Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Απ’ το μηδέν στην …Αναγέννηση!...

ΕΙΝΑΙ παραμονή Χριστουγέννων…Ακούω ραδιόφωνο, ΜΟΥΣΙΚΟ ραδιόφωνο και προσπαθώ να γράψω το κείμενο αυτό, αλλά νοιώθω ότι δεν έχω να προσθέσω τίποτα καινούργιο στα όσα έχουν ειπωθεί ή γραφεί αυτό τον καιρό…Η κρίση δεν μας αφήνει να σκεφθούμε κάτι άλλο, πέρα απ’ αυτή και τις επιπτώσεις της…Με αισιοδοξία ή με απαισιοδοξία, όλα κινούνται γύρω απ’ αυτή: τα μηνύματα των πολιτικών για τα Χριστούγεννα, οι ευχές των πολιτών, τα κείμενα των δημοσιογράφων, οι αναλύσεις των αναλυτών, τα ευχετήρια μηνύματα των εκκλησιαστικών ηγετών, οι προβλέψεις των αστρολόγων για τη νέα χρονιά…Η κρίση κυριαρχεί!
Η ΜΟΝΗ διέξοδος είναι να σταματήσεις να διαβάζεις εφημερίδες, ν’ ακούς δελτία ειδήσεων στο ραδιόφωνο ή να τα παρακολουθείς στην τηλεόραση…Ν’ αποφεύγεις τις ευχές που έγιναν μίζερες κι αυτές όμως, δεν γίνεται…Ούτε να κλείνεις τ’ αυτιά στο οικογενειακό τραπέζι που δεν έχει πλέον σε τίποτα να ζηλέψει από το δελτίο του ALTER: ο μπαμπάς υποδύεται τον Τράγκα, η μαμά τη Μακρή, ο γιος παρακολουθεί ατάραχος σαν τον Παυλόπουλο κι η γιαγιά επιχειρεί να συγκρατήσει τους αντιπαρατιθέμενους σαν άλλος Χατζηνικολάου για να μην της βγει η γαλοπούλα από τη μύτη…Συνεπώς, είσαι υποχρεωμένος να ζήσεις με την κρίση!...Συμφιλιώσου επιτέλους με την ιδέα…
Η ΚΡΙΣΗ όμως είναι μια ιδέα με την οποία δεν είναι εύκολο να συμφιλιωθείς…Γιατί δεν περιέχει μόνο «ήπιες προσαρμογές» τύπου «περικοπή δώρων» ή «επιδόματος», αλλά και δραματικές αλλαγές: απολύσεις, ανεργία, χρεοκοπίες, λουκέτα, ολ’ αυτά που κατά κόρον ακούμε τους τελευταίους μήνες και μας μαυρίζουν την καρδιά…Τα οποία παράγουν τόσο δυνατά συναισθήματα που οποιαδήποτε άλλη εικόνα επιχειρεί να σου αποσπάσει την προσοχή συναντά την απόλυτη αδιαφορία…
ΞΕΦΥΛΛΙΖΑ πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο τα κυριακάτικα φύλλα των εφημερίδων και στάθηκα στα αφιερώματα μερικών απ’ αυτές στη χρονιά που φεύγει…Ε, λοιπόν είχα ξεχάσει ότι το 2010 η ενεργοποίηση του ηφαιστείου της Ισλανδίας είχε κλείσει όλα τα αεροδρόμια της Ευρώπης για μια ολόκληρη εβδομάδα!...Είχα ξεχάσει ότι έπεσε αεροσκάφος που μετέφερε την Πολωνική ηγεσία για τις εκδηλώσεις της σφαγής του Κατίν!...Ή μάλλον, είχαν χωθεί τόσο βαθιά στη μνήμη μου που αναρωτιόμουν «αλήθεια, συνέβησαν αυτά το 2010 ή πολλά χρόνια πριν;»
ΕΙΝΑΙ προφανές ότι το 2010 θα το θυμόμαστε του λοιπού ΜΟΝΟΝ για την κρίση…Όπως οι γονείς μας το 1940 μόνο για την έναρξη του πολέμου το θυμούνται ή το 1967 μόνον για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου…Όλα τ’ άλλα, μπροστά στο μείζον φαντάζουν ασήμαντες λεπτομέρειες ακόμη κι αν είχαν όλα τα εχέγγυα ώστε να εγγραφούν στο σκληρό δίσκο της μνήμης μας!...
