Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Ο γύρος του κόσμου σε 15 μέρες…


ΜΕΧΡΙ τώρα γνωρίζαμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε να κάνει την Ελλάδα «Δανία του νότου», αφού προηγουμένως είχε ερωτοτροπήσει με το «σουηδικό μοντέλο»… Η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή φλέρταρε με το «ιρλανδικό μοντέλο», χωρίς να φαντάζεται ποτέ ότι μπορεί να χρεοκοπήσει κι αυτό… Ο Αλέξης Τσίπρας μας έφερε κάποτε το παράδειγμα της Βενεζουέλας από την οποία σκόπευε να εισαγάγει – αν καλά θυμάμαι – πετρέλαιο, ενώ ο Γιώργος Καρατζαφέρης παρ’ ότι «τουρκοφάγος» αυτοπροβάλλονταν ως ο νέος Ερντογάν της χώρας… Το μόνο που δεν αναφερόταν σε μοντέλα χωρών που εξιδανίκευε ήταν το ΚΚΕ (πιθανότατα γιατί γνώριζε πως δεν μας ήταν δύσκολο να τα φανταστούμε) αλλά, προχθές μας το ξεκαθάρισε κι αυτό… Όχι δεν είναι η Σοβιετική Ένωση το μοντέλο που προσεγγίζει αλλά – όπως είπε η κυρία Παπαρήγα που ρωτήθηκε σχετικά – το «μοντέλο της Τσεχοσλοβακίας»… Προφανώς, μετά την είσοδο των σοβιετικών τανκς στην Πράγα, που το «έστρωσαν»…

Η ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ μας στον πλανήτη δια των φαντασιώσεων των κομμάτων πάντως, δεν τελειώνει εκεί… Οι ακροδεξιοί μετά τις γαλλικές εκλογές θέλουν να γίνουμε «Γαλλία» στο σκέλος τουλάχιστον της ξενοφοβικής αντίδρασης στη μαζική είσοδο των ξένων, ενώ οι θιασώτες της τεχνοκρατικής αντιμετώπισης του οικονομικού αδιεξόδου προτείνουν να γίνουμε «Ιταλία» διορίζοντας μια κυβέρνηση τεχνοκρατών… Κι όλοι μαζί, τρέμουμε μη γίνει η Ελλάδα Βουλγαρία, αν δεν νοιώθουμε ήδη Βούλγαροι με τις μειώσεις του μισθού και την πτώση του βιοτικού μας επιπέδου… Το παράδοξο είναι ότι την ώρα που εμείς φοβόμαστε μη γίνουμε Βουλγαρία, όλες οι άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα (Ισπανία, Πορτογαλία, Ολλανδία) τρέμουν μη γίνουν Ελλάδα!...

ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ είναι πως και ανάμεσα στις χώρες – όπως και ανάμεσα στους ανθρώπους άλλωστε – υπάρχουν παραδείγματα προς μίμηση και παραδείγματα προς αποφυγή… Στα προς μίμηση είναι με βάση τις προτιμήσεις των Ελλήνων πολιτών η Δανία, η Σουηδία, η Ιταλία, η Βενεζουέλα, η Ιρλανδία, ακόμη και η Τσεχοσλοβακία του υπαρκτού, στα προς αποφυγή είναι μόνο η Βουλγαρία και η Ελλάδα!..

ΚΙ ΑΝΤΙ αυτό να μας κινητοποιήσει ώστε να φτιάξουμε το δικό μας μοντέλο μέσα από την κρίση, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πως δεν θα γίνουμε αυτό που δεν θα αποφύγουμε τελικά, γιατί ξοδευόμαστε στη διασταύρωση των φαντασιώσεων μας….

