Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Μια από τα ίδια;

ΣΕ ΜΙΑ τηλεοπτική εκπομπή το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, ένας «ανένταχτος αριστερός» (έτσι προσδιοριζόταν από τα γράμματα στη μικρή οθόνη) από την Καρδίτσα, θυμόταν την «κυβέρνηση του βουνού» με νοσταλγία, καθώς μιλούσε για την «άμεση δημοκρατία» που διατρέχει τις πλατείες των αγανακτισμένων….
ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ακριβώς ημέρα, δημοσιοποιήθηκε η έρευνα της ALCO και ανέδειξε τη διαφορά που υφίσταται πάντα ανάμεσα στις ερμηνείες που δίνονται για ένα φαινόμενο και στο ίδιο το φαινόμενο: αν γινόταν λέει η έρευνα της ALCO εκλογές αύριο, το 18,4% των «αγανακτισμένων» θα ψήφιζε «Νέα Δημοκρατία»… Το 12,3% θα ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, το 11,3% θα ψήφιζε ΚΚΕ, το 7,2% ΛΑΟΣ και το 7,2% ΣΥΡΙΖΑ….Αθροίζοντας τα παραπάνω ποσοστά διαπιστώνει κανείς πως το 60% περίπου των «αγανακτισμένων» αν γίνονταν εκλογές αύριο θα ψήφιζε ένα από τα πέντε κόμματα της Βουλής, που συγκεντρώνεται καθημερινά στο Σύνταγμα για να «μουντζώνει»!..
ΠΑΡΑΔΟΞΟ; Καθόλου…Στις ερωτήσεις των δημοσκόπων απάντησαν οι ίδιοι άνθρωποι που, όταν ερωτώνται για την ποιότητα των ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών απαντούν ότι τη βρίσκουν τραγική, αλλά αρκούνται στη διαπίστωση και μόνο εξακολουθώντας να παρακολουθούν τα προγράμματα που ισχυρίζονται ότι τους προσβάλλουν…
ΓΕΝΙΚΩΣ, μας χαρακτηρίζει αυτό τους Έλληνες:να μιλάμε απαξιωτικά για τις επιλογές μας όταν κάνουμε δηλώσεις, αλλά να μην κάνουμε τίποτα για να τις αλλάξουμε…Ακόμα κι αν συνηγορούν υπέρ αυτής της αλλαγής όλα, όπως τώρα που επί ένα μήνα καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι ξενυχτούν στο Σύνταγμα…
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λίγοι αυτοί που ελπίζουν στις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» ακόμη κι αν δεν ξέρουν τι μπορεί να «κληρώσει» σ’ αυτές. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης έγραφε: «όταν μια κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε επείγοντα προβλήματα, εμφανώς άλυτα, έχουμε τον ορισμό της προεπαναστατικής κατάστασης. Κανείς δεν βλέπει τη λύση, ο καθένας ξέρει ότι πρέπει να δοθεί λύση και το πράγμα εκρήγνυται»…Άλλος προαλείφεται συνεπώς για μέλος της «κυβέρνησης του βουνού», άλλος μυθοποιεί τη διαδικασία πιπιλίζοντας καραμέλες περί «άμεσης δημοκρατίας» κι όλοι μαζί «μουντζώνουν» τους πολιτικούς που μας έφτασαν μέχρι εδώ, σίγουροι ότι φτάσαμε στο τέλος της μεταπολίτευσης….Μπορεί να προβλέψει κανείς τη συνέχεια; Προφανώς όχι, ακόμη κι αν η δημοσκόπηση της ALCO μας πείθει ότι οι «αγανακτισμένοι» δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού εκλογικού σώματος, απόλυτα αντιπροσωπευτικό των πολιτικών του επιλογών… Η ανθρωπογεωγραφία τους αναπαράγει τον πολιτικό χάρτη όπως τον ξέρουμε μέχρι σήμερα και οι προθέσεις τους όπως καταγράφονται στη δημοσκόπηση της ALCO δεν σκοπεύουν να τον αλλάξουν… Αντιθέτως, να τον διατηρήσουν ως έχει, σκοπεύουν… Δυστυχώς!....
