Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Μια ιστορία γεμάτη σκοπιμότητες…

ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ λίγο – πολύ τη γνωρίζουμε… Προχθές γράφτηκε ο (οριστικός;) επίλογος της, με την απόφαση του Αρείου Πάγου που έκρινε αθώους τους καταδικασθέντες σε θάνατο κατά τη «Δίκη των Έξι» μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, μετά από αίτηση του εγγονού ενός από τους καταδικασθέντες, για αναψηλάφηση της δίκης. Ειδικότερα, ο Άρειος Πάγος έκανε δεκτή την αίτηση του Μιχάλη Πρωτοπαπαδάκη, εγγονού του τέως πρωθυπουργού Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, (ο οποίος σε ηλικία 68 ετών καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία και εκτελέστηκε), ακύρωσε την απόφαση του Έκτακτου Στρατοδικείου Αθηνών του 1922 και έπαυσε την ποινική δίωξη, λόγω παραγραφής των αδικημάτων!..
ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ είναι ότι η δικαστική απόφαση δεν επιβάλλει την… ανάσταση του Πρωτοπαπαδάκη, αφού κρίθηκε ότι κακώς τον «σταυρώσαμε». Έτσι θα χάσει την ευκαιρία να χαρεί όχι μόνο για τη δικαίωση του (ήξερε πάντως ως Έλλην, ότι αυτή στον τόπο μας έρχεται μετά θάνατον) αλλά και για την αγάπη που έτρεφε γι αυτόν ο εγγονός του, ώστε να «τρέχει» στα δικαστήρια 90 χρόνια μετά για να τον αθωώσει!.. Η απορία μου όμως είναι: οι άλλοι πέντε μετά θάνατον (από σπόντα) αθωωθέντες, γιατί εγκαταλείφθηκαν από τους συγγενείς τους; Θυμίζω για την ιστορία, ότι, μαζί με τον Πρωτοπαπαδάκη το 1922 είχαν εκτελεστεί οι πρώην πρωθυπουργοί Γούναρης και Στράτος, οι πρώην υπουργοί Θεοτόκης και Μπαλτατζής κι ο πρώην αρχιστράτηγος Χατζηανέστης, οι οποίοι εκρίθηκαν επίσης αθώοι με την απόφαση του Αρείου Πάγου. Όλοι τους οφείλουν την αποκατάσταση τους στην επιμονή του εγγονού Πρωτοπαπαδάκη που δεν ήθελε να θυμάται ως προδότη τον παππού του…
ΕΔΩ σταματάει η διακωμώδηση της καταστάσεως που δημιούργησε η δικαστική απόφαση κι αρχίζει η διακωμώδηση του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε οι Έλληνες την ιστορία… Αν θυμηθεί κανείς ότι η περίοδος 1967 – 1974 χαρακτηρίζεται σήμερα «επανάστασις» από εκείνους που επαινούν την κατάκτηση της εξουσίας με τα όπλα, «πραξικόπημα» από εκείνους που θεωρούν μόνο την ψήφο στην κάλπη εργαλείο για την αλλαγή κυβερνήσεων, «χούντα» από εκείνους που θεωρούν σόφτ την εκδοχή «πραξικόπημα» και «επταετία» από εκείνους που δεν θέλουν να πάρουν θέση, καταλαβαίνει εύκολα τη διάθεση του Έλληνα απέναντι στην ιστορία… Όλη του η προσπάθεια είναι να τη φέρει στα μέτρα του!..
