Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Εξεταστική για το παιδί του Πασχάλη!...

ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ της προεκλογικής περιόδου (όταν ο κ. Καραμανλής έχοντας πλήρη συναίσθηση του σε πόσο οικτρή οικονομική κατάσταση επρόκειτο να παραδώσει τη χώρα, μιλούσε για την αναγκαιότητα να ληφθούν σκληρά μέτρα) είναι περίπου έξι μήνες τώρα που συζητάμε σε ιδιαίτερα δραματικούς τόνους για την κατάσταση της οικονομίας μας. Ιδίως το τελευταίο τρίμηνο, τα τηλεοπτικά δελτία των οκτώ είναι ο εφιάλτης της ελληνικής οικονομίας: τη μια μέρα ετοιμάζονται να μας πετάξουν έξω από το ευρώ, την άλλη μας κρατάνε γιατί αν μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη θα χάσει το ευρώ… Τη Δευτέρα χρεοκοπούμε, την Τρίτη μας στηρίζουν υπό προϋποθέσεις, την Τετάρτη τραβάνε το καλώδιο από την πρίζα οι κερδοσκόποι, την Πέμπτη μας δίνουν το φιλί της ζωής… Αλλά και τέτοια ζωή, τι να την κάνουμε: το πρωί κινδυνεύει ο 14ος μισθός, το μεσημέρι δεν απειλείται και το βράδυ μαθαίνουμε ότι το τι θα συμβεί με τον 14ο μισθό θα το μάθουμε τον Μάρτιο, χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι η απόφαση: που θα ληφθεί τότε, δεν θα αναθεωρηθεί τον Μάιο… Τουτέστιν ζήσε Μάη μου!..
ΚΙ ΕΝΩ η αναζήτηση των λύσεων ως προς τα δημοσιονομικά (παράμετροι των οποίων είναι όλα τα ανωτέρω) κινείται σχεδόν στο επίπεδο της υστερίας, έρχεται η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου κι αντί να υπογραμμίσει τη σοβαρότητα της κατάστασης με την ανάδειξη της σε πρώτη προτεραιότητα της πολιτικής ζωής της χώρας, αποφασίζει να συστήσει εξεταστική επιτροπή για να διερευνηθούν οι ευθύνες εκείνων που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό μπάχαλο! Όπερ σημαίνει: αντί να κοιτάξουμε να αποφύγουμε τον γκρεμό, θα καβγαδίσουμε πάνω στο χείλος του, για το πώς φθάσαμε ως εδώ…
Η ΥΠΟΘΕΣΗ θυμίζει λίγο Πασχάλη. Την ιστορία δηλαδή του εξώγαμου παιδιού του γνωστού τραγουδιστή, που, ενώ όλη η Ελλάδα πλέον ξέρει πως είναι δικό του, ο ίδιος ζητάει ένα δεύτερο τεστ DNA !.. Ομοίως, όλη η Ελλάδα έχει σχηματίσει άποψη για το πώς φθάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Ξέρει π.χ. ότι η βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου τη δεκαετία του ογδόντα δεν οφείλονταν σε κάποια θεαματική αύξηση του εθνικού πλούτου. Ξέρει επίσης, ότι οι υποσχέσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993 για νοικοκύρεμα της οικονομίας δεν απέδωσαν. Ακόμη ξέρει ότι η «δημιουργική λογιστική» μας έσπρωξε στο ευρώ. Ξέρει επίσης, ότι η πενταετία Καραμανλή εκτόξευσε το δημόσιο χρέος (που υποσχέθηκε να τιθασεύσει) σε δυσθεώρητα ύψη. Όλη η Ελλάδα ξέρει ακόμη ότι υπάρχει διαφθορά, ότι οι πολιτικοί μας μετέρχονται ποικίλα κόλπα για το φτιασίδωμα της εκάστοτε εικόνας της οικονομίας μας, είτε μέσω μιας συγκεκαλυμμένης απόκρυψης στοιχείων, είτε μέσω των διαφόρων «Γκόλντμαν Σακς» που με το αζημίωτο κρύβουν χρέη κάτω από το χαλί… Όλη η Ελλάδα τέλος, γνωρίζει ότι όλοι οι πολιτικοί εξαγόραζαν πολιτικό χρόνο μέσω των διορισμών στο δημόσιο που δημιούργησαν το σημερινό (και διαρκές όσο δεν θα αλλάζει η νοοτροπία μας) αδιέξοδο στην οικονομία…
