Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Δάσκαλε που δίδασκες…

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ και γράφονται τόσα για τη συμπεριφορά και τις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων τον τελευταίο καιρό, που θα μπορούσε ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αυτής της χώρας να κατηγορηθούμε για …ρατσισμό. Αν δεν γίνεται αυτό είναι πρώτον, γιατί και οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι γνωρίζουν πως η εικόνα που έχουμε διαμορφώσει γι αυτούς δεν βοηθάει ώστε να τους δούμε με περισσότερη συμπάθεια και δεύτερον, γιατί γνωρίζουν επίσης ότι η νοοτροπία που τους καταλογίζουμε δεν «χρεώνεται» μόνο σ’ αυτούς, αλλά στη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας που παρ’ ότι τους «βρίζει», τους θεωρεί παράδειγμα προς μίμηση και «σπρώχνει» τα παιδιά της να «βολευτούν» αναλόγως…
ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ωστόσο κανείς, η …ρατσιστική μας συμπεριφορά εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, τούτη τουλάχιστον τη δύσκολη περίοδο που κινδυνεύουν τα όποια προνόμιά τους, να τους καταστήσει περισσότερο προσεκτικούς, περισσότερο υπεύθυνους και συνεπώς λιγότερο εκτεθειμένους στην δική μας κακοβουλία…Πλην όμως, τέτοιες απαιτήσεις μάλλον είναι πολύ …γερμανικές για να τις έχει κανείς στην χώρα μας…Έτσι, με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι την ώρα ακριβώς που όλοι θέτουν θέμα ευσυνειδησίας των δημοσίων υπαλλήλων, τα υπουργεία Εσωτερικών και Παιδείας συνεχίζουν να εκδίδουν εγκυκλίους ώστε την επομένη μιας εθνικής εορτής να προσέλθουν κανονικά στην εργασία τους!...Δεν πρόκειται βεβαίως για «προβοκάτσια» των υπουργείων εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά για μια απόπειρα να ξεχάσουν το σύνηθες «γεφύρωμα» δυο αργιών (της Πέμπτης, 25ης Μαρτίου εν προκειμένω με το Σαββατοκύριακο) με μια ενδιάμεση «κοπάνα»!...
ΣΤΗΝ περίπτωση των υπαλλήλων του υπ. Εσωτερικών μια τέτοια «κοπάνα» ουδεμία άλλη επίπτωση έχει πέραν της επιβεβαίωσης του γενικότερου «ωχαδερφισμού» που διακρίνει τον αντιπαραγωγικό μας δημόσιο τομέα. Στην περίπτωση όμως των υπαλλήλων του υπ. Παιδείας, η επίπτωση είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτική του πως διαμορφώνεται η εργασιακή ηθική της συγχρόνου Ελλάδος. Κι αυτό, διότι η εγκύκλιος δεν απευθύνεται στον ανήλικο (και προφανώς ανώριμο) πληθυσμό της σχολικής κοινότητας, αλλά στον ενήλικο που έχει ως πρώτιστο μάλιστα καθήκον του να ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΕΙ!!! Τουτέστιν: το υπουργείο θεώρησε ότι όλοι οι μαθητές (του Λυκείου, του Γυμνασίου, του Δημοτικού, ακόμη και του Νηπιαγωγείου!) δεν ήταν ύποπτοι «κοπάνας», ενώ δεν θεώρησε το ίδιο για τους εκπαιδευτικούς! Καλύτερο «μάθημα» για το πως αντιλαμβάνεται τις «υποχρεώσεις» της η ενήλικη κοινωνία δεν ήταν δυνατόν να λάβει η ανήλικη…
