ΑΝ ένα κόμμα έχει δημιουργηθεί μόνο και μόνο
για να αντισταθεί στο μνημόνιο, ποια θα μπορούσε να είναι η τύχη του όταν πάψει
να μας απασχολεί το μνημόνιο; Καμία, αν δεν έχει να προσθέσει κάτι για το μετά…
Εκτός κι αν τα στελέχη του υπολογίσουν (πονηρά σκεπτόμενα) ότι, για μια τριετία
– τετραετία μπορούν να εξασφαλίσουν την πολιτική τους παρουσία, επειδή το
μνημόνιο θα κρίνει τις επιλογές των ψηφοφόρων και «μετά βλέπουμε»…
ΕΠΕΙΔΗ όμως, ουδείς μπορεί να στηρίξει
την πολιτική επιβίωση μόνο στην αντιπαράθεση με το μνημόνιο και την
διεκτραγώδηση των συνεπειών της εφαρμογής του, ρίχνει ορισμένες ιδέες για το
μετά… Κι αρχίζει τότε μια ποικιλία ιδεών: άλλος, σου λέει, θα διαγράψουμε
μονοκοντυλιά το χρέος όχι μόνο το δικό μας, αλλά και των άλλων νοτίων χωρίς να
ρωτήσουμε κανέναν: ούτε τους δανειστές, ούτε τους άλλους νοτίους… Άλλος, σου
λέει ότι το μετά είναι η σχέση με το δολάριο και η προείσπραξη της υπεραξίας
του φυσικού πλούτου σε δολάρια οπωσδήποτε…
ΚΑΙ τότε, σοβαροί (υποτίθεται)
πολιτικοί άνδρες ανακαλύπτουν ότι οι προτάσεις αυτές δεν είναι σοβαρές και
εγκαλούν τους εμπνευστές τους ότι τις «ρίχνουν» στον δημόσιο διάλογο χωρίς να
ενημερώσουν κανέναν και χωρίς να τις τεκμηριώσουν! Αλήθεια πότε τα αντελήφθησαν
όλα αυτά; Όταν ήρθε το δολάριο να αναδείξει τη γραφικότητα (τουλάχιστον) την
οποία όλοι γνώριζαν εδώ και χρόνια; Τι περίμεναν δηλαδή, να ακούσουν από το
στόμα ενός ηγέτη που με περισσή ευκολία συνέδεε πριν από χρόνια το ΠΑΣΟΚ με την
«17 Νοέμβρη» και εδώ και μήνες υποστηρίζει ότι μας ψεκάζουν για να είμαστε
αδρανείς; Τι περίμεναν από έναν άνθρωπο που δεν δίσταζε να διαψεύδει δημοσίως
τον πρόεδρο της Δημοκρατίας για το περίφημο non paper;
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» είναι ένα χρήσιμο
παράδειγμα του τι προκύπτει όταν ο ελληνικός λαός ψηφίζει οργισμένα… Όταν
αποφασίζει το θυμικό του… Όταν θέλει απλώς να «τιμωρήσει» και να διαμαρτυρηθεί…
Όταν του αρκεί να τον διαβεβαιώσουν ότι δεν φταίει ο ίδιος και δεν βρίσκει ότι
το χάιδεμα των αφτιών δεν συνιστά λύση…
ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ μόνο τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» η ξαφνική προσγείωση στην
πραγματικότητα… Αφορά κι εκείνους που έχουν επενδύσει σε πολιτικές που δεν
ανταποκρίνονται στον ρεαλισμό με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζονται κρίσιμες
καταστάσεις σαν την οικονομική κρίση… Γι αυτό, ας προετοιμάζονται για ανώμαλη
προσγείωση όσοι ψηφοφόροι σπεύδουν στην πολιτική αγορά να ψωνίσουν «εύκολες
λύσεις»… Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να καταλάβουν ποιες είναι οι
«εύκολες λύσεις»… Αρκεί να διατρέξουν τον Τύπο των άλλων χωρών του νότου για να
διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που να προτείνουν «σύνδεση με
το δολάριο» ή «μονομερή διαγραφή του χρέους»… Ούτε στην Ιταλία, ούτε στην
Ισπανία, ούτε στην Ιρλανδία, ούτε στην Πορτογαλία, ούτε καν στην Κύπρο, όπου η
κυβέρνηση είναι της Αριστεράς… Ο ρεαλισμός ειδικώς της τελευταίας περίσσεψε:
μνημόνιο παρά την κακή εμπειρία της Ελλάδας, με ένα δάκρυ του προέδρου
Χριστόφια να το επισφραγίζει.. Πιθανότατα αυτή είναι και η μονη διαφορά όταν
μια αριστερή κυβέρνηση αντιγράφει μια κεντροαριστερή: δακρύζει τη στιγμή της
επιλογής, αντί να γελάει με φόντο το Καστελόριζο!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΔΙΑΒΑΖΩ ΟΛΑ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.