ΓΙΑ ΟΛΑ τα παραπάνω, όλες οι κυβερνήσεις από το 1981 και μετά κρίθηκαν και ξανακρίθηκαν κι ορισμένες πλήρωσαν ακριβά την πολιτική τους: ο καταποντισμός της κυβέρνησης Σημίτη στις εκλογές του 2004 και η κατάρρευση της κυβέρνησης Καραμανλή το περασμένο καλοκαίρι είναι χαρακτηριστικά δείγματα του πως αντιδρά το εκλογικό σώμα. Ούτε η «δημιουργική λογιστική» έσωσε τον Σημίτη, ούτε το άλλοθι της παγκόσμιας κρίσης τον Καραμανλή… Πλήρωσαν τοις μετρητοίς τα λάθη τους κι αυτό αναλύθηκε πλήρως από έγκριτους και μη έγκριτους αναλυτές… Συνεπώς, τι άλλο θα προσφέρει η Εξεταστική Επιτροπή;
ΤΟ ΤΙ ΘΑ προσφέρει, όλοι μας μπορούμε να το καταλάβουμε. Η οικονομία μας για άλλη μια φορά θα είναι η αφορμή για τη διασταύρωση επιχειρημάτων περί της συμμετοχής του ενός (ΠΑΣΟΚ) και του άλλου (ΝΔ) ή και των δύο (σύμφωνα με την Αριστερά) στη διαμόρφωση του σημερινού μπάχαλου. Τι άλλο θα προσφέρει; Όχι λύσεις για το οικονομικό αδιέξοδο βέβαια… «Θα μπουν κάποιοι στη φυλακή» λένε κάποιοι… Για ποιο πράγμα ακριβώς; Για τα λάθος στοιχεία που έδωσε στη Γιουροστατ η ΝΔ ή για τη δημιουργική λογιστική του ΠΑΣΟΚ; Μήπως για το «πελατειακό κράτος» που εξίσου υπηρετούν όλα μας τα κόμματα (τα δύο μεγάλα με το βόλεμα των ημετέρων και η Αριστερά με την υπεράσπιση των «κεκτημένων» αυτών των βολεμένων); Μήπως θα μπουν κάποιοι στη φυλακή επειδή έκλεψαν; Αστεία πράγματα… Εδώ ο Τσουκάτος προσφέρθηκε οικειοθελώς κι ούτε οι πολιτικοί του αντίπαλοι δεν έσπευσαν να επιδιώξουν την τιμωρία του!..
ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ in grosso modo την γνωρίζουμε όλοι… Όλοι γνωρίζουμε επίσης το τι πρόσφεραν μέχρι σήμερα οι εξεταστικές… Εκτός κι αν η Εξεταστική που προτείνει τώρα η κυβέρνηση ξεφύγει από τον αρχικό σχεδιασμό και λειτουργήσει ως καταλύτης για το πολιτικό μας σύστημα… Δεν απέχει και πολύ ο πολίτης από το να τους απαρνηθεί όλους… Και τότε θα αποδειχθεί ότι η σύσταση της Εξεταστικής Επιτροπής που σήμερα αμφισβητούμε, μπορεί να ήταν το αναγκαίο κακό για τη συντέλεια του κόσμου!.. Του πολιτικού κόστους βεβαίως…

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗ ΔΥΣΗ

ΠΡΙΝ από πολλά χρόνια, όταν ο Κώστας Σημίτης μετείχε του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ και «ξόδευε» τις ώρες του στη Χαριλάου Τρικούπη και όχι σε κάποιο υπουργείο, είχε τη συνήθεια να ανεβαίνει στο γραφείο του (που βρισκόταν στους επάνω ορόφους του κτιρίου) από τη σκάλα και όχι με το ασανσέρ… Περνώντας καθημερινά από την εξώπορτα ενός από τους ορόφους που συναντούσε στην πορεία του, έβλεπε έναν από τους νεολαίους του ΠΑΣΟΚ που δούλευε στα γραφεία του κόμματος, να είναι μονίμως σκυμμένος στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή και να πληκτρολογεί… Ήταν γι αυτό το λόγο, ο αγαπημένος του νεολαίος: εκτιμώ, έλεγε σε όσους τον ρωτούσαν, αυτόν το νέο γιατί συνεχώς δουλεύει και μάλιστα χρησιμοποιώντας την τεχνολογία…

ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ
ΚΑΠΟΙΑ χρόνια μετά, όταν οι συγκυρίες έκαναν αυτό το νέο μέλος της κυβέρνησης Σημίτη (όπου συγκυρίες: ο νεολαίος υπήρξε κολλητός ισχυρού ομαδάρχη που στήριζε την υποψηφιότητα Σημίτη στην περίφημη ψηφοφορία που τον ανέδειξε πρωθυπουργό μετά το θάνατο του Α. Παπανδρέου) ο πρώην πρωθυπουργός ουδόλως είχε την ίδια εκτίμηση για τον άλλοτε «υπόδειγμα εργατικότητας» νεολαίο… Όπως έλεγε σε συνεργάτη του, μια από εκείνες τις φορές που ανέβαινε από τις σκάλες στο γραφείο του είχε σταματήσει για να χαιρετίσει τον εργασιομανή νεολαίο αλλά απουσίαζε… Η απουσία του, έδωσε τη δυνατότητα στον πρώην πρωθυπουργό να δει τότε στην οθόνη του υπολογιστή το αντικείμενο της εντατικής εργασίας του υποδειγματικού νέου: πασιέντζες!...

