Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Μπερδέψαμε την Ευρωζώνη με τη Γιουροβίζιον!




ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΣ παράδεισος με κομμουνιστή (τα τελευταία  πέντε χρόνια) πρόεδρο και αρχιεπίσκοπο – ιδιοκτήτη τράπεζας!.. Αυτή είναι η Κύπρος… Παράδοξο; Ναι.. Το μόνο; Όχι βεβαίως… Γιατί τα παράδοξα που ανέδειξε η κρίση στην Κύπρο ήταν πολύ περισσότερα… Ας αποπειραθούμε να καταγράψουμε μερικά:
·        «Το Eurogroup εξακολουθεί να είναι της άποψης ότι οι μικροί καταθέτες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο από τους μεγάλους και επιβεβαιώνει τη σημασία της πλήρους εγγύησης των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ». Αυτή ήταν η ανακοίνωση του Eurogroup το περασμένο  Σάββατο. Που σημαίνει ότι, προκειμένου να προστατευθεί το «μεγάλο κεφάλαιο» από το μεγαλύτερο κούρεμα, οι ίδιοι οι Κύπριοι πρότειναν να κουρευτούν οι καταθέσεις των απλών Κυπρίων από ένα ευρώ και άνω… Η «ιερή αγελάδα» για τη Μεγαλόνησο ήταν οι καταθέσεις των ξένων (το «μεγάλο κεφάλαιο») και  προκειμένου να τους προστατεύσουν από τις …σοσιαλιστικές ιδέες του Eurogroup δεν είχαν πρόβλημα να φορτώσουν αρχικά ένα μέρος του κουρέματος στο μικροκαταθέτη λαό… Και μετά το «όχι», να πετάξουν στο δρόμο  εκατοντάδες τραπεζοϋπαλλήλους…
·        Δεν το κρύβουν οι Κύπριοι ότι, η έως τώρα οικονομική ισχύς τους οφείλεται στο ότι λειτουργούν ως φορολογικός παράδεισος… Κερδίζουν από αυτό και ορθώς κοιτάζουν το συμφέρον τους… Εμείς άραγε, τι όφελος είχαμε ως λαός, ώστε να δημιουργήσουμε το μεγαλύτερο ρεύμα διαμαρτυρίας στο κόσμο υπέρ ενός φορολογικού παραδείσου; Από τη μία αγανακτισμένοι που η Ελβετία προστατεύει του Έλληνες φοροφυγάδες και τα εθνικά λαμόγια και από την άλλη αγανακτισμένοι που πλήττεται η δική μας «μικρή Ελβετία» και τα διεθνή λαμόγια;
·        Το επιχείρημα «το Λουξεμβούργο δεν ξεπλένει χρήμα; Αυτό γιατί δεν το ελέγχει η Ευρωπαϊκή Ένωση;» είναι ό,τι πρέπει για να ξανασυστηθούμε: ψάχνουμε σε όλη την Ευρώπη την εξαίρεση, ένα «παράδειγμα προς αποφυγήν» για να το επικαλεστούμε μετατρέποντας το σε «παράδειγμα προς μίμησιν»… Δεν ήξερα ότι είχαμε σε τόση εκτίμηση το Λουξεμβούργο που θέλαμε να το αντιγράψουμε!..
·        Όσοι ήμασταν αριστεροί στα νιάτα μας, ήμασταν κατά της ατομικής ιδιοκτησίας. Από τότε που ο Ευάγγελος Βενιζέλος έβαλε το «χαράτσι» στα ακίνητα, διαπιστώσαμε ότι η σύγχρονη Αριστερά (στην Ελλάδα τουλάχιστον) όχι απλώς είναι υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά διαδηλώνει κιόλας όταν τη φορολογούν! Με την κρίση στην Κύπρο, η Ελληνική Αριστερά μας έπεισε ότι είναι και υπέρ των καταθέσεων: όχι των ευτελών, αλλά και των «άνω των 100.000 ευρώ»… Θεωρεί μάλιστα, λεπτομέρεια το αν προέρχονται από «ξέπλυμα» χρήματος… Τελικά δεν αλλάξαμε μόνον εμείς…
