Κρίση; Δεν θα πλήξουμε ποτέ!

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ: η θριαμβευτική επάνοδος του Μπερλουσκόνι στο ιταλικό πολιτικό προσκήνιο (είτε επανεκλεγεί, είτε όχι, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις του έδιναν 24,7% με έντονα ανοδικές τάσεις!) πως πρέπει να αντιμετωπιστεί: ως θρίαμβος των αντιμνημονιακών δυνάμεων ή ως θρίαμβος της διαπλοκής και της διαφθοράς; Πιθανότατα, ως τίποτα από τα δύο… Ή, μάλλον ως κάτι που περικλείει και τα δύο μαζί: το ένα τέταρτο (τουλάχιστον) του ιταλικού λαού μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές έδειχνε να προτιμά έναν διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο πρωθυπουργό (που κατηγορείται για φοροδιαφυγή και αποπλάνηση ανήλικης, επιπλέον!), από έναν πρωθυπουργό που θα ασκεί πολιτική μνημονίου!..

Η  ΙΤΑΛΙΑ δεν είναι και τόσο μακριά από την Ελλάδα και η συμπεριφορά των δύο λαών δεν φαίνεται να διαφέρει και πολύ… Στην Ελλάδα πχ ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού θεωρεί λεπτομέρεια το ότι κάποιοι νοσταλγούν τον Χίτλερ και τους δίνουν ποσοστά μεγαλύτερα από εκείνους που στηρίζουν την πολιτική του μνημονίου (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ)… Ένα άλλο σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού επιβραβεύει με ένα πολύ υψηλό ποσοστό τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» θεωρώντας ότι η εναντίωση τους στο μνημόνιο και μόνο αρκεί για να τους απαλλάξει από τις ευθύνες των κυβερνήσεων της Δεξιάς (τις οποίες υπηρέτησαν με υπηρηφάνεια) για τη σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας… Κι ένα σημαντικότατο επίσης, τμήμα του ελληνικού λαού απαλλάσσει κάθε ευθύνης για τη στήριξη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ που μας έφτασαν ως εδώ, όσους  πρώην βουλευτές του (Σακοράφα, Κουρουπλή, Παναγούλη, Δημαρά, Οικονόμου κλπ) αρνήθηκαν ψήφο στο μνημόνιο και τους επανεκλέγει θριαμβευτικά επειδή συναντήθηκαν με τις αντημνημονιακές δυνάμεις!…

ΔΕΝ χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβουμε συνεπώς ότι οι διαχωριστικές γραμμές που ξέραμε ως τώρα, ξεπεράστηκαν…Η διαχωριστική γραμμή πλέον είναι μία: με το μνημόνιο ή κατά του μνημονίου… Συνέβη στην Ελλάδα, στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις … Συνέβη στην Ιταλία… Συμβαίνει και στην Κύπρο (όπου το Κυπριακό η μεγάλη δηλαδή «πληγή» της χώρας) μπήκε σε δεύτερη μοίρα στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση…

ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ είναι ότι, ο λαός κάθε χώρας απαντάει διαφορετικά στο δίλημμα, αλλά ο διχασμός των κοινωνιών είναι τόσο έντονος και τα μνημόνια τόσο μακροχρόνιας διάρκειας, που δεν αρκεί μια εκλογική αντιπαράθεση για να δώσει τέλος στον δημόσιο διάλογο γύρω από το «επίδικο αντικείμενο»…Έτσι, μοιραία οι εκλογικές αναμετρήσεις μπορεί να τελειώνουν κάποια στιγμή, αλλά το τέλος τους – όπως το διαπιστώνουμε ήδη στην Ελλάδα – στην ουσία είναι η αρχή της επόμενης προεκλογικής περιόδου…Ιδίως στις χώρες που η επιλογή είναι υπέρ της εκλογής μνημονιακών κυβερνήσεων κι οι απαντήσεις στα προβλήματα καθυστερούν…

ΘΑ καταπιεί εν τέλει πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αυτή η κρίση…Καθώς μάλιστα θα περιορίζεται στον Ευρωπαϊκό νότο, όπου το θυμικό έχει αποφασιστικό ρόλο, οι ολικές ανατροπές (τύπου Κύπρου), οι τερατογενέσεις (τύπου «Χρυσής Αυγής») κι οι αναγεννήσεις (τύπου Μπερλουσκόνι) θα μας δίνουν τη δυνατότητα να μην πλήξουμε ποτέ!...