ΜΥΓΕΣ
ΘΥΜΗΘΗΚΑ αυτή την ιστορία όταν διάβασα σε μια εφημερίδα προχθές, (ΕΣΤΙΑ) ότι με απλό τρόπο δημιουργήθηκε στο εύχρηστο excel ένα προγραμματάκι για να περνούν ευχάριστα την ημέρα τους οι χιλιάδες αργόσχολοι εργαζόμενοι του δημοσίου τομέα, αντί να καταφεύγουν στις βαρετές πλέον «πασιέντζες» και άλλα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Από το αριστερό της οθόνης «πετάει» προς τα δεξιά μια μύγα. Ο χρήστης έχει μια εικονική μυγοσκοτώστρα και πρέπει να σκοτώσει τη μύγα. Αν δεν το καταφέρει, η μύγα επιστρέφει από τα δεξιά προς τα αριστερά, λίγο μεγαλύτερη και ο «μυγοχάφτης» ξαναδοκιμάζει. Αν την πετύχει, σκοράρει, αν όχι το παιχνίδι συνεχίζεται και οι μύγες μεγαλώνουν και πολλαπλασιάζονται!..

ΖΗΤΩ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ!
ΤΩΡΑ που η δύσκολη οικονομική συγκυρία φέρνει ξανά στην επικαιρότητα το κόστος του υπερτροφικού δημόσιου τομέα μας, με αποτέλεσμα να συκοφαντούνται συλλήβδην οι δημόσιοι υπάλληλοι της χώρας μας, καλό είναι να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι: δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι υπόλογοι για την αντιπαραγωγικότητα του ελληνικού δημοσίου… Υπάρχουν κλάδοι (νοσηλευτές, πυροσβέστες, αστυνομικοί και πολλοί ακόμα) που δουλεύουν και μάλιστα σκληρά και χωρίς να αμείβονται ικανοποιητικά… Υπάρχουν όμως και χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που ναι μεν δεν δουλεύουν, αλλά αξίζουν της αγόγγυστης συνεισφοράς όλων ημών των φορολογούμενων στην αδιάλειπτη μισθοδοσία τους… Γιατί; Μα για την μεγάλη τους προσφορά στην τήρηση των παραδόσεων μας. Λίγο είναι μετά από τόσες αλλοτριώσεις, μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμούς να προσαρμόσουν στην ηλεκτρονική μας εποχή την άποψη των «σέβεντις» ότι «στο Δημόσιο σκοτώνουν μύγες»;

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Νηπιαγωγός, ετών 67…

ΟΤΑΝ στα δελτία των ειδήσεων άκουσα τη δήλωση της κ. Αλέκας Παπαρήγα για την αύξηση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, προβληματίστηκα. Πράγματι, «σκεφτείτε 67 χρονών, να είσαι νηπιαγωγός», όπως είπε!.. Δεν είναι μόνο η διαφορά ηλικίας με τα νήπια (σε θεωρούν γιαγιά τους και όχι παιδαγωγό), είναι και το «απαράδεκτο» του να δουλεύει κάποιος όντας ήδη στην τρίτη ηλικία! «Απάνθρωπο» το χαρακτήρισε από την πλευρά του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας…
ΚΑΙ οι δύο πολιτικοί αρχηγοί βρίσκονται βεβαίως, σε απόλυτη αρμονία με την ελληνική κοινή γνώμη που βρίσκει αν όχι απάνθρωπο, τουλάχιστον απαράδεκτο το να εργάζεται, όχι μια γυναίκα αλλά κι ένας άνδρας στα 67 του χρόνια… Κλασικό άλλωστε, είναι το επιχείρημα «μπορεί στα 67 του να εργάζεται ένας οικοδόμος;» το οποίο επικαλούνται όλοι εκείνοι που απειλούνται από την αύξηση των ορίων ηλικίας και οι οποίοι δεν είναι οικοδόμοι!.. Γιατί, οι θιγόμενοι από την αλλαγή αυτή, δεν είναι τόσο οι οικοδόμοι που δουλεύουν στο γιαπί τουλάχιστον ως τα 60 τους, αλλά οι μόνιμοι υπαξιωματικοί του στρατού που φεύγουν και στα 48 πολλές φορές και αρκετοί δημόσιοι υπάλληλοι των οποίων τα δικαιώματα «ωρίμασαν» στη ζέστη του γραφείου τους και όχι στο αγιάζι της οικοδομής…
ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να τους καταλάβουμε όλους αυτούς: κάνουν μια δουλειά που δεν τους αρέσει… Την επέλεξαν οι περισσότεροι γιατί διασφαλίζει σταθερό μισθό και μονιμότητα… Είναι προφανές ότι θεωρούν αγγαρεία το καθημερινό πήγαινε – έλα σε μια δουλειά που δεν τους εκφράζει… Και δεν προτίθενται, την ώρα που έχουν υπολογίσει ότι «αποφυλακίζονται» σε λίγο, να τους προσθέσουν δύο – τρία ή πέντε ακόμα χρόνια! Γι αυτό και οι αντιδράσεις… Το λάθος τους είναι ότι επικαλούνται τόσο αυτοί όσο και οι πολιτικοί αρχηγοί που τους αβαντάρουν, το «απάνθρωπο» της ανθρώπινης εργασίας στα 60 ή στα 65… Γιατί, αν ειλικρινά ομολογούσαν ότι είναι θύματα της νοοτροπίας των γονέων τους που τους γαλούχησαν με την ιδέα της μονιμότητας του Δημοσίου, θα ετύγχαναν της συμπάθειας όλων ημών των υπολοίπων… Όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας, άλλωστε, νοιώσαμε ότι αυτό που ονομάζεται «δουλειά» μπορεί να «θυμίζει φυλακή»… Όπως λέει κι ο φίλος μου ο Ζουράρις, μόνο στην ελληνική γλώσσα οι λέξεις «δουλειά» και «δουλεία» που αναφέρονται σε δυο πολύ διαφορετικά πράγματα, διαφέρουν μόνο ως προς τον τονισμό!…
ΑΥΤΟ ίσως εξηγεί και το γιατί, στις άλλες ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) χώρες τα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότηση αυξήθηκαν με αντιδράσεις μεν, αλλά σαφώς μικρότερες… Οι διαφορές στο πεδίο της «εργασιακής ηθικής» από τη μία (στην Ιαπωνία π.χ. πολλοί άνθρωποι αυτοκτονούν μόλις βγαίνουν στη σύνταξη γιατί αισθάνονται ότι δεν προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο) κι η έννοια της «κοινωνικής ευθύνης» από την άλλη, έριξαν στα «μαλακά» τις αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις… Προφανώς, εξέλειπε και η «σπέκουλα» της εκεί Αριστεράς που με λαϊκισμούς του τύπου «σκεφτείτε 67 χρονών, να είστε νηπιαγωγός» χαϊδεύει τα αυτιά των διαμαρτυρόμενων…
Η ΓΕΝΙΚΗ γραμματέας του ΚΚΕ που διατύπωσε την παραπάνω άποψη γνωρίζει άλλωστε, ότι οι ελληνίδες δεν έχουν μικρότερες αντοχές από τις εκπαιδευτικούς του Βελγίου, της Γαλλίας και της Γερμανίας που συνταξιοδοτούνται πολύ αργότερα από ότι οι ελληνίδες συνάδελφοι τους. Επιπλέον, το παράδειγμα, ως προς τις αντοχές της ελληνίδας το δίνει η ίδια η κυρία Παπαρήγα, που σύμφωνα με το βιογραφικό της έκλεισε ήδη τα 65 της χρόνια και συνεχίζει ακάθεκτη να ηγείται του Κομουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, αρνούμενη να αποχωρήσει στο πρόσφατο Συνέδριο. Βάσει ποιας λογικής λοιπόν, μπορεί σε τέτοια ηλικία μια γυναίκα να τρέχει από μπλόκο σε μπλόκο, από εργοστάσιο σε εργοστάσιο και να μιλάει (στις προεκλογικές περιόδους) μέσα στο κρύο καθημερινά άλλοτε στο Ηράκλειο και άλλοτε στην Καστοριά από σκαλωσιές και μπαλκόνια και δεν μπορεί να ασκεί για τρεις – τέσσερις ώρες σε μια ζεστή αίθουσα διδασκαλίας τα καθήκοντα της νηπιαγωγού; Αφήστε που, σε τέτοια ηλικία, η νηπιαγωγός θα ασκεί διευθυντικά και μόνο καθήκοντα…
