Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Το ωράριο των καταστημάτων απειλεί τις συνήθειες μας…




ΑΚΟΥΓΑ την επιχειρηματολογία του παλαίμαχου εμπόρου: «Να ανοίγουμε και τις Κυριακές!.. Που ακούστηκε αυτό; Έχει ο κόσμος λεφτά για να ψωνίσει τις Κυριακές;» Πράγματι, δεν έχει… Αλλά και όταν ο κόσμος ψώνιζε ασύστολα, την περίοδο της «καταναλωτικής μέθης» και προσπάθησε να το προτείνει ο τότε υπουργός Ανάπτυξης (2004 -2005, Δημ. Σιούφας) κανείς δεν το είδε ως ευκαιρία… Η ίδια και τότε αντίδραση με τη συνήθη επωδό: «το κάνουν για τις πολυεθνικές»! Κι ας μην το επέβαλλε τότε καμιά τρόικα (η Ελλάδα ανήκε στους Έλληνες ως γνωστόν, τω καιρώ εκείνω)… Κι ας εξαιρούνται τα καταστήματα άνω των 250 τετραγωνικών μέτρων τώρα, αποκλείοντας τις πολυεθνικές…
ΕΙΝΑΙ η μοίρα κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας στην Ελλάδα να προσκρούει στην απροθυμία όλων μας να αλλάξουμε… Να απορρίπτουμε, εφευρίσκοντας επιχειρήματα σοβαρά ή λιγότερο σοβαρά, κάθε απόπειρα να δούμε τα πράγματα αλλιώς… Θυμάμαι μια δίκη το 1989 όταν άρχισαν να εκπέμπουν τα πρώτα ιδιωτικά κανάλια στη χώρα μας… Μας είχαν «σύρει» στα δικαστήρια οι ιδιοκτήτες βίντεο κλαμπ στη Λάρισα, γιατί προβάλλοντας δωρεάν ταινίες δημιουργούσαμε κατά τη γνώμη τους, αθέμιτο ανταγωνισμό!... Αλλά, κανείς δεν έμπαινε στον κόπο να δει το συμφέρον του πολίτη που δεν θα  πλήρωνε πλέον για την ψυχαγωγία του!.. Μόνο τη σύγκρουση συμφερόντων έβλεπε!.. Ο καιρός όμως πέρασε και δόξα τω Θεώ, η εμπειρία απέδειξε ότι και για τις δωρεάν ταινίες των καναλιών και για τις επί πληρωμή των βίντεο κλαμπ υπήρχε χώρος… Συμπέρασμα: η αγορά εν τέλει είναι πιο πειστική και από τους υπουργούς και από τους συνδικαλιστές του εμπορικού κόσμου… Αρκεί να την αφήσουμε να λειτουργήσει ελεύθερα…
ΣΤΟ ΚΑΤΩ – ΚΑΤΩ, αγορά δεν είναι μόνο τα καταστήματα του εμπορικού κέντρου… Αγορά δεν είναι μόνο τα ρούχα και τα παπούτσια… Αγορά είναι και τα μίνι μάρκετ που ξενυχτούν καθημερινά και λειτουργούν Σαββατοκύριακα γιατί ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας…Αγορά είναι και τα ζαχαροπλαστεία που λειτουργούν Σαββατοκύριακα παρ’ ότι «δεν υπάρχουν χρήματα για να ψωνίσει ο κόσμος την Κυριακή» όπως λένε οι έμποροι… Αγορά είναι και τα «υπερπερίπτερα» που πουλάνε τα πάντα ό,τι ώρα της ημέρας θέλει ο καταναλωτής… Αυτή η «αγορά» για να λειτουργεί τόσο ελεύθερα θα πει ότι και εξυπηρετεί και (εξ αυτού του λόγου) επιβιώνει…
ΕΙΝΑΙ λίγο περίεργο οι εκπρόσωποι της «ελεύθερης αγοράς» να τη θέλουν τόσο «κλειστή», επικαλούμενοι επιχειρήματα που προσεγγίζουν τη δημοσιοϋπαλληλική λογική… Οι έμποροι περισσότερο από τον καθένα από εμάς, γνωρίζουν ότι ο ανταγωνισμός είναι εκ των ων ουκ άνευ στην αγορά… Είναι ταυτόχρονα «απειλή» και «ευκαιρία»… Ακόμα και τις εποχές που ο καταναλωτής δεν έχει αγοραστική ικανότητα… Γιατί, κάποιος θα επωφεληθεί κι από αυτό: αυτός πχ που έχει τη δυνατότητα να πουλήσει φθηνά, με δόσεις, με ευκολίες πληρωμής ή να λειτουργήσει το Σαββατοκύριακο…
ΤΟ ΠΑΡΗΓΟΡΟ είναι ότι δεν συμφωνούν όλοι στη στείρα άρνηση… Υπάρχουν έμποροι που βλέπουν «ευκαιρίες» στην απελευθέρωση του ωραρίου… Είναι αυτοί που αντέδρασαν και στην συνέχιση της αργίας του Σαββάτου την θερινή περίοδο και έσπευσαν να ανοίξουν τα καταστήματα τους… Δεν απέδωσε η απόπειρα τους: συνάντησαν την αδιαφορία του καταναλωτικού κοινού που προτίμησε τον Πλαταμώνα και τον Αγιόκαμπο από το να βγει στην αγορά… Οι περισσότεροι υποτάχθηκαν στο μοιραίο και διέκοψαν τη λειτουργία των καταστημάτων τους το Σάββατο ελλείψει καταναλωτικού ενδιαφέροντος… Και σ αυτή την περίπτωση, η αγορά αποδείχθηκε πιο πειστική από τους θεωρητικούς της απελευθέρωσης… Χρειάστηκε όμως, να αφεθεί να λειτουργήσει ελεύθερα για να δούμε την αντίδρασή της…
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ είναι ότι, στην πράξη μόνο θα δούμε το αποτέλεσμα της απελευθέρωσης… Αλλά θα πρέπει να τη δοκιμάσουμε πρώτα… Χωρίς φοβικά σύνδρομα και χωρίς προκαταλήψεις… Και κυρίως χωρίς υπερβολές: τη δεκαετία του ’70 και του ’80 δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια η σημερινή καταναλωτική μανία, παρ’ όλα αυτά τα καταστήματα στη Λάρισα λειτουργούσαν έξι μέρες την εβδομάδα κι έκλειναν μόνο το απόγευμα της Πέμπτης… Δεν ήταν «εργασιακός μεσαίωνας»!.. Απλώς, δεν είχαμε τότε μπει ακόμα στην περίοδο της «ήσσονος προσπάθειας», όταν ακόμα και οι υπερασπιστές της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αντέγραφαν τη λάϊτ εργασιακή ζωή των υπαλλήλων του δημοσίου, τους οποίους κατά τα άλλα αφόριζαν…
ΑΛΗΘΕΙΑ: αν αντί της λειτουργίας των καταστημάτων την Κυριακή, ρίξει κανείς την ιδέα της κατάργησης της αργίας του απογεύματος της Τρίτης ή της Πέμπτης θα συμφωνήσουν οι έμποροι; Φοβάμαι πως όχι… Άλλωστε το κάνουν και τώρα, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι έτσι πριμοδοτούν οι ίδιοι (και όχι το υπουργείο) τις πολυεθνικές που λειτουργούν κανονικά!..

Και διηγώντας τα, να κλαίς…




            ΑΝ ένα κόμμα έχει δημιουργηθεί μόνο και μόνο για να αντισταθεί στο μνημόνιο, ποια θα μπορούσε να είναι η τύχη του όταν πάψει να μας απασχολεί το μνημόνιο; Καμία, αν δεν έχει να προσθέσει κάτι για το μετά… Εκτός κι αν τα στελέχη του υπολογίσουν (πονηρά σκεπτόμενα) ότι, για μια τριετία – τετραετία μπορούν να εξασφαλίσουν την πολιτική τους παρουσία, επειδή το μνημόνιο θα κρίνει τις επιλογές των ψηφοφόρων και «μετά βλέπουμε»…
            ΕΠΕΙΔΗ όμως, ουδείς μπορεί να στηρίξει την πολιτική επιβίωση μόνο στην αντιπαράθεση με το μνημόνιο και την διεκτραγώδηση των συνεπειών της εφαρμογής του, ρίχνει ορισμένες ιδέες για το μετά… Κι αρχίζει τότε μια ποικιλία ιδεών: άλλος, σου λέει, θα διαγράψουμε μονοκοντυλιά το χρέος όχι μόνο το δικό μας, αλλά και των άλλων νοτίων χωρίς να ρωτήσουμε κανέναν: ούτε τους δανειστές, ούτε τους άλλους νοτίους… Άλλος, σου λέει ότι το μετά είναι η σχέση με το δολάριο και η προείσπραξη της υπεραξίας του φυσικού πλούτου σε δολάρια οπωσδήποτε…
            ΚΑΙ τότε, σοβαροί (υποτίθεται) πολιτικοί άνδρες ανακαλύπτουν ότι οι προτάσεις αυτές δεν είναι σοβαρές και εγκαλούν τους εμπνευστές τους ότι τις «ρίχνουν» στον δημόσιο διάλογο χωρίς να ενημερώσουν κανέναν και χωρίς να τις τεκμηριώσουν! Αλήθεια πότε τα αντελήφθησαν όλα αυτά; Όταν ήρθε το δολάριο να αναδείξει τη γραφικότητα (τουλάχιστον) την οποία όλοι γνώριζαν εδώ και χρόνια; Τι περίμεναν δηλαδή, να ακούσουν από το στόμα ενός ηγέτη που με περισσή ευκολία συνέδεε πριν από χρόνια το ΠΑΣΟΚ με την «17 Νοέμβρη» και εδώ και μήνες υποστηρίζει ότι μας ψεκάζουν για να είμαστε αδρανείς; Τι περίμεναν από έναν άνθρωπο που δεν δίσταζε να διαψεύδει δημοσίως τον πρόεδρο της Δημοκρατίας για το περίφημο non paper;
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» είναι ένα χρήσιμο παράδειγμα του τι προκύπτει όταν ο ελληνικός λαός ψηφίζει οργισμένα… Όταν αποφασίζει το θυμικό του… Όταν θέλει απλώς να «τιμωρήσει» και να διαμαρτυρηθεί… Όταν του αρκεί να τον διαβεβαιώσουν ότι δεν φταίει ο ίδιος και δεν βρίσκει ότι το χάιδεμα των αφτιών δεν συνιστά λύση…
ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ μόνο τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» η ξαφνική προσγείωση στην πραγματικότητα… Αφορά κι εκείνους που έχουν επενδύσει σε πολιτικές που δεν ανταποκρίνονται στον ρεαλισμό με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζονται κρίσιμες καταστάσεις σαν την οικονομική κρίση… Γι αυτό, ας προετοιμάζονται για ανώμαλη προσγείωση όσοι ψηφοφόροι σπεύδουν στην πολιτική αγορά να ψωνίσουν «εύκολες λύσεις»… Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να καταλάβουν ποιες είναι οι «εύκολες λύσεις»… Αρκεί να διατρέξουν τον Τύπο των άλλων χωρών του νότου για να διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που να προτείνουν «σύνδεση με το δολάριο» ή «μονομερή διαγραφή του χρέους»… Ούτε στην Ιταλία, ούτε στην Ισπανία, ούτε στην Ιρλανδία, ούτε στην Πορτογαλία, ούτε καν στην Κύπρο, όπου η κυβέρνηση είναι της Αριστεράς… Ο ρεαλισμός ειδικώς της τελευταίας περίσσεψε: μνημόνιο παρά την κακή εμπειρία της Ελλάδας, με ένα δάκρυ του προέδρου Χριστόφια να το επισφραγίζει.. Πιθανότατα αυτή είναι και η μονη διαφορά όταν μια αριστερή κυβέρνηση αντιγράφει μια κεντροαριστερή: δακρύζει τη στιγμή της επιλογής, αντί να γελάει με φόντο το Καστελόριζο!..

