Δεν φταίει ο συνδικαλισμός που τον υπηρετούν κακοί συνδικαλιστές…

«Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ σκέφτεται να τροποποιήσει τον τρόπο που κηρύσσεται μια απεργία, αλλά και να προχωρήσει σε αλλαγές στη σύσταση συνδικαλιστικής οργάνωσης, έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες» έγραψε την Κυριακή που μας πέρασε το «ΒΗΜΑ»… «Επί τάπητος» συμπλήρωσε «θα τεθούν και τα δικαιώματα των συνδικαλιστών, όπως οι συνδικαλιστικές άδειες και τα ταξίδια…».

ΔΕΝ πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι που τύπωσε πρωτοσέλιδο το ρεπορτάζ κι έγινε χαμός στις κυριακάτικες πρωινές εκπομπές και στα δελτία των ειδήσεων… Οι τίτλοι των χθεσινών εφημερίδων ενδεικτικοί: «Εκτός νόμου η απεργία»… «Η κυβέρνηση δεν αντέχει τις απεργίες…» «Η δημοκρατία στο απόσπασμα»… «Σάλο ξεσηκώνει η αντεργατική πρόταση»… «Επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα»…

ΜΙΑ εφημερίδα μάλιστα, η «Εφημερίδα των Συντακτών» μας θυμίζει ανάλογες απόπειρες στο παρελθόν: τον περίφημο νόμο 330 του μακαρίτη υπουργού Εργασίας Κωνσταντίνου Λάσκαρη επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1976 που επέτρεπε την ανταπεργία (lock out) καθώς και το περίφημο άρθρο 4 του νόμου του Γεράσιμου Αρσένη, επί Κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου, το 1983, που ζητούσε πλειοψηφία 50%+1 για την κήρυξη απεργιακής κινητοποίησης στις ΔΕΚΟ, που μόλις η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ  είχε «κοινωνικοποιήσει»…

ΕΝΑ πρώτο ερώτημα που γεννά η προϊστορία είναι: «γιατί να θέλουν από το 1976 οι κυβερνήσεις να θεσπίσουν «αντεργατικούς» νόμους; Κι ένα δεύτερο ερώτημα: «και καλά ο Καραμανλής που ήταν δεξιός, ο Α. Παπανδρέου που το 1983 ήταν ακόμη αρκούντος σοσιαλιστής, γιατί να ψηφίσει αντεργατικό νόμο;»… Ένα τρίτο ερώτημα: «αν δεχτούμε ότι ο Ανδρέας δεν ήταν, αλλά παρίστανε τον σοσιαλιστή, τι λόγους είχε να φέρνει αντεργατικούς νόμους ο Αρσένης που το περασμένο καλοκαίρι ο ΣΥΡΙΖΑ τον ήθελε για πρωθυπουργό;»… Κι εν τέλει, «αφού οι περισσότεροι συνδικαλιστές που αντιδρούν σήμερα, ήταν αυτό που ονομάστηκε «ραχοκοκαλιά» του ΠΑΣΟΚ, γιατί θυμώνουν σήμερα, όταν είναι γνωστό ότι πολλοί από αυτούς το 1983 έδωσαν μάχη υπέρ του άρθρου 4;»…

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ στα παραπάνω ερωτήματα είναι μία: οι κυβερνήσεις, δεξιές και μη δεξιές, αλλά κι εμείς οι πολίτες ξέρουμε ότι την ανάγκη για την  ψήφιση «αντεργατικών νόμων», εμείς τη δημιουργήσαμε…Συνδικαλιστές και κοινωνία κάναμε απεργίες αφ’ ότου κατακτήσαμε αυτό το δημοκρατικό δικαίωμα, για «ψύλλου πήδημα!»...Ειδικά στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα όπου οι κυρώσεις είναι ανύπαρκτες, οι απεργιακές κινητοποιήσεις έγιναν ρουτίνα…Μας δόθηκε δημοκρατικά η δυνατότητα να αντιδρούμε και κάναμε κατάχρηση αυτής της δυνατότητας: από «έσχατο μέσο» αντίδρασης, το κάναμε «ψωμοτύρι»!…

ΑΠΟ τον Φεβρουάριο του 2011 ως τον Ιανουάριο του 2013 στην Ελλάδα είχαμε πάνω από 25 γενικές απεργίες, σύμφωνα με το σάϊτ Lenin Reloaded!...Μερικές απ’ αυτές ήταν 48ώρες…Προσθέστε τώρα, τις κλαδικές απεργίες (μερικές των οποίων, όπως των εργαζομένων στους ΟΤΑ, διαρκούσαν μέχρι και ένα μήνα, όπως συνέβη τον περασμένο Δεκέμβριο) και θα καταλάβετε ότι, αδίκως δεν ζητάμε αναγνώριση του παγκοσμίου ρεκόρ από το Γκίνες!...Σύμφωνα εξάλλου, με τα στοιχεία που πρόσφατα παρουσίασε ο δήμαρχος Αθηναίων, το 2011 πραγματοποιήθηκαν τρεις πορείες ή συγκεντρώσεις ΗΜΕΡΗΣΙΩΣ στηνΑθήνα!!! Άλλωστε, είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχουμε ειδικό σάϊτ όπου αναγγέλλονται καθημερινά οι απεργίες κι οι διαδηλώσεις, προς ενημέρωσιν του κοινού!...Στον υπόλοιπο κόσμο, αυτό συμβαίνει μόνο για τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία…

 Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΣ παραλογισμός, δεν βρίσκει αντίθετους μόνο τους κυβερνώντες, αλλά και μεγάλο τμήμα των εργαζομένων οι οποίοι είτε προσέρχονται προπηλακιζόμενοι στην εργασία τους (θυμηθείτε τον περίφημο συνδικαλιστή Μπαλαμώτη στα Τρίκαλα που απειλούσε on camera τους δημοτικούς υπαλλήλους), είτε αναγκάζονται να απεργήσουν έκοντες – άκοντες για να μην υποστούν τη δυσφήμιση του απεργοσπάστη…Όποιος τολμήσει δε, να θυμίσει ότι «χάθηκε το μέτρο» δεν είναι απλώς απεργοσπάστης, αλλά όργανο της αντίδρασης ή της εργοδοσίας…

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή λοιπόν, η κοινωνία οφείλει να αντιδράσει…Όχι υποστηρίζοντας «αντεργατικούς νόμους», αλλά βάζοντας τέλος στον παραλογισμό πριν φθάσουμε στην επιβολή της λογικής δια του νόμου…Δεν μπορεί μια χώρα ολόκληρη να σύρεται πίσω από τον παραλογισμό μιας δράκας συνδικαλιστών…Δεν μπορεί να ακούμε π.χ. δια στόματος επωνύμων αγροτοσυνδικαλιστών «αποφασίσαμε να κάνουμε την συνέλευσή μας πάνω στην εθνική οδό ΟΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ…» και να μην βγαίνουμε απ’ τα ρούχα μας!...Από πότε άραγε,  έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε συνελεύσεις πάνω στην εθνική οδό; Κι αν όντως το έχουμε, πως είμαστε σίγουροι βάσει της ίδιας λογικής, ότι μια νταλίκα δεν θα γκαζώσει κάποτε, μέσα στα γραφεία της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών;