκλοφορίας) τα κυκλοφοριακά προβλήματα δεν λένε να αμβλυνθούν. Τι συμβαίνει; Είναι τόσο απαρχαιωμένες οι δομές των σύγχρονων ελληνικών πόλεων ή μήπως 500.000 αυτοκίνητα λιγότερα στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα συνιστούν «μικρή διόρθωση»; Πιθανότατα, ισχύουν και τα δύο: και οι δομές στάθηκε αδύνατον να εξυπηρετήσουν τη ραγδαία αύξηση των αυτοκινήτων κατά την περίοδο της «ευμάρειας» με τα δανεικά… Και η «διόρθωση» είναι μικρή, γιατί η απόσυρση 500.000 αυτοκινήτων από την κυκλοφορία αφορά μόλις το ένα δωδέκατο των οχημάτων που κυκλοφορούν στη χώρα μας!..
ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ που μπορεί να βρει κανείς στην ιστοσελίδα του Συνδέσμου Εισαγωγέων Αντιπροσώπων Αυτοκινήτων είναι εντυπωσιακά. Αφορούν την περίοδο πριν την κρίση (μέχρι 31 Δεκεμβρίου του 2007, τελευταία διαθέσιμα, εξαιτίας της μη ανανέωσης τους από την τελευταία απογραφή). Στην Ελλάδα λοιπόν, κυκλοφορούσαν προ πενταετίας κοντά στα 6.000.000 αυτοκίνητα (4.834.313 των οποίων ιδιωτικά) και ένα περίπου εκατομμύριο μοτοσικλέτες άνω των 50 κυβικών! Ο ακριβής αριθμός αυτοκινήτων και μοτοσικλετών ήταν 6.781.453 και σ’ αυτόν δεν υπολογίζονται τα τρακτέρ. Επομένως αντιστοιχούσε το 2007 σε κάθε 1,5 Έλληνα, 1 όχημα! Αν δε υπολογίσουμε ότι δεν έχουν δίπλωμα τα άτομα ηλικίας έως 18 ετών και εκείνα άνω των 70 ετών, τότε σε κάθε Έλληνα αντιστοιχούσε ένα όχημα! Αντιλαμβάνεται κανείς, πόσο μικρή εντέλει είναι η μείωση του στόλου των κυκλοφορούντων οχημάτων κατά 500.000… Ιδίως, αν λάβει υπ’ όψιν του, ότι το 2008 κυρίως, αλλά και το 2009 οι πωλήσεις των αυτοκινήτων έβαιναν αυξανόμενες σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, η αναλογία πιθανότατα δεν αλλάζει…
ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ αυτό αρκεί για να μας οδηγήσει σε περισσότερο ψύχραιμα συμπεράσματα ως προς το βιοτικό επίπεδο της χώρας, ακόμα και σήμερα που μπαίνουμε στον τέταρτο χρόνο της κρίσης… Ένα όχημα ανά κάτοικο, σε μια χώρα που έχει ενάμιση εκατομμύριο ανέργους συνιστά στατιστικό παράδοξο… Όπως και η ύπαρξη 12 εκατομμυρίων κινητών τηλεφώνων σε μια χώρα που σιτίζεται σε συσσίτια ή αδυνατεί  να δώσει χαρτζιλίκι στο παιδί της, συνιστά δεύτερο στατιστικό παράδοξο…
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών (εφημερίδα ΕΣΤΙΑ) στη χώρα μας δηλώθηκαν 35 εκατομμύρια οικόπεδα και αγροτεμάχια, εκ των οποίων το 20% περιλαμβάνει και οικήματα. Ήτοι, στα 11 εκατομμύρια κατοίκων αντιστοιχούν 7 εκατομμύρια οικήματα. Ενώ σε περίπου κάθε τρεις Έλληνες αντιστοιχεί ένα εξοχικό σπίτι! Προσθέστε, ότι η ιδιοκατοίκηση στην Ελλάδα ανέρχεται στο εντυπωσιακό 85% επί του συνόλου του πληθυσμού (ποσοστό υψηλότερο του αντίστοιχου της Ελβετίας) και θα καταλήξετε στο ορθό συμπέρασμα… Ποιο είναι αυτό;