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Ο κλασικός νόμος της προσφοράς και της ζήτησης…




ΠΡΟ διετίας, όταν η κρίση άρχισε να αντιμετωπίζεται με μειώσεις μισθών, ένας φίλος μου με κάλεσε στο σπίτι του, πρωί Κυριακής, για να μοιραστεί μαζί μου το πρόβλημα του… Τη στιγμή που άρχισε να μου εξιστορεί το πώς ξαφνικά του μείωσαν το μισθό στα 800 ευρώ, χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας: «μισό λεπτό» μου είπε «ήρθαν οι καφέδες μας»… Έμεινα άναυδος: «μα καλά παραγγέλλεις καφέ έξω; Δεν μπορείς να φτιάξεις εδώ;», «Έχουμε συνηθίσει τον καπουτσίνο με τη γυναίκα μου στη δουλειά» μου εξήγησε «και μας είναι δύσκολο να αλλάξουμε συνήθεια την Κυριακή»!
ΣΙΓΟΥΡΑ ο φίλος μου (που πιθανότατα αναγνωρίζει τον εαυτό του, τώρα που διαβάζει αυτό το κείμενο και θυμώνει) είναι η εξαίρεση… Πλην όμως, εκπροσωπεί μια μεγάλη κατηγορία συμπολιτών μας που, παρά την κρίση δεν έχουν αλλάξει οι συνήθειες… Αρκεί να δει κανείς πόσοι από τους νοσταλγούς της δραχμής περιμένουν κάθε μέρα στην ουρά διαφόρων «take away» για έναν εισαγόμενο καφέ, τον οποίο βεβαίως δεν θα βρίσκουν αν ικανοποιηθεί η επιθυμία τους να γυρίσουμε στη δραχμή… Αρκεί επίσης, να μετρήσει κανείς πόσα καταστήματα έτοιμου φαγητού (μαγειρευτού ή φαστ φουντ) λειτουργούν ακόμα στη Λάρισα…
ΑΠΟ τη μια λοιπόν,  το διαρκές παράπονο «γιατί δεν πέφτουν οι τιμές ενώ οι μισθοί μειώνονται;» κι από την άλλη, η μισή αγορά της Λάρισας να είναι καταστήματα «ντελίβερι», πως συμβιβάζεται αλήθεια; Υπάρχουν ακόμη τόσοι πολλοί συμπολίτες μας που αντέχουν να πληρώνουν το μπριάμ τέσσερα ευρώ στο ντελιβεράδικο ενώ στο σπίτι θα τους κοστίσει λιγότερο από ένα ευρώ; Προφανώς, υπάρχουν!.. Γι αυτό αντί να κλείσουν, πολλαπλασιάζονται (ακόμη και τώρα) τα take away είτε καφέ αφορούν, είτε πρόχειρο, είτε λιγότερο πρόχειρο φαγητό…
Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ διαπίστωση είναι και μια απάντηση στο ερώτημα «γιατί δεν πέφτουν οι τιμές;». Γιατί, από εμάς εξαρτάται κυρίως να πιέσουμε το κόστος ζωής προς τα κάτω… Αναφέρομαι σε όσους δεν το έχουν κάνει ήδη, επειδή αδυνατούν να αλλάξουν συνήθειες… Η απλή λογική λέει ότι, το ερώτημα «γιατί δεν πέφτουν οι τιμές;» δεν έχει μία αλλά πολλές απαντήσεις… Εξαρτάται από τον καθένα από εμάς και από το τι θέλει να αγοράσει… Αν πχ θέλεις να αγοράσεις μεζονέτα έχουν πέσει κατά πολύ οι τιμές!.. Αν θέλεις να αγοράσεις «Πορσε Καγιέν» (για να θεωρείσαι «βέρος Λαρισαίος») μπορείς να βρεις με είκοσι χιλιάρικα σε άριστη κατάσταση!.. Αν θέλεις να νοικιάσεις ισόγειο κατάστημα στο κέντρο θα πληρώσεις νοίκι τρεις φορές λιγότερο από ότι θα πλήρωνες αν το νοίκιαζες πριν τρία χρόνια… Άρα, υπάρχουν τιμές που έπεσαν κατά πολύ… Γιατί; Απλούστατα γιατί δεν υπάρχει «ζήτηση»…
ΥΠΑΡΧΟΥΝ και τιμές που δεν πέφτουν παρά την εσωτερική υποτίμηση… Κι αυτές αφορούν είτε υπηρεσίες ή προϊόντα που αντέχουν (πόσο δηλαδή να μειωθεί η τιμή του καφέ όταν τις ηλιόλουστες μέρες δεν βρίσκεις τραπέζι να βολευτείς;) είτε τα είδη βασικής διατροφής… Εδώ όμως υπεισέρχεται η ευθύνη του καταναλωτή: η εύκολη λύση είναι να καταριέσαι και να καταγγέλλεις τα καρτέλ των σούπερ μάρκετ… Η δύσκολη είναι να αναζητήσεις το φθηνό στον μπακάλη της γειτονιάς… Όπου όμως, διαπιστώνεις ότι οι διαφορές με το πολυεθνικό σουπερ μάρκετ είναι ελάχιστες. Γιατί; Για πολλούς λόγους που έχουν να κάνουν με το ύψος της φορολογίας στην Ελλάδα ή στη χώρα όπου φορολογείται η εμπορική επιχείρηση, με τους έμμεσους φόρους, τα χαράτσια, το ύψος του ΦΠΑ που επιβαρύνει τα προϊόντα (23% στην Ελλάδα, μικρότερο αλλού), το κόστος του ρεύματος, το κόστος μεταφοράς των προϊόντων κλπ κλπ…
ΑΛΛΑ για την οικονομία της συζήτησης ας δεχτούμε ότι όποιος κάνει εμπόριο στην Ελλάδα κερδοσκοπεί… Ο καταναλωτής πως εννοεί τη δική του μάχη με τις τιμές; Του αρκεί να βγαίνει στα κανάλια και να καταγγέλλει την ακρίβεια; Του είναι δύσκολο αντί να καταγγέλλει την τιμή του καφέ να τον φτιάξει στο γραφείο; Θα του στοιχίσει πολύ λιγότερο ακόμη κι αν τον αγοράσει από το φθηνότερο take away!.. Καθημερινά τηλεφωνούν στα ραδιόφωνα πολίτες που διαμαρτύρονται για την αδυναμία τους να δώσουν χαρτζιλίκι στα παιδιά. Τόσο δύσκολο είναι να τους φτιάξουν ένα σάντουιτς από το σπίτι; 
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ δυστυχώς και η «μάχη κατά της ακρίβειας» δίνεται με όρους πολιτικής… Τουτέστιν: απλά καταγγέλλουμε τους κερδοσκόπους, όπως για το χρέος τους τοκογλύφους ή για τη διαφθορά τους διεφθαρμένους… Αν όμως αντί να ξοδεύουμε το χρόνο μας στις καταγγελίες και να περιμένουμε τη λύση άνωθεν,  δώσουμε τη δική μας (προσωπική, οικογενειακή) μάχη κατά της ακρίβειας, το αποτέλεσμα θα εξαρτάται μόνο από μας… Κι αν το κάνει ο καθένας από μας, η συμπεριφορά όλων μας θα «πιέσει» και την αγορά να προσαρμοσθεί στις δικές μας συνήθειες… 

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Οι «τοκογλύφοι» είναι κι αυτοί μια κάποια λύση όταν δεν υπάρχει άλλη…




ΕΠΕΙΔΗ στην Ελλάδα μας αρέσει να ζούμε με μύθους, υπάρχει και το παράδειγμα της Κύπρου… Της οποίας η αριστερή κυβέρνηση του Δημήτρη Χριστόφια, απηύθυνε πρόσκληση «από μέρους των κυπριακών αρχών για συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σε εξωτερική οικονομική βοήθεια για τον περιορισμό των κινδύνων της κυπριακής οικονομίας» όπως ανέφερε σε ανακοίνωσή της η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ…
ΠΑΡΟΤΙ η κυβέρνηση της Κύπρου έσπευσε το πρωί της περασμένης Πέμπτης να ανακοινώσει ότι ήταν θέμα ωρών η ένταξη της χώρας στο μνημόνιο (ανυπομονησία ε;) οι δανειστές διέψευδαν και απαιτούσαν περισσότερα, κάνοντας λόγο για «πρόοδο» απλώς «στις διαπραγματεύσεις» (τι σας θυμίζει;).
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ πάντως, της Κύπρου (την οποία, σημειωθήτω, οδήγησε στην κρίση η μεγάλη έκθεση του τραπεζικού της συστήματος στο ελληνικό χρέος) εμφανιζόταν να αντιστέκεται στις σκληρές απαιτήσεις της τρόικας (καθότι τον Φεβρουάριο γίνονται εκλογές στη χώρα), αλλά υποχώρησε μετά από συνάντηση που είχε με τον κεντρικό τραπεζίτη της Κύπρου, ο οποίος τον προειδοποίησε ότι η ρευστότητα στερεύει επικίνδυνα στις τράπεζες, καθώς οι καταθέτες αποσύρουν τα χρήματα τους λόγω αβεβαιότητας (σας θυμίζει κάτι;).
ΝΑΙ, και στην Κύπρο στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα πάνε τα χρήματα, που αφορίζεται ως πρακτική στην Ελλάδα με αφελείς προσεγγίσεις ως προς τον ρόλο του τραπεζικού συστήματος… Προφανώς, ορισμένα πράγματα είναι «μονόδρομος» στη σύγχρονη οικονομική λογική είτε αριστεροί κυβερνούν, είτε δεξιοί, είτε αριστεροδέξιοι όπως στην Ελλάδα…
ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ υπάρχουν για όσους αρνούνται να τον ακολουθήσουν; Βεβαίως… Είναι αυτές που ακούμε από την αντιπολίτευση στην Ελλάδα: άλλοι περιμένουν την επανάσταση… Άλλοι να αλλάξει η Ευρώπη, αρχής γενομένης από την επικράτηση της Αριστεράς στην Ελλάδα (κρίμα που δεν τα κατάφερε η Αριστερά της Κύπρου να αλλάξει πρώτη την Ευρώπη!)… Άλλοι περιμένουν το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο… Και άλλοι τη Δευτέρα Παρουσία… Ο κ. Χριστόφιας πάντως, πριν προσφύγει στους «αδίστακτους Ευρωπαίους τοκογλύφους», (οι οποίοι του ζητούν δια της τρόικας να ιδιωτικοποιήσει την κρατική εταιρία τηλεπικοινωνιών και να τους παραχωρήσει πόρους από το φυσικό αέριο) είχε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να καταφύγει σε άλλους λιγότερο αδίστακτους δανειστές, όπως η Ρωσία και η Κίνα… Προτίμησε όμως, τελικά τους Ευρωπαίους «τοκογλύφους» γιατί η μεν Ρωσία ζήτησε υψηλά επιτόκια (και συμμετοχή στην εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου), ενώ η Κίνα ζήτησε μερίδιο στον τερματικό σταθμό του φυσικού αερίου!..
ΑΝ ΖΑΛΙΖΟΜΑΣΤΕ που η γη γυρίζει, μπορούμε να της ζητήσουμε να κάνει μια στάση να κατέβουμε… Ο ρεαλισμός πάντως, απαιτεί να καταλάβουμε ότι κανείς δεν δανείζει από ευαισθησία (ούτε οι Έλληνες συμπολίτες μας βέβαια, με τα μεγάλα αποθεματικά)… Άλλος δανείζει με χαμηλά επιτόκια (όπως οι Ευρωπαίοι) γιατί φοβάται την κατάρρευση της Ευρωζώνης… Άλλος (όπως η Ρωσία) γιατί προσδοκά κέρδη τοκογλύφου… Κι άλλος (όπως η Κίνα) γιατί προσβλέπει στο φυσικό αέριο… «Είναι ένας κόσμος δύσκολος» καταπώς τραγουδάει ο Τονίνο Καροτόνε… Κι επειδή οι «καλοί σαμαρείτες» ενδημούν μόνο στα χριστιανικά βιβλία, καλό είναι να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, όσο απάνθρωπη κι αν μας φαίνεται…
ΤΙ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ μια τέτοια προσγείωση; Να αφήσουμε κατά μέρος τα αναθέματα («πάλι μας αδικούν»), να μην ελπίζουμε στους «τσαμπουκάδες» (γιατί οι κακοί μπορεί να γίνουν χειρότεροι), ούτε στην αλληλεγγύη των λαών (που τη θυμόμαστε μόνο όταν είναι να χαριστούν δικά μας δανεικά… Γιατί μπορούμε να φανταστούμε πως θα αντιδρούσαμε εάν μας φορολογούσαν συνεχώς για να διαγράφονται τα δανεικά πχ των Μαλτέζων)… Και να δρομολογήσουμε μια υγιή σχέση με τα μαθηματικά… Μόλις αποκαταστήσουμε τη σχέση με την απλούστερη των εξισώσεων (που επιβάλλει η διαφορά εσόδων και εξόδων να είναι μηδενική) θα μπορούμε να αφορίζουμε του λοιπού «τους τοκογλύφους» όλους του κόσμου, με την άνεση μιας κοινωνίας που δεν τους έχει καμία ανάγκη….

