Αγαπήσαμε όλοι ξαφνικά την ΕΡΤ;

              ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΤ συμβαίνει ό, τι και με το Δημόσιο…Μέχρι να μας πουν οι δανειστές ότι είναι υπέρογκο και αντιπαραγωγικό και να ζητήσουν απολύσεις, ήταν το αγαπημένο θέμα συζήτησης της ελληνικής κοινωνίας: πηγαίναμε οι δημοσιογράφοι το πρωί στη δουλειά και μας περίμεναν δέκα τουλάχιστον καταγγελίες πολιτών που πήγαν στο ΙΚΑ και δεν εξυπηρετήθηκαν ή στο Ταχυδρομείο και περίμεναν στην ουρά…Τις καταγγελίες συνόδευαν αναθέματα του τύπου «εμείς τους πληρώνουμε και είναι άχρηστοι», «οι περισσότεροι τα ξύνουν» και άλλα απαξιωτικά…Με το που ήρθε το μνημόνιο όμως και ετέθη θέμα πληθωρισμού υπαλλήλων, γίναμε οι καλύτεροι υπερασπιστές τους…Όχι να απολύσουν τους υπεράριθμους συναινέσαμε, αλλά ούτε καν να μετατάξουν όσους περισσεύουν σε μια υπηρεσία, ώστε να στελεχωθεί μια άλλη…Να τους αξιολογήσουν; Ούτε κατά διάνοια!...Διότι, είμαστε σίγουροι ότι θα τους αδικήσουν!...Εμείς που «άχρηστους» συλλήβδην τους ανεβάζαμε και άχρηστους τους κατεβάζαμε…Ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι ούτε άχρηστοι είναι, ούτε χρειάζεται ν’ αξιολογηθούν, καθότι στο ελληνικό δημόσιο ανέκαθεν ίσχυε το «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση»!…

                 ΕΤΣΙ και με την ΕΡΤ…Όσο λειτουργούσε (πριν  εμπνευσθεί το «μαύρο» ο Σαμαράς) κανένας δεν ήταν ευχαριστημένος με την ποιότητα της…Τις ειδήσεις τις θεωρούσε κυβερνητική προπαγάνδα. Και μήπως δεν ήταν; Μνημειώδεις οι παρεμβάσεις Λάμψα, τη δεκαετία του ’70, ακόμη και κατά του προσωπικού φίλου του «εθνάρχη» Μάνου Χατζιδάκη στο «Τρίτο»…Μνημειώδης η περίοδος Μαρούδα - Κωστόπουλου και το στυλ Χατζάρα στην εκφώνηση του δελτίου ειδήσεων, τη δεκαετία του ογδόντα…Μνημειώδεις κι οι περίοδοι Λαλιώτη, Κασσίμη, Ρουσσόπουλου, Πολύδωρα, Κεδίκογλου κ.λ.π…Αυτά ως προς την ενημέρωση…Ως προς την ψυχαγωγία, αλήστου μνήμης το «κόψιμο» της ταινίας του Νίκου Αλευρά «πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι» το μακρινό 1985 κατόπιν διαμαρτυρίας των νοικοκυραίων, αλήστου μνήμης και το κόψιμο του γκέϊ φιλιού, το κοντινό 2012 στον «Πύργο του Ντάουτον»…Ενώ για την ποιότητα των αθλητικών μεταδόσεων (Αλέκος Θεοφιλόπουλος και ξερό ψωμί!) ούτε κουβέντα: «πόσο τους πληρώνουμε τους άχρηστους;» ήταν η επωδός των φιλάθλων σε κάθε αθλητική μετάδοση…

            ΑΥΤΗ λίγο - πολύ ήταν η άποψη μας για την ΕΡΤ, όλα τα χρόνια μέχρι το «μαύρο» του Σαμαρά…Και γινόταν ακόμη χειρότερη, εξ αιτίας των σχεδόν καθημερινών απεργιακών κινητοποιήσεων, της σπατάλης, της συνδικαλιστικής κυριαρχίας και της διαρκούς  ασυνέπειας στη ροή του προγράμματος…Το ότι υπήρχαν και διαμάντια τηλεοπτικά όπως τα ντοκιμαντέρ των Κούλογλου, Βαξεβάνη, Αυγερόπουλου ή σειρές σαν τον «Πύργο του Ντάουντον») και ραδιοφωνικά (Πετρίδης, «Τρίτο» κ.λ.π) δεν αρκούσε ώστε να  «μετριάσει» την αντίληψη μας για την κρατική τηλεόραση…Γι’ αυτό και την είχαμε καταδικάσει σε μονοψήφια ποσοστά τηλεθέασης (που σε μεγάλο ποσοστό οφείλονταν στις αθλητικές μεταδόσεις), όλα αυτά τα χρόνια…

            ΜΕ το που ήρθε όμως η βίαιη ενέργεια Σαμαρά και το περίφημο «μαύρο», εξωραΐστηκαν τα πάντα…Σα να έκλεισε το BBC!!! Αποτέλεσμα; Άλλη μια αναμέτρηση της ελληνικής κοινωνίας με το «μέτρο» χάθηκε εις βάρος του «μέτρου»…Το οποίο στην περίπτωση της δημόσιας τηλεόρασης είναι ιδιαιτέρως χρήσιμο, αν θέλουμε να βρει τον δρόμο της…Καθότι, μόνον αν αξιολογηθεί αντικειμενικά το παρελθόν, μπορεί να συμβεί αυτό που υποσχέθηκαν οι εργαζόμενοί της στην εκδήλωση για την επανεκκίνησή της: μια ΕΡΤ της νέας εποχής…