ΤΟ ΠΡΩΤΟ πράγμα που εξήγγειλε η χούντα των συνταγματαρχών μόλις βολεύτηκε στην εξουσία ήταν η κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων…Έμεινε επτά χρόνια στα πράγματα, αλλά η εξαγγελία της παρέμεινε εξαγγελία…Αυτό, πιθανότατα, αρκεί για να εξηγήσει το γιατί στις μέρες μας γίνεται τόση κουβέντα για το αν πρέπει ή όχι να μειωθεί ο δημόσιος τομέας…Γιατί, απολύσεις εργαζομένων στο δημόσιο ούτε η χούντα δεν διανοήθηκε να κάνει! Για να τις επικαλείται τώρα μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση ως αναγκαιότητα για να βγούμε από την κρίση, σκέψου λέει ο μέσος πολίτης, με τι χούντα έχουμε μπλέξει!...Πόσο μάλλον, που η δημοκρατική μας ευαισθησία εμφανίζεται διαρκώς προκαλούμενη από τις υποδείξεις της τρόικας…
ΒΕΒΑΙΩΣ, τη συζήτηση περί του «υπερτροφικού δημοσίου» δεν την πρωτοεισήγαγε στον δημόσιο διάλογο η τρόικα…Τη συζητούσαμε οι έλληνες από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90 όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε δημοσιοποιήσει επισήμως από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, την πρόθεση της να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων προσλαμβάνοντας μόνον έναν για κάθε δύο συνταξιοδοτούμενους…Από τότε επίσης, ο αφορισμός κάθε έλληνα που συναντούσε την αδιαφορία μόλις στεκόταν στο γκισέ μιας δημόσιας υπηρεσίας ήταν ο ίδιος: «μωρέ κατάργησέ τους τη μονιμότητα, να σου πω εγώ πως φτιάχνει το ελληνικό δημόσιο»!...
ΟΛ’ ΑΥΤΑ σημαίνουν ότι και η εξαγγελία της χούντας για κατάργηση της μονιμότητας και η εξαγγελία του κ. Μητσοτάκη και της τότε κυβέρνησης της Ν.Δ. για μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων δεν στερούνταν λαϊκού ερείσματος…Υπήρχε πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που εξεδήλωνε με ευθύτητα και δημοσίως τα συναισθήματά του απέναντι στο υπερτροφικό και εφ’ όρου ζωής βολεμένο δημόσιο…Υπήρχε όμως κι ένα συνεχώς ογκούμενο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που ήταν έτοιμο ν’ αντιδράσει και να «τιμωρήσει» τους πολιτικούς που θα τολμούσαν να τα βάλουν μαζί του…Όχι αν «άνοιγαν» το ζήτημα της μονιμότητας ή της μείωσης του δημόσιου τομέα με απολύσεις…Ούτε καν αν έθεταν σε αμφισβήτηση «δικαιώματά τους», όπως η μετάταξη τους από μια δουλειά του δημοσίου σε μια άλλη με την ίδια εξασφάλιση: αυτή της μονιμότητας…
Ο ΦΟΒΟΣ αυτής της αντίδρασης και την πιθανής «τιμωρίας» των πολιτικών που θα τολμούσαν να αγγίξουν το δημόσιο ήταν καταλυτικός για την διαμόρφωση της σχέσης τους…Ανασφαλείς καθώς είναι απέναντι στο ενδεχόμενο μιας πολιτικής ήττας οι πολιτικοί κατέστησαν όμηροι του «τέρατος» που οι ίδιοι δημιούργησαν…Έτσι, από το να τολμήσουν να θίξουν τα «κακώς κείμενα» πέρασαν στο αντίθετο άκρο: προτίμησαν να είναι αρεστοί σ’ αυτούς που θεωρούσαν ότι «κρατούν στο χέρι τους» το πολιτικό τους παρόν και μέλλον και συναίνεσαν σε κάθε μορφή διεκδίκησης…Τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής τα «μετράμε» εδώ κι ένα χρόνο σε δισεκατομμύρια: δανειοδοτήσεις συνδικαλιστικών σωματείων όπως η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ για να τους κάνουν τη ζωή ακόμη πιο δύσκολη…Επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία»…Επιδόματα «ζεστάματος μηχανής» και πάει λέγοντας…
ΔΕΝ είναι μόνον αυτά που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή της οικονομική κατάσταση…Είναι όμως κι αυτά…Ωστόσο, ακόμη κι αν συμμετέχουν λιγότερο από άλλες αιτίες στη διαμόρφωση της τραγικής εικόνας της ελληνικής οικονομίας, δεν είναι ζητήματα που αναφέρονται μόνο στην οικονομία…Είναι ζητήματα που συνθέτουν την εικόνα του «ελληνικού παράδοξου»…Είναι η επιτομή του παραλογισμού που χαρακτηρίζει αυτή τη χώρα…Η ιστορία του λεγόμενου «πελατειακού κράτους», το οποίο όλοι μας καταγγέλλουμε ακόμη κι οι ευεργετηθέντες απ’ αυτό, δημόσιοι υπάλληλοι…Θάπρεπε λοιπόν, να δούμε το ζήτημα ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οικονομικοί λόγοι…Θάπρεπε να μιλήσουμε για την ανισότητα που παράγει η σχέση του ελληνικού δημοσίου με τους υπαλλήλους του, συγκρινόμενη με τη σχέση του ιδιώτη εργοδότη με τους δικούς του εργαζόμενους…Θάπρεπε να μιλήσουμε για τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σ’ εκείνον που δεν μπορεί ποτέ ν’ απολυθεί και σε εκείνον που ένα πρωί μένει άνεργος!...Θάπρεπε να μιλήσουμε για τις μισθολογικές διαφορές…Για τις παρενέργειες που παράγει η μονιμότητα: αδιαφορία, απειθαρχία, ωχαδερφισμός…Θάπρεπε να μιλήσουμε για την παραγωγικότητα του ελληνικού δημοσίου…Για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που περισσεύουν…Ολ’ αυτά συνυπάρχουν με το οικονομικό ζήτημα κι είναι εξίσου σημαντικά…Τόσο που θα οφείλαμε να τα συζητήσουμε ακόμη κι αν περίσσευαν χρήματα για επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία»…
Χαιρετίζω την πρωτοποριακή πρόταση του κ.Σαμαρά οι πλεονάζοντες δ.υ. να μην απολύονται αλλά να μπουν σε "εργασιακή εφεδρεία" δηλαδή να κάθονται σπίτι τους και να πληρώνονται για όσο διάστημα χρειαστεί με το βασικό μισθό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιο επαναστατική ιδέα είναι η άποψη του κ.Καρατζαφέρη να μην απολύονται επειδή συμβάλλουν στην τόνωση της αγοράς.