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Ανεργία: η λύση είναι στην αναζήτηση του «χαμένου παραδείσου»;




ΚΑΘΕ μέρα, τα πρωτοσέλιδα του Τύπου μετρούν την αύξηση της ανεργίας μέσω των στοιχείων της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής… Τον τελευταίο καιρό, στην απόγνωση των ανέργων του ιδιωτικού τομέα, προστίθεται και η αγωνία των εργαζόμενων στον δημόσιο τομέα που αντιμετωπίζουν κι αυτοί πλέον το ενδεχόμενο να περάσουν στην ανεργία… Ήδη, οι απασχολούμενοι στη χώρα μας έγιναν λιγότεροι από τους μη απασχολούμενους… Όπερ σημαίνει ότι, πέραν της ανεργίας που είναι το σημερινό μεγάλο πρόβλημα της χώρας, το επόμενο πρόβλημα της θα είναι η αδυναμία αντιμετώπισης του συνταξιοδοτικού…
ΑΣ ΜΕΙΝΟΥΜΕ όμως στο θέμα της ανεργίας: πόσοι τρόποι υπάρχουν ώστε να αντιμετωπιστεί η ανεργία; Μόνο ένας: η δημιουργία θέσεων εργασίας… Τι δημιουργεί θέσεις εργασίας; Οι επενδύσεις και μόνον οι επενδύσεις… Γίνονται επενδύσεις στη χώρα; Όχι… Τις θέλει η χώρα τις επενδύσεις; Φοβάμαι πως η απάντηση είναι και πάλι όχι…
ΔΕΝ είναι μόνον η «δέσμευση» του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ προς τον ελληνικό λαό (που τον επιβραβεύει με πρωτιά στις δημοσκοπήσεις) ότι «κανένας σοβαρός επενδυτής δεν θα δαπανήσει τα χρήματα του, όταν ξέρει ότι ο χρόνος αυτής της κυβέρνησης που το αποφάσισε αυτό τελειώνει…», που συνιστά απειλή για κάθε επίδοξο επενδυτή. Είναι και η απαξιωτική στάση όλων μας, απέναντι σε ό,τι ονομάζουμε «μισθούς πείνας»… Είναι επίσης και η εμμονή μας να νοσταλγούμε τον «χαμένο παράδεισο», την ώρα που επιβάλλεται να βάλουμε πλώρη για τη δημιουργία ενός νέου…
«ΠΟΛΥ ρομαντικά όλα αυτά», θα πείτε, «τίποτα πιο ρεαλιστικό έχεις να μας προτείνεις;». Κι όμως, αυτός ο δύσβατος είναι και ο πιο ρεαλιστικός δρόμος… Θέσεις εργασίας δεν θα δημιουργήσει η αλλαγή κυβέρνησης, εκτός κι αν επιθυμούμε να ξαναστήσουμε το πελατειακό κράτος με νέους πρωταγωνιστές… Θέσεις εργασίας δεν θα δημιουργήσει η επαναπρόσληψη των απολυμένων στους υπερχρεωμένους Δήμους: νέα ελλείμματα απλώς θα δημιουργήσει και θα κληθούμε να τα πληρώσουμε όλοι μαζί οι φορολογούμενοι… Θέσεις εργασίας θα δημιουργήσει μόνον ο ιδιωτικός τομέας αν του δοθούν κίνητρα και δημιουργηθεί ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον… Και επειδή στην Ελλάδα πλέον είναι δυσεύρετα τα κεφάλαια, θα πρέπει να παρακαλάμε να επενδύσουν οι ξένοι, ακόμη κι αν το κάνουν (που γι αυτό θα το κάνουν, ας είμαστε ρεαλιστές) για να εκμεταλλευτούν την κατάσταση που δημιούργησε η απρονοησία μας… Στο κάτω – κάτω, αυτοί που συστηματικά αφορίζουν τα «αφεντικά» και το «κεφάλαιο» δεν κάνουν διακρίσεις: «εκμεταλλευτές» θεωρούν και τους Έλληνες κεφαλαιούχους, «εκμεταλλευτές» και τους ξένους… Συνεπώς τι νόημα έχει να «ρατσίζουμε» ως προς το αν θα επενδύσουν οι Έλληνες ή οι ξένοι;
ΕΙΝΑΙ και τα «εργασιακά» όμως, ακούω ήδη την ένσταση: «να δουλέψουμε για ένα κομμάτι ψωμί;». Όχι, να μην δουλέψουμε για ένα κομμάτι ψωμί, αν έχουμε τον τρόπο να πορευόμαστε χωρίς να το ψάχνουμε στα σκουπίδια αυτό το «κομμάτι ψωμί» και δεν επειγόμαστε να βρούμε δουλειά… Προκειμένου όμως να ψάχνουμε στα σκουπίδια, ναι, να δουλέψουμε για ένα «κομμάτι ψωμί»!.. Το κάνουν εδώ και χρόνια εκατομμύρια συμπολίτες μας: αυτοί που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα… Ο μισθός τους σε σχέση με τον μισθό του εργαζόμενου στις ΔΕΚΟ «ένα κομμάτι ψωμί» ήταν… Και δυστυχώς εξακολουθεί να είναι μικρότερο «κομμάτι ψωμί», μετά τις περικοπές που υπέστησαν αμφότεροι… Το έκαναν κάποτε και οι μετέπειτα υψηλόμισθοι του ιδιωτικού πάντα τομέα: ελάχιστοι ξεκίνησαν εισπράττοντας τον μισθό που προέβλεπε η συλλογική σύμβαση εργασίας στη χώρα μας… Όλοι ξεκινήσαμε με ένα μικρό μισθό, συχνότατα χωρίς ασφάλιση, αλλά ο ανταγωνισμός στον χώρο των επιχειρήσεων και ο βαθμός ικανότητας του καθένα, έδωσε την ευκαιρία της μισθολογικής ανέλιξης…
ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ μετανάστες στην Ελλάδα, αλλά και οι Έλληνες που έφυγαν τη δεκαετία του ’60 στη Γερμανία δεν ασχολήθηκαν ποτέ με το αν θα παίρνουν επίδομα γάμου ή τριετίες… Αναζήτησαν έναν μισθό, για να μην ψάχνουν στα σκουπίδια, ένοιωσαν να τους εκμεταλλεύονται στο έπακρο αυτοί που τους τον έδωσαν, αλλά δεν έμειναν εκεί… Το είδαν ως μια αρχή για κάτι καλύτερο και ουκ ολίγοι στη συνέχεια τα κατάφεραν να έχουν και μόνιμη δουλειά και καλοπληρωμένη…
ΓΙΑ ΝΑ γίνει όμως η νέα αρχή στη ζωή του καθενός, χρειάζεται ρεαλισμός… Αλλοίμονο σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι θα φτιάξει η ζωή τους μόλις αλλάξει η κυβέρνηση ή μόλις μας στείλουν χρήματα οι Ευρωπαίοι… Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι επενδύσεις, «κεφάλαια» και είτε μας αρέσει είτε όχι, «αφεντικά»… Εκτός κι αν μπούμε στον πειρασμό να φανταστούμε ότι όλοι θα έχουμε δουλειά μόλις γίνει «αφεντικό» ο λαός… Υπάρχουν λαοί που μπορούν να μας αφηγηθούν πολλά επ’ αυτού, από το πρόσφατο παρελθόν τους… Ζουν ανάμεσα μας πλέον, έχοντας εγκαταλείψει τους άλλοτε «παραδείσους»…

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Το σύνδρομο του ισοβίτη καθορίζει πλέον τις πολιτικές εξελίξεις…