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ δεν είναι να αντιγράψουμε μοντέλα συνεπώς… Το ζήτημα είναι να αντιγράψουμε καλές πρακτικές κατά περίσταση και δια της συνθέσεως να φτιάξουμε το δικό μας μοντέλο… Που δεν θα είναι – όπως τώρα παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά παράδειγμα προς μίμηση… Για να συμβεί αυτό πρέπει να πιστεύουμε στη σύνθεση των απόψεων … Αλλά, εμείς ως γνωστόν, δυσκολευόμαστε να οργανώσουμε ένα απλό debate, θα οργανώσουμε ολόκληρο κράτος;

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά….*



*Ολαρία, ολαρά:: τραγούδι

του Διονύση Σαββόπουλου

ΘΑ ΨΗΦΙΣΩ «Χρυσή Αυγή»!.. Ο φίλος μου ήταν ανένδοτος στη συζήτηση μας την περασμένη Πέμπτη… «Μα» προσπαθούσα να τον ευαισθητοποιήσω: «θα ψηφίσεις τους νεοναζί γιατί θεωρείς ότι οι άλλοι απέτυχαν»; «Ναι» μου απαντούσε, «θέλω να τους τιμωρήσω»!.. «Ωραία λοιπόν, αφού θέλεις να τους τιμωρήσεις, ψήφισε τον Τζημερο της «Δημιουργία Ξανά»… «Πλάκα μου κάνεις…» αντέδρασε… «Εγώ δεν θέλω απλώς να τους αγνοήσω… Θέλω να τους «τη σπάσω»!..

Ο ΙΔΙΟΣ διάλογος με άλλον φίλο μου, είχε ως αφορμή την πρόθεση του να ψηφίσει ΚΚΕ: «Θέλω να τους «τη σπάσω», θα ψηφίσω ΚΚΕ… Είναι το μόνο συνεπές κόμμα κατά τη γνώμη μου… Ούτε κωλοτουμπες, ούτε στρίβειν δια του αρραβώνος… Ας τους δοκιμάσουμε κι αυτούς στο κάτω – κάτω…».

ΕΝΝΙΑ στους δέκα συνομιλητές (φίλοι, συγγενείς κλπ) αποκλείουν κατηγορηματικά το να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στις εκλογές της 6ης Μαΐου… Άλλοι θα αδιαφορήσουν, άλλοι θα απέχουν, άλλοι θα καταφύγουν στους «μικρούς» (Καμμένο οι δεξιόστροφοι, Κουβέλη οι αριστερόστροφοι) κι άλλοι στα άκρα για να εκδικηθούν…

ΠΡΙΝ από ένα μήνα, σε ένα ιταλικό κανάλι του Μπερλουσκονι είδα μια… υποκίτρινη εκπομπή που λοιδορούσε μάλλον λαϊκίστικα τους Ιταλούς βουλευτές για τις υψηλές συντάξεις που παίρνουν, την ώρα που τα λαϊκά στρώματα (κι εκεί, όπως εδώ) υποφέρουν… Στο πλαίσιο εκείνης της εκπομπής ένας προσκεκλημένος θυμήθηκε ότι μόλις πρόσφατα (με τη συμπλήρωση του εξηκοστού της έτους) η πορνοσταρ Ιλονα Σταλερ, η αλησμόνητη Τσιτσιολινα πήρε σύνταξη βουλευτού ύψους 3.000 ευρώ!..

Η ΤΣΙΤΣΙΟΛΙΝΑ όπως θα θυμάται ο αναγνώστης που έζησε έντονα τη δεκαετία του 80 ήταν μια ουγγρικής καταγωγής πορνοσταρ που έβαλε υποψηφιότητα (μαζί με πολλά αλλά φολκλορικά στοιχεία) με το Partito Radicale του Μάρκο Πανελα για να λοιδορήσει την εκλογική διαδικασία… Και εξελέγη!.. Είχε επισκεφτεί μάλιστα την Ελλάδα το 1987 μαζί με την αποκληθείσα αργότερα «αγία Μοάνα», μια άλλη πορνοστάρ τη Μοάνα Ποτσι που οι αφελείς Ιταλοί έσπευσαν να «αγιοποιήσουν» μόλις προσβλήθηκε από καρκίνο και έγινε θεούσα στα τελευταία της, αφορίζοντας τον αμαρτωλό της βίο…

