Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι…

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ είναι παλιά στην Ελλάδα: οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο να χρησιμοποιείται ως εργαλείο για τη διαιώνιση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην (ευρεία) Δεξιά και την (ευρεία επίσης) Αριστερά… Λες και οι εξελίξεις π.χ. στη Λιβύη δεν προσφέρονται για μια ανάλυση της πορείας του αραβικού κόσμου, αλλά για να τροφοδοτήσουμε την εγχώρια αντιπαράθεση με «επιχειρήματα» γύρω από το ποιοι ήταν οι θαυμαστές του Καντάφι στην Ελλάδα…
ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ημέρες στο διαδίκτυο, αλλά και στον Τύπο, ουκ ολίγοι σπεύδουν να βγάζουν συμπεράσματα για τον Ανδρέα Παπανδρέου και για τον σημερινό πρωθυπουργό από τις τοποθετήσεις που έκαναν στο απώτερο (ο πατήρ) και το πρόσφατο (ο υιός) παρελθόν για το καθεστώς τού Καντάφι… «Δεν είναι δικτατορία» είχε πει το 1977 ο Ανδρέας Παπανδρέου «είναι ένα καθεστώς στα πρότυπα της αθηναϊκής δημοκρατίας»… Ο δε Γιώργος Παπανδρέου μόλις τον περασμένο Ιούνιο ζήτησε (σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του Τύπου) και πήρε αυτόγραφο από τον Λίβυο ηγέτη πάνω στη φωτογραφία από την ιστορική συνάντηση του Καντάφι με τον πατέρα του και τον Φρανσουά Μιτεράν στην Ελούντα, στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα!..
Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ που διεξάγεται με βάση τα παραπάνω, ακολουθεί την πεπατημένη του «δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι»… Αποθέωναν οι «αριστεροί» Παπανδρέου τέτοιου είδους ηγέτες; Άρα τα λόγια είναι περιττά για την πολιτική τους, ακόμη κι αν το ίδιο «βαρύνει» τον δεξιότατο Μπερλουσκόνι που κάνει δουλειές μαζί τους και όσους ηγέτες του δυτικού κόσμου (των Αμερικανών συμπεριλαμβανομένων πλέον) έσπευσαν να «συνθηκολογήσουν» με τον Λίβυο ηγέτη για να προωθήσουν τα συμφέροντα τους…
ΠΕΡΑ από ιδεοληψίες, η διαχρονική εικόνα του Καντάφι με την μπέρτα, τα γυαλιά ηλίου, τις χρυσές επωμίδες, το βαμμένο μαλλί, το ευθυτενές παράστημα και το φολκλόρ της ακολουθίας του από νταβρατισμένες γυναίκες σωματοφύλακες αρκεί για να τον κατατάξει κανείς στους «παράφρονες» (αυτή την εικόνα δεν έχουμε περίπου, για τους «Ναπολέοντες» των ψυχιατρείων;), οπότε μάλλον περιττεύει κάθε προσπάθεια να τον χρεώσει κανείς στη σοσιαλιστική ή οποιαδήποτε άλλη αντίληψη περί πολιτικής…Δεξιός «τρελός», αριστερός «τρελός» μικρή σημασία έχει…Η «τρέλα» ως γνωστόν δεν ελέγχεται και πιθανότατα αυτό γοήτευσε κάποτε τον Ανδρέα: το ότι σ’ έναν κόσμο «στοιχημένο» στο πλαίσιο του «ψυχρού πολέμου», υπήρχε ένας «τρελός» που δεν έβαζε τον εαυτό του στο δίλλημα να διαλέξει ανάμεσα στους Σοβιετικούς και τους Αμερικανούς…Ήταν άλλωστε, βολικό κάτι τέτοιο για έναν ηγέτη σαν τον Αντρέα που δεν ήθελε να στοιχηθεί, αφού η «ελληνική αγορά» ήταν κορεσμένη σε «στοιχημένους» όταν αυτός επιχειρούσε να τη διεμβολίσει με το ΠΑΣΟΚ…Ευτυχώς όμως, ο Ανδρέας δεν αποπειράθηκε ποτέ τον θαυμασμό του για τον Καντάφι να τον μετατρέψει σε πολιτική πρακτική, οπότε η έκφραση αυτού του θαυμασμού μικρή σημασία έχει για την αποτίμηση της πολιτικής του…Περισσότερο για τον χαρακτήρα του είναι επιβαρυντική η συμπάθεια του προς τον Καντάφι, παρά γι’ αυτά που ήδη ξέρουμε…
