Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Διασταύρωση κρίσεων…

ΔΕΝ είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η «κρίση» που παράγεται μέσα από τις ατέρμονες συζητήσεις στα ΜΜΕ συνιστά μεγαλύτερο πρόβλημα από την ίδια την οικονομική κρίση. Δεν έχουν δίκαιο βέβαια…Η οικονομική κρίση δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας των δημοσιογράφων…Είναι δημιούργημα της ελληνικής κοινωνίας σε συνδυασμό με τη διεθνή συγκυρία. Τα ΜΜΕ ευθύνονται απλώς, για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται το φαινόμενο της κρίσεως…Εδώ και ένα εξάμηνο, από το πρωί ως το βράδυ δεν ασχολούνται με άλλο θέμα και το κάνουν με τρόπο τουλάχιστον αδιέξοδο….Ασχολούνται κυρίως με την απόδοση ευθυνών («τις πταίει ;» είναι το μόνο ερώτημα) και όχι με το πώς θα δημιουργηθούν προοπτικές υπέρβασης της κρίσης…Ασχολούνται κυρίως με τη διασταύρωση επιχειρημάτων σχετικά με το «πώς φτάσαμε» ως εδώ και ελάχιστα ως καθόλου με το κατά πόσο είναι εύκολο να βγούμε από το τέλμα….
ΦΡΑΣΕΙΣ κλισέ όπως: «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», «να μπει ένας στη φυλακή», «πληρώνουν τα συνήθη υποζύγια», περιγράφουν αν μη τι άλλο την απροθυμία μας να περάσουμε από το στάδιο της διάγνωσης στη θεραπεία… Ως πότε άραγε θα συζητάμε, ενώ όλοι υποστηρίζουμε ότι η θεραπεία έπρεπε να έχει αρχίσει πολύ πριν φθάσουμε στο σημερινό αδιέξοδο;
Η ΕΥΘΥΝΗ βέβαια γι’ αυτόν τον ατελείωτο δημόσιο διάλογο δεν ανήκει μόνο στα ΜΜΕ…Δεν συζητούν άλλωστε τα μέλη της δημοσιογραφικής οικογένειας μεταξύ τους για την κρίση, αλλά και οι «προσκεκλημένοι» τους…Κι οι «προσκεκλημένοι» δεν είναι μόνο πολιτικά στελέχη με αξιώματα (που θάπρεπε κυρίως να ασχολούνται με την υπέρβαση της κρίσης και όχι με την ανάλυση της), αλλά και τραπεζίτες, συνδικαλιστές, επιχειρηματίες, εργαζόμενοι, οικογενειάρχες, καταναλωτές, απλοί άνθρωποι συνταξιούχοι, νοικοκυρές, νέοι και νέες….Όλη η κοινωνική διαστρωμάτωση βρίσκεται εδώ κι ένα εξάμηνο on air: σε «παράθυρα», σε panels, σε ζωντανές συνδέσεις (στο δρόμο, στα ΚΑΠΗ, στις λαϊκές, σε σαλοτραπεζαρίες)…Αντί να σηκώσουμε τα μανίκια και να δουλέψουμε για να «βγάλουμε το κάρο από τη λάσπη» επιδεικνύουμε τη γνώμη μας, τη γνώση μας, την αμάθεια μας, την οργή μας, την ημιμάθειά μας…Μουντζώνουμε, καταριόμαστε, καταγγέλλουμε, αποδοκιμάζουμε, επιδοκιμάζουμε, απαντούμε στους Γερμανούς, μεμφόμαστε τους Ευρωπαίους, οικτίρουμε τον καπιταλισμό, βρίζουμε αυτούς που δεν ψηφίσαμε, αλλά κι αυτούς που ψηφίσαμε….
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν το συζήτησαν τόσο στις άλλες χώρες που βρέθηκαν στη δική μας θέση…Στην Αργεντινή, στην Ουγγαρία, στη Λετονία, στην Ισλανδία, την Ιρλανδία…Φρονώ ότι το συζήτησαν κι εκεί, αλλά όχι σε τέτοιο επίπεδο: μόνο οι πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές των εθνικής εμβέλειας καναλιών στην Ελλάδα, καλύπτουν καθημερινά τηλεοπτικό χρόνο 24 ωρών! Προσθέστε τις συζητήσεις στα δελτία ειδήσεων, τις λεγόμενες ενημερωτικές εκπομπές και πολλαπλασιάστε το σύνολο όλου αυτού του χρόνου επί επτά για να δείτε ότι εβδομαδιαίως συζητούμε το πρόβλημα χίλιες φορές περισσότερο απ’ ότι προσπαθούμε εν τοις πράγμασιν να το αντιμετωπίσουμε! Προσθέστε και τον χρόνο που «ξοδεύουν» άλλα 150 περιφερειακά τηλεοπτικά κανάλια, χιλιάδες ραδιόφωνα στην Αθήνα και την περιφέρεια και θα καταλάβετε ότι ο όγκος της φαιάς ουσίας που έχουμε ξοδέψει εδώ και ένα εξάμηνο δεν αφήνει περιθώρια για περαιτέρω δράσεις!...
ΣΤΙΣ άλλες χώρες με ανάλογο πρόβλημα, ακόμη κι αν το συζήτησαν τόσο (που το αποκλείω) δεν στάθηκαν μόνο στα λόγια: οι Ούγγροι έδιωξαν 100.000 δημόσιους υπαλλήλους, οι Ιρλανδοί «έβαλαν την ουρά στα σκέλια» μείωσαν δραματικά τους μισθούς και δουλεύουν για να ανακάμψουν με χρονοδιάγραμμα, οι Αργεντινοί με σαφώς μικρότερο χρέος αντιμετώπισαν την κατάσταση με πολύ σκληρότερα μέτρα…Εμείς εδώ συζητάμε επί ένα εξάμηνο για το τι θα κάνουμε…Κι όταν η κυβέρνηση μας (έστω και με τρομερή καθυστέρηση) αποφάσισε να πάρει κάποια μέτρα, ξεκινήσαμε δεύτερο γύρο συζητήσεων για το αν έπρεπε να είναι αυτά τα μέτρα και ποια θα έπρεπε να είναι…Δεν ισχυρίζομαι ότι η συζήτηση κάνει κακό, ούτε ότι είναι περιττή…Όταν γίνεται «με μέτρο» και με όρους που συμβάλλουν στη διαμόρφωση μίας λογικής για την υπέρβαση της κρίσης είναι και χρήσιμη και απαραίτητη για την άρση των όποιων επιφυλάξεων…Στην περίπτωση μας όμως, δεν πρόκειται περί αυτού…Πρόκειται απλώς για τη διασταύρωση δύο κρίσεων: της οικονομικής, με την κρίση αξιοπιστίας που χαρακτηρίζει όλους όσοι μετέχουν σ’ αυτό που ονομάζεται δημόσιος λόγος…