ΣΥΝΕΠΩΣ τι μας μένει; Να διαχειριστούμε όσο το δυνατόν πιο λογικά μπορούμε την υπάρχουσα κατάσταση, ελπίζοντας ότι δεν θα ξαναπεράσουμε αυτά που περνάμε…Βοηθάει η μουσική, ιδίως αυτή που συνδέθηκε με δυνατές συγκινήσεις του παρελθόντος μας και μας «ταξιδεύει» σε όμορφα βιώματά μας…Βοηθάει ένα βιβλίο που σε παίρνει από το ζοφερό παρόν και σε ταξιδεύει σε άγνωστους κόσμους που θα θέλαμε να ζούμε…Βοηθάει η φλόγα του τζακιού, το (χαλαρωτικό) μαγείρεμα, το τζόκινγκ…Όλ’ αυτά δηλαδή, που συνιστούσαν τα bonus της ζωής πριν γίνουμε νεόπλουτοι και καταναλωτικά όντα…Θα μου πείτε: αν έχεις απολυθεί απαντούν όλα στον πόνο σου; Όχι βέβαια, αλλά σε βοηθούν να βρεις μέσω μικρών απολαύσεων το κουράγιο να σκεφθείς ότι «ουδέν κακού, αμιγές καλού»…Όπως λένε και οι Ιταλοί: οι Ιταλοί που πέρασαν αιώνες ερίδων, πολέμων και εχθροπραξιών έφτιαξαν την Αναγέννηση, ενώ οι Ελβετοί που δεν πέρασαν τίποτα απ’ ολ’ αυτά το περισσότερο που έφτιαξαν ήταν σοκολάτες και ρολόγια! Χρόνια πολλά…

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Δάσκαλε που δίδασκες…

ΤΟ ΠΡΩΙ της περασμένης Πέμπτης, η Λάρισα ξύπνησε ντυμένη στα λευκά…Το χιόνι στους είκοσι περίπου πόντους δεν καθιστούσε απαγορευτική την κυκλοφορία πεζών και οχημάτων, πλην όμως από τις επτά τα τηλεφωνικά κέντρα των ραδιοφωνικών σταθμών είχαν «ανάψει»: «θα λειτουργήσουν τα σχολεία σήμερα;» το αγωνιώδες ερώτημα όσων ακροατών τηλεφωνούσαν…Επτά και μισή η Νομαρχία είχε αποφασίσει και δημοσιοποιούσε την απόφαση του Νομάρχη: «τα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης θα μείνουν κλειστά εξαιτίας της χιονόπτωσης»!...
