Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Μιας μούντζας μύρια έπονται….


ΕΝΑ από τα χαρακτηριστικά της κρίσης είναι ότι έχει «απελευθερώσει» πολλές φωνές…Έχει αποενοχοποιήσει τα άκρα (η «Χρυσή Αυγή» ας πούμε, ετοιμάζεται να λανσάρει τη «σβάστικα» στη Βουλή, ενώ ουκ ολίγοι, επικροτούν τον ακτιβισμό των αντιεξουσιαστών που σπάζουν βιτρίνες και καίνε κτίρια) και έκανε περισσότερο σκληρές τις αντιπαραθέσεις στο πλαίσιο του δημοσίου λόγου…Δεν υπάρχουν αναστολές πλέον και «φκιασιδώματα»: η Αριστερά αποκαλείται ευθέως «σταλινική» από θεσμικούς παράγοντες κι οι υποστηρικτές του μνημονίου «μειοδότες» και «πουλημένοι» κατάμουτρα!

ΜΕΣΑ σ’ αυτό το σκηνικό, είναι πολύ λογικό κάποιοι να χειροκροτούν τους μαθητές που παρελαύνοντες «μουντζώνουν» αυτούς που οι πατεράδες τους θεοποίησαν…Αν και θάπρεπε να μουντζώνουν τους πατεράδες τους που περιφέρονταν με τα πούλμαν από πλατεία σε πλατεία για να χειροκροτούν αυτούς που τους «δούλευαν» (και το γνώριζαν!), η ένδειξη ασέβειας προς τους επισήμους εκ μέρους τους συνιστά «αντιστασιακή πράξη» …Μάλιστα, συχνά γίνεται τη υποδείξει των δασκάλων…

Σ’ ΕΝΑ άρθρο του στην «Καθημερινή» τον περασμένο Οκτώβριο, ο συγγραφέας της «Αδιαχώρητης Κοινωνίας» Βασίλης Καραποστόλης καλούσε τους δασκάλους να κρατήσουν τους μαθητές τους μακριά από την κρίση…Ν’ αποφύγουν να μεταφέρουν την δυσαρέσκεια τους για όσα περνούν οι ίδιοι στις ευαίσθητες ψυχές των νέων και να πάρουν οι ίδιοι δύναμη από την αισιοδοξία των παιδιών, αντί να φωλιάσουν στις ψυχές τους το μίσος που αύριο – μεθαύριο (όταν ενηλικιωθούν) κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ποιον τρόπο θα εκφρασθεί…Ψιλά γράμματα αυτά για πολλούς από τους σύγχρονους δασκάλους: «ελιτίστικά», «κουλτουριάρικα», «συντηρητικά»…Ας σκεφθούν όμως: ο πιτσιρικάς που επιβραβεύεται γιατί μουντζώνει, που γίνεται ήρωας για την ασέβεια του κι η μούντζα του γίνεται λάβαρο του αγώνα, πως θα σταθεί αύριο απέναντι σ’ έναν στριφνό ή και άδικο πανεπιστημιακό δάσκαλο; Ποια θα είναι η συμπεριφορά του απέναντι σ’ έναν κακό προϊστάμενο όταν μπει στην αγορά εργασίας; Πως θ’ αντιμετωπίσει τους μεγάλους (και εν πολλοίς αναγκαίους) συμβιβασμούς της ζωής; Στο γάμο, στη συμβίωση, στη συγκατοίκηση;

Η «ΑΝΥΠΑΚΟΗ» κι η «απειθαρχία» από σύνθημα της Αριστεράς (η οποία πάντως τιμωρεί αυστηρά όσα από τα στελέχη της, τις εφαρμόζουν κατά της επίσημης κομματικής «γραμμής») εξελίσσονται σε «αξίες» της ελληνικής κοινωνίας…Της ίδιας κοινωνίας που, κάποτε επιβράβευε τους νέους όταν σέβονταν τους κώδικες της αστικής ευγένειας και σηκωνόντουσαν στο λεωφορείο για να καθίσει ο ηλικιωμένος ή αντιμετώπιζαν τον μεγαλύτερο με τον δέοντα σεβασμό και του μιλούσαν μόνο στον πληθυντικό…

ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΑ ολ’ αυτά, θα πει η, κατά Τζούμα, «κουρελαρία της αγαρμποσύνης»…Αλλά, θυμάμαι πάντα τον αφορισμό του Ιονέσκο όταν στην Γαλλία είχε γίνει μια απόπειρα να καταργηθούν τα «δύσκολα» (για τους νεαρούς γάλλους) της ορθογραφίας τους, τα διάφορα αξάν σιρκονφλεξ και αξάν γκράβ, κάτι σαν τους δικούς μας τόνους και τα πνεύματα…«Μη τα καταργείτε» είπε…«Η ορθογραφία είναι η πρώτη απόπειρα στη ζωή του νέου ανθρώπου να μάθει να λειτουργεί με κανόνες»!…

ΤΗΝ ΩΡΑ που γράφονται αυτές οι γραμμές αγνοώ πόσοι μαθητές γύρισαν το κεφάλι στους επισήμους (αν υπήρξαν επίσημοι) και πόσοι τους «μούντζωσαν»…Μπορεί να ήταν πενήντα, εκατό, διακόσιοι…Μπορεί και να ήταν πολλοί περισσότεροι αυτοί που τους χειροκρότησαν την στιγμή της μούντζας…Θα ευχόμουν να μην ήταν κανένας…Αν και είμαι φαν της άποψης του Λάσκαρη ότι το «μαξιλάρωμα» (παλιά οι θεατές πετούσαν μαξιλάρια στους κακούς ηθοποιούς) των ηθοποιών συνέβαλε στην βελτίωσή του ελληνικού θεάτρου, πιστεύω ότι η πολιτική ζωή της χώρας δεν βελτιώνεται με μούντζες…Από της εποχή της ταινίας «υπάρχει και φιλότιμο» των Σακελλάριου – Κωνσταντάρα (1965) χρονολογείται η δια της μούντζας αποδοκιμασία…Και δεν απέδωσε…Η αποδοκιμασία στην κάλπη, μετράει…

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Με αφορμή τις τελευταίες δημοσκοπήσεις….


