ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ στην τηλεόραση όλους αυτούς που συνόδευσαν τον Λεωνίδα Κύρκο στην τελευταία του κατοικία, κι ακούγοντας τις δηλώσεις τους μπορούσες να εξάγεις ενδιαφέροντα συμπεράσματα για την πολιτική και τους πολιτικούς…
• ΠΡΩΤΟΝ: Η εκτίμηση που τρέφουμε σε ένα πολιτικό πρόσωπο μπορεί να είναι αντιστρόφως ανάλογη της εμπιστοσύνης που του δείχνουμε όταν ψηφίζουμε…Τον Κύρκο εκτιμούσαν πολύ περισσότεροι του σχεδόν 2% που έπαιρνε το κόμμα του είτε ΕΑΡ, είτε ΚΚΕ εσωτερικού λεγόταν…Το ίδιο δεν συμβαίνει με τον Στέφανο Μάνο σήμερα; Αυτί που εκτιμούν τις απόψεις του δεν είναι περισσότεροι του 1% που παίρνει η «Δράση» στις εκλογές; Για να μη θυμηθώ τον Κωστή Στεφανόπουλο που εκτιμήθηκε από το λαό ως πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά ως αρχηγό κόμματος δεν τον έκρινε άξιο προς ψήφιση ούτε καν το 3% του εκλογικού σώματος!...
• ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η εκτίμηση που τρέφουν ο ένας για τον άλλο οι πολιτικοί είναι αντιστρόφως ανάλογη της ιδεολογικής τους συγγένειας. Στην κηδεία του Κύρκου μπορούσε να δει κάποιος επιχειρηματίες, «ταξικούς αντιπάλους» του θανόντος (Βαρδινογιάννης, Κωστόπουλος της ALPHA BANK), πολιτικούς που τους χώριζε ιδεολογική άβυσσος μαζί του (Μητσοτάκης, Κωστής Στεφανόπουλος, Στεφ. Μάνος), άλλα όχι την ηγεσία του ΚΚΕ με την οποία οραματίστηκε και ίδρυσε τον ενιαίο Συνασπισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι για να μάθει τον θάνατο του Κύρκου ο αναγνώστης του «Ριζοσπάστη» χρειαζόταν να γυρίσει στη 18η σελίδα της εφημερίδας, όπου στα «ψιλά» (επτά σειρές όλες κι όλες) υπήρχε μια μίζερη (93 λέξεων!) αναφορά στη ζωή του θανόντος γεμάτη από «μπηχτές»!...Μην απορείτε: οι διαφορές εντός των κομμάτων είναι μεγαλύτερες από εκείνες μεταξύ των κομμάτων!...Είτε συμπεριφορές αφορούν αυτές, είτε πολιτικές θέσεις…
• ΤΡΙΤΟΝ: Η κηδεία του Κύρκου ανέδειξε όμως και ζητήματα αισθητικής: ένας μόνον ο ομιλητής κατ’ απαίτησιν του ιδίου…Μια ιδιόχειρη αποστολή που οριοθετούσε τη σύγκρουση των ιδεών: «όχι στη βία και τη μισαλλοδοξία» (το κατάλαβε άραγε αυτό η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που υιοθετεί άκριτα κάθε χουλιγκανισμό του αγανακτισμένου λαού, ενώ ταυτόχρονα απονέμει τα εύσημα στην ποιότητα του Κύρκου;)…Η «ωδή στη χαρά» από την «ενάτη» του Μπετόβεν…Η φυσαρμόνικα…Η απόδειξη εντέλει, ότι, και η αστική τάξη μπόρεσε να αναδείξει κομμουνιστές…Που δεν χρειάζονταν να «μπουκάρουν» στα «χειμερινά ανάκτορα» για να επιβεβαιωθούν…Μόνο με τη δύναμη των επιχειρημάτων τους και πάντα με τους καλούς τους τρόπους…
• ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Οι πολιτικοί μας είναι συμπαθέστεροι ως απόμαχοι (με εξαίρεση ίσως τον κ. Μητσοτάκη που πάντως εξακολουθεί να παρεμβαίνει στα κοινά, άρα δεν είναι και τόσο απόμαχος)…Συμβαίνει με τους περισσότερους. Νοσταλγείς την παρουσία τους όταν τους ξαναβλέπεις…Και τους θεωρείς καλύτερους συγκρίνοντάς τους με τους σύγχρονους…Αυταπάτη; Σίγουρα…Γιατί κι οι σύγχρονοι στην πλειοψηφία τους κάποτε θα γίνουν συμπαθείς απόμαχοι…
Υπάρχουν μερικά επαγγέλματα που, λόγω της φύσης τους, είναι εύκολα και προσφέρουν στον επαγγελματία ξεκούραστη άσκηση του επαγγέλματος, πολύ καλή αποκατάσταση, υψηλές αμοιβές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να παραθέσω μερικά:
1) Αφισοκολλητής. Ενώ στην Ευρώπη αυτό το επάγγελμα δεν είναι αποδοτικό(πληρώνεσαι με την ώρα, χαμηλές αποδοχές κ.λ.π.) στην χώρα μας θεωρείται από τα πιο περιζήτητα: Μπορεί η αμοιβή να είναι μικρή (έως ανύπαρκτη) αλλά έχει πολύ καλή επαγγελματική αποκατάσταση. Υπάρχει η δυνατότητα να ακολουθήσεις πολιτική καριέρα( μπορείς να φτάσεις μέχρι υπουργός π.χ. Βουλγαράκης, Σκανδαλίδης κ.α), να μπεις στην Κεντρ. Επιτροπή κάποιου κόμματος και να αρχίσεις νταραβέρι με το δημόσιο( είτε ως προμηθευτής, είτε να μπεις επικεφαλής δημόσιου οργανισμού κ.λ.π.) Άπειρες δυνατότητες και προοπτικές…
2)Αριστερός. Πάντα προσοδοφόρο και επίκαιρο. Το μυστικό απλό: Μαθαίνεις μερικές ατάκες του στυλ «Ο λαός θα τους δείξει», «οι κακοί πολιτικοί που καταδυναστεύουν τον υπέροχο λαό μας», «Ο λαός θα τους βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας» και άλλα τέτοια ηχηρά και παρόμοια. Όταν είσαι πολιτικός αμολάς αυτές τις κοτσάνες και έχεις σίγουρη πελατεία για χρόνια.