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της «Δίκης των Έξι» το περίεργο δεν είναι που κρίθηκαν αθώοι ενενήντα χρόνια μετά την εκτέλεση τους από ένα δικαστήριο… Το περίεργο είναι που, όλο αυτό το διάστημα και ενώ είχαν εκτελεστεί για εσχάτη προδοσία, ετιμώντο από την πολιτεία! Και προτομές του Γούναρη σε πλατείες έχω δει πριν τη δικαστική απόφαση και κεντρικές οδοί φέρουν τα ονόματα του Πρωτοπαπαδάκη, του Δημητρίου Γούναρη και πιθανώς και των υπολοίπων!.. Αναρωτιέμαι: ήξεραν κάτι όσοι τους τιμούσαν πριν ο Άρειος Πάγος τους αθωώσει ή πρόκειται για τη γνωστή ελληνική τακτική που τιμά ανάλογα με τα οφέλη που προσδοκά εκείνος που αποδίδει τις τιμές;
ΠΙΘΑΝΟΛΟΓΩ ότι περί αυτού πρόκειται… Κι αυτό, μάλλον με καθησυχάζει γιατί ο θυμός των μετά θάνατον αθωωθέντων θα έχει ξεθυμάνει για την ετεροχρονισμένη δικαίωσή τους… Πολιτικοί γαρ οι περισσότεροι εξ αυτών, ήξεραν καλά από σκοπιμότητες…

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Τζαζ, αριστερά και χρήματα…

ΔΙΑΒΑΖΑ προχθές τη συνέντευξη ενός από τους μεγάλους της τζαζ: «με τη τζαζ» έλεγε «δεν ασχολείσαι για να βγάλεις χρήματα»…Μετά, προσπάθησα να σκεφτώ, με τι άλλο πρέπει να μην ασχολείσαι για να βγάλεις χρήματα… Με την πολιτική… Με την ιατρική… Με τη δημοσιογραφία… Με κάθε μορφή τέχνης γενικώς…Με τη θρησκεία…Και προφανώς, με αρκετά ακόμη πράγματα…
ΒΑΛΤΕ κάτω τώρα, τα ποσά που εκταμιεύει το κράτος για τους μισθούς των πολιτικών…Θυμηθείτε την ιστορία με την οφσόρ του μητροπολίτη Αττικής…Τα φακελάκια των γιατρών…Τη διαπλοκή ημών των δημοσιογράφων…Τη δουλειά με την οποία οι καλλιτέχνες υπηρετούν τα γούστα του κοινού…Και θα καταλάβετε πόση μοναξιά πρέπει να νοιώθουν όσοι ακολουθούν τη λογική του τζαζίστα που ισχυρίζεται ότι «με τη τζαζ δεν ασχολείσαι για να βγάλεις λεφτά»!..
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, αφ’ ότου «έσκασε μύτη» η οικονομική κρίση η (λίγη ή πολύ) ευτυχία συνδέεται ευθέως με τα (λίγα ή πολλά) χρήματα… Μάλλον πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά την ουσία της ζωής…Η δημιουργική έκφραση, η χαρά τού να ασχολείσαι με κάτι που αγαπάς πρέπει να σου δίνουν μεγαλύτερη χαρά από το πόσο αποτιμάται η δουλειά σου… Αλλά δυστυχώς, η λογική όλων πλέον (ακόμη και της Αριστεράς που υποτίθεται ότι κατακρίνει την κοινωνία της κατανάλωσης) είναι τετράγωνη σαν τα μαθηματικά: μετράει τα πάντα σε νούμερα και αγωνίζεται για την αγοραστική μας δυνατότητα…Η ίδια Αριστερά ήταν κάποτε σαν τη τζαζ…Δεν ασχολιόσουν μαζί της για να βγάλεις χρήματα…Τώρα;

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Τα εν οίκω και εν δήμω…

Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ που έχει εστιατόριο απέναντι από το σπίτι μου, είναι απαρηγόρητος τις τελευταίες ημέρες: «δεν μας έφτανε η κρίση» λέει «ήρθε κι η απαγόρευση του καπνίσματος και μας δίνει τη χαριστική βολή»!...Δικαίως παραπονείται…Πέρυσι, θυμάται, τέτοιο καιρό το εστιατόριο είχε πληρότητα Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο κι έβγαζε τα έξοδα του το μεσημέρι της Κυριακής…Φέτος, «έπεσε περονόσπορος» λέει…Κι αναρωτιέται: «που θα πάει αυτή η κατάσταση;»