ΤΣΙΤΣΙΟΛΙΝΑ και Μοανα (μια «κούκλα» η τελευταία) εκπροσώπησαν κάποια στιγμή την ανάγκη της ιταλικής κοινωνίας να τιμωρήσει τον έκλυτο βίο και να εξαγνιστεί η ίδια για τις επιλογές της… Με τη διαφορά ότι το μόνο που απέμεινε από αυτή την απόπειρα είναι η σύνταξη της μιας πορνοσταρ και το φωτοστέφανο της δεύτερης… Κατά τα αλλά ούτε η πολιτική ζωή της Ιταλίας βελτιώθηκε, ούτε οι επιλογές των ψηφοφόρων, που επί μια 20ετια στη μετά Τσιτσιολίνα εποχή, ψηφίζουν Μπερλουσκόνι… Ενώ και οι πορνοστάρ από το περιθώριο του καλτ κινηματογράφου βρέθηκαν μαζικά πλέον μέσω της κρεβατοκάμαρας του Μπερλουσκόνι στο ιταλικό κοινοβούλιο…

ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΣΟΥΜΕ λοιπόν, για να γυρίσουμε στα δικά μας, και τα δυο μεγάλα κόμματα και τους πολιτικούς μας… Να προσέξουμε όμως… Αν προϊόν της οργής μας είναι να βρεθεί με σύνταξη βουλευτού κάποτε η Βάνα Μπάρμπα και με πολιτικό φωτοστέφανο ο Μιχαλολιακος της «Χρυσής Αυγής» καλύτερα η αποχή… Και «τιμωρεί» αυτούς που μας κυβέρνησαν και προφυλάσσει από επιπόλαιες ενέργειες…

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Αυτοκτονίες συνταξιούχων στην Ιαπωνία…



ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
πήγα το 2002…Επισκέφθηκα το Τόκιο, την Οζάκα και το Κιότο….Ήθελα πολύ να επισκεφθώ αυτή τη χώρα, επηρεασμένος από το (αυτοβιογραφικό) βιβλίο του ιδρυτή της SONY Άκιο Μορίτα, που με τίτλο «Made in Japan» είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Ροές» το 1984 στην Ελλάδα με ελληνικό υπότιτλο «το ιαπωνικό θαύμα»…

ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ του ο Μορίτα περιγράφει το πώς μια χώρα βγαίνει από τα συντρίμια του πολέμου και καταφέρνει να γίνει παγκόσμια οικονομική δύναμη, στηριζόμενη στο όραμα για μια καλύτερη ζωή, στην πειθαρχημένη υπηρέτηση του οράματος, στη δημιουργική έμπνευση, στην καινοτομία και στην αφοσίωση στον στόχο…

ΕΙΧΕ συνεισφέρει στην περιέργειά μου για το πώς σκέφτονται και λειτουργούν οι Ιάπωνες, η συζήτηση μ’ ένα φίλο πανεπιστημιακό που δίδασκε ως επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Τόκιο: «η εργασιακή τους ηθική», μου έλεγε, «είναι απίστευτη…Καμιά σχέση με τη δική μας…Δεν είναι ψέμα αυτό που έλεγε ο δημοσιογράφος Γιάννης Μαρίνος, ότι διαδηλώνουν όχι με απεργίες, αλλά φορώντας στραβά το καπελάκι τους εις ένδειξη διαμαρτυρίας»…