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να πει κανείς ότι η εγκύκλιος του υπουργείου μπορεί να είχε ως στόχο το να συκοφαντηθεί μ’ έναν ακόμη τρόπο ο δημόσιος τομέας. Μακάρι να συνέβαινε αυτό…Δυστυχώς, όλοι γνωρίζουμε ότι δεν αδικούν τη συμπεριφορά των δημοσίων υπαλλήλων τέτοιες εγκύκλιοι, αλλά να την αλλάξουν προσπαθούν…Με τη διαφορά όμως, πως βελτίωση δεν πρόκειται να δούμε ποτέ, όσο απουσιάζουν οι «κυρώσεις» για όσους χαρακτηρίζονται απ’ αυτή την απαράδεκτη συμπεριφορά: γιατί ο μεν μαθητής γνωρίζει ότι η «κοπάνα» τιμωρείται με απουσία κι οι πολλές απουσίες με χάσιμο της σχολικής χρονιάς, ενώ ο δημόσιος υπάλληλος κι ο εκπαιδευτικός που θα την «κοπανήσει», το πολύ – πολύ να υποστεί το …μαρτύριο της «έγγραφης επίπληξης» που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για την καριέρα του…

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Διασταύρωση κρίσεων…

ΔΕΝ είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η «κρίση» που παράγεται μέσα από τις ατέρμονες συζητήσεις στα ΜΜΕ συνιστά μεγαλύτερο πρόβλημα από την ίδια την οικονομική κρίση. Δεν έχουν δίκαιο βέβαια…Η οικονομική κρίση δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας των δημοσιογράφων…Είναι δημιούργημα της ελληνικής κοινωνίας σε συνδυασμό με τη διεθνή συγκυρία. Τα ΜΜΕ ευθύνονται απλώς, για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται το φαινόμενο της κρίσεως…Εδώ και ένα εξάμηνο, από το πρωί ως το βράδυ δεν ασχολούνται με άλλο θέμα και το κάνουν με τρόπο τουλάχιστον αδιέξοδο….Ασχολούνται κυρίως με την απόδοση ευθυνών («τις πταίει ;» είναι το μόνο ερώτημα) και όχι με το πώς θα δημιουργηθούν προοπτικές υπέρβασης της κρίσης…Ασχολούνται κυρίως με τη διασταύρωση επιχειρημάτων σχετικά με το «πώς φτάσαμε» ως εδώ και ελάχιστα ως καθόλου με το κατά πόσο είναι εύκολο να βγούμε από το τέλμα….
ΦΡΑΣΕΙΣ κλισέ όπως: «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», «να μπει ένας στη φυλακή», «πληρώνουν τα συνήθη υποζύγια», περιγράφουν αν μη τι άλλο την απροθυμία μας να περάσουμε από το στάδιο της διάγνωσης στη θεραπεία… Ως πότε άραγε θα συζητάμε, ενώ όλοι υποστηρίζουμε ότι η θεραπεία έπρεπε να έχει αρχίσει πολύ πριν φθάσουμε στο σημερινό αδιέξοδο;
Η ΕΥΘΥΝΗ βέβαια γι’ αυτόν τον ατελείωτο δημόσιο διάλογο δεν ανήκει μόνο στα ΜΜΕ…Δεν συζητούν άλλωστε τα μέλη της δημοσιογραφικής οικογένειας μεταξύ τους για την κρίση, αλλά και οι «προσκεκλημένοι» τους…Κι οι «προσκεκλημένοι» δεν είναι μόνο πολιτικά στελέχη με αξιώματα (που θάπρεπε κυρίως να ασχολούνται με την υπέρβαση της κρίσης και όχι με την ανάλυση της), αλλά και τραπεζίτες, συνδικαλιστές, επιχειρηματίες, εργαζόμενοι, οικογενειάρχες, καταναλωτές, απλοί άνθρωποι συνταξιούχοι, νοικοκυρές, νέοι και νέες….Όλη η κοινωνική διαστρωμάτωση βρίσκεται εδώ κι ένα εξάμηνο on air: σε «παράθυρα», σε panels, σε ζωντανές συνδέσεις (στο δρόμο, στα ΚΑΠΗ, στις λαϊκές, σε σαλοτραπεζαρίες)…Αντί να σηκώσουμε τα μανίκια και να δουλέψουμε για να «βγάλουμε το κάρο από τη λάσπη» επιδεικνύουμε τη γνώμη μας, τη γνώση μας, την αμάθεια μας, την οργή μας, την ημιμάθειά μας…Μουντζώνουμε, καταριόμαστε, καταγγέλλουμε, αποδοκιμάζουμε, επιδοκιμάζουμε, απαντούμε στους Γερμανούς, μεμφόμαστε τους Ευρωπαίους, οικτίρουμε τον καπιταλισμό, βρίζουμε αυτούς που δεν ψηφίσαμε, αλλά κι αυτούς που ψηφίσαμε….
