Τερματοφύλακας με μέσον;

ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ θα το καταλάβουν  περισσότερο το ανέκδοτο που ακολουθεί, γιατί εκτυλίσσεται στα αποδυτήρια μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, πριν την έναρξη του αγώνα, την εποχή που οι προπονητές δεν είχαν τη σημερινή κατάρτιση και η αρίθμηση στις φανέλες των παικτών άρχιζε από το 1 και τελείωνε στο 11…

ΑΝΑΓΓΕΛΛΕΙ τη σύνθεση λοιπόν, ο έλληνας προπονητής μοιράζοντας τις φανέλες στους παίκτες του: «Νούμερο ένα ο Χελιδώνης…Νούμερο δύο ο Παπαδόπουλος ….».

-          Νούμερο δύο ο Παπαδόπουλος; Ακούγεται γεμάτη παράπονο η φωνή του Δημητρίου…Κι εγώ που θα παίξω;

-          Εντάξει  λοιπόν, συνεχίζει ο προπονητής…Πάμε πάλι από την αρχή: νούμερο ένα ο Χελιδώνης, νούμερο δύο ο Δημητρίου, νούμερο τρία ο Παπαδόπουλος…

-          Νούμερο τρία ο Παπαδόπουλος; Ακούγεται όλο έκπληξη η φωνή του Γεωργίου… Αν παίξει στο «τρία» ο Παπαδόπουλος, εγώ που θα παίξω;

-          Ωραία, λέει αποφασιστικά ο προπονητής: νούμερο ένα ο Χελιδώνης, νούμερο δύο  ο Δημητρίου, νούμερο τρία ο Γεωργίου, νούμερο τέσσερα ο Παπαδόπουλος…

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ τον προπονητή να ενδίδει στις πιέσεις των υπολοίπων, ο Παπαδόπουλος δεν περιμένει…Πάει μόνος του παίρνει τη φανέλα με το νούμερο έντεκα και λέει εκνευρισμένος στον διπλανό  του:  

-          Κατάλαβα…Πάλι  αριστερό εξτρέμ  με δεξί πόδι θα παίξω!!!!

ΘΥΜΗΘΗΚΑ αυτό το ανέκδοτο χθες,  που διάβαζα στο ρεπορτάζ  των κυριακάτικων εφημερίδων, το παρασκήνιο για την επιλογή των υπουργών και τις «καραμπόλες» που προκλήθηκαν…Έπρεπε λέει, να φύγει ο Μπαλτάς από το Παιδείας και να πάει κάπου…Και πήγε στο Πολιτισμού απ’ όπου έπρεπε να φύγει ο Ξυδάκης  για να «χωρέσει»…Και έφυγε ο Ξυδάκης για το Εξωτερικών που τον ήθελε ο Κοτζιάς, γιατί δεν ήθελε την Σια Αναγνωστοπούλου…Η οποία κατέληξε στο Παιδείας υπό τον Φίλη που κανείς δεν κατάλαβε πως βρέθηκε στο Παιδείας!...     

ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι οι «κατάλληλοι άνθρωποι» στελεχώνουν «κατάλληλες θέσεις»…Αυτά αλλού…Στην Ελλάδα, η καταλληλότητα ακολουθεί τη δική της διαδρομή…Το ζούμε καθημερινά: στην πολιτική…Στο δημόσιο…Στην εκπαίδευση…Δεν το ζούμε μόνο στο ποδόσφαιρο - το οποίο διακωμωδεί το παραπάνω ανέκδοτο - στο οποίο τερματοφύλακας «με μέσον» ή «γνωριμίες» δεν έχει καμία τύχη…Ακόμα κι αν απειλήσει με αποχώρηση…