ΣΤΗ συνέντευξη του στην εφημερίδα «6 μερες», ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι μπαίνουμε σ’ ένα χειμώνα που θα είναι ο σκληρότερος χειμώνας από το 1974. Δεν είναι βέβαια μετεωρολόγος ο Αλέξης Τσίπρας· προβλέπει απλώς την κοινωνική έκρηξη που θα προκαλέσει η εφαρμογή των μέτρων του τρίτου Μνημονίου…Ή την προαναγγέλλει, καθόσον την έχει χαρακτηρίσει επιβεβλημένη πριν ακόμη ξεκινήσει: «το κόμμα μας θ’ αγωνιστεί μέσα και έξω από τη Βουλή για τη μη εφαρμογή του μνημονίου», έχει δηλώσει επανειλημμένως…
ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ συνέντευξη του, στις «6 μερες», πάντως, προαναγγέλλει μετά τον χειμώνα και την «άνοιξη». Την άνοιξη, κατά τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει πέσει η κυβέρνηση – συνεπεία της κοινωνικής έκρηξης που προανήγγειλε – και θα έρθει μια νέα κυβέρνηση: «θα είμαστε μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ – EKM που θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα, που θα αλλάξει το κράτος, θα ανατρέψει τις μεγάλες αδικίες στο κοινωνικό σύστημα»…
ΠΡΙΝ λίγες ημέρες, στην επίσκεψή του στα Γιάννινα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε διαβεβαιώσει τους εργαζομένους της «Δωδώνης» ότι «μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο θα επαναφέρει μισθούς και συντάξεις στα προ του μνημονίου επίπεδα»…Αν δεν είναι ο «νέος Χάρι Πότερ» όπως τον χαρακτήρισε χθες ο εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜΑΡ Ανδρέας Παπαδόπουλος, τότε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο νέος Ανδρέας Παπανδρέου: ό,τι είναι δυνατόν να του δώσει την εξουσία την Άνοιξη ή μετά απ’ αυτή, το υπόσχεται…Πιστεύει άραγε, ότι θα μπορέσει ν’ ανταποκριθεί στις προσδοκίες που δημιουργεί; Ή, απλώς να κερδίσει την εξουσία θέλει και «μετά βλέπουμε;»
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ σ’ αυτό το ερώτημα θα δοθεί μετά τις εκλογές (όποτε γίνουν) και αν τις κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ (που είναι το πιθανότερο)…Πιθανότατο ωστόσο, είναι να μη νοιάζεται πλέον κανείς απ’ αυτούς που ετοιμάζονται να εμπιστευθούν τον ΣΥΡΙΖΑ κατά πόσο θα δικαιωθούν οι προσδοκίες που δημιουργεί ο αρχηγός του…
ΚΙ ΑΥΤΟ, γιατί παρ’ ότι έγιναν δυο εκλογικές αναμετρήσεις το περασμένο καλοκαίρι, η ελληνική κοινωνία δεν νοιώθει ότι ξεμπέρδεψε με το παρελθόν της…Ο λαϊκισμός από τη μια κι η αναποφασιστικότητα της κυβέρνησης από την άλλη, έχουν καταστήσει είδος προς εξαφάνιση τον «αισιόδοξο έλληνα»…Κανείς δεν βλέπει προοπτική, κανείς μια αχτίδα φωτός στο μακρινό έστω μέλλον…Άρα; Όταν έχει πειστεί ο πολίτης ότι οι σημερινές θυσίες δεν οδηγούν πουθενά, δεν νοιώθει να ρισκάρει ψηφίζοντας κάποιον που του υπόσχεται ότι θα γυρίσει τον διακόπτη και θα του δώσει αμέσως πίσω τον μισθό που έχασε!...Η ελληνική κοινωνία είναι πλέον σαν τον ισοβίτη που αποπειράται μια απόδραση: «αν πετύχει» σου λέει «έφυγα»… «Αν αποτύχει συνεχίζω τα ισόβια»…
ΜΠΟΡΕΙ συνεπώς να υπόσχεται τα πάντα χωρίς πολλή περίσκεψη για το μετά ο κ. Τσίπρας…Όσο οι εναλλακτικές προτάσεις («Ανεξάρτητοι έλληνες», «Χρυσή Αυγή», ΚΚΕ) θα συμφωνούν μαζί του ως προς τα αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής…Όσο οι δημοσιογράφοι θα καλλιεργούμε κλίμα απαισιοδοξίας…Όσο οι έγκριτοι οικονομολόγοι θα μιμούνται τους σεισμολόγους που καβγαδίζουν στα παράθυρα μετά από κάθε σεισμό και θα επιτείνουν την σύγχυση γύρω από το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, διαφωνώντας ως προς τη θεραπεία…Κι όσο η τρικομματική κυβέρνηση θ’ αδυνατεί να πείσει ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ ώστε να μειώσει τον δείκτη απαισιοδοξίας της ελληνικής κοινωνίας, ο χρόνος θα δουλεύει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ…
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: ο Νέλσον Μαντέλα λέει κάπου ότι «το πιο δύσκολο ζήτημα δεν είναι τόσο ν’ αλλάξεις τον κόσμο, όσο ν’ αλλάξεις τον εαυτό σου»…Κι ο ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα των επιβαλλομένων αλλαγών, μας προτείνει ν’ αλλάξουμε τον κόσμο απ’ το ν’ αλλάξουμε εμείς…         

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Αλήθειες και μύθοι σχετικά με τις διαθεσιμότητες


 
ΑΡΧΕΣ δεκαετίας του ενενήντα…Η Ελλάδα κυβερνάται από οικουμενική κυβέρνηση στην οποία συμπράττουν το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία και ο ενιαίος τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ…Ο ηγέτης του τελευταίου Χαρίλαος Φλωράκης επισκέπτεται το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας στο πλαίσιο περιοδείας του στη θεσσαλική πρωτεύουσα και μένει έκπληκτος από τα …θαύματα του πελατειακού κράτους: «έχουμε», του λέει ο τότε διοικητής, «για δυο ασθενοφόρα τρεις οδηγούς, οπότε δεν φθάνουν για όλες τις βάρδιες και για ένα παρτέρι λίγων τετραγωνικών μέτρων έντεκα κηπουρούς!»….
ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΙ στις δηλώσεις του ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ. Επί χρόνια ολόκληρα, έτσι γίνονταν οι διορισμοί στο δημόσιο: πήγαινε ο ψηφοφόρος στον βουλευτή, ζήταγε μια δουλειά «οπουδήποτε στο δημόσιο» κι εκείνος τον βόλευε αν ένοιωθε ότι του είναι «πιστός» κι ότι υπάρχει ικανός αριθμός ψήφων πίσω του...«Έχεις δίπλωμα επαγγελματικό;» τον ρωτούσε… «Όχι» απαντούσε εκείνος…«Πτυχίο;». «Ούτε»…«Ωραία, κηπουρός στο Γενικό»…Σημασία είχε να «τρουπώσει» κάπου, απ’ όπου κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να τον βγάλει…
ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ Λάρισας, όσοι κάναμε ρεπορτάζ την περίοδο της δημαρχίας του αείμνηστου Αρ. Λαμπρούλη, γνωρίζαμε το κόλπο: πρόσληψη της κυρίας του τάδε αντιδημάρχου ως «εργάτριας καθαριότητας» (για να μη κατηγορήσει κανείς τη Δημοτική Αρχή ότι βολεύει τους δικούς της στις καλές θέσεις) και στη συνέχεια «απόσπαση στο πρωτόκολλο»…Τουτέστιν, δουλειά σε γραφείο και όχι στο δρόμο και (λόγω της αρχικής ιδιότητας) με μπόνους το «επίδομα στολής» που χορηγούνταν σ’ όσους δούλευαν στην καθαριότητα!…Οι παλιοί δημοτικοί υπάλληλοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα…Το ίδιο κι οι παλιοί Λαρισαίοι: μικρή η πόλη μας άλλωστε και γνωρίζει ότι χάρη στη πολύχρονη παρουσία της Αριστεράς στα δημοτικά πράγματα, το πελατειακό κράτος αναπτύχθηκε πέραν των ορίων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. με το ίδιο πάντα επιχείρημα: «ως τώρα αυτό το προνόμιο ήταν των άλλων και τα παιδιά μας αποκλεισμένα…».«Αποκατάσταση της αδικίας» συνεπώς…
ΟΛ’ ΑΥΤΑ, όταν υπήρχαν άφθονα δανεικά και χορηγούνταν εύκολα στην Ελλάδα, δεν μας απασχολούσαν παρά μόνο για τη δημιουργία εντυπώσεων: πότε εις βάρος της μιας και πότε εις βάρος της άλλης παράταξης…Όλοι (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. περισσότερο, Αριστερά λιγότερο) στο ίδιο καζάνι έβραζαν ως προς την αποκατάσταση των ημετέρων…Σήμερα όμως, που η Ελλάδα είναι υπερχρεωμένη εξ αιτίας και αυτής της πολιτικής, όλοι νίπτουν τας χείρας των…Και περισσότερο οι δήμαρχοι που ανακάλυψαν ότι, δεν περισσεύουν (αλλά …«λείπουν κιόλας», όπως μας είπε χθες ο δήμαρχος Λαρισαίων Κων. Τζανακούλης) υπάλληλοι!...Ναι, λείπουν! Μόνο ο δήμαρχος Αθηναίων, ο δήμαρχος Ρόδου και νομίζω ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης βλέπουν ότι υπάρχουν υπεράριθμοι…Όλοι οι υπόλοιποι βρίσκουν ότι δεν υπάρχουν!...Προφανώς, γιατί θέλουν να επανεκλεγούν και ποτέ κανείς δεν επανεξελέγη εξυγιαίνοντας οικονομικά έναν Δήμο…Επανεκλέγονται μόνον εκείνοι που τούς υπερχρεώνουν…
ΕΡΧΕΤΑΙ λοιπόν, τώρα, ο υπουργός Δημόσιας Διοίκησης Αντώνης Μανιτάκης και ζητάει καταλόγους εργαζομένων για να εξορθολογήσει το σύστημα: να πάρει π.χ. τους κηπουρούς που κάθονται στο Νοσοκομείο και να τους πάει στην υπηρεσία πρασίνου ή να πάρει τους οδηγούς που κάθονται σε κάποια άλλη υπηρεσία και να τους δώσει τα ασθενοφόρα του Νοσοκομείου και «ξεσηκώνεται» όλη η Ελλάδα!... «Όχι» λένε, «κρύβει απολύσεις» η ενέργεια…Κι οι δήμαρχοι από κοντά: «είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο μετά από τόσα χρόνια να αλλάξει υπηρεσία» μου είπε ο δήμαρχος Λαρισαίων χθες…
Τ’ ΑΚΟΥΕΙ αυτά ο πρώην εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα και τρελαίνεται: Του δίνουν δηλαδή, - σκέφτεται -  άλλη δουλειά για να μην απολυθεί και την αρνείται, την ώρα που ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι παρακαλάνε για ένα (οποιασδήποτε μορφής) μεροκάματο; Νομίζω ότι «έχουμε ξεφύγει» όπως λέει κι η πρωταγωνίστρια της γνωστής διαφήμισης…
Υ.Γ.1. Για το να υπάρχουν υπεράριθμοι στους δήμους, καλύτερο είναι να συζητήσει κανείς με πρώην δημάρχους ή αντιδημάρχους που δεν πολιτεύονται πλέον…
Υ.Γ.2. Είναι πράγματι φοβερό ένα πρωί να ξυπνάς χωρίς δουλειά…Αν όμως πρόκειται για προσληφθέντες χωρίς ΑΣΕΠ, είναι ενδιαφέρον να μάθουμε πως ξύπνησαν ένα πρωί και βρέθηκαν με δουλειά!...Ήταν ικανότεροι από άλλους που επίσης έψαχναν για δουλειά; Ή μήπως, το «πελατειακό σύστημα» που βρίζουν υπήρξε ευεργετικό γι αυτούς;    

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Τι καταλάβαμε από τη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό…