·        Άλλαξε επίσης, η εχθρική διάθεση ορισμένων για τις τράπεζες. Έτσι, αφού ακούγαμε μήνες ολόκληρους τον ΣΥΡΙΖΑ (και πολλούς άλλους) να γκρινιάζει ότι τα λεφτά που δίνουν οι εταίροι μας στην Ελλάδα «πάνε στις τράπεζες και όχι στο λαό» βγήκε προχθές στον ΣΚΑΙ ο βουλευτής Γιώργος Σταθάκης και δήλωσε ότι «πρέπει να σωθεί το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, γιατί σε διαφορετική περίπτωση οι συνέπειες θα είναι τρομερές»!.. «Από το 1929 και ύστερα» τόνισε «όλοι γνωρίζουν ότι δεν πρέπει να αφήσεις τις τράπεζες να καταρρεύσουν σε περίοδο κρίσης».
·        Οι Κύπριοι είπαν ένα «πανηγυρικό ΟΧΙ» στους Ευρωπαίους, έλεγαν όλοι με υπερηφάνεια την περασμένη Τρίτη… Πόσο διήρκησε «ακέραιο» αυτό το «ΟΧΙ»;  Σχεδόν ούτε σαρανταοκτώ ώρες! Ίσως γι αυτό το χαρακτηρίσαμε «πανηγυρικό»… Αλλιώς θα το χαρακτηρίζαμε «αποτελεσματικό»… Έχουν και οι λέξεις τη σημασία τους…
·        “Το «όχι» σήμερα, γίνεται εύκολα «ναι» αύριο.. Το «ναι» δεν μπορεί να γίνει ποτέ «όχι»…». Αυτό το «εύρημα» που περιέχονταν σε ένα «εμπιστευτικό έγγραφο εμπειρογνωμόνων» προς τον πρόεδρο της Κύπρου, το βράδυ της περασμένης Κυριακής καθοδήγησε την ψήφο των βουλευτών στην ψηφοφορία της περασμένης Τρίτης… Κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο παρά την υποτιθέμενη «εμπιστευτικότητα» του… Σοφόν το σαφές: με ένα «όχι» αρχικά κερδίζεις τα εύσημα του πατριώτη (ή δεν κοντράρεσαι με την «ψυχολογία του όχλου»)… Με ένα «ναι» στη συνέχεια, πείθεις ότι δεν ήσουν δεδομένος!... Ότι το πάλεψες!.. Ο μακαρίτης ο Ανδρέας Παπανδρέου από κει πάνω, θα αναρωτιέται  αν ήταν Έλληνας ή Κύπριος!
·        Μακάρι κι οι δικοί μας πολιτικοί να έλεγαν ένα «όχι» άκουγες από την περασμένη Τρίτη σε όλη την Ελλάδα… Πράγματι… Μακάρι να το έλεγαν, αν ήταν να το «γυρίσουν» ένα σαρανταοκτάωρο μετά… Γιατί οι Κύπριοι είναι πιο γρήγοροι: ο Σαμαράς χρειάστηκε ένα χρόνο για να πάει από το «όχι» στα μνημόνια στο «ναι»… Και ο Τσίπρας ένα εξάμηνο για να πάει από την «κατάργηση του μνημονίου με ένα άρθρο», στην «επαναδιαπραγμάτευση του με τους Ευρωπαίους εταίρους μας»… Και, μέχρι τις επόμενες εκλογές (αν εξαντληθεί η τετραετία) μεσολαβούν πέντε εξάμηνα!...
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ, η οικονομική κρίση έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά σε κάθε χώρα του ευρωπαϊκού νότου… Οι Έλληνες και οι Κύπριοι αντί να διδαχτούμε από τους Ιρλανδούς που την ξεπέρασαν γρήγορα και να αναζητήσουμε κοινές δράσεις με τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς και τους Ιταλούς που δοκιμάζονται επίσης, τραγουδάμε για μια ακόμη φορά την αγοραφοβική «εθνική μας μοναξιά» (που έγινε μεγαλύτερη μετά και το ηχηρό «όχι» των Ρώσων). Κι επειδή έχουμε μπερδέψει την Ευρωζώνη με τη Γιουροβίζιον, ανταλλάσουμε «δωδεκάρια» υπεράσπισης με τους Κύπριους μέσα σε ένα παραλήρημα φυλετικής εξιδανίκευσης, βρίζοντας τους υπόλοιπους που υποτίθεται ότι συνασπίζονται εναντίον μας!.. 

