ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ «θεσσαλικό ντέρμπυ» (αυτό του πρώτου γύρου) έγινε όταν η «θεσσαλική συνείδηση» ήταν στα πάνω της… Προεκλογική περίοδος γαρ και το στοίχημα της «αιρετής περιφέρειας» επέβαλλε στους υποψήφιους για το ύπατο αξίωμα να φέρονται «με το γάντι» εις αμφοτέρους των αντιδίκων: «θα πανηγυρίσω και τα γκολ της Λάρισας και τα γκολ του Βόλου» θυμάμαι δήλωνε στα τοπικά ραδιόφωνα ο βουλευτής του ΛΑΟΣ και υποψήφιος (τότε) περιφερειάρχης Αστέριος Ροντούλης…Ουδείς γνωρίζει πως αντέδρασε όταν ακυρώθηκε το κανονικό γκολ του Μετίν: έβρισε τον διαιτητή για το ανύπαρκτο οφσάιντ και ταυτόχρονα χειροκρότησε που απεφεύχθη η ήττα του Ολυμπιακού;
ΟΙ ΓΡΑΜΜΕΣ αυτές γράφονται πριν ο διαιτητής σφυρίξει την έναρξη του χθεσινού ματς…Το όποιο αποτέλεσμα του δεν πρόκειται να αλλάξει την λογική του εν λόγω κειμένου. Για τον γράφοντα άλλωστε, με τα ματς αυτά συμβαίνει ό,τι ακριβώς και με τα Χριστούγεννα. Η γοητεία τους κρατάει μέχρι το βράδυ της παραμονής…
Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ που μας πέρασε λοιπόν, είχε όλο το «ζουμί»…Έβαλε κάτω τα συναισθήματα των Λαρισαίων για τους Βολιώτες και των Βολιωτών για τους Λαρισαίους και τα «δοκίμασε» με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο…Ανέτρεψε όλα τα στερεότυπα περί δημοσιογραφίας και δημοσιογραφικής δεοντολογίας…Κατέδειξε το επίπεδο του λεγόμενου «δημοσίου λόγου» και αποκάλυψε τον «τρέχοντα» πολιτισμό μας…Συνέθλιψε τους «παπαρολόγους» της πολιτικής που ήθελαν τους Μεσογειακούς στη Λάρισα και το Βόλο για να ενισχύσουν το δήθεν αίσθημα της φιλίας μεταξύ των λαών της Μεσογείου…Ας ενισχύσουν αυτό το αίσθημα μεταξύ των φιλάθλων των δύο πόλεων πρώτα και μετά βλέπουμε…
ΕΙΝΑΙ περίεργη ιστορία το ποδόσφαιρο τελικά…Αν το καλοσκεφτείς, πρόκειται για μια διαδικασία όπου οι Βολιώτες εκχωρούν έναντι αδράς αμοιβής σε μερικούς Αργεντινούς, έναν Ούγγρο, μερικούς βορειοελλαδίτες, δύο – τρεις Αθηναίους και καναδυό Ουρουγουανούς το δικαίωμα να αγωνιστούν για τα ιερά και τα όσια της πόλης τους κόντρα σε έναν Τούρκο, έναν Ουρουγουανό, μερικούς Αφρικανούς, έναν Τσέχο και καναδυό βορειοελλαδίτες στους οποίους αντίστοιχα οι Λαρισαίοι εκχώρησαν, έναντι επίσης αδράς αμοιβής, το δικαίωμα να αγωνιστούν για τα ιερά και τα όσια της δικής τους πόλης…Λάθος περιγραφή; Λάθος πράγματι…Την αδρά αμοιβή δεν την κατέβαλαν απ’ ευθείας στους εν λόγω αλλοδαπούς και μη ντόπιους, οι Βολιώτες κι οι Λαρισαίοι, αλλά αντ’ αυτών οι εξ Αθηνών ορμώμενοι πρόεδροι Μπέος και Πηλαδάκης…Οι οποίοι επιπλέον, ανέθεσαν σ’ έναν Καρδιτσιώτη ο πρώτος κι ένα Θρακιώτη ο δεύτερος την καθοδήγηση τους!...