ΑΥΤΗ είναι η μια πλευρά της απόπειρας «ταυτοποίησης» Καντάφι – Παπανδρέου…Η άλλη έχει να κάνει με την συνήθη πρακτική των ηγετών όλου του κόσμου να «βλέπουν» με θετικό τρόπο ακόμα και τα εξοφθάλμως καταπιεστικά καθεστώτα, προκειμένου να διασφαλίσουν η να προωθήσουν τα συμφέροντα τους… Ένας από τους πιο γνωστούς συγγραφείς της Κούβας ο Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες σε μία συνέντευξή που έδωσε νομίζω, πέρυσι, κατακρίνει όλους τους δυτικούς δημοσιογράφους που βλέπουν ως κάλτ φιγούρα τον Κάστρο, αγνοώντας τα εγκλήματα εις βάρος του λαού του, αλλά δυστυχώς η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια «παράδοξα»…Ξεχνάει κανένας την απογοήτευση των αντιστασιακών στην Ελλάδα , όταν άκουσαν ότι η Κίνα και η Σοβ. Ένωση ήταν από τις πρώτες που αναγνώρισαν τη νομιμότητα της κυβέρνησης των συνταγματαρχών;H μήπως, το γεγονός ότι μόλις προ διετίας η Γαλλική κυβέρνηση απαγόρευσε πορεία αντιφρονούντων κινέζων στο Παρίσι με την ευκαιρία της επίσκεψης του κινέζου προέδρου, για να μην χαλάσουν οι εμπορικές σχέσεις των δύο κρατών;
ΌΛ’ ΑΥΤΑ είναι γνωστά και δυστυχώς «βαρύνουν» εξίσου τους φορείς όλων των ιδεολογιών, καθότι η πρακτική συνήθως «σκοτώνει» τη θεωρία…Οι Γάλλοι που θεωρούνται από τους πλέον ευαίσθητους δέκτες των διεθνών εξελίξεων, συχνότατα βλέπουν τις θεωρητικές τους προσεγγίσεις να «δοκιμάζονται» άλλοτε από τα διαμάντια του Μποκάσα και άλλοτε από τις φιλόξενες διαθέσεις του Μουμπάρακ…Στο μπαγκράουντ κάθε τέτοιας «έκθεσης» πάντως, δεν βρίσκεται τίποτε άλλο από την άσκηση πολιτικής στο πεδίο της διασφάλισης ή προώθησης συμφερόντων σ’ ένα κόσμο που συναλλάσσεται περισσότερο απ’ ότι συνδιαλέγεται…

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Πονάνε ωρέ τα παλικάρια;

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κυβερνητική πρωτοβουλία εδώ κι ενάμιση χρόνο που να μην προκαλεί αντιδράσεις … Είτε για ιδιωτικοποιήσεις πρόκειται… Είτε για μειώσεις μισθών και συντάξεων… Είτε για απόπειρα μειώσεως των κρατικών δαπανών… Είτε για απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων… Είτε για απλές αλλαγές ωραρίων, οι ενδιαφερόμενοι εκρήγνυνται… Αντιδρούν και συχνότατα καθιστούν ομήρους της αντίδρασής τους όλους τους υπόλοιπους πολίτες… Το άθροισμα όλων των αντιδράσεων μαρτυρεί το μέγεθος των αλλαγών που προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση για να συμμαζευτούμε… Ασχέτως, αν οι αντιδρώντες το αποδίδουν στην τρόικα, η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για αλλαγές που πρέπει να γίνουν αν δεν θέλουμε να είμαστε έρμαια δανειστών εις τον αιώνα των άπαντα… Άλλωστε, συζητούνται χρόνια τώρα όλα αυτά που μαζεμένα γίνονται υπό την πίεση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που βιώνουμε τους τελευταίους μήνες…