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ δεν είναι έωλο, ούτε εδράζεται μόνο στα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης…Ακούγοντας τον λόγο των «αγανακτισμένων» δυστυχώς δεν ανακαλύπτεις το καινούργιο…Μια αναπαραγωγή του τρέχοντος καταγγελτικού τηλεοπτικού λόγου είναι και τίποτα περισσότερο…Αν βγάλεις από το κάδρο τις εικόνες, η φωνή από μόνη της παραπέμπει σε Μίκη, σε Λαζόπουλο, σε Τριανταφυλλόπουλο, σε Λαφαζάνη, σε Δημαρά, σε Αυτιά, στον μέσο βουλευτή της Ν.Δ. του ΛΑΟΣ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ…Καμιά πρωτοτυπία…Μελαγχολία μόνο μπορεί να σου προκαλέσει το αδιέξοδο…Όπως κι η δημοσκόπηση της ALCO που σε προδιαθέτει για ένα έργο που μάλλον το έχεις δει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια…

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Για τα μάτια μιας γκόμενας…

ΤΗΝ ΩΡΑ που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι Κυριακή 29 Μαΐου… Στα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης κυριαρχεί ο απόηχος της αποτυχημένης συνάντησης των πολιτικών αρχηγών υπό την προεδρία του προέδρου της Δημοκρατίας… Δεν βρήκαν τρόπο να συμφωνήσουν λέει, να αντιμετωπίσουν από κοινού το οικονομικό πρόβλημα της χώρας… Το βάρος πέφτει στον Αντώνη Σαμαρά που δεν συναίνεσε στην πολιτική Παπανδρέου, αλλά εγκαλείται ο Γιώργος γιατί πήγε λέει να «τη φέρει» στον Σαμαρά και να τον βάλει να στηρίξει την πολιτική του…
ΚΑΙ να σκεφθείς, αυτοί οι δύο ήταν συγκάτοικοι!.. Όχι «στην τρέλα» αλλά στη φοιτητική τους ζωή.. Που σημαίνει ότι, πλήρωναν ΜΑΖΙ τα κοινόχρηστα για κάμποσα χρόνια χωρίς (ελπίζω) να διαφωνούν για το ποιος θα μιλήσει με τη σπιτονοικοκυρά και πόσο ρεύμα έκαψε ο καθένας!.. Μοιράζονταν τον ίδιο χώρο και προφανώς, τα κατάφερναν να συνεννοηθούν πότε να πάει στο μπαρ ο ένας, για να φέρει στο δωμάτιο τη γκόμενα ο άλλος… Άσε που οι φοιτητικές περίοδοι ευνοούν συνήθως, τις μαζικές συναθροίσεις στον έρωτα, οπότε μπορεί να τους ενώνει και καμιά παρτούζα, υπό την επήρεια ναρκωτικών … 70’s γαρ και συνεπώς: sex and drugs and rock n roll… ΚΙ ΟΜΩΣ με τέτοια προϊστορία, σαράντα χρόνια μετά, δεν βρίσκουν ούτε μια καλή κουβέντα να πει ο ένας για την πολιτική του άλλου… Ούτε για το πώς θα πληρωθούν τα κοινόχρηστα της χώρας συμφωνούν… Προτιμούν να καβγαδίζουν δημοσίως για το πόσες φορές έκανε μπάνιο ο ένας κι ανέβασε το λογαριασμό της ΔΕΥΑΛ και πόσο ρεύμα έκαψε ο άλλος κι ανέβασε στα ύψη το λογαριασμό της ΔΕΗ!.. Εν τω μεταξύ, ο διαχειριστής έχει «φορτώσει» επικίνδυνα και μας τα χώνει, πότε δια στόματος Όλι Ρεν και πότε δια στόματος Καρλ Γιουνκέρ: «Σοβαρευτείτε, θα σας πετάξουμε στο δρόμο. Η ευρωπαϊκή πολυκατοικία δεν σας αντέχει άλλο»…
ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ του καβγά των συγκατοίκων της φοιτητικής ζωής, συνήθως λύνονται με τον πιο απλό τρόπο: φεύγει ο ένας από το σπίτι και μένει στης γκόμενας μέχρι να βρει καινούριο… Μετά κόβουν «καλημέρες» και πολλά χρόνια αργότερα, κάθε φορά που ξαναβρίσκονται θυμούνται με νοσταλγία τα παλιά χρόνια, γελώντας με τις μαλακίες της νιότης…
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ τα αδιέξοδα του καβγά των συγκατοίκων του πολιτικού συστήματος δεν λύνονται τόσο απλά… Μια χώρα πιέζεται από την αδυναμία των άλλοτε συμφοιτητών να βρουν κοινές λύσεις και βλέπει το χρόνο να περνάει και τη χρεοκοπία να έρχεται καθημερινά όλο και πιο κοντά… Το χάσμα είναι αγεφύρωτο γιατί οι δύο πρώην συγκάτοικοι δεν καβγαδίζουν στην ουσία για το ποιος θα πληρώσει τα κοινόχρηστα, αλλά για τα μάτια της ίδιας γκόμενας: η εξουσία τους χωρίζει… Αν φύγει αυτή από τη μέση, σε ένα τέταρτο θα θυμηθούν τα παλιά και θα βρουν τρόπο να πληρώσουν τα κοινόχρηστα στο πιτς φυτίλι… Οι περισσότεροι συγκάτοικοι στα φοιτητικά χρόνια άλλωστε, γι αυτό «τσακώθηκαν»: για τα μάτια της κοινής φίλης που την ήθελαν κι οι δύο!.. Κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα στα είκοσι και ακόμη μεγαλύτερο στα εξήντα!..

*** ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "IMAGINE"

Αλλάζουν οι υπουργοί, όχι οι πολιτικές…

ΑΠΟ ΤΗ στιγμή που οι κύριοι Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος άλλαξαν υπουργεία, ουδείς διερωτήθη «τι αλλάζει στην πολιτική της κυβέρνησης για το περιβάλλον»…Όλοι νοιαστήκαμε μόνο για το τι αλλάζει στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και ορθώς… Η οικονομία είναι ο μεγάλος ασθενής της χώρας και από την δική του υγεία εξαρτάται η πολιτική όχι μόνο για το περιβάλλον, αλλά και για οτιδήποτε αφορά τη ζωή μας…
ΟΙ ΜΟΝΟΙ πάντως που ήταν σίγουροι από την πρώτη στιγμή του ανασχηματισμού ότι, η τοποθέτηση του κ. Βενιζέλου στο υπ. Οικονομίας δεν σημαίνει απολύτως τίποτα ήταν οι εκπρόσωποι των δύο κομμάτων της Αριστεράς: «από τη στιγμή που ο νέος υπουργός καλείται να εφαρμόσει το μνημόνιο, δεν αλλάζει τίποτα» άκουσα να δηλώνει ένα από τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ…Κι «από τη στιγμή που η χώρα παραμένει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν βγαίνει απ’ αυτή, όσοι υπουργοί κι αν αλλάξουν, του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ., του ΛΑΟΣ ή του ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και όσες εκλογικές αναμετρήσεις κι αν γίνουν το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο» θα μπορούσε να προσθέσει το ΚΚΕ, που είναι πεπεισμένο ότι μόνο μ’ ένα καθεστώς σαν κι αυτά που αποθέωσε το ίδιο (Κούβας, Ανατ. Γερμανίας κ.λ.π.) τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά…
Η ΑΠΟΨΗ περί της ελαχίστης σημασίας που διαδραματίζει η αλλαγή των προσώπων ή και των κομμάτων στη διαμόρφωση της πολιτικής δεν αφορά μόνο τη μειοψηφία του 10% της ελληνικής κοινωνίας που ψηφίζει τα δύο κόμματα της Αριστεράς. Την ασπάζονται πολύ περισσότεροι, καθώς δεν είναι μόνον η Αριστερά που διαμόρφωσε ένα κλίμα πεσιμισμού απέναντι στις δυνατότητες που έχει μια χώρα να χαράσσει δική της πολιτική σε συνθήκες είτε ευρωζώνης, είτε παγκοσμιοποιημένης οικονομίας γενικότερα…Τώρα, πως γίνεται η Κίνα να κινείται επιτυχώς στις αγορές με κομμουνιστικό προφίλ κι η Κύπρος να προοδεύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση με κομμουνιστή πρόεδρο είναι ασήμαντες λεπτομέρειες που δεν μπορούν να κάμψουν τις αγκυλώσεις του δημόσιου λόγου της άλλοτε ψωροκώσταινας…
ΠΑΡΑ το γεγονός πάντως, ότι ισχύει η αντίληψη περί της διατηρησιμότητας της πολιτικής άποψης κόντρα στις αλλαγές προσώπων και κομμάτων στα κέντρα των αποφάσεων, η προσδοκία από μια εκλογική αναμέτρηση ή έναν ανασχηματισμό εξακολουθεί να είναι μεγάλη. Τόσο, που οι ίδιοι που δεν πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξει κάτι αν φύγει ένα κόμμα από την κυβέρνηση κι έρθει ένα άλλο, να ζητούν επιτακτικά εκλογές λες και είναι σίγουροι ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα επιβεβαιώσει τον περιορισμό των δυνάμεων της «πραγματικής αλλαγής» (δηλ. του ΚΚΕ) στο 5% στη χειρότερη ή στο 8% στην καλύτερη περίπτωση του εκλογικού σώματος.