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν το συζήτησαν τόσο στις άλλες χώρες που βρέθηκαν στη δική μας θέση…Στην Αργεντινή, στην Ουγγαρία, στη Λετονία, στην Ισλανδία, την Ιρλανδία…Φρονώ ότι το συζήτησαν κι εκεί, αλλά όχι σε τέτοιο επίπεδο: μόνο οι πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές των εθνικής εμβέλειας καναλιών στην Ελλάδα, καλύπτουν καθημερινά τηλεοπτικό χρόνο 24 ωρών! Προσθέστε τις συζητήσεις στα δελτία ειδήσεων, τις λεγόμενες ενημερωτικές εκπομπές και πολλαπλασιάστε το σύνολο όλου αυτού του χρόνου επί επτά για να δείτε ότι εβδομαδιαίως συζητούμε το πρόβλημα χίλιες φορές περισσότερο απ’ ότι προσπαθούμε εν τοις πράγμασιν να το αντιμετωπίσουμε! Προσθέστε και τον χρόνο που «ξοδεύουν» άλλα 150 περιφερειακά τηλεοπτικά κανάλια, χιλιάδες ραδιόφωνα στην Αθήνα και την περιφέρεια και θα καταλάβετε ότι ο όγκος της φαιάς ουσίας που έχουμε ξοδέψει εδώ και ένα εξάμηνο δεν αφήνει περιθώρια για περαιτέρω δράσεις!...
ΣΤΙΣ άλλες χώρες με ανάλογο πρόβλημα, ακόμη κι αν το συζήτησαν τόσο (που το αποκλείω) δεν στάθηκαν μόνο στα λόγια: οι Ούγγροι έδιωξαν 100.000 δημόσιους υπαλλήλους, οι Ιρλανδοί «έβαλαν την ουρά στα σκέλια» μείωσαν δραματικά τους μισθούς και δουλεύουν για να ανακάμψουν με χρονοδιάγραμμα, οι Αργεντινοί με σαφώς μικρότερο χρέος αντιμετώπισαν την κατάσταση με πολύ σκληρότερα μέτρα…Εμείς εδώ συζητάμε επί ένα εξάμηνο για το τι θα κάνουμε…Κι όταν η κυβέρνηση μας (έστω και με τρομερή καθυστέρηση) αποφάσισε να πάρει κάποια μέτρα, ξεκινήσαμε δεύτερο γύρο συζητήσεων για το αν έπρεπε να είναι αυτά τα μέτρα και ποια θα έπρεπε να είναι…Δεν ισχυρίζομαι ότι η συζήτηση κάνει κακό, ούτε ότι είναι περιττή…Όταν γίνεται «με μέτρο» και με όρους που συμβάλλουν στη διαμόρφωση μίας λογικής για την υπέρβαση της κρίσης είναι και χρήσιμη και απαραίτητη για την άρση των όποιων επιφυλάξεων…Στην περίπτωση μας όμως, δεν πρόκειται περί αυτού…Πρόκειται απλώς για τη διασταύρωση δύο κρίσεων: της οικονομικής, με την κρίση αξιοπιστίας που χαρακτηρίζει όλους όσοι μετέχουν σ’ αυτό που ονομάζεται δημόσιος λόγος…

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Αμύνεσθαι περί …πάρτης!...

ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ δεν είναι ότι ο Γ. Παπανδρέου χρησιμοποίησε αυτό το τελείως αφελές παράδειγμα των ανθρώπων που τον βρίσκουν στο δρόμο και προθυμότατα του δηλώνουν πως θα θυσίαζαν τον μισθό τους για να σωθεί η ελληνική οικονομία… Το φοβερότερο είναι πως ΚΑΝΕΙΣ από εμάς δεν πίστεψε ότι υπάρχουν τέτοιοι έλληνες: «ποιος είναι αυτός ο έλληνας;», «που είναι να πάω να του πάρω συνέντευξη;» ρωτούσε η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη σε ένα από τα πρωϊνάδικα της τηλεόρασης…
ΠΡΑΓΜΑΤΙ, θα ήθελα κι εγώ να τον γνωρίσω αυτόν τον Έλληνα… Αλλά θα συμφωνήσω και με την κυρία Κανέλλη και με όσους λοιδόρησαν την αποστροφή αυτή του λόγου του πρωθυπουργού στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ: δεν υπάρχει!.. Δεν έχω στοιχεία που να το αποδεικνύουν, αλλά για να αντιδράσαμε όλοι κατ’ αυτόν τον τρόπο μόλις το ακούσαμε από τον πρωθυπουργό πάει να πει ότι αποκλείουμε να υπάρχει τέτοιος έλληνας… Κι αν υπάρχει πάλι, υποθέτω ότι όλοι μας τον θεωρούμε κορόιδο!...Και προφανώς είναι, γιατί ο σύγχρονος πατριωτισμός δεν επιβάλλει να συνεισφέρεις όταν η χώρα σου κινδυνεύει με πτώχευση, αλλά να λες ότι πίστεψες τον Παπανδρέου όταν έλεγε «υπάρχουν λεφτά» (ενώ απορούσες που το έλεγε τότε, γνωρίζοντας τις προεκλογικές απάτες) και να του ζητάς τώρα και τα ρέστα!.. Σύγχρονος πατριωτισμός επίσης, είναι να θυμάσαι ξαφνικά τώρα (κι αφού έκανες το κορόιδο τόσες δεκαετίες) ότι οι Γερμανοί μας χρωστούν τις αποζημιώσεις και να απαιτείς (γιατί όχι) και μια προκαταβολή γι αυτά που θα κάνουν αν γίνει τρίτος Παγκόσμιος!.. Σύγχρονος πατριωτισμός είναι να στέλνεις επιστολές σε όλες τις comme il faut εφημερίδες με ιδέες για το πώς θα σωθεί η οικονομία μας και μόλις ακούς ότι θα φορολογήσουν τις καταθέσεις να τις βγάζεις στο εξωτερικό… Σύγχρονος πατριωτισμός δεν είναι να λες στον πρωθυπουργό «σου δίνω τον μισθό μου για να σωθεί η οικονομία», αλλά να παίρνεις (εσύ κι άλλοι 60.000 πατριώτες) τη σύνταξη του μακαρίτη και να καταγγέλλεις το κράτος ότι είναι ανοργάνωτο επειδή δεν σε έπιασε…
ΕΙΝΑΙ ένα ζήτημα προς διερεύνηση το πώς από το «αμύνεσθαι περί πατρις» φθάσαμε στο «αμύνεσθαι περί …πάρτης» σ’ αυτή τη χώρα…Η εύκολη δικαιολογία είναι το «ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».Τουτέστιν: επειδή ο λαός βλέπει τους πολιτικούς να κοιτάζουν μόνο την …πάρτη τους, οδηγήθηκε κι αυτός σε ανάλογη συμπεριφορά…Εν μέρει ισχύει αυτό, αλλά αναρωτιέμαι: η χήρα των 75 ετών που μεγάλωσε σε μια εποχή που (κατά την άποψη των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας) υπήρχαν αξίες στην ελληνική κοινωνία δεν έχει καθόλου αντισώματα και εισπράττει κάθε μήνα παρανόμως τον μισθό του μακαρίτη; Και καλά μια και δυο χήρες μπορεί να παρασύρθηκαν από τους πολιτικούς που «κλέβουν» και να επέδειξαν παραβατική συμπεριφορά…Όταν 60.000 χήρες και χήροι κάνουν το ίδιο, δεν είναι κοινωνικό φαινόμενο;
