Επιθυμίες στο παρά πέντε;

ΣΕ ΜΙΑ (προ εικοσαετίας θαρρώ) συνέντευξή του στο καλό μουσικό περιοδικό ΗΧΟΣ, ο εκ των (κατά Σαββόπουλον) «ποιητών της Θεσσαλονίκης» Ντίνος Χριστιανόπουλος περιέγραψε με πολύ γλαφυρό τρόπο την «κοινωνία της ήσσονος προσπάθειας» που μας έφθασε στα σημερινά αδιέξοδα:
- Παλιά οι άντρες ήταν πραγματικοί άντρες…Στον έρωτα αναζητούσαν τα δύσκολα…Τώρα τους αρκεί ο στοματικός έρωτας ώστε να ικανοποιηθούν χωρίς να καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια…
ΘΥΜΗΘΗΚΑ τον αφορισμό του Χριστιανόπουλου όταν διαπίστωσα ότι, τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερα από τα καφέ – μπαρ που λειτουργούν στο κέντρο της Λάρισας έσπευσαν να αντικαταστήσουν τις ξύλινες καρέκλες με καναπέδες και καναπεδάκια!...Σκληρές προφανώς για τον ευαίσθητο κώλο μας οι καρέκλες θυσιάστηκαν ώστε να εξελιχθεί ο κεντρικός τομέας της πόλης σε μια απέραντη σαλοτραπεζαρία, με σόμπες εδάφους, θερμοφόρες αέρος – αέρος στο κεφάλι μας και αύριο – ποιος ξέρει – πορτατίφ, πολυελαίους ίσως και μπερζέρες…
ΤΟ ΟΛΟ σκηνικό, με γεμάτους κόσμο μέχρι και μεσ’ το καταχείμωνο καναπέδες, δεν συνάδει με την κρίση που βιώνουμε…Ούτε με την εγρήγορση στην οποία υποτίθεται ότι τελούμε για να σώσουμε τη χαμένη παρτίδα…Διατηρούμε τους ρυθμούς μας, παρά τα αγκομαχητά που μας δημιουργεί η περιγραφή της κατάστασης από τα τηλεοπτικά δελτία των ειδήσεων…Ίσως μας εμπνέει ο στίχος από το τραγουδάκι της Αρίθα Φράνκλιν «μη βγάζεις συμπεράσματα πριν λήξει ο αγώνας», αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν κάνουμε τίποτα για να μη μας βρει χαμένους το σφύριγμα της λήξης…
ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ λένε ότι μια γενιά δημιουργεί, η δεύτερη συντηρεί κι η τρίτη καταστρέφει αυτό που δημιούργησε η πρώτη και συντήρησε η δεύτερη…Πιθανότατα, έχουν δίκαιο…Με τη διαφορά ότι εμείς οι της δεύτερης και της τρίτης γενιάς, απολαμβάνουμε το τέλος που έρχεται…Το βιώνουμε με το στυλ του αριστοκράτη που διατηρεί τους αριστοκρατικούς του τρόπους και μετά την καταστροφή…Λένε ότι, στο ναυάγιο του «Τιτανικού», τα περισσότερα θύματα ήταν βρετανοί…Διότι, τζέντλεμαν καθώς παρέμειναν μέχρι τέλους, δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να πηδήσει πρώτος στις βάρκες, μέσα στον χαμό του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»…Ως κι εκείνη την έσχατη ώρα του γενικευμένου πανικού, αυτοί είχαν το στυλ να παραμερίζουν και να δίνουν προτεραιότητα στις κυρίες… «Ladies first»!...
ΛΟΓΙΚΑ πρέπει να αισθανόμαστε ιδιαίτεροι οι Λαρισαίοι που βιώνουμε την κρίση στον καναπέ, απολαμβάνοντας εσπρέσσο και προφυλάσσοντας τα μάτια μας με τα πλέον σύγχρονα μοντέλα γυαλιών της ιταλικής μόδας. Ακόμη πιο ιδιαίτεροι θα είμασταν αν την συζητούσαμε κιόλας σαν κάτι «μακριά από μας» με την απάθεια του Κουρτ Βόνεγκατ…Ο οποίος σ’ ένα από τα βιβλία του περιγράφει στις σκέψεις του καθώς προφυλάσσεται σ’ ένα καταφύγιο από τον βομβαρδισμό της Δρέσδης: «ποιος ξέρει τι δύσκολα περνούν αυτή την ώρα στην Αφρική»!...
«ΕΙΜΑΣΤΕ και εμείς αλλού;» αναρωτιέμαι…Ή, διατηρούμε την αισιοδοξία μας μέχρι να βουλιάξουμε; Ότι και να ισχύει, έχει την γοητεία του ο τρόπος μας…Θυμίζει την βουλιμία με την οποία βίωναν το τέλος τους οι δύο καρκινοπαθείς στην ταινία του Ρόμπερτ Ράϊνερ «Επιθυμίες στο παρά πέντε»…Ο Τζακ Νίκολσον κι ο Μόργκαν Φρίμαν σ’ αυτή την ταινία εκπροσωπούν δύο κόσμους αντίθετους…Μπροστά όμως στον επερχόμενο θάνατο πλούσιοι και φτωχοί δεν διστάζουν να χαρούν τον χρόνο που τους μένει … Η διαφορά είναι ότι αυτοί βάζουν μεγάλους στόχους…Να ζήσουν δηλαδή όσα δεν έζησαν…Εμείς δεν είναι τραγικό να περιμένουμε το τέλος στον καναπέ;