Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

                                    



                                     Ο ΣΥΡΙΖΑ μας ξανασυστήνεται …..





«ΣΤΙΣ 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν»… Αυτό είχε οριοθετήσει προεκλογικά  ως νίκη ο ΣΥΡΙΖΑ… Η πρωτιά στις εκλογές που πανηγυρίστηκε ως εκπλήρωση του στόχου του, ανακαλύφθηκε κατόπιν εορτής… Σαν το Χ της εθνικής μας  με την Ιαπωνία που χαρακτηρίστηκε θρίαμβος, επειδή καταφέραμε να μην χάσουμε, παίζοντας με δέκα ποδοσφαιριστές…
      ΟΧΙ, ότι είναι ασήμαντη λεπτομέρεια να κερδίζει τις ευρωεκλογές, ένα κόμμα της Αριστεράς… Ιστορικό γεγονός είναι για την Ελλάδα, αλλά το επίδικο αντικείμενο στα μετεκλογικά πάνελ ήταν το αν η ήττα των ΠΑΣΟΚ και Ν. Δ ήταν νίκη του ΣΥΡΙΖΑ… Γιατί, οι εκπρόσωποι του κόμματος της αντιπολίτευσης έκαναν φόκους μόνο στην απώλεια δέκα μονάδων από τη δύναμη των κομμάτων της συγκυβέρνησης και αρνούνταν να δουν ότι απ’ αυτές τις δέκα  μονάδες δεν πήρε ούτε μια ο ΣΥΡΙΖΑ…. Πολύ δε περισσότερο, το ότι σε σχέση με το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του 2012, σε πραγματικούς αριθμούς, είχε χάσει μερικές δεκάδες χιλιάδες ψήφους!...
            ΟΠΟΙΟΣ λοιπόν, τα επισήμανε αυτά τις πρώτες ημέρες μετά από τις εκλογές, ήταν ένα μικρόψυχο παπαγαλάκι που ήθελε να μειώσει τον θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ…Αλλά, οι μέρες πέρασαν και ήρθε η ώρα της ψύχραιμης αποτίμησης του εκλογικού αποτελέσματος από την πλευρά  του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ… Και στις σχετικές συνεδριάσεις των οργάνων του κόμματος, αντί να πανηγυρίζουν τη νίκη και ν’ ανοίγουν σαμπάνιες που το σύνθημα «πρώτη φορά   Αριστερά» δικαιώνεται, κονταροχτυπιούνται για το αν πρέπει  να γίνει «περισσότερο Αριστερά» ή «λιγότερο Αριστερά» για να πετύχει στο μέλλον αυτό που δεν πέτυχε στις 25: να διώξει τους κυβερνώντες…
            Η « ΑΥΓΗ» το χαρακτηρίζει «προοδευτική συμμαχία για τη σωτηρία του τόπου»… Κάποιοι, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ το ερμηνεύουν ως «στροφή προς το Κέντρο», άλλοι, ακόμη χειρότερα: «στροφή προς το Δεξιά»… Είναι αυτό ακριβώς, που οι εκτός ΣΥΡΙΖΑ ονομάζουν «στροφή προς το ρεαλισμό και τη μετριοπάθεια»… Όπως και να το πει κανείς, για το ίδιο πράγμα πρόκειται: για την προσπάθεια ενός κόμματος που νοιώθει ότι το 27% είναι το ταβάνι του, να διευρύνει τον ορίζοντα του… Διαμορφώνοντας συμμαχίες με κοινωνικές δυνάμεις που ανήκουν στο «αυτοί» του περίφημου συνθήματος « ή εμείς ή αυτοί», με το οποίο ο κ. Τσίπρας, πέρυσι τον Σεπτέμβριο, από την έκθεση της Θεσσαλονίκης, είχε προαναγγείλει  την έφοδο  για την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων… Η κατάληψη αυτή, απεδείχθη «όνειρο  θερινής νυκτός»: το 27% των εκλογών της 25ης Μαΐου υποχρεώνει τον ΣΥΡΙΖΑ ν’ αντιληφθεί ότι του χρειάζονται κι «αυτοί» (στην εισήγηση του κ. Τσίπρα    προσδιορίζονται ως εκείνοι «που είτε έχουν έρθει σε ρήξη με το ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου, είτε αντιλαμβάνονται πλέον ότι η λύση για τη χώρα δεν μπορεί να έρθει με τα κεντρικά σενάρια στον αστερισμό της Ν. Δ …») αν θέλει να διατηρήσει ελπίδες για άνοδο στην εξουσία…
                 ΑΡΓΑ ή γρήγορα, η στροφή θα γινόταν… Το θέμα είναι σε πόσους θα προκαλούσε ζαλάδα και πόσο μοιραία θα αποβεί, καθώς κατά τον αφορισμό του Μακουίν « αν μπεις  με γκάζια στην αριστερή στροφή, θα σε βγάλει δεξιά»!… Το επόμενο χρονικό διάστημα θα μας δοθεί η δυνατότητα να διαγνώσουμε πως θα μας ξανασυστηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ… Προς το παρόν, δεν είναι τυχαίο ότι πρωτοκλασάτα στελέχη του συνηθίζουν να επιλέγουν για τη φιλοξενία  των άρθρων τους, εφημερίδες όπως τα «ΝΕΑ» και το «ΒΗΜΑ», που κατά τους ίδιους, μέχρι πρόσφατα εκπροσωπούσαν το «σύστημα της διαπλοκής» που έκανε το παν για να  μην προσεγγίσει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ…
Σάββατο, 21/6/2014






