Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Γιατί οι Αλβανοί βγαίνουν στους δρόμους και εμείς όχι;

ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ξεσηκώθηκαν για δεύτερη φορά κατά της κυβέρνησης Μπερίσα….Ήταν αρκετό ένα βίντεο για τη διαφθορά των πολιτικών, που έφερε στο φως της δημοσιότητας μια «κρυφή κάμερα», για να βγάλει χιλιάδες πολίτες οργισμένους στους δρόμους των Τιράνων…Η πρώτη φορά που οι Αλβανοί βγήκαν στους δρόμους ήταν πριν από μια δεκαπενταετία περίπου (1997) και έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μας τα όσα συνέβησαν τότε…Τα ξαναθυμήθηκα πρόσφατα, διαβάζοντας το βιβλίο του δημοσιογράφου Σταύρου Τζίμα «Στον αστερισμό του εθνικισμού: Ελλάδα και Αλβανία στη μετά-Χότζα εποχή» όπου περιγράφονται όλα όσα συνέθεσαν την περίφημη «εξέγερση των πυραμίδων», αλλά και όλα όσα εξέθεσαν την ελληνική τηλεοπτική δημοσιογραφική λογική τότε, με τους περίφημους κροταλισμούς των καλάσνικωφ σε «ζωντανή σύνδεση» στα δελτία των οκτώ…
ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ με φίλους προχθές το βράδυ, ένας από τη συντροφιά διατύπωσε την απορία: «πως γίνεται μ’ ένα απλό βίντεο για τη διαφθορά των πολιτικών οι Αλβανοί να βγαίνουν οργισμένοι αμέσως στους δρόμους και εμείς οι έλληνες να βλέπουμε άπειρες σκηνές διαπλοκής και διαφθοράς να εξελίσσονται καθημερινά, εδώ και χρόνια, μπροστά στα μάτια μας και να παραμένουμε αδρανείς;»
ΜΙΑ πρώτη απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι ότι «εμείς την έχουμε συνηθίσει τη διαφθορά»…Ίσως να τη θεωρούμε στοιχείο της ανθρώπινης φύσης απ’ το οποίο δεν μπορούμε να απαλλαγούμε… «Έχουμε μάλλον συμφιλιωθεί με την ιδέα της διαφθοράς» όπως είπε κάποιος από τη συντροφιά…
ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΩ ν’ αναπαράγω την συζήτηση με τους φίλους μου εδώ, αλλά νομίζω ότι το πρόβλημα δεν είναι η συμφιλίωση μας με την ιδέα της διαφθοράς, ούτε η (εξαιτίας αυτής της συμφιλίωσης) υπερβολική ανοχή που δείχνουμε απέναντι στους διεφθαρμένους πολιτικούς μας…Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο υποκείμενο της διαφθοράς, αλλά στο αντικείμενό της…Κι αυτό εξηγεί το γιατί αντιδρούν διαφορετικά οι Αλβανοί σε σχέση με εμάς…
ΕΞΗΓΟΥΜΑΙ: Και στην υπόθεση των πυραμίδων το 1997 όταν οι Αλβανοί πήραν τα όπλα και βγήκαν στους δρόμους και στην πρόσφατη υπόθεση της διαφθοράς που έφερε στην τηλεοπτική οθόνη η κρυφή κάμερα, οι Αλβανοί ένοιωσαν ότι κάποιοι κλέβουν τα λεφτά τους…Τα δικά τους λεφτά! Αυτά που με τόσους κόπους κερδίζουν στην Ελλάδα και αλλού, δουλεύοντας από το πρωί ως το βράδυ για να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο αύριο τόσο οι ίδιοι όσο και τα παιδιά τους…Όταν βλέπεις λοιπόν, το προϊόν του μόχθου σου, τον ιδρώτα σου, τους κόπους μιας ζωής στο στόχαστρο μιας πολιτικής και οικονομικής ελίτ, όχι απλώς στους δρόμους με τα καλάσνικωφ βγαίνεις αλλά είσαι ικανός για οτιδήποτε…