ΔΕΝ είναι ο μόνος που αναρωτιέται…Ένας άλλος γείτονας, ιδιοκτήτης αντιπροσωπείας αυτοκινήτων είναι περισσότερο απελπισμένος: «είμαστε κάτω σε σχέση με τις περυσινές πωλήσεις κατά 45%» λέει «οδεύουμε προς το τέλος». Διπλά «χτυπημένος» αυτός, γιατί όσο πούλαγε τ’ αυτοκίνητα με τη σέσουλα επένδυε τα κέρδη του στο real estate…Αγόραζε οικόπεδα και «σήκωνε» μεζονέτες…Τώρα, βρίσκεται σε απόγνωση: «ούτε αυτοκίνητα, ούτε σπίτια πουλάμε» μου λέει…Κι οι υποχρεώσεις τρέχουν, η χρεοκοπία είναι ορατή…
Ο ΓΙΟΣ του «διπλά χτυπημένου» παραπάνω επιχειρηματία έχει περίπου την ίδια ψυχολογία με τον πατέρα του…Ιδιοκτήτης μπουτίκ με επώνυμα ρούχα γαρ…Βλέπει τον τζίρο του κάτω σε ποσοστό 30% σε σχέση με πέρυσι, αλλά πιστεύει ότι γι’ αυτό φταίμε οι δημοσιογράφοι που δημιουργούμε ανασφάλεια στον κόσμο, αφού, όπως λέει, ο ίδιος απευθύνεται στους έχοντες και λογικά θάπρεπε να μην αντιμετωπίζει τόσο σημαντική μείωση πωλήσεων…
ΟΛΟΙ οι ανωτέρω επαγγελματίες έχουν το δίκιο τους…Η εικόνα που περιγράφουν είναι ρεαλιστική…Οι άδειες ταβέρνες, τα αδιάθετα αυτοκίνητα και σπίτια, η ισχνή κίνηση της αγοράς συνθέτουν το σκηνικό της οικονομικής κρίσης…Το βάρος για τη διαμόρφωση αυτού του σκηνικού όλοι το ρίχνουν στο μνημόνιο…Στην αδυναμία επίσης του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης ν’ αντιμετωπίσει την ύφεση…Σωστά ολ’ αυτά…Αλλά επιδέχονται κι άλλη ανάγνωση…
ΔΕΝ κύλησε πολύς καιρός από τότε που σχεδόν όλοι μας επαναλαμβάναμε καθημερινά το περίφημο «ζούμε με δανεικά»…Ήταν θυμάμαι την περίοδο πριν την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης και συνιστούσε το απλούστερο είδος κριτικής που συνόδευε κάθε καταναλωτική μας έκρηξη…Διαβάζαμε στον Τύπο επί παραδείγματι, τα ποσοστά αύξησης των πωλήσεων αυτοκινήτων (που έβαιναν αυξούμενα συνεχώς την τελευταία δεκαετία) και λέγαμε «ζούμε με δανεικά»…Το ίδιο λέγαμε μόλις ακούγαμε πόσοι έλληνες παραθεριστές κινδύνευαν από το τσουνάμι στο Πουκέ της Ταϊλάνδης ή όταν οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας ανακοίνωναν τον αριθμό των μηνυμάτων που στέλναμε ο ένας στον άλλο καθημερινά…
Μ’ ΑΛΛΑ λόγια, το «ζούμε με δανεικά» ήταν η απάντηση στο ερώτημα «πως τα κατάφερνε ο έλληνας με το μέσο εισόδημα που έδειχναν οι στατιστικές μελέτες ότι έχει, να καταναλώνει πάνω από τις οικονομικές του δυνατότητες»…Τα εύκολα δάνεια ήταν που του έδιναν τη δυνατότητα να αγοράζει καινούργιο αυτοκίνητο κάθε τριετία ή πενταετία…Τα εύκολα δάνεια τροφοδοτούσαν με χρήμα την αγορά ακινήτων…Τα καταναλωτικά δάνεια του έδιναν την άνεση για «καλές» διακοπές στην Ταϊλάνδη…Το πλαστικό χρήμα του άνοιγε την πόρτα του εστιατορίου και της ταβέρνας και του έδινε την ευκαιρία να τρώει δυο – τρεις φορές την εβδομάδα έξω και τις υπόλοιπες delivery στο σπίτι…Η πιστωτική κάρτα του επέτρεπε να ανανεώνει χωρίς τσιγγουνιές την γκαρνταρόμπα…