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: γιατί θα πρέπει εγώ να αισθάνομαι υπερήφανος όταν όλοι όσοι προανέφερα «δόξασαν» τη Λάρισα κερδίζοντας τον Βόλο όλων εκείνων που επίσης προανέφερα; Η απάντηση είναι «γιατί σ’ αυτές τις αναμετρήσεις κοντράρονται οι τιμημένες φανέλες της ΑΕΛ και του Ολυμπιακού Βόλου;»! Είναι έτσι όμως; Γιατί αν έχουν έτσι τα πράγματα, δεν θα έπρεπε κάθε φορά που η αγαπημένη μας ομάδα χάνει να θυμόμαστε πόσο δοξασμένη είναι η φανέλα και να μη θυμώνουμε;
ΛΟΓΙΚΗ συζήτηση γύρω από το ποδόσφαιρο και τον οπαδισμό είναι αλήθεια δεν μπορεί να γίνει…Όπως είπε κι ένας ακροατής μου στο ραδιόφωνο προχθές, «θα πάμε στο γήπεδο, θα ρίξουμε και τα …γαλλικά μας, θα βγάλουμε και τ’ απωθημένα μας, γιατί στο γήπεδο θα πάμε και όχι σε συναυλία κλασσικής μουσικής»…Σοφόν το σαφές!...
ΝΟΜΙΖΩ ότι όλοι καταλαβαινόμαστε…Ο ανταγωνισμός μεταξύ γειτονικών πόλεων είναι πάντα εντονότερος από τον ανταγωνισμό μεταξύ πόλεων που τις χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα…Το παράδειγμα της Αθήνας και του Πειραιά δεν χρειάζεται περαιτέρω εξηγήσεις: την άλλη Κυριακή θα επικαιροποιηθεί για άλλη μία φορά με το ντέρμπυ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού…Ακόμη χειρότερος του ανταγωνισμού μεταξύ ομάδων γειτονικών πόλεων, είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ των ομάδων της ίδιας πόλης: το ΠΑΟΚ – Άρης της Θεσσαλονίκης, το Λάτσιο – Ρόμα της Ρώμης, το ντέρμπυ του Μάντσεστερ ή τα ντέρμπυ του Λονδίνου (Άρσεναλ – Τσέλση) και της Γένοβας (Σαμπντόρια – Τζένοα) ή του Μιλάνου (Ίντερ-Μιλαν) είναι πολύ πιο «παθιασμένα» από κάθε άλλο αγώνα των πρωταθλημάτων αυτών των χωρών…Που σημαίνει ότι, όχι η περίφημη «θεσσαλική συνείδηση» αν είχε υπόσταση, αλλά ακόμα κι αν Λάρισα και Βόλος γινόταν (μέσω του προαστιακού, ας πούμε) μια πόλη, το κλασικό ντέρμπυ ΑΕΛ – Ολυμπιακού Βόλου, ακόμη και αν ήταν μια αναμέτρηση μεταξύ Τούρκων, Τσέχων, Σλοβάκων και Αργεντινών μισθοφόρων, δεν θα σταματούσε να ήταν μια αφορμή για να «ανοίγουν» κεφάλια στις κερκίδες…
ΑΛΛΩΣΤΕ, τίποτα δεν μας βεβαιώνει ότι τα κεφάλια που «ανοίγουν» σ’ αυτά τα ντέρμπυ είναι γεμάτα…Γιατί, αν ήταν γεμάτα, θα επεξεργάζονταν τα μηνύματα που εκπέμπουν από τις εκπομπές τους οι ανεγκέφαλοι επαγγελματίες ανιματέρ που εμπορεύονται τον οπαδισμό από τις γνωστές εκπομπές της τηλοψίας και των ερτζιανών…Αυτοί είναι το πρόβλημα δυστυχώς κι εμείς που τους ανεχόμαστε στο όνομα της τηλεθέασης ή της ακροαματικότητας…Αν κι εδώ που τα λέμε: οι περισσότεροι πλάκα κάνουμε με τον εν λόγω οπαδισμό και τους φορείς του, καθώς τον βλέπουμε εν τη γελοιότητί του να εξελίσσεται απροκάλυπτος στη μικρή μας οθόνη…
Ο Κώστας ξύπνησε κατα τις 11 παρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠήγε αργά στο μπάνιο και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.Ηθελε ξύρισμα,πάντα χρειαζόταν ξύρισμα.Τελείωσε,ντύθηκε πήρε απ' το κομοδίνο το 10ευρο που του είχε αφήσει η μητέρα του,και βγήκε στην πλατεία.