Το μυστικό εδώ είναι όταν αναφέρεσαι στον λαό στις ομιλίες σου μπροστά από τη λέξη «Λαός» να βάζεις σαν επιθετικό προσδιορισμό λέξεις όπως «ο κυρίαρχος», «ο σοφός», «ο παραπλανημένος». Επίσης βάλε την κτητική αντωνυμία «μας» μετά την λέξη «λαός». Ενδεικτικά σε έναν πολιτικό λόγο 1000 λέξεων καλό θα ήταν οι 200 λέξεις να είναι «λαός». Έξοχοι εκπρόσωποι του είδους ο κ. Τσίπρας και η κ. Παπαρήγα.
Όταν είσαι σατιρικός καλλιτέχνης γλύφεις τον λαό, αναφέρεσαι σε κάθε εκπομπή σου «πως γίνεται να ζουν κάποιοι με μόνο 700 Ευρώ τον μήνα;» ενώ εσύ βγάζεις 117.000 ανα επεισόδιο, τα χώνεις στους πολιτικούς (παραβλέποντας επιμελώς ότι αυτούς τους πολιτικούς ψήφιζαν επί χρόνια οι «πελάτες σου») δίνεις και κάνα ταξίδι δωρεάν σε κάποια από τις εκπομπές σου και όλα ωραία και καλά. Γλύφεις και τους συνταξιούχους, κατά κόρον, και έχεις μόνιμα δουλίτσα και επιτυχίες.
3)Μεταφραστής. Δεν γνωρίζω αν το επάγγελμα αυτό είναι ξεκούραστο θα ήθελα όμως να αναφερθώ σ’ έναν συγκεκριμένο μεταφραστή: Στον μεταφραστή του ΓΑΠ όταν συναντάται με Αγγλοσάξονες ηγέτες( Ομπαμα, Κάμερον κ.λ.π.)
Ξεκούραστα, αβίαστα. Άπειρες οι εναλλακτικές που έχει στη διάρκεια της συζήτησης: το μόνο που σκέφτεται είναι τα ψώνια που του ‘πε να κάνει η γυναίκα του, παρακολουθεί το ντεκόρ του δωματίου στο οποίο διεξάγεται η συζήτηση, ξύνει (με τρόπο) τους γεννητικούς του αδένες, χασμουριέται, σκέφτεται τα βάσανα της ζωής και τα προβλήματα των παιδιών του, αν είναι καιρός να κάνει εμφύτευση μαλλιών κ.ά… Δεν χρειάζεται να κάνει απολύτως τίποτα.
Πρόβλημα θα συναντήσει μόνο όταν θα χρειαστεί να μεταφράσει τα ελληνικά του πρωθυπουργού μας σε κάποια άλλη γλώσσα, κι’ αυτό λόγω της μειωμένης γνώσης του ΓΑΠ στην Ελλ. γλώσσα.
4)Εκπρόσωπος θρησκείας(παπάς). Επάγγελμα-τεφαρίκι. Ξεκούραστη(ξέρεις ένα τροπάρι κι’ αυτό είναι όλο), τα τυχερά άφθονα(ευχέλαια-αγιασμός καινούργιων αυτοκινήτων-μνημόσυνα κ.λ.π όλα μαύρα και στην τσέπη), δεν σε πειράζει κανείς(δεν υπέστησαν οι αμοιβές τους καμία περικοπή), το ποίμνιο( ο πιστός λαός) σ’ έχει στα ώπα-ώπα, οι πολιτικοί αποφεύγουν και να σε αναφέρουν(πολλά τα ψηφαλάκια γαρ) και όλα ωραία και καλά.