ΩΡΕΣ – ΩΡΕΣ ψάχνω να βρω προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, αλλά σε ασφαλές συμπέρασμα δεν μπορώ να καταλήξω… Είναι υπέρ των συναινετικών διαδικασιών η λεγόμενη «κοινή γνώμη» ή όχι;
ΑΠΟ ΤΗ μία ακούω πολλούς φίλους στις συναναστροφές μου, άλλοτε να επικαλούνται την ανάγκη μιας οικουμενικής κυβέρνησης ή μιας κυβέρνησης συνεργασίας για να «ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη» κι άλλοτε να θυμώνουν γιατί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν κάνουν πράξη την (αποδεδειγμένα) σύμφωνη γνώμη τους σε πολλά πράγματα… Από την άλλη όμως, οι ίδιοι άνθρωποι συμφωνούν με τον Λαζόπουλο που καταγγέλλει τον ΛΑΟΣ γιατί συμφώνησε με το μνημόνιο και αποκαλούν απαξιωτικά «συνένοχο» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ όποιον αποδέχεται έστω και μέρος των συμφωνιών που η κυβέρνηση υπέγραψε με τους δανειστές μας… Επιπλέον, ενώ όλοι διαπιστώνουμε ότι το πολιτικό κόστος είναι εκείνο που διαχρονικά εμποδίζει τις κυβερνήσεις μας να προχωρήσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, κάθε φορά που μια πολιτική δύναμη συναινεί σ’ αυτές τις μεταρρυθμίσεις (αντί να ασκεί στείρα αντιπολίτευση) σπεύδουμε να της κολλήσουμε την ταμπέλα της «πουλημένης» ή του «κυβερνητικού εταίρου» και να απαξιώσουμε την πολιτική της αυτονομία…
ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ, το ίδιο συνέβαινε με την εξωτερική μας πολιτική: ενώ όλοι επικαλούμασταν ως παράδειγμα προς μίμηση το «ενιαίο» της εξωτερικής πολιτικής που ακολουθούσαν η μία μετά την άλλη οι τουρκικές κυβερνήσεις που εναλλάσσονταν στην εξουσία, μόλις οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ συμφώνησαν στην κοινή γραμμή υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, αρχίσαμε να υφαίνουμε θεωρίες συνωμοσίας γύρω από το παρασκήνιο του «ενιαίου» της στάσης τους και να αποθεώνουμε τον μακαρίτη τον Χριστόδουλο και τις αστείες πατριωτικές του κορώνες «τι δουλειά έχουν οι βάρβαροι στην Ευρώπη!»…
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, για να αποφανθούμε περί της «κοινής γνώμης» στην Ελλάδα πρέπει να αναζητήσουμε το κατά πόσον υπάρχει «κοινή λογική»… Και σ’ αυτό φαίνεται πως όλοι συμφωνούμε: η κοινή λογική απουσιάζει από τον δημόσιο λόγο… Ή μάλλον, συγκρούονται διαφορετικές λογικές καθημερινά, οι οποίες εκπροσωπούν διαφορετικές «σχολές σκέψης» αλλά δεν διασταυρώνονται πουθενά… Εξελίσσονται ως παράλληλοι μονόλογοι…
ΕΝΑΣ από τους επιφανείς Έλληνες ψυχιάτρους (ο συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Τα παιδιά θέλουν γονείς και όχι ψυχολόγο» Νίκος Σιδέρης) συχνά χαρακτηρίζει αυτή τη σύγχυση ως «κρίση του έγκυρου λόγου»… Μιλάει δηλαδή για την απουσία ενός λόγου που θα τον σεβαστούμε σχεδόν όλοι με τη βεβαιότητα ότι δεν οφείλεται σε ιδεοληψίες, ούτε σε παντός είδους εμμονές και κολλήματα…
ΚΑΠΟΙΟΙ νοσταλγούν τον λόγο των διανοουμένων, αλλά μάλλον ματαιοδοξούν… Η φωνή των διανοουμένων σήμερα αν έβρισκε χώρο στους τηλεδιαύλους για να «περάσει» θα ηχούσε τόσο περίεργα, όσο ηχεί η κλασική μουσική σε ένα κανάλι που «ξοδεύει» καθημερινά πολλές ώρες προγράμματος για να προσεγγίσει κάθε λεπτομέρεια του προϊόντος που παράγει η Πέγκυ Ζήνα…
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι, αυτό που περισσότερο μας λείπει είναι ένας ή μερικοί opinion leaders εκτός πολιτικής που θα εμπιστευόμασταν την κρίση τους… Σαν τον Μάνο Χατζηδάκι πχ της δεκαετίας του ογδόντα, που μπορούσε ταυτόχρονα να εγκαλεί τους λαϊκιστές της «Αυριανής» και να παραδίδει μαθήματα δημοκρατικότητας στην παράταξη του αποδομώντας τον πατριωτικό της λόγο… «Αριστοκράτες της σκέψης» μας χρειάζονται την εποχή των mass media… Να μην φοβούνται πρώτον, να πάνε κόντρα στο ρεύμα… Και δεύτερον, να διαθέτουν το ειδικό βάρος ώστε να απολαμβάνουν ταυτοχρόνως τον θαυμασμό εκείνων που κοντράρουν…Το ερώτημα είναι αν η σημερινή εποχή κι η σύγχρονη ελληνική κοινωνία μπορούν να εκπροσωπούνται από τέτοιους ανθρώπους… Η απάντηση είναι μάλλον όχι, γιατί κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά…
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήθα αναφερθώ σ'ένα θέμα που πρόκειται να εξελιχθεί σε πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία.