ΔΕΝ συζητούσε πχ από το 1991 ο Μητσοτάκης την πώληση των βραχονησίδων; Δεν μας απασχολεί εδώ και μια τουλάχιστον δεκαετία το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων; Δεν συζητούμε από το 1990 για την ανάγκη μείωσης του κράτους; Ξεχάσαμε το «θα διορίζεται ένας για κάθε δύο που θα συνταξιοδοτούνται» του 1991, που προκάλεσε κύμα αντιδράσεων στο νέοδημοκρατικό χώρο, γιατί δεν θα διορίζονταν τα περίφημα «δικά μας παιδιά»; Δεν προσπαθούν από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 οι κυβερνήσεις μας να κάνουν την τομή στο ασφαλιστικό; Όσα λέει τώρα η τρόικα δεν έλεγε ο Σπράος επί κυβέρνησης Σημίτη; Αυτά δεν προσπαθούσε να θεσμοθετήσει το νομοσχέδιο Γιαννίτση – Φαρμάκη για το ασφαλιστικό, που «κατάργησε» η λαϊκή αντίδραση; Μήπως δεν συζητάμε για τα δήθεν «βαρέα κι ανθυγιεινά» από το 1995; Για τα επιδόματα των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ που προκαλούν την κοινή γνώμη; Δεν συζητάμε από το 1993 για τις μετοχοποιήσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις ; Για μια τέτοια δεν έριξε ο Σαμαράς την κυβέρνηση Μητσοτάκη; Ο Μητσοτάκης επίσης, δεν φρόντιζε από τότε να μας θυμίζει καθημερινά πόσα χρωστάει κάθε ελληνόπουλο που γεννιέται;
ΕΙΝΑΙ λοιπόν, πολύ παλιά η κουβέντα γι αυτά που μας επιβάλλονται τώρα λόγω τρόικας και είναι δική μας ευθύνη το ότι δεν έγιναν οι μεταρρυθμίσεις και τα συμμαζέματα τότε που έπρεπε… Το πολιτικό κόστος (που παρήγαγαν οι αντιδράσεις μας) διέκοπτε όλα αυτά τα χρόνια κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού…
ΚΑΙ ΑΝΤΙ τώρα που ήρθε ο λογαριασμός να κάνουμε την ελάχιστη αυτοκριτική «στερνή μου γνώση…» κ.λ.π. ανακαλύψαμε ξαφνικά ότι δεν υπάρχει χρέος, ότι το δημιούργησαν όσοι δεν μας γουστάρουν, ότι μας έκρυψαν την αλήθεια οι πολιτικοί, ότι μας έβαλαν τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι όσοι μας μισούν γιατί είμαστε ο εξυπνότερος λαός του κόσμου… Πολύ βολικά όλα αυτά για να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας… Όμως την πραγματικότητα όλοι την γνωρίζουμε… Τις μεταρρυθμίσεις οφείλαμε να τις κάνουμε πριν φθάσουμε στο σημείο να μας τις επιβάλουν…
ΒΕΒΑΙΩΣ, κάποιοι θυμώνουν και γι’ αυτό: ποιος έδωσε το δικαίωμα στους ξένους να επιβάλλουν συνταγές επιβίωσης, χωρίς τη θέλησή μας; Η απάντηση είναι απλή: η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση μας… Η οποία, αν δεν είχε την ανοχή όλων ημών που παρά τις αντιδράσεις μας, στο «πίσω μέρος του μυαλού μας» ξέρουμε πως φθάσαμε ως εδώ, θα είχε πέσει…
ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙ κανείς ότι με τόσα αντιδημοφιλή μέτρα μέσα σ’ ένα χρόνο, μια κυβέρνηση δεν θα είχε καμία τύχη να επιβιώσει, αν δεν υπήρχε η αίσθηση στην κοινωνία ότι γίνεται υπό πίεση δουλειά που θα έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια; Ο δήθεν «πατριωτικός λόγος» κατά της τρόικας και των ξένων που κατακλύζει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι μια «μπαρούφα» που θέλει να μας κρατήσει σε απόσταση από τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μας… Μη λησμονούμε ότι με τα ίδια «ηρωικά» λόγια αντιδρούμε και στην απαγόρευση του καπνίσματος, παρ’ ότι δεν μας την επέβαλλαν οι ξένοι και δεν έρχεται (όπως τα μέτρα) να «μαυρίσει» τη ζωή μας, αλλά να την απαλλάξει από την μαυρίλα που την απειλεί…

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Με αφορμή το ντέρμπυ…

ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ «θεσσαλικό ντέρμπυ» (αυτό του πρώτου γύρου) έγινε όταν η «θεσσαλική συνείδηση» ήταν στα πάνω της… Προεκλογική περίοδος γαρ και το στοίχημα της «αιρετής περιφέρειας» επέβαλλε στους υποψήφιους για το ύπατο αξίωμα να φέρονται «με το γάντι» εις αμφοτέρους των αντιδίκων: «θα πανηγυρίσω και τα γκολ της Λάρισας και τα γκολ του Βόλου» θυμάμαι δήλωνε στα τοπικά ραδιόφωνα ο βουλευτής του ΛΑΟΣ και υποψήφιος (τότε) περιφερειάρχης Αστέριος Ροντούλης…Ουδείς γνωρίζει πως αντέδρασε όταν ακυρώθηκε το κανονικό γκολ του Μετίν: έβρισε τον διαιτητή για το ανύπαρκτο οφσάιντ και ταυτόχρονα χειροκρότησε που απεφεύχθη η ήττα του Ολυμπιακού;
ΟΙ ΓΡΑΜΜΕΣ αυτές γράφονται πριν ο διαιτητής σφυρίξει την έναρξη του χθεσινού ματς…Το όποιο αποτέλεσμα του δεν πρόκειται να αλλάξει την λογική του εν λόγω κειμένου. Για τον γράφοντα άλλωστε, με τα ματς αυτά συμβαίνει ό,τι ακριβώς και με τα Χριστούγεννα. Η γοητεία τους κρατάει μέχρι το βράδυ της παραμονής…
Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ που μας πέρασε λοιπόν, είχε όλο το «ζουμί»…Έβαλε κάτω τα συναισθήματα των Λαρισαίων για τους Βολιώτες και των Βολιωτών για τους Λαρισαίους και τα «δοκίμασε» με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο…Ανέτρεψε όλα τα στερεότυπα περί δημοσιογραφίας και δημοσιογραφικής δεοντολογίας…Κατέδειξε το επίπεδο του λεγόμενου «δημοσίου λόγου» και αποκάλυψε τον «τρέχοντα» πολιτισμό μας…Συνέθλιψε τους «παπαρολόγους» της πολιτικής που ήθελαν τους Μεσογειακούς στη Λάρισα και το Βόλο για να ενισχύσουν το δήθεν αίσθημα της φιλίας μεταξύ των λαών της Μεσογείου…Ας ενισχύσουν αυτό το αίσθημα μεταξύ των φιλάθλων των δύο πόλεων πρώτα και μετά βλέπουμε…
ΕΙΝΑΙ περίεργη ιστορία το ποδόσφαιρο τελικά…Αν το καλοσκεφτείς, πρόκειται για μια διαδικασία όπου οι Βολιώτες εκχωρούν έναντι αδράς αμοιβής σε μερικούς Αργεντινούς, έναν Ούγγρο, μερικούς βορειοελλαδίτες, δύο – τρεις Αθηναίους και καναδυό Ουρουγουανούς το δικαίωμα να αγωνιστούν για τα ιερά και τα όσια της πόλης τους κόντρα σε έναν Τούρκο, έναν Ουρουγουανό, μερικούς Αφρικανούς, έναν Τσέχο και καναδυό βορειοελλαδίτες στους οποίους αντίστοιχα οι Λαρισαίοι εκχώρησαν, έναντι επίσης αδράς αμοιβής, το δικαίωμα να αγωνιστούν για τα ιερά και τα όσια της δικής τους πόλης…Λάθος περιγραφή; Λάθος πράγματι…Την αδρά αμοιβή δεν την κατέβαλαν απ’ ευθείας στους εν λόγω αλλοδαπούς και μη ντόπιους, οι Βολιώτες κι οι Λαρισαίοι, αλλά αντ’ αυτών οι εξ Αθηνών ορμώμενοι πρόεδροι Μπέος και Πηλαδάκης…Οι οποίοι επιπλέον, ανέθεσαν σ’ έναν Καρδιτσιώτη ο πρώτος κι ένα Θρακιώτη ο δεύτερος την καθοδήγηση τους!...
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: γιατί θα πρέπει εγώ να αισθάνομαι υπερήφανος όταν όλοι όσοι προανέφερα «δόξασαν» τη Λάρισα κερδίζοντας τον Βόλο όλων εκείνων που επίσης προανέφερα; Η απάντηση είναι «γιατί σ’ αυτές τις αναμετρήσεις κοντράρονται οι τιμημένες φανέλες της ΑΕΛ και του Ολυμπιακού Βόλου;»! Είναι έτσι όμως; Γιατί αν έχουν έτσι τα πράγματα, δεν θα έπρεπε κάθε φορά που η αγαπημένη μας ομάδα χάνει να θυμόμαστε πόσο δοξασμένη είναι η φανέλα και να μη θυμώνουμε;
ΛΟΓΙΚΗ συζήτηση γύρω από το ποδόσφαιρο και τον οπαδισμό είναι αλήθεια δεν μπορεί να γίνει…Όπως είπε κι ένας ακροατής μου στο ραδιόφωνο προχθές, «θα πάμε στο γήπεδο, θα ρίξουμε και τα …γαλλικά μας, θα βγάλουμε και τ’ απωθημένα μας, γιατί στο γήπεδο θα πάμε και όχι σε συναυλία κλασσικής μουσικής»…Σοφόν το σαφές!...
