Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΖΩΗΣ

ΤΩΡΑ που η υπόθεση SIEMENS λειτουργεί ως καταλύτης της πολιτικής ζωής του τόπου, καλό είναι να θυμηθούμε ότι αυτός που ανέδειξε τη δυσοσμία του σκανδάλου ήταν ο Τύπος. Οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε, καθώς τον καταγγέλλουμε για μύρια όσα και τον θεωρούμε υπαίτιο για ό,τι στραβό και σάπιο χαρακτηρίζει τον δημόσιο βίο της χώρας (χωρίς να έχουμε πάντα άδικο). Πλην όμως, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι, όταν μόνο οι Γερμανοί ασχολούνταν με το σκάνδαλο (πριν από δύο χρόνια) δύο δημοσιογράφοι, δύο διαφορετικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, η Αριστέα Μπουγάτσου της «Ελευθεροτυπίας» και ο Τάσος Τέλογλου του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ και της «Καθημερινής» με την ενθάρρυνση των εκδοτών τους ασχολούνταν επισταμένα με αυτό μόνο το θέμα και κατάφεραν να το καταστήσουν κυρίαρχο της πολιτικής μας ζωής!.. Όπως δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι οφείλουμε την αποκάλυψη του σκανδάλου του Βατοπεδίου σε ένα άλλο ΜΜΕ, τον ALPHA που (ανεξαρτήτως των κινήτρων για τα οποία το έκανε) έψαξε εκεί όπου κανείς δεν τολμούσε κι ανέδειξε ένα θέμα που δεν θα το παίρναμε καν είδηση χωρίς τη δημοσιογραφική έρευνα…
Η ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ γίνεται για να υπογραμμισθεί το γεγονός ότι οι γενικεύσεις που μηδενίζουν κάθε επαινετική προσπάθεια σε αυτόν τον τόπο δεν βοηθούν στην ορθή «ανάγνωση» της πραγματικότητας. Υπάρχουν και ΜΜΕ που λειτουργούν πέραν του πλαισίου της λεγόμενης διαπλοκής. Υπάρχουν και δημοσιογράφοι που «δεν κρύβουν λόγια»… Υπάρχουν και μηντιάρχες που και ενθαρρύνουν τη δημοσιογραφική έρευνα και τη χρηματοδοτούν: «είμαι τυχερός γιατί σχεδόν δύο χρόνια τώρα το Μέσο στο οποίο δουλεύω μου έδωσε τη δυνατότητα να ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με την υπόθεση SIEMENS» μας έλεγε τις προάλλες ο Τάσος Τέλογλου.
ΜΕ ΤΗΝ ίδια γενναιοδωρία οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που σέβονται τη δουλειά τους, εφοριακοί που δεν χρηματίζονται, καθηγητές που τιμούν το λειτούργημα τους, αστυνομικοί που σέβονται τα δικαιώματα του πολίτη, πολιτικοί που δεν είναι Μαντέληδες και γιατροί για τους οποίους θα ήταν περήφανος ο Ιπποκράτης. Ειδικά οι τελευταίοι (οι γιατροί δηλαδή) και η σχέση τους με την κοινωνία (μια σχέση αγάπης – μίσους) είναι το καλύτερο παράδειγμα για να αναζητήσει κανείς το πώς διαμορφώνονται οι σχέσεις ανάμεσα σε ορισμένες επαγγελματικές κατηγορίες και τους πολίτες. Κι αυτό γιατί καθημερινά ο Τύπος δημοσιεύει δεκάδες (επί πληρωμή μάλιστα) «ευχαριστήρια» που απευθύνονται σε γιατρούς δημοσίων νοσοκομείων και νοσηλευτικό προσωπικό, χρειάζεται μια μόνο καταγγελία για φακελάκι ώστε να γείρει τη ζυγαριά των εντυπώσεων προς την αρνητική πλευρά.