ΤΕΛΙΚΑ, όπως συμβαίνει σε κάθε ταξίδι ολίγων ημερών, όλα αυτά δεν είχα την ευκαιρία να τα διαπιστώσω…Εντυπωσιασμένος ωστόσο, από μια αποστροφή του βιβλίου του Μορίτα που γράφει ότι έβαλε τη γυναίκα του να ιδρύσει μέσα στο εργοστάσιο της SONY γραφείο συνοικεσίων ώστε να παντρεύονται μεταξύ τους οι εργαζόμενοι της εταιρίας, που λόγω της αφοσίωσης τους στη δουλειά δεν είχαν χρόνο για φλέρτ (!!!), αναζήτησα συζητώντας με μια ομάδα ιαπώνων δημοσιογράφων κατά πόσο ολ’ αυτά είναι μύθος και κατά πόσο πραγματικότητα…

ΜΙΑ ΑΠΟ τις απαντήσεις που έλαβα, είναι και η αφορμή που σήμερα, από το πουθενά, θυμήθηκα αυτό το ταξίδι στην Ιαπωνία. «Ναι», μου είπε, ένας συνάδελφος στο Τόκιο «η εργασιακή μας ηθική διαφέρει απ’ αυτή της Ευρώπης και πιθανότατα, αδυνατεί να την καταλάβει ο Ευρωπαίος»…Και μου εξιστόρησε ότι με το τέλος του ωραρίου στη δουλειά, το πρόβλημα όλων των εργαζομένων είναι ποιος θα σηκωθεί πρώτος από το γραφείο του…«Δηλαδή;» απόρησα…«Κανείς δεν επιθυμεί να είναι αυτός που θα αφήσει το γραφείο του πρώτος!...Είναι σα να στέλνει στους υπόλοιπους το μήνυμα ότι βιάζεται να φύγει από τη δουλειά!» μου απάντησε…Γελούσα και γελούσαν με την αντίδραση μου…Πάνω εκεί, για να με πείσουν περιέγραψαν το φαινόμενο των συχνών αυτοκτονιών συνταξιούχων, οι οποίοι δίνουν τέλος στη ζωή τους μόλις βγαίνουν στη σύνταξη γιατί θεωρούν ότι αδυνατούν πλέον να συνεχίσουν να προσφέρουν με τη δουλειά τους στο κοινωνικό σύνολο!...Αισθάνονται ότι δεν είναι χρήσιμοι πλέον στην κοινωνία!....

ΥΠΟΘΕΤΩ ότι αντιλαμβάνεσθε περισσότερο πλέον τον λόγο για τον οποίο θυμήθηκα εκείνο το ταξίδι μου στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου…Για να αντιπαραβάλω τους λόγους που οδήγησαν έναν έλληνα συνταξιούχο στην αυτοκτονία με τους λόγους για τους οποίους κάποιοι συνομήλικοί του αυτοκτονούν στην Ιαπωνία…Προς άρσιν παρεξηγήσεων δεν προτίθεμαι να εκθειάσω το ιαπωνικό μοντέλο…Μ’ αρέσει ο ελληνικός τρόπος ζωής και δεν πιστεύω ότι ο μοναδικός σκοπός της ζωής τού ανθρώπου είναι η δουλειά… Αναφέρθηκα όμως στο παράδειγμα της Ιαπωνίας, που συνιστά μια ακραία ίσως στάση ζωής, για να το αντιπαραβάλω με το ελληνικό παράδειγμα που βρίσκεται στο εντελώς αντίθετο άκρο… Το συμπέρασμα μου είναι ότι αν αντλούσαμε ικανοποίηση και από την προσφορά μας στο κοινωνικό σύνολο δεν θα νοιώθαμε τόση εξάρτηση από το ύψος του μισθού μας… Η ηθική αμοιβή θα λειτουργούσε ως «επίδομα» που προσφέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση από εκείνο του «ζεστάματος της μηχανής» ή της «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία»…