Αναφέρομαι στους συνανθρώπους μας ηλικίας 30-45 ετών που ζουνμετους συνταξιούχους γονείς τους.Είναι άνεργοι και επιβαρύνουν τους γονείς με τα προσωπικά τους έξοδα(καφέ,τσιγάρα κ.λ.π.)
Οι αιτίες που είναι άνεργοι πολλές:
-Μερικοί δεν βρήκαν κάτι που να αρμόζει στην ιδιοσυγκρασία,το ταπεραμέντο,και την αξιοπρέπεια τους.
-Μερικοί ομφαλοσκοπούν φιλοσοφώντας στη ζωή.Ανθρωποι με υπαρξιακές ανησυχίες που προσπαθούν να απαντήσουν σε καίρια ερωτήματα όπως:Υπάρχει θεός;Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της ζωής;Γιατί τα μπαρμπούνια είναι τόσο κόκκινα; και άλλα παρόμοια.
Αυτοί θα μπουν στην παραγωγική διαδικασία σε βάθος χρόνου.
-Μερικοί από ιδεολογία.Μια ιδεολογία που γίνεται άμεσα αντιληπτή αν δούμε τα συνθήματά τους:"Δουλειά=Δουλεία" "Το weekend είναι το άλλοθι του πενθήμερου βιασμού" και άλλα τέτοια.
-Μερικοί βαριούνται να ψάξουν για δουλειά.
Το πρόβλημα θα εκδηλωθεί όταν οι γονείς αυτών-με την πάροδο του χρόνου-θα αποδημήσουν εις Κύριον.
ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ.
α)Βρίσκετε δουλειά(ουτοπικό).
β)Αγοράζετε καταψύκτη βαθείας κατάψυξης όπου θα μπει η σορός του μεταστάντος.
γ)Αν έχετε κήπο τον θάβετε εκεί,νύχτα ασέληνο,λαμβάνοντας όλες τις προφυλάξεις.
Στις περιπτώσεις β)καιγ) η ζωή συνεχίζεται κανονικά κι'εσείς εισπράτετε την σύνταξη κάθε μήνα.
Απαιτείται μυστικότητα και η αποφυγή σούπα-μούπες με φίλους και γκόμενες είναι επιβεβλημένη.
Σε περιπτώσεις που συγγενείς θέλουν να επισκευθούν τους γέρους,τους λέτε ότι πάσχουν από το μεταδοτικό νόσημα Treponema pallidum.Aκούγεται εντυπωσιακό και αρκούντως φρικιαστικό,ώστε να τους αποτρέψει να πραγματοποιήσουν την επικίνδυνη επίσκεψη.
Σε μέλλοντα χρόνο,όταν φτιάξει η οικονομική κατάσταση της χώρας,και η δική σας,θα μπορείτε όποια στιγμή το επιθυμείτε να δηλώσετε τον θάνατο του προσφιλούς γονέα σας,και να τους θάψετε με τιμές.
Υ.Γ.Αυτό καλό θα ήταν να γίνει πριν οι εκλιπόντες συμπληρώσουν το 110ο έτος από την ημερομηνία γέννησής τους.Από αυτή τη χρονιά και άνω θα εγερθούν υποψίες και ίσως κάποιος κρατικός υπάλληλος αρχίζει να το ψάχνει...