Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Προσδοκώντας ένα άμεσο happy end…

ΤΟ ΚΛΙΜΑ πριν το ανοιξιάτικο τριήμερο της εθνικής επετείου ήταν βαρύ: η αγωνία για τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής ήταν έκδηλη σε όλους, αφού η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία είχε σπεύσει να διασκεδάσει την αγωνία μας για τα καιρικά φαινόμενα του τριημέρου… Στο εξοχικό λοιπόν, με την τηλεόραση σταντ μπάι για να μεταδώσει τα μαντάτα από τις Βρυξέλλες… Υπάρχει μέλλον άραγε για τη χώρα ή η σκορδαλιά που φάγαμε θα είναι η τελευταία μας;
ΕΙΝΑΙ μάλλον δύσκολο να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα της ελληνικής κοινωνίας εν αναμονή των εξελίξεων στις Βρυξέλλες… Καθένας και μια φαντασίωση… Άλλος για να δικαιωθεί που προέβλεψε το τέλος… Άλλος για να πάρει κουράγιο… Άλλος για να επιβεβαιωθεί που ποτέ δεν πίστεψε στην Ενωμένη Ευρώπη… Κι άλλος για να αποδείξει τη θεωρία που ύφαινε για το μη τυχαίο της σύμπτωσης του «στριμώγματος» της Ελλάδας, στην επέτειο της εθνικής της παλιγγενεσίας…
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν πέφτω τόσο έξω, αλλά έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι Έλληνες έχουμε πειστεί ότι δεν περνάει από το χέρι μας η αναστροφή της κατάστασης… Είμαστε σχεδόν πεισμένοι ότι εμείς ό,τι ήταν να κάνουμε, εκόντες –ακόντες το κάναμε και δεν μένει τίποτα άλλο πλέον από το να πάψουν να είναι άδικοι μαζί μας οι Ευρωπαίοι… Βιαζόμαστε να τελειώσει το «μαρτύριο» και προσβλέπουμε σε ένα σωρό χάπι έντς: από την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους, μέχρι την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου κι από την εξεύρεση χουβαρδάδων δανειστών μέχρι την εξ ύψους βοήθεια για τον μηδενισμό των ελλειμμάτων… Δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει ότι αξιολογούμαστε συνεχώς και θα αξιολογούμαστε για χρόνια… Δεν έχουμε ακόμη χωνέψει ότι δεν έχει τελειώσει η «εγχείρηση» και ότι έχουμε δρόμο μέχρι να μπούμε στο στάδιο της αποθεραπείας…
ΑΦΕΛΩΣ θεωρούν κάποιοι πως επειδή έδωσαν το χρυσό τους «επίδομα» υπέρ πατρίδος, δικαιούνται να συνεχίσουν ήσυχοι τη ζωή τους… Ατυχώς, θεωρούμε οι υπόλοιποι ότι το «στράγγισμα» του συνταξιούχου αρκεί για να τιθασεύσει το θηρίο που εκθρέψαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια… Με ευχές για ανάπτυξη και εκτοξεύσεις γιαουρτιών δεν βάφονται αυγά… Ο ιδιωτικός τομέας καταρρέει καθημερινά… Θυσιάζεται στον βωμό του πελατειακού συστήματος που αρνείται ακόμα και τώρα να δυσαρεστήσει τον κορμό της εκλογικής του πελατείας… Πως θα έρθει η ανάπτυξη και από ποιόν; Από αυτούς που καλούνται με μια νέα (κάθε φορά) έκτακτη εισφορά να συνεισφέρουν υπέρ της ασφάλειας όσων έχουν εξασφαλίσει τη μονιμότητα;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ομελέτα δεν γίνεται χωρίς να σπάσεις αυγά… Αλλά ακόμη κι αν αποφασίσεις να σπάσεις αυγά χρειάζεται να το κάνεις με αποφασιστικότητα… Στη μαγειρική ο χρόνος παίζει σημαντικό ρόλο… Δεν μπορεί να αφήνεις το λάδι να καίγεται σκεπτόμενος πως θα σπάσεις τα αυγά!.. Το ίδιο και στην πολιτική: όταν πρέπει υπό την πίεση του χρέους να λάβεις μέτρα δεν έχεις πολλά περιθώρια να το συζητήσεις… Πόσο μάλλον, που τα περισσότερα από αυτά που ακόμη συζητάμε αν θα πρέπει να γίνουν, έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες!...