Πήγε στην καφετέρια που καθόταν πάντα.Ο σερβιτόρος του έφερε τον καφέ του.
Αναψε τσιγάρο.Ηταν μια δύσκολη μέρα σήμερα,ήταν-κατα κάποιον τρόπο-μια επέτειος.
Σήμερα έκλεινε 6 χρόνια άνεργος.Στην τελευταία του δουλειά,σαν υπάλληλος βιβλιοπωλείου,είχε καθήσει 2,5 μήνες.Από τότε δεν βρήκε κάτι που να ταιριάζει στον χαρακτήρα και στην ιδιοσυγκρασία του.
Αναστέναξε και ήπιε μια γουλιά απ' τον καφέ του.
Σε λίγο εμφανίστηκε κι' ο φίλος του-άνεργος κι'αυτός- ο Χάρης.
-Λοιπόν φίλε,ρώτησε ο Κώστας,πως τα πας;
Ο Χάρης ξεφύσηξε ανήσυχος.
-Ασ'τα φίλε.Ψάχνω του σκοτωμού αλλά δεν βρήκα τίποτα.Δεν υπάρχουν δουλειές.Ας είναι καλά οι γονείς μου που με την σύνταξή τους καλύπτω τις βασικές ανάγκες μου.
Εμειναν για λίγο σκεφτικοί.
-Εσύ,ρώτησε ο Χάρης,βρήκες τίποτα;
-Τίποτα,είπε αυτός απογοητευμένος.Και δεν φαντάζεσαι τι τρέξιμο έχω ρίξει.Δεν άφησα αξιοπρεπή δουλειά να μην ψάξω.Εβαλα τον βουλευτή μέσο για να μπω στα ΕΛΤΑ αλλά τίποτα.Ο θείος μου-τμηματάρχης στον ΟΣΕ-μου είπε ότι θα προσπαθήσει να με χώσει κάπου αλλά ούτε κι'αυτός κατάφερε τίποτα.Στην ΔΕΗ,στον ΟΤΕ κι'όπου υπάρχει δημόσια υπηρεσία προσπάθησα να μπω με νύχια και με δόντια αλλά τζίφος.
Δυστυχώς φίλε μου δεν υπάρχει καμμία θέση για κάποιον που θέλει να δουλέψει με αξιοπρέπεια.
Εμειναν εκεί να πίνουν σιωπηλοί τον καφέ τους.Μια παρέα μεταναστών πέρασε από μπροστά τους κι' ο Κώστας τους κοίταξε με απέχθεια.
-Α ρε άτιμοι,μουρμούρισε.Σας μαζέψαμε εδώ χάμω και τρώτε το ψωμί του κοσμάκη...Σαν τις μύγες αυξάνονται.Που να βρούμε εμείς δουλειά μ'αυτούς όλους μαζεμένους εδώ στη χώρα;
Κάτι τον ενοχλούσε όμως όλη αυτή την ώρα και επιτέλους το προσδιόρισε.Γύρισε στο σερβιτόρο:
-Ρε Μήτσο,φέρε ακόμα έναν καφέ,αλλά όχι νεροζούμι όπως τον πρώτο.Φτιάξ'τον βαρύ...
Και γω τρελλαινομαι με τους "ανέργους" μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧθες ειδα στην τηλεόραση, να διαμαρτύρεται μια κυρία, και να λεει: ειμαι μανα 3 παιδιών,
εχω ρίξει βιογραφικα σε όλες τις δημοσιες υπηρεσιες,τρεχω για όλες τις προκηρηξεις, αλλα τίποτα ακόμα, ουτε μεσον εχω κανεναν. Δεν εχω χρηματα για τα παιδια μου.Ειμαι απελπισμενη.....
Και χαζή, θα προσθετα, και ας γίνομαι κυνική.
Γιατί, πάντα θα υπαρχουν σπίτια για μεροκαματο,εξτρα μεροκαματα σε μαγαζια εστιασης κλπ.Αλλα μας εφαγε η αντίληψη οτι μονο το δημοσιο ειναι δουλεια..
Τωρα προσεξα πόσο ασχετο ειναι το μήνυμα με το πόστ, αλλα παρασύρθηκα απο το μύνημα του
ΑπάντησηΔιαγραφήevroligouris .
Η κυνική.