Ανεργία: η λύση είναι στην αναζήτηση του «χαμένου παραδείσου»;

ΚΑΘΕ μέρα, τα πρωτοσέλιδα του Τύπου μετρούν την αύξηση της ανεργίας μέσω των στοιχείων της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής… Τον τελευταίο καιρό, στην απόγνωση των ανέργων του ιδιωτικού τομέα, προστίθεται και η αγωνία των εργαζόμενων στον δημόσιο τομέα που αντιμετωπίζουν κι αυτοί πλέον το ενδεχόμενο να περάσουν στην ανεργία… Ήδη, οι απασχολούμενοι στη χώρα μας έγιναν λιγότεροι από τους μη απασχολούμενους… Όπερ σημαίνει ότι, πέραν της ανεργίας που είναι το σημερινό μεγάλο πρόβλημα της χώρας, το επόμενο πρόβλημα της θα είναι η αδυναμία αντιμετώπισης του συνταξιοδοτικού…

ΑΣ ΜΕΙΝΟΥΜΕ όμως στο θέμα της ανεργίας: πόσοι τρόποι υπάρχουν ώστε να αντιμετωπιστεί η ανεργία; Μόνο ένας: η δημιουργία θέσεων εργασίας… Τι δημιουργεί θέσεις εργασίας; Οι επενδύσεις και μόνον οι επενδύσεις… Γίνονται επενδύσεις στη χώρα; Όχι… Τις θέλει η χώρα τις επενδύσεις; Φοβάμαι πως η απάντηση είναι και πάλι όχι…

ΔΕΝ είναι μόνον η «δέσμευση» του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ προς τον ελληνικό λαό (που τον επιβραβεύει με πρωτιά στις δημοσκοπήσεις) ότι «κανένας σοβαρός επενδυτής δεν θα δαπανήσει τα χρήματα του, όταν ξέρει ότι ο χρόνος αυτής της κυβέρνησης που το αποφάσισε αυτό τελειώνει…», που συνιστά απειλή για κάθε επίδοξο επενδυτή. Είναι και η απαξιωτική στάση όλων μας, απέναντι σε ό,τι ονομάζουμε «μισθούς πείνας»… Είναι επίσης και η εμμονή μας να νοσταλγούμε τον «χαμένο παράδεισο», την ώρα που επιβάλλεται να βάλουμε πλώρη για τη δημιουργία ενός νέου…

«ΠΟΛΥ ρομαντικά όλα αυτά», θα πείτε, «τίποτα πιο ρεαλιστικό έχεις να μας προτείνεις;». Κι όμως, αυτός ο δύσβατος είναι και ο πιο ρεαλιστικός δρόμος… Θέσεις εργασίας δεν θα δημιουργήσει η αλλαγή κυβέρνησης, εκτός κι αν επιθυμούμε να ξαναστήσουμε το πελατειακό κράτος με νέους πρωταγωνιστές… Θέσεις εργασίας δεν θα δημιουργήσει η επαναπρόσληψη των απολυμένων στους υπερχρεωμένους Δήμους: νέα ελλείμματα απλώς θα δημιουργήσει και θα κληθούμε να τα πληρώσουμε όλοι μαζί οι φορολογούμενοι… Θέσεις εργασίας θα δημιουργήσει μόνον ο ιδιωτικός τομέας αν του δοθούν κίνητρα και δημιουργηθεί ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον… Και επειδή στην Ελλάδα πλέον είναι δυσεύρετα τα κεφάλαια, θα πρέπει να παρακαλάμε να επενδύσουν οι ξένοι, ακόμη κι αν το κάνουν (που γι αυτό θα το κάνουν, ας είμαστε ρεαλιστές) για να εκμεταλλευτούν την κατάσταση που δημιούργησε η απρονοησία μας… Στο κάτω – κάτω, αυτοί που συστηματικά αφορίζουν τα «αφεντικά» και το «κεφάλαιο» δεν κάνουν διακρίσεις: «εκμεταλλευτές» θεωρούν και τους Έλληνες κεφαλαιούχους, «εκμεταλλευτές» και τους ξένους… Συνεπώς τι νόημα έχει να «ρατσίζουμε» ως προς το αν θα επενδύσουν οι Έλληνες ή οι ξένοι;

ΕΙΝΑΙ και τα «εργασιακά» όμως, ακούω ήδη την ένσταση: «να δουλέψουμε για ένα κομμάτι ψωμί;». Όχι, να μην δουλέψουμε για ένα κομμάτι ψωμί, αν έχουμε τον τρόπο να πορευόμαστε χωρίς να το ψάχνουμε στα σκουπίδια αυτό το «κομμάτι ψωμί» και δεν επειγόμαστε να βρούμε δουλειά… Προκειμένου όμως να ψάχνουμε στα σκουπίδια, ναι, να δουλέψουμε για ένα «κομμάτι ψωμί»!.. Το κάνουν εδώ και χρόνια εκατομμύρια συμπολίτες μας: αυτοί που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα… Ο μισθός τους σε σχέση με τον μισθό του εργαζόμενου στις ΔΕΚΟ «ένα κομμάτι ψωμί» ήταν… Και δυστυχώς εξακολουθεί να είναι μικρότερο «κομμάτι ψωμί», μετά τις περικοπές που υπέστησαν αμφότεροι… Το έκαναν κάποτε και οι μετέπειτα υψηλόμισθοι του ιδιωτικού πάντα τομέα: ελάχιστοι ξεκίνησαν εισπράττοντας τον μισθό που προέβλεπε η συλλογική σύμβαση εργασίας στη χώρα μας… Όλοι ξεκινήσαμε με ένα μικρό μισθό, συχνότατα χωρίς ασφάλιση, αλλά ο ανταγωνισμός στον χώρο των επιχειρήσεων και ο βαθμός ικανότητας του καθένα, έδωσε την ευκαιρία της μισθολογικής ανέλιξης…

ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ μετανάστες στην Ελλάδα, αλλά και οι Έλληνες που έφυγαν τη δεκαετία του ’60 στη Γερμανία δεν ασχολήθηκαν ποτέ με το αν θα παίρνουν επίδομα γάμου ή τριετίες… Αναζήτησαν έναν μισθό, για να μην ψάχνουν στα σκουπίδια, ένοιωσαν να τους εκμεταλλεύονται στο έπακρο αυτοί που τους τον έδωσαν, αλλά δεν έμειναν εκεί… Το είδαν ως μια αρχή για κάτι καλύτερο και ουκ ολίγοι στη συνέχεια τα κατάφεραν να έχουν και μόνιμη δουλειά και καλοπληρωμένη…

ΓΙΑ ΝΑ γίνει όμως η νέα αρχή στη ζωή του καθενός, χρειάζεται ρεαλισμός… Αλλοίμονο σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι θα φτιάξει η ζωή τους μόλις αλλάξει η κυβέρνηση ή μόλις μας στείλουν χρήματα οι Ευρωπαίοι… Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι επενδύσεις, «κεφάλαια» και είτε μας αρέσει είτε όχι, «αφεντικά»… Εκτός κι αν μπούμε στον πειρασμό να φανταστούμε ότι όλοι θα έχουμε δουλειά μόλις γίνει «αφεντικό» ο λαός… Υπάρχουν λαοί που μπορούν να μας αφηγηθούν πολλά επ’ αυτού, από το πρόσφατο παρελθόν τους… Ζουν ανάμεσα μας πλέον, έχοντας εγκαταλείψει τους άλλοτε «παραδείσους»…