ΑΝ η κυβέρνηση καθυστερήσει κι άλλο η κόπωση που ήδη είναι ορατή στην ελληνική κοινωνία θα πάρει εκρηκτικές διαστάσεις… Όχι γιατί θέλει εδώ και τώρα κι άλλα μέτρα, αλλά γιατί βιάζεται να δει χάπι έντ… Βιάζεται να ελπίσει ότι θα τελειώσει το μαρτύριο… Ας της δοθεί τουλάχιστον η ελπίδα ότι τα σκληρότερα μέτρα θα δώσουν γρηγορότερα διέξοδο… Γιατί είναι χειρότερο να ακούσει αύριο ότι επειδή η κυβέρνηση υπήρξε λιγότερο τολμηρή από ό,τι ήθελε ή από ό,τι θα έπρεπε, θα χρειαστούν μερικές ακόμα δεκαετίες θυσιών…

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Κάποιον… Λιάσκο έχει η φάβα…

ΤΟ ΟΝΟΜΑ του είναι Λιάσκος… Αναστάσιος Λιάσκος… Πρώην βουλευτής Ευβοίας της Ν.Δ. και για λίγο υφυπουργός Τουρισμού στην κυβέρνηση του μικρού Καραμανλή… Είναι ο πρωταγωνιστής του «επεισοδίου» μεταξύ Ν.Δ. και ΛΑΟΣ που απασχόλησε το πολιτικό ρεπορτάζ την περασμένη Παρασκευή… Σύμφωνα με το ρεπορτάζ ο κ. Λιάσκος προσχώρησε αρχικά στον ΛΑΟΣ αλλά αργότερα «πιέστηκε» ή «πείστηκε» (ένας αναγραμματισμός αρκεί για να αποδώσει όλα τα «σενάρια» της διαδικασίας υπαναχώρησης) από τη «Νέα Δημοκρατία» να επιστρέψει στις αγκάλες της… Απαξιωτική η ανακοίνωση του ΛΑΟΣ για το «πήγαινε – έλα» του… Απαξιωτικός κι ο τρόπος με τον οποίο ο Τύπος σχολίασε την είδηση… Ωστόσο, η απορία για μας τους υπόλοιπους είναι νομίζω εύλογη: τόσο μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο είναι ο εν λόγω Λιάσκος για να σφάζονται δύο κόμματα στην ποδιά του;
ΑΝΑΖΗΤΗΣΑ τα «παράσημα» του στο internet: γεννήθηκε το 1957. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήταν υποψήφιος δήμαρχος Ν. Λιοσίων με τη στήριξη της Ν.Δ. το 1986 (στην ιστοσελίδα του αναφέρεται ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο δήμο Ν. Λιοσίων) σε ηλικία 29 ετών. Το 1989 η Ν.Δ. τον διόρισε νομάρχη Σερρών, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία (1993). Το 2000, εξελέγη βουλευτής στην Εύβοια και επανεξελέγη το 2004 και το 2007, ενώ από το 2009 κατέχει τον τιμητικό τίτλο του τέως βουλευτή!
ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ: στα 29 του, υποψήφιος στον δήμο Ν. Λιοσίων… Στα 32 του νομάρχης Σερρών. Στα 43 του βουλευτής Ευβοίας… Δεν ξέρω αν πρόλαβε να κολλήσει κανένα ένσημο δουλεύοντας, (ώστε να μπορεί να γνωρίζει επακριβώς τι είναι πχ «ασφαλιστικό» στις διάφορες συζητήσεις στη Βουλή), αλλά προφανώς κι ο κ. Λιάσκος, όπως δεκάδες ακόμη βουλευτές όλων των κομμάτων της Βουλής, δεν είναι προορισμένος για την πεζή καθημερινότητα… Είναι ταγμένος να προσφέρει στον τόπο από κάθε επίζηλη θέση, οπουδήποτε ανά την Ελλάδα: του δημάρχου Λιοσίων, του Νομάρχη Σερρών, του βουλευτή Ευβοίας… Και για να έχει τη δυνατότητα αυτή, του χρειάζεται ένα κόμμα, στους διαδρόμους του οποίου θα δίνει τις μάχες για την επόμενη καρέκλα, κάθε φορά που η πατρίδα τού στερεί τη δυνατότητα να προσφέρει…
