Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Ποιον τρομάζει η σύνταξη στα 67;




ΤΟ 1999 όταν η κυβέρνηση Σημίτη αποπειράθηκε να εκσυγχρονίσει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων βγήκε στους δρόμους και εμπόδισε κάθε προγραμματισμένη αλλαγή. Ήταν «μια μεγάλη νίκη του λαϊκού κινήματος» (όπως χαρακτηρίστηκε τότε) που την πληρώνουμε όλοι σήμερα πολύ ακριβά…

ΣΤΗΝ απεργιακή εκείνη κινητοποίηση συμμετείχαμε κι οι δημοσιογράφοι…Ήταν, αν θυμάμαι καλά, η πρώτη απεργία στον Τύπο μετά από πολλά χρόνια και οι συνδικαλιστικοί μας εκπρόσωποι φρόντισαν προληπτικά να διασφαλίσουν την επιτυχία της…

- Θ’ απεργήσεις; με ρώτησε τότε ένας συνάδελφος…

- Το σκέφτομαι, του απάντησα…Και μάλλον δεν θ’ απεργήσω, συνέχισα…

- Δεν θα απεργήσεις; εξεμάνη…Το ξέρεις ότι μπορεί να δουλεύουμε ως τα 60; Η αύξηση των ορίων ηλικίας ήταν το «σημείο αιχμής» σ’ εκείνη την κινητοποίηση…

- Δεν με πειράζει να δουλεύω ως τα εξήντα, του είπα…Απ’ το να κάθομαι στην πολυθρόνα και να βλέπω Αυτιά στην τηλεόραση, χίλιες φορές καλύτερα να δουλεύω…

- Σε βρίσκω λάθος, μου είπε…Κανονικά θάπρεπε να είσαι «μπροστάρης» στον αγώνα…Να συμβάλλεις με τον τρόπο σου να μην «περάσει» αυτό το έκτρωμα που βολεύει την εργοδοσία…

ΑΠΗΡΓΗΣΑ τελικώς…Για τους γνωστούς λόγους… Μόνο και μόνο δηλαδή, για να μη στιγματιστώ ως απεργοσπάστης…Ως δημοσιογράφος όμως, δεν υπερασπίστηκα τα αιτήματα του κλάδου μου…Θεώρησα ντροπή να είμαι λίγο πάνω από τα σαράντα και να διεκδικώ σύνταξη στα 58, όταν ο εκδότης της «Ελευθερίας» τότε, διήνυε την έβδομη δεκαετία της ζωής του και ήταν στο γραφείο του εννιά το πρωί με εννιά το βράδυ, επτά μάλιστα ημέρες την εβδομάδα!...

ΘΥΜΗΘΗΚΑ αυτό το περιστατικό τώρα, που η συζήτηση για την αύξηση των ορίων ηλικίας από τα 65 στα 66 ή στα 67 «απειλεί» και πάλι το περίφημο «λαϊκό κίνημα»…Και δεν είναι η μόνη απειλή η αύξηση αυτή, καθώς η τρόικα θέτει και ζήτημα κατάργησης του πενθημέρου... «Επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα» χαρακτηρίζουν πιθανή αποδοχή των συγκεκριμένων αιτημάτων της τρόικας, οι συνδικαλιστές…

Ε ΛΟΙΠΟΝ, δεν είναι…Πρώτον γιατί ο μεσαίωνας δεν διήρκησε ως το 1980 που καθιερώθηκε το πενθήμερο!... Kαι δεύτερον, γιατί δεν νομίζω ότι ζούμε στο μεσαίωνα όσοι δουλεύουμε έξι (και πολλές φορές επτά) ημέρες την εβδομάδα εδώ και χρόνια: δημοσιογράφοι, έμποροι, ελεύθεροι επαγγελματίες (ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, μηχανικοί, κομμώτριες, κομμωτές), ιδιοκτήτες εστιατορίων, καφέ μπαρ, κοσμικών κέντρων, τραγουδιστές, ηθοποιοί, παρκαδόροι, νοσηλευτές και νοσηλεύτριες των ιδιωτικών νοσοκομείων, ιδιώτες γιατροί (έχει ωράριο ο μαιευτήρας;), ιδιοκτήτες περιπτέρων, ταξιτζήδες, σερβιτόροι, μπάρμαν, ξενοδοχοϋπάλληλοι και για να μη σας κουράζω, όλοι σχεδόν οι απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα…Ούτε ζουν στον μεσαίωνα, εκείνοι που απολαμβάνουν το πενθήμερο ως δημόσιοι υπάλληλοι και επιδίδονται στο «κυνήγι του χρήματος» ως ιδιώτες: οι καθηγητές π.χ. που παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα τρέχοντας από σπίτι σε σπίτι, τις καθημερινές εκτός ωραρίου και τα σαββατοκύριακα ή οι δημόσιοι υπάλληλοι που διευθύνουν επιχειρήσεις που λειτουργούν στο όνομα της γυναίκας τους…Η αγορά βλέπετε έχει τους δικούς της νόμους…

