Η μετανάστευση είναι ευλογία….

ΤΟΝ τελευταίο καιρό τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συχνότατα αναφέρονται στο φαινόμενο της «νέας μετανάστευσης»…Το οποίο φαινόμενο αφορά προς το παρόν νέους επιστήμονες που προτιμούν να ασκούν το επάγγελμα τους εκτός Ελλάδος, από το να ξεκινούν την επαγγελματική τους καριέρα σε μια χώρα που δεν διασφαλίζει καλές συνθήκες εργασίας και δυνατότητες εξέλιξης… Εργατικά χέρια ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να εξάγουμε, για να μιλάμε για «νέο εξήντα»… Το πιθανότερο δε, είναι να μη φτάσουμε ποτέ σ’ αυτό το σημείο, καθώς, όσο ραγδαία κι αν αυξάνει το ποσοστό της ανεργίας στον τόπο μας, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι παράλληλα υπάρχουν κι ενάμιση εκατομμύριο ξένοι μετανάστες που βρίσκουν δουλειά (ή και δουλειές) εδώ, ακόμη κι αν αγνοούν τα στοιχειώδη της γλώσσας…
ΣΥΝΕΠΩΣ, το φαινόμενο αφορά μόνον τους νέους επιστήμονες, τα «καλά μυαλά» που προτιμούν τελειώνοντας τις σπουδές τους εδώ ή στο εξωτερικό, να δουλέψουν έξω σε συνθήκες που δεν προσφέρει σε καμία περίπτωση η χώρα μας, τόσο από απόψεως οικονομικών απολαβών όσο και από απόψεως συνθηκών εργασίας…Κυρίως νέοι γιατροί που αρνούνται να μπουν σε λίστες αναμονής για να πάρουν ειδικότητα, αρχιτέκτονες, οικονομολόγοι, μαρκετίστες, πολιτικοί μηχανικοί, προγραμματιστές ηλεκτρονικών υπολογιστών και γενικότερα φορείς της καινοτομίας είναι αυτοί που προτιμούν το εξωτερικό και αρνούνται να ενταχθούν στη μίζερη ελληνική πραγματικότητα… Όχι όμως λόγω της οικονομικής κρίσης, στην οποία κακώς αποδίδεται το φαινόμενο… Περισσότερο θα έλεγε κανείς, γιατί οι σπουδές ορισμένων ή οι επαγγελματικές φιλοδοξίες κάποιων άλλων ξεπερνούν τα σύνορα αυτής της χώρας…Ίσως η κρίση να λειτουργεί πολλαπλασιαστικά, αλλά πάντως δεν είναι αυτό που «σπρώχνει» τους νέους επιστήμονες στο εξωτερικό…
ΓΙΑ ΝΑ απομυθοποιήσουμε το φαινόμενο, ας θυμηθούμε τι συνέβαινε στο παρελθόν: τις δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα τα ελληνικά χωριά άδειασαν από νέους, γιατί η ίδια η οικογένεια τους παρακινούσε να εγκαταλείψουν την οικογενειακή στέγη και να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στην πόλη… Η Λάρισα, ο Βόλος κι όλα τα ελληνικά αστικά κέντρα αριθμούν ποικίλα success stories ανθρώπων που έφυγαν στα δώδεκα από το χωριό τους για να κάνουν τις εγκύκλιες σπουδές τους και στη συνέχεια να σπουδάσουν και να προκόψουν ως επιστήμονες ή να δραστηριοποιηθούν στον εμπορικό τομέα και να φτιάξουν τη ζωή τους… Εκείνη την εποχή η απόσταση από τη Βερδικούσια ως τη Λάρισα ή από τη Μηλίνα ως το Βόλο ήταν χρονικά μεγαλύτερη από ότι είναι σήμερα η απόσταση που χωρίζει το Παρίσι από τον Βόλο και τη Φραγκφούρτη από τη Λάρισα… Η διαφορά του κάρου από το αεροπλάνο γαρ… Συνεπώς, ο σύγχρονος νέος που επιλέγει το Παρίσι ή το Λονδίνο για την καριέρα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ανοίξει τους ορίζοντες του με την ίδια διάθεση που το έκανε ο πατέρας του το 1950… Για τον ίδιο, ως σύγχρονο άνθρωπο, οι αποστάσεις έχουν εκμηδενιστεί, ο πλανήτης ολόκληρος είναι ο τόπος του και η σύγχρονη τεχνολογία (τηλεόραση, ίντερνετ) του δίνει τη δυνατότητα να ζει με ένα τρόπο και στο Λονδίνο και στο Βόλο ταυτόχρονα…
ΠΡΙΝ ακόμα ξεσπάσει η κρίση, οι άνθρωποι που ζούσαν εκτός των συνόρων της χώρας τους για επαγγελματικούς λόγους ανέρχονταν σε παγκόσμιο επίπεδο σε πάνω από 110.000.000!!! Μόνον φοβικές και εσωστρεφείς κοινωνίες ερμηνεύουν αυτό το φαινόμενο με τον τρόπο που το κάνει η πλειοψηφία των πολιτών της χώρας μας… Είναι η σύγχρονη πραγματικότητα αυτό το φαινόμενο… Δεν πρέπει να το «χρεώνουμε» μόνο στην κρίση, αλλά και στην ανάγκη κάποιων να βάζουν ψηλότερα τον πήχη… Υπ’ αυτή την έννοια, μάλλον με αισιοδοξία πρέπει να μας γεμίζει αυτού του είδους το «μεταναστευτικό ρεύμα», παρά αγωνία…