Προσδοκώντας ένα άμεσο happy end…

ΤΟ ΚΛΙΜΑ πριν το ανοιξιάτικο τριήμερο της εθνικής επετείου ήταν βαρύ: η αγωνία για τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής ήταν έκδηλη σε όλους, αφού η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία είχε σπεύσει να διασκεδάσει την αγωνία μας για τα καιρικά φαινόμενα του τριημέρου… Στο εξοχικό λοιπόν, με την τηλεόραση σταντ μπάι για να μεταδώσει τα μαντάτα από τις Βρυξέλλες… Υπάρχει μέλλον άραγε για τη χώρα ή η σκορδαλιά που φάγαμε θα είναι η τελευταία μας;
ΕΙΝΑΙ μάλλον δύσκολο να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα της ελληνικής κοινωνίας εν αναμονή των εξελίξεων στις Βρυξέλλες… Καθένας και μια φαντασίωση… Άλλος για να δικαιωθεί που προέβλεψε το τέλος… Άλλος για να πάρει κουράγιο… Άλλος για να επιβεβαιωθεί που ποτέ δεν πίστεψε στην Ενωμένη Ευρώπη… Κι άλλος για να αποδείξει τη θεωρία που ύφαινε για το μη τυχαίο της σύμπτωσης του «στριμώγματος» της Ελλάδας, στην επέτειο της εθνικής της παλιγγενεσίας…
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν πέφτω τόσο έξω, αλλά έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι Έλληνες έχουμε πειστεί ότι δεν περνάει από το χέρι μας η αναστροφή της κατάστασης… Είμαστε σχεδόν πεισμένοι ότι εμείς ό,τι ήταν να κάνουμε, εκόντες –ακόντες το κάναμε και δεν μένει τίποτα άλλο πλέον από το να πάψουν να είναι άδικοι μαζί μας οι Ευρωπαίοι… Βιαζόμαστε να τελειώσει το «μαρτύριο» και προσβλέπουμε σε ένα σωρό χάπι έντς: από την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους, μέχρι την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου κι από την εξεύρεση χουβαρδάδων δανειστών μέχρι την εξ ύψους βοήθεια για τον μηδενισμό των ελλειμμάτων… Δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει ότι αξιολογούμαστε συνεχώς και θα αξιολογούμαστε για χρόνια… Δεν έχουμε ακόμη χωνέψει ότι δεν έχει τελειώσει η «εγχείρηση» και ότι έχουμε δρόμο μέχρι να μπούμε στο στάδιο της αποθεραπείας…
ΑΦΕΛΩΣ θεωρούν κάποιοι πως επειδή έδωσαν το χρυσό τους «επίδομα» υπέρ πατρίδος, δικαιούνται να συνεχίσουν ήσυχοι τη ζωή τους… Ατυχώς, θεωρούμε οι υπόλοιποι ότι το «στράγγισμα» του συνταξιούχου αρκεί για να τιθασεύσει το θηρίο που εκθρέψαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια… Με ευχές για ανάπτυξη και εκτοξεύσεις γιαουρτιών δεν βάφονται αυγά… Ο ιδιωτικός τομέας καταρρέει καθημερινά… Θυσιάζεται στον βωμό του πελατειακού συστήματος που αρνείται ακόμα και τώρα να δυσαρεστήσει τον κορμό της εκλογικής του πελατείας… Πως θα έρθει η ανάπτυξη και από ποιόν; Από αυτούς που καλούνται με μια νέα (κάθε φορά) έκτακτη εισφορά να συνεισφέρουν υπέρ της ασφάλειας όσων έχουν εξασφαλίσει τη μονιμότητα;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ομελέτα δεν γίνεται χωρίς να σπάσεις αυγά… Αλλά ακόμη κι αν αποφασίσεις να σπάσεις αυγά χρειάζεται να το κάνεις με αποφασιστικότητα… Στη μαγειρική ο χρόνος παίζει σημαντικό ρόλο… Δεν μπορεί να αφήνεις το λάδι να καίγεται σκεπτόμενος πως θα σπάσεις τα αυγά!.. Το ίδιο και στην πολιτική: όταν πρέπει υπό την πίεση του χρέους να λάβεις μέτρα δεν έχεις πολλά περιθώρια να το συζητήσεις… Πόσο μάλλον, που τα περισσότερα από αυτά που ακόμη συζητάμε αν θα πρέπει να γίνουν, έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες!...
ΑΝ η κυβέρνηση καθυστερήσει κι άλλο η κόπωση που ήδη είναι ορατή στην ελληνική κοινωνία θα πάρει εκρηκτικές διαστάσεις… Όχι γιατί θέλει εδώ και τώρα κι άλλα μέτρα, αλλά γιατί βιάζεται να δει χάπι έντ… Βιάζεται να ελπίσει ότι θα τελειώσει το μαρτύριο… Ας της δοθεί τουλάχιστον η ελπίδα ότι τα σκληρότερα μέτρα θα δώσουν γρηγορότερα διέξοδο… Γιατί είναι χειρότερο να ακούσει αύριο ότι επειδή η κυβέρνηση υπήρξε λιγότερο τολμηρή από ό,τι ήθελε ή από ό,τι θα έπρεπε, θα χρειαστούν μερικές ακόμα δεκαετίες θυσιών…