ΚΑΤΙ ανάλογο συμβαίνει και με τη δημοσιογραφία. Ο καθένας από εμάς γνωρίζει ότι ενώ στον Τύπο κατά βάση οφείλεται η αποκάλυψη των κρυφών και δύσοσμων πλευρών της πολιτικής μας ζωής, (από την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά μέχρι σήμερα) την ίδια στιγμή, αυτός, ο ίδιος Τύπος «χρεώνεται» τη δήθεν συγκάλυψη της διαπλοκής εξ αιτίας της συμμετοχής του σε αυτή… Το διαπιστώνει κανείς βλέποντας την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου που «αποδελτιώνει» επιλεκτικά τα σχόλια και τα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών δελτίων και εκπομπών: Δείχνει πχ πρώτα ένα απόσπασμα από τηλεοπτικό ρεπορτάζ του Τέλογλου για τη SIEMENS που αποκαλύπτει την κλεψιά και στη συνέχεια κάποιον σχολιαστή άλλου καναλιού που προσπαθεί να υποβαθμίσει την αξία της κλεψιάς ή να τη συμψηφίσει με άλλη… Κι αντί να συμπεράνει ο εθνικός μας σατυρικός καλλιτέχνης ότι το πρώτο απόσπασμα είναι δείγμα καλής τηλεοπτικής δημοσιογραφίας και το δεύτερο δείγμα κακής τηλεοπτικής δημοσιογραφίας καταλήγει στον αφορισμό: «τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι μας τα κρύβουν κυρία μου»…!!!
ΔΕΝ τολμώ να ισχυριστώ ότι στην πλειοψηφία τους ΜΜΕ και δημοσιογράφοι κάνουν καλά τη δουλειά τους (αν είχε άδικο ο Λαζόπουλος δεν θα τον τιμούσαμε με τέτοια τηλεθέαση) αλλά, ότι πιο δίκαιο είναι βλέπουμε την καλή και την κακή πλευρά της δημοσιογραφίας που συνυπάρχει σε μια γενικώς κακή τηλεόραση ή σε έναν γενικώς αναξιόπιστο Τύπο… Κι αυτό γιατί, στο «σημείο μηδέν» που βρισκόμαστε έχουμε ανάγκη την ελπίδα αν θέλουμε να πιστεύουμε σε ένα καλύτερο αύριο… Κι όπως έδειξε η αποκάλυψη της υπόθεσης SIEMENS από τον Τύπο, η ελπίδα δεν εξέλειπε τελείως…

8 σχόλια:

  1. -Παππού,παππού...
    Ο κυρ-Μανώλης βγήκε στη βεράντα του σπιτιού του και το σκαμμένο πρόσωπό του έλαμψε μόλις είδε το εγγονάκι του.
    Ξωμάχος της ζωής,τώρα πλέον η μόνη του χαρά ήταν τα εγγονάκια του.
    Το αγκάλιασε με λαχτάρα.Το παιδί τον κοίταξε σοβαρά.
    -Πότε θα μου πάρεις το ποδήλατο που μου υποσχέθηκες;
    Βούρκωσε ο κυρ-Μανώλης.Τον πήρε το παράπονο.Τόσα χρόνια δουλειάς και να δυσκολεύεται να πάρει ένα δωράκι στο εγγονάκι του.
    Αδικη ζωή...
    Την άλλη μέρα πήγε στον πρόεδρο να τον παρακαλέσει να τον βάλει κάπου να έχει ένα συμπληρωματικό εισόδημα,κάτι λίγα τουλάχιστον,να μπορεί να κάνει ένα δώρο στα εγγονάκια του.
    Ο Πρόεδρος τον κοίταξε με κατανόηση.
    -Δυσκολεύεσαι ε;
    -Αστα πρόεδρε.Δράμα.Ούτε 6.000 € το μήνα δεν βγάζω απ' τις συντάξεις και δύσκολα τα φέρνω βόλτα.
    Ο Πρόεδρος κούνησε το κεφάλι με κατανόηση.
    -Τα ξέρω Μανώλη μου.Χθες η γυναίκα μου μου'λεγε ότι το φουα-γκρα πήρε 20% επάνω.Πως να επιβιώσεις...
    Εμειναν για λίγο σκεφτικοί.
    -Λοιπόν,είπε αποφασιστικά ο πρόεδρος,θα σε βάλω υπάλληλο στη Βουλή να συμπληρώσεις το εισόδημά σου...Γιατί σε καταλαβαίνω απόλυτα:Με τις ψωροσυντάξεις του Ευρωβουλευτή και του δημοσιογράφου πως να μπορέσεις να ζήσεις αξιοπρεπώς;
    Σηκώθηκε ο κυρ-Μανώλης και τον ευχαρίστησε με την ευγνωμοσύνη ζωγραφισμένη στο προσωπό του.Ο πρόεδρος τον συνόδεψε ως την πόρτα.