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, τα περίφημα «κλεμμένα» (είτε του χρηματιστηρίου όπως συνηθίζαμε τότε να λέμε το προϊόν του τζόγου μας, είτε αυτά που ζητούμε τώρα να επιστραφούν από τους πολιτικούς της διαφθοράς και της διαπλοκής) δεν είναι με την ίδια έννοια το προϊόν του μόχθου μας. Είναι περισσότερο οι πακτωλοί χρημάτων των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων… Είναι τα λεφτά των πλαστών υπερωριών του δημοσίου… Είναι τα λεφτά «χαριστικών» επιδομάτων, τύπου «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία»… Είναι λεφτά δανεικά (και συνήθως αγύριστα) από τράπεζες και συγγενείς… Είναι «μαύρο χρήμα», άδηλοι πόροι, προμήθειες, προϊόν φοροδιαφυγής και παραοικονομίας, ο «αέρας» μιας νταβατζίδικης οικονομίας…Δεν είναι βέβαια μόνον αυτά…Είναι κι οι «οικονομίες» κι ο μόχθος μιας μειοψηφίας Ελλήνων, αλλά η δικιά τους οργή και το δίκαιο «κατηγορώ» μάλλον χάνεται στη βουή του πλήθους της κοινωνίας της ήσσονος (έως καθόλου) προσπάθειας…
ΓΙΑΤΙ δεν ξεσηκωνόμαστε λοιπόν; Γιατί προτιμάμε να εκτονώνουμε την οργή μας για τις χρηματιστηριακές «φούσκες» και τα «κλεμμένα» στα μικρόφωνα των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών και στις συντροφιές και δεν βγαίνουμε στους δρόμους; Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η διασπάθιση δημοσίου χρήματος στην Ελλάδα δεν αφορά τον πλούτο που παράγουμε με το μόχθο μας, αλλά μια σειρά οικονομικών μεγεθών που μας προσφέρθηκαν αφειδώς είτε από την Ευρωπαϊκή Ένωση που βρίζουμε, είτε από τις Τράπεζες που επίσης βρίζουμε, είτε από το κράτος που μονίμως βρίζουμε!..
Ποιος έχει το θάρρος να το παραδεχτεί;

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Ατιμώρητοι μόνον οι βουλευτές;

ΚΑΝΟΥΝ δυστυχώς, λάθος, μεγάλο λάθος, όσοι ισχυρίζονται ότι μένουν ατιμώρητοι ΜΟΝΟ οι βουλευτές σ’ αυτό τον τόπο…Μένουν ατιμώρητοι, μένουμε ατιμώρητοι σχεδόν όλοι, απλά για διαφορετικούς ο καθένας λόγους…Μένουν ατιμώρητοι π.χ. 40.000 συμπολίτες μας που κάθε χρόνο προσθέτουν ένα αυθαίρετο ο καθένας στα εκατομμύρια ήδη υπάρχοντα αυθαίρετα και που ανερυθρίαστα ωρύονται μπροστά στις κάμερες «που είναι το κράτος;» όταν τους το παίρνει ο χείμαρρος…Μένουν ατιμώρητοι οι 2 στους 3 πολίτες αυτής της χώρας που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπ. Οικονομικών δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ στην εφορία τα τελευταία χρόνια…Μένουν ατιμώρητοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που αρνούνται να εξυπηρετήσουν ή πηγαίνουν όποτε θέλουν στη δουλειά τους όπως συνέβη πρόσφατα στην Πολεοδομία του Βόλου…Μένουν ατιμώρητοι 2.000 χούλιγκανς που σπάζουν το Πανθεσσαλικό Στάδιο αφού προηγουμένως έχουν κάνει «πλιάτσικο» στο περίπτερο ενός αναπήρου!... Μένουν ατιμώρητες οι ομάδες αυτών των χούλιγκανς γιατί συνεπάγεται πολιτικό κόστος η τιμωρία τους και για τον ίδιο λόγο κυκλοφορούν ελεύθεροι (και παίρνουν πόζες στην τηλεόραση) άνθρωποι που έχουν την ιδιότητα του «προέδρου» ή του «ισχυρού άνδρα», ενώ όλοι γνωρίζουμε τα πάρε – δώσε τους με τη δικαιοσύνη… Μένουν ατιμώρητοι όσοι διαμαρτύρονται κλείνοντας δρόμους, όσοι (αντί να μηνύσουν εκείνους που αισχροκερδούν στις εθνικές οδούς) σηκώνουν μόνοι τους τις μπάρες, όσοι δηλώνουν ότι «παίρνουν το νόμο στα χέρια τους» όσοι καταλαμβάνουν με τα τραπεζοκαθίσματα τους δρόμους, όσοι ρυπαίνουν και ηχορυπαίνουν, όσοι παραβιάζουν το κόκκινο, όσοι παρκάρουν όπου νάναι…