ΟΤΙ, τα ρεπορτάζ του Τύπου, κατά τη διάρκεια των εορτών προσπαθούν να μας πείσουν ότι ζούμε σε άλλη χώρα από αυτή που δείχνουν τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας… Γιατί: ναι, η ανεργία «χτύπησε κόκκινο»… Ναι, τα ντουβάρια που έχουμε στην κατοχή μας δεν μπορούν να ρευστοποιηθούν… Ναι, έχουμε περιουσία σε ακίνητα ή κινητά και ούτε ένα ευρώ στην τσέπη!.. Ναι, τα ΙΧ  μας έχασαν την αξία τους… Ναι, οι μειώσεις των μισθών δεν μας επιτρέπουν να πληρώσουμε δόσεις δανείων για σπίτια και ΙΧ… Ναι, η αγορά δεν αντέχει… Ναι, 500.000 αυτοκίνητα έχουν ακινητοποιηθεί… Ναι, χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν… Ναι, υπάρχουν φίλοι μας που τρέχουν στα συσσίτια… Ναι, υπάρχουν γείτονες μας που ψάχνουν στα σκουπίδια… Αλλά…
ΑΛΛΑ, φευ, παρά το γεγονός ότι τα παραπάνω φαινόμενα αυξάνονται με δραματικούς ρυθμούς, το συμπέρασμα για τη σημερινή κατάσταση της χώρας δεν βγαίνει από τους λίγους… Βγαίνει από τους πολλούς… Από τα 5.500.000 ακόμη τροχοφόρα που κυκλοφορούν!.. Από τους χιλιάδες που απολαμβάνουν καφέ στη λιακάδα και όχι από τους τριακόσιους (συνδικαλιστές ή κατ’ επάγγελμα διαδηλωτές) που μετέχουν των κινητοποιήσεων!.. Από τους χιλιάδες που  άδειασαν τα ράφια των super markets (9 δις 489 εκατομμύρια ευρώ ήταν ο τζίρος των άνω των 100τμ super market  το 2011, έναντι 9.704  εκατομμυρίων ευρώ το 2010, σύμφωνα με τα στοιχεία της NIΕLSEN) και όχι από τους εκατοντάδες που ψάχνουν στα σκουπίδια…
ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ, δεν σημαίνουν τα παραπάνω ότι δεν έχουμε κρίση… Ούτε ότι δεν περνάμε δύσκολα… Απλώς μια διαφορετική μέθοδο προσέγγισης της κρίσης προτείνουν, ώστε να μην πάμε όλοι αδίκως από κατάθλιψη: αντί να συγκρίνουμε το σήμερα με τις υπερβολές του χθες και να το βρίσκουμε χάλια, ας αποπειραθούμε να το κρίνουμε με στατιστικά στοιχεία… Και τότε θα δούμε ότι, όσα επώδυνα συμβαίνουν, συνιστούν μια «βίαιη διόρθωση»… Που, δεν την αποφάσισαν κάποιοι για να μας εκδικηθούν, αλλά που θα ήταν αναπόφευκτο να μη συμβεί… Σαν το έμφραγμα πχ που εμφανίζεται ένα πρωί, ως αποτέλεσμα ποικίλων καταχρήσεων (τσιγάρο, ποτό, φαγητό, ξενύχτι κλπ) και σε αναγκάζει να «μετρήσεις» διαφορετικά τις αντοχές του οργανισμού σου…

Υ.Γ. 600 εκατομμύρια ευρώ «ξαναγύρισαν» στις τράπεζες, η χθεσινή είδηση… Άλλο ένα «παράδοξο» που μας μπερδεύει στην απόπειρα μας να απαντήσουμε στο ερώτημα «σε ποια χώρα ζούμε»…

Η «Χρυσή Αυγή» και οι άλλοι…



ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της με την οποία απαντάει στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια, η «Χρυσή Αυγή» μας αποκαλύπτει γιατί κερδίζει συνεχώς πόντους στις δημοσκοπήσεις… Απλούστατα, γιατί στην ουσία κάνει την ίδια ακριβώς ανάλυση με όσους επίσης «καλπάζουν» στις δημοσκοπήσεις, ασχέτως ιδεολογίας… Τι λέει ακριβώς η ανακοίνωση της «Χρυσής Αυγής»: «Για τη σημερινή λεηλασία της χώρας από τους ξένους τοκογλύφους και τους εγχώριους πλουτοκράτες δεν φταίει ο… φασισμός, αλλά οι προδότες και οι ξεπουλημένοι πολιτικάντηδες. Στην «ευγενή τάξη» των τελευταίων ανήκει και νυν πρόεδρος της κατ΄ επίφαση δημοκρατίας»…
ΟΛΑ τα ΜΜΕ χαρακτήρισαν «αήθη επίθεση κατά του προέδρου της Δημοκρατίας» την ανακοίνωση… Πλην όμως, δεν νομίζω ότι λέει κάτι περισσότερο η ανακοίνωση της «Χρυσής Αυγής» από αυτό που διακηρύττουν με στεντόρεια τη φωνή όλα τα κόμματα της Αντιπολίτευσης και οι πλέον επιφανείς εκπρόσωποι των ΜΜΕ. Αν εξαιρέσει κανείς το «δεν φταίει ο φασισμός» που αφορά τη «Χρυσή Αυγή», η εκτίμηση ότι «για τη σημερινή λεηλασία της χώρας από τους ξένους τοκογλύφους και τους εγχώριους πλουτοκράτες, φταίνε οι προδότες και ξεπουλημένοι πολιτικάντηδες» καλύπτει τους πάντες: θα μπορούσε να είναι τυπωμένη σε πρωτοσέλιδο άρθρο του «Ριζοσπάστη» και της «Αυγής», να αποτελεί αποστροφή ομιλίας του Πάνου Καμμένου και του Τέρενς Κουίκ ή απόσπασμα από εκπομπή του Γιώργου Τράγκα…
ΝΑΙ, θα πείτε, αλλά να αποκαλείται ο κ. Παπούλιας «πρόεδρος της κατ’ επίφασιν Δημοκρατίας»; Όντως, αυτό δεν θα το διακήρυτταν ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ΚΚΕ, ούτε ο Καμμένος, ούτε ο Τράγκας… Θα το έλεγαν όμως, με δικά τους λόγια περισσότερο δυσφημιστικά ίσως από αυτά της «Χρυσής Αυγής». «Προτεκτοράτο» είναι η πλέον διαδεδομένη άποψη τους για την «ελληνική δημοκρατία». Όπου προτεκτοράτο σημαίνει «προστατευόμενο και αδύναμο κράτος», τουτέστιν μια «κατ’ επίφασιν δημοκρατία»… Αν σ’ αυτή την άποψη προστεθεί και η άποψη του συνόλου των αντιπολιτευόμενων κομμάτων περί «δοσίλογων» πολιτικών, «κυβέρνησης Τσολάκογλου», «κατοχικής κυβέρνησης» και «πολιτικής ηγεσίας μαριονέτας των ξένων» θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την άποψη μας για τη «χυδαία επίθεση» της «Χρυσής Αυγής» και να τη θεωρήσουμε ως ανακοίνωση – πρότυπο διπλωματικής αβρότητος… Αναφέρεται γαρ στην «ευγενή τάξη» των πολιτικών σε μια επίδειξη βρετανικού χιούμορ που εκπλήσσει…