ΑΚΟΜΗ χειρότερα: ενώ ως κοινωνία όλοι φωνάζουμε να «φέρουν πίσω τα κλεμμένα» όσο αφαίμαξαν τα ασφαλιστικά ταμεία, δεν κάνουμε το ίδιο για τους 60.000 συμπατριώτες μας που εξακολουθούσαν να παίρνουν τη σύνταξη του μακαρίτη! Προφανώς, γιατί κλοπή θεωρείται μόνο το ν’ αφαιρεί ένας άνθρωπος ένα εφ’ άπαξ ποσό και όχι 60.000 μικροποσά επί μήνες ή χρόνια!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, όλα τα παραπάνω οδηγούν το συμπέρασμα ότι η απάντηση στο ερώτημα «που πήγαν τα λεφτά» δεν είναι μια, αλλά πολλές…Προκύπτει αυτό κι από τον τρόπο με τον οποίο εδώ και μήνες τώρα συζητούμε το πρόβλημα: να πληρώσουν οι πλούσιοι ο ένας, να πληρώσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι ο άλλος, να έρθουν πίσω τα κλεμμένα ο άλλος…Δεν μπορεί, λίγο δίκαιο να έχει ο καθένας που δείχνει τους άλλους, όλοι λίγο ως πολύ υπαίτιοι είμαστε…
ΣΥΝΕΠΩΣ αντί να προσπαθούμε ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα «που πήγαν τα λεφτά», καλύτερα είναι να απαντήσουμε στο «πως πρέπει να κινηθούμε ώστε να ορθοποδήσουμε». Είναι αυτό που συμβουλεύουν οι ψυχολόγοι σ΄ όποιον έπεσε θύμα τροχαίου ατυχήματος: αντί να σκέφτεσαι πως έγινε το κακό, κοίταξε τώρα να σταθείς στα πόδια σου και θα αισθανθείς καλύτερα!...

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε η Κούβα!

ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ «τι κάνει κανείς όταν τελειώνουν οι επιδοτήσεις και τα δάνεια;», η απάντηση δεν είναι «απεργία»…Και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος στυγνός καπιταλιστής για να το καταλάβει αυτό…Το καταλαβαίνει εξίσου, είτε σοσιαλιστής είναι, είτε κομμουνιστής, είτε έλληνας, είτε ευρωπαίος, είτε κουβανός…Ιδίως κουβανός, όπως προκύπτει από τις πρόσφατες δηλώσεις του Μανουέλ Γκαρσία, αντιπροέδρου της εταιρίας που διακινεί ανά τον κόσμο το πλέον γνωστό status symbol της πολυτελούς διαβίωσης: το περίφημο κουβανέζικο πούρο Cohiba, το κόστος του οποίου ισούται περίπου με το μεροκάματο ενός ανειδίκευτου εργάτη…Σύμφωνα λοιπόν, με το πρακτορείο Associated Press «τα πούρα της Κούβας, μεταξύ των οποίων και τα διάσημα Cohiba, ταυτισμένα με τον πρώην πρόεδρο της χώρας Φιντέλ Κάστρο, την καλοζωία, τις ευχάριστες στιγμές και την πολυτέλεια είναι «θύματα» της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης».
