Αγωνία για

τη χρεοκοπία

και αγωνία

    για το τριήμερο…

           

ΤΟ ΒΡΑΔΥ της περασμένης Παρασκευής, ο γνωστός συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης – προσκεκλημένος  σε εκδήλωση παρουσίασης βιβλίου- συμπύκνωσε τις εντυπώσεις του,  από μια σύντομη βόλτα στο πολύβουο κέντρο της πόλης, σε μια φράση: «αν έβλεπε τόσο κόσμο στα μπαρ και καφέ της Λάρισας ο Σόϊμπλε, όχι δανεικά θα μας έστελνε, αλλά θα μας ζητούσε κι από πάνω!...».Το ίδιο βράδυ, μετά την εκδήλωση, σε  μια κατάμεστη από κόσμο επίσης ταβέρνα της πόλης, η δημοσιογραφική συντροφιά αυτό το θέμα συζητούσε:

-  Είναι εικόνα χώρας σε οικονομική κρίση αυτή; Όλες οι ταβέρνες και τα μπαρ γεμάτα, είναι…

- Διακόσιες χιλιάδες κόσμο έχει η Λάρισα, η απάντηση…Το να έχουν τη δυνατότητα οι τριάντα χιλιάδες να ξοδέψουν για ένα καφέ ή μια μπριζόλα δεν σημαίνει κάτι..

- Μα υπάρχουν παντού στον κόσμο, πόλεις με διακόσιες χιλιάδες κατοίκους…Δεν συναντάς, όμως τόση πολυκοσμία στις πλατείες και τους πεζοδρόμους τους!…Στις τουριστικές πόλεις ίσως, να συμβαίνει το ίδιο, αλλά τον ντόπιο πληθυσμό σε καθημερινή «έκθεση» στα τραπεζάκια έξω, ποτέ δεν θα τον συναντήσεις σε πόλεις με ανάλογο πληθυσμό, στο εξωτερικό…

- Νέοι είναι…Κατά κανόνα φοιτητές και άνεργοι….Οι οικογενειάρχες κι οι συνταξιούχοι αντιθέτως, υποφέρουν…

-    Οι άνεργοι; Με ποιο εισόδημα; Όσο για τους συνταξιούχους: Η Λάρισα είναι η μόνη πόλη ίσως, που βλέπει συχνά στον τοπικό της Τύπο, να δημοσιεύονται διαμαρτυρίες για «ρατσισμό»  εκ μέρους των καφετεριούχων εις βάρος των συνταξιούχων, που καταγγέλλουν ότι τους διώχνουν, γιατί χαλάνε το προφίλ των καταστημάτων τους!...

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ συνεχίστηκε και δεν διέφερε υποθέτω, καθόλου από τον διάλογο που όλοι κάνουμε μεταξύ μας, έχοντας την εικόνα μιας πόλεως, η «εξωστρέφεια» της οποίας κάθε άλλο παρά σε συνθήκες οικονομικής κρίσης παραπέμπει…Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως, ότι δεν υπάρχει οικονομική κρίση…Αλλά, ακόμη και τώρα- πέντε χρόνια μετά- είναι δυσανάγνωστα τα χαρακτηριστικά της και πολλές οι κρυφές πλευρές της…Όχι, ως προς τη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα…Επ’ αυτού δεν χωράει καμία αμφιβολία: η χώρα έχει πτωχεύσει…Ως προς τον πληθυσμό της όμως, η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με την καθημερινή αφήγηση της πολιτικής μας ηγεσίας και των ΜΜΕ…

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ και η εικόνα των δελτίων ειδήσεων του τελευταίου 48ώρου: σ’ όλα ανεξαρτήτως τα κανάλια χθες και προχθές, η θεματολογία των ειδήσεων ξεκινούσε από την κρισιμότητα των ημερών αναφορικά με την υπογραφή συμφωνίας με τους εταίρους και κατέληγε σε ρεπορτάζ  για τις καιρικές συνθήκες που θα επικρατούσαν κατά τη διάρκεια του εορταστικού τριημέρου, με τη διαβεβαίωση ότι θα «φτιάξει» εντέλει  ο καιρός και δεν θα χαθεί η ευκαιρία εξόδου!...Αυτή η συνύπαρξη της αγωνίας για το αν θα χρεοκοπήσει η χώρα, με την αγωνία για το αν θα χαθεί το τριήμερο, είναι το μίγμα των συναισθημάτων μιας χώρας που έχει χάσει το μέτρο…«Ταπί και ψύχραιμοι» καθώς μετράμε αντίστροφα για πιθανή χρεοκοπία; Προφανώς!...Μοναδική περίπτωση στον πλανήτη…Γαλουχημένοι είτε με  Κοέλιο (θα συνωμοτήσει το σύμπαν και θα συμβεί αυτό που θέλουμε), είτε με το ρωμέϊκο «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά»…Με πίστη στον «θεό της Ελλάδας», στον «από μηχανής θεό» και στο «δαιμόνιο του έλληνα» που «πάντα τα καταφέρνει» στο τέλος…Αλλά και «καβατζωμένοι» ταυτόχρονα για παν ενδεχόμενο, με τα λεφτά στο στρώμα, στη χύτρα ταχύτητας, στη θυρίδα, στο εξωτερικό…

ΤΙ ΧΩΡΑ είμαστε στ’ αλήθεια; Πόσο ειλικρινείς είμαστε απέναντι σ’ αυτό που μας συμβαίνει; Πέραν της διαχείρισης της αντιδικίας μας με τους ξένους, τι έχουμε προγραμματίσει ώστε η οικονομία  μας να μην εξαρτάται απ’ αυτούς; Διδαχθήκαμε κάτι αυτά τα πέντε χρόνια; Μιλήσαμε για την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης; Κάναμε κάτι ώστε οι δαπάνες του κράτους να μην καλύπτονται μόνον από (υπερβολικούς) φόρους και δανεικά; Προσανατολίσαμε το παραγωγικό μας μοντέλο; Τίποτα…!Δεν κάναμε τίποτα…Το μόνο που κάναμε είναι αυτό που ξέραμε πάντα να κάνουμε…Να απειλούμε: δανείστε μας γιατί θα σας πάρουμε στο λαιμό μας πριν αναχωρήσουμε για ένα ακόμη τριήμερο ξενοιασιάς!... Σαν τον πιτσιρικά που, ενώ ντύνεται για τη νυκτερινή του έξοδο, προειδοποιεί τον πατέρα του ότι θα πηδήξει απ’ το μπαλκόνι επειδή δεν του δίνει χαρτζιλίκι και σκέφτεται μόνο το τι θα πάθει ο πατέρας του απ’ το απονενοημένο διάβημα και όχι ο ίδιος…

ΑΚΟΜΑ κι αν (σεβαστούν λοιπόν, οι εταίροι το τριήμερο μας και) κλείσει η συμφωνία στις 4 Ιουνίου, πιστεύει κανείς ότι η συνέχεια για μια χώρα που σκέφτεται έτσι, θα είναι λαμπρή;