ΕΝΤΑΞΕΙ λοιπόν… Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος που το κάνει αυτό… Είναι όμως ο πρώτος που βλέπει δύο κόμματα να τον διεκδικούν την ώρα που και ο ίδιος είναι «στα κάτω του» και που όλοι συμφωνούν ότι το πολιτικό μας σύστημα «πνέει τα λοίσθια»!... Αναρωτιέσαι: ούτε καν το ένστικτο της επιβίωσης δεν λειτουργεί πλέον στους πολιτικούς μας φορείς; Αν «τσακώνονται» για το ποιος θα έχει τον παντελώς άγνωστο Λιάσκο, ποιας μορφής αντιπαράθεση θα άρμοζε στη διεκδίκηση ενός σημαντικότερου στελέχους; Κι εν πάση περιπτώσει, πόσο δυνατότερο αισθάνεται ένα κόμμα με έναν Λιάσκο στη μηχανή του;
ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ πράγματα, την ώρα που ο κόσμος γιαουρτώνει τους πολιτικούς… Όσο ακατανόητο είναι το ότι συζητούν σοβαρά στη Βουλή για τη μείωση των επιχορηγήσεων στα κόμματα, την ώρα που ο συνταξιούχος δεν ξέρει αν θα πάρει τη σύνταξη του και τα νοσοκομεία σου ζητάνε να φέρεις το θερμόμετρο από το σπίτι σου για να σου πουν πόσο πυρετό έχεις…
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ μας σύστημα δυστυχώς αρνείται να δει το δάσος και ξοδεύει όση φαιά ουσία έχουν οι εκπρόσωποι του για να ασχοληθούν με το δέντρο… Το κακό είναι ότι θα δικαιωθεί και γι αυτή του την επιλογή… Γιατί, οι οργισμένοι κατά τα άλλα πολίτες, θα σπεύσουν στις κάλπες όταν έρθουν οι επόμενες εκλογές για να διαλέξουν τον κατά τη γνώμη τους «καλύτερο Λιάσκο»… Δεν μπορώ να εξηγήσω «γιατί», αλλά ενώ τα ψηφοδέλτια των κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο μας έχουν και «μη Λιάσκους» στις συνθέσεις τους (άτομα δηλαδή, με επαγγελματική καταξίωση, με κύρος, απόψεις, φρέσκες ιδέες και διάθεση για προσφορά) εμείς επιλέγουμε τους Λιάσκους, με αποτέλεσμα κι όσοι εκ των υπολοίπων θέλουν να πετύχουν, να αναγκάζονται να γίνουν Λιάσκοι για να τύχουν της επιβράβευσης του κοινού… Προφανώς, πρόκειται για την ίδια διαδικασία επιλογής που χαρακτηρίζει με τα κολακευτικότερα λόγια τη μουσική του Χατζηδάκι, αλλά καταγράφει περισσότερες πωλήσεις δίσκων που φέρουν την υπογραφή του Λευτέρη Πανταζή!...

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Τον χειμώνα ετούτο, άμα τον πηδήξαμε!...

ΟΤΑΝ θα κυκλοφορεί αυτό το τεύχος θα είναι Μάρτιος…Η Άνοιξη θα βρίσκεται περισσότερο από σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές προ των πυλών… Θα έχουμε ξεμπερδέψει με τις απόκριες, τυπικώς βεβαίως γιατί στην Ελλάδα το τριώδιο δεν κλείνει ποτέ…Τα ψυχοπλακωτικά καιρικά φαινόμενα θα «μετράνε μέρες», ο ήλιος θα δύει γύρω στις 6:30 μ.μ. και θα απέχουμε μερικές βδομάδες από του να γυρίσουμε τα ρολόγια μια ώρα μπροστά κι η μέρα να τελειώνει λίγο πριν τις οκτώ!...Τα θερινά στέκια θα ανακαινίζονται κι η εξωστρέφεια θα ετοιμάζεται να επιστρέψει μαζί με το σάουντρακ της Άνοιξης και τις μυρουδιές του Πάσχα! «That’s life» θα επιμένει ο Frankie… «Ω γλυκύ μου έαρ» οι παραδοσιακοί…
ΤΕΛΙΚΑ, δεν χρειάζονται πολλά για ένα αισιόδοξο σενάριο αλά ελληνικά!...Η προσδοκία της Άνοιξης αρκεί…Ιδίως αν έχεις περάσει έναν γκρίζο χειμώνα με το αγωνιώδες ερώτημα «θα μας δώσουν οι τροϊκανοί την τέταρτη δόση;». Πόσο μάλλον, που το ερώτημα αυτό έρχεται να προστεθεί στα δεκάδες άλλα του ιδίου τύπου που τίθενται εμμονικά και ταλαιπωρούν τον ψυχικό μας κόσμο εδώ και μια διετία!...
