ΕΝΑ από τα χαρακτηριστικά της κρίσης είναι ότι έχει «απελευθερώσει» πολλές φωνές…Έχει αποενοχοποιήσει τα άκρα (η «Χρυσή Αυγή» ας πούμε, ετοιμάζεται να λανσάρει τη «σβάστικα» στη Βουλή, ενώ ουκ ολίγοι, επικροτούν τον ακτιβισμό των αντιεξουσιαστών που σπάζουν βιτρίνες και καίνε κτίρια) και έκανε περισσότερο σκληρές τις αντιπαραθέσεις στο πλαίσιο του δημοσίου λόγου…Δεν υπάρχουν αναστολές πλέον και «φκιασιδώματα»: η Αριστερά αποκαλείται ευθέως «σταλινική» από θεσμικούς παράγοντες κι οι υποστηρικτές του μνημονίου «μειοδότες» και «πουλημένοι» κατάμουτρα!
ΜΕΣΑ σ’ αυτό το σκηνικό, είναι πολύ λογικό κάποιοι να χειροκροτούν τους μαθητές που παρελαύνοντες «μουντζώνουν» αυτούς που οι πατεράδες τους θεοποίησαν…Αν και θάπρεπε να μουντζώνουν τους πατεράδες τους που περιφέρονταν με τα πούλμαν από πλατεία σε πλατεία για να χειροκροτούν αυτούς που τους «δούλευαν» (και το γνώριζαν!), η ένδειξη ασέβειας προς τους επισήμους εκ μέρους τους συνιστά «αντιστασιακή πράξη» …Μάλιστα, συχνά γίνεται τη υποδείξει των δασκάλων…
Σ’ ΕΝΑ άρθρο του στην «Καθημερινή» τον περασμένο Οκτώβριο, ο συγγραφέας της «Αδιαχώρητης Κοινωνίας» Βασίλης Καραποστόλης καλούσε τους δασκάλους να κρατήσουν τους μαθητές τους μακριά από την κρίση…Ν’ αποφύγουν να μεταφέρουν την δυσαρέσκεια τους για όσα περνούν οι ίδιοι στις ευαίσθητες ψυχές των νέων και να πάρουν οι ίδιοι δύναμη από την αισιοδοξία των παιδιών, αντί να φωλιάσουν στις ψυχές τους το μίσος που αύριο – μεθαύριο (όταν ενηλικιωθούν) κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ποιον τρόπο θα εκφρασθεί…Ψιλά γράμματα αυτά για πολλούς από τους σύγχρονους δασκάλους: «ελιτίστικά», «κουλτουριάρικα», «συντηρητικά»…Ας σκεφθούν όμως: ο πιτσιρικάς που επιβραβεύεται γιατί μουντζώνει, που γίνεται ήρωας για την ασέβεια του κι η μούντζα του γίνεται λάβαρο του αγώνα, πως θα σταθεί αύριο απέναντι σ’ έναν στριφνό ή και άδικο πανεπιστημιακό δάσκαλο; Ποια θα είναι η συμπεριφορά του απέναντι σ’ έναν κακό προϊστάμενο όταν μπει στην αγορά εργασίας; Πως θ’ αντιμετωπίσει τους μεγάλους (και εν πολλοίς αναγκαίους) συμβιβασμούς της ζωής; Στο γάμο, στη συμβίωση, στη συγκατοίκηση;
Η «ΑΝΥΠΑΚΟΗ» κι η «απειθαρχία» από σύνθημα της Αριστεράς (η οποία πάντως τιμωρεί αυστηρά όσα από τα στελέχη της, τις εφαρμόζουν κατά της επίσημης κομματικής «γραμμής») εξελίσσονται σε «αξίες» της ελληνικής κοινωνίας…Της ίδιας κοινωνίας που, κάποτε επιβράβευε τους νέους όταν σέβονταν τους κώδικες της αστικής ευγένειας και σηκωνόντουσαν στο λεωφορείο για να καθίσει ο ηλικιωμένος ή αντιμετώπιζαν τον μεγαλύτερο με τον δέοντα σεβασμό και του μιλούσαν μόνο στον πληθυντικό…
ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΑ ολ’ αυτά, θα πει η, κατά Τζούμα, «κουρελαρία της αγαρμποσύνης»…Αλλά, θυμάμαι πάντα τον αφορισμό του Ιονέσκο όταν στην Γαλλία είχε γίνει μια απόπειρα να καταργηθούν τα «δύσκολα» (για τους νεαρούς γάλλους) της ορθογραφίας τους, τα διάφορα αξάν σιρκονφλεξ και αξάν γκράβ, κάτι σαν τους δικούς μας τόνους και τα πνεύματα…«Μη τα καταργείτε» είπε…«Η ορθογραφία είναι η πρώτη απόπειρα στη ζωή του νέου ανθρώπου να μάθει να λειτουργεί με κανόνες»!…
ΤΗΝ ΩΡΑ που γράφονται αυτές οι γραμμές αγνοώ πόσοι μαθητές γύρισαν το κεφάλι στους επισήμους (αν υπήρξαν επίσημοι) και πόσοι τους «μούντζωσαν»…Μπορεί να ήταν πενήντα, εκατό, διακόσιοι…Μπορεί και να ήταν πολλοί περισσότεροι αυτοί που τους χειροκρότησαν την στιγμή της μούντζας…Θα ευχόμουν να μην ήταν κανένας…Αν και είμαι φαν της άποψης του Λάσκαρη ότι το «μαξιλάρωμα» (παλιά οι θεατές πετούσαν μαξιλάρια στους κακούς ηθοποιούς) των ηθοποιών συνέβαλε στην βελτίωσή του ελληνικού θεάτρου, πιστεύω ότι η πολιτική ζωή της χώρας δεν βελτιώνεται με μούντζες…Από της εποχή της ταινίας «υπάρχει και φιλότιμο» των Σακελλάριου – Κωνσταντάρα (1965) χρονολογείται η δια της μούντζας αποδοκιμασία…Και δεν απέδωσε…Η αποδοκιμασία στην κάλπη, μετράει…
Η σκηνή από το Πανεπιστημιακό Ιατρικό κέντρο της "Kolomoura" στην Βόρεια Ιαπωνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλήθος επιστημόνων-ερευνητών είχαν σχεδόν τελειώσει το πρωτοποριακό πείραμα της κατασκευής, για πρώτη φορά στα χρονικά, ενός ανθρώπου 100% τεχνητά κατασκευασμένου. Η προσπάθεια αποσκοπούσε στο να μοιάσει με έναν άνθρωπο σε ποσοστό 70-80%. Προς τον σκοπό τούτο χρησιμοποιήθηκε τεχνολογία αιχμής, ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η ανθρώπινη διανόηση. Πρωτοποριακά υλικά, μέλη από ελαφρό κράμα τιτανίου, υαλουρονικό για τα μάτια και τους ιστούς κ.λ.π
Ο επί κεφαλής της προσπάθειας, καθηγητής Efagatisalamoura σκεφτικός κοιτούσε από μακριά τις τελευταίες ετοιμασίες για το στήσιμο αυτού του επιστημονικού εγχειρήματος. Είχε ξεκινήσει πριν δύο χρόνια αυτή την τιτάνια προσπάθεια και αν πετύχαινε το όνομά του θα γραφόταν με χρυσά γράμματα στις σελίδες της παγκόσμιας διανόησης. Συμπαραστάτη, βοηθό και εμψυχωτή είχε την βοηθό του επιστήμονα "Eka Natimalakia", μια νέα κοπέλα, ικανή με γνώσεις, που είχε αφιερώσει τη ζωή της στην έρευνα στο πλευρό του καθηγητή.