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ από την απροθυμία του πολίτη να συμμετάσχει στη διαχείριση της κρίσης, είναι η προθυμία με την οποία ορισμένα κόμματα σπεύδουν να δικαιολογήσουν αυτή την απροθυμία… Όταν μάλιστα, πρόκειται για κόμματα που έχουν ξοδέψει πολύ σάλιο για ζητήματα όπως η ισότητα της γυναίκας έναντι του άνδρα, τα επιχειρήματα ως προς τις αντοχές των γυναικών εν όψει των αλλαγών στο ασφαλιστικό, αποδεικνύουν την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» τους…
Υ.Γ. Η κυρία Πετραλιά με εξίσου δύσκολα (σε σύγκριση με την κ. Παπαρήγα) καθήκοντα εξήλθε του πολιτικού βίου βιαίως προ τεσσάρων μηνών σε ηλικία 67 ετών παρ’ ότι ήθελε να συνεχίσει… Ατύχησε γαρ στις εκλογές… Η κυρία Άννα Ψαρούδη- Μπενάκη ομοίως στα 76 της, ενώ άνδρες πολιτικοί που αντιπολιτεύονται όσους προτείνουν συνταξιοδότηση στα 65 ή στα 67, «θύμωσαν» γιατί δεν επανεξελέγησαν στα 75 τους, στα 80 ή και παραπάνω… Μήπως πριν επιχειρηματολογούν θα έπρεπε να το ξανασκέφτονται λιγάκι;

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Τι έχουμε να χωρίσουμε με τους Ισλανδούς;

ΓΙΑΤΙ όλα τα ξένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ασχολούνται με την ελληνική οικονομία; Τι συμβαίνει και ξαφνικά «γέμισαν» αρνητικά σχόλια για τη χώρα μας τα πρωτοσέλιδα των Financial Times, της Wall Street Journal, της Frankfurter Allgemeine Zeitung, της Welt και άλλων εφημερίδων;
ΤΑ ερωτήματα αυτά διατρέχουν την «κοινή γνώμη» καθώς κάθε βράδυ βομβαρδίζεται από δημοσιεύματα των διεθνών ΜΜΕ που περιγράφουν την εικόνα μιας χώρας προ των πυλών της κατάρρευσης. Βοηθούσης και της άποψης που σχεδόν υιοθετούν – αν δεν παράγουν – οι πολιτικοί μας, ότι οι ξένοι πιέζουν μόνο τη μικρή Ελλάδα ενώ ελλείμματα έχουν κι άλλες χώρες της Ευρωζώνης, (π.χ. Ισπανία, Πορτογαλία) η κοινή γνώμη βρίσκεται ένα βήμα προ του να υιοθετήσει μια ακόμα θεωρία συνωμοσίας, σύμφωνα με την οποία το σύμπαν για μια ακόμη φορά μας έβαλε στο στόχαστρο: κερδοσκόποι βάλουν κατά της οικονομίας μας…Οι ευρωπαίοι μας θεωρούν αναξιόπιστους…Ο Τρισέ υψώνει τους τόνους στον Παπακωνσταντίνου…Ο Τύπος αβαντάρει τους κερδοσκόπους…Οι κερδοσκόποι παρασύρουν την αγορά…Ο Αλμούνια υποκαθιστά την εθνική κυβέρνηση…Είναι να μην απορεί κανείς;