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ θα ρωτήσετε: πιστεύει ο γράφων ότι ο κ. Βενιζέλος ως υπουργός των οικονομικών θ’ ακολουθήσει διαφορετική πολιτική; Η απάντηση μου είναι ΟΧΙ! Όπως επίσης, δεν πιστεύω ότι θα αλλάξουμε οικονομική πολιτική αν αλλάξουμε κυβέρνηση. Μόνο που καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα με την Αριστερά για διαφορετικούς λόγους. Γιατί, δεν χωρούν ιδεολογικές διαφοροποιήσεις όταν το ταμείον είναι μείον…Γιατί, δεν χωρούν διαφορετικές προσεγγίσεις όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τρεις φορές περισσότεροι απ’ όσους χρειαζόμαστε…Γιατί, δεν μπορεί να είναι βιώσιμο το χρέος όταν κάθε χρόνο παράγουμε μόνον ελλείμματα…
ΑΥΤΑ είναι τα δεδομένα…Και μ’ αυτά τα δεδομένα, δυστυχώς είναι ελάχιστα τα περιθώρια διαμόρφωσης πολιτικών…Συνεπώς, ας μην αναζητούμε την αλλαγή πολιτικής, αλλά ένα πρόσωπο ικανό με επιχειρήματα να μας πείσει να αλλάξουμε νοοτροπία…

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Ένδεκα ερωτήματα αναζητούν απαντήσεις…

ΜΠΟΡΕΙ να το θεωρήσετε «αιρετικό», ίσως και «προβοκατόρικο» (κατά τον μεταπολιτευτικό νεολογισμό) το παρόν κείμενο, πλην όμως δεν θα προχωρήσει στην εξαγωγή συμπερασμάτων…Θα διατυπώσει απλώς ερωτήματα και θα αφήσει την κρίση των αναγνωστών να λειτουργήσει, ώστε να απαντηθούν…Στόχος να παραχθεί γόνιμος προβληματισμός ως προς τις αντιδράσεις μας στην πίεση που δημιουργεί το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας κι η πολιτική για την αντιμετώπιση του…
Ερώτημα πρώτο λοιπόν: το αδιέξοδο το δημιουργεί το χρέος ή η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση για την αντιμετώπισή του;
Ερώτημα δεύτερο: αν το αδιέξοδο το δημιουργεί η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση του χρέους, λύνει το οικονομικό μας πρόβλημα η αλλαγή της κυβέρνησης; Ή μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι και για το ίδιο το χρέος; Κι αν ναι, ποιες είναι οι προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους; Να μην το πληρώσουμε όπως λέει ένα τμήμα της Αριστεράς, να πληρώσει η πλουτοκρατία, όπως λέει ένα άλλο τμήμα της, ή να μειώσουμε την φορολογία όπως λέει η Νέα Δημοκρατία;
Ερώτημα τρίτο: είναι δυνατόν σ’ αυτή την χώρα πέντε κόμματα να έχουν πέντε διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης του οικονομικού αδιεξόδου; Αν ναι, πως δεν το κατάφεραν να έχουν τέτοιο πλουραλισμό ωραίων ιδεών οι Πορτογάλοι, οι Ιρλανδοί κι οι Ισπανοί και όσοι άλλοι λαοί έχουν χρέος και καταφεύγουν σε συναινετικές διαδικασίες;
Ερώτημα τέταρτο: κι εγώ ανήκω στους «αγανακτισμένους», αλλά είναι δυνατόν να εκτίθενται ως «αγανακτισμένοι» στις πλατείες, και δημόσιοι υπάλληλοι που οικογενειακώς «έγλειψαν» επί σειράν ετών τους «πουλημένους» πολιτικούς για να τους διορίσουν;