ΕΝΤΑΞΕΙ, το επιχείρημα εκείνων που υπέγραψαν και ανέλαβαν να υλοποιήσουν το μνημόνιο, το έχουμε εμπεδώσει: αν δεν εφαρμοστούν όσα δυσάρεστα προβλέπει θα χρεοκοπήσουμε, θα επιστρέψουμε στη δραχμή και θα γυρίσουμε στη δεκαετία του τριάντα… Γι αυτό, είναι απαραίτητο να κάνουμε κάποιες μεγάλες  θυσίες τώρα, για να ξεπεράσουμε τον κίνδυνο που μας απειλεί και να περάσουμε από τη φάση της σταθεροποίησης στη φάση της ανάπτυξης…
ΜΠΟΡΕΙ να χρειάζεται πολλή καλή θέληση για να πιστέψουμε ότι μετά τη σταθεροποίηση η ανάπτυξη θα έρθει «τρέχοντας», αλλά είναι ένα σχέδιο με αρχή (θυσίες), μέση (σταθεροποίηση) και τέλος (ανάπτυξη)… Ένα σχέδιο όμως, που δεν γίνεται αποδεκτό από τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, αφ’ ενός γιατί περιέχει τις «θυσίες» (που δεν είναι και η πλέον δημοφιλής πολιτική) και αφετέρου γιατί, την έχουν πείσει οι πολέμιοι αυτού του σχεδίου, ότι  ως τώρα δεν έχει αποδώσει κανένα από τα μνημόνια που (υποτίθεται πως) έχουμε εφαρμόσει…
ΑΛΛΑ, πώς να αποδώσουν τα μνημόνια όταν ΔΕΝ τα έχουμε εφαρμόσει; Απολύσεις συστήνουν αυτά; Εφεδρείες κάνουμε εμείς… Αποκρατικοποιήσεις προβλέπουν; Μια «Δωδώνη» με το στανιό πουλήσαμε κι αυτή δυο χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο… Άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων προβλέπουν; Περί άλλων τυρβάζουμε… Αύξηση ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση επιβάλλουν; Δίνουμε τη δυνατότητα σε κλάδους ολόκληρους να συνταξιοδοτηθούν πρόωρα με αγορά ενσήμων πλασματικών ετών… Κι αφού εντέλει δεν γίνονται όλα αυτά για να αποφευχθεί η σύγκρουση με τις συντεχνίες, κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, ταυτίζεται το μνημόνιο με τις περικοπές και προκύπτει το πόσο σκληρό είναι…
ΩΣΤΟΣΟ, έστω κι έτσι, στρεβλά, όπως θέλει να το εφαρμόσει η ελληνική κυβέρνηση, έχει μια λογική το μνημόνιο: στοχεύει στη μείωση των ελλειμμάτων, ώστε να μην παράγεται καινούριο χρέος κάθε χρόνο. Γιατί, αυτό είναι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας: ότι ακόμα κι αν της χαρισθεί ΟΛΟΚΛΗΡΟ το χρέος θα το ξαναδημιουργήσει αμέσως, με τους ελλειμματικούς ετήσιους προϋπολογισμούς…
ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ όμως της συζήτησης, δέχομαι ότι το μνημόνιο είναι καταστροφικό γιατί παράγει μόνο ύφεση και μας οδηγεί ούτως ή άλλως στην χρεοκοπία. Ποια είναι η «ρεαλιστική άλλη λύση»; Ας ανατρέξουμε στα όσα ακούστηκαν στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό από την πλευρά των αντιπολιτευόμενων την τρικομματική κυβέρνηση:
·        «Η μόνη εναλλακτική σωτήρια πρόταση είναι η κατάργηση με ένα νόμο και σε ένα άρθρο, όπως ακριβώς τα ψηφίσατε, όλων των μέτρων λιτότητας που εξαθλιώνουν την κοινωνία, είναι να καταργήσουμε τους μνημονιακούς νόμους και τότε να κάτσουμε επί ίσοις όροις στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης» (Αλ. Τσίπρας επικεφαλής ΣΥΡΙΖΑ).
·        «Υπάρχουν κι άλλα για σπορά χωράφια… Υπάρχουν νομίσματα πολύ ισχυρότερα του ευρώ, στα οποία μπορούμε να προσδέσουμε το καράβι μας… Το χρέος λύνεται πολιτικά με σεισάχθεια, με μονομερή διαγραφή του χρέους που είναι επονείδιστο και το έχουν δημιουργήσει τα επιτόκια, αλλά και του επαχθούς χρέους που δημιούργησαν εταιρίες…» (Πάνος Καμμένος, επικεφαλής των «Ανεξάρτητων Ελλήνων»)
·        Να μεταβεί ο πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες και να απαιτήσει «ή μας δίνετε τη δόση ή αποχωρούμε από την Ευρωζώνη και θα τρέχετε και δεν θα φτάνετε» (Ν. Μιχαλολιάκος, επικεφαλής της «Χρυσής Αυγής»).
·         «Χαιρετίσατε την απόφαση για άμεση εκταμίευση χρήματος από την ΕΚΤ. Αλλά αυτό σημαίνει την εκχώρηση αρμοδιοτήτων στην Κομισιόν. Δεν υπάρχει περιθώριο ευελιξίας στα όρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης» (Αλέκα Παπαρήγα επικεφαλής ΚΚΕ).
ΟΛΕΣ λοιπόν οι λύσεις που προσφέρουν οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις εδράζονται είτε στην άρνηση του χρέους, είτε στην επαναδιαπραγμάτευση των όρων αποπληρωμής του με τους δανειστές, τους οποίους (με εξαίρεση το ΚΚΕ που ζητάει οικειοθελή έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση), όλοι υποθέτουν ότι θα «τουμπάρουν» είτε με τα πειστικά τους επιχειρήματα, είτε με τον τσαμπουκά, είτε με την απειλή της ανατίναξης της ευρωζώνης, είτε με την απειλή ότι θα προσδεθούμε σε άλλα ισχυρότερα νομίσματα (δολάριο;)…
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πόσο ρεαλιστικά είναι όλα αυτά. Μπορεί και να είναι. Αν πράγματι είναι, τότε η λύση είναι κοντά και δεν χρειάζεται να ανησυχούμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλπάζει στις δημοσκοπήσεις, οπότε πολύ σύντομα θα βρεθεί στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες και χτυπώντας αποφασιστικά το χέρι στο τραπέζι θα μας απαλλάξει και από το χρέος και από τα μνημόνια, φέρνοντας πίσω τα χαμόγελα και την αισιοδοξία…

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Μετά την τρικομματική κυβέρνηση τι;


        ΤΟ 59% των πολιτών που συμμετείχαν στην τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue (δημοσιεύτηκε στον ΣΚΑΙ και την «Καθημερινή») βλέπει νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές όποτε κι αν διεξαχθούν. Αντιθέτως, μόνο ένα 26% βλέπει νίκη της ΝΔ, όπερ σημαίνει ότι η αίσθηση της ελληνικής κοινωνίας (έξι στους δέκα) είναι πως αργά ή γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να κυβερνήσει. Θα κληθεί σίγουρα. Θα κυβερνήσει όμως; Τα δημοσκοπικά ευρήματα των τελευταίων δύο μηνών δεν δίνουν δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης… Τοποθετούν το πρώτο κόμμα (που σταθερά πλέον είναι ο ΣΥΡΙΖΑ) σε ποσοστά που σε καμιά περίπτωση δεν προσεγγίζουν το 30%, οπότε λογικά εκείνο που θα πρέπει από τώρα να αναζητηθεί είναι αν υπάρχουν περιθώρια σχηματισμού μιας νέας συμμαχικής κυβέρνησης με κορμό αυτή τη φορά τον ΣΥΡΙΖΑ… Είναι κάτι που υπαινίχθηκε ο ανεξαρτητοποιηθείς βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μίμης Ανδρουλάκης σε μια δήλωση του στον «Βήμα FM»: «Με ενδιαφέρει όμως, ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε έναν κεντρικό μοχλό της χώρας. Θα είμαι πιο εποικοδομητικός, θα βοηθήσω και τον Βαγγέλη και τον Κουβέλη και τον Τσίπρα για μια νέα σύνθεση της Αριστεράς. Πιστεύω σε ένα νέο κοινωνικοπολιτικό μπλοκ».
          Ο ΜΙΜΗΣ Ανδρουλάκης που ξέρει καλά τις ιδιαιτερότητες της Αριστεράς, αφήνει το ΚΚΕ απ’ έξω… Ο φυσικός λοιπόν σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ στην αναζήτηση κυβερνητικού εταίρου δεν μπορεί να είναι το ΚΚΕ, αφού τα δύο κόμματα ούτε καν σε κοινές πορείες για το Μνημόνιο, το Πολυτεχνείο ή την Πρωτομαγιά δεν έχουν συμφωνήσει ποτέ…
ΜΕ ΠΟΙΟΝ θα μπορούσε συνεπώς να συγκυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αν, όπως όλα δείχνουν, βρεθεί με την διερευνητική εντολή (και χωρίς αυτοδυναμία) στο χέρι; Με τη ΔΗΜΑΡ; Μα, οι σχέσεις των άλλοτε συναγωνιστών βρίσκονται σε τέτοιο σημείο που δύσκολα θα γεφυρωθεί το χάσμα που άνοιξε η συμμετοχή του κόμματος του Φώτη Κουβέλη στην τρικομματική κυβέρνηση: άλλωστε, η ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα διδάσκει ότι οι μεγαλύτερες αντιπαραθέσεις διαμορφώνονται μεταξύ των εκπροσώπων της (ΚΚΕ- ΚΚΕ Εσωτερικού,  ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΡΙΖΑ – ΔΗΜΑΡ και σε μικρότερο επίπεδο ΕΚΚΕ –ΚΚΕ μ-λ, κλπ) παρά με τους ιδεολογικούς αντιπάλους…
ΣΥΝΕΠΩΣ, η πιθανότητα σχηματισμού μιας κυβέρνησης με εταίρους κόμματα της Αριστεράς είναι η πλέον αδύναμη… Εκτός κι αν την επιβάλλουν οι ψηφοφόροι «αδειάζοντας» το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ και «γεμίζοντας» το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στα όρια της αυτοδυναμίας… Είναι μήπως, πιθανή μια συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – Ανεξάρτητων Ελλήνων; Για να καταγγείλουν το μνημόνιο, ίσως… Αλλά, το μνημόνιο θα έχει καταγγελθεί δια της λαϊκής ψήφου, οπότε το ζητούμενο θα είναι να κυβερνηθεί η χώρα. Και ως προς αυτό, αναζητείται τι κοινό έχουν ο κ. Καμμένος με τον κ. Λαφαζάνη κι η κ. Χρυσοβελώνη με την κ. Δούρου!...Κοινό όραμα πάντως, για τη δημοκρατία, αποκλείεται…
ΑΠΟΜΕΝΕΙ η πιθανότητα συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, αλλά ουδείς γνωρίζει αν θα υπάρχει ΠΑΣΟΚ ως τις εκλογές ή θα έχει μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ πριν κληθεί να συνεργαστεί μαζί του…Αφήστε που σε μια τέτοια περίπτωση είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να έχουμε κυβέρνηση …ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό Τσίπρα!...
ΟΛ’ ΑΥΤΑ βεβαίως, είναι εικοτολογίες…Και μάλλον πρόωρα διατυπωμένες…Είναι ωστόσο, ένα χρήσιμο σενάριο για το μετά, δεδομένου ότι ο πολιτικός μας χάρτης δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας όσο τα κόμματα χαρακτηρίζονται από το παρελθόν τους και όχι από το όραμά τους για το μέλλον…Εκτός κι αν οι επόμενες εκλογές βάλουν κι άλλες πολιτικές δυνάμεις στο παιγνίδι…Με μεγαλύτερες δυνατότητες ευελιξίας και χωρίς βεβαρημένο παρελθόν…

Τις καταγγελίες στη βουλή τις χειροκροτούν και οι κατηγορούμενοι..