Η ΑΝΟΙΞΗ από μόνη της δημιουργεί ευεξία…Η προσδοκία της Άνοιξης ισοδυναμεί με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο…Πολλές φορές η ελπίδα για το καλύτερο αύριο είναι σημαντικότερη από το ίδιο το αύριο…Ακόμη κι αν αυτό το «αύριο» διαφέρει από το «σήμερα» μόνον ως προς την ώρα της ανατολής και τη δύσης του ήλιου…Η παλαιότατη μέθοδος του Λουκιανού Κηλαηδόνη ορίζει τα εξής:
«Αν κοιμηθώ νωρίς, θα σηκωθώ νωρίς
θα ξεκινήσω νωρίς και θα παρκάρω νωρίς
αν κοιμηθώ αργά, θα σηκωθώ αργά
κι όταν θα ψάχνω για θέση θαναι αργά»
ΕΧΟΥΜΕ και λέμε λοιπόν…Με το που μπαίνει η Άνοιξη και τα ρολόγια πάνε μια ώρα πίσω, το δειλινό ξεκινάει κατά τις 7:30 – 8:00…Το κλίμα είναι εύκρατο κι η άνοδος της θερμοκρασίας σε συνδυασμό με την επιθυμία σου να αποβάλλεις τη μούχλα του χειμώνα σε βγάζει από το σπίτι λίγο πριν τις 8 το βράδυ για καφέ!...Οι πεζόδρομοι κι οι πλατείες σφύζουν από ζωή κι όσο περνάει η ώρα τόσο αρνείσαι να ξαναμπείς στο καβούκι σου…Ούτε Αλ Τσαντίρι, ούτε το Τσάμπιονς Λήγκ σε βάζουν μέσα, αν δεν δείξει το ρολόι έντεκα…Που σημαίνει: χάνεις το δελτίο των οκτώ που ευθύνεται κυρίως για την αρνητική σου ψυχολογία!...Κι αν «κοιμηθείς αργά, θα σηκωθείς αργά» κ.λ.π. μειώνονται οι πιθανότητες το ψυχοπλάκωμα που έχασες στις οκτώ, να το αναπληρώσεις το πρωί σε διπλή δόση μέσω του Αυτιά! Να τρείς λόγοι για τους οποίους θα περνάς καλύτερα από τον χειμώνα!...
ΟΛΟΙ ΟΙ ψυχολόγοι συμφωνούν ότι για την αρνητική μας ψυχολογία (και την μελαγχολία ή την κατάθλιψη) ευθύνεται ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται τα θέματα της κρίσεως η τηλεόραση…Οι κάτοικοι του Βελιγραδίου, όταν είχε φθάσει στο pick η αντίδρασή τους στο καθεστώς του Μιλόσεβιτς έβγαιναν στο κέντρο της πόλης λίγο πριν τις οκτώ, κάθε βράδυ και εφοδιασμένοι όλοι με σφυρίχτρες «σφύριζαν» από την στιγμή που άρχιζαν τα προπαγανδιστικά κρατικά δελτία των ειδήσεων ως το τέλος τους!...Εμείς την Άνοιξη μπορούμε χωρίς σφυρίχτρες.. «Σφυρίζουμε αδιάφορα» στους πεζοδρόμους σερφάροντας στον αφρό του φραπέ και αγνοώντας τους φορείς της καταστροφολογίας!...
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να υπαινισσόμαστε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα…Υπάρχει, εντάξει…Αλλά ποτέ η λύση σε ένα πρόβλημα δεν έρχεται μέσα από επαναλαμβανόμενες ασκήσεις μαζικής υστερίας…Τον χειμώνα δυστυχώς είναι δύσκολο να το αποφύγουμε εξαρτημένοι καθώς είμαστε από το γυαλί…Το καλοκαίρι όμως, όποιος πει ότι δεν τα καταφέρνει έχει απλώς υποταχθεί στη μοίρα του!...