Ερώτημα πέμπτο: όταν καταγγέλλει ο Μίκης Θεοδωράκης το πολιτικό σύστημα, που τοποθετεί τον εαυτόν του; Με θητείες υπουργού τόσο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη όσο και στην κυβέρνηση Παπανδρέου, με βουλευτικές θητείες σε τρία κόμματα της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΕΔΑ, ενιαίος ΣΥΝ), ποιος υπηρέτησε περισσότερο απ’ αυτόν το καταγγελλόμενο πολιτικό σύστημα; Και καθώς καταγγέλλει και τα ΜΜΕ για απόπειρα χειραγώγησης των πολιτών, ποιος χειραγώγησε περισσότερο την κοινωνία από εκείνον που έθεσε το δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς;»
Ερώτημα έκτο: αν φύγουν οι ξένοι της τρόικας (που εμείς καλέσαμε) ποιος μας εγγυάται ότι, απελευθερωμένοι πλέον από τον κοινό αγώνα κατά των «νέων κατακτητών», δεν θα ξεκινήσουμε έναν νέο εμφύλιο για το ποιος έχει την ευθύνη της χρεοκοπίας;
Ερώτημα έβδομο: όταν βρίζουμε τους βουλευτές και μουντζώνουμε τη Βουλή, αναρωτιόμαστε ταυτόχρονα ποιος τους έδωσε με την ψήφο του το δικαίωμα να είναι εκεί; Και πως φανταζόμαστε την επόμενη Βουλή: με βουλευτές που τα πολιτικά τους χαρακτηριστικά δεν θα θυμίζουν Έλληνες;
Ερώτημα όγδοο: η μισή τουλάχιστον ελληνική κοινωνία (το 47% π.χ. που ψήφισε Μητσοτάκη το 1989) που πιπίλιζε ως καραμέλα τότε το επιχείρημα ότι «κάθε ελληνόπουλο που γεννιέται χρωστάει δύο εκατομμύρια δραχμές», βάσει ποιας λογικής εκτιμά σήμερα ότι, για το οικονομικό μας αδιέξοδο φταίνε μόνον όσοι έκλεψαν τα λεφτά του ελληνικού λαού;
Ερώτημα ένατο: πότε οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ανακάλυψαν την έλλειψη δημοκρατικής λειτουργίας της κυβέρνησης; Και πόσα ανέχθηκαν από τον υιό (και κυρίως από τον πατέρα) Παπανδρέου πριν σηκώσουν μπαϊράκι; Ομοίως, όσοι συντάσσονται με τη λογική του καθηγητή Κασιμάτη και τον ηρωοποιούν, θυμούνται τον ρόλο του ως συμβούλου του Ανδρέα Παπανδρέου στα «συνταγματικά πραξικοπήματα» της δεκαετίας του ογδόντα;
Ερώτημα δέκατο: καλές οι μαζικές (ειρηνικές ή μη) αντιδράσεις στις πλατείες, αλλά δεν εγγυώνται πάντα και καλές λύσεις: στην Ιταλία η αντίδραση της κοινωνίας κατά της διαφθοράς έφερε τον Μπερλουσκόνι…Στην Μόσχα, στην αρχή τον μεθύστακα Γιέλτσιν και μετά τον αρχικράκτορα της Κα Γκε Μπε Πούτιν…Υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι διαφορετικό στην Ελλάδα, όταν μεταξύ των «ελευθερωτών» προβάλει ο Μίκης των πολλών πολιτικών προσχωρήσεων, ενθουσιωδώς χειροκροτούμενος;
ΕΡΩΤΗΜΑ ενδέκατο: αφού το μνημόνιο (που είναι «όροι δανείου» και τίποτα περισσότερο) δεν μας αρέσει γιατί δεν αρνούμαστε την πέμπτη δόση μόνοι μας; Καλύτερα δεν είναι φτωχοί και ανεξάρτητοι; Ή μήπως μας φοβίζει η επιστροφή στην ψωροκώσταινα;
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, οι ερωτήσεις στα παραπάνω ερωτήματα ποικίλουν...Ευχαρίστως θα τις φιλοξενήσουμε σ’ αυτή την στήλη την επόμενη Δευτέρα, αν μας αποσταλούν στο blog: oticosmos@blogspot.com