ΣΤΙΣ ΔΕΚΑ το πρωί, στους τηλεοπτικούς σταθμούς έφθαναν οι πρώτες εικόνες από τη χιονισμένη πόλη: αυτοκίνητα να κινούνται αργά – αργά στους καλυμμένους με στρώμα χιονιού δρόμους…Έμπορους να καθαρίζουν με φτυάρια τα πεζοδρόμια μπροστά στο κατάστημά τους…Μαθητές να παίζουν χιονοπόλεμο στις πλατείες…Ναι, επρόκειτο για τους ίδιους ακριβώς μαθητές που κρίθηκε ότι δεν μπορούσαν να διασχίσουν πεζή την ελάχιστη απόσταση που χωρίζει το σπίτι τους από το σχολείο…Η κοινωνία των ενηλίκων φρόντισε να τους περάσει το μήνυμα ότι οι υποχρεώσεις μας μπορούν να περιμένουν αν η παραμικρή δυσκολία επηρεάσει την ρουτίνα μας, ενώ η διασκέδαση (εν προκειμένω ο χιονοπόλεμος) δεν υπόκειται σε τέτοιες διακυμάνσεις…
ΟΙ ΙΔΙΟ ενήλικες άλλωστε, δίνουν το καλό παράδειγμα: στις οκτώ το ίδιο πρωί, ο ραδιοφωνικός σταθμός στον οποίο εργάζομαι δέχθηκε το τηλεφώνημα ενός ακροατή, που ρωτούσε «εάν τα ΤΕΙ θα λειτουργήσουν ή θα παραμείνουν κλειστά λόγω του χιονιά;» Όπως απεδείχθη μετά από σύντομη συνομιλία που είχαμε μαζί του δεν ήταν σπουδαστής που ενδιαφερόταν για το αν θα χάσει το μάθημα του, αλλά υπάλληλος του ιδρύματος που ζούσε με την ελπίδα ότι το κράτος θα τον απάλλασσε από την υποχρέωση του να πάει στη δουλειά!...
ΤΟ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΑ και με άλλους συναδέλφους που εργάζονται πρωινές ώρες σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς: διαρκούσης της ημέρας «του χιονιά», ούτε ένας ακροατής ρώτησε αν θα λειτουργούσαν ή όχι τα φροντιστήρια! Προφανώς, γιατί διδάσκοντες και διδασκόμενοι (αλλά και οι ευαίσθητοι στο θέμα του δημόσιου σχολείου γονείς) το θεωρούσαν σίγουρο ότι τα φροντιστήρια δεν υπήρχε λόγος να μη λειτουργήσουν…
ΟΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ εικόνες δεν είναι αποκύημα της φαντασίας του γράφοντος…Ούτε χαρακτηρίζουν με επιπόλαιο τρόπο την συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας…Πρόκειται για πιστή καταγραφή του τρόπου με τον οποίο λειτουργούμε όλοι (ενήλικες και ανήλικοι) στην χώρα της ήσσονος προσπάθειας…Αναδεικνύει όλη μας τη φιλοσοφία για τη ζωή, τη δουλειά, την εκπαίδευση, τις υποχρεώσεις μας, τις αξίες μας, το δημόσιο και το ιδιωτικό…Αν όλ’ αυτά δεν συνέβαιναν σε μια εποχή που η οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει έναν ευρύτατο προβληματισμό για το πώς φθάσαμε στη χρεοκοπία, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι ο ωχαδερφισμός συνεχίζεται γιατί η συντέλεια του κόσμου δεν ήρθε ακόμη…Δυστυχώς όμως, ολ’ αυτά συμβαίνουν τη στιγμή ακριβώς που έχουμε (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς) χρεοκοπήσει! Ο Τιτανικός μπάζει από παντού και η ορχήστρα εξακολουθεί να παίζει τον ίδιο σκοπό…
ΡΩΤΗΣΑ έναν από τους παράγοντες της πολιτείας γιατί πήρε την απόφαση να κλείσει τα σχολεία…Με πάση ειλικρίνεια μου είπε, ότι κάθε άλλη απόφαση δεν θα μπορούσε να την αιτιολογήσει επαρκώς, αφού «όλοι οι συνάδελφοι μου με την ίδια ευκολία συναίνεσαν στο κλείσιμο των σχολείων, γιατί δύσκολο είναι να πας κόντρα στο ρεύμα, ακόμη κι αν πιστεύεις το αντίθετο»….