ΟΣΟΙ καταψήφισαν το πολυνομοσχέδιο την περασμένη Τετάρτη είχαν ένα βασικό επιχείρημα: «δεν είναι δυνατόν να καλείται ο λαός να πληρώσει χρέη που δεν δημιούργησε ο ίδιος, αλλά όσοι τον κυβέρνησαν»… Το περιέγραψε ιδιαιτέρως γλαφυρά ο κ. Τσίπρας απευθυνόμενος στην αρχή της ομιλίας του στον πρωθυπουργό: «…μιλάτε εσείς, λες και προσγειωθήκατε στη θέση του πρωθυπουργού με αλεξίπτωτο και δεν είχατε καμιά σχέση με όλο αυτό το φαύλο πολιτικό σύστημα που μας περιγράψατε λίγο πριν... Λες και δεν ήσασταν εσείς ο υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Καραμανλή, τότε που αν πήγαινε κανείς στο μουσείο της Ακρόπολης και έβλεπε όσους είχαν έρθει με προγράμματα stages θα έβλεπε ότι όλοι είχαν ταυτότητα καταγωγής από την Καλαμάτα…».
ΕΙΧΕ προηγηθεί  η έκρηξη του προέδρου των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» κ. Καμμένου για τους αθρόους διορισμούς ημετέρων στη Βουλή, που ζήτησε να μάθει «ποιοι διορισμοί συγγενών πολιτικών έγιναν τα τελευταία είκοσι χρόνια» ώστε «να δούμε ποιοι και πόσοι είναι από την Καρδίτσα εδώ μέσα»!..  Ήταν προφανής η αιχμή για τον εκ Καρδίτσης πρώην πρόεδρο της Βουλής Δημήτρη Σιούφα επί της θητείας του οποίου αυξήθηκε θεαματικά ο αριθμός των υπαλλήλων του Κοινοβουλίου…
ΟΜΩΣ, ενώ όλα αυτά (και του κ. Τσίπρα η επισήμανση για τους «φαύλους του παλαιοκομματισμού» και του κ. Καμμένου για τους απαράδεκτους αθρόους διορισμούς συγγενικών προσώπων στη Βουλή) είναι σωστά και άξιζαν το χειροκρότημα των κοινοβουλευτικών ομάδων του ΣΥΡΙΖΑ και των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», ουδόλως δίκαια είναι – ως προς την κατανομή των ευθυνών… Και να γιατί:
ΟΤΑΝ η κάμερα του καναλιού της Βουλής εστίαζε στα πρόσωπα εκείνων που χειροκροτούσαν τις συγκεκριμένες αποστροφές των ομιλιών των κ.κ. Τσίπρα και Καμμένου μπορούσε να διακρίνει κανείς μια σχεδόν πεντάδα πρώην βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ ή των «Ανεξάρτητων Ελλήνων»: Σοφία Σακοράφα, Παναγιώτης  Κουρουπλής, Βασίλης Οικονόμου, Στάθης Παναγούλης, Γιάννης Δημαράς, αλλά και Μανώλης Γλέζος (για δύο τετραετίες στην ελληνική βουλή και μία στο Ευρωκοινοβούλιο επί Αντρέα Παπανδρέου) και μια δεκάδα πρώην βουλευτών ή υπουργών της Ν.Δ. στα έδρανα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων»: Πάνος Καμμένος, Έλενα Κουντουρά, Παναγιώτης Μελάς, Κώστας Μαρκόπουλος, Μαρία Κόλλια – Τσαρουχά, Γιάννης Μανώλης κλπ…
ΕΙΔΙΚΑ οι τελευταίοι, πριν πολιτευτούν με τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», στις εκλογές του 2009 έδωσαν τον προεκλογικο τους αγώνα υπερασπιζόμενοι τη …συνετή πολιτική της ΝΔ του Κώστα Καραμανλή, χωρίς να επισημάνουν αυτό που ξαφνικά τώρα ανακάλυψαν: ότι οι διορισμοί των Καλαματιανών και των Καρδιτσιωτών διπλασίασαν τις δημόσιες δαπάνες και τις πήγαν στα 70 δις ευρώ από τα 37 που ήταν το 2002 που μπήκαμε στην Ευρωζώνη! Αφήστε που προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλοι αυτοί ανταγωνίζονταν τους «ρουσφετάκηδες» συνυποψηφίους τους χωρίς να διορίζουν!.. Διόριζε δηλαδή όλη η ΝΔ εκτός των κ. Καμμένου (που πάντως καταφέρνει χωρίς ρουσφέτια να εκλέγεται από το 1993 στην πλέον ανταγωνιστική Β Αθηνών), Κουντουρά, Ζώη, Μελά, Μαρκόπουλου, Μανώλη κλπ…
ΤΟ ΙΔΙΟ και στον ΣΥΡΙΖΑ που επιμένει μεν ότι το χρέος το δημιούργησαν οι πολιτικοί και όχι ο λαός, αλλά εξακολουθεί παρ’ όλα αυτά να προσφέρει στέγη σε όποιον  βουλευτή ή πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ καταφύγει στις αγκάλες του! Ο κατά τα άλλα σεβάσμιος Μανώλης Γλέζος ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στις δύο τετραετίες δεν έβλεπε πως λειτουργούσε το πελατειακό σύστημα; Ο Στάθης Παναγούλης ως υπουργός; Η Σοφία Σακοράφα κέρδιζε εκλογές κόντρα στην πελατειακή λογική των Πασόκων; Ο Παναγιώτης Κουρουπλής κι ο Βασίλης Οικονόμου που σάρωσαν σε ψήφους μόλις πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν τη δυναμική τους στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ή στα ρουσφέτια που τους ακολούθησαν;
ΑΛΛΑ, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι δεν ευθύνονται όλοι το ίδιο για το πελατειακό κράτος κι ότι εν πάση περιπτώσει ο κ. Γλέζος, ο κ. Παναγούλης, η κ. Σακοράφα δεν είχαν την κλασική πρακτική του Πασόκου βουλευτή, γιατί να «χρεώνεται» η υπηρέτηση του πελατειακού συστήματος σε έναν νέο βουλευτή της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ που θητεύει εδώ κι ένα τρίμηνο στην πολιτική ζωή του τόπου και να απαλλάσσεται υπό τη νέα του πολιτική ιδιότητα ο Παναγιώτης Κουρουπλής που δεν θα τον αδικήσουμε αν υποθέσουμε ότι για να εκλέγεται με το φαύλο ΠΑΣΟΚ από το 1996 όλο και κάποιο ρουσφέτι θα έχει διαπράξει;
ΕΧΟΥΝ δίκιο όσοι χρεώνουν στο πελατειακό σύστημα το ότι φτάσαμε ως εδώ…  Έχουμε όμως ευθύνη και εμείς να απομονώνουμε αυτούς που μας δουλεύουν!...

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Η Ρόδος και το …πήδημα!...



   
ΤΟ ΑΔΙΚΟ για το νέο πακέτο μέτρων που καλείται να ψηφίσει η Βουλή, είναι ότι συζητείται μόνο ως προς τα επώδυνα μέτρα που περιέχει…Τις μειώσεις δηλαδή των μισθών και των συντάξεων, πιθανές απολύσεις και τα λεγόμενα εργασιακά…Δίπλα σ’ αυτά, υπάρχουν μια σειρά ρυθμίσεων μεταρρυθμιστικού χαρακτήρα που μπορεί σε βάθος χρόνου να προσφέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη, αλλά, παρ’ ότι όλοι υπέρ της αναπτύξεως ουδείς ασχολείται μ’ αυτά…Ας δούμε τα περίφημα ’89 «προαπαιτούμενα» που απαιτεί η τρόικα από την ελληνική κυβέρνηση κι ας προβληματιστούμε: συμβάλλουν ή όχι στον εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους; Θα έπρεπε ή όχι να τα εφαρμόσουμε μόνοι μας εδώ και χρόνια;
ΠΟΙΟΣ  διαφωνεί επί παραδείγματι στο προαπαιτούμενο της «δημοσίευσης των στοιχείων για προσλήψεις, αποχωρήσεις και μεταθέσεις δημοσίων υπαλλήλων» που καταργεί την αυθαιρεσία στη διαχείριση των ανθρώπινων πόρων του δημοσίου; Ποιος διαφωνεί στην «εφαρμογή της νομοθεσίας για την Ενιαία Αρχή Δημοσίων Προμηθειών» που θα αποτρέπει νέα φαινόμενα τύπου Τσοχατζόπουλου; Ποιος διαφωνεί με τα φορολογικά προαπαιτούμενα που προβλέπουν: «κατάθεση νομοσχεδίου για τη φορολογική μεταρρύθμιση. Τοποθέτηση μόνιμου γενικού γραμματέα φορολογίας στο υπουργείο Οικονομικών. Δημοσίευση στο Διαδίκτυο βασικών δεικτών απόδοσης των Εφοριών. Αντικατάσταση διευθυντών Εφοριών που δεν επιτυγχάνουν τους στόχους. Διακοπή πληρωμών στις  Εφορίες για ν’ απελευθερωθεί προσωπικό. Ενεργοποίηση της Διευθύνσεως Εσωτερικών Υποθέσεων στη φορολογική διοίκηση». Μαζί με την προβλεπόμενη «κατάθεση νομοσχεδίου για τη φορολογική μεταρρύθμιση» υπάρχει άλλη τόσο καλά σχεδιασμένη απόπειρα για την πάταξη της φοροδιαφυγής;
ΑΥΤΑ και άλλα πολλά προβλέπονται στο «τρίτο μνημόνιο». Και μαζί «απογραφή των κρατικών περιουσιακών στοιχείων και δημοσιοποίησή τους. Ρύθμιση των χρήσεων γης για τα προς αξιοποίηση ακίνητα του δημοσίου». Τουτέστιν, δεν ασχολείται η τρόικα με το ποια κρατική περιουσία θα πουλήσουμε ως χώρα…Απλά διαμορφώνει το πλαίσιο ώστε να διευκολυνθούν οι αποκρατικοποιήσεις…
ΑΛΛΑ προαπαιτούμενα; «Απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων. Κατάργηση της υποχρεωτικής παρουσίας δικηγόρου για την υπογραφή συμβολαιογραφικών πράξεων. Κατάργηση ελαχίστων ποσών για δικηγόρους που αμοίβονται με έμμισθη εντολή. Κατάργηση της ελάχιστης αμοιβής για τους ενεργειακούς επιθεωρητές» και πολλά ακόμα υπέρ του πολίτη θα λειτουργήσουν…Οι συντεχνίες έχουν δίκαιο να διαμαρτύρονται, αλλά έχει κανένα συμφέρον ο πολίτης να μη θέλει να καταργηθεί η υποχρεωτική παρουσία του δικηγόρου για την υπογραφή συμβολαιογραφικών πράξεων;
ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ακόμη «η μηχανογράφηση όλων των νοσοκομείων» που την εξήγγειλαν άλλα δεν την έκαναν όλες σχεδόν οι ελληνικές κυβερνήσεις, η συγχώνευση όλων των Ταμείων στον ΕΟΠΠΥ που στοχεύει στο να καταργήσει ανισότητες, «η καθιέρωση προϋπολογισμού συνταγογράφησης για κάθε γιατρό και η θέσπιση στόχου για το μέσο κόστος συνταγογράφησης ανά ασθενή» ώστε να ελεγχθεί το πάρτυ με τα φάρμακα που βούλιαξε την οικονομία μας και δημιούργησε κροίσους στον χώρο της υγείας…
ΕΙΝΑΙ αλήθεια τόσο κακά ολ’ αυτά; Όχι βέβαια…Απλώς ανατρέπουν λογικές μιας τριακονταετίας και αυτό σε κάποιους στοιχίζει ακριβά…Αλλ’ αυτές οι λογικές δεν μας έφτασαν ως εδώ; Αν πράγματι θέλουμε να τις αλλάξουμε ιδού η Ρόδος…Δεν συνεχίζω γιατί το «πήδημα» παραπέμπει αλλού…Ε λοιπόν, θα το είχαμε αποφύγει το «πήδημα» αν τα υλοποιούσαμε μόνοι μας ολ’ αυτά, πριν από αρκετά χρόνια…     



Όταν έρθει η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ η ετοιμότητα θα είναι λεπτομέρεια..