ΒΕΒΑΙΩΣ, για να συμβεί αυτό χρειάζεται να υπάρχει μια σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα σε όλους τους παράγοντες της δημόσιας ζωής. Χρειάζεται ο πολίτης να νοιώθει ότι οι κόποι του δεν πάνε χαμένοι. Ότι πράγματι δημιουργεί ένα «οικονομικό θαύμα» η δουλειά του. Ότι την υπεραξία της εργασίας του δεν την καρπούται ένας εργοδότης που παριστάνει συνεχώς τον κακομοίρη για να αποφύγει τις αυξήσεις και τις υπερωρίες. Ότι ο πλούτος που παράγει η σκληρή του δουλειά θα του επιστραφεί με καλές υπηρεσίες στην περίθαλψη, την παιδεία, το βιοτικό του επίπεδο…

ΟΤΑΝ συντρέξουν όλα αυτά μαζί, τότε το «ιαπωνικό θαύμα» θα μπορούσε να γίνει και ελληνικό…Αλλά για να συμβεί κάτι τέτοιο χρειάζεται μια ιστορική συγκυρία: ηγέτες με δυνατά επιχειρήματα προς τη κατεύθυνση της δημιουργίας (και όχι του …αγώνα) και λαός που δεν παραμυθιάζεται από λαϊκιστές και σενάρια συνωμοσίας…

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Κόσμος πάει κι έρχεται στην πολιτική…


ΤΙΣ τελευταίες ημέρες ο ένας μετά τον άλλον επώνυμοι πολιτικοί ανακοινώνουν αυτό που με ανακούφιση υποδέχεται η ελληνική κοινωνία: την έξοδο τους από την πολιτική ζωή του τόπου…Από την περασμένη Κυριακή, μετράμε πολλές τέτοιες εντυπωσιακές εξόδους…Του κ. Θεόδωρου Παγκάλου και του κ. Σωκράτη Ξυνίδη…Του κ. Σταύρου Δήμα…Του κ. Δημήτρη Σιούφα…Του κ. Νίκου Σαλαγιάννη…Του κ. Σωτήρη Χατζηγάκη…Και πολλές ακόμα, πολιτικών μικρότερου βεληνεκούς

ΘΕΤΙΚΟ είναι το ότι ανανεώνεται η Βουλή…Ο κόσμος δέχεται με ανακούφιση αυτές τις αποχωρήσεις, γιατί θεωρεί ότι τις προκάλεσε η αντίδραση του… Η οργή του για τη συμπεριφορά πολιτικών που εμπιστεύτηκε με την ψήφο του και (θεωρεί ότι) τον πρόδωσαν…

ΣΤΟ μεταξύ, οι αναχωρήσεις (όπως στα αεροδρόμια έτσι και στην πολιτική) πάνε χέρι – χέρι με τις αφίξεις… Και οι αφίξεις ως τώρα, δεν έχουν να μας παρουσιάσουν κάτι που να κάνει follow up στην ανακούφιση που προκαλούν οι αναχωρήσεις: δύο πολιτικών που αποσύρονται (των κ.κ. Δήμα και Σκρέκα της Ν.Δ.) ετοιμάζονται οι γιοι… Ο ένας εξ αυτών μάλιστα που φιλοδοξεί να αντικατασταθεί στο κοινοβούλιο από τον γιο του, ο κ Δήμας δηλώνει ότι δεν αποσύρεται από την πολιτική, απλώς δεν θα είναι υποψήφιος… Το ίδιο και ο κ. Σωτήρης Χατζηγάκης, ο οποίος προσωρινά λέει δεν θα πολιτευθεί, γιατί σκοπεύει να επανέλθει όταν αποχωρήσει από την ηγεσία της ΝΔ ο Σαμαράς!... Προφανώς ελπίζει σε μια θριαμβευτική επανεκλογή στα ογδόντα του!....