ΜΠΟΡΕΙ να εκνευρίζει την Αριστερά η «θεωρία των άκρων», πλην όμως ο λόγος της δεν διαφέρει από αυτόν της «Χρυσής Αυγής» στην ανάλυση του πως φτάσαμε ως εδώ… Η μόνη διαφορά είναι ότι από τους «πολιτικάντηδες» στους οποίους «χρεώνει» τα δεινά του ελληνισμού η «Χρυσή Αυγή», η Αριστερά εξαιρεί τους δικούς της (παρότι καμιά δεκαριά του ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησαν τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ως βουλευτές του ή συνεργαζόμενοι βουλευτές του, όπως οι κκ Γλέζος, Παναγούλης, Οικονόμου, Κουρουπλής, Σακοράφα κλπ), ενώ η «Χρυσή Αυγή» ως μη έχουσα κοινοβουλευτική προϊστορία μπορεί να τους περιλαμβάνει όλους… Από αυτή την άποψη εκπροσωπεί περισσότερο από την Αριστερά το ανάθεμα στην πολιτική ζωή της χώρας… Εξ ου και η εντυπωσιακή δημοσκοπική  της  άνοδος, παρά τους ξυλοδαρμούς και τα τσαμπουκαλίκια!.. Κύριος οίδε ποια θα ήταν η αποδοχή της αν πολιτεύονταν χωρίς την επίδειξη δύναμης μπρατσαράδων…
Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ  δυστυχώς έχει πολλά πρόσωπα, αλλά την ίδια μήτρα… Όσοι αγνοούν αυτή την αλήθεια θα αναρωτιούνται για τη δυναμική των αντιπάλων τους, αντί να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη… Οι εξελίξεις εν τω μεταξύ, θα «τρέχουν» ερήμην τους…

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

Ο αξιοπρεπής Παπακωνσταντίνου και η αφέλεια…




ΑΥΤΟ που μ’ ενοχλεί περισσότερο στην υπόθεση Παπακωνσταντίνου, είναι ότι ένας τυπικός εκπρόσωπος της νέας γενιάς πολιτικών αποδεικνύεται ισάξιος ή και χειρότερος από τους «παλαιάς κοπής» συναδέλφους του… Χαμηλών τόνων, ορθολογιστής, καταρτισμένος (με καλές σπουδές και βιογραφικό) ο κ. Παπακωνσταντίνου είχε όλα τα στοιχεία που αναζητούσε σε έναν νέο πολιτικό, το τμήμα εκείνο της ελληνικής κοινωνίας που αηδιάζει με τη μακροημέρευση του κυρίαρχου μοντέλου του σύγχρονου πολιτικού, του πολιτικάντη – απογόνου του Μαυρογιαλούρου, δηλαδή… Ακόμη κι αν οι πολιτικές αστοχίες του κ. Παπακωνσταντίνου στη διαχείριση του οικονομικού προβλήματος της χώρας τον εξέθεσαν στα μάτια όσων τον εμπιστεύτηκαν και τον έστειλαν στο πολιτικό περιθώριο ελάχιστοι θα ισχυρίζονταν ότι δεν ήταν τουλάχιστον «αξιοπρεπής»…
ΑΠΑΤΟΥΝ όμως, δυστυχώς, τα φαινόμενα… Αξιοπρεπής δεν είναι ο πολιτικός που «ελαφρά τη καρδία» δηλώνει «έχασα τη λίστα», χωρίς, είτε να αναζητήσει ευθύνες στο περιβάλλον του (στον συνεργάτη του που, όπως είπε, την παρέδωσε), είτε να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη της απώλειας με τη δέουσα σοβαρότητα… Αξιοπρεπής δεν είναι ο πολιτικός που ισχυρίζεται  ότι διάλεξε είκοσι ονόματα από τη λίστα και τα έδωσε αφήνοντας στο απυρόβλητο 6.040 άλλους πιθανούς φοροφυγάδες!.. Αξιοπρεπής δεν είναι ο πολιτικός που ισχυρίζεται ότι έχασε μια λίστα με 2.062 ονόματα από την οποία, παραδόξως, λείπουν μόνο τα τρία ονόματα των συγγενών του, όταν τελικά αυτή παραποιημένη έρχεται μετά από καιρό στη δημοσιότητα!.. Αξιοπρεπής δεν είναι ο πολιτικός που αδυνατεί να αντιληφθεί πόσο αδύναμη είναι η επιχειρηματολογία του, ακόμη και τη στιγμή που πρωταγωνιστεί στα δελτία ειδήσεων ολόκληρης της υφηλίου…