ΟΤΑΝ ο κ. Κώστας Καραμανλής ο νεότερος επέλεξε τον κ. Θ. Ρουσσόπουλο ως εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας που τότε όδευε ακάθεκτη προς την εξουσία, ζήτησα από τον δημοσιογράφο κ. Δημ. Ρίζο ένα σχόλιο για την επιλογή αυτή: «Δεν είναι μόνο που επελέγη ως εκπρόσωπος ένας δημοσιογράφος που προέρχεται από αντίπαλο χώρο και δεν έχει καμία σχέση με την παράταξη, αυτό που μ’ ενοχλεί» μου είπε, «αλλά και το γεγονός ότι την είδηση για την επιλογή Ρουσσόπουλου, οι νεοδημοκράτες την πληροφορηθήκαμε από τα ΝΕΑ»…Ήθελε να επισημάνει ο διευθυντής του «Αδέσμευτου Τύπου» ότι η Ν.Δ. του Κώστα Καραμανλή εν όψει της ανόδου της στην εξουσία, φρόντιζε να διαμορφώνει καλές σχέσεις μ’ εκείνους που η ίδια χαρακτήριζε «διαπλεκόμενους» και «νταβατζήδες» και που, υποτίθεται, ότι υπηρετούσαν τα συμφέροντα του αντιπάλου, δηλ. του ΠΑΣΟΚ…
ΘΥΜΗΘΗΚΑ την παραπάνω στιχομυθία με τον Δημ. Ρίζο χθες, που ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης βρέθηκε στο κέντρο του δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος, επειδή εξέφρασε την άποψη ότι το κόμμα του «δεν είναι έτοιμο να κυβερνήσει»…Μια δήλωση ειλικρινέστατη που προκάλεσε τη δυσαρέσκεια του κ. Αλέξη Τσίπρα, επειδή συνοδεύτηκε από τη διευκρίνιση «εγώ δεν κοροϊδεύω τον κόσμο!»…Δηλαδή, όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν έτοιμοι να κυβερνήσουν «δουλεύουν τον κόσμο;». Δεν θα το μάθουμε ποτέ; Ή, μάλλον, θα το μάθουμε αν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και προφανώς «κατόπιν εορτής»…Όπως «κατόπιν εορτής» μάθαμε το κατά πόσο ήταν έτοιμο να κυβερνήσει τον τόπο το ΠΑΣΟΚ το 2009 κι η Ν.Δ. το 2004…
ΟΛ’ ΑΥΤΑ βεβαίως, σχετική αξία έχουν…Γιατί, ακόμη κι αν δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ (που δεν είναι, ας είμαστε ειλικρινείς) καταβάλει προσπάθειες, ώστε ν’ ανταποκριθεί στον ρόλο που ήδη του επιφυλάσσουν τα δημοσκοπικά ευρήματα…Ήδη, όλα του τα στελέχη άφησαν κατά μέρος το «αντάρτικο» και τιμούν με την παρουσία τους όλα τα τηλεοπτικά πάνελ των κατ’ αυτά «καναλιών της διαπλοκής»…Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας παραχωρεί ευχαρίστως συνεντεύξεις στα, κατά τον ίδιο, «καθεστωτικά ΜΜΕ», στο «Βήμα» την «Καθημερινή», τα «Νέα» που εμφανώς υπερασπίζονται την πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης και λοιδορούν τη δική του…Και, επί της ουσίας, διακριτικά αποστασιοποιείται από την πολιτική του κόμματος του 4%, καθώς βλέπει να πλησιάζει η ώρα που η «εύκολη αντιπολίτευση» θα παραχωρήσει τη θέση της στην «υπεύθυνη διακυβέρνηση»…Η συνάντηση με την ηγεσία του δικαστικού σώματος είναι ένα κορυφαίο δείγμα γραφής…Το ίδιο και το αίτημα για την πραγματοποίηση συζητήσεων με τους υποτίθεται «αδιάλλακτους» ευρωπαίους ηγέτες…Μ’ άλλα λόγια, η διαδικασία ενσωμάτωσης στο σύστημα έχει σταδιακά αρχίσει…
ΑΥΤΗ τη διαδικασία δεν την ανακάλυψε ο ΣΥΡΙΖΑ…Κάθε κόμμα της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης την υιοθέτησε, ακολουθώντας την ίδια ακριβώς διαδρομή: ξεκινώντας από τα φιλόξενα πάνελ των «νταβατζήδων», για να καταλήξουν αργότερα στο «Μαξίμου»: Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς ύψωσαν κατά σειρά τους τόνους κατά των «νταβατζήδων της διαπλοκής» πριν αποδεχθούν τη στήριξή τους που δεν τους δόθηκε γιατί ξαφνικά έγιναν ελκυστικοί, αλλά επί τή βάσει του αμοιβαίου συμφέροντος…Οι δημοσκοπήσεις ήδη δείχνουν την τάση…Κι οι περισσότερο προσαρμοστικοί σπεύδουν να συντονιστούν…Το ρεπορτάζ έχει καταγράψει μυστικές συναντήσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με όλες τις ηγεσίες των ΜΜΕ, από τα πλέον φιλικά μέχρι τα πλέον εχθρικά…Οι συναντήσεις αυτές πείθουν ότι, ανεξαρτήτως του αν ένα κόμμα είναι έτοιμο ή ανέτοιμο να κυβερνήσει, θα κληθεί να το κάνει εάν το επιθυμεί το εκλογικό σώμα…Και των φρονίμων τα παιδιά (ένθεν, κακείθεν) πριν πεινάσουν μαγειρεύουν…
ΤΟ ΟΠΟΙΟ εκλογικό σώμα δεν χρειάζεται να πεισθεί περί της ετοιμότητος του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει, εάν στις προτεραιότητες του είναι να «τιμωρήσει» αυτούς που θεωρεί ότι «ξεπουλούν την Ελλάδα»…Κι απ’ αυτής της απόψεως αυτό που θα φέρει στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θάναι ούτε η ετοιμότητά του, ούτε ο ελκυστικός του λόγος, ούτε η στήριξη των ΜΜΕ, αλλά η ισοπεδωτική λογική όσων κάνουν την ίδια ανάλυση μ’ αυτόν για το πώς φθάσαμε ως εδώ, και για το πώς πορευόμαστε έναντι των αδιεξόδων μας…Στο σκέλος της ανάλυσης άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκπροσωπεί μόνο το 27% που τον ψήφισε στις εκλογές του Ιουνίου…Εκπροσωπεί και τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ, και τους ψηφοφόρους των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» και τους ψηφοφόρους της «Χρυσής Αυγής» και τους ψηφοφόρους του ΛΑΟΣ και τους ακροατές του Τράγκα και γενικότερα τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που αρνείται να δει και στη δική του συμπεριφορά το πώς φθάσαμε ως εδώ και προτιμά να τη χρεώνει μόνο στους πολιτικούς που κυβέρνησαν και τους ξένους που «θέλουν να μας τιμωρήσουν»…       

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Ανικανοποίητους μας άφησε η λίστα Λαγκάρντ…


        

