Ψήφο σ’ όσους παίρνουν προσωπικά ρίσκα…

ΠΟΣΕΣ άραγε «αλήθειες» υπάρχουν για να περιγράψουν τη  κατάσταση της ελληνικής οικονομίας; Προφανώς πολλές…Μια από αυτές τις αλήθειες εξιστορεί ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας στις συνεντεύξεις του…Διαφωνούν μαζί του, όσοι πιστεύουν ότι δεν είναι αυτή η ενδεδειγμένη θεραπεία για την εθνική μας οικονομία…Διαφωνούν μαζί του κι όσοι τον ακούνε να εξιστορεί το πώς φθάσαμε ως εδώ…Μια πρόχειρη «χαρτογράφηση» των αντιδράσεων επί των δηλώσεων του κ. Στουρνάρα, έχει ως εξής:

·        Οι «Καραμανλικοί» τον χαρακτηρίζουν «Σημιτικό», αφ’ ότου μίλησε για τις ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή στη διαμόρφωση του σημερινού αδιεξόδου…

·        Οι «Παπανδρεϊκοί» εκτός από «Σημιτικό» τον χαρακτηρίζουν και «Σαμαρικό» επειδή ισχυρίζεται ότι την καταστροφική διετία 2007 – 2009 διαδέχθηκε μια άλλη καταστροφική διετία, αυτή της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.

·        Οι «Καραμανλικοί» επίσης, θυμωμένοι που τον στηρίζει ο Σαμαράς, χαρακτηρίζουν «Στουρναρικούς» τους ανθρώπους της επιρροής του πρωθυπουργού.

·        Οι χαρακτηρισμοί των αντιπολιτευομένων για τον υπουργό Οικονομικών περιττεύει ν’ αναφερθούν εδώ…Όταν οι συμπολιτευόμενοι δεν φείδονται χαρακτηρισμών για τον κ. Στουρνάρα, πώς να ζητήσεις αβρότητες από τους αντιπολιτευόμενους που, στο κάτω – κάτω, είναι η δουλειά τους να αμφισβητούν τις απόψεις του;

ΜΕΣΑ σ’ αυτή την αμφισημία λοιπόν, για τον υπουργό Οικονομικών, έρχεται ο Κων. Μητσοτάκης και υποστηρίζει «μακάρι νάχαμε  άλλους δέκα σαν τον Στουρνάρα στην κυβέρνηση!»…Αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο έπαινος του κ. Μητσοτάκη συνήθως δεν είναι ευλογία για εκείνον στον οποίο απευθύνεται, το ερώτημα είναι: «είναι δυνατόν όλοι να έχουν κάτι να προσάψουν στον υπ. Οικονομικών και μόνον ο Μητσοτάκης να τον θεωρεί παράδειγμα προς μίμησιν;».

«ΕΙΝΑΙ», είναι η κατηγορηματική απάντηση…Πρώτον, γιατί η γνώμη ενός παλαίμαχου πολιτικού (στην Ελλάδα και όχι μόνον) είναι πιο αυθεντική από τη γνώμη ενός εν ενεργεία πολιτικού…Ο παλαίμαχος γαρ, δεν νοιάζεται πλέον για την εξαργύρωση της γνώμης του σε ψήφους, όπως συμβαίνει με τον «μαχόμενο» συνάδελφο του (δεν είναι τυχαίο άλλωστε, το γεγονός ότι με την άποψη του επίτιμου, δεν συμφωνεί ούτε ο …Κυριάκος!)…Επιπλέον, όταν ο παλαίμαχος πολιτικός συμβαίνει να είναι ο κ. Μητσοτάκης που πάντα ήταν ωμός και κυνικός στις απόψεις του (δεν δικαιώθηκε άραγε, η ρεαλιστική του πρόβλεψη για το «Μακεδονικό;»), τότε η εκτίμηση της δήλωσης του παλαιμάχου ξεπερνάει τον κανόνα περί της διαφοράς αξιοπιστίας ανάμεσα στον απόμαχο –και τον εν ενεργεία ευρισκόμενο…Η γνώμη της κοινωνίας άλλωστε, είναι εκείνη που εν τέλει κρίνει το τελικό αποτέλεσμα…

ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ λοιπόν, πέραν της δυνάμεως των κομμάτων όπως είναι γνωστόν μετράται κι η δημοφιλία του πολιτικού προσωπικού…Είναι αξιοσημείωτο ότι σ’ όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που «μέτρησαν» τη δημοφιλία των πολιτικών προηγούνται δύο πρόσωπα που δεν εκπροσωπούν τις παγιωμένες αντιπαραθέσεις στην πολιτική και την οικονομία: ο Φώτης Κουβέλης μεταξύ των πολιτικών αρχηγών κι ο Γιάννης Στουρνάρας μεταξύ των υπουργών της τρικομματικής κυβέρνησης…Στον Κουβέλη πιθανότατα, εκτιμάται το γεγονός ότι ξεπέρασε τα ταμπού της Αριστεράς και με ιδεολογικές υποχωρήσεις στηρίζει την ανάγκη της χώρας να πορευτεί στα δύσκολα χωρίς τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ…Στον Στουρνάρα πιθανότατα, εκτιμάται το γεγονός ότι αντιπαρατίθεται με το πρόβλημα της χώρας και όχι με τους πολιτικούς ή τους ιδεολογικούς του αντιπάλους…Γι’ αυτό και όσες φορές «ξέφυγε» με δηλώσεις που θεωρήθηκε ότι άπτονται της πολιτικής αντιπαράθεσης (κριτική στις κυβερνήσεις Καραμανλή – Παπανδρέου ή κόντρα με τον ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή) είδε τον εαυτό του κρινόμενο αυστηρά…

ΥΠΑΡΧΟΥΝ πιθανότατα κι άλλοι λόγοι που κρατούν στον αφρό των δημοσκοπήσεων τα δύο αυτά πρόσωπα…Όποιοι κι αν είναι εκπέμπουν το ίδιο μήνυμα: υπάρχει μια τάση στην κοινωνία που επικροτεί εκείνους που αντιμετωπίζουν με προσωπικό ρίσκο και όχι ιδεοληψίες το οικονομικό πρόβλημα της χώρας…Και αυτό είναι που δημιουργεί ελπίδα για τις επόμενες εκλογές…