    -Μην με ευχαριστείς,του είπε.Η Πατρίδα πάντα θα χρωστά στον Μανώλη Μαυρομάτη γι'αυτά που έχει προσφέρει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς, ο Τέλογλου και η Μπουγάτσου είναι σταγόνες στον ωκεανό. Αντί να είναι ο κανόνας είναι η εξαίρεση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σε σχέση με όσα γράφετε πιο πάνω θα ήθελα να σας συστήσω δύο ακόμη αναρτήσεις πολύ γνωστών δημοσιογράφων :
    - Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της Δημοσιογραφίας του Σταύρου Θεοδωράκη στο Protagon.gr και
    -Η δημοσιογραφία και η συντεχνιακή λογική του Προκόπη Δούκα στο Prokopisdoukas.blogspot.com.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξέρετε, διαβάζοντας το κείμενό σας μου άφησε την εντύπωση πως θα πρέπει τα αυτονόητα, πια στην εποχή που ζούμε να τα επαινούμε. Κι εκεί είναι το πρόβλημα. Γιατί για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο σημαίνει πως κανόνας δεν είναι ότι κάποιος υπηρετεί και εργάζεται στο πόστο που εκείνος επέλεξε, με τον καλύτερο τρόπο για κείνον και το γενικό σύνολο, αλλά το αντίθετο. Πως έφτασε λοιπόν ο λαός να κατακρίνει; Από τους ίδιους δημοσιογράφους. Που αναδεικνύουν ένα σκάνδαλο ή παρατυπία που προβαίνει ένας επαγγελματίας, όπως - πάντως όχι στη σωστή του διάσταση- εκείνοι νομίζουν πως θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον του τηλεθεατή. Ο οποίος όσο μεγαλύτερα σκάνδαλα ακούει τόσο πιο πολύ εθίζεται και ζητάει μεγαλύτερα και περισσότερα. Για να βάλει στο παιχνίδι πάλι το δημοσιογράφο και τον καναλάρχη. Οπότε; Φαύλος κύκλος;;;
    Αν δούμε όμως τα κανάλια της Ελλάδας, που όλοι γνωρίζουμε τι γίνεται , πλειοψηφούν τα θαρραλέα μέσα και οι τίμιοι δημοσιογράφοι; Λόγο της πλειοψηφίας λοιπόν γενικεύεται κάτι.
    Κι απ’ την άλλη δεν είμαι καθόλου πιπισμένη πως οι αποκαλύψεις γίνονται αμερόληπτα και από όποιο χώρο κι αν συμβούν σκάνδαλα, αυτά θα αποκαλύπτουν , όχι πάντα με συγκάλυψη από τη μεριά του δημοσιογράφου αλλά του μέσου που εκείνος δουλεύει.
    Και φυσικά υπάρχουν τίμιοι υπάλληλοι του κράτους. Θα μπορούσε να μην υπάρχουν; Αλλά τελικά όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Τι συνολικά προσφέρει ένας κλάδος; Η προσφορά μέσο την εργασίας δίνει αποτελέσματα. Όταν δεν υπάρχει προσφορά άρα δεν εργάζονται όπως πρέπει οι υπάλληλοι. Άρα δεν υπάρχουν αποτελέσματα. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος.
    Στο θέμα media είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Είναι γνωστό σε όλους πως η ενημέρωση μέσο της τηλεόρασης και γενικά η δημοσιογραφία πια θεωρείται Τέταρτη εξουσία. Ε μάλλον αυτός ο τίτλος τα λέει όλα.
    Φυσικά δεν είναι σωστό να γενικεύεις. Προσωπικά, φοβάμαι πολύ τις γενικεύσεις και τον όχλο που τα παίρνει όλα με ένα δεδομένο αδιακρίτως και αδίκως. Αλλά ξαναλέω στη εποχή που ζούμε πρέπει να μην είμαστε ούτε αφελείς μα ούτε και καχύποπτοι. Τελικά να υπάρχει ορθή κρίση και όχι εμπάθεια. Αλλά και όλοι να προσπαθήσουμε να βάλουμε και λίγη τιμιότητα σε ότι καταγινόμαστε!