Η μεγάλη μέρα πλησίαζε. Την επόμενη μέρα η παγκόσμια κοινή γνώμη θα έστρεφε τα μάτια της στο εργαστήριο του καθηγητή, στα αποκαλυπτήρια του Πρώτου Τεχνητού Ανθρώπου.
Το βράδυ ο καθηγητής κάλεσε την βοηθό του.
-Εκα, καλή μου η μεγάλη ώρα έφτασε. Αύριο η ανθρωπότητα θα μιλάει για μας. Εγώ θα πάω στο σπίτι μου να ξεκουραστώ λίγο. Είναι όλα έτοιμα. Εκείνο που θέλω από σένα είναι να τοποθετήσεις τον εγκέφαλο στο κρανίο, να κάνεις τις συνδέσεις των νευρώνων και να σκεπάσεις το έκθεμα. Μετά μπορείς κι’ εσύ να πας να ξεκουραστείς, γιατί αύριο είναι η μεγάλη μας μέρα.
Η Εκα κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει. Τόσα χρόνια μαζί με τον καθηγητή ήξερε ανά πάσα στιγμή τι της ζητούσε. Έφυγαν όλοι κι’ έμεινε μόνη. Πήρε απ’ το βάζο με την φορμόλη τον εγκέφαλο ενός νεαρού που είχε πεθάνει σε ατύχημα κι’ η οικογένειά του δώρισε τα όργανά του στη διάθεση της επιστήμης, και πήγε να το τοποθετήσει στο σώμα του Τεχνητού Ανθρώπου που ήταν πάνω στον πάγκο. Απ’ την μεγάλη της συγκίνηση συνέβη το απροσδόκητο: Ένα τμήμα του εγκεφάλου, η παρεγκεφαλίδα, έπεσε στο πάτωμα και μετατράπηκε απότομα σε έναν γκρι λεκέ. Η Εκα έμεινε κεραυνοβολημένη.
Διάφορες σκέψεις πέρασαν απ’ το μυαλό της: Να κάνει χαρακίρι με σπαθί, να μαγειρέψει ένα ψάρι και από την αηδία τρώγοντάς το να πεθάνει κι’ άλλα τέτοια. Απόδιωξε αυτές τις σκέψεις, πήγε στην γωνιά του εργαστηρίου όπου κυριαρχούσε μια θηριώδη γλάστρα με ένα φυτό γλυκοπατάτας και πήρε έναν μικρό βολβό. Τον άλειψε με κοπριά ώστε να λειτουργήσει σαν τριοδικός ηλεκτρικός καταλύτης για την καλύτερη κυκλοφορία των ηλεκτρικών σημάτων ανάμεσα στα τμήματα του εγκεφάλου, και τοποθέτησε τον βολβό στην θέση που βρισκόταν η παρεγκεφαλίδα. Όλο μαζί τον εγκέφαλο τον τοποθέτησε στο κρανίο και το έραψε. Προσευχήθηκε θερμά να λειτουργήσει την επόμενη μέρα, και πήγε σπίτι της τρομαγμένη και ανήσυχη.
Την επόμενη μέρα ένα πλήθος επιστημόνων και δημοσιογράφων απ’ όλο τον κόσμο ήταν στην αίθουσα περιμένοντας να δουν αυτό το ιατρικό θαύμα.
Ο καθηγητής πάτησε ένα κουμπί κι’ ένα ηλεκτρικό φορτίο διαπέρασε το σώμα του Τεχνητού Ανθρώπου. Αυτός σηκώθηκε αργά και στάθηκε όρθιος. Τα χείλη του τρεμόπαιξαν, ένα ρίγος διαπέρασε την αίθουσα. Προσπάθησε να μιλήσει.
Σύμπασα η ανθρωπότητα κράτησε την αναπνοή της.
Τελικά τα κατάφερε. Μίλησε με κοφτή φωνή, ελεγχόμενη και απολύτως ανθρώπινη:
«Με λένε Πάνο Καμμένο και με την βοήθεια της Παναγιάς θα κάνω κόμμα»