ΑΥΤΗ είναι η Ελλάδα…Δεν ξέρουμε βέβαια για πόσο ακόμα, αλλά αισιοδοξούμε…Γιατί, αν πιστέψω έναν φίλο μου μετανάστη που αναρωτιέται καθημερινά τι είναι αυτό που τον κάνει στην Ελλάδα να μη συμπεριφέρεται όπως στη Γερμανία, συμπεραίνω πως πιθανότερο είναι να αποκτήσουν ελληνικές συνήθειες οι εκπρόσωποι της τρόικας στη χώρα μας, παρά να συμμορφωθούμε εμείς στις δικές τους υποδείξεις…

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Αρνάκι με ζελέ λαχανικών…

ΑΝ ο ιστορικός του μέλλοντος θελήσει ν’ αντλήσει πληροφορίες για την οικονομική κρίση από τα πρωτοσέλιδα των ελληνικών εφημερίδων του 2010, θα μαυρίσει η ψυχή του: «ΚΑΤΟΧΗ», «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ», «ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ», «ΟΥΡΕΣ ΣΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ» είναι οι πλέον κατατοπιστικοί τίτλοι για όσα ζούμε σήμερα…Αλλά δυστυχώς, οι εφημερίδες δεν είναι αυτές που εκπροσωπούν τη σύγχρονη εποχή: ο κόσμος δεν τις διαβάζει πλέον (ούτε καν ένας στους σαράντα έλληνες αγοράζει σήμερα εφημερίδα) περισσότερο βλέπει τηλεόραση…Πάνω από τεσσεράμισι ώρες ημερησίως κατά μέσο όρο καταναλώνουμε απέναντι στο κουτί οι έλληνες, πρωταθλητές Ευρώπης και σ’ αυτό…
ΣΥΝΕΠΩΣ, για να εξάγει ασφαλέστερα συμπεράσματα ο ιστορικός του μέλλοντος, σωστότερο θα είναι ν’ αναζητήσει στα τηλεοπτικά προγράμματα του 2010, στοιχεία για την ζωή των ελλήνων την εποχή της οικονομικής κρίσης…Αν το κάνει όμως, θα καταλήξει στον ψυχίατρο με το ερωτηματικό της σχιζοφρένειας…Διότι η κρίση στις εφημερίδες μπορεί να έχει ένα πρόσωπο (το «μαύρο» που περιγράψαμε), αλλά στην τηλεόραση τα πρόσωπα της κρίσης είναι πολλά…Κατ’ αρχήν το πρόσωπο της θλίψης, της μελαγχολίας και των οιμωγών με το οποίο ξεκινάει η μέρα (πρωινές εκπομπές τύπου Αυτιά)…Στη συνέχεια το χαζοχαρούμενο που την ώρα που ο «κόσμος καίγεται» ασχολείται με τις περμανάντ και το ποιος πηδάει αυτή την περίοδο την Μακρυπούλια…Και στο τέλος, το λεγόμενο ενημερωτικό – ψυχαγωγικό…Και τα τρία πρόσωπα παρέχουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το πώς βιώνουμε οι έλληνες την κρίση…Το πρωί γκρινιάζουμε ασύστολα, μετά ξεχνιόμαστε μ’ ένα τηλεοπτικό Άρλεκιν και το βράδυ, αφού θεωρούμε ενημέρωση τον καβγά Τράγκα –Μακρή και το σώου της Πετρούλας που κυνηγάει τον Ολι Ρεν, καθόμαστε στον καναπέ για να δούμε αδέλφια να ξανασυναντιούνται ύστερα από σαράντα χρόνια, νέα μοντέλα και νέους τραγουδιστές να διεκδικούν μια θέση στους επαγγελματίες του είδους και εστιάτορες ή μάγειρες να διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον…
ΕΙΔΙΚΑ οι εκπομπές μαγειρικής θα αποδειχθούν οι πιο αξιόπιστοι μάρτυρες για τον ιστορικό του μέλλοντος, γιατί ΑΥΤΕΣ περιέχουν όλη την αλήθεια για το πώς φθάσαμε στην σημερινή οικονομική κρίση. Αρχής γενομένης από την εκπομπή «Εφιάλτης στην κουζίνα» στην οποία ο Έκτορας Μποτρίνι προσπαθεί να μάθει σε επιχειρηματίες εστιάτορες τα κόλπα της δουλειάς…Η πλέον διδακτική εκπομπή: αποδεικνύει πόσο άσχετος είναι ο μέσος έλληνας με το επιχειρείν, πόσο επιπόλαια κάνει τη δουλειά του, πόσο κακές είναι οι υπηρεσίες που προσφέρει, πόσο εύκολα καταφέρνει να χρεοκοπήσει την επιχείρηση του και να καταφύγει στον δανεισμό και πόσο ηλίθιος είναι για να επιδιώκει να δείξει το χάλι του στην τηλεόραση!...