ΜΕ ΤΟ μνημόνιο, αυτό το χρήμα χάθηκε από την αγορά…Ήδη 1.000.000 πιστωτικές κάρτες λιγότερες, σύμφωνα με τα στοιχεία των τραπεζών κατέχουμε οι έλληνες το τελευταίο εξάμηνο…Αλλά και πάλι έχουμε τόσες, όσες σχεδόν ο ελληνικός πληθυσμός: 7.000.000 κάρτες!!! Ο τζίρος του πλαστικού χρήματος υποχώρησε κατά 30% κι οι τράπεζες αρνούνται να χορηγήσουν με όση ευκολία το έκαναν πριν, πιστωτικές κάρτες…Δάνεια για σπίτια κι αυτοκίνητα δεν δίνουν ούτε στους υπαλλήλους τους πλέον!...
ΓΙ’ ΑΥΤΟ υποφέρει η αγορά…Ή, μάλλον και γι’ αυτό…Πλην όμως, δεν φταίει για όσα συμβαίνουν σήμερα ούτε το μνημόνιο, ούτε η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης…Φταίει η βίαιη προσαρμογή όλων μας στην πραγματικότητα του «ξοδεύω όσα μου επιτρέπει το εισόδημα μου να ξοδέψω»…Μια προσαρμογή που νομοτελειακά θα γινόταν είτε δια του μνημονίου, είτε δια της δημιουργίας του προσωπικού μας αδιεξόδου…Η λύση άλλωστε, για την υγεία της αγοράς δεν είναι να αγοράζουμε όλοι ακόμη κι αν δεν έχουμε χρήματα, ούτε να ξοδεύουμε δανεικά…
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για τη μεγαλύτερη «διόρθωση» στην οικονομική ιστορία της χώρας. Κάποιοι – πάρα πολλοί – θα χαθούμε εξ’ αιτίας αυτής της διόρθωσης. Δεν θα χαθούμε όμως εξ’ αιτίας του μνημονίου, αλλά εξ’ αιτίας της αδυναμίας μας να διαχειριστούμε τα μικροοικονομικά του οίκου μας ο καθένας από εμάς…Κι όταν αποτυγχάνουμε εμείς στη διαχείριση ενός εισοδήματος, πώς να ζητήσουμε ευθύνες από εκείνους που είχαν να διαχειριστούν εκτός από τα οικονομικά του κράτους και τις δικές μας παράλογες απαιτήσεις;

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο έτσι!...

ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ Τρίτη, στον Τύπο της Λάρισας, το ρεπορτάζ για τις καταλήψεις σε γυμνάσια και λύκεια της περιοχής ήταν εύγλωττο ως προς τα αιτήματα των καταληψιών μαθητών:
• Να μη μειωθεί ο αριθμός απουσιών που δικαιούται να κάνει ένας μαθητής κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους
• Να μειωθούν οι τιμές πώλησης διαφόρων ειδών στα κυλικεία
• Να μην αναπληρώνονται οι ώρες των καθηγητών που απουσιάζουν
• Να αντιμετωπίζονται με επιείκεια οι μαθητές που αργούν να προσέλθουν στο μάθημα
ΩΣ ΠΡΟΣ τον αριθμό των απουσιών (το πρώτο δηλαδή αίτημα των καταληψιών) το υπουργείο Παιδείας εξήγησε ότι δεν μείωσε τον αριθμό των επιτρεπομένων απουσιών, απλώς τον επανέφερε εκεί που ήταν πρόπερσι, καθώς μόνον πέρυσι τον είχε διευρύνει για να αντιμετωπιστεί η επιδημία της γρίπης…Συνεπώς, θα μπορούσε το αίτημα για μη μείωση του αριθμού των απουσιών να αντικατασταθεί με το περισσότερο …δίκαιο αίτημα «να μη φύγει ποτέ η γρίπη από τη χώρα»!