ΝΟΜΙΖΩ ότι όλοι καταλαβαινόμαστε…Ο ανταγωνισμός μεταξύ γειτονικών πόλεων είναι πάντα εντονότερος από τον ανταγωνισμό μεταξύ πόλεων που τις χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα…Το παράδειγμα της Αθήνας και του Πειραιά δεν χρειάζεται περαιτέρω εξηγήσεις: την άλλη Κυριακή θα επικαιροποιηθεί για άλλη μία φορά με το ντέρμπυ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού…Ακόμη χειρότερος του ανταγωνισμού μεταξύ ομάδων γειτονικών πόλεων, είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ των ομάδων της ίδιας πόλης: το ΠΑΟΚ – Άρης της Θεσσαλονίκης, το Λάτσιο – Ρόμα της Ρώμης, το ντέρμπυ του Μάντσεστερ ή τα ντέρμπυ του Λονδίνου (Άρσεναλ – Τσέλση) και της Γένοβας (Σαμπντόρια – Τζένοα) ή του Μιλάνου (Ίντερ-Μιλαν) είναι πολύ πιο «παθιασμένα» από κάθε άλλο αγώνα των πρωταθλημάτων αυτών των χωρών…Που σημαίνει ότι, όχι η περίφημη «θεσσαλική συνείδηση» αν είχε υπόσταση, αλλά ακόμα κι αν Λάρισα και Βόλος γινόταν (μέσω του προαστιακού, ας πούμε) μια πόλη, το κλασικό ντέρμπυ ΑΕΛ – Ολυμπιακού Βόλου, ακόμη και αν ήταν μια αναμέτρηση μεταξύ Τούρκων, Τσέχων, Σλοβάκων και Αργεντινών μισθοφόρων, δεν θα σταματούσε να ήταν μια αφορμή για να «ανοίγουν» κεφάλια στις κερκίδες…
ΑΛΛΩΣΤΕ, τίποτα δεν μας βεβαιώνει ότι τα κεφάλια που «ανοίγουν» σ’ αυτά τα ντέρμπυ είναι γεμάτα…Γιατί, αν ήταν γεμάτα, θα επεξεργάζονταν τα μηνύματα που εκπέμπουν από τις εκπομπές τους οι ανεγκέφαλοι επαγγελματίες ανιματέρ που εμπορεύονται τον οπαδισμό από τις γνωστές εκπομπές της τηλοψίας και των ερτζιανών…Αυτοί είναι το πρόβλημα δυστυχώς κι εμείς που τους ανεχόμαστε στο όνομα της τηλεθέασης ή της ακροαματικότητας…Αν κι εδώ που τα λέμε: οι περισσότεροι πλάκα κάνουμε με τον εν λόγω οπαδισμό και τους φορείς του, καθώς τον βλέπουμε εν τη γελοιότητί του να εξελίσσεται απροκάλυπτος στη μικρή μας οθόνη…

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Μια σαλάτα και δύο πιατέλες στα τέσσερα!