ΔΕΝ έχει σημασία αν η παρανομία είναι μικρή ή μεγάλη. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία η τήρηση των νόμων δεν κάνει διακρίσεις…Με ποια λογική π.χ. κάποιοι φωνάζουν «νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη;» και δεν δέχονται ότι, αν ισχύει αυτό, τότε νόμος μπορεί νάναι και «το δίκαιο του βουλευτή», «το δίκαιο του εργολάβου», «το δίκαιο του γιατρού», «το δίκαιο του μικροπωλητή», «το δίκαιο του μετανάστη», «το δίκαιο του εφοπλιστή»; Ο καθένας με τα συμφέροντα του άλλωστε…
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πόσο ειλικρινείς είμαστε όταν λέμε ότι «στη χώρα αυτή κανείς πολιτικός δεν πάει μέσα»…Κάθε φορά που κάποιος πολιτικός υπήρχε κίνδυνος έστω και να «καθίσει στο σκαμνί», μόνοι μας οι πολίτες σπεύσαμε να τον προστατεύσουμε, εγκαλώντας εκείνους που τον παρέπεμψαν ως σκευωρούς…Εμείς οι ίδιοι άλλωστε, αυτούς που καταγγέλλουμε ότι αποφεύγουν τις συνέπειες του νόμου δεν χρησιμοποιούμε ως «μέσον» για να αποφύγουμε τις συνέπειες κάποιου άλλου νόμου; Για να μας «σβήσουν» μια κλήση της Τροχαίας, για να μας υποστηρίξουν στο δικαστήριο όταν κλείσαμε τους δρόμους, για να αποφύγουμε τις συνέπειες της φοροδιαφυγής ή της όποιας αυθαιρεσίας μας;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, με τον άλφα ή βήτα τρόπο σ’ αυτή τη χώρα ΟΛΟΙ κάποια στιγμή της ζωής μας απολαύσαμε τα προνόμια της ατιμωρησίας…Ακόμα κι ο πιο αδύναμος…Ο έσχατος…Ο ταπεινός λαθρομετανάστης που πουλάει μαϊμούδες!...Φωνάζουν οι έμποροι και τα επιμελητήρια για το παρεμπόριο, φωνάζουν οι νομαρχιακές και δημοτικές αρχές, αλλά ουδείς τον «κουνάει» από το κεντρικότατο πόστο του!...Κάτω από τα μάτια όλων απολαμβάνει το ελληνικό καθεστώς της ατιμωρησίας που εμείς το «διακρίνουμε» μόνο στους βουλευτές και τους ισχυρούς! Είμαστε μύωπες άραγε ή δεν θέλουμε να πιστέψουμε την πραγματικότητα;
ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ξαναπεί: ο σεβασμός στους νόμους είναι μέρος του πολιτισμού της καθημερινότητας…Αρκεί να δει κανείς με πόση αναίδεια φτύνουμε στο δρόμο, κατουράμε στο ύπαιθρο και παίρνουμε τη σειρά του άλλου στην «ουρά» του Ταχυδρομείου για να διαπιστώσει τη σχέση μας με την τήρηση των κανόνων…Όταν λοιπόν η κοινωνία σε διδάσκει από μικρό ότι «μαγκιά» είναι να παίρνεις τη σειρά του άλλου ή να προσπερνάς από τ’ αριστερά για να παρακάμψεις το μποτιλιάρισμα στα διόδια, το επόμενο στάδιο είναι να καλλιεργήσεις τη «μαγκιά» σε κάθε έκφανση της καθημερινής σου δραστηριότητας…Ε, δεν μπορεί αυτό να το σταματήσεις αν γίνεις κάποια μέρα βουλευτής!.....