ΟΜΟΙΩΣ, το αίτημα για φθηνότερες τιμές στα προϊόντα που πωλούν στα σχολικά κυλικεία, θα μπορούσε να μας βρει όλους σύμφωνους, αν, αντί για το σχολείο (που δεν πουλάει σάντουϊτς, πατατάκια και σοκοφρέτες) οι μαθητές καταλάμβαναν το κυλικείο, πράγμα που θα τους έδινε την δυνατότητα να μην χάσουν μαθήματα (που είναι απαραίτητα για τη μόρφωση τους) αλλά θερμίδες (που είναι και άχρηστες και επιβαρυντικές για την υγεία τους)…
ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ για τη μη αναπλήρωση των ωρών που χάνουν εξ αιτίας ελλείψεων σε εκπαιδευτικό προσωπικό, επίσης πάσχει…Διότι, αν δεν αυξήσει τον αριθμό των απουσιών το υπουργείο (ή, εν πάσει περιπτώσει δεν φροντίσει να …ξαναγυρίσει η γρίπη) και δεν αντιμετωπίσει το ίδιο υπουργείο το ακριβό κόστος του σάντουϊτς και της σοκοφρέτας, τότε μάλλον άχρηστοι θάναι κι οι καθηγητές που αναπληρώνουν τους συναδέλφους τους που απουσιάζουν, αφού οι καταλήψεις θα συνεχίζονται μέχρι δικαίωσης των λοιπών αιτημάτων των μαθητών…
ΑΝ ΟΛΑ τα παραπάνω συνιστούν διακωμώδηση της καταστάσεως που, με μικρές παραλλαγές, ζούμε κάθε φθινόπωρο από το 1990 που χάσαμε τον Τεμπονέρα και ’δώθε, η κορύφωση του δράματος της παιδείας μας καραδοκεί στο τελευταίο αίτημα που διατυπώνουν οι μαθητές των καταλήψεων: «ν’ αντιμετωπίζονται με επιείκεια οι μαθητές που αργούν να προσέλθουν στο μάθημα»…
ΟΣΟ κι αν σας φαίνεται περίεργο, είναι το μόνο αίτημα που οφείλει να δει με προβληματισμό όχι μόνο το υπουργείο Παιδείας, αλλά το σύνολο του πολιτικού μας κόσμου. Και να γιατί; Οι μαθητές είναι τα παιδιά μας. Παιδιά όλων ημών. Και αυτών που προσέρχονται στη δουλειά τους την ώρα που πρέπει…Και αυτών που προσέρχονται όποτε γουστάρουν…Και εκείνων που επιβραβεύονται με «επίδομα εγκαίρου προσελεύσεως», όταν το κάνουν…Όσοι δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα δικαιούμαστε να κοιτάξουμε παράξενα τον γιο μας που απαιτεί από τους δασκάλους του να κάνουν το κορόϊδο όταν αργεί…Όσοι δουλεύουν στον δημόσιο τομέα όμως, τι να πουν στο παιδί τους, που άκουσε από τα χείλη των ιδίων (και όσων πολιτικών τους γλείφουν για να πάρουν την ψήφο τους) ότι είναι ανάλγητη η κυβέρνηση, η τρόϊκα και το ΔΝΤ που τους έκοψε το «επίδομα εγκαίρου προσελεύσεως στην υπηρεσία;» Ότι, καλό θα ήταν να πάει στην ώρα του στο μάθημα; Ή, ότι δεν οφείλει να πάει κάποιος έγκαιρα στο σχολείο, όταν δεν αμείβεται γι’ αυτό;