                                  Ωδή σε μια
                                  «ηρωϊκή»
                                   ισοπαλία…







                                                                                
                                                                      «Οι άπειρα μικροί
                                                                         έχουν και μια άπειρα
                                                                         μεγάλη υπερηφάνεια»
                                                                                  ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ

                                                                                               
             Η μια εφημερίδα έγραψε με τεράστια γράμματα, σε θαλασσί φόντο, «ΔΕΚΑ, ΑΛΛΑ ΗΡΩΕΣ!»… Ή άλλη «ΝΑΙ, έτσι σας θέλουμε: ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ!»… Μια τρίτη, το κλασσικό «ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ»… Αθλητικές(όλες οι παραπάνω) και πολιτικές εφημερίδες (πιο συγκρατημένες από τις αθλητικές) τα κατάφεραν και χθες να υπηρετήσουν τη μεγάλη ιδέα της εθνικής μας αυταρέσκειας…
        ΚΟΝΤΡΑ στην πραγματικότητα, που θα μπορούσε να συμπτυχτεί σε δυο μόλις λέξεις «κακοποίηση ποδοσφαίρου»,η περίφημη «ελληνική ψυχή» ήρθε να εξωραΐσει γι’ άλλη μια φορά την άθλια εικόνα και να γεμίσει σελίδες δόξας: «αυτοί είχαν την κατοχή μπάλας 74% και το αριθμητικό πλεονέκτημα, εμείς την ψυχή!» έγραψε  στο πρωτοσέλιδο της η σοβαρή Sport Day… Πως τα καταφέρνουμε κάθε φορά να βγαίνουμε «νικητές», « ήρωες» και «παλικάρια» (ακόμα και στις εθνικές συντριβές), μόνο στον τρόπο με τον οποίο διδασκόμαστε την ελληνική ιστορία μπορούμε να το αναζητήσουμε!... Ίσως και στο «σύμπλεγμα ανωτερότητας»  που μας χαρακτηρίζει…
       ΣΤΗΝ προκειμένη περίπτωση, για να δομηθεί ο μύθος των «ηρωϊκά αγωνισθέντων» ελλήνων ποδοσφαιριστών, επιστρατεύτηκαν: α) οι αντίξοες συνθήκες( παίζαμε με δέκα), β) η στατιστική( δεν φάγαμε γκολ, παρότι οι Γιαπωνέζοι είχαν 74% κατοχή της μπάλας), γ) το ρεκόρ( για πρώτη φορά δεν φάγαμε γκολ σε Μουντιάλ), δ) η ελπίδα (είμαστε ζωντανοί στο παιχνίδι της πρόκρισης), ε) το χείρον (εδώ, σου λέει, αποκλείστηκαν μεγαθήρια όπως η Ισπανία κι η Αγγλία κι εμείς συνεχίζουμε)… Ορθώς μετά από τόσα επιχειρήματα, κάποιος σχολίασε στο internet ότι «με τέτοια άμυνα απέναντι στους Ιάπωνες, οι ποδοσφαιριστές μας μπορούν να διεκδικήσουν σύνταξη αντιστασιακού»!... Γιατί, όχι… «Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις» ως γνωστόν… Και αντιστασιακός αν θέλεις και νικητής αν το επιθυμείς!... Και το γνωστό ανέκδοτο με τους πόντιους πολίστες που πανηγύριζαν μετά την πανωλεθρία γιατί δεν πνίγηκε κανείς τους, άλλη μια «ένδοξη» μάχη το δημιούργησε…