Υ.Γ.: Διάβασα στην «Καθημερινή» ότι η Δημοτική Αστυνομία της Αθήνας στο δεκαπενθήμερο της δημαρχίας Καμίνη «έκοψε» 22.000 κλήσεις για το παράνομο παρκάρισμα! Επί Κακλαμάνη ολόκληρο το 2010 είχαν αφαιρεθεί όλες κι όλες 619 πινακίδες αυτοκινήτων…Αν δεν «πέσει» εξ’ αυτού του λόγου ο Καμίνης σημαίνει ότι αλλάζουμε…

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται… (ελληνική παροιμία)

ΔΕΝ ΞΕΡΩ γιατί, αλλά κάθε φορά που ακούω στην τηλεόραση να συζητάνε για το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και το ουράνιο που κρύβονται κάτω από τις ελληνικές θάλασσες θυμάμαι μια από τις γνωστότερες παροιμίες του ελληνικού λαού: «ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται»!..
ΔΕΝ νομίζω ότι χρειάζεται να αναλύσω το γιατί… Με δύο μόνο λόγια θα έλεγα ότι, όπως ο πτωχεύσας οικογενειάρχης, πάνω στην απόγνωση του, θυμάται ξαφνικά ένα πρωί ότι τον «έριξε» ο πατέρας στην κληρονομιά πριν από καμιά τριανταριά χρόνια και διεκδικεί το μισό χωράφι του αδελφού του, έτσι κι εμείς τώρα που διαπιστώσαμε ότι δεν μπορούμε πλέον να ζούμε άνετα γιατί μας κόβουν τις επιδοτήσεις, τα επιδόματα, τις κάρτες και τα δάνεια, θυμηθήκαμε ότι υπάρχει το ουράνιο, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε να ζούμε καλά χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια…
ΠΡΙΝ καταφύγουμε βεβαίως στη λύση του πετρελαίου, του ουρανίου και του φυσικού αερίου (τα οποία είχαμε ξεχάσει όσο βολευόμασταν με τα δανεικά) είχαμε βρει στις αποζημιώσεις που έπρεπε να μας δώσουν οι Γερμανοί για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το «φάρμακο» ώστε να μην ζοριστούμε οικονομικά… Αλλά, δεν ενέδωσε έγκαιρα η κυβέρνηση στη διατράνωση του (δίκαιου) αιτήματος και μείναμε ρέστοι… Προς το παρόν βεβαίως, γιατί μέσω Διστόμου, κάτι μπορεί να γίνει… Όμως, ευτυχώς τα όνειρα στην Ελλάδα δεν τελειώνουν ποτέ… Είτε γιατί κοιμόμαστε βαθειά, είτε γιατί αρνούμαστε να ξυπνήσουμε…
ΔΕΝ υποτιμώ την αξία της αναζήτησης πηγών πλούτου, ιδίως όταν οι ενδείξεις πείθουν πως αυτές υπάρχουν… Το τάϊμιγκ είναι που με ενοχλεί: θυμηθήκαμε τον φυσικό πλούτο όταν μας είπαν ότι πρέπει να δουλέψουμε σκληρά… Όπως και τις γερμανικές αποζημιώσεις, όταν μας έκοψαν τα δανεικά… Μέχρι να συμβεί αυτό, τα αναξιοποίητα πετρέλαια ήταν το αγαπημένο αντικείμενο κάποιων γραφικών συνωμοσιολόγων που κρατούσαν συντροφιά τους loosers της ζωής με ιστορίες για δράκους, εβραίους, αμερικανούς, τούρκους και αλλόδοξους που είχαν βάλει στο στόχαστρο τους έλληνες ορθόδοξους…