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Ο …αναμορφωτής της Τοπικής Αυτοδιοίκησης…


«ΒΑΣΙΛΗΣ Παπαγεωργόπουλος: ο …αναμορφωτής της Τοπικής Αυτοδιοίκησης»! Η φράση ανήκει σε υψηλόβαθμο στέλεχος της Αυτοδιοίκησης στη Λάρισα. «Από της καταδίκης του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης σε ισόβια δεσμά» μου λέει «τίποτα δεν εγκρίνεται και τίποτα δεν υπογράφεται ελαφρά τη καρδία. Και θαρρώ όχι μόνο στην Αυτοδιοίκηση, αλλά πλέον και σε όλο το δημόσιο τομέα»…
«ΣΥΝΕΠΩΣ», του αντιτείνω, «Γιώργος Αποστολάκης, ο αναμορφωτής της δημόσιας διοίκησης»!.. «Γιατί, αν ο Λαρισαίος δικαστής δεν εκστόμιζε με την ιδιότητα του προέδρου του δικαστηρίου της συμπρωτεύουσας την ιστορική (για την αυστηρότητα της) ποινή των ισοβίων, δεν θα είχαμε το αποτέλεσμα που περιγράφεις»… Συμφωνεί. «Η θυσία του Παπαγεωργόπουλου» συμπληρώνει «εν τέλει, κάνει πολύ πιο προσεκτική και συγκρατημένη τη δημόσια διοίκηση. Δεν υπογράφει κανείς τίποτα αν δεν αισθάνεται ότι όλα γίνονται σύννομα»!..
ΠΡΑΓΜΑΤΙ. Όλοι οι παράγοντες της Αυτοδιοίκησης και τα στελέχη των Οργανισμών του Δημοσίου το ομολογούν. Τα ισόβια που επέβαλλε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης στον πρώην δήμαρχο της συμπρωτεύουσας έχουν «συμμαζέψει» οποιονδήποτε μεσολαβεί για να εγκριθούν δαπάνες και να εκταμιευθούν χρήματα σε όλο το εύρος της δημόσιας διοίκησης. Έχουν γίνει δε, αιφνιδίως τόσο «τυπικοί» όλοι τους, που τη θέση της «αβάσταχτης ελαφρότητας» με την οποία γίνονταν έως πρόσφατα οι πληρωμές πήρε «τόση  ευθυνοφοβία» που σχεδόν παραπέμπει σε αδράνεια!..
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της πρόσφατης παραίτησης του νέου αντιδημάρχου Οικονομικών του Δήμου Λαρισαίων (που τόσο θόρυβο και προβληματισμό προκάλεσε) αποτελεί κλασικό δείγμα γραφής τής ανατροπής τής επί χρόνια ισχύουσας κατάστασης… Ανάλογες περιπτώσεις οδηγούν φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα με αιρετές διοικήσεις, ακόμη και να αρνούνται να αξιοποιήσουν ευρωπαϊκά προγράμματα, γνωρίζοντας ότι μπορεί να αναγκαστούν να καταφύγουν στις συνήθεις (έως σήμερα) λογιστικές ακροβασίες, υπερτιμολογήσεις κλπ.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ βέβαια, οδηγούν στο «άλλο άκρο». Από την πλήρη ασυδοσία στην καταλυτική ευθυνοφοβία και την εξ αυτής αδράνεια. Μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι πολλά στελέχη νοιώθουν ότι μπορεί να απολογηθούν για παλαιότερα ανομήματα, καθ’ ότι η «αλλαγή εποχής» δεν συνοδεύεται από αμνήστευση των αδικημάτων του παρελθόντος, για ενέργειες που στη λεγόμενη «εποχή της ευμάρειας» θεωρούνταν απολύτως κανονικές και (λόγω της χαλαρότητας των ηθών) σύννομες… Ο φόβος λοιπόν, του ταμία ενός οργανισμού ότι μπορεί να «πληρώσει» αναδρομικά τη χαλαρότητα του συστήματος, αφαιρεί τη δυνατότητα στον οποιονδήποτε προϊστάμενο (αιρετό ή μη) να ασκεί εξουσία με όρους του παρελθόντος… Να τον πιέζει πχ να υπογράψει αναλαμβάνοντας ο ίδιος την κοινή ευθύνη… Και συνεπώς, ο εκνευρισμός είναι τεράστιος, καθώς δεν έχει βρεθεί ακόμη ένα νέο modus vivendi που θα «λύνει τα χέρια» χωρίς το φόβο των επιπτώσεων…
ΘΑ ΙΣΟΡΡΟΠΗΣΕΙ η κατάσταση; Προφανώς… Η σημερινή ευθυνοφοβία θα εξελιχθεί αργά ή γρήγορα σε υπευθυνότητα και τα πράγματα θα βρουν το δρόμο τους… Καθώς η δημόσια διοίκηση δεν θα θελήσει ποτέ να αυτοακυρωθεί μη παράγοντας έργο, θα έρθει η στιγμή που θα το κάνει χωρίς τις αυθαιρεσίες που τη χαρακτήριζαν… Μέχρι να γίνει αυτό όμως, οι σχέσεις θα δοκιμάζονται… Το «έλα μωρέ τώρα, βάλε μια υπογραφή» πέθανε… Η αυστηρή ποινή στον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο έπαιξε τον ρόλο της… Για να δικαιώσει όσους πιστεύουν ότι η παραδειγματική τιμωρία έχει παιδευτικό χαρακτήρα…

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Με τον Τσάβες, όπως με τον Σαντάμ και άλλους λαϊκούς ηγέτες…