ΚΙ ΟΜΩΣ…Δεν πέρασε παρά ένας μόλις χρόνος αφ’ ότου σύσσωμα τα Διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ασχολούνταν με την ίδια ένταση με την Ισλανδία για τον ίδιο ακριβώς λόγο, την οικονομική της κατάρρευση…Δεν πέρασαν παρά ελάχιστα χρόνια, αφ’ ότου τα Διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ασχολούνταν με την ίδια ακριβώς ένταση με την Αργεντινή για τον ίδιο ακριβώς λόγο, την πτώχευση δηλαδή της χώρας του τάνγκο…Και στις δύο περιπτώσεις, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης ήταν εύλογο καθώς ανταποκρίνεται στην προαιώνια ανάγκη του ανθρώπου να ενημερώνεται για ό,τι συμβαίνει γύρω του…Αυτή η ανάγκη άλλωστε οδήγησε και εκπομπές της (ομφαλοσκοπούσης κατά τα άλλα) εμπορικής ελληνικής τηλεόρασης ν’ ασχοληθεί επισταμένως με κάθε περίπτωση οικονομικής κατάρρευσης: ποιος δεν θυμάται την ζωντανή σύνδεση της εκπομπής «Αποδείξεις» του Νίκου Ευαγγελάτου με το Ρεϊκγιαβικ για να περιγραφεί – από τους έλληνες που ζουν εκεί – ανάγλυφη η εικόνα της πτώχευσης; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το ενδιαφέρον των ελληνικών ΜΜΕ για την Ισλανδία οφείλονταν στη διάθεση μας να βλάψουμε την Ισλανδία! Ούτε είχαμε τίποτα εναντίον της Αργεντινής και των Αργεντινών!
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, το ενδιαφέρον (καλοπροαίρετο ή κακοπροαίρετο, αυτό ουδείς μπορεί να το προσδιορίσει) της διεθνούς κοινής γνώμης (ανάμεσα στην οποία κι η δική μας) για την κατάρρευση της Ισλανδίας ή της Αργεντινής δεν αποτέλεσε τη βάση για εθνικοπατριωτικές αναλύσεις του τύπου οι «ξένοι δυσφημούν την Ισλανδία ή την Αργεντινή». Ακόμα κι αν κάποιοι το επικαλέστηκαν, θέλω να πιστεύω ότι η πλειοψηφία των Ισλανδών και των Αργεντινών είχαν άλλες προτεραιότητες: να βρουν τον τρόπο ν’ αντιμετωπίσουν το πρόβλημα κι όχι να οικτίρουν εκείνους που το συζητούν…
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, έχω την αίσθηση ότι προτεραιότητα για πολλούς είναι να «κλείσουν το στόμα» της Μέρκελ και των λοιπών Ευρωπαίων που μας λοιδορούν και να καταγγείλουν τα πρωτοσέλιδα των ξένων εφημερίδων. Αρχής γενομένης από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ κ. Χρ. Παπουτσή που έσπευσε να επισημάνει στον βαλλόμενο από τους ευρωπαίους υπουργό των Οικονομικών μας κ. Γ. Παπακωνσταντίνου ότι «τον Παπανδρέου εξέλεξε πρωθυπουργό ο ελληνικός λαός και όχι τον Αλμούνια», ως τον ίδιο τον πρωθυπουργό που υιοθέτησε τη λογική περί κακοπροαίρετης κριτικής των διεθνών ΜΜΕ εις βάρος της χώρας μας. Ενδιαμέσως, οι ποικίλοι opinion makers που καλούν την κ. Μέρκελ πρώτα να μας δώσει τις αποζημιώσεις που μας χρωστούσαν οι Γερμανοί από την κατοχή και μετά να μιλάει!...
Η ΘΕΩΡΙΑ της συνωμοσίας βεβαίως «πουλάει» στη χώρα μας και διευκολύνει όσους θέλουν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη…Στην περίπτωση όμως μιας χώρας που βρίσκεται (όπως όχι μόνον οι ξένοι, αλλά κι οι ίδιοι οι πολιτικοί της – με πρώτο τον πρώην πρωθυπουργό που προκάλεσε γι’ αυτό πρόωρες εκλογές – ομολογούν) προ της οικονομικής κατάρρευσης δεν ωφελεί, γιατί εμπεριέχει τον κίνδυνο να ζήσουμε σε μεταφορά αυτό που είδαμε στον κινηματογραφικό «Τιτανικό»: να συνεχίζουμε το βιολί μας (όπως η ορχήστρα στο κατάστρωμα του βυθιζόμενου κρουαζιερόπλοιου) λίγα μέτρα πριν πιάσουμε πάτο!...