ΘΑ ΗΤΑΝ άραγε, μια λύση οι διπλές εκλογές; Είναι το ερώτημα που τίθεται μετά τη διαρκή επιβεβαίωση του κατακερματισμού των πολιτικών δυνάμεων από τις δημοσκοπήσεις…Το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό…Τίθεται ως υπόθεση εργασίας μετά τη διαφαινόμενη αδυναμία των δυο κομμάτων που υπερψήφισαν το μνημόνιο να σχηματίσουν ισχυρή κυβέρνηση συνεργασίας…
ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΠΑΣΟΚ σύμφωνα με τα τελευταία δημοσκοπικά ευρήματα θα δυσκολευτούν να βρουν στις εκλογές το 60% που θα τους δώσει τη δυνατότητα να κυβερνήσουν από κοινού χωρίς τον κίνδυνο να διαμορφώσουν μια θνησιγενή πολιτική συμμαχία…Και καθώς τα περισσότερο συγγενή προς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κόμματα (ΛΑΟΣ, «Ανεξάρτητοι Έλληνες», «Κοινωνική Συμμαχία» κλπ) διαφοροποιήθηκαν ως προς το μνημόνιο, μόνο τα ποσοστά της «Δημοκρατικής Αριστεράς» (κι αυτά εφ’ όσον «κρατηθούν» στο ύψος τους) μπορούν να διαμορφώσουν συνθήκες ικανές για μια κυβέρνηση συνεργασίας…Αν μη τι άλλο, γιατί η ΔΗΜΑΡ είναι το μόνο κόμμα που δεν αποκλείει κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο…
ΕΙΝΑΙ ένα ενδιαφέρον σενάριο: γιατί θα μας εισάγει στην εποχή των κυβερνήσεων συνεργασίας όχι μέσω μιας συνεργασίας των δυο κομμάτων εξουσίας (που έχουν κοινή πολιτική συμπεριφορά την τελευταία εικοσαετία παρά την προσπάθεια τους να πείσουν περί του αντιθέτου), αλλά τη συμπράξει ενός τμήματος της Αριστεράς που θα βγει από το καβούκι της και θα αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες ή απλώς θα στηρίξει την κυβέρνηση, διατηρώντας το δικαίωμα να την απειλεί με πτώση όποτε θελήσει…
ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ αυτό σενάριο θα μπορούσε να λειτουργήσει υπέρ της αποκατάστασης της σχέσης του πολιτικού προσωπικού με την ελληνική κοινωνία, αν η χώρα δεν τελούσε υπό την πίεση των δανειστών της για την ταχεία προώθηση μεταρρυθμίσεων που συγκρούονται ευθέως με τις ευαισθησίες της Αριστεράς. Αν η ΔΗΜΑΡ δεχόταν να τις υιοθετήσει στο πλαίσιο μιας μετεκλογικής προγραμματικής συμφωνίας θα συνεισέφερε τα μέγιστα στον εκσυγχρονισμό της χώρας με τη δυνατότητα της να επιχειρηματολογήσει υπέρ αυτού του εκσυγχρονισμού σε ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας που ως τώρα τον αρνείται…Και παράλληλα, να πατήσει το κουμπί της επανεκκίνησης για το πολιτικό μας σύστημα που οι ηγεμονισμοί του οδήγησαν και το ίδιο και τον τόπο στα γνωστά αδιέξοδα…
ΕΝΑ τέτοιο πείραμα θα άξιζε τον κόπο, ακόμη κι αν η πιθανή αποτυχία του στερούσε πολύτιμο χρόνο από την προσπάθεια ανάκαμψης της χώρας… Γιατί, η συμμετοχή και μόνο ενός τμήματος της Αριστεράς στην προσπάθεια θα ενίσχυε την ελπίδα μιας κοινωνίας που ο λαϊκισμός την έπεισε ότι δεν αξίζει καν τον κόπο να προσπαθήσει, αρκεί μόνο να θυμώσει και να δρομολογήσει κάποια απροσδιόριστη «ανατροπή»…
ΑΝ ΟΜΩΣ η ΔΗΜΑΡ αρνηθεί τη συνεισφορά της στην πρώτη συμμαχική κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας η λύση είναι μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά τις εκλογές και με τον ίδιο εκλογικό νόμο. Ο λαός θα έχει εκτονωθεί στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση δια της αρνητικής ψήφου («τιμωρώντας» αυτούς που μας «έφτασαν» ως εδώ) και θα κληθεί πλέον να αποφασίσει στη δεύτερη αναμέτρηση αν προκρίνει την ακυβερνησία ή μια προσπάθεια της οποίας θα ηγηθούν συνεργαζόμενοι (και με «τσακισμένα τα φτερά») οι υπαίτιοι της δημιουργίας του σημερινού μας αδιέξοδου…Ίσως έτσι, κάποιοι μπροστά στον κίνδυνο της ακυβερνησίας να νοιώσουν την ανάγκη (όχι να συγχωρήσουν, αλλά) να δώσουν την ευκαιρία σ’ αυτούς «που μας έφτασαν ως εδώ» να διορθώσουν τα λάθη τους… Για να δοθεί αυτή η δεύτερη ευκαιρία στο μεσοδιάστημα τα δυο μεγάλα κόμματα πιθανότατα θα δουν τις ηγεσίες τους να μπαίνουν στο περιθώριο και νέες άφθαρτες ή λιγότερο φθαρμένες δυνάμεις (που πάντως πιστεύουν στη συνεργασία όχι εξ ανάγκης, αλλά ως εγγύηση μιας καλύτερης διακυβέρνησης) να αναλάβουν την ευθύνη ενός νέου ξεκινήματος.

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Οι δανειολήπτες πάνε στον παράδεισο…