ΑΡΚΟΥΝ εν τέλει τα αιτήματα μιας χούφτας καταληψιών μαθητών για να καταλάβει κανείς πως εκπαιδεύεται η ελληνική κοινωνία και πως ο πολιτισμός της καθημερινότητας περνάει από τη μια γενιά στην άλλη…Θα μου πείτε: μα, η συμπεριφορά μιας χούφτας μαθητών μπορεί να χαρακτηρίσει το σύνολο της ελληνικής νεολαίας; Πράγματι, δεν μπορεί…Αλλά, είδατε εσείς την συντριπτική πλειοψηφία των υγιώς σκεπτομένων να μπορεί να απομονώσει τους κακομαθημένους; Όχι! Γιατί, ο αγώνας (ανεξαρτήτως ποιότητας αιτημάτων) θεωρείται ιερός και δεν τολμάει κανείς να τα βάλει με τους αγωνιζόμενους, γιατί αν το κάνει θα ενεργοποιηθούν αυτόματα τ’ αντανακλαστικά των προστατών κάθε μορφής αγώνα…
ΑΥΤΟ δεν γίνεται καθημερινά και στην κοινωνία των ενηλίκων; Δέκα διαδηλώνουν, πέντε κλείνουν τον δρόμο, μικρές συντεχνίες διατυπώνουν παράλογα αιτήματα, αλλά η λογική των υπολοίπων αρνείται ν’ απομονώσει τον παραλογισμό τους!

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Τα αγαθά της δημοκρατίας (πριν το διαβάσετε πάρτε ένα υπογλώσσιο)

«Μήπως οδηγώ Λαμποργκίνι και δεν το δηλώνω στην Εφορία ή μήπως πάω διακοπές στο Σεν Μόριτζ και δεν το λέω; Αν και θα μπορούσα να πήγαινα διακοπές στο Σεν Μόριτζ, γιατί ο άνδρας μου είναι εργοστασιάρχης»…
Η παραπάνω αφήγηση, είναι η αφήγηση μιας στερημένης γυναίκας, που δεν πάει στο Σεν Μόριτζ και δεν οδηγεί Λαμποργκίνι παρ’ ότι ο άνδρας της είναι εργοστασιάρχης!...Το «πόθεν έσχες» των βουλευτών στάθηκε η αφορμή ώστε να μάθουμε το άγνωστο δράμα μιας καλοντυμένης «συζύγου εργοστασιάρχου»…Όχι, στο δραματικό μονόπρακτο δεν πρωταγωνιστεί η Ρένα Βλαχοπούλου (απ’ αυτή, ως μοδίστρα, ακούσαμε τελευταία φορά το «σύζυγος εργοστασιάρχου»), αλλά η βουλευτής Ελίζα Βόζεμπεργκ που απεκαλύφθη δηλώνουσα στην Εφορία ούτε καν εισόδημα ενός χιλιάρικου τον μήνα!...
ΕΥΤΥΧΩΣ, πριν ακόμη δημοσιοποιηθεί η ανέχειά της έσπευσε ο ελληνικός λαός να αποκαταστήσει της εις βάρος της αδικία: την εξέλεξε στη Βουλή, ώστε να ξεφύγει από την ένδεια της επώνυμης δικηγόρου (με πελάτη μεταξύ άλλων τον άλλοτε γαμπρό του Ωνάση, Τιερύ Ρουσέλ) και να λαδώσει τ’ αντεράκι της…Ως γνωστόν, στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο τέτοιου είδους αποκαθίσταντο με πλούσιους γάμους, αλλά στην περίπτωση της αυτό δεν την είχε οδηγήσει στον παράδεισο…Έτσι βρέθηκε η Βουλή, που, όπως διάβασα σ’ ένα ρεπορτάζ (στο «Κ» της προπερασμένης Κυριακής) εξασφαλίζει όχι απλώς ένα καλό εισόδημα, αλλά μια ζωή τόσο προνομιακή, που η Λαμποργκίνι και το Σεν Μόριτζ μοιάζουν απλές καραμέλες στα χέρια πλουσίων εργοστασιαρχών που φιλοδοξούν να ξελογιάσουν αθώα ξανθά κοριτσάκια…