ΤΟ ΠΑΘΑΜΕ με τον Μιλόσεβιτς, με τον Σαντάμ Χουσεΐν, με τον Καντάφι…Το πάθαμε και με τον Τσάβες…Οι μισοί μαζί του,  οι άλλοι μισοί εναντίον του…Ήρωας για ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού…Καραγκιόζης, λαϊκιστής και δικτάτορας για ένα άλλο…Ηγέτης πρότυπο ή παράδειγμα προς αποφυγήν; Ποικίλουν τα σχόλια στο διαδίκτυο…Δίνει και παίρνει η αρθογραφία στον Τύπο…
ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ και εις Παρισίους, θα μου πείτε…Σ’ ολόκληρη την υφήλιο υπάρχει αυτή η διάσταση στην αξιολόγηση του Τσάβες…Και φυσικά, διαφορετικές απόψεις…Διαμετρικά αντίθετες…Αλλά, τέτοιος φανατισμός σαν τον δικό μας, όχι: δεν έχουν χωριστεί άλλοι λαοί σε «τσαβικούς» (που να αποθεώνουν τον εκλιπόντα) ή σε «αντιτσαβικούς» (που να τον λοιδωρούν)…Αν μάλιστα, σκεφθείς ότι, την ίδια μέρα που πέθανε ο Τσάβες, αυτοί που αντιπαρατίθενται για το αν ο εκλιπών υπήρξε ευλογία ή κατάρα για την Βενεζουέλα, έπλεξαν χωρίς διαφωνίες, κόντρες, αντιπαραθέσεις και φανατισμό το εγκώμιο του …Καραμανλή, αναρωτιέσαι και δικαίως: ο Τσάβες τελικά κυβέρνησε αυτόν τον τόπο και «καιγόμαστε» να τον αξιολογήσουμε τόσο ή ο Καραμανλής!...
ΑΣ δεχθούμε όμως, ότι το μνημόσυνο του Κων. Καραμανλή ήταν μια καλή ευκαιρία για να κάνουν τις δημόσιες σχέσεις τους οι πολιτικοί μας αρχηγοί και να στείλουν τα μηνύματα που ήθελαν στην κοινωνία μας, βάζοντας μερικοί εξ αυτών «και νερό στο κρασί τους»…Τι είναι εκείνο άραγε που μας κάνει να αντιπαρατιθέμεθα με φανατισμό για το αν ήταν καλοί ηγέτες ο Τσάβες, ο Μιλόσεβιτς, ο Καντάφι ή ο Σαντάμ; Και γιατί δεν υπήρξε ποτέ ανάλογης έντασης αντιπαράθεση για τον Ρήγκαν, τον Πάλμε, την Γκάντι, τον Μιτεράν;
ΓΙΑ κάποιους ακατανόητους λόγους, συμπαθούμε όσους «την σπάζουν» στη λεγόμενη «διεθνή κοινότητα»…Θεωρώντας προφανώς, τη χώρα μας αδικημένη, είτε γιατί δεν συμφωνούν με τις εθνικές μας υποθέσεις (με τα «εθνικά μας δίκαια», όπως τα ονομάζουμε) οι ηγέτες του κόσμου, είτε γιατί υποτίθεται ότι οργανώνουν συνομωσίες εις βάρος μας, ταυτιζόμαστε από αντίδραση με οποιονδήποτε δεν «γουστάρουν», θεωρώντας λεπτομέρειες το πως κυβερνούν, το αν εκλέγονται ή τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής τους…Το θυμικό και πάλι, κόντρα στη λογική…
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, για ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, ο «ψυχρός πόλεμος» δεν τελείωσε ποτέ…Το «σύστημα», ο καπιταλισμός, οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι διεθνείς οργανισμοί ενοχοποιούνται για κάθε κακό κι οι πολέμιοί τους έχουν a priori  δίκαιο, είτε Σαντάμ, είτε Καντάφι, είτε Μιλόσεβιτς, είτε Τσάβες ονομάζονται…Για κάποιους άλλους πάλι, ένας νέος «ψυχρός πόλεμος» βρίσκεται σε εξέλιξη κι αναλύεται με θρησκευτικούς ή συνομωσιολογικούς όρους: εχθροί γι’ αυτούς, οι σιωνιστές, οι διεθνείς τραπεζίτες, η δαιμονοποιημένη παγκοσμιοποίηση… Επιπλέον, αποδεχόμενοι την κριτική αλλήλων για τις ευθύνες των ελλήνων πολιτικών, θεωρούμε ότι οι «πατριώτες» ηγέτες ζουν αλλού…Εμείς από «πουλημένο» ή «μειοδότη» σε «πουλημένο» ή «μειοδότη» πάμε!...Έτσι, οτιδήποτε δεν είναι οικείο το εξιδανικεύουμε είτε πρόσωπο είναι, είτε κατάσταση…
ΖΗΤΑΜΕ π.χ. επιτακτικά εκλογές στην Ελλάδα, οκτώ μόλις μήνες μετά τις (διπλές!) εκλογές, ενώ δείχνουμε εξαιρετική επιείκεια  που σε μερικά από τα καθεστώτα που υπερασπιζόμαστε, οι πενηντάρηδες στην ηλικία δεν έχουν γνωρίσει ακόμη την εμπειρία της ψήφου!...Θεωρούμε (και δίκαιο έχουμε) οικογενειοκρατία όταν ο λαός ΕΚΛΕΓΕΙ τρεις Παπανδρέου και δυο Καραμανλήδες σε διάστημα πενήντα ετών, αλλά λεπτομέρεια το να ΔΙΟΡΙΖΕΙ ο Άσαντ τον γιό του στη Συρία, δημοκρατικό το να ΔΙΑΔΕΧΕΤΑΙ τον Κιμ Ιλ Γιόνγκ ο γιος του στην Κορέα και επαναστατικό ο Φιντέλ να αφήνει στο «πόδι του» τον αδερφό του στην Κούβα!...Γι’ αυτό ίσως και τον Πανίκα Ψωμιάδη που είδε στο πρόσωπο του αδερφού του Διονύση τον ιδανικό αντικαταστάτη, τον τιμούμε δεόντος και μάλιστα με 57%!...
ΑΛΗΘΕΙΑ, ξέρουμε τι θέλουμε; Προφανώς όχι…Γιατί, αν θέλαμε αυτό που ελαφρά τη καρδία διακηρύσσουμε δεν θα ψηφίζαμε ούτε τους Καραμανλήδες, ούτε τους Παπανδρέου, ούτε τον Σημίτη, ούτε τον Μητσοτάκη, ούτε τον Σαμαρά…Θα ψηφίζαμε κάποιον που να ανταποκρίνεται στα αισθήματά μας για τα καθεστώτα που υπερασπιζόμαστε με μανία…Δεν το κάνουμε άραγε γιατί, όταν υπερασπιζόμαστε τα «μαύρα πρόβατα» της διεθνούς κοινότητας λέμε απλώς, κατά το γνωστό ανέκδοτο, καμιά ….χαζομάρα για να περάσει η ώρα; Ή, γιατί μας ψεκάζουν όπως διατείνονται οι …ορθολογιστές αυτού του τόπου;


Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Η «κολοκυθιά» με τους επίορκους δεν είναι ευαισθησία…