Η ΕΙΔΗΣΗ πέρασε στα «ψιλά» του Τύπου…Το περιεχόμενο της ωστόσο, ξεπερνά τα όρια μιας απλής δικαστικής ρύθμισης της οφειλής ενός οφειλέτη…Η ιδιότητα του πρωταγωνιστή και το εύρος του δανεισμού του, αρκούν για να προκαλέσουν την περιέργεια του δημοσιογράφου και να εξάψουν τη φαντασία του αναγνώστη…Το στόρυ:
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης έφθασε να χρωστάει σε τέσσερις τράπεζες 231.480 ευρώ! Το όφελος αυτό, όπως προέκυψε κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, δημιούργησαν δύο στεγαστικά δάνεια, δύο καταναλωτικά και πέντε πιστωτικές κάρτες! Οι ενοχλήσεις των εισπρακτικών εταιριών τα τελευταία χρόνια του έκαναν το βίο αβίωτο: δέχονταν τηλεφωνήματα την ώρα της θείας λειτουργίας, του εσπερινού, ενώ κήρυττε το λόγο του Θεού, κατά τη διάρκεια της τέλεσης διαφόρων μυστηρίων και γενικώς, κάθε ώρα της ημέρας! Αποφάσισε ο άνθρωπος κατόπιν τούτων, να ξεμπλέξει καταφεύγοντας στις ευεργετικές διατάξεις του νόμου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, δηλώνοντας αδυναμία αποπληρωμής των χρεών του εξαιτίας τού ότι ο μισθός του μειώθηκε κατά 500 περίπου ευρώ. Το δικαστήριο διέγραψε χρέος 100.000 ευρώ περίπου από τα 231.480 ευρώ της αρχικής οφειλής και όρισε την καταβολή ποσού 400 € το μήνα τα προσεχή τρία χρόνια κι αμέσως μετά 460 € μηνιαίως για το επόμενα είκοσι χρόνια…Το δικαστήριο επίσης, εξαίρεσε από την εκποίηση την κύρια κατοικία του ιερέως, ενώ απέρριψε «την απαίτηση τράπεζας να συμπεριληφθούν και άλλα χρέη του δανειολήπτη ιερωμένου, τα οποία ο ίδιος ήθελε να εξυπηρετήσει και γι’ αυτό δεν τα δήλωσε στην αίτηση του»!...
«ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ» για την δικαστική απόφαση η «Κίνηση Πολιτών Δανειοληπτών» με ανακοίνωσή της και δικαίως…Πλην όμως, όσοι δεν προσδοκούμε «κούρεμα» των χρεών μας, οφείλουμε σε άλλα να εστιάσουμε. Αν μη τι άλλο, γιατί η αφήγηση της δικαστικής περιπέτειας του ιερέα είναι μια καλή ευκαιρία ώστε να κοιτάξουμε ως κοινωνία τον εαυτό μας στον «καθρέφτη»…