ΤΟ 2010 οι τριακόσιοι της Βουλής θα μοιραστούν σύμφωνα με τον προϋπολογισμό το ποσό των 42,5 εκατομμυρίων ευρώ…Συνεπώς, ο μέσος όρος των μηνιαίων αποδοχών τους ανέρχεται σε 10.000 ευρώ…Όσο το επίσημο ετήσιο εισόδημα της κ. Βόζεμπεργκ την περίοδο της δικηγορίας!...Περίπου 35 εκατομμύρια ευρώ θα μοιραστούν μέσα στο 2010 οι συνταξιούχοι βουλευτές ή οι σύζυγοι και οι άγαμες θυγατέρες θανόντων βουλευτών…Σημειώνεται ότι για την κατοχύρωση βουλευτικής σύνταξης απαιτούνται μόλις 4 χρόνια, ενώ όσοι έχουν πρωτοεκλεγεί πριν από το 1993 συνταξιοδοτούνται από τα 55 τους χρόνια. Κι επιπλέον: όσοι βουλευτές είναι άνω των 65 χρόνων λαμβάνουν ταυτόχρονα και βουλευτική αποζημίωση και βουλευτική σύνταξη!...Οι συνταξιούχοι βουλευτές είναι οι μοναδικοί έλληνες που έχουν τη δυνατότητα να λαμβάνουν παράλληλα και δεύτερη σύνταξη από το επάγγελμα που ασκούν και ασκούσαν, εφόσον δεν εργάζονται στο Δημόσιο ή και τρίτη σύνταξη στην περίπτωση που ήταν συνδικαλιστές, πρώην δήμαρχοι ή πρώην νομάρχες!...Ως τον Μάιο του 2011 μάλιστα, οι αναξιοπαθούντες αυτοί συνταξιούχοι θα εισπράξουν περίπου 80 εκατομμύρια ευρώ που διεκδίκησαν αναδρομικά ακολουθώντας τις αναδρομικές συντάξεις που πήραν πρόσφατα οι δικαστές…
ΑΝ δεν σας έχει ανέβει η πίεση μπορώ να συνεχίσω (καλού – κακού πάρτε υπογλώσσιο)…Οι βουλευτές λοιπόν, δικαιούνται δωρεάν ένα κινητό τηλέφωνο, οκτώ σταθερές γραμμές τηλεφωνίας, αυτοκίνητο, δωρεάν διαμονή σε κεντρικό ξενοδοχείο, γραφείο εκτός Βουλής και γραφική ύλη, ταχυδρομική ατέλεια, ατέλεια στις μετακινήσεις με λεωφορεία, σιδηρόδρομο και ακτοπλοΐα και 52 αεροπορικά εισιτήρια μετ’ επιστροφής για το νομό τους, εφόσον αυτός απέχει περισσότερα από 200 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Έχουν επίσης τη δυνατότητα λήψης άτοκων δανείων από τη Βουλή και χαμηλότοκων (μα την Παναγία!) από τις τράπεζες!!! Και βέβαια, κάθε βουλευτής έχει στην υπηρεσία του τέσσερις δημοσίους υπαλλήλους αποσπασμένους και μετακλητούς καθώς και έναν επιστημονικό συνεργάτη, ο οποίος πληρώνεται από τη Βουλή!...
ΠΡΙΝ καταλήξετε στο άδικο συμπέρασμα ότι σε εποχή κρίσης τα παραπάνω συνιστούν πρόκληση (αυτή είναι η πρόκληση και όχι τα ακίνητα που μπορεί και να κληρονόμησαν από τους γονείς τους) να θυμάστε ότι πέρα από το ότι εξασφαλίζουν μια αξιοζήλευτη ζωή, επιτρέπουν σε κάθε καταπιεσμένη από τον εργοστασιάρχη σύζυγο της, επιστήμονα, να αποκτήσει τη Λαμποργκίνι που πεισματικά της στερούσε και να ξεσκάσει ένα σαββατοκύριακο στο Σεν Μόριτζ…Κι αυτό είναι κέρδος για τη δημοκρατία μας!...