    ΥΓ Όσο για την άποψή μου περί δημοσιογραφίας…θα μου επιτρέψετε να αφήσω εδώ ένα παλιότερο δικό μου άρθρο
    http://cathrinblogger.pblogs.gr/2008/07/peri-dhmosiografias.html
    Ευχαριστώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. δυστυχώς αγαπητέ αντρέα είναι από τις λίγες φορές που θα διαφωνήσω μαζί σου....δεν μπορούμε εύκολα να δώσουμε συγχαρητήρια στο τύπο για τις διάφορες αποκαλύψεις σκανδάλων που κάνει κατά καιρούς... και αυτό γιατί πρέπει να δούμε και την πραγματικότητα... ο τύπος στη συντρηπτική του πλειοψηφία κάνει τις αποκαλύψεις, όχι για να προστατέψει το 'κοινό καλό' αλλά για να χτυπήσει τον αντίπαλο...
    οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα....

    δεν θα δώσω συγχαρητήρια στη γάτα επειδή έπιασε τα ποντίκια στην αποθήκη μου... δεν το έκανε επειδή με αγαπάει αλλά επειδή πείνασε και έπρεπε να φάει... αν πηγαίνω κάθε μέρα και την ταΐζω να είσαι σίγουρος ότι δεν θα πιάσει κανένα ποντίκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αφου οι πολιτικοι ασχολούνται κατ' αποκλειστικότητα με τη δουλεια των δημοσιογράφων, δηλαδή το επικοινωνιακό μέρος της πολιτικής ζωής πρέπει να ελπίζουμε σε δημοσιογράφους που κάνουν τη δουλεια των πολιτικών, δηλαδη τον έλεγχο. Ελπίζουμε... Και ξέρετε ποιος πεθαίνει τελευταίος. Οχι η ελπίδα, ο Μητσοτάκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΄Οοοχι αγαπητέ David,
    η γάτα, από τη φύση της, ακόμη και αν είναι ταϊσμένη θα το πιάσει το ποντίκι, θα παίξει μαζί του, θα το βασανίσει αλλά σαν ταϊσμένη δεν θα το φάει. Θα το παρατήσει.
    ΄Ετσι και ο δημοσιογράφος, από τη φύση του θα το πιάσει το θέμα του αλλά όταν είναι ταϊσμένος και μάλιστα καλά δεν καίγεται να το δημοσιοποιήσει. Απλώς το παρατάει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θα ήθελα να καταχραστώ της φιλοξενίας σας και να γράψω ένα σχόλιο σχετικά με πρόσφατο πολιτικό θέμα.
    Επειδή πολλά έχουν ακουστεί για την γκάφα του διερμηνέα στο υπουργείο σχετικά με την μετάφραση της λέξης cabinet, θα ήθελα να δούμε κάπως ευρύτερα το ευαίσθητο αυτό θέμα.
    Ας δούμε λοιπόν το ψυχολογικό προφίλ του ανθρώπου που έκανε την μετάφραση.
    1.Μεγάλωσε και γαλουχήθηκε σε μια οικογένεια(πιθανότατα),και σε μια κοινωνία(σίγουρα) που έχει σαν μοτο την παροιμία "δούλεψε να φας και κλέψε να 'χεις".
    2.Ακουγε επί χρόνια από τον κοινωνικό του περίγυρο(απ' την Ελληνική κοινωνία γενικότερα)να εκθειάζονται οι πάσης φύσεως απατεώνες,τα λαμόγια δηλαδή.
    3.Ζει στην πιο διεφθαρμένη χώρα στην Ευρώπη.
    4.Σε μια χώρα όπου το μεγαλύτερο προσόν ενός ανθρώπου είναι το "μέσον", οι γνωριμίες που έχει και βέβαια η ικανότητα να κλέβει αποτελεσματικά και ατιμώρητα το κράτος.
    Γνωρίζοντας όλα αυτά θα ήθελα να αναρωτηθείτε, που θέλατε να πάει το μυαλό του παιδιού αυτού όταν στην διπλή επεξήγηση της λέξης cabinet υπάρχουν δύο ερμηνείες:Αυτήν του Υπουργού,και αυτήν του Μαραγκού.
    Εγώ πάντως τον κατανοώ απόλυτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΔΙΑΒΑΖΩ ΟΛΑ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.