ΣΥΜΦΩΝΑ με την Habanos SA, οι πωλήσεις των κουβανέζικων πούρων υποχώρησαν κατά 8% στα 360 εκατ. δολάρια το 2009 και κατά 11%, περίπου, την τελευταία διετία. «Δεν περιμέναμε μια τόσο αρνητική επίδραση στις πωλήσεις», δήλωσε ο Μανουέλ Γκαρσία, αντιπρόεδρος της εταιρείας, στο πλαίσιο του ετήσιου φεστιβάλ πούρων που πραγματοποιείται στη χώρα. Ο ίδιος δεν έδωσε περισσότερα στοιχεία για τις πωλήσεις της εταιρείας, προσθέτοντας, όμως, ότι «η κατάσταση έχει διαμορφωθεί από μια σειρά αρνητικών παραγόντων».
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ πτώση στη ζήτηση των κουβανέζικων πούρων προήλθε από τη βασική αγορά της Habanos SΑ, δηλαδή την Ισπανία, μια χώρα που σήμερα είναι ένας από τους πλέον αδύναμους κρίκους στην Ευρωζώνη. Μεταξύ των πιο πιστών καταναλωτών κουβανέζικων πούρων είναι, επίσης, η Γερμανία, η Γαλλία και η ίδια η Κούβα. Με τις ΗΠΑ ισχύει το εμπάργκο στις εμπορικές συναλλαγές την τελευταία 48ετία. Σημαντική ύφεση στις πωλήσεις σημειώθηκε και στα καταστήματα αφορολόγητων ειδών στα αεροδρόμια της Κούβας και του εξωτερικού. Η Habanos SA ιδρύθηκε το 1994 ως κοινοπραξία της Κούβας και της ισπανικής Atladis. Στη συνέχεια, η Atlandis εξαγοράστηκε από τη βρετανική καπνοβιομηχανία Imperial Tobacco Group. Η Habanos SA διαθέτει 146 καταστήματα ανά τον κόσμο και περισσότερους από 200 επίσημους εμπορικούς εκπροσώπους. Παράγει 27 μάρκες πούρων σε 220 διαφορετικά μεγέθη. Το άνοιγμα της Κούβας στη Δύση σ’ ό, τι αφορά την ευρεία προώθηση των πούρων κρίθηκε αναγκαίο μετά την πτώση του καθεστώτος της Σοβιετικής Ένωσης, όταν διεκόπησαν πολύτιμες επιδοτήσεις και εμπορικές σχέσεις.
ΗΘΙΚΟΝ δίδαγμα: όταν οι κάθε είδους «επιδοτήσεις» (ενισχύσεις, δάνεια, «πακέτα στήριξης») τελειώνουν, η μόνη λύση είναι να αναζητάς λύσεις χωρίς ιδεολογικά συμπλέγματα. Κάνεις «συμμαχίες» (ίσως και με τον «διάβολο») και διεκδικείς με επιθετικές πρωτοβουλίες μια θέση στην παγκόσμια αγορά. Δεν νιώθεις τύψεις που παράγεις (ως κομμουνιστικός παράδεισος) προϊόντα μόνο για πλουσίους αν αυτό σου αποφέρει ικανό εισόδημα. Κι αν δεις ότι οι πλούσιοι (κτυπημένοι από την κρίση) δεν αρκούν, βάζεις σε λειτουργία το επιθετικό σου μάρκετινγκ και στοχεύεις στο να πείσεις και τις γυναίκες να καπνίζουν πούρα!...Γιατί, στο πλαίσιο της ομιλίας του ο εκπρόσωπος της Habanos, δήλωσε ότι η μείωση των κερδών της Habanos οδηγεί την εταιρία να διεκδικήσει μερίδιο και στην αγορά του γυναικείου κοινού για να αναπληρώσει την απώλεια μέρους των πωλήσεων της στο παραδοσιακό (ανδρικό) της πελατολόγιο!...
ΤΟΣΟ απλά, τόσο αγοραία…