            ΕΝ ΤΩ μεταξύ, αν γυρίσουμε λίγο το χρόνο πίσω στο ηρωϊκό  βράδυ της Πέμπτης, θα θυμηθούμε τον εαυτό μας έξαλλο που, μέχρι την αποβολή του Κατσουράνη, βλέπαμε τους Έλληνες ν’ αντιμετωπίζουν τους Ιάπωνες σα να έπαιζαν με την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική υπερδύναμη του κόσμου.. Θα θυμηθούμε επίσης, τον εαυτό μας στη συνέχεια, να ανακουφίζεται,  κάθε φορά που τα ιαπωνικά γουρούσια δεν είχαν επιτυχή κατάληξη και να ελπίζει κάθε φορά που βγαίναμε μπροστά, ότι κάποιο θαύμα μπορεί να συμβεί και να «κλέψουμε τη νίκη»… Και επειδή στις λέξεις κρύβεται η αλήθεια: πότε «κλέβεις» μια νίκη; Όταν νοιώθεις ότι «ανήκει» σε κάποιον άλλον!… Προς τι οι πανηγυρισμοί λοιπόν;
            ΕΝΤΑΞΕΙ, ποδόσφαιρο είναι, θα πείτε.. Ποδόσφαιρο είναι, αλλά συμπυκνώνει την ανθρώπινη συμπεριφορά… Το πάθος των Ουρουγουανών για διάκριση π. χ είναι δείγμα ότι υπάρχουν λαοί που δεν τους αρκεί μια ηρωϊκή ισοπαλία με την Αγγλία, για να θριαμβολογήσουν,  αλλά θέλουν  διακαώς, τη νίκη!... Και την κυνηγούν μέχρι τέλους… Προφανώς, γιατί οι δικές τους εφημερίδες δεν θα έγραφαν πανηγυρικά την επόμενη μέρα,  «οι ήρωες μας άντεξαν ως το ενενηκοστό λεπτό, το σφυροκόπημα της Αγγλίας»… Οι δικές μας αντιθέτως, (και πολλοί από εμάς) επιβραβεύουν   συχνά την ικανότητα του Καραγκούνη να πέφτει (στα 37 του χρόνια, πλέον!) χωρίς να τον σπρώχνουν και να καθυστερεί το παιχνίδι, κοροϊδεύοντας τον διαιτητή και κερδίζοντας φάουλ!... Έτσι, άλλωστε, δεν προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε και την κρίση; Πέφτουμε κάτω σε κάθε τζαρτζάρισμα της Τρόικας και ζητάμε φάουλ… Καθυστερούμε το παιχνίδι, προτείνοντας μετατάξεις και διαθεσιμότητες αντί για απολύσεις, μπας και λήξει, χωρίς  να χρειαστεί να κουραστούμε ώστε να εκσυγχρονίσουμε το κράτος… Και πανηγυρίζουμε για το τίποτα: γιατί βγήκαμε στις αγορές , (γιατί δεν φάγαμε άλλο γκολ, δηλαδή) για το πρωτογενές πλεόνασμα(για τον βαθμό της ισοπαλίας) κ.λ.π…. Τα (πρόσκαιρα) κέρδη της ήσσονος προσπάθειας, αρκούν για να μας δώσουν χαρά και να δημιουργήσουν ελπίδα… Στο κάτω- κάτω δεν χρωστάμε μόνον εμείς, χρωστάνε κι οι άλλοι και μάλιστα περισσότερα (μ’ αυτό δεν ισοδυναμεί το δεν χάνουμε μόνο εμείς, χάνουν κι οι Άγγλοι, χάνουν κι οι Ισπανοί;)
            «ΑΝ δεν ήσουν ‘Έλληνας ή Ιάπωνας δεν υπήρχε λόγος να ξενυχτήσεις για να δεις τόσο κακό ματς» ήταν το σχόλιο του Έλληνα σχολιαστή της κρατικής τηλεόρασης, προχθές το βράδυ… Το είπε, ελάχιστα λεπτά πριν αρχίσουν να τυπώνονται τα ηρωϊκά πρωτοσέλιδα του ελληνικού Τύπου!... Αλήθεια, αν  ήμασταν η Ουρουγουάη και κερδίζαμε την Αγγλία αποδίδοντας το θαυμάσιο ποδόσφαιρο που είδαμε νωρίτερα  το ίδιο βράδυ, τι θα έγραφαν σήμερα οι εφημερίδες μας;