ΑΦΕΛΗΣ ναι, αξιοπρεπής όχι… Αφελής, γιατί νόμισε ότι τόσο εύκολα θα ξεμπέρδευε με ένα θέμα (όπως η φοροδιαφυγή) που για την κοινωνία, την αντιπολίτευση και τους δανειστές είναι πρώτης προτεραιότητας… Αφελής, γιατί δεν αναζήτησε ούτε καν πειστικές δικαιολογίες… Αφελής, γιατί πήγε κυριολεκτικά «σαν το σκυλί στο αμπέλι»!.. Αφελής, γιατί θα στιγματιστεί δια βίου ως «διεφθαρμένος» (αν δεν βρεθεί στη φυλακή), χωρίς καν να έχει «βάλει το χέρι του στο μέλι», όπως τόσοι και τόσοι συνάδελφοι του!.. Γιατί, το αδίκημα του σε σχέση με τα αδικήματα πολλών άλλων πολιτικών είναι πταίσμα: ούτε έκλεψε, ούτε φοροδιέφυγε ο ίδιος, ούτε διόρισε όλο το σόι του στη Βουλή, ούτε δωροδοκήθηκε. Κι αν μάλιστα, ο έλεγχος του ΣΔΟΕ αποδείξει ότι οι καταθέσεις των συγγενών του στην Ελβετική τράπεζα προέρχονται από φορολογημένα έσοδα τους, θα μείνει στην ιστορία ως ο πολιτικός που πλήρωσε τεράστιο τίμημα σε σχέση με το δικό του όφελος!..
ΘΥΜΙΖΕΙ ένα περιστατικό που προ πενταετίας, εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου σε ένα πολυκατάστημα της Λάρισας, η περίπτωση του κ. Παπακωνσταντίνου: όπου, την ώρα που τα μέλη μιας οικογένειας αθίγγανων διαπραγματεύονται με τον πωλητή την αγορά ενός επίπλου, ο μικρός γιος της οικογένειας κλέβει ένα μικροαντικείμενο και το βάζει στην τσέπη του… Ο πωλητής που έχει τα μάτια του δεκατέσσερα, αντιλαμβάνεται την κλοπή και διακριτικά το επισημαίνει στον αρχηγό της οικογένειας… Εκείνος γυρίζει τότε και δίνει ένα χαστούκι στον πιτσιρικά, τόσο δυνατό που προκαλεί την παρέμβαση του πωλητή:
-         Μην το χαστουκίζεις το παιδί, σε παρακαλώ…
-         Το χαστουκίζω για να μαθαίνει, απαντάει νηφάλιος, ο πατέρας… Αν δεν ξέρει να κλέβει να μην προσπαθεί!..
ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ότι οι «παλαιάς κοπής» πολιτικοί πέρα από τα υποκριτικά τους, ηθικοπλαστικά σχόλια για την περίπτωση Παπακωνσταντίνου θα είναι έξαλλοι μαζί του. Αφενός, για την περαιτέρω δυσφήμηση του λειτουργήματος… Αφετέρου, για την αδυναμία του είτε να ηττηθεί αξιοπρεπώς, είτε να «γυρίσει το ματσάκι» υπέρ του, με καμιά θεωρία συνομωσίας που να τον ηρωοποιεί.. Αν τον είχαν δίπλα τους μπορεί και να τον χαστούκιζαν γιατί η στάση του τους προσβάλλει: «αν δεν μπορείς να κάνεις μια λαθροχειρία» θα του έλεγαν χαστουκίζοντας τον «τουλάχιστον μην προσπαθείς»!.. Και δικαιολογημένα μετά, θα αναρωτιόντουσαν: αυτόν στείλαμε να διαπραγματευτεί το πρώτο μνημόνιο; Δυστυχώς αυτόν!..