ΕΥΤΥΧΩΣ όμως που υπάρχει κι η Κύπρος… Η όποια, κόντρα σε όλες τις θεωρίες συνωμοσίας που «καταναλώνει» ο ελληνικός λαός για να δικαιολογεί τις αδυναμίες του, σπεύδει να αξιοποιήσει τον φυσικό πλούτο με ρεαλισμό και συμμαχίες ετερόκλητες (Ισραήλ, Μέρκελ, Αμερικανικές εταιρίες) όντας ήδη πλούσια από τον τουρισμό… Ο κομμουνιστής πρόεδρος Χριστόφιας δεν έχει ταμπού: συνεργάζεται με αμερικανική εταιρία στις έρευνες για το αέριο, μιλάει με τη Μέρκελ χωρίς να τον πιέζει η ιδιότητα του δανειζομένου και δεν έχει κανένα πρόβλημα να επικαλεστεί το παράδειγμα του Ισραήλ… Είναι άραγε τυχαίο ότι η μικρή Κύπρος κατάφερε με πολύ πιο τραυματικές εμπειρίες από εμάς να εξελιχθεί σε ένα κράτος πλούσιο που κέρδισε με το σπαθί του την ένταξη στην ΟΝΕ; Ούτε 40 χρόνια δεν πέρασαν από τον διαμελισμό του, αλλά αυτό δεν το εμπόδισε να προοδεύσει…
«Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ των loosers γράφτηκε από τεμπέληδες» γράφει στο τελευταίο τεύχος της LIFO ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος… Δεν αξίζει όμως, να γεράσεις κατηγορώντας τον μπαμπά σου (ή την καινούρια κοινωνία) για όσα ποτέ δεν αποτόλμησες…

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Όσα παίρνει ο άνεργος!...

ΠΡΟΧΘΕΣ τρώγαμε μια παρέα πενηντάρηδες συζητώντας για (τι άλλο;), την κρίση…Ο οικονομολόγος της παρέας έδωσε την χαριστική βολή:
- Αν η επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους φθάσει το 2020, η γενιά μας δεν μπορεί να ελπίσει σε καλύτερες μέρες…Οποιαδήποτε συνεπώς συζήτηση για τη μετά το μνημόνιο εποχή δεν αφορά εμάς, αλλά τα παιδιά μας…
ΦΥΓΑΜΕ για το σπίτι προβληματισμένοι…Ώστε, «πάει τελείωσε» λοιπόν!...Φάγαμε σε δέκα – δεκαπέντε χρόνια, όσα θα έπρεπε να φάμε σε μια ζωή και τώρα υποφέρουμε για το πισωγύρισμα…Είχαμε ονειρευτεί μια σύνταξη προνομιούχου και θα την πάρουμε κουτσουρεμένη…Είχαμε σιγουρευτεί ότι το πάρτυ (εμφιαλωμένο κρασί, σολομός, νησί το καλοκαίρι, Πράγα τα Χριστούγεννα) δεν θα τελείωνε ποτέ…Όπως και τα δανεικά, οι πιστωτικές κάρτες με απεριόριστο όριο, τα διακοποδάνεια και τα εορτοδάνεια…Φαλίρισαν λόγω της οικονομικής κρίσης οι δανειστές μας και φάγαμε τον ουρανό στο κεφάλι!...Τα πρώτα θύματα, γνωστοί και φίλοι, άνεργοι, πουλάνε σπίτια, αυτοκίνητα ή περιμένουν τον μεγάλο σεισμό…Να μη περνούσε άραγε από το μυαλό μας ότι μια μέρα θα συμβεί; Απ’ το 1990 ο Μητσοτάκης μας θύμιζε με καθημερινές του δηλώσεις πόσα χρωστούσε κάθε παιδί που γεννιόταν…Είναι δυνατόν αυτό το παιδί να έχει γίνει είκοσι χρονών σήμερα και χωρίς να δώσει φράγκο να έχει εξοφλήσει τους δανειστές του;
ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ…Αλλά προτιμούσαμε να ζήσουμε μέχρι να συμβεί το μοιραίο, ελπίζοντας ότι, αφού δεν είχε συμβεί ως τότε, μπορεί εντέλει να μη συνέβαινε ποτέ…Τα υπόλοιπα και τα ξέρουμε και τα ζούμε…Άλλος περισσότερο δραματικά κι άλλος λιγότερο…Άλλος βιώνει τον γολγοθά αμίλητος, γιατί η αυτοκριτική δεν του επιτρέπει να ρίχνει σε άλλους την ευθύνη κι άλλος οικτίρει εκείνους που τον διόρισαν γιατί δεν του χάλασαν το χατίρι τότε, προκειμένου να μη φθάσει στο χείλος του γκρεμού η οικονομία μας…Το ανάθεμα σ’ εκείνους που «έκλεψαν» είναι η κορύφωση του αδιεξόδου μας…Απευθύνεται κυρίως στους πολιτικούς και προέρχεται από πολίτες που (δύο στους τρεις!) δεν δίνουν ούτε ευρώ στην εφορία, ενώ ο πατριωτισμός κάποιων απ’ αυτούς εξαντλείται στο να βγάλουν τα χρήματα εκτός Ελλάδας γιατί απ’ τη συνολική καταστροφή για την οποία χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, μόνον αυτό τους ενδιαφέρει…
ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ δυστυχείς είμαστε όλοι…Έχουμε συνδέσει την ευτυχισμένη ζωή με το χρήμα και τίποτα άλλο…Το διεκδικούμε μετά μανίας όλοι, αριστεροί και δεξιοί, μικροί και μεγάλοι…Ακόμη κι η εκκλησία, για την κρίση έβγαλε την πλέον βαρυσήμαντη εγκύκλιο της!...Ο τρόπος με τον οποίο καταγγέλλουμε τον Πάγκαλο για το περίφημο «μαζί τα φάγαμε» κρύβει μάλλον ζήλια, παρά απαξία…
ΕΙΜΑΣΤΕ δυστυχείς, γιατί πλέον μας καθορίζουν οι ανάγκες μας…Αυτό είπα στον εαυτό μου, στο τέλος τους βαθέως προβληματισμού που προκάλεσε η συζήτηση για τη «χαμένη γενιά» της επιμήκυνσης της αποπληρωμένης του χρέους…Το 2020 θα είμαι κοντά στα εξήντα κι έχω αποφασίσει ήδη ότι δεν μου χρειάζονται πολλά: πρώτον, η δυνατότητα να εκφράζομαι ελεύθερα (ακόμη κι αν κλείσουν κανάλια κι εφημερίδες, το ίντερνετ θα μου το διασφαλίσει αυτό, αρκεί να έχει αξία η γραφή μου)…Δεύτερον, καλή υγεία…Τρίτον, το εισόδημα ενός φοιτητή (αυτό που αρκεί για μια «φοιτητική ζωή», που ήταν βεβαίως στερημένη, αλλά ΟΛΟΙ τη νοσταλγούμε!)…Τέταρτον, να έχω φίλους που άλλωστε, είναι η μεγαλύτερη περιουσία μας…Και, πέμπτον, να ονειρεύομαι «καινούργια ξεκινήματα» στη ζωή με την ελευθερία του νέου!...Ζητάω πολλά; Νομίζω όχι…Και νομίζω επίσης, ότι δεν χρειάζεται να διαδηλώσω γι’ αυτά, γιατί δεν εξαρτάται από κανέναν η ικανοποίηση των παραπάνω αιτημάτων μου…Από μένα μόνο!...Από τον καθένα μας!...Καλή χρονιά!...