3 σχόλια:

  1. Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο στο οποίο μπορείτε να αναφερθείτε στην εκπομπή σας:

    http://ermippos.blogspot.com/2010/03/blog-post_22.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εμείς οι απλοί πολίτες όμως δεν μπορούμε να προτείνουμε μέτρα. Δεν είμαστε εμείς οι ειδικοί για να δώσουμε συμβουλές για την έξοδο από την κρίση ,την αύξηση της παραγωγικότητας συγχρόνως, τη μείωση διαφόρων δαπανών του κράτους κτλ. Αυτά τα γνωρίζουν πολύ καλά οι κύριοι της κυβέρνησης και βουλευτές. Οι οποίοι παίρνουν και αποφάσεις για μέτρα. Οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες απλά εκθέτουν την οικονομική τους κατάσταση και αναρωτιούνται πως φτάσαμε εδώ. Φυσικά θα μου πείτε πως δεν θα’ πρεπε. Όλοι ξέρουν ο καθένας για τον εαυτό του που έφταιξε-γιατί όλοι ,ατομικά ή συλλογικά έφταιξαν. Απλά όπως πάντα όταν προκαλείται ένα ατύχημα μετά αναρωτιόμαστε πως έγινε ενώ πριν δεν προσέχαμε να μη γίνει. Ως προς την απαίτηση ¨φέρτε πίσω τα κλεμμένα¨ ,είναι ρεαλιστική αλλά δεν απαιτούμε για την ουσία. Αλλά για να απαλλάξουμε τους εαυτούς μας. Ε, είναι στα πλαίσια της ανωριμότητας μας κι αυτό!
    Ούτε λοιπόν οι δημοσιογράφοι που προκαλούν τις συζητήσεις ,ούτε οι απλοί πολίτες ξαναλέω μπορούν να προτείνουν λύσεις. Αλλά οι μεν να μεταφέρουν ειδήσεις ,οι δε να βοηθήσουν στην παρούσα φάση την κατάσταση . Αλλά ωστόσο έχουν και λόγο ώστε να μην πληρώνουν χωρίς κρίση. Αυτό αν γινόταν θα ήταν δουλεία. Κριτική χρειάζεται σε όλα ,δικαιοσύνη, αντικειμενικότητα.

    ΥΓ. Με όλο το σεβασμό μου σε σας θα πρότεινα να απαντάτε στα σχόλιά μας γιατί αν μη τι άλλο ένα blog είναι και ένας χώρος και τρόπος διαλόγου ανάμεσα σε ¨απλούς¨ πολίτες.
    Επίσης μαζί με το σχολιασμό για την οικονομική κρίση στην εκπομπή σας πέστε και κανένα ανεκδοτάκι έτσι όπως μοναδικά ξέρετε να λέτε για να σπάτε εσείς τη μονοτονία του θέματος. Που πάντως ξέρετε να αναλύεται ευχάριστα και με πολύ χιούμορ.
    Ευχαριστώ και συγνώμη για το θράσος μου…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Εμείς εδώ συζητάμε επί ένα εξάμηνο για το τι θα κάνουμε"
    Με τον ίδιον τρόπο που θα συζητούσαμε ( για να κάνουμε και μία σύνδεση με προηγούμενο πόστ σας) όταν χτυπήσαμε πάνω στο παγόβουνο όχι πώς να σωθούμε και να σώσουμε το καράβι μας, αλλά γιατί το παγόβουνο βρέθηκε εκεί, από πού ήρθε, γιατί ήρθε πάνω μας κλπ. Απλώς είναι και αυτό ένα από τα άθλια χαρακτηριστικά της φυλής μας, το να αναλωνόμαστε δηλ. σε ατέρμονες αναποτελεσματικές συζητήσεις, να σπρώχνουμε τα προβλήματα σαν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, ελπίζοντας συγχρόνως ότι "ο θεός της Ελλάδος" θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του και θα την σώσει. Παρεμπιπτόντως,κανείς ποτέ δεν έχει ακούσει π.χ. για "τον θεό της Ιταλίας" ή "τον θεό της Ιρλανδίας".
    Η όλη συμπεριφορά μας είναι η ίδια με εκείνη των χιλιάδων ηλίθιων που ενώ χρωστούν στις Τράπεζες, όταν έρχονται οι ανεξόφλητοι λογιαριασμοί αντί να τους τακτοποιήσουν, τους κρύβουν με κλειστό το φάκελλο σ΄ένα συρτάρι νομίζοντας ότι έτσι εξαφανίζουν τα χρέη τους.

    ΄Οσον αφορά το σχόλιό σας ότι τα ΜΜΕ ευθύνονται απλώς για τον τρόπο που χειρίζονται το φαινόμενο της κρίσεως να μου επιτρέψετε να διαφωνήσω για το "απλώς", εφ΄όσον είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι ΄Ελληνες δεν διαβάζουν εφημερίδες ώστε να εξασκήσουν την κρίση τους, αλλά αρκούνται να παρακολουθούν τα -τρόπος του λέγειν- δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές.
    ΄Αλλωστε η συνέχεια του κειμένου σας επιβεβαιώνει ότι και οι δημοσιογράφοι βάζουν το χεράκι τους για να έχουν ικανοποιημένους τους δικούς τους πελάτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΔΙΑΒΑΖΩ ΟΛΑ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.