«ΚΑΛΑ, αυτή ήταν η λίστα που παρέδωσε η κ. Λαγκάρντ; Χωρίς ονόματα πολιτικών; Ειλικρινά απογοητεύτηκα»…Αυτή ήταν η αντίδραση μιας φίλης, λίγο μετά το ξεφύλλισμα του HOT DOG που τη δημοσίευσε…Περίμενε όπως όλοι ονόματα πολιτικών; «Όχι μου είπε, δεν περίμενα μόνο ονόματα πολιτικών…Περίμενα να δω τα ονόματα από εκείνα τα λαμόγια που «έφαγαν» το δημόσιο χρήμα…Όλους αυτούς τους «γκλαμουράτους» που κυκλοφορούσαν με τα τζιπ…Αυτούς που εκπροσωπούσαν την Ελλάδα της αρπαχτής»…
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι όλοι είχαμε φτιάξει στο μυαλό μας μια εικόνα για την περιβόητη λίστα. Συνήθως, δια της εις άτοπον απαγωγής: για να την «κρύβουν» θα είναι υψηλά ιστάμενα πρόσωπα…Και καθώς στην Ελλάδα όποιος έχει πολλά χρήματα είναι εξ υπαρχής ύποπτος, η λαϊκή κουλτούρα διαμόρφωνε εξισώσεις: όποιος εμφανίζεται στη λίστα είναι εκ προοιμίου φοροφυγάς, ύποπτος «ξεπλύματος», λαμόγιο ή κλέφτης…Αλλοιώς, γιατί να τα βγάλει στην Ελβετία;
Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ωστόσο, δεν οφείλεται στο ότι απουσιάζουν ονόματα πολιτικών…Οφείλεται στο ότι τη διαβάζουμε και την ξαναδιαβάζουμε και δεν βρίσκουμε παρά ελάχιστα ονόματα γνωστών. Έχοντας προφανώς, συνδυάσει τον πλούτο με την επίδειξη, απορούμε που δεν υπάρχουν στην λίστα άτομα, τις φωτογραφίες των οποίων συναντούσαμε στις κοσμικές στήλες των ιλουστρασιόν περιοδικών…Ξεχνώντας βεβαίως, ότι τέτοια έπαρση αρμόζει μόνο σε νεόπλουτους ή απλούς επιδειξίες που ηδονίζονται όχι απολαμβάνοντας μια πλούσια ζωή, αλλά εκθέτοντάς την σ’ εκείνους που δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν…Υπάρχουν όμως, προφανώς πλούσιοι που δεν έχουν ανάγκη να βομβαρδίσουν με λουλούδια τον τραγουδιστή στα μπουζούκια για να επιδειχθούν…Που δεν συχνάζουν στη γνωστή παραλία της Μυκόνου…
ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ «γνωστοί» λοιπόν…Άρα: έκαναν τόση προσπάθεια οι πολιτικοί μας να αποκρύψουν μια λίστα, η δημοσιοποίηση της οποίας δεν απειλούσε κανέναν απ’ αυτούς που υποθέταμε; Η θεωρία της συνομωσίας εδώ στήνει κανονικό πάρτυ…Με την ευθύνη των πολιτικών βεβαίως, που χειριζόμενοι τόσο άκομψα την υπόθεση της λίστας, έκαναν τη φαντασία μας να οργιάσει…Ενώ, αν έκαναν από τη πρώτη στιγμή αυτό που έπρεπε, η περίφημη λίστα θα είχε σήμερα τον χαρακτήρα ενός ελάχιστης σημασίας υπηρεσιακού εγγράφου…
ΝΑΙ λοιπόν, υπάρχουν πλούσιοι έλληνες πέραν αυτών που γνωρίζαμε, είναι το (αφελές;) συμπέρασμα από τη δημοσιοποίηση της λίστας. Επιχειρηματίες, επιστήμονες (γιατροί, δικηγόροι, αρχιτέκτονες), καλλιτέχνες, εφοπλιστές, έμποροι…Άλλοι απ’ αυτούς φοροφυγάδες, άλλοι ίσως τίμιοι φορολογούμενοι και άλλοι με προτίμηση απλώς στις τράπεζες του εξωτερικού, πράγμα που δεν είναι τιμωρητέο…Είναι οι μόνοι;
ΑΥΤΟ είναι το ερώτημα που τροφοδοτεί και πάλι τη φαντασία μας…Προφανώς και δεν είναι οι μόνοι…Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί, τόσο πολλοί που τεκμηριώνουν την άποψη ότι η Ελλάδα είναι μια πτωχή χώρα με πολλούς πλούσιους πολίτες…Με φοροδιαφυγή που ξεπερνάει το 50% (και στην οποία δεν επιδίδονται οι πλούσιοι μόνο, αλλά όλοι μας), με ποσοστό ιδιοκατοίκησης 85% και ποσοστό ιδιοκτητών δεύτερης κατοικίας 50%, λογικό δεν είναι 10 -20.000 ή και 50.000 μεγαλοκαταθέτες να παίζουν στο Τσάμπιονς Λήγκ του τραπεζικού συστήματος;
ΟΜΩΣ, το θέμα μας δεν είναι να εκτονωθεί ο κοινωνικός φθόνος με τη διαπόμπευση προσώπων…Το θέμα μας είναι να γεμίσουν τα κρατικά ταμεία με τη φορολόγηση όσων αποδειχθεί ότι φοροδιέφυγαν…Γι’ αυτό δυστυχώς, δεν δείχνει να νοιάζεται κανείς…Κι αν νοιάζεται, το ενδιαφέρον του περνάει σε δεύτερη μοίρα…Μετά το κουτσομπολιό και  τη διαπόμπευση…Αν και η διαπόμπευση στη χώρα της αφελούς προσέγγισης κάθε εξέλιξης, έχει σχετική αξία: ο Γιώργος Τράγκας π.χ. ένας από τους ελάχιστους γνωστούς της περιβόητης λίστας πήρε με μαεστρία την αρνητική δημοσιότητα και τη μετέτρεψε σε θετική, αυτοπαρουσιαζόμενος ως θύμα των μυστικών υπηρεσιών που θέλησαν να τον εκθέσουν επειδή κάνει…«αντίσταση» κατά των Γερμανών…Ένας «Μανώλης Γλέζος» της δεξιάς δηλαδή, που μπήκε στο στόχαστρο των ξένων κέντρων και του «κατεστημένου» για τον αντιστασιακό του αγώνα…Σας θυμίζω ότι πριν τον Τράγκα τα ξένα κέντρα και το (διεθνές ή ντόπιο) …κατεστημένο είχαν στοχοποιήσει με ανάλογες κατηγορίες τον Ανδρέα Παπανδρέου (που απλώς, είχε δανειστεί από τους συντρόφους του για να φτιάξει ένα «κωλόσπιτο»), τον Αριστοτέλη Παυλίδη (που διεσύρθη αναιτίως και απεδόθη πανηγυρικώς πάλλευκος στην κοινωνία με 151 νεοδημοκρατικές ψήφους), τον Άκη Τσοχατζόπουλο (που μάζευε σπίτια για να αποδείξει προφανώς πόσο κακό είναι το καπιταλιστικό σύστημα και να το εκθέσει στη συνέχεια), τον Βύρωνα Πολύδωρα (που διόρισε μόνο τη μια κόρη του, ενώ θα μπορούσε να διορίσει και τις δύο) και όσους έλληνες πολιτικούς ή δημόσια πρόσωπα είδαν τον ουρανό να πέφτει στο κεφάλι τους, όταν βγήκαν τ’ άπλυτά τους στη φόρα…
ΕΛΛΑΣ το μεγαλείο σου!...      



Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Κάποιοι μας θέλουν διαρκώς απελπισμένους…



             ΠΡΕΠΕΙ να έχεις ζήσει από κοντά την αγωνία ενός καρκινοπαθούς για να καταλάβεις την αξία των καλών ειδήσεων. Ακόμη κι αν είσαι δημοσιογράφος, εξ εκείνων που αποδέχονται τον αφορισμό των βρετανών mediaνθρώπων «good news, no news», ότι δηλαδή, «οι καλές ειδήσεις, δεν είναι ειδήσεις»…
Ο ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗΣ που δίνει τη μάχη του με την «επάρατο», κάθε φορά που διαβάζει το αγγελτήριο ενός μάλλον «αφύσικου» θανάτου (νέου πχ σε ηλικία ανθρώπου) στην ειδική στήλη της εφημερίδας, αναρωτιέται αν ο ίδιος θα είναι ο επόμενος… Η πρώτη ερώτηση που έρχεται στα χείλη του είναι «από τι πέθανε αυτός;» κι όταν μαθαίνει ότι πέθανε από αυτό που εξ αρχής υπέθεσε, τον καρκίνο δηλαδή, κατεδαφίζεται ψυχολογικά… Το ίδιο συμβαίνει κι όταν ακούει στην τηλεόραση ότι πέθανε κάποιος τραγουδιστής ή ηθοποιός από καρκίνο: νοιώθει ότι δεν αξίζει να συνεχίσει να δίνει τη μάχη του κατά της αρρώστιας και μπαίνει στη λογική «έρχεται και η δική μου σειρά»… Η ψυχολογία του απελπισμένου είναι η χειρότερη, λένε οι γιατροί… Οδηγεί κατ’ ευθείαν στο θάνατο!..
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, αν, με κάποιον τρόπο, ο ίδιος ο καρκινοπαθής είχε τη δυνατότητα να πληροφορείται καθημερινά πόσοι ομοιοπαθείς μ’ αυτόν αγωνίζονται κατά του καρκίνου και τον νικούν, πιθανότατα η ψυχολογία του δεν θα ήταν «ψυχολογία ετοιμοθάνατου», αλλά ανθρώπου που διεκδικεί ένα happy end στην περιπέτεια που τον βρήκε… Αλλά, δυστυχώς, οι καλές ειδήσεις δεν δημοσιεύονται: πρέπει να πεθάνεις για να γίνει γνωστό ότι προσβλήθηκες από τον καρκίνο… Αν ζήσεις, θα το μάθει μόνο ο στενός σου περίγυρος και θα στερηθούν τη δυνατότητα να αποκτήσουν ελπίδα και να αισιοδοξήσουν όσοι δίνουν μάχη με την ίδια ασθένεια…
ΓΙΑΤΙ τα γράφω όλα αυτά; Για να αξιολογήσουμε τη διαφορά ανάμεσα στις «καλές» και τις «κακές» ειδήσεις… Όχι μόνο σε θέματα υγείας του ανθρώπου, αλλά και υγείας της οικονομίας που επηρεάζει άμεσα και την υγεία του ανθρώπου… Εξηγούμαι:
ΕΠΙ ΤΡΙΑ χρόνια τώρα (από τον Οκτώβριο του 2009) ακούμε δυσάρεστες ειδήσεις για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, γαρνιρισμένες με δηλητηριώδη σχόλια από την πλευρά των ΜΜΕ όλου του κόσμου και εκείνων στην βοήθεια των οποίων ποντάρουμε… Τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης έχουν καταντήσει ο δείκτης της ψυχικής μας υγείας με τη «μαυρίλα» που εκπέμπουν όλο αυτό το διάστημα… Το κοινό – και δικαίως – «χρεώνει» στους δημοσιογράφους την αρνητική ψυχολογία που παράγει ο τρόπος που επιλέγουν για να το ενημερώσουν….
…ΚΙ ΕΝΩ θα περίμενε κανείς, ότι με το που άρχισαν οι πρώτες καλές ειδήσεις και τα πρώτα θετικά σχόλια (για την αναμενόμενη επιμήκυνση, για την «ανάσα» της παρέμβασης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για την αποκατάσταση της επικοινωνίας της ηγεσίας μας με την Ευρώπη, για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, για τη μάχη που αναγνωρίζεται από τους ξένους ότι δίνει ο ελληνικός λαός), ένας άνεμος αισιοδοξίας θα «διέτρεχε» τον δημόσιο διάλογο, όλοι και πάλι επικεντρώνουν στα «δύσκολα» και απειλούν με τα «χειρότερα που έρχονται», λες και το κάνουν συνειδητά για να ψαλλιδίσουν κάθε ελπίδα αναστροφής του αρνητικού κλίματος και να μειώσουν κάθε απόπειρα θετικής σκέψης!..
ΟΧΙ, δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να ξαναρχίσουμε το πάρτι… Ούτε να υποδεχθούμε με τη συνήθη νεοελληνική υπερβολή τα καλά νέα… Άλλωστε, παρά τα «καλά νέα» οι δυσκολίες συνεχίζονται και θα συνεχιστούν για πολύ ακόμα… Υπάρχει όμως μια αχτίδα φωτός!.. Μια υποψία αρχής του τέλους της αβεβαιότητας!.. Ας την υποδεχτούμε, ελπίζοντας!.. Συγκρατημένα έστω…
ΔΙΟΤΙ, δεν μπορεί τώρα που οι ξένοι αναγνωρίζουν ότι τουλάχιστον «προσπαθούμε», να αντιμετωπίζουμε τις δηλώσεις τους σαν χειρότερες ή (περισσότερο ύποπτες) από τότε που μας «μαστίγωναν» καθημερινά!.. Ούτε να βλέπουμε την απόπειρα αντιμετώπισης  της κρίσης ως ευρωπαϊκού προβλήματος, ως κακή εξέλιξη …
ΞΕΡΩ ότι χαλάει τα σχέδια κάποιων, το να ξαναβρούμε ξαφνικά ελπίδα…Κάποιοι μας θέλουν απελπισμένους… Γιατί οι απελπισμένοι «καλύπτονται» με τον καταγγελτικό λόγο και μόνο κι έτσι δεν έχουν απαιτήσεις σχεδίων διακυβέρνησης… Δύο κορώνες κατά των καναλαρχών, δύο κατά του πολιτικού κατεστημένου και δύο κατά των διεθνών κέντρων που έκαναν «πειραματόζωο» την Ελλάδα και όλοι νοιώθουν ικανοποιημένοι!.. Αριστεροί και Δεξιοί!.. Το δύσκολο όμως είναι να σχεδιάσεις το «μετά»… Κι αυτό δεν είναι διαδικασία εκτόνωσης, αλλά διατύπωσης βιώσιμης πρότασης… Δύσκολη δουλειά!
ΓΙΑ ΝΑ επανέλθω στον καρκινοπαθή: η λύση στο πρόβλημα του δεν είναι να καταγγέλλει το τσιγάρο που του κατέστρεψε τους πνεύμονες… Ούτε να τον αντιπολιτεύονται οι συγγενείς του, γιατί δεν τους άκουσε όταν του έλεγαν να «το κόψει»… Η λύση είναι να το παλέψει, ακόμη κι αν η θεραπεία είναι επώδυνη και του στερεί τα ωραία του μαλλιά και πολλά άλλα πράγματα… Αλλά, για σκεφθείτε ακόμη και την ώρα που δίνει τη μάχη του στο θάλαμο της εντατικής, να του υπενθυμίζουν συνεχώς διάφοροι δήθεν κοπτόμενοι για το καλό του, πόσοι πέθαναν δίνοντας την ίδια μάχη;