ΣΤΟ λεγόμενο «νέο αίμα» τώρα: τέως Οννεδίτες που νοιώθουν ότι ήρθε η ώρα να γίνουν οι νέοι Βουλγαράκηδες και Μεϊμαράκηδες ετοιμάζονται να εκτεθούν στην αγάπη του λαού και να κοντραριστούν με τους εν ενεργεία «δεινόσαυρους» με περισσότερες προϋποθέσεις επιτυχίας… «Λουφαγμένοι» εως πρόσφατα Πασόκοι πιέζονται να αναλάβουν το ρίσκο της έκθεσης στο ψηφοδέλτιο, γιατί «το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη» δεν θα πεθάνει… Και δεκάδες πρώην και νυν αφισοκολλητές της Αριστεράς ετοιμάζονται να στρατευθούν χωρίς φιλοδοξίες σε ψηφοδέλτια όπου το κόμμα και η «γραμμή» (και όχι η ψήφος) θα αποφασίσει για το ποιος θα πάρει την καρέκλα στο κοινοβούλιο και ποιοι θα συνεχίσουν να λιώνουν τα παπούτσια τους στις διαδηλώσεις…

ΥΠΑΡΧΟΥΝ κι ορισμένες εκλεκτές αφίξεις: η πρώην γραμματέας του Χριστοφοράκου υποψήφια με τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό! Ναι, ναι!...Ο Γιαννάκης Παπαμιχαήλ!.. Ο Τέρενς Κουϊκ επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του κόμματος του Πάνου Καμμένου!.. Τι είχες Γιάννη μ; Τι είχα πάντα…

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ χρόνια η Βουλή ανανεώνεται συστηματικά: περίπου το 30% των εδράνων της μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, το 2000, το 2004, το 2007, το 2009 καταλαμβάνεται από νέα πρόσωπα… Αίσθηση ότι άλλαξε κάτι όμως όλα αυτά τα χρόνια, δεν υφίσταται… Και δεν υφίσταται προφανώς, γιατί όσοι επιχειρούν να διεμβολίσουν το πολιτικό σύστημα όλα αυτά τα χρόνια είναι παιδιά του ίδιου συστήματος: της χειραψίας και της υπόσχεσης αν πολιτεύονται με τα αστικά κόμματα και του αγώνα και της «ανατροπής» αν πολιτεύονται με τα αντιπολιτευόμενα κόμματα της Αριστεράς… Το πραγματικά «νέο αίμα» στην πολιτική ήταν αυτό που ήρθε με τον ΛΑΟΣ πριν μερικά χρόνια: κυρίως τηλεσταρ περιθωριακών λαϊκών εκπομπών του μεσημεριού που πήραν τη θεωρία της συνωμοσίας από τον τηλεοπτικό δέκτη και τον έβαλαν στη Βουλή!...Ήταν άραγε καλύτεροι απ’ τους παλιούς;

Ο «ΘΑΝΑΤΟΣ του παλιού» φαίνεται ότι σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση θα «σαρώσει» τη Βουλή…Θάναι όμως πράγματι «θάνατος του παλιού» ή μια απλή αλλαγή προσώπων που εκπροσωπούν το ίδιο ακριβώς πράγμα; Η ονοματολογία των τελευταίων ημερών μόνον ενθαρρυντική δεν είναι για το μετά…Για να μην πει κανείς ότι, επειδή γίνεται και με στοιχεία τυχοδιωκτισμού (νέοι έρχονται γιατί συνιστά ευκαιρία η φθορά των παλιών κι όχι γιατί έχουν κάτι να πουν, φθαρμένα ονόματα που άλλαξαν κόμμα κι αναβαπτίζονται ως αντιμνημονιακά κ.λ.π.) μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερα αποτελέσματα…

ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ η ανάγκη του λαού να «τιμωρήσει» άμεσα τους παλιούς πολιτικούς έφερε τον Μπερλουσκόνι…Κι αυτός με τη σειρά του έβαλε όλες τις σταρλετ της τηλεόρασης στη Βουλή…Καλύτερα ή χειρότερα από πριν; Μάλλον χειρότερα…