ΟΠΩΣ συνήθως συμβαίνει σ΄ αυτή τη χώρα που κυριαρχεί το στοιχείο της υπερβολής, την «επιστροφή στον μεσαίωνα» επικαλούνται αυτοί που θα επηρεαστούν ελάχιστα έως καθόλου από τη «δραματική» αλλαγή: οι συνδικαλιστές που έτσι κι αλλιώς δεν δουλεύουν ούτε πενθήμερο (θα τους συναντήσετε στην Πανός, το Εργατικό Κέντρο, στην Πατρόκλου και στα κανάλια πρωί, μεσημέρι και βράδυ) κι οι δημόσιοι υπάλληλοι που βλέπουν να απειλείται το Σάββατό τους….Οι τελευταίοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σ’ εκείνους που ανήκουν στο «χρήσιμο δημόσιο» (αστυνομικοί, πυροσβέστες, γιατροί, εφοριακοί, νοσηλευτές κ.λ.π.) και που πράγματι θα επιβαρυνθούν εάν ισχύσει το εξαήμερο και σ’ εκείνους που ανήκουν στο «άχρηστο δημόσιο» και στήνονται μπροστά σε έναν υπολογιστή και περιμένουν να τελειώσει το ωράριο τους παίζοντας πασιέντζες…Αν – τώρα που απομακρύνεται το ενδεχόμενο απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων – το έμψυχο δυναμικό του «αχρήστου δημοσίου» αναλάβει την εξυπηρέτηση των πολιτών την έκτη ημέρα (π.χ. Σάββατο) θα έχουμε το εξής αποτέλεσμα: και το χρήσιμο δημόσιο δεν θα επιβαρυνθεί περαιτέρω και το ίδιο το άχρηστο θα αρχίσει σταδιακά τη διαδικασία απεξάρτησης από τις πασιέντζες…Καθόλου άσχημα, γιατί αν συνταξιοδοτηθεί στα 65 θα πέσει σε κατάθλιψη, καθώς δεν θα μπορεί πλέον να στοιχίζει τα «σπαθιά» και τις «κούπες» στο σπίτι!…

Υ.Γ. Στη στιχομυθία με τον συνάδελφο, για το αφεντικό που στα εβδομήντα του καθόταν εννιά το πρωί με εννιά το βράδυ στην εφημερίδα, το ατράνταχτο ελληνικό επιχείρημα ήταν: «κι εγώ αν έβγαζα εκατομμύρια, εννιά το πρωί με εννιά το βράδυ στη δουλειά θα ήμουν»!…Με τη διαφορά όμως, ότι ουδείς αναρωτήθηκε αν «κάθεσαι στη δουλειά τόσες ώρες, γιατί βγάζεις εκατομμύρια» ή «αν βγάζεις εκατομμύρια, γιατί κάθεσαι τόσες ώρες στη δουλειά»!…Επιπλέον, η αγάπη για τη δουλειά δεν συναρτάται μόνο με το ύψος των αποδοχών, αλλά και με την αγάπη σου γι’ αυτή…Αν είσαι βιομηχανικός εργάτης ή οικοδόμος βεβαίως, αλλάζει…Αλλά όλοι τελικά πίσω απ’ τον οικοδόμο κρυβόμαστε…

*Δημοσιεύτηκε στην "Ελευθερία 15/9/2012

1 σχόλιο:

  1. Από σίγουρη πηγή μέσα απ' το υπουργείο οικονομικών (ο μπατζανάκης της κουνιάδας του καφετζή στο μέγαρο των οικονομικών είναι φίλος μου) έμαθα ότι το υπουργείο προσανατολίζεται, προκειμένου να μην απολύσει κάποιον δημ. υπάλληλο, να προβεί στα εξής ισοδύναμα μέτρα:
    -Αύξηση ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση στα 77 έτη
    -Απαραίτητα ένσημα για την βασική σύνταξη τα 8999.
    -Θέσπιση ενός νέου θεσμού αυτόν του Δημόσιου Κωλομπαρά. Αυτός θα προσλαμβάνεται από το υπουργείο για να "περιποιείται" αυτούς του ιδ. τομέα (εργαζόμενους και επιχειρηματίες) που οφείλουν στην εφορία ποσά πάνω από 1000 ευρώ. Εάν ο υπόχρεος οφειλέτης μετά από κάποιες επισκέψεις του Δημόσιου αυτού λειτουργού εξακολουθήσει να μην πληρώνει το χρέος του στην εφορία (ή αρχίζει να του αρέσει) θα απειλείται με απέλαση.
    Όταν ο οφειλέτης είναι ομοφυλόφιλος τότε θα παρακάμπτεται η επίσκεψη του Δημ. Λειτουργού και θα απελαύνεται αυτόματα.
    Εδώ να τονίσω ότι ο Λειτουργός θα προσλαμβάνεται αμισθί, επειδή-κατά κάποιον τρόπο- θα εξασκεί και το χόμπι του χωρίς να χρειαστεί να πληρώνει. Σκέψεις γίνονται να του χορηγείται κάποιο επίδομα αποδοτικότητας, που να έχει βέβαια άμεση σχέση με τον αριθμό των επισκέψεων που κάνει στους οφειλέτες της εφορίας. Βέβαια, θα καλύπτονται πλήρως τα οδοιπορικά τους και θα δικαιολογείται ένα κονδύλι για την αγορά βιταμινών.
    Επίσης εκφράζονται απόψεις από τους ιθύνοντες του υπουργείου, ο Δημόσιος αυτός Λειτουργός μετά την παρέλευση κάποιων ετών να δικαιούται μια τιμητική σύνταξη για τις υπηρεσίες που προσέφερε στο κράτος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΔΙΑΒΑΖΩ ΟΛΑ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.