Κάνοντας ένα follow-up σ'αυτή τη μεγαλειώδη σκέψη θα τολμούσα να κάνω την πρόταση να μπουν όλοι οι Ελληνες στο δημόσιο(Είναι κάτι που προσπάθησαν στο παρελθόν ΗΓΕΤΕΣ όπως ο Ανδ.Παπανδρέου,και ο κώστας Καραμανλής).
Αυτό θα έχει μόνο πλεονεκτήματα:
-Εκμηδένιση της ανεργίας
-Ανοδος της αγοράς
-Το χρήμα θα κυκλοφορεί ανεξέλενγκτα.
-Η οικοδομή θα απογειωθεί.
-Θα εκμηδενιστούν οι κοινωνικές εντάσεις.
-Θα ανέβει κατα πολύ το επίπεδο των χαμηλότερων κοινωνικά στρωμάτων.
Και μετά απορούμε γιατί φτάσαμε έως εδώ:Είναι επειδή πολιτικοί τέτοιου μεγέθους(Σαμαράς,Καρατζαφέρης)δεν εχρημάτισαν ακόμα πρωθυπουργοί.
Ο υπουργός μπήκε στο γραφείο αλαφιασμένος, άνοιξε το συρτάρι, έπιασε το μπουκάλι με το ουίσκι και κατέβασε μια γερή γουλιά. Ήταν σε αλλόφρονα κατάσταση. Κάτι τρομακτικό πρέπει να είχε ακούσει επειδή τα χείλη του έτρεμαν και τα χέρια του κουνιόταν λες και είχε πάρκινσον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίταξε για λίγο με βλέμμα θολό απέναντι στον τοίχο και πάτησε αποφασιστικά το κουμπί της ενδοσυνεννόησης.
-Σούλα, είπε στη γραμματέα του, πάρε μου τον πρόεδρο σε παρακαλώ.
Κατέβασε το ακουστικό και περίμενε να τον συνδέσουν. Λίγο σάλιο έτρεξε στις άκρες των χειλιών του και το σκούπισε βιαστικά.
Ο τρόμος πλέον είχε συσπάσει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του και τα χέρια του συνέχισαν να τρέμουν. Χτύπησε το τηλ. και το σήκωσε.
-Ναι, καλησπέρα κ. Πρόεδρε, είπε.
Κάτι του απάντησε ο άλλος και ο υπουργός συνέχισε:
-Τα είδατε; Τα μάθατε; Αναφέρομαι στην μεγαλειώδη συγκέντρωση των αγαναχτισμένων πολιτών στο Σύνταγμα. Είδατε την αποφασιστικότητα στο βλέμμα τους, την οργή τους, την αγανάχτησή τους;
Κάτι του είπε ο άλλος.
-Όχι, κ. Πρόεδρε. Αυτή η συγκέντρωση είναι μοναδική. Αυτός ο παλμός και η αποφασιστικότητα τους με έβαλε σε σκέψεις. Δεν μας συγχωρούν τίποτα πλέον, θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε τώρα πια με την οργή τους, θα τους βρίσκουμε μόνιμα απέναντι μας.
Σταμάτησε για λίγο να πάρει μια ανάσα. Ο πανικός του ήταν έκδηλος.
-Είναι επιτακτική ανάγκη να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις, να κάνουμε όλα όσα υποσχεθήκαμε, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Είναι φανερό, η υπομονή τους έχει εξαντληθεί.
Χαιρετήθηκαν με τον πρόεδρο, και έπιασε το κεφάλι του με τα δυο του χέρια.
-Κι όσο σκέφτομαι, μουρμούρισε, ότι με αυτούς που τώρα μας μισούν χτίσαμε μαζί τον σοσιαλισμό…
Όσο σκέφτομαι ότι αυτοί και οι γονείς τους μας ψήφιζαν όλα τα προηγούμενα χρόνια αγόγγυστα και επανειλημμένα, πάντα συγχωρώντας μας κάθε αστοχία, κάθε σκάνδαλο, κάθε παράβλεψη που κάναμε…
Όσο σκέφτομαι ότι οι περισσότεροι από αυτούς ξημεροβραδιάζονταν στα γραφεία μας για μια θέση στο δημόσιο…
Όσο σκέφτομαι ότι πολλοί από αυτούς είναι μέλη του κόμματος. Μαζί στους αγώνες, στα συλλαλητήρια, στα πούλμαν σε ταξίδια για πόλεις μακρινές που μιλούσε ο αρχηγός σε προεκλογικές συγκεντρώσεις…
Όσο τα σκέφτομαι όλα αυτά μου ‘ρχεται να τρελαθώ…