ΔΕΝ είναι όμως έτσι όλοι οι επιχειρηματίες…Οι επιτυχημένοι είναι πολλοί (αν και μεταξύ μας, ουκ ολίγοι από αυτούς δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους εστιάτορες του Μποτρίνι, ούτε σε ασχετοσύνη, ούτε σε συμπεριφορά προς το προσωπικό τους και τους πελάτες, ούτε σε χρέη) και ειδικά στον χώρο της εστίασης δείχνουν την καλή πλευρά του επαγγελματία στις άλλες δύο μαγειρικές εκπομπές της τηλεόρασης το «Master chef» και το «Top chef». Σοβαροί, μετρημένοι, άριστοι επαγγελματίες και πρόθυμοι να μεταδώσουν τις γνώσεις τους, που σημαίνει και επιτυχημένοι και ακομπλεξάριστοι …Το ίδιο κι οι διαγωνιζόμενοι επίδοξοι σεφ που πείθουν ότι υπάρχει μια γενιά ελλήνων πρόθυμων ν’ αγωνιστούν σκληρά για να διεκδικήσουν την επαγγελματική καταξίωση. Υπάρχει και σ’ αυτά τα τηλεπαιχνίδια πάντως μια ενδιαφέρουσα μαρτυρία για πως φθάσαμε στην οικονομική κρίση. Είναι το μενού της κουζίνας αυτή η ενδιαφέρουσα μαρτυρία και τα προϊόντα που χρησιμοποιεί για να γίνει ελκυστική: μπαρμπούνι με λιαστή ντομάτα, κουνέλι με φιστίκια Αιγίνης, καραμελωμένο μοσχαρίσιο συκώτι, πλιγούρι με αυγολέμονο και τζίντζερ, αμπελοφάσουλα με μελάνι σουπιάς, κόκκορας κρασάτος με μαλλί της γριάς…
ΔΕΝ θέλω να υποτιμήσω την μαγειρική τέχνη, αλλά έχω την αίσθηση ότι τα προϊόντα που παράγει στην σύγχρονη εκδοχή της κι η οικειότητα που έχουμε αποκτήσει μ’ αυτά (έτσι ώστε να μας φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό να γαρνίρουμε το αρνάκι με ζελέ λαχανικών) είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για το πώς χάσαμε το μέτρο τα χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης…Όταν λοιπόν, ο ιστορικός του μέλλοντος ανατρέξει στο διατροφολόγιο του έλληνα τη δεκαετία του ογδόντα και αποπειραθεί να το συγκρίνει με το σημερινό του, θα έχει την ευκαιρία να μετρήσει το άλμα που έκανε το βιοτικό μας επίπεδο την περίοδο της καταναλωτικής μας μέθης…Τότε που τα δάνεια, τα επιδόματα και οι επιδοτήσεις χορηγούνταν γενναιόδωρα και τ’ αποδεχόμασταν ευχαρίστως, αδιαφορώντας για τα ψιλά γράμματα στα οποία συνήθως κρύβεται η αλήθεια…

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Τι πιστεύει η μετεωρολογία για την κρίση…

ΛΕΝΕ ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα…Το θυμήθηκα διαβάζοντας προχθές στον Τύπο ότι η θερμοκρασία τον φετινό Νοέμβριο ήταν τόσο υψηλή όσο τον Νοέμβριο του 1926…Τρεις Νοέμβριους προφανώς, πριν το κραχ του 1929 που έμεινε στην ιστορία για να το μνημονεύουμε καθημερινά εδώ και δύο χρόνια που ξέσπασε η οικονομική κρίση!...
ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ «θα χρεοκοπήσουμε;» που κυριαρχεί στον καθημερινό μας προβληματισμό, η απάντηση συνεπώς μπορεί να είναι σημειολογικού χαρακτήρα…Ζώντας φέτος έναν Νοέμβριο θερμό όσο και του 1926, το 2011 δεν μπορεί παρά να αντιστοιχεί στο 1927, το 2012 στο 1928 και το 2013 να έρχεται το νέο «κραχ»!...Δεν ξέρω αν η «θεωρία» αυτή είναι δυνατόν να επιβεβαιωθεί σε παγκόσμιο επίπεδο (όλοι προσβλέπουν σε καλύτερες ημέρες), αλλά σ’ ότι αφορά τη χώρα μας οι «μετεωρολογικές στατιστικές» δεν είναι οι μόνες που μας προδιαθέτουν για τα χείριστα…Με μια κυβέρνηση που αντί να σπεύσει ν’ απαλλαγεί από τα βάρη του πελατειακού συστήματος και να «ξεφορτωθεί» το περιττό κομμάτι του κράτους που καθιστά μόνιμο το έλλειμμα του προϋπολογισμού, προτιμά να «μετατάσσει» ανθρώπους και δαπάνες, το πιθανότερο είναι να ζήσουμε το 1929 σε νέα έκδοση…Και, πιστέψτε με, αυτή η έκδοση θα είναι περισσότερο οδυνηρή από κάθε τομή στο δημόσιο τομέα…
ΠΡΟΣ τούτο η ιατρική επιστήμη έχει πολλά παραδείγματα να μας προσφέρει…Η γάγγραινα και το απόστημα λόγου χάριν οδηγούν σε βέβαιο θάνατο όσο δεν αντιμετωπίζονται τη στιγμή που πρέπει…Θαύμα δε, με ασθενή που ξεπέρασε την γάγγραινα γιατί είδε την Παναγιά στον ύπνο του δεν αναφέρεται πουθενά στα κιτάπια της Ορθοδοξίας…Συνεπώς;

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Η μετανάστευση είναι ευλογία….

ΤΟΝ τελευταίο καιρό τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συχνότατα αναφέρονται στο φαινόμενο της «νέας μετανάστευσης»…Το οποίο φαινόμενο αφορά προς το παρόν νέους επιστήμονες που προτιμούν να ασκούν το επάγγελμα τους εκτός Ελλάδος, από το να ξεκινούν την επαγγελματική τους καριέρα σε μια χώρα που δεν διασφαλίζει καλές συνθήκες εργασίας και δυνατότητες εξέλιξης… Εργατικά χέρια ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να εξάγουμε, για να μιλάμε για «νέο εξήντα»… Το πιθανότερο δε, είναι να μη φτάσουμε ποτέ σ’ αυτό το σημείο, καθώς, όσο ραγδαία κι αν αυξάνει το ποσοστό της ανεργίας στον τόπο μας, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι παράλληλα υπάρχουν κι ενάμιση εκατομμύριο ξένοι μετανάστες που βρίσκουν δουλειά (ή και δουλειές) εδώ, ακόμη κι αν αγνοούν τα στοιχειώδη της γλώσσας…