ΑΠΟ σεβασμό στα προσωπικά δεδομένα του ιερωμένου θα πούμε τα εξής μόνο: είναι άγαμος (ως εκ της ιδιότητός του) και της γενιάς των σαραντάρηδων…Καλλιεργημένος, ώστε να διαθέτει τη στοιχειώδη κρίση ως προς την ιεράρχηση των λεγομένων «αναγκών της ζωής»…Επιπλέον, αρνητής της «ματαιότητος» των εγκοσμίων, ταγμένος να προτάσσει το πνεύμα και όχι την ύλη…Κι όμως, με μισθό 1.406 ευρώ (τόσος ήταν πριν του τον κόψει η τρόικα) πήρε δύο στεγαστικά και δύο καταναλωτικά δάνεια, ενώ στο πορτοφόλι του είχε και πέντε πιστωτικές κάρτες! Κατάρα στις τράπεζες που του τα έδιναν (γνωρίζοντας ότι οι αποδοχές του ήταν τότε, μόλις 1.406 €), αλλά κι αυτός είχε θαρρώ προνομιούχα ενημέρωση για το πώς ο σατανάς προσπαθεί διαρκώς να μας ξεγελάσει!...Πως άραγε την «πάτησε» έτσι; Προφανώς, όπως την «πατήσαμε» όλοι…«Μας πήραν στον λαιμό τους αυτοί που μας δάνειζαν» κατά την κυρίαρχη άποψη που θεωρείται τιμητική για το αθώο ποίμνιο, ακόμη κι αν το υποβιβάζει στο επίπεδο του άβουλου όντος…
ΑΝ πάντως, ο πρωταγωνιστής της δικαστικής μας ιστορίας δεν ήταν ιερωμένος αλλά χώρα, η «Κίνηση Πολιτών Δανειοληπτών» δεν θα πανηγύριζε για το κούρεμα του χρέους του αρχιμανδρίτη…Διότι, παρ’ ότι αφορά το 43% του συνολικού χρέους του, τον υποχρεώνει να πληρώσει το 50% του μισθού του (959 € το μήνα είναι οι σημερινές του αποδοχές) για είκοσι χρόνια! Αμφιβάλει κανείς ότι ένα τέτοιο χρέος δεν είναι βιώσιμο; Ιδίως όταν, σύμφωνα με την ίδια δικαστική απόφαση έχει ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΧΡΕΗ τα οποία ο ίδιος «ήθελε να εξυπηρετήσει και γι’ αυτό δεν τα δήλωσε στην αίτηση του;»
Η «ΚΙΝΗΣΗ πολιτών δανειοληπτών» όφειλε αν ήθελε να είναι εναρμονισμένη με το πατριωτικό κίνημα κατά του «επαχθούς» χρέους της χώρας, να καλέσει τον ιερωμένο να επικαλεσθεί τον ρόλο που έπαιξε η ορθοδοξία στην παγκόσμια ιστορία και να κηρύξει μονομερή στάση πληρωμών μη αναγνωρίζοντας το χρέος του, που προφανώς δημιουργήθηκε εξ’ αιτίας της εμμονής του καπιταλιστικού συστήματος να δανείζει δια της βίας μέχρι και ιερωμένους…Ο ίδιος ο αρχιμανδρίτης στη συνέχεια, να ξορκίσει τον σατανά και να καλέσει τους τραπεζίτες να προσευχηθούν μαζί του, να εξομολογηθούν και να ζητήσουν άφεση αμαρτιών που τον κόλασαν…Τέλος, να κατέβει στις εκλογές και να ζητήσει από τον υπόλοιπο λαό που επίσης χρωστάει, να «ξεσπάσει» εναντίον «αυτών που μας έφτασαν ως εδώ» ψηφίζοντας τον!...Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα!...Η οικονομία έχει, αλλά με λίγη σουρεαλιστική διάθεση όλα ξεπερνιούνται…