ΤΙ ΕΙΝΑΙ ο επίορκος; Σύμφωνα με το λεξικό «πρόσωπο που καταπάτησε τον όρκο του». Σύμφωνα με το ίδιο λεξικό, συνώνυμες του «επίορκου» είναι οι λέξεις «παραβάτης», «προδότης» και «ορκοπάτης». Ο άνθρωπος που «πάτησε» τον όρκο του. Πως; Με ποικίλους τρόπους. Που, αν αναφέρονται στην επαγγελματική του δραστηριότητα, εκτείνονται από το απλό «δεν προσέρχεται στην εργασία του» ως το περισσότερο βαρύ «χρηματίστηκε για να προσφέρει τις υπηρεσίες του»… Και για να μη θεωρητικολογούμε: επίορκοι είναι οι υπάλληλοι του ΙΚΑ Καλλιθέας που αποκόμισαν εκατομμύρια ευρώ με απάτη και θητεύουν πλέον στις φυλακές Κορυδαλλού, εισπράττοντας ακόμη το 50% του μισθού τους, έως ότου κριθούν από το αρμόδιο πειθαρχικό συμβούλιο!....
ΚΑΘΕ πότε συνεδριάζουν τα πειθαρχικά συμβούλια; Αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι συμπληρώθηκε ήδη ένας χρόνος αφ’ ότου οι συγκεκριμένες υπάλληλοι του ΙΚΑ συνελήφθησαν, τα πειθαρχικά συμβούλια δεν «καίγονται» και πολύ να ασχοληθούν με τις αρμοδιότητες τους… Πόσο μάλλον, που βρισκόμαστε σε περίοδο που η τρόϊκα «πιέζει»… Άλλωστε, όπως δήλωσε ο γεν. επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης, τα πειθαρχικά συμβούλια λειτουργούν με πλειοψηφία δημοσίων υπαλλήλων (τρεις δημόσιοι υπάλληλοι και δύο αιρετοί) κι όταν δεν κωλυσιεργούν σκόπιμα, συνήθως αθωώνουν τους εγκαλούμενους, επιδεικνύοντας συναδελφική αλληλεγγύη… Κάπως έτσι προφανώς, φθάσαμε να έχουμε 7.000 επίορκους δημοσίους υπαλλήλους! Χίλιοι επίορκοι το χρόνο κατά μέσο όρο να συλλαμβάνονται, χρειάζονται επτά χρόνια για να μαζευτούν επτά χιλιάδες… Αν συλλαμβάνονται λιγότεροι, τα χρόνια είναι περισσότερα: τόσα που κάποιους μπορεί να τους οδηγήσουν ασφαλώς ως και τη συνταξιοδότηση!... Στην Ελλάδα ζούμε…  
ΜΕΤΑ απ’ όλα αυτά, ερχόμαστε στο προκείμενο: ένας επίορκος υπάλληλος (δημόσιος ή ιδιωτικός δεν έχει σημασία) πρέπει να τιμωρείται; Φαντάζομαι, ναι…Είτε καθαρίστρια είσαι και κλέψεις κάτι από το σπίτι του υπαλλήλου του ΙΚΑ που καθαρίζεις, είτε υπάλληλος του ΙΚΑ και κλέψεις απ’ το δημόσιο, πρέπει να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες της πράξης σου…Και άμεσα!...Φαντάζομαι ότι δεν υπήρξε καθαρίστρια που έκλεψε (ή απλώς …έσπασε) βάζο στο σπίτι του δημοσίου υπαλλήλου και την απέλυσαν μετά από παρέλευση τριών ετών…
ΕΠΙΣΗΣ, δεν νομίζω ότι μπορεί να ετέθη ποτέ ζήτημα απόλυσης της καθαρίστριας όχι επειδή έκλεψε, αλλά επειδή τα οικονομικά του σπιτιού δεν πάνε καλά…Είτε πλημμελώς ασκεί τα καθήκοντά της (δηλαδή, δεν καθαρίζει καλά), είτε κλέβει, η καθαρίστρια θα απολυθεί με συνοπτικές διαδικασίες…Δεν θα συνδεθεί η απόλυση της με τα οικονομικά του σπιτιού: πχ «πρέπει να τη διώξουμε τώρα, γιατί έχουμε πολλά έξοδα…».
ΑΦΕΛΗ όλα αυτά, το ξέρω… Αλλά, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας η αρθρογραφία πρέπει να γίνεται με όρους νηπιαγωγείου (τ και α, τα, κ και α, κα…) ώστε να ικανοποιεί τις ανάγκες μιας κοινωνίας που (επειδή έχει «καλομάθει») αρνείται να ενηλικιωθεί… Γιατί, αν είχε την υπευθυνότητα της ενήλικης και η κοινωνία και κυρίως η πολιτική της ηγεσία, δεν θα σύρονταν πίσω από τις απαιτήσεις της τρόϊκας που ζητάει να φύγουν τουλάχιστον οι επίορκοι… Θα τους είχε αποβάλλει η ίδια (καθώς μάλιστα, ζητάει να τελειώσει το καθεστώς ατιμωρησίας) με συνοπτικές διαδικασίες για την επιορκία τους και όχι για δημοσιονομικούς λόγους!... Γιατί, τον επίορκο δεν τον απολύεις για να κάνεις οικονομία… Τον διώχνεις γιατί είναι επίορκος!.. Απλά και κατανοητά… Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αναμαρτίαις… Ο πολιτικός και ο συνδικαλιστικός λόγος εδώ κι ένα χρόνο τώρα, μπερδεύουν σκόπιμα τους 7.000 επίορκους με τους 150.000 που ζητάει η τρόϊκα να φύγουν για οικονομικούς λόγους και το πωλούν ως ευαισθησία απέναντι στους εργαζόμενους!.. Και προσθέτοντας μια εσανς πατριωτισμού στην ευαισθησία («δεν θα μας πει η απάνθρωπη τρόϊκα πόσους χρειαζόμαστε, στο κάτω – κάτω έχουμε ήδη ενάμιση εκατομμύριο ανέργους) έχουν καταφέρει να θεωρείται αναίσθητος και «ξεπουλημένος» όποιος επισημαίνει το αυτονόητο… Έλεος!!!

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Ενός Γιώργου μύριοι έπονται…


 ΟΤΑΝ ξαφνικά το περασμένο Σάββατο, μπήκα στο δωμάτιο και είδα στην ανοιχτή τηλεόραση τους συνέδρους του ΠΑΣΟΚ να υποδέχονται τον Γιώργο Παπανδρέου με το σύνθημα «νάτος – νάτος ο πρωθυπουργός», πίστεψα προς στιγμήν, ότι, η εκπομπή «Σαν σήμερα…» έκανε αναδρομή στο παρελθόν…Πλην όμως, δεν ήταν εικόνα αρχείου αυτό που έβλεπα…Η φωνή του ρεπόρτερ που συνόδευε την εικόνα ήταν σαφής: παπανδρεϊκοί σύνεδροι είχαν ετοιμάσει θριαμβευτική υποδοχή στον πρώην πρωθυπουργό και πέραν του «νάτος – νάτος ο πρωθυπουργός», του ζητούσαν να γυρίσει πίσω!...
ΑΒΥΣΣΟΣ η ψυχή του ανθρώπου; Προφανώς…Κάποιοι νοστάλγησαν κιόλας την διετία του Γιώργου, επειδή, όπως είπε και ο σύνεδρος Γερουλάνος «το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου έδωσε όραμα και προοπτική!»…Αν προσθέσεις σ’ αυτούς κι εκείνους που περιμένουν να γυρίσει ο Κώστας Καραμανλής στην ενεργό πολιτική, μπορείς να καταλάβεις γιατί ο δείκτης απαισιοδοξίας του μέσου έλληνα συνεχώς ανεβαίνει: προφανώς γιατί ο μέσος έλληνας δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό του!…Ξέρει, ότι, παρά τους αφορισμούς που εξαπολύει εναντίον όσων μας έφτασαν ως εδώ, θάρθει και πάλι η στιγμή που θα αναζητήσει τις δοκιμασμένες συνταγές στο πρόσωπο ενός Παπανδρέου ή ενός Καραμανλή!…
ΜΑΣ ΑΔΙΚΩ, θα πείτε…Γιατί, είναι ελάχιστοι αυτοί που εξακολουθούν να ηδονίζονται στη θέα ενός Παπανδρέου ή ενός Καραμανλή…Δεν είναι συνεπώς, ο μέσος έλληνας αυτοί…Είναι η εξαίρεση…Οι υπόλοιποι είμαστε απέναντί τους…Έκπληκτοι που υπάρχουν ακόμη ανάμεσά μας άνθρωποι που νοσταλγούν τον Γιώργο και τον Καραμανλή...Οι υπόλοιποι, θέλουμε ν’ απαλλαγούμε από το παρελθόν που μας έφθασε ως εδώ, είτε τη σφραγίδα των επιγόνων φέρει, είτε τη σφραγίδα των γόνων τους…
ΕΙΜΑΣΤΕ ειλικρινείς όμως; Γιατί, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να αναζητήσουμε τι τελικά αφορίζουμε: τα πρόσωπα ή τις πολιτικές τους; Τι εκπροσωπούν ο Παπανδρέου κι ο Καραμανλής το ξέρουμε… Ένα πελατειακό κράτος που δεν θέλησε ποτέ να μας χαλάσει χατίρι…Που, δανειζόταν για ν’ ανεβάζει με διορισμούς, επιδόματα, μισθούς και κάθε είδους παροχές το βιοτικό μας επίπεδο, ώστε να του επιστρέψουμε την ευαρέσκεια μας σε ψήφους…
ΠΟΙΟΥΣ ενισχύουμε στις εκλογές και τις δημοσκοπήσεις σήμερα; Αυτούς που κάνουν ακριβώς το ίδιο: που μας δίνουν δίκαιο όταν δυσανασχετούμε γιατί οι άλλοτε εκλεκτοί μας παίρνουν πίσω τα «δώρα» του πελατειακού κράτους  και μας υπόσχονται ότι μ’ ένα άρθρο ή μια αναδιαπραγμάτευση μπορεί να μας τα επιστρέψουν…Τι ακριβώς υπόσχονται; Να μας ξαναγυρίσουν στην εποχή του Γιώργου και του Κώστα! Πως; Δεν έχει σημασία…Η αναγνώριση και μόνο του «δίκαιου του πελάτη» είναι επιβραβεύσιμη…Και βέβαια, συνιστά μια ανατροφοδότηση της λογικής του πελατειακού συστήματος που υποτίθεται ότι αφορίζουμε!…
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν πρόκειται για τον περίφημο «φαύλο κύκλο»…Αλλά φρονώ, πως, είτε τον Γιώργο Παπανδρέου (ή τον Κώστα Καραμανλή) νοσταλγείς, είτε μια παράταξη πρόθυμη να σου δώσει δίκαιο σε ό,τι κι αν διεκδικείς, το ίδιο πράγμα είναι…Στο κάτω – κάτω, στην εποχή των δημοσκοπήσεων ζούμε κι ο πολιτικός που τις παραγγέλλει έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι ευχαριστεί και τι δυσαρεστεί τους αποδέκτες της πολιτικής του…Είναι δυνατόν να μην προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της κοινωνίας;
ΕΙΝΑΙ, θα πείτε…Οι παλαιάς κοπής ηγέτες (σαν το πρεσβύτερο Καραμανλή) ενίοτε πήγαιναν και κόντρα στο ρεύμα, αν θεωρούσαν ότι αυτό ήταν προς όφελος του λαού, όπως λ.χ. η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ…Οι παλαιάς κοπής ηγέτες όμως, απευθύνονταν και σε παλαιάς κοπής κοινωνίες που δεν είχαν τη δυνατότητα μιας διαρκούς αμφίδρομης (μέσω των δημοσκοπήσεων) επικοινωνίας μαζί τους…Στη σύγχρονη πραγματικότητα, το διαδίκτυο είναι ο καθημερινός δείκτης του «ρεύματος» κι οι δημοσκοπήσεις η πυξίδα της πολιτικής πορείας του καθενός…Και μοιραία, η διαχείριση των κοινών έγινε συνδιαχείριση…Με τους πολίτες συνδιαχειριστές…Αν κάποιοι θιγόμαστε λοιπόν, που μερικοί νοσταλγούν Γιώργους και Κώστηδες δεν αρκεί η δυσφορία μας για να τους αποφύγουμε…Θα τους βρούμε μπροστά μας, επειδή, θα τους έχουμε κλωνοποιήσει…

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Δύσκολη η ψυχανάλυση για το ΠΑΣΟΚ....



ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ το ΠΑΣΟΚ να κερδίσει τις εκλογές του 2009 χωρίς τη διαβεβαίωση του Γιώργου Παπανδρέου ότι «λεφτά υπάρχουν»; Προφανώς, ναι...Όπως έδειξε η ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος, η νίκη του προήλθε από την αδυναμία της ΝΔ του Κώστα Καραμανλή να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους της και όχι από τη δική του ελκυστική πρόταση... Μπορεί να μην ήταν μια νίκη με διαφορά δέκα ποσοστιαίων μονάδων, αλλά - όπως όλες οι δημοσκοπήσεις έδειχναν εκείνη την εποχή - θα ήταν και πάλι μια καθαρή νίκη, επί ενός αντιπάλου που είχε ήδη αποδεχθεί το μοιραίο...

ΕΠΙΠΛΕΟΝ, θα ήταν μια νίκη που δεν θα ήταν a priori υπονομευμένη από τις προσδοκίες που δημιουργούσε στο εκλογικό σώμα το περίφημο «λεφτά υπάρχουν»... Όπως φάνηκε στη συνέχεια άλλωστε, αυτό το «λεφτά υπάρχουν» δεν επέτρεψε στον Γ. Παπανδρέου να υπερασπιστεί την πολιτική δημοσιονομικής εξυγίανσης που με τη συνδρομή Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΔΝΤ αποφάσισε να εφαρμόσει... Δεν ήταν γαρ, ένα αθώο προεκλογικό ψέμμα (σαν κι αυτά που είχαμε συνηθίσει), αλλά μια απάτη που εκαλείτο ο ελληνικός λαός να πληρώσει πολύ - πολύ ακριβά... Ακριβότερα, όπως είναι γνωστό, το πλήρωσε ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ που βρέθηκε στο ναδίρ της εκλογικής της επιρροής...
ΓΙΑΤΙ τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά; Γιατί το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και όσα ακούστηκαν στη διάρκεια των εργασιών του ήταν μια καλή αφορμή για να διαπιστώσουμε πως μπορεί να λειτουργήσει η διάψευση μιας προεκλογικώς καλλιεργηθείσης προσδοκίας... Και παράλληλα, μια θαυμάσια ευκαιρία για να συμπεράνουμε πόσο ολέθρια αποτελέσματα έχουν για τον λαό και τα κόμματα η έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατίας αφ' ενός και η λειτουργία των κομμάτων ως εκλογικών μηχανισμών αφετέρου....
ΟΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ αυτές και μόνο θα αρκούσαν για να αφήσει κάτι χρήσιμο το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ... Την εμπειρία δηλαδή, του πόσο καταστροφικά μπορεί να λειτουργήσει, είτε η πίστη στο αλάθητο του αρχηγού είτε η αδυναμία διατύπωσης μιας αντίθετης γνώμης στη «γραμμή» που οδηγεί κατευθείαν στο γκρεμό...
ΥΠΗΡΧΑΝ άραγε μεταξύ των κορυφαίων του ΠΑΣΟΚ, στελέχη που προειδοποίησαν τον Γ. Παπανδρέου για το πόσο επικίνδυνο ήταν εκείνο το «λεφτά υπάρχουν;»... Υπήρχαν κορυφαία στελέχη που προειδοποίησαν ότι η «ωραιοποίηση» της οικονομικής κατάστασης της χώρας, τη στιγμή μάλιστα που το αντίπαλον δέος (ΝΔ και Καραμανλής) την περιέγραφε με μελανά χρώματα, ήταν μια απάτη που το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση θα έβρισκε αργότερα σίγουρα μπροστά του; Κι αν υπήρξαν τέτοια στελέχη, πόση άνεση τους παρείχε η «εσωτερική δημοκρατία» του κόμματος ώστε να αναδείξουν την ένσταση τους; Αλλά, ακόμη κι αν θεωρητικώς τέτοια δυνατότητα υπήρχε, θα μπορούσε άραγε να εμπλουτίσει τον δημόσιο διάλογο, όταν θα εθεωρείτο ότι θίγει τον σκοπό ενός κόμματος που λειτουργεί περισσότερο ως εκλογικός μηχανισμός και λιγότερο ως χώρος παραγωγής πολιτικής;
Σ' ΑΥΤΑ τα ζητήματα θα έπρεπε να επικεντρωθεί ο διάλογος στις εργασίες του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ... Στη διαμόρφωση ενός πλαισίου εσωκομματικής δημοκρατίας ώστε ένα κόμμα να μην πληρώνει την ανεπάρκεια του αρχηγού του... Στη μετεξέλιξη του σε κόμμα αρχών και χώρο παραγωγής ιδεών... Με την άνεση που του παρέχει το μονοψήφιο πλέον ποσοστό που καταγράφει στις δημοσκοπήσεις το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να απαλλαγεί απο τις αμαρτίες του παρελθόντος, χωρίς να φοβάται τους κινδύνους της ψυχαναλυτικής διαδικασίας... Δυστυχώς, δεν φαίνεται πρόθυμο να το κάνει ούτε τώρα... Γιατί, αν το κάνει προφανώς δεν θα είναι ΠΑΣΟΚ...

Αναπάντητα ερωτήματα για την υπόθεση Παπαγεωργόπουλου…



ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ: μέχρι να ακουστεί η ετυμηγορία «ισόβια» από το στόμα του προέδρου του Τριμέλους Εφετείου Θεσσαλονίκης κ. Γιώργου  Αποστολάκη, κανείς δεν είχε υποψιαστεί τίποτα για τη μεγάλη «ρεμούλα» στο Δήμο Θεσσαλονίκης; Τρεις τετραετίες συνέβαιναν «πράγματα και θάματα» και «σε κανενός τα αυτιά δεν μπήκαν ψύλλοι»; Έπρεπε να ολοκληρωθεί η δωδεκαετία του κ. Παπαγεωργόπουλου στο Δήμο (από το 1998 ως το 2010) για να αποκαλυφθεί από τη νέα δημοτική Αρχή το μέγα σκάνδαλο και να οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη; Κι εν τέλει, τι θα γινόταν αν ο κ. Παπαγεωργόπουλος ετίθετο (όπως ο ίδιος επέμενε, βλέποντας ότι έρχεται η ώρα της «αποκάλυψης») και πάλι επικεφαλής του δημοτικού συνδυασμού της ΝΔ και ξανακέρδιζε τις εκλογές; Θα χρειαζόταν άλλη μια τετραετία για να αποκαλυφθεί η «ρεμούλα», η οποία στο μεταξύ, θα είχε εκτοξευθεί ακόμη περισσότερο;
ΕΘΕΣΑ τα ερωτήματα σε φίλο, έγκριτο δημοσιογράφο της συμπρωτεύουσας… «Ως το 2008, η πόλη βούιζε ότι ένα «κλειστό σύστημα παράνομου πλουτισμού» λειτουργούσε κάτω από τον πρώην δήμαρχο», μου είπε… Όσοι τόλμησαν να υπαινιχθούν κάτι ως τότε, χαρακτηρίστηκαν «γραφικοί» ή «πολιτικοί συκοφάντες» και αγνοήθηκαν… Και μόνον, όταν η αντιπολίτευση προσέφυγε στη Δικαιοσύνη (2008) ο κ. Παπαγεωργόπουλος είδε τον κίνδυνο της αποκάλυψης και έσπευσε να μετακυλήσει την ευθύνη στον ταμία του Δήμου… Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: ο ταμίας μίλησε και πήρε μαζί του τον δήμαρχο και τον πιστό του γενικό γραμματέα, εφ’ όρου ζωής…
«ΠΟΛΙΤΙΚΗ» χαρακτήρισε τη δίκη του ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης… Όχι, δεν μίλησε για «ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής» κατά το σύνηθες επιχείρημα κάθε κατηγορούμενου πολιτικού… Ούτε, ευτυχώς, υπαινίχθηκε ότι το πολιτικό κατεστημένο και διάφορα ντόπια ή ξένα κέντρα ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση, όπως ανενδοίαστα το δήλωσαν κατά καιρούς άλλοι συνάδελφοι του που δικαίως ή αδίκως κατηγορήθηκαν για μικρότερα ή μεγαλύτερα παραπτώματα…
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να το πει όμως και να το χρεώσει στον Αντώνη Σαμαρά, που δεν τον στήριξε για τέταρτη φορά ως επικεφαλής του νεοδημοκρατικού ψηφοδελτίου στη Θεσσαλονίκη… Ή, που δεν τον ενέταξε στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος, όπως επίσης επεδίωξε παρασκηνιακώς, ώστε να αποκτήσει την πολυπόθητη ασυλία…
ΑΛΗΘΕΙΑ, θα είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα (από το 2009 όταν πρωτοξεκίνησε η υπόθεση Παπαγεωργόπουλου ως την εκφώνηση του «ισόβια» πέρασαν μόλις τέσσερα χρόνια ) μια τόσο μεγάλη ποινή, αν δεν είχαμε να κάνουμε με δήμαρχο και είχαμε να κάνουμε με υπουργό ή βουλευτή; Γνωστού όντος, ότι δεν υφίσταται «νόμος περί ευθύνης δημάρχων», ούτε «δημαρχιακή» ασυλία…
ΤΕΛΟΣ, ας είμαστε περισσότερο υποψιασμένοι όταν ακούμε διακηρύξεις για «ομαλές διαδοχές» στους δήμους και διαδοχή ηγετών «από στελέχη εντός της παράταξης»… Γιατί, αν τον κ. Παπαγεωργόπουλο δεν διαδέχονταν ο κ. Μπουτάρης, αλλά ο ομογάλακτος του κ. Γκιουλέκας μπορεί να μέναμε με την εντύπωση μιας ακόμα «πολιτικής σκευωρίας» εις βάρος ενός ακόμη …λαοπρόβλητου πολιτικού…

Υ.Γ. «Όμορφη Θεσσαλονίκη» λέει το τραγουδάκι… Αυτό σιγοψυθύριζε και ο Λαρισαίος υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ που, επειδή πριν μερικά χρόνια είχε ένα «νταραβεράκι» με το ΣΔΟΕ, πήγε στη Θεσσαλονίκη προς αναζήτησιν «μέσου»… Βρήκε ομογάλακτο του, στέλεχος της παράταξης (κυβερνούσε ακόμη τότε η ΝΔ) και παράγοντα της Αυτοδιοίησης σημαντικό… «Συναγωνιστικώ δικαιώματι» ζήτησε τη διαμεσολάβηση, αλλά τρελάθηκε όταν άκουσε την απάντηση: «αυτό το κοστολογώ 20.000 ευρώ»!..