ΣΥΝΕΠΩΣ, το φαινόμενο αφορά μόνον τους νέους επιστήμονες, τα «καλά μυαλά» που προτιμούν τελειώνοντας τις σπουδές τους εδώ ή στο εξωτερικό, να δουλέψουν έξω σε συνθήκες που δεν προσφέρει σε καμία περίπτωση η χώρα μας, τόσο από απόψεως οικονομικών απολαβών όσο και από απόψεως συνθηκών εργασίας…Κυρίως νέοι γιατροί που αρνούνται να μπουν σε λίστες αναμονής για να πάρουν ειδικότητα, αρχιτέκτονες, οικονομολόγοι, μαρκετίστες, πολιτικοί μηχανικοί, προγραμματιστές ηλεκτρονικών υπολογιστών και γενικότερα φορείς της καινοτομίας είναι αυτοί που προτιμούν το εξωτερικό και αρνούνται να ενταχθούν στη μίζερη ελληνική πραγματικότητα… Όχι όμως λόγω της οικονομικής κρίσης, στην οποία κακώς αποδίδεται το φαινόμενο… Περισσότερο θα έλεγε κανείς, γιατί οι σπουδές ορισμένων ή οι επαγγελματικές φιλοδοξίες κάποιων άλλων ξεπερνούν τα σύνορα αυτής της χώρας…Ίσως η κρίση να λειτουργεί πολλαπλασιαστικά, αλλά πάντως δεν είναι αυτό που «σπρώχνει» τους νέους επιστήμονες στο εξωτερικό…
ΓΙΑ ΝΑ απομυθοποιήσουμε το φαινόμενο, ας θυμηθούμε τι συνέβαινε στο παρελθόν: τις δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα τα ελληνικά χωριά άδειασαν από νέους, γιατί η ίδια η οικογένεια τους παρακινούσε να εγκαταλείψουν την οικογενειακή στέγη και να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στην πόλη… Η Λάρισα, ο Βόλος κι όλα τα ελληνικά αστικά κέντρα αριθμούν ποικίλα success stories ανθρώπων που έφυγαν στα δώδεκα από το χωριό τους για να κάνουν τις εγκύκλιες σπουδές τους και στη συνέχεια να σπουδάσουν και να προκόψουν ως επιστήμονες ή να δραστηριοποιηθούν στον εμπορικό τομέα και να φτιάξουν τη ζωή τους… Εκείνη την εποχή η απόσταση από τη Βερδικούσια ως τη Λάρισα ή από τη Μηλίνα ως το Βόλο ήταν χρονικά μεγαλύτερη από ότι είναι σήμερα η απόσταση που χωρίζει το Παρίσι από τον Βόλο και τη Φραγκφούρτη από τη Λάρισα… Η διαφορά του κάρου από το αεροπλάνο γαρ… Συνεπώς, ο σύγχρονος νέος που επιλέγει το Παρίσι ή το Λονδίνο για την καριέρα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ανοίξει τους ορίζοντες του με την ίδια διάθεση που το έκανε ο πατέρας του το 1950… Για τον ίδιο, ως σύγχρονο άνθρωπο, οι αποστάσεις έχουν εκμηδενιστεί, ο πλανήτης ολόκληρος είναι ο τόπος του και η σύγχρονη τεχνολογία (τηλεόραση, ίντερνετ) του δίνει τη δυνατότητα να ζει με ένα τρόπο και στο Λονδίνο και στο Βόλο ταυτόχρονα…
ΠΡΙΝ ακόμα ξεσπάσει η κρίση, οι άνθρωποι που ζούσαν εκτός των συνόρων της χώρας τους για επαγγελματικούς λόγους ανέρχονταν σε παγκόσμιο επίπεδο σε πάνω από 110.000.000!!! Μόνον φοβικές και εσωστρεφείς κοινωνίες ερμηνεύουν αυτό το φαινόμενο με τον τρόπο που το κάνει η πλειοψηφία των πολιτών της χώρας μας… Είναι η σύγχρονη πραγματικότητα αυτό το φαινόμενο… Δεν πρέπει να το «χρεώνουμε» μόνο στην κρίση, αλλά και στην ανάγκη κάποιων να βάζουν ψηλότερα τον πήχη… Υπ’ αυτή την έννοια, μάλλον με αισιοδοξία πρέπει να μας γεμίζει αυτού του είδους το «μεταναστευτικό ρεύμα», παρά αγωνία…