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Ποια «ανατροπή;»

ΤΗΝ προηγούμενη Πέμπτη για πρώτη φορά τα τελευταία δύο χρόνια, τα νέα από τις Βρυξέλλες ήταν καλά…Το κλίμα, το επιβεβαίωσαν όλοι, ήταν θετικό…Ωστόσο, στην Ελλάδα, ουδείς ανάσανε…Η μοιρολατρία που μας θέλει να πτωχεύουμε «έτσι κι αλλιώς» και παρά το θετικό κλίμα, κυριάρχησε…Τα «καλά λόγια» των ξένων δημιούργησαν απορία ως προς το αν εντάσσονται στο «σκωτσέζικο ντους» στο οποίο μας υποβάλλουν συνεχώς τον τελευταίο καιρό και δεν έγιναν δεκτά με ανακούφιση…Προφανώς, μας βόλευε να μας βρίζουν ώστε να έχουν ευκολότερο έργο όσοι, με αφορμή την οικονομική κρίση, επενδύουν στη φθορά του ευρωπαϊκού ονείρου με το οποίο ήταν άλλωστε, εξ αρχής αντίθετοι: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»…
ΤΙ ΕΙΝΑΙ εκείνο αλήθεια, που έχει πείσει πλέον την πλειοψηφία του ελληνικού λαού ότι ο οικονομικός μας θάνατος είναι αναπόφευκτος; Οι απόψεις κάποιων ειδικών από τη μία…Και το «πάντρεμα» αυτών των απόψεων με τον λαϊκισμό που επενδύει στον φόβο του μέσου πολίτη για το αβέβαιο «αύριο» που τον περιμένει…Όμως, δεν είναι αγνές οι προθέσεις όλων: πολλοί είναι πράγματι εκείνοι που φοβούνται για το μέλλον τους, πολλοί είναι όμως και εκείνοι που επενδύουν με ιδιοτέλεια σ΄ αυτό τον φόβο…Είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι αφού το οικονομικό μας τέλος είναι αναπόφευκτο μ’ αυτό το σύστημα, η «ανατροπή» του συστήματος είναι η λύση…Δεν αποσαφηνίζουν όμως ποιο θα είναι το «μετά»…Τι θα ξημερώσει όταν επέλθει η ανατροπή του συστήματος; Ο καθένας μας υποψιάζεται ευτυχώς, γι’ αυτό και οι θιασώτες της «ανατροπής» δεν μπαίνουν καν στον πειρασμό να μας εξηγήσουν…Ίσως, γιατί γνωρίζουν ότι το «μοντέλο» συστήματος που θα διαδεχθεί το σημερινό κάθε άλλο παρά σε παράδεισο παραπέμπει…Ίσως πάλι, γιατί, στην ουσία δεν ενδιαφέρονται για την προβολή του άλλου «μοντέλου» (που ξέρουν πόσο θα «τρομάξει» τον κόσμο αν το προτείνουν), αλλά για την αύξηση των ποσοστών τους και μόνο στις εκλογές…
ΓΙ’ ΑΥΤΟ άλλωστε και επιτακτικά ζητούν εκλογές…Γιατί θέλουν να εισπράξουν όχι ψήφους επιδοκιμασίας της πρότασής τους για το «αύριο» αλλά ψήφους αποδοκιμασίας της πολιτικής που μας έφτασε ως εδώ…Και μάλιστα, «εν θερμώ»…Το αποδεικνύει άλλωστε, το γεγονός ότι δέχονται ευχαρίστως στις τάξεις τους όποιον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ εξέφρασε ευκαιριακά τη διαφωνία του σ’ αυτή την πολιτική (Σακοράφα, Κουρουπλή, Οικονόμου κ.λ.π.), ενώ οικτίρουν τους πολίτες που θα επιλέξουν να ξαναψηφίσουν τους συναδέλφους τής Σακοράφα, τού Κουρουπλή, τού Οικονόμου που υπηρέτησαν την ίδια πολιτική!...
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, αν πίστευαν κι οι ίδιοι στην ιδέα της «ανατροπής» και στον μετά απ’ αυτή «παράδεισο» θα απειλούσαν τον δικομματισμό με μια «ενωμένη αριστερά» που με τα ποσοστά που καταγράφουν ήδη οι συνιστώσες της στις δημοσκοπήσεις, θα ήταν απλώς θέμα χρόνου να δρομολογήσει την επαγγελλόμενη «ανατροπή»…Όμως, μετά την πρόσφατη επίθεση του κ. Σαμαρά στην Αριστερά, η μεν κ. Παπαρήγα προσπαθούσε να αποδείξει ότι αυτή αφορούσε κυρίως το ΚΚΕ, ο δε κ. Τσίπρας «τάχωσε» άγρια τόσο στο ΚΚΕ («δεν θέλει να λερώσει τα χέρια του, δεν το ενδιαφέρει λέει η εξουσία, μιλά αόριστα για λαϊκή κυριαρχία») όσο και στη «Δημοκρατική Αριστερά» («Δεν μπορείς να καταγγέλλεις και μετά να λες ότι περίπου θα εφαρμόσω τα ίδια»)…
Μ’ ΑΥΤΑ τα δεδομένα, η πολυπόθητη «ανατροπή» θα έρθει μόνον αν ο ελληνικός λαός κάνει το 8% του ΚΚΕ 51%, ή κάνει 51% το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, αφού έτσι κι αλλιώς φρόντισαν τη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη να την εντάξουν στο σύστημα ενώ μεταξύ τους δεν προβλέπεται συνεργασία…
ΠΙΟ ΤΙΜΙΟ νομίζω, θα ήταν να μας ζητήσουν να ενισχύσουμε το ποσοστό τους με το πρόσχημα ότι θα ελέγχουν αποτελεσματικότερα την εξουσία (και θα «βολέψουν» σε καρέκλες περισσότερα επαγγελματικά στελέχη), παρά να τους ψηφίσουμε για να φέρουν την «ανατροπή» του συστήματος…Αν ήθελαν όχι να ανατρέψουν, αλλά να «τρομοκρατήσουν» έστω το υφιστάμενο «φαύλο» σύστημα, θα έσπευδαν να διαδηλώσουν τουλάχιστον σε κοινές πορείες, όταν διαμαρτύρονται για το ίδιο ζήτημα π.χ. για το μνημόνιο…Αλλά ούτε καν αυτό συμβαίνει…