ΣΕ ΜΙΑ συνέντευξη του στον δημοσιογράφο Στάθη Τσαγκαρουσιάνο ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος, όταν ερωτάται αν είναι «υπερβολικός» σε κάτι που απάντησε σε προηγούμενη ερώτηση, αγανακτεί: “και ποιος σας είπε ότι υπέγραψα συμβόλαιο με την μετριοπάθεια”;
ΓΕΝΙΚΩΣ στην Ελλάδα, ουδείς έχει υπογράψει συμβόλαιο με την μετριοπάθεια… Γι’ αυτό και η υπερβολή χαρακτηρίζει κάθε μας θέση απέναντι σ’ οτιδήποτε συμβαίνει… Δείτε τι συμβαίνει με την κρίση: η καταστροφολογία είναι σαφώς μεγαλύτερη από την καταστροφή…
ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ εβδομάδα δημοσιοποιήθηκαν τα αποτελέσματα μιας έρευνας της εταιρίας Nielsen, που καταγράφει τις αλλαγές στις καταναλωτικές μας συνήθειες αφ’ ότου λειτουργούμε υπό τις πιεστικές συνθήκες της οικονομικής κρίσεως. Σύμφωνα μ’ αυτή:
• Το χαμηλότερο επίπεδο εδώ και επτά χρόνια αγγίζει η αυτοπεποίθηση των καταναλωτών σε παγκόσμιο επίπεδο
• Οι καταναλωτές σε παγκόσμιο επίσης επίπεδο, ξοδεύουν χρήματα μόνο για τα βασικά…
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ τώρα, αυτή η παγκόσμια τάση εξειδικεύεται ως εξής:
• ποσοστό 81% των ελλήνων έχει μειώσει τις δαπάνες για ένδυση και υπόδηση
• ποσοστό 80% δαπανά λιγότερα για διασκέδαση εκτός σπιτιού και
• ποσοστό 64% έχει στραφεί σε φθηνότερα προϊόντα, ώστε να καταφέρει να ισορροπήσει της μείωση της αγοραστικής του δύναμης.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ολ’ αυτά …Ότι δεν ζούμε στα όρια της φτώχειας, όπως ισχυριζόμαστε όλοι…Η μεγάλη πλειοψηφία των ελληνικού λαού προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα που δημιούργησε η κρίση, μειώνοντας απλώς τα ποσά που ξόδευε για ρούχα και παπούτσια, περιορίζοντας τη διασκέδαση του και τα περιττά. Επιπλέον, το ότι έχουμε στραφεί σε φθηνότερα προϊόντα δεν είναι και προς θάνατον δα, αλλά μια κίνηση που διορθώνει την επιπολαιότητα με την οποία ψωνίζαμε όλοι μας πριν την κρίση…
Η ΕΡΕΥΝΑ της Nielsen δημοσιεύτηκε στον ελληνικό τύπο για να τεκμηριώσει αυτό που όλοι ήδη προσλαμβάνουμε ως σύμπτωμα της κρίσης: ότι δηλαδή μπήκαμε για τα καλά «στην περιοχή της δυστυχίας»… Μια εφημερίδα, η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της Θεσσαλονίκης, τιτλοφόρησε το σχετικό ρεπορτάζ «Μια σαλάτα και δύο πιατέλες στα τέσσερα», που παραπέμπει ευθέως σε… πείνα!.. Ιδού πως περιγράφει στο ρεπορτάζ της εφημερίδας την κατάσταση η πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εστίασης – Διασκέδασης Νίκη Κωνσταντίνου: «Κάποτε τα πιάτα γέμιζαν όλο το τραπέζι και χρησιμοποιούσαμε και βοηθητικό. Σήμερα παραγγέλνουν μια σαλάτα και δύο πιατέλες στα τέσσερα»!..
ΑΝ η έμφαση δοθεί στο «κάποτε», καταλαβαίνει κανείς και γιατί φαλιρίσαμε και γιατί γεμίσαμε χοληστερίνη: τα πιάτα γέμιζαν το τραπέζι και χρησιμοποιούσαμε και βοηθητικό!..
ΑΝ η έμφαση δοθεί στο «σήμερα», αναρωτιέται κανείς αν τα όρια της φτώχειας είναι μια σαλάτα και δύο πιατέλες στα τέσσερα, όχι στο σπίτι, αλλά σε εστιατόριο ή ταβέρνα!..
ΣΙΓΟΥΡΑ, συνιστά αλλαγή ηθών αυτό που ζούμε σήμερα, αλλά όχι στο βαθμό που περιγράφουν οι επαγγελματίες κόλακες του ελληνικού λαού (μήντια, συνδικαλιστές και πολιτικοί)… Αυτό που ονομάζουμε φτώχεια ή σκληρή λιτότητα στην Ελλάδα, για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους είναι η περιγραφή του αρχαιοελληνικού «μέτρου». Μην ξεχνάμε ότι αυτοί αγόραζαν πάντα μια φέτα καρπούζι από τον μανάβη κι εμείς τους κοροϊδεύαμε… Κι ενώ η κρίση τους αναγκάζει τώρα να επανεξετάσουν κι αυτή τους τη λιτή συνήθεια ακόμα (η έρευνα της Nielsen περιγράφει τον περιορισμό των δαπανών ως παγκόσμια τάση) εμείς γκρινιάζουμε γιατί από εκεί που γεμίζαμε δύο τραπέζια χοληστερόλης, αναγκαζόμαστε να τη βγάλουμε με μια (μόνο!) σαλάτα και δύο πιατέλες!!!
Έλεος…