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Υπάρχει «κοινή λογική» στην Ελλάδα;

ΩΡΕΣ – ΩΡΕΣ ψάχνω να βρω προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, αλλά σε ασφαλές συμπέρασμα δεν μπορώ να καταλήξω… Είναι υπέρ των συναινετικών διαδικασιών η λεγόμενη «κοινή γνώμη» ή όχι;
ΑΠΟ ΤΗ μία ακούω πολλούς φίλους στις συναναστροφές μου, άλλοτε να επικαλούνται την ανάγκη μιας οικουμενικής κυβέρνησης ή μιας κυβέρνησης συνεργασίας για να «ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη» κι άλλοτε να θυμώνουν γιατί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν κάνουν πράξη την (αποδεδειγμένα) σύμφωνη γνώμη τους σε πολλά πράγματα… Από την άλλη όμως, οι ίδιοι άνθρωποι συμφωνούν με τον Λαζόπουλο που καταγγέλλει τον ΛΑΟΣ γιατί συμφώνησε με το μνημόνιο και αποκαλούν απαξιωτικά «συνένοχο» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ όποιον αποδέχεται έστω και μέρος των συμφωνιών που η κυβέρνηση υπέγραψε με τους δανειστές μας… Επιπλέον, ενώ όλοι διαπιστώνουμε ότι το πολιτικό κόστος είναι εκείνο που διαχρονικά εμποδίζει τις κυβερνήσεις μας να προχωρήσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, κάθε φορά που μια πολιτική δύναμη συναινεί σ’ αυτές τις μεταρρυθμίσεις (αντί να ασκεί στείρα αντιπολίτευση) σπεύδουμε να της κολλήσουμε την ταμπέλα της «πουλημένης» ή του «κυβερνητικού εταίρου» και να απαξιώσουμε την πολιτική της αυτονομία…
ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ, το ίδιο συνέβαινε με την εξωτερική μας πολιτική: ενώ όλοι επικαλούμασταν ως παράδειγμα προς μίμηση το «ενιαίο» της εξωτερικής πολιτικής που ακολουθούσαν η μία μετά την άλλη οι τουρκικές κυβερνήσεις που εναλλάσσονταν στην εξουσία, μόλις οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ συμφώνησαν στην κοινή γραμμή υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, αρχίσαμε να υφαίνουμε θεωρίες συνωμοσίας γύρω από το παρασκήνιο του «ενιαίου» της στάσης τους και να αποθεώνουμε τον μακαρίτη τον Χριστόδουλο και τις αστείες πατριωτικές του κορώνες «τι δουλειά έχουν οι βάρβαροι στην Ευρώπη!»…
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, για να αποφανθούμε περί της «κοινής γνώμης» στην Ελλάδα πρέπει να αναζητήσουμε το κατά πόσον υπάρχει «κοινή λογική»… Και σ’ αυτό φαίνεται πως όλοι συμφωνούμε: η κοινή λογική απουσιάζει από τον δημόσιο λόγο… Ή μάλλον, συγκρούονται διαφορετικές λογικές καθημερινά, οι οποίες εκπροσωπούν διαφορετικές «σχολές σκέψης» αλλά δεν διασταυρώνονται πουθενά… Εξελίσσονται ως παράλληλοι μονόλογοι…
ΕΝΑΣ από τους επιφανείς Έλληνες ψυχιάτρους (ο συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Τα παιδιά θέλουν γονείς και όχι ψυχολόγο» Νίκος Σιδέρης) συχνά χαρακτηρίζει αυτή τη σύγχυση ως «κρίση του έγκυρου λόγου»… Μιλάει δηλαδή για την απουσία ενός λόγου που θα τον σεβαστούμε σχεδόν όλοι με τη βεβαιότητα ότι δεν οφείλεται σε ιδεοληψίες, ούτε σε παντός είδους εμμονές και κολλήματα…
ΚΑΠΟΙΟΙ νοσταλγούν τον λόγο των διανοουμένων, αλλά μάλλον ματαιοδοξούν… Η φωνή των διανοουμένων σήμερα αν έβρισκε χώρο στους τηλεδιαύλους για να «περάσει» θα ηχούσε τόσο περίεργα, όσο ηχεί η κλασική μουσική σε ένα κανάλι που «ξοδεύει» καθημερινά πολλές ώρες προγράμματος για να προσεγγίσει κάθε λεπτομέρεια του προϊόντος που παράγει η Πέγκυ Ζήνα…
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι, αυτό που περισσότερο μας λείπει είναι ένας ή μερικοί opinion leaders εκτός πολιτικής που θα εμπιστευόμασταν την κρίση τους… Σαν τον Μάνο Χατζηδάκι πχ της δεκαετίας του ογδόντα, που μπορούσε ταυτόχρονα να εγκαλεί τους λαϊκιστές της «Αυριανής» και να παραδίδει μαθήματα δημοκρατικότητας στην παράταξη του αποδομώντας τον πατριωτικό της λόγο… «Αριστοκράτες της σκέψης» μας χρειάζονται την εποχή των mass media… Να μην φοβούνται πρώτον, να πάνε κόντρα στο ρεύμα… Και δεύτερον, να διαθέτουν το ειδικό βάρος ώστε να απολαμβάνουν ταυτοχρόνως τον θαυμασμό εκείνων που κοντράρουν…Το ερώτημα είναι αν η σημερινή εποχή κι η σύγχρονη ελληνική κοινωνία μπορούν να εκπροσωπούνται από τέτοιους ανθρώπους… Η απάντηση είναι μάλλον όχι, γιατί κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά…