Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014







Η γραφικότητα της καθημερινής ζωής…






ΑΠΟ την εποχή του Τάκη Λαμπρία, υπουργού Τύπου των κυβερνήσεων του μακαρίτη Κων. Καραμανλή,  ως την εποχή του Θοδωρή Ρουσσόπουλου, υπουργού του …ψευδώνυμου ανεψιού, οι εκάστοτε κυβερνητικοί εκπρόσωποι (και άλλα πολιτικά πρόσωπα, που λειτουργούσαν ατύπως ως εκπρόσωποι) είχαν τα ίδια χαρακτηριστικά…Εκπροσωπούσαν την κυβερνητική αλήθεια και προσπαθούσαν να διαψεύσουν την αλήθεια των ΜΜΕ που κυκλοφορούσε σε μικρή ποικιλία τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και σε εντυπωσιακά μεγαλύτερη από το 1987 και το 1990, όταν η ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση άνοιξαν το παιχνίδι και δημιούργησαν τον μιντιακό πληθωρισμό…Την τελευταία δεκαετία, το internet έκανε υπόθεση του ατόμου την μαζική επικοινωνία και η  μπάλα κυριολεκτικά χάθηκε…
            ΣΤΟ νέο μιντιακό χάος που δημιούργησε η εξατομίκευση της πληροφορίας, θα πρέπει να είσαι είτε πολύ εύστοχος, είτε πολύ extreme για να σε προσέξουν…Αλλά, επειδή η ευστοχία είναι «σχετικό μέγεθος» (παραδείγματος χάριν, μια μικρή μάλλον μειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας θεωρεί εύστοχες τις παρατηρήσεις του Στέλιου Ράμφου, ή του Νίκου Δήμου, ενώ η πλειοψηφία γοητεύεται  από τις απόψεις του Γιώργου Κατρούγκαλου και του Μανώλη Γλέζου) το extreme είναι η ασφαλής μέθοδος για την επιτυχία. Κι αυτό το ξέρουν καλά, τύποι σαν τον Άδωνη Γεωργιάδη που κατάφεραν να κάνουν σώου τις πωλήσεις βιβλίων και στη συνέχεια ως σώουμεν να κερδίσουν μια έδρα στη Βουλή πρώτα, έναν υπουργικό θώκο στην κυβέρνηση μετά και τη διαιώνιση τους στην πολιτική σκηνή της χώρας, στη συνέχεια…
            ΑΥΤΟΣ ο τύπος πολιτικού, έχει φανατικούς φίλους (που τον ψηφίζουν για το στυλ του κυρίως και όχι για την πολιτική του επάρκεια) και φανατικούς εχθρούς…Τουτέστιν, δεν περνάει απαρατήρητος από το μεγάλο κοινό, ακόμη κι αν αφήνει αδιάφορη μια ελίτ που αρνείται είτε να ενθουσιαστεί, είτε να αηδιάσει μαζί του…Ας θυμηθούμε τον μακαρίτη Ευάγγελο Γιαννόπουλο…Ήταν ο πρώτος διδάξας, καθώς εισήγαγε στον δημόσιο διάλογο τις απρεπείς χειρονομίες (την περίφημη «μούτζα»), τον τηλεοπτικό μονόλογο (με τηλεοπτικό εταίρο στην αλήστου μνήμης εκπομπής του, την σεμνή «γλάστρα» «κυρία Αγάπη»!), την αγενή απαξίωση του δημοσιογράφου που τον ρωτούσε ή του πολιτικού που αντιδικούσε μαζί του…Έμεινε κυρίως, λόγω του στυλ του στο πολιτικό προσκήνιο μέχρι τα βαθιά του γεράματα!...Η Λιάνα Κανέλλη, στον συνήθως σοβαρό (μέχρι σημείου ύπνου) χώρο της συντηρητικής Αριστεράς κυριαρχεί αφ’ ότου έγινε βουλευτής γιατί συνδυάζει την γνώση με το σώου και δεν προλαβαίνει ν’ αποδέχεται προσκλήσεις για παρουσία σε τηλεοπτικές εκπομπές…
            ΟΛΟΙ αυτοί (και μαζί μ’ αυτούς ο Πάγκαλος και πολλοί πλέον ακόμη) δεν πτοήθηκαν ποτέ από τις αντιδράσεις του πλήθους στο στυλ τους…Θα έλεγε κανείς, όσο περισσότερες είναι οι αντιδράσεις τόσο μεγαλύτερη είναι η στροφή τους στην οξεία γλώσσα και το σόου…Γιατί, ξέρουν ότι σε κάθε έναν που τους βρίζει, αντιστοιχεί ένας που τους χειροκροτεί…Κι όπως γίνεται κατανοητό, όταν ο αριθμός αυτών που χειροκροτούν είναι ανάλογος αυτού που βρίζουν, η ζωή στο πολιτικό προσκήνιο είναι εξασφαλισμένη….
            ΓΙΑΤΙ τα γράφω τώρα ολ’ αυτά; Γιατί, το φαινόμενο Γεωργιάδης κυριάρχησε στις συζητήσεις όλων αυτήν την εβδομάδα, χωρίς να λαμβάνεται δυστυχώς, υπ’ όψιν, ότι, η γραφικότης του είναι διαχρονικά στοιχείο της δικής μας καθημερινότητας…  
Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου 2014






Ο φαύλος
  κύκλος…





ΠΡΙΝ από δύο χρόνια, συνάντησα τυχαία στην Αθήνα, μια επώνυμη Ελληνίδα πολιτικό…Ήμουν μαζί με την κόρη μου και μετά τις απαραίτητες συστάσεις, η κρίση ήταν το θέμα των δυό-τριών απόψεων που ανταλλάξαμε:
-         Εσείς φταίτε γι’ αυτό που ζούμε σήμερα, της είπε ευγενικά η κόρη μου…
-         Εμείς παιδί μου, απάντησε με κατανόηση, εκείνη…Δυστυχώς, καταναλώσαμε ασύστολα τον πλούτο που σας ανήκει, «χρηματοδοτώντας» με δάνεια την εύνοια των γονιών σας…Και υποθηκεύσαμε το δικό σας μέλλον…
ΗΤΑΝ πριν ακόμη ακουσθεί  η ιδέα της επιμηκύνσεως του χρόνου αποπληρωμής του ελληνικού χρέους στα 70 χρόνια από σήμερα…Η συζήτηση αφορούσε τον λογαριασμό που καλούμασταν να εξοφλήσουμε τότε και τον γολγοθά που είχαμε αρχίσει ήδη ν’ ανεβαίνουμε, υποθέτοντας ότι αργά ή γρήγορα θα τελειώσει…Τώρα πια, ξέρουμε ότι το «γρήγορα» είναι μια ουτοπία και το «αργά» μπορεί να διαρκέσει 70 χρόνια!....
ΧΘΕΣ το βράδυ, συζητώντας στην τηλεόραση με τον γνωστό χημικό –  περιβαλλοντολόγο κ. Ζήση Αργυρόπουλο για την κλιματική αλλαγή, αναφερθήκαμε στο θέμα της διαγενεακής ηθικής…Στο θέμα δηλαδή, της ευθύνης που έχει τούτη η γενιά ώστε να φροντίσει να μην αφήσει την επόμενη απροετοίμαστη ν’ αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής…Αυτή η διαγενεακή ηθική σκέφτομαι, θα έπρεπε να χαρακτηρίζει και τη σημερινή μας ευθύνη να διαχειριστούμε το χρέος…Αλλά φεύ…
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, αλλά και ΣΥΡΙΖΑ έχουν σχεδόν αποδεχθεί ότι, νέο «κούρεμα» του χρέους δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει…Και θεωρούν «κούρεμα» την επιμήκυνση της αποπληρωμής του (με μικρότερες και άρα λιγότερο δυσβάστακτες δόσεις), σε εβδομήντα χρόνια! Ή και εκατό ακόμη καθώς, μόλις χθες ο κ. Σταθάκης απαντώντας σε ερώτηση του Γιώργου Οικονομέα στο MEGA, είπε πως στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι το χρέος να καταστεί βιώσιμο και διευκρίνισε πως για να γίνει αυτό η ετήσια δόση για την εξυπηρέτηση θα πρέπει να μειωθεί στα 4 δισ. ευρώ…Ο στόχος αυτός, συμπλήρωσε, θα μπορούσε να επιτευχθεί με επιμήκυνση του χρέους στα 100 χρόνια! Ήδη, η κοινωνία (καθοδηγούμενη από τους ηγέτες της) περιμένει ως «ανάσα» τη σχετική ρύθμιση…Κι εδώ αρχίζει το παράδοξο: οι ίδιοι άνθρωποι που ως άτομα φροντίζουμε να διαμορφώσουμε ένα ευοίωνο μέλλον για τα παιδιά μας, κληροδοτώντας τους σπίτια, χωράφια, ή χρηματικά ποσά που θα κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη από τη δική μας, ως κοινωνικό σύνολο τους κληροδοτούμε χρέη  που θα κάνουν εβδομήντα ή εκατό χρόνια να εξοφλήσουν!...Αν δεν επρόκειτο για μετακύληση δημοσίου χρέους από τη μια γενιά στην άλλη, η αποποίηση κληρονομιάς (με τα σχετικά «γαλλικά» επιφωνήματα κατά του μακαρίτη) θα ήταν 100% σίγουρη!…
ΣΤΟΝ αντίποδα της δικής μας ιδιότυπης διαγενεακής ηθικής, που παίρνει τα χαρακτηριστικά διαγενεακής μεταβίβασης της φτώχειας (για τα χρέη που τους κληροδοτήσαμε θα μας θυμούνται τα εγγόνια  μας!), άλλες χώρες αντιλαμβάνονται τις ευθύνες τους έναντι των επόμενων γενεών με εντελώς αντίθετο τρόπο ως διαγενεακή μεταβίβαση του πλούτου…Οι Νορβηγοί  π.χ.  συνταγματικώς έχουν θωρακίσει τις μελλοντικές γενιές, έναντι οποιασδήποτε δικής τους διάθεσης να το «ρίξουν έξω»…Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο πλούτος που διαθέτουν από το πετρέλαιο, που, η τύχη το θέλησε να διαθέτουν, δεν μπορεί να ξοδεύεται  υπέρ ενός υπερτροφικού δημοσίου, επιδομάτων «ζεστάματος μηχανής», πρόωρων συντάξεων (στα 43!), αναπηρικών και αντιστασιακών συντάξεων, εθνικών σκοπών όπως η τέλεση Ολυμπιακών Αγώνων ή η φιλοξενία του φεστιβάλ της Eurovision, εάν δεν το επιτρέπει ο ετήσιος (ισοσκελισμένος πάντα) προϋπολογισμός…Ο τελευταίος μπορεί ετησίως να ενισχύεται μόνο με ένα 5% επί των εσόδων από τα πετρέλαια, το δε υπόλοιπο 95% επενδύεται, ώστε τον πλούτο του πετρελαίου (που θα τελειώσει κάποτε) να γευτούν και οι επόμενες γενιές!...
Ο,ΤΙ  ακριβώς δηλαδή, κάνει ο κάθε αστός που, αν η τύχη του έδωσε τη δυνατότητα να ζει πλούσια, φροντίζει ν’ αφήσει ένα μέρος του πλούτου του στα παιδιά του…Το κάνουμε και στην Ελλάδα…Όλοι και όσο μπορεί ο καθένας μας…Με τη διαφορά όμως, πως ό,τι αφήνουμε πλέον στα παιδιά μας θα επιβαρύνεται εσαεί με τους φόρους που θα συλλέγονται, όχι απλώς, για να καλύψουν το σκέλος των δημοσίων εσόδων, αλλά και ν’ αποπληρώσουν το δημόσιο χρέος που τους κληροδοτήσαμε…Αυτός κι αν είναι φαύλος κύκλος!... 
 Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου 2014



Η Ελλάδα που αντιστέκεται…






ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ λοιπόν, 19 δήμαρχοι (οι περισσότεροι του ΣΥΡΙΖΑ) να αποστείλουν στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης τα στοιχεία για τον επανέλεγχο των κριτηρίων μονιμοποίησης των συμβασιούχων υπαλλήλων της…Στην ουσία, υψώνουν τείχη, ώστε, η όποια παρατυπία (και υπάρχουν πολλές!) να μην αποκαλυφθεί και οδηγήσει σε απολύσεις…Στο κάτω – κάτω της γραφής σου λέει, το πελατειακό σύστημα έτσι λειτούργησε…Να την πληρώνουν οι πολιτικοί που το δημιούργησαν, το καταλαβαίνουμε…Όχι κι οι πολίτες που το εκμεταλλεύθηκαν!...
ΕΙΝΑΙ μια λογική κι αυτή…Ελληνικού τύπου…Η οποία συγκρούεται μεν ευθέως με την «κοινή λογική» που επιβάλλει τον έλεγχο νομιμότητας όταν υπάρχουν ενδείξεις και αποδείξεις χρήσεως πλαστών πιστοποιητικών, πλην όμως «νομιμοποιείται» από το γεγονός ότι η πρωτοβουλία για τον επανέλεγχο στηρίχθηκε σε λάθος λόγους…Καθότι, δεν αναλήφθηκε για να επανορθώσει τα πράγματα, αλλά για να αδειάσει το δημόσιο από τους περιττούς…
Ο ΟΛΟΣ χειρισμός του θέματος αναδεικνύει το πόσο πρόχειρα κινείται η πολιτική ηγεσία της χώρας, ακόμη και στις πλέον κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της…Αφού, σου λέει, μας είναι δύσκολο ν’ αναλάβουμε το πολιτικό κόστος της μείωσης των δημοσίων δαπανών (που η, προ της κρίσης, πολιτική μας εκτόξευσε στα ύψη), θα το κάνουμε με έμμεσο τρόπο, δήθεν αναζητώντας το ποιοι μονιμοποιήθηκαν παρανομώντας…Η δική τους προθυμία να μην ελέγξουν στο κρίσιμο χρονικό διάστημα τη σχετική διαδικασία, απαλλάσσεται προφανώς, κάθε ευθύνης!...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αυτό που δεν υπολόγισαν, είναι, ότι, την ώρα που προσπαθούν να πετύχουν βελούδινες εγχειρήσεις τύπου «και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο», κάποιοι άλλοι θα ερχόντουσαν να καλύψουν το κενό του πελατειακού κράτους με το δικό τους ενδιαφέρον για τον «πελάτη» που ως  γνωστόν, «έχει πάντα δίκαιο»…Κάτω τα χέρια από τα στοιχεία λοιπόν, ό,τι έγινε τα προηγούμενα χρόνια έγινε, ακόμη κι αν επικρίθηκε σφόδρα από τους νέους διαχειριστές των κοινών…

Ο ΦΑΥΛΟΣ κύκλος έχει πολλά χρόνια ζωής ακόμη…Δέσμια καθώς είναι αυτή η χώρα όχι μόνο των οικονομικών λογικών του παρελθόντος, αλλά και των συνηθειών που δημιούργησαν αυτές στην κοινωνία.    

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

                                    



                                     Ο ΣΥΡΙΖΑ μας ξανασυστήνεται …..





«ΣΤΙΣ 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν»… Αυτό είχε οριοθετήσει προεκλογικά  ως νίκη ο ΣΥΡΙΖΑ… Η πρωτιά στις εκλογές που πανηγυρίστηκε ως εκπλήρωση του στόχου του, ανακαλύφθηκε κατόπιν εορτής… Σαν το Χ της εθνικής μας  με την Ιαπωνία που χαρακτηρίστηκε θρίαμβος, επειδή καταφέραμε να μην χάσουμε, παίζοντας με δέκα ποδοσφαιριστές…
      ΟΧΙ, ότι είναι ασήμαντη λεπτομέρεια να κερδίζει τις ευρωεκλογές, ένα κόμμα της Αριστεράς… Ιστορικό γεγονός είναι για την Ελλάδα, αλλά το επίδικο αντικείμενο στα μετεκλογικά πάνελ ήταν το αν η ήττα των ΠΑΣΟΚ και Ν. Δ ήταν νίκη του ΣΥΡΙΖΑ… Γιατί, οι εκπρόσωποι του κόμματος της αντιπολίτευσης έκαναν φόκους μόνο στην απώλεια δέκα μονάδων από τη δύναμη των κομμάτων της συγκυβέρνησης και αρνούνταν να δουν ότι απ’ αυτές τις δέκα  μονάδες δεν πήρε ούτε μια ο ΣΥΡΙΖΑ…. Πολύ δε περισσότερο, το ότι σε σχέση με το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του 2012, σε πραγματικούς αριθμούς, είχε χάσει μερικές δεκάδες χιλιάδες ψήφους!...
            ΟΠΟΙΟΣ λοιπόν, τα επισήμανε αυτά τις πρώτες ημέρες μετά από τις εκλογές, ήταν ένα μικρόψυχο παπαγαλάκι που ήθελε να μειώσει τον θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ…Αλλά, οι μέρες πέρασαν και ήρθε η ώρα της ψύχραιμης αποτίμησης του εκλογικού αποτελέσματος από την πλευρά  του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ… Και στις σχετικές συνεδριάσεις των οργάνων του κόμματος, αντί να πανηγυρίζουν τη νίκη και ν’ ανοίγουν σαμπάνιες που το σύνθημα «πρώτη φορά   Αριστερά» δικαιώνεται, κονταροχτυπιούνται για το αν πρέπει  να γίνει «περισσότερο Αριστερά» ή «λιγότερο Αριστερά» για να πετύχει στο μέλλον αυτό που δεν πέτυχε στις 25: να διώξει τους κυβερνώντες…
            Η « ΑΥΓΗ» το χαρακτηρίζει «προοδευτική συμμαχία για τη σωτηρία του τόπου»… Κάποιοι, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ το ερμηνεύουν ως «στροφή προς το Κέντρο», άλλοι, ακόμη χειρότερα: «στροφή προς το Δεξιά»… Είναι αυτό ακριβώς, που οι εκτός ΣΥΡΙΖΑ ονομάζουν «στροφή προς το ρεαλισμό και τη μετριοπάθεια»… Όπως και να το πει κανείς, για το ίδιο πράγμα πρόκειται: για την προσπάθεια ενός κόμματος που νοιώθει ότι το 27% είναι το ταβάνι του, να διευρύνει τον ορίζοντα του… Διαμορφώνοντας συμμαχίες με κοινωνικές δυνάμεις που ανήκουν στο «αυτοί» του περίφημου συνθήματος « ή εμείς ή αυτοί», με το οποίο ο κ. Τσίπρας, πέρυσι τον Σεπτέμβριο, από την έκθεση της Θεσσαλονίκης, είχε προαναγγείλει  την έφοδο  για την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων… Η κατάληψη αυτή, απεδείχθη «όνειρο  θερινής νυκτός»: το 27% των εκλογών της 25ης Μαΐου υποχρεώνει τον ΣΥΡΙΖΑ ν’ αντιληφθεί ότι του χρειάζονται κι «αυτοί» (στην εισήγηση του κ. Τσίπρα    προσδιορίζονται ως εκείνοι «που είτε έχουν έρθει σε ρήξη με το ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου, είτε αντιλαμβάνονται πλέον ότι η λύση για τη χώρα δεν μπορεί να έρθει με τα κεντρικά σενάρια στον αστερισμό της Ν. Δ …») αν θέλει να διατηρήσει ελπίδες για άνοδο στην εξουσία…
                 ΑΡΓΑ ή γρήγορα, η στροφή θα γινόταν… Το θέμα είναι σε πόσους θα προκαλούσε ζαλάδα και πόσο μοιραία θα αποβεί, καθώς κατά τον αφορισμό του Μακουίν « αν μπεις  με γκάζια στην αριστερή στροφή, θα σε βγάλει δεξιά»!… Το επόμενο χρονικό διάστημα θα μας δοθεί η δυνατότητα να διαγνώσουμε πως θα μας ξανασυστηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ… Προς το παρόν, δεν είναι τυχαίο ότι πρωτοκλασάτα στελέχη του συνηθίζουν να επιλέγουν για τη φιλοξενία  των άρθρων τους, εφημερίδες όπως τα «ΝΕΑ» και το «ΒΗΜΑ», που κατά τους ίδιους, μέχρι πρόσφατα εκπροσωπούσαν το «σύστημα της διαπλοκής» που έκανε το παν για να  μην προσεγγίσει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ…
Σάββατο, 21/6/2014






                                  Ωδή σε μια
                                  «ηρωϊκή»
                                   ισοπαλία…







                                                                                
                                                                      «Οι άπειρα μικροί
                                                                         έχουν και μια άπειρα
                                                                         μεγάλη υπερηφάνεια»
                                                                                  ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ

                                                                                               
             Η μια εφημερίδα έγραψε με τεράστια γράμματα, σε θαλασσί φόντο, «ΔΕΚΑ, ΑΛΛΑ ΗΡΩΕΣ!»… Ή άλλη «ΝΑΙ, έτσι σας θέλουμε: ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ!»… Μια τρίτη, το κλασσικό «ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ»… Αθλητικές(όλες οι παραπάνω) και πολιτικές εφημερίδες (πιο συγκρατημένες από τις αθλητικές) τα κατάφεραν και χθες να υπηρετήσουν τη μεγάλη ιδέα της εθνικής μας αυταρέσκειας…
        ΚΟΝΤΡΑ στην πραγματικότητα, που θα μπορούσε να συμπτυχτεί σε δυο μόλις λέξεις «κακοποίηση ποδοσφαίρου»,η περίφημη «ελληνική ψυχή» ήρθε να εξωραΐσει γι’ άλλη μια φορά την άθλια εικόνα και να γεμίσει σελίδες δόξας: «αυτοί είχαν την κατοχή μπάλας 74% και το αριθμητικό πλεονέκτημα, εμείς την ψυχή!» έγραψε  στο πρωτοσέλιδο της η σοβαρή Sport Day… Πως τα καταφέρνουμε κάθε φορά να βγαίνουμε «νικητές», « ήρωες» και «παλικάρια» (ακόμα και στις εθνικές συντριβές), μόνο στον τρόπο με τον οποίο διδασκόμαστε την ελληνική ιστορία μπορούμε να το αναζητήσουμε!... Ίσως και στο «σύμπλεγμα ανωτερότητας»  που μας χαρακτηρίζει…
       ΣΤΗΝ προκειμένη περίπτωση, για να δομηθεί ο μύθος των «ηρωϊκά αγωνισθέντων» ελλήνων ποδοσφαιριστών, επιστρατεύτηκαν: α) οι αντίξοες συνθήκες( παίζαμε με δέκα), β) η στατιστική( δεν φάγαμε γκολ, παρότι οι Γιαπωνέζοι είχαν 74% κατοχή της μπάλας), γ) το ρεκόρ( για πρώτη φορά δεν φάγαμε γκολ σε Μουντιάλ), δ) η ελπίδα (είμαστε ζωντανοί στο παιχνίδι της πρόκρισης), ε) το χείρον (εδώ, σου λέει, αποκλείστηκαν μεγαθήρια όπως η Ισπανία κι η Αγγλία κι εμείς συνεχίζουμε)… Ορθώς μετά από τόσα επιχειρήματα, κάποιος σχολίασε στο internet ότι «με τέτοια άμυνα απέναντι στους Ιάπωνες, οι ποδοσφαιριστές μας μπορούν να διεκδικήσουν σύνταξη αντιστασιακού»!... Γιατί, όχι… «Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις» ως γνωστόν… Και αντιστασιακός αν θέλεις και νικητής αν το επιθυμείς!... Και το γνωστό ανέκδοτο με τους πόντιους πολίστες που πανηγύριζαν μετά την πανωλεθρία γιατί δεν πνίγηκε κανείς τους, άλλη μια «ένδοξη» μάχη το δημιούργησε…
            ΕΝ ΤΩ μεταξύ, αν γυρίσουμε λίγο το χρόνο πίσω στο ηρωϊκό  βράδυ της Πέμπτης, θα θυμηθούμε τον εαυτό μας έξαλλο που, μέχρι την αποβολή του Κατσουράνη, βλέπαμε τους Έλληνες ν’ αντιμετωπίζουν τους Ιάπωνες σα να έπαιζαν με την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική υπερδύναμη του κόσμου.. Θα θυμηθούμε επίσης, τον εαυτό μας στη συνέχεια, να ανακουφίζεται,  κάθε φορά που τα ιαπωνικά γουρούσια δεν είχαν επιτυχή κατάληξη και να ελπίζει κάθε φορά που βγαίναμε μπροστά, ότι κάποιο θαύμα μπορεί να συμβεί και να «κλέψουμε τη νίκη»… Και επειδή στις λέξεις κρύβεται η αλήθεια: πότε «κλέβεις» μια νίκη; Όταν νοιώθεις ότι «ανήκει» σε κάποιον άλλον!… Προς τι οι πανηγυρισμοί λοιπόν;
            ΕΝΤΑΞΕΙ, ποδόσφαιρο είναι, θα πείτε.. Ποδόσφαιρο είναι, αλλά συμπυκνώνει την ανθρώπινη συμπεριφορά… Το πάθος των Ουρουγουανών για διάκριση π. χ είναι δείγμα ότι υπάρχουν λαοί που δεν τους αρκεί μια ηρωϊκή ισοπαλία με την Αγγλία, για να θριαμβολογήσουν,  αλλά θέλουν  διακαώς, τη νίκη!... Και την κυνηγούν μέχρι τέλους… Προφανώς, γιατί οι δικές τους εφημερίδες δεν θα έγραφαν πανηγυρικά την επόμενη μέρα,  «οι ήρωες μας άντεξαν ως το ενενηκοστό λεπτό, το σφυροκόπημα της Αγγλίας»… Οι δικές μας αντιθέτως, (και πολλοί από εμάς) επιβραβεύουν   συχνά την ικανότητα του Καραγκούνη να πέφτει (στα 37 του χρόνια, πλέον!) χωρίς να τον σπρώχνουν και να καθυστερεί το παιχνίδι, κοροϊδεύοντας τον διαιτητή και κερδίζοντας φάουλ!... Έτσι, άλλωστε, δεν προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε και την κρίση; Πέφτουμε κάτω σε κάθε τζαρτζάρισμα της Τρόικας και ζητάμε φάουλ… Καθυστερούμε το παιχνίδι, προτείνοντας μετατάξεις και διαθεσιμότητες αντί για απολύσεις, μπας και λήξει, χωρίς  να χρειαστεί να κουραστούμε ώστε να εκσυγχρονίσουμε το κράτος… Και πανηγυρίζουμε για το τίποτα: γιατί βγήκαμε στις αγορές , (γιατί δεν φάγαμε άλλο γκολ, δηλαδή) για το πρωτογενές πλεόνασμα(για τον βαθμό της ισοπαλίας) κ.λ.π…. Τα (πρόσκαιρα) κέρδη της ήσσονος προσπάθειας, αρκούν για να μας δώσουν χαρά και να δημιουργήσουν ελπίδα… Στο κάτω- κάτω δεν χρωστάμε μόνον εμείς, χρωστάνε κι οι άλλοι και μάλιστα περισσότερα (μ’ αυτό δεν ισοδυναμεί το δεν χάνουμε μόνο εμείς, χάνουν κι οι Άγγλοι, χάνουν κι οι Ισπανοί;)
            «ΑΝ δεν ήσουν ‘Έλληνας ή Ιάπωνας δεν υπήρχε λόγος να ξενυχτήσεις για να δεις τόσο κακό ματς» ήταν το σχόλιο του Έλληνα σχολιαστή της κρατικής τηλεόρασης, προχθές το βράδυ… Το είπε, ελάχιστα λεπτά πριν αρχίσουν να τυπώνονται τα ηρωϊκά πρωτοσέλιδα του ελληνικού Τύπου!... Αλήθεια, αν  ήμασταν η Ουρουγουάη και κερδίζαμε την Αγγλία αποδίδοντας το θαυμάσιο ποδόσφαιρο που είδαμε νωρίτερα  το ίδιο βράδυ, τι θα έγραφαν σήμερα οι εφημερίδες μας;


Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Σάββατο, 19 Απριλίου 2014


Το έσχατο
σημείο του
«κατόπιν
      ενεργειών μου»…


ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ, δεν λέω, η ανάγκη για έκθεση στα φώτα της δημοσιότητας εκ μέρους των πολιτευομένων…Αλλά ορισμένοι, την επιδιώκουν στα όρια της γελοιότητας…Ακόμα και σήμερα, που  - υποτίθεται – ότι η κοινή γνώμη, εκπαιδευμένη καθώς είναι μετά από σαράντα χρόνια «μεταπολίτευσης», μπορεί να διακρίνει την, με το αζημίωτο συνήθως, «αυτοπροβολή» από την είδηση…Οι δημοσιεύσεις των υποψηφίων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές τις τελευταίες ημέρες «βγάζουν μάτι», δεν χρειάζεται να μπει κανείς στις λεπτομέρειες…Υπάρχουν όμως και σημειολογικώς ενδιαφέρουσες «ειδήσεις» που παράγονται και κατ’ ανάγκην δημοσιεύονται στον Τύπο, όταν ο υποψήφιος κατέχει ήδη «θέση ευθύνης» σ’ έναν οργανισμό και ξαναπολιτεύεται…
ΠΡΟΧΘΕΣ, στην πρώτη σελίδα της «Ε» δημοσιεύτηκε η φωτογραφία περιχαρούς πολιτικού προσώπου να υπογράφει μια σύμβαση, περιστοιχιζόμενος από  υπηρεσιακούς παράγοντες του Δήμου Λαρισαίων και  έναν επιχειρηματία. Ο τίτλος του ρεπορτάζ ήταν: «Βελτιώσεις σε φανάρια της Λάρισας» και το κείμενο σημείωνε:
«Υπογράφηκε χθες στο δημαρχείο Λάρισας η σύμβαση παροχής υπηρεσιών με τίτλο «Υπηρεσίες συντήρησης, βελτίωσης και λειτουργίας δικτύου φωτεινών σηματοδοτών Λάρισας». Η σύμβαση αφορά στη συντήρηση των υφισταμένων σηματοδοτούμενων κόμβων του Δήμου Λαρισαίων. Συγκεκριμένα την επισκευή των ρυθμιστών κυκλοφορίας που ρυθμίζουν τους σηματοδοτούμενους κόμβους των φωτεινών σηματοδοτών, την αντικατάσταση καμένων λαμπτήρων, ιστών που καταστρέφονται από προσκρούσεις οχημάτων, του καλωδιακού δικτύου αλλά και την εκπόνηση νέων σηματοδοτικών προγραμμάτων».
ΕΙΠΑΜΕ, δικαιολογημένη η ανάγκη των πολιτευομένων αυτό τον καιρό για έκθεση στα ΜΜΕ…Αλλά, από πότε η υποχρέωση της Δημοτικής Αρχής (κάθε δημοτικής αρχής) να συντηρεί τους σηματοδότες και ν’ αλλάζει τους καμένους λαμπτήρες, πρέπει να διαφημίζεται κιόλας, ως έργο, με φωτογραφίες και πανηγυρικούς; Και ποιο θα είναι το επόμενο στάδιο; Να κόβεται κορδέλα εγκαινίων σε επίσημη τελετή, γιατί αντικαταστάθηκαν οι καμένες λάμπες;
ΝΟΜΙΖΩ ότι έχει χαθεί κάθε μέτρο…Ο καθένας απ’ αυτούς που θάπρεπε να λογοδοτούν για τα έργα τους μετά τη θητεία τους σ’ ένα πολιτικό αξίωμα, αντί με σεμνότητα να αναφέρονται στην δραστηριότητά τους (ή ακόμη καλύτερα να έχουν φροντίσει να «μιλάει» το έργο τους γι’ αυτούς) προσπαθούν να μας πείσουν ότι τους χρωστάμε και ευγνωμοσύνη από πάνω γιατί φρόντισαν να συντηρούν τα φανάρια!...Τόσο χαμηλά άραγε, θαρρούν πως μπαίνει ο πήχης των προσδοκιών των πολιτών που ψηφίζουν; Να θεωρούν «κατόρθωμα» το αυτονόητο; Έλεος…

ΘΕΩΡΟΥΣΑΜΕ πως μετά την περιπέτεια της οικονομικής  κρίσης και της κατάρρευσης του πελατειακού κράτους  το όνειδος του «κατόπιν ενεργειών μου» εξεμέτρησε το ζην…Αλλά δυστυχώς, έχει πολλούς υπερασπιστές ακόμη…Ας ελπίσουμε ότι δεν τυγχάνει ακόμη της επιβράβευσης της κοινωνίας… 

Τρίτη 1 Απριλίου 2014






Ψηφίζοντας
αυτούς
  που «φταίνε»…



ΔΕΝ χρειάζεται να καταφύγει στις δημοσκοπήσεις κανείς, για ν’ ανακαλύψει το αυτονόητο…Αρκεί ν’ ακούσει τις συζητήσεις στα «πηγαδάκια» των πολιτών: οι δημοσιογράφοι είμαστε στην έσχατη θέση στην εκτίμηση τους…Και όχι μόνο των πολιτών: οι πολιτικοί θεωρούν επίσης, ότι εμείς (ως «διαπλεκόμενοι», «παπαγαλάκια», «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» κ.λ.π.) ευθυνόμαστε εξίσου ή και περισσότερο απ’ αυτούς για την κατάσταση που βιώνει η χώρα…
ΔΕΝ θα ασχοληθώ με το αν δικαίως ή αδίκως βαλλόμεθα οι δημοσιογράφοι…Προφανώς, καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει…Για να πιστεύουν όλοι (πολίτες και πολιτικοί) ότι έχουμε την κύρια ευθύνη για όσα συμβαίνουν σήμερα, κάτι θα έχουμε κάνει λάθος…Θα δεχθώ λοιπόν, για την οικονομία της συζήτησης ότι, όσοι μας κατηγορούν έχουν δίκαιο και θα ρωτήσω: αφού λοιπόν, οι δημοσιογράφοι δεν έχουμε την έξωθεν καλή μαρτυρία, γιατί οι πολιτικοί που μας κατηγορούν μας προτείνουν θέσεις στα ψηφοδέλτιά τους κι οι πολίτες (που επίσης μας χρεώνουν τα πάντα) μας ψηφίζουν;
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ δεν είναι ρητορικό: οφείλεται στο γεγονός, ότι μόλις προχθές, ανακοινώθηκε το ευρωψηφοδέλτιο της «Ελιάς» και περιλαμβάνει πέντε δημοσιογράφους (Παντελή Καψή, Εύα Καϊλή, Μ. Παπαϊωάννου – Σφαέλου, Συλβάνα Ράπτη, Βίκη Μάτσικα), ενώ στο ευροψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας έγινε γνωστό ότι μετέχουν μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Κύρτσος (ΣΚΑΪ) κι η Μαρία Σπυράκη (MEGA), ο Μανώλης Μαυρομάτης (ΕΡΤ και ΝΕΑ) κι απ’ ότι λένε οι πληροφορίες δεν θα είναι οι μόνοι…
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ επίσης είναι ο αρχηγός του κόμματος  - έκπληξη των δημοσκοπήσεων Σταύρος Θεοδωράκης…Το 8% του εκλογικού σώματος τον ενθαρρύνει ήδη να προχωρήσει, δηλώνοντας ότι προτίθεται να ψηφίσει το κόμμα του…Δημοσιογράφος και ο αρχικά επιλεγείς υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για τις περιφερειακές εκλογές στην Δυτ. Μακεδονία (ο ατυχήσας Θεόδωρος Καρυπίδης), δημοσιογράφος η υποψήφια περιφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ στο Βόρειο Αιγαίο (η Αγλαΐα Κυρίτση της ΕΡΤ, που πρωταγωνίστησε στο επεισόδιο με τις βουλευτίνες Ζωή Κωνσταντοπούλου και Ραχήλ Μακρή στο Ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής)…Όλοι αυτοί (και άλλοι πολλοί που χρειάζεται πολύς χώρος για να τους απαριθμήσουμε) έρχονται να προστεθούν στους πολλούς συναδέλφους τους που ασχολούνται με την πολιτική και θητεύουν στη Βουλή: την Λιάννα Κανέλλη που ήρθε με φόρα από το MEGA και έγινε η σταρ του ΚΚΕ, τη Φωτεινή Πιπιλή (ΑΝΤ1, ΕΡΤ) που τιμήθηκε με δεκάδες χιλιάδες ψήφους από τους ψηφοφόρους της Ν.Δ., τον Σίμο Κεδίκογλου (MEGA, ΕΡΤ και Ν.Δ.), τον Νάσο Αθανασίου (MEGA και ΣΥΡΙΖΑ), τον Γιώργο Βαρεμένο (STAR και ΣΥΡΙΖΑ), τον Γιάννη Δημαρά (ΕΡΤ, MEGA και «Ανεξάρτητοι Έλληνες»), τον Πάνο Παναγιωτόπουλο (ΑΝΤ1, Κουρής και Ν.Δ!), τον Τέρενς Κουϊκ (ΑΝΤ1 και «Ανεξάρτητοι Έλληνες»), τον Κώστα Γκιουλέκα (ΕΤ3 και Ν.Δ.), τον Γρηγόρη Ψαριανό (FLASH και ΔΗΜΑΡ), τον Γιάννη Μιχελάκη (ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ και Ν.Δ.) τον Αργύρη Ντινόπουλο (ΑΝΤ1 και Ν.Δ.) και πολλούς – πολλούς ακόμη…
ΟΛΟΙ αυτοί και πολλοί άλλοι ακόμη, δέχθηκαν προτάσεις από τους πολιτικούς αρχηγούς που «χρεώνουν» τους δημοσιογράφους στη διαπλοκή και ψηφίσθηκαν από εκατομμύρια ψηφοφόρους!...Όσο μάλιστα πιο βαριές κουβέντες ακούγονταν κατά καιρούς από πολιτικά χείλη κατά των «νταβατζήδων της ενημέρωσης», τόσο πιο μεγάλη ήταν η εμπιστοσύνη που έδειχναν στους εκπροσώπους του χώρου οι καταγγέλλοντες: μπορεί να ξεχάσει κανείς ας πούμε, ότι την επταετία 2004 -2009 «κυβέρνησε» ο Θ. Ρουσσόπουλος (με φόρα από το MEGA και το STAR του Βαρδινογιάννη), συνεπικουρούμενος από τον Κώστα Καραμανλή;
ΚΑΤΑ καιρούς επίσης, έχουμε ακούσει: τον Τράγκα να δηλώνει ότι τον πίεσαν πολλά κόμματα να πολιτευτεί αλλά δεν ενέδωσε…Τον Αυτιά…Τον Χατζηνικολάου να δηλώνει ότι έκλεισε τ’ αυτιά του στις σειρήνες της πολιτικής…Ενώ, είδαμε πρόεδρο κόμματος έναν καναλάρχη, τον Γιώργο Καρατζαφέρη του ΛΑΟΣ και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, έναν εκδότη εφημερίδας, τον Μάκη Κουρή της «Αυριανής»…Είδαμε επίσης, ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος του Οργανισμού Λαμπράκη, τον επί δεκαετίες αρχισυντάκτη του «Βήματος» Βασίλη Μουλόπουλο, να τοποθετείται επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικράτειας του ΣΥΡΙΖΑ!…
Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ οδηγεί στην πολιτική, το ξέρουμε όλοι…Συνεπώς, δεν είναι παράδοξο η Βουλή να γεμίζει δημοσιογράφους…Παράδοξο είναι να τους «χρεώνουμε» όλες τις ευθύνες και μετά να τους προτείνουμε στον λαό ως υποψήφιους…Και παραδοξότερο είναι να σπεύδει ο λαός που τους «αφορίζει» υιοθετώντας τη ρητορική των πολιτικών και να τους στέλνει στη Βουλή με δεκάδες χιλιάδες ψήφους τον καθένα!...
ΕΙΝΑΙ όμως, πράγματι «παράδοξα» τα ανωτέρω; Όχι, δεν είναι…Και δεν είναι διότι, όταν οι πολιτικοί και πίσω απ’ αυτούς, ο λαός, αφορίζουν γενικώς τους δημοσιογράφους, δεν εννοούν ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους…Συνήθως, εννοούν ότι κάποιοι δημοσιογράφοι δεν λένε αυτά που οι ίδιοι θέλουν ν’ ακούσουν και κάποιοι άλλοι, αυτά ακριβώς που θέλουν ν’ ακούσουν…Το αποτέλεσμα είναι: ο Πρετεντέρης π.χ. που έχει το ίδιο βιογραφικό με την Κανέλλη (στελέχη για χρόνια του MEGA και του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη) να θεωρείται διαπλεκόμενος κι η βουλευτής του ΚΚΕ ακτιβίστρια του αγώνα κατά των διαπλεκομένων!…Ή, η Στάη που υπηρέτησε το STAR του Βαρδινογιάννη όσο κι ο Βαρεμένος, να θεωρείται συστημική κι ο Βαρεμένος αντισυστημικός, γιατί πολιτεύεται με τον ΣΥΡΙΖΑ…

ΑΣ είμαστε ειλικρινείς…Θέλουμε δημοσιογράφους που να συμφωνούν με τη γνώμη μας και όχι που να συμφωνούμε εμείς με τη δική τους…Κι αναλόγως συμπεριφερόμαστε: τους τιμούμε ή τους αφορίζουμε…         
Δευτέρα, 31 Μαρτίου 2014




Πολιτικοί, όμηροι των χούλιγκανς…


ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ στην «Αυγή» της περασμένης Πέμπτης, κάτω από τη φωτογραφία της υποψήφιας περιφερειάρχη Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ. Τίτλος: «Ρένα Δούρου: Το γήπεδο της ΑΕΚ θα γίνει στη Νέα Φιλαδέλφεια»…Η κατηγορηματική δήλωση της υποψήφιας του ΣΥΡΙΖΑ περιέχει μια «κωλοτούμπα»…Της είχε χρεωθεί νωρίτερα ότι αντιδρά στη χρηματοδότηση του γηπέδου της ΑΕΚ από τον νυν περιφερειάρχη Γιάννη Σγουρό και αφού δέχθηκε μια οξεία επίθεση από οπαδικό έντυπο της κιτρινόμαυρης ομάδας, έσπευσε να στοιχηθεί στην ικανοποίηση του «κοινωνικού αιτήματος», πλειοδοτώντας εις διπλούν μάλιστα: αν εκλεγεί η ίδια περιφερειάρχης κι ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ δήμαρχος στη Νέα Φιλαδέλφεια, το γήπεδο είναι εξασφαλισμένο!...
ΩΡΑΙΑ!...Έπρεπε η κοπέλα ν’ αντιμετωπίσει τον Σγουρό που έταξε γήπεδο στην ΑΕΚ και στον Παναθηναϊκό…Και στο πλαίσιο της «ανατροπής» του πελατειακού συστήματος που, υποτίθεται ότι, καταρρέει έσπευσε να συναινέσει στη χρηματοδότηση του έργου μιας Ανώνυμης Εταιρίας που συμπτωματικά έχει πρόεδρο τον άνθρωπο που αγόρασε και τον ΟΠΑΠ! Ναι, τον ΟΠΑΠ που την πώλησή του κατήγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ, που δήλωσε ότι θα τον πάρει πίσω και που κατήγγειλε τον «πωλητή», δημόσιο λειτουργό, πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ Στέλιο Σταυρίδη, ως ύποπτο συναλλαγής γιατί μετά την αγοραπωλησία, το περασμένο καλοκαίρι, επιβιβάσθηκε στο αεροσκάφος του αγοραστή!...
Η «ΒΙΑΙΗ ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται με ρυθμούς ασυνήθιστους…Θυμηθείτε ότι πριν έλθει η συναίνεση στη χρηματοδότηση του γηπέδου της ΑΕΚ, δια στόματος Δούρου, το ίδιο κόμμα δια του νυν προέδρου του Αλέξη Τσίπρα «ναρκοθετούσε» στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, πριν λίγα χρόνια την δημιουργία του νέου γηπέδου του Παναθηναϊκού, για να μη θιγούν οι …κορμοράνοι!...Θυμηθείτε επίσης, ότι το ίδιο κόμμα εξαπέλυε μύδρους εναντίον όσων προωθούσαν την εμπορευματοποίηση του αθλητισμού…
ΞΕΡΩ, ξέρω…Η ΑΕΚ είναι θρησκεία!...Η ιστορία της προσφυγιάς!...Και άλλα τέτοια επικολυρικά!...Από τα οποία παραλείπεται ως ευκόλως εννοούμενο, το γεγονός ότι οι οπαδοί της είναι ψηφοφόροι…Και είναι και χιλιάδες…Κι αποτελούν κρίσιμη μάζα για την έκβαση των εκλογικών αναμετρήσεων…Και όπως και οι οπαδοί όλων των ομάδων στη χώρα μας, περιορίζουν το κριτήριο της ψήφου τους στο πόσο φιλικός ή εχθρικός προς την ομάδα τους είναι ο κάθε πολιτικός…Ωραίες δικαιολογίες για να πιστέψουμε εν τέλει ότι ο πολιτικός αντί να καθοδηγεί, καθοδηγείται…
…ΑΛΛΑ δυστυχώς, εγώ νοσταλγώ τον μακαρίτη τον Γεώργιο Ράλλη, που όταν στο πλαίσιο μιας περιοδείας του στη Θεσσαλονίκη, είδε χιλιάδες διαμαρτυρομένων θεσσαλονικέων οπαδών ιστορικής ποδοσφαιρικής ομάδας, να του κλείνουν τον δρόμο για να ικανοποιήσει το αίτημά τους, γύρισε και τους είπε κατάμουτρα «εγώ είμαι Παναθηναϊκός»!...

     
Σάββατο, 29 Μαρτίου 2014









Τη συνέπεια
  πολλοί εμίσησαν…
Την κωλοτούμπα
  ουδείς!...


ΤΟ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ της «Ελευθεροτυπίας» της περασμένης Πέμπτης δεν άφηνε περιθώρια για παρερμηνείες. Υπό τον τίτλο «Δύναμη συστημικής ευθύνης ο ΣΥΡΙΖΑ» έγραφε:
Ισχυρή διαβεβαίωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί δύναμη συστημικής ευθύνης και δεν θα προκαλέσει τριγμούς στο ευρωπαϊκό στερέωμα, απηύθυνε προς τα μέλη της γερμανικής Βουλής  ο Γιάννης Δραγασάκης. Υπογράμμισε ότι «η κρίση είναι δική μας» και πως «δεν μας φταίνε οι ξένοι για το πρόβλημά μας» προσθέτοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιζητά λύση εντός τους Ευρωζώνης».
ΣΤΟ ΠΛΗΡΕΣ κείμενο των δηλώσεων του κ.  Δραγασάκη, διαβάζουμε τη φράση «έχουμε πλήρη επίγνωση ότι η κρίση είναι δική μας» και ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει την ανάγκη μεταρρύθμισης στο ελληνικό κράτος»…Περαιτέρω διευκρινήσεις ως προς τον επιμερισμό των ευθυνών το επίσημο κείμενο δεν περιέχει…Ούτε κριτική στην τρόικα, στο ευρωσύστημα και τη Γερμανία…Κουβέντα για τα μνημόνια και το απεχθές χρέος, για την πολιτική της ακραίας λιτότητας, τις ευθύνες της Ευρωπαικής Ένωσης και του ΔΝΤ…Μια συγκαταβατική κατάθεση αγωνίας μόνον για το μέλλον της Ευρώπης, με την χαρακτηριστική φράση «ανησυχούμε για το μέλλον της Ευρώπης» και η εύγλωττη διάθεση συνεργασίας (ή υποταγής;) προς τη γερμανική πλευρά: «θέλουμε να αποκτήσουμε μια κοινή εκτίμηση των εξελίξεων»…
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ λοιπόν, είναι φίλοι μας; Η κρίση είναι μόνον εθνική; Ούτε συστημική, ούτε διεθνής όπως νομίζαμε ως τώρα ότι πίστευε ο ΣΥΡΙΖΑ; Η κρίση χρέους δεν είναι ευρωπαϊκή, ώστε να επιβάλλεται να αναζητηθεί και για το ελληνικό χρέος μια λύση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μέσα από μια πανευρωπαϊκή διάσκεψη, όπως διεκήρυττε μέχρι τώρα; Όπως τονίζει στο ρεπορτάζ του το «Ποντίκι» ο κ. Δραγασάκης έσπευσε να θέσει το πρόβλημα των επιπτώσεων της εφαρμοζόμενης πολιτικής (υψηλή ανεργία και ύφεση, σημαντική μείωση δημοσίων και ιδιωτικών επενδύσεων) χωρίς να αποδίδει ευθύνες για τον σχεδιασμό και την επιβολή της, σε ύφος δε μακριά από τους συνήθεις αντιγερμανικούς τόνους του Αλ. Τσίπρα για μερκελισμό και μερκελιστές, για μπαταχτσήδες, διεθνείς τοκογλύφους κ.λ.π.
ΑΝ ο κ Δραγασάκης (που είναι ένας σοβαρός άνθρωπος και συνθέτει τις διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ), έλεγε αυτά τα πράγματα ευθαρσώς όχι στους Γερμανούς βουλευτές, αλλά στον ελληνικό λαό…Και αν υπήρχε μια ανάλογη ρητορική από τον κ. Τσίπρα και τα πρωτοκλασάτα στελέχη που κηρύττουν την «ανατροπή» ξημεροβραδυαζόμενοι στα ιδιαίτερα φιλόξενα γι’ αυτούς «κανάλια της διαπλοκής», πιθανότατα οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ  δεν θα είχαν τίποτα να του προσάψουν…Αντ’ αυτού, δύο χρόνια τώρα, αφού σπεύδουν να στοχοποιήσουν ως «παπαγαλάκι», «μνημονιακό», «συστημικό» ή «πρόθυμο των Αθηνών» όποιον μιλάει μέσες – άκρες όπως προχθές ο κ. Δραγασάκης, έρχονται και πλειοδοτούν δια του επικεφαλής του προγράμματός τους και αντιπροέδρου της Βουλής, σε δείγματα καλής θελήσεως προς τους Γερμανούς, προσχωρώντας στη λογική της αναζήτησης των ευθυνών όχι στους άλλους, αλλά πρωτίστως σ’ εμάς!
ΝΑ γιατί, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται σ’ όλες τις δημοσκοπήσεις οι ξένοι επενδυτές (τους οποίους ο πρόεδρος του, σε υψηλούς τόνους απειλεί ότι θα χάσουν τα λεφτά τους) «αγοράζουν» Ελλάδα! Γιατί, προφανώς ακούν διαφορετικά πράγματα απ’ αυτά που ακούει ο ελληνικός λαός…Γιατί, στα πρόσωπα αυτών που εμείς βλέπουμε τους «ανατροπείς» που θα τοποθετήσουν τα «εκρηκτικά» στο τραπέζι την Ευρωπαίων, βλέπουν μετριοπαθείς τύπους που θέλουν μαζί τους «ν’ αποκτήσουν μια κοινή εκτίμηση των εξελίξεων»…

ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ξαναδεί το έργο…Επί Ανδρέα Παπανδρέου πρωτίστως με την μετατροπή των μεγάλων ΟΧΙ (στην ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ) σε «ναι»…Το έχουμε ξαναδεί επί Κώστα Καραμανλή με την υποτιθέμενη πάταξη των νταβατζήδων, που επί πρωθυπουργίας του πήραν και τα διόδια των εθνικών οδών…Το έχουμε ξαναδεί τόσες και τόσες φορές…Θα το ξαναδούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ; Όχι, δεν θα το ξαναδούμε στην ίδια μορφή…Γιατί με τον ΣΥΡΙΖΑ το βλέπουμε ήδη…Σταδιακά…Καθημερινά…Πριν από τις κάλπες…Η διαδικασία της «βίαιης ωρίμανσης» εξελίσσεται εδώ και καιρό, παρά τον διχαστικό λόγο που εξακολουθεί να εκπέμπεται από την πλειοψηφία των στελεχών του…Αν δε, λάβει κανείς υπ’ όψιν του τις χλιαρές αντιδράσεις της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στις πρόσφατες δηλώσεις Δραγασάκη («καμία απολύτως στροφή δεν υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ» διέγνωσε μιλώντας στον Real Fm ο κ. Λαφαζάνης!) καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το νέο δόγμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άλλο από το περίφημο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»…        

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Τρίτη, 25 Μαρτίου 2014




Ένας υποψήφιος
για κάθε εβδομήντα
ψηφοφόρους
στη Λάρισα…


ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ των πολιτών για την έκβαση των αυτοδιοικητικών εκλογών στη Λάρισα, όσο πλησιάζουμε στο Μάιο πυκνώνουν: θα έχουμε αλλαγή στον Δήμο Λαρισαίων; Τι πιθανότητες έχουν οι υποψήφιοι δήμαρχοι; Θα υπάρξουν συνεργασίες πριν εισέλθουμε στην τελική ευθεία;
ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ στα παραπάνω ερωτήματα δεν μπορούν να δοθούν σήμερα…Θα δίνονται με τον καιρό…Ως προς το, αν θα υπάρξουν «συγχωνεύσεις» ψηφοδελτίων θα το ξέρουμε σίγουρα μέχρι τις 10 Απριλίου, καθώς τότε οι συνδυασμοί θα ολοκληρώνουν την κατάρτιση των ψηφοδελτίων τους…Ήδη, έχουν υπάρξει επαφές μεταξύ υποψηφίων κοινής πολιτικής καταγωγής, αλλά δεν απέδωσαν, καθώς δεν υπήρξε διάθεση απαρνήσεως του δημαρχιακού θώκου από κανέναν από τους ενδιαφερομένους…Θ’ αλλάξει κάτι ως τα μέσα Απριλίου; Προφανώς…Αν π.χ. κάποιος δυσκολευτεί να διαμορφώσει ισχυρό ψηφοδέλτιο, μπορεί να προσέλθει περισσότερο «διαλλακτικός» σε μια νέα διαδικασία επαναπροσέγγισης…Κι αν φτιάξουν όλοι ψηφοδέλτιο ικανό να «σταθεί» ανταγωνιστικά έναντι των υπολοίπων;
…ΤΟΤΕ θάχουμε να κάνουμε με μια εκλογική αναμέτρηση ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα, εξ’ αιτίας του ότι 1.000 περίπου υποψήφιοι θα διεκδικήσουν τις ψήφους 60 – 65.000 πολιτών! Πως προκύπτει αυτό; Από το γεγονός ότι, οκτώ συνδυασμοί (με επικεφαλής επτά κυρίους Τζανακούλη, Καλογιάννη, Νασιώκα, Λαμπρούλη, Διαμάντο, Μπαρτζώκη και Αργαντζόπουλο και μια κυρία, την Ρένα Καραλαριώτου) θα διεκδικήσουν για πρώτη φορά δημοτικές εκλογές στη Λάρισα. Οκτώ συνδυασμοί με 100 τουλάχιστον υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους ο καθένας, εάν ληφθεί υπ’ όψιν ότι θα μοιρασθούν τις ψήφους 65.000 Λαρισαίων (στις εκλογές του 2010 προσήλθαν 62.000 περίπου στις κάλπες), διαμορφώνουν μια ασυνήθιστη αναλογία: αντιστοιχεί περίπου ένας υποψήφιος σε κάθε 70 κατοίκους!...
ΕΑΝ αυτή η αναλογία δεν αλλάξει από πιθανές συγχωνεύσεις συνδυασμών, οι εκλογές του Μαΐου αποκτούν σε σημαντικό ποσοστό καθαρά «συναισθηματικό» χαρακτήρα, διότι ένας υποψήφιος ανά 70 πολίτες σημαίνει ότι ο καθένας από εμάς θα βρεθεί σε δίλλημα να επιλέξει πρωτίστως, ανάμεσα σε φίλο ή συγγενή υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο και δευτερευόντως, ανάμεσα σε υποψήφιους δημάρχους τον καλύτερο!...Γνωρίζω οικογένειες που προσπαθούν ήδη ν’ αντιμετωπίσουν το αδιέξοδο της τριπλής υποψηφιότητας γαμπρού, κουμπάρου και εξαδέλφου που διεκδικούν την ψήφο των μελών τους με τρεις διαφορετικούς συνδυασμούς!...
ΟΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΟΙ επικαλούμενοι στοιχεία προηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων, εκτιμούν ότι η σταυροδοσία των συμβούλων επηρεάζει κατά 8% την έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος…Υπό φυσιολογικές συνθήκες βεβαίως, όταν δηλαδή οι υποψήφιοι δεν είναι τόσοι ώστε να διαμορφώνουν σκηνικό κατακερματισμού δυνάμεων…Αν αυτό το 8% (που έτσι κι αλλιώς είναι κρίσιμο μέγεθος για την έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος) γίνει 12 ή 15% στη Λάρισα, καταλαβαίνει κανείς ότι το πολιτικό προφίλ των υποψηφίων δημάρχων (που έτσι κι αλλιώς είναι λιγότερο ισχυρό στις αυτοδιοικητικές εκλογές), οι περίφημες «διαχωριστικές γραμμές» (ξεθωριασμένες κι αυτές για το ευρύ κοινό), οι υποψήφιοι δήμαρχοι και τα προγράμματα (που συνήθως δεν συγκινούν τους πολίτες) για ένα σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων θα αποκτήσουν δευτερεύουσα σημασία…
ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ αυτό οι υποψήφιοι και γι’ αυτό, εδώ και αρκετό καιρό το πρώτο μέλημά τους είναι να διαμορφώσουν ισχυρά ψηφοδέλτια αναζητώντας πρόσωπα που θα «κινητοποιήσουν» τμήματα της κοινωνίας. Τρανταχτό παράδειγμα: ο πρώτος σε σταυρούς της προηγούμενης εκλογικής αναμέτρησης ήταν ένας πρώην ποδοσφαιριστής της ΑΕΛ, ο Γιάννης Αλεξούλης που, παρ’ ότι πλειοψήφησε ως υποψήφιος του συνδυασμού Σάπκα, δεν απέκτησε διακριτό πολιτικό στίγμα και διεκδικήθηκε φέτος απ’ όλους τους πολιτικούς συνδυασμούς, γιατί «μετρήθηκε» ως προσωπικότητα που μπορεί να «κινητοποιήσει» μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων προς όφελος του συνδυασμού που θα κατάφερνε να τον «στεγάσει». Άνθρωπος σπάνιου ήθους ωστόσο, και με ασυνήθιστο «πολιτικό βάθος» αρνήθηκε να είναι και πάλι υποψήφιος, επικαλούμενος την αρνητική εμπειρία που αποκόμισε από τη θητεία του στο απερχόμενο δημοτικό συμβούλιο…Αυτό όμως, είναι μια άλλη ιστορία…

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ και επανερχόμενοι στο σκηνικό που διαμορφώνεται, το μόνο που μπορούμε να πούμε προς το παρόν είναι ότι, αν δεν υπάρξουν αποχωρήσεις υποψηφίων δημάρχων ή συγχωνεύσεις συνδυασμών (κάποιοι προεξοφλούν μείωση των υποψηφίων δημάρχων κατά δύο) οι δημοτικές εκλογές του Μαΐου στην πόλη της Λάρισας θα έχουν τόσο «συναισθηματικό» χαρακτήρα όσο είχαν στα χωριά του νομού πριν από τη συνένωση κοινοτήτων που επήλθε με το σχέδιο «Καλλικράτης»…Τότε που, σε κάθε ψηφοδέλτιο υποψήφιου κοινοτάρχη, υπήρχαν οι υποψήφιοι σύμβουλοι με τα ίδια επίθετο και όνομα και διαφορετικό πατρώνυμο για να δημιουργούν διλήμματα στους ψηφοφόρους: «τον Μήτσου του Γιάνν΄ ή τον Μήτσου του Γιωργ’ να ψηφίσουμε;»…         
Σάββατο, 22 Μαρτίου 2014




Μην πυροβολείτε
τον πιανίστα…
 Έχει πρόβλημα…


Η ΕΙΔΗΣΗ στην «Ελευθερία» της Πέμπτης είχε τίτλο «77χρονος πρώην βουλευτής, νέος πρόεδρος του ΟΠΑΔ» και σημείωνε: «κατά πλειοψηφία εγκρίθηκε από την Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, η τοποθέτηση του πρώην βουλευτή, Κωνσταντίνου Ζαχαράκη, στη θέση του προέδρου του Οργανισμού Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου, παρά την κριτική που δέχθηκε από τη ΔΗΜΑΡ και τους ΑΝΕΛ λόγω της ηλικίας του….». Στη συνέχεια του ρεπορτάζ, αφού παρατίθενται οι εξωφρενικοί διάλογοι των μελών της κοινοβουλευτικής επιτροπής, αναφορικά με την ηλικία του κ. Ζαχαράκη, παρατίθεται η δήλωση του ιδίου προς τα μέλη της Επιτροπής: «Είμαι γεννημένος το 1937…Το ζήτημα της ηλικίας δεν είναι πάντοτε ευθέως ανάλογο με την αποδοτικότητα και την αποτελεσματικότητα. Εγώ δεν δέχθηκα να είμαι πρόεδρος του ΟΠΑΔ για να βολευτώ. Είμαι συνταξιούχος και άρα, αναλαμβάνοντας μια τέτοια θέση, θα έχω και μείωση αποδοχών!»…
«ΖΗΜΙΩΝΕΙ» ο άνθρωπος απ’ ότι καταλαβαίνουμε, αλλά το κάνει κι αυτός για την πατρίδα που τον χρειάζεται τούτη τη δύσκολη στιγμή!...Στα 77 του χρόνια, ξεκινάει μια καινούργια καριέρα δημόσιου λειτουργού (για πόσους άραγε μήνες;) για να πλουτίσει ίσως το …βιογραφικό του εις βάρος της βουλευτικής του σύνταξης!...Προφανώς, οφείλουμε ν’ αναγνωρίσουμε την οικονομική  …θυσία του, την οποία ευθαρσώς ανέδειξε στη Βουλή, χωρίς κανείς από τους παρισταμένους να τον ψέξει για το θράσος του να εμφανίζεται και «χαμένος» από πάνω…
ΕΥΓΕΝΩΣ πάντως, θα μπορούσε κάποιος να του υποδείξει ότι, αφού το μοναδικό του κίνητρο είναι η ανιδιοτελής προσφορά προς την πατρίδα, υπάρχει και η λύση να προσφέρει αμισθί τις υπηρεσίες του στον ΟΠΑΔ και να συνεχίσει να εισπράττει τη βουλευτική του σύνταξη στο ακέραιο…Έτσι και το ταμείο του κράτους θα ήταν κερδισμένο και ο ίδιος καθόλου ζημιωμένος για την προσφορά του στον τόπο…Όμως ο κ. Ζαχαράκης δυστυχώς γι’ αυτόν, αλλά και για μας,  είναι ειλικρινής, όταν δηλώνει ότι, προκειμένου να πάρει την πολυπόθητη «καρέκλα» δέχεται ακόμη και να «χάσει»…
ΓΙΑΤΡΟΣ και πρώην βουλευτής λέει το βιογραφικό του…Προφανώς, ένας ακόμη από τους πολλούς που, παρ’ ότι επιστήμονες νοιώθουν ότι, είναι «τίποτα» χωρίς δημόσιο αξίωμα, όσων ετών και αν είναι, όση σύνταξη κι αν εισπράττουν!...Που, τις μικρές χαρές της ζωής, την χαρά της δημιουργίας, την ζεστασιά της οικογένειας, το τσιπουράκι με την συντροφιά των άλλων απομάχων της ζωής, τη φιλία, τον έρωτα, δεν μπορούν να τις αξιολογήσουν θετικά, καθώς τις υποκατέστησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, με το κυνήγι της καρέκλας και της επιβεβαίωσης μέσα από τα μάτια των άλλων…Που, ξόδεψαν χρόνια ολόκληρα τα σαββατόβραδα τους στις κομματικές συνεστιάσεις…Που θυσίασαν τα όμορφα κυριακάτικα πρωινά τους σε περιοδείες (από χωρίου εις χωρίον) και συγκεντρώσεις…Που παραμέρισαν την οικογένεια κι έκαναν σπίτι τους τη Βουλή, το κόμμα οικογένεια και φίλους τους οπαδούς με τις πλαστικές σημαίες…
ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ άνθρωποι που δεν θα καθίσουν ποτέ στο σπίτι να απολαύσουν την παχυλή τους σύνταξη…Ούτε καν τα γεράματά τους…Που θα σέρνονται, ραμολιμέντα πια, από κομματική συνέλευση σε κοπή πίτας και θα νομίζουν ότι το κάνουν για το καλό της πατρίδας κι όχι για να καλύψουν το υπαρξιακό τους αδιέξοδο…Άνθρωποι που έκαναν τρόπο ζωής τους, το να παρίστανται: σε τελετές, σε εκδηλώσεις, σε κηδείες, σε γάμους, σε βαφτίσια…Που έβαλαν στην άκρη τον ιδιωτικό τους και αναζήτησαν την οικειότητα στον δημόσιο βίο…Ουκ ολίγα στην μεταπολιτευτική μας δημοκρατία, τα παραδείγματα…

ΔΕΝ θα βρουν την ισορροπία τους ποτέ…Η πολιτική τους σημάδεψε…Της έδωσαν περισσότερα απ’ ότι τους έδωσε κι ας νοιώθουμε οι υπόλοιποι ότι θα φύγουν ευτυχισμένοι…Ο περίγυρος τους μόνο ξέρει τι σταυρό κουβάλησαν και κουβαλούν οι περισσότεροι απ’ αυτούς…Και δεν χρειάζεται γνώσεις κοινωνιολόγου για να υποθέσει κανείς από τι πάσχει ένας άνθρωπος που στα 77 του διεκδικεί μια καρέκλα που δεν προσφέρει ούτε δόξα, ούτε περισσότερα χρήματα…Από μοναξιά; Από κατάθλιψη; Από τίποτα καλό πάντως…     

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Σάββατο, 15 Μαρτίου 2014









  Μπορεί να μην
είναι λιοντάρι
      αλλά αυτός θα τους «τρομάξει»…




ΩΣ «δημοσκοπήσεις-σοκ» υποδέχθηκε ο Τύπος χθες, τις μετρήσεις της κοινής γνώμης που δείχνουν το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη τρίτη δύναμη, μόλις ένα δεκαήμερο αφότου δημοσιοποιήθηκε η πολιτική του πρωτοβουλία. «Σοκ» γιατί; Γιατί, καταγράφει ποσοστό 13% στη μια δημοσκόπηση και 7% στην δεύτερη. Που είναι το περίεργο;  Προφανώς στο ότι  πριν ακόμη μάθουμε τι πρεσβεύει το «ποτάμι» το αγκαλιάζουμε με πρωτόγνωρη θέρμη οι ψηφοφόροι ...«Καλό θα ήταν οι ευρωεκλογές να διεξαχθούν  λίγο νωρίτερα, γιατί, όπως το πάνε οι δημοσκοπήσεις, ο Σταύρος Θεοδωράκης μέχρι τον Μάιο θα έχει ξεπεράσει το 100%» σχολίασε σκωπτικά στο blog του ο «Πιτσιρίκος»…
            ΑΦΥΣΙΚΟ μεν ένα κόμμα (πριν ακόμα λάβει «σάρκα και οστά») να καταγράφει τέτοια δυναμική, απολύτως κατανοητό όμως, στην πολιτική συγκυρία που ζούμε…Η ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό μεγαλώνει καθώς  ο βαθμός δυσαρέσκειας από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση βρίσκεται στο pick (σχεδόν στο 90%, σύμφωνα με τη χθεσινή δημοσκόπηση της Public Issue!!!), ενώ η απροθυμία των ψηφοφόρων να προσδιορίσουν την κατεύθυνση της ψήφου τους (41% στη μια δημοσκόπηση, 21% στην δεύτερη) καθιστά το τοπίο ακόμη πιο θολό: «Πρώτο κόμμα η αδιευκρίνιστη ψήφος» ήταν χθες ο κύριος τίτλος της «Εφημερίδας των Συντακτών» που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ. Τι σημαίνει αυτό: ότι ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος (ασυνήθιστα μεγάλο αυτή τη φορά, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι το σύνηθες ποσοστό της «αδιευκρίνιστης ψήφου» στις τελευταίες δημοσκοπήσεις πριν από τις εκλογές του 2012 κυμαίνονταν στα όρια του 15-17%) παραμένει αποστασιοποιημένο από το πολιτικό γίγνεσθαι, καθώς είναι απολύτως δυσαρεστημένο από τους παράγοντες που το διαμορφώνουν…
            ΜΕΣΑ σ’ αυτό το σκηνικό, η «έκπληξη» της καλής δημοσκοπικής επίδοσης του νέου κόμματος είναι απολύτως φυσιολογική. Όπως έγραψε στην «Καθημερινή» ο Δημ. Τσιόδρας το «κενό» ήταν προφανές, και κάποιος έπρεπε να το καλύψει: Σύμφωνα με έναν από τους νόμους του Brown για την ηγεσία «ο καλύτερος τρόπος να πετύχεις στην πολιτική, είναι να βρεις ένα πλήθος που πηγαίνει κάπου και να μπεις μπροστά του». Ο Σταύρος Θεοδωράκης αυτό ακριβώς έκανε: Μπήκε μπροστά από ένα πλήθος πολιτών που φεύγει μακριά από τα  κόμματα, που επιλέγει τον «κανένα» καταλληλότερο για πρωθυπουργό, που κάνει ζάπινγκ μόλις ακούει τις αφόρητες κοινοτοπίες των πολιτικών και θεωρεί τους παραδοσιακούς ηγέτες ντεμοντέ. Η  κίνηση του φαίνεται πως αποδίδει: τρίτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις με το καλημέρα!
            ΒΕΒΑΙΑ ακόμη είναι νωρίς, αλλά για τα παραδοσιακά κόμματα φοβούμαι ότι το «ποτάμι δεν γυρίζει πίσω»…Πρώτον, γιατί αυτό για το οποίο εγκαλείται ο Στ. Θεοδωράκης (το «σνόμπ στυλάκι») είναι το συγκριτικό του πλεονέκτημα σ’ ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που σιχάθηκε τόσο τους σοβαροφανείς «τενεκέδες» με τα κοστούμια, όσο και τους εναλλακτικούς διαδόχους τους με τις ιδέες του δέκατου ενάτου αιώνα…Και δεύτερον, γιατί ο Στ. Θεοδωράκης αντιπαραθέτει στον «μεσσιανισμό» των παλιών και νέων σωτήρων, την εκδοχή ενός πολιτικού που δεν είναι τίποτα διαφορετικό από εμάς τους υπολοίπους: ομολογεί με τον πλέον φυσιολογικό τρόπο, ότι δεν γνωρίζει ξένες γλώσσες, δηλώνει ότι δεν έχει στόχο την πλειοψηφία, αλλά να συμβάλει θετικά στην αναζήτηση λύσεων…
            Η ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΕΙΑ εκτιμάται…Το cool στυλ επίσης (αυτό που ανέδειξε ως «cool Αλέξη» και τον κ. Τσίπρα άλλωστε)…«Εκτιμώ στον Θεοδωράκη ότι στις εκπομπές του δεν έβγαζε την ένταση που βγάζετε οι υπόλοιποι» μου είπε μια φίλη μου, εκθειάζοντας την «ήπιων τόνων» δημοσιογραφική του διάλεκτο…Επιπλέον, το γεγονός ότι είναι (μετά τον Θάνο Τζήμερο του «Δημιουργία Ξανά») ο δεύτερος αρχηγός κόμματος που ήρθε από την «αγορά» για ν’ ασχοληθεί με την πολιτική είναι ένα ακόμη πλεονέκτημα….Όσα νέα κόμματα δοκίμασαν από τη μεταπολίτευση και μετά να «σπάσουν» τις δομές του συστήματος είχαν ηγέτες που προέρχονταν από το ίδιο σύστημα: Στεφανόπουλος, Σαμαράς, Τσοβόλας, Αρσένης, Αβραμόπουλος, Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη, Κουβέλης, Μάνος, Ζώης, Πολύδωρας, Καμμένος…Πολιτικοί που απλώς, ξαναλανσάρισαν τον εαυτό τους και έτυχαν της επιδοκιμασίας ή της αποδοκιμασίας του εκλογικού σώματος…Νέοι ή παλιοί, μοντέρνοι ή πασέ, μεταρρυθμιστές ή λαϊκιστές, μα πάνω απ’ όλα πολιτικοί!...Η κοινωνία ως τώρα δεν είχε εκφραστεί μ’ ένα δικό της μέλος ως μπροστάρη…Και το κάνει!…Συνέβη κι αλλού: στην Ιταλία π.χ με τον Μπέπε Γκρίλο που ήρθε από το πουθενά και πήρε 25%!...
            ΤΕΛΟΣ, όσοι αναρωτιούνται γιατί ο Στ. Θεοδωράκης και όχι κάποιος άλλος, ας ανατρέξουν στην περίφημη ρήση του Ουίνστον Τσώρτσιλ «μπορεί  να μην είμαι λιοντάρι, αλλά σ’ εμένα ανατέθηκε το έργο να βρυχηθώ» …