Κάποιοι μας θέλουν διαρκώς απελπισμένους…

             ΠΡΕΠΕΙ να έχεις ζήσει από κοντά την αγωνία ενός καρκινοπαθούς για να καταλάβεις την αξία των καλών ειδήσεων. Ακόμη κι αν είσαι δημοσιογράφος, εξ εκείνων που αποδέχονται τον αφορισμό των βρετανών mediaνθρώπων «good news, no news», ότι δηλαδή, «οι καλές ειδήσεις, δεν είναι ειδήσεις»…

Ο ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗΣ που δίνει τη μάχη του με την «επάρατο», κάθε φορά που διαβάζει το αγγελτήριο ενός μάλλον «αφύσικου» θανάτου (νέου πχ σε ηλικία ανθρώπου) στην ειδική στήλη της εφημερίδας, αναρωτιέται αν ο ίδιος θα είναι ο επόμενος… Η πρώτη ερώτηση που έρχεται στα χείλη του είναι «από τι πέθανε αυτός;» κι όταν μαθαίνει ότι πέθανε από αυτό που εξ αρχής υπέθεσε, τον καρκίνο δηλαδή, κατεδαφίζεται ψυχολογικά… Το ίδιο συμβαίνει κι όταν ακούει στην τηλεόραση ότι πέθανε κάποιος τραγουδιστής ή ηθοποιός από καρκίνο: νοιώθει ότι δεν αξίζει να συνεχίσει να δίνει τη μάχη του κατά της αρρώστιας και μπαίνει στη λογική «έρχεται και η δική μου σειρά»… Η ψυχολογία του απελπισμένου είναι η χειρότερη, λένε οι γιατροί… Οδηγεί κατ’ ευθείαν στο θάνατο!..

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, αν, με κάποιον τρόπο, ο ίδιος ο καρκινοπαθής είχε τη δυνατότητα να πληροφορείται καθημερινά πόσοι ομοιοπαθείς μ’ αυτόν αγωνίζονται κατά του καρκίνου και τον νικούν, πιθανότατα η ψυχολογία του δεν θα ήταν «ψυχολογία ετοιμοθάνατου», αλλά ανθρώπου που διεκδικεί ένα happy end στην περιπέτεια που τον βρήκε… Αλλά, δυστυχώς, οι καλές ειδήσεις δεν δημοσιεύονται: πρέπει να πεθάνεις για να γίνει γνωστό ότι προσβλήθηκες από τον καρκίνο… Αν ζήσεις, θα το μάθει μόνο ο στενός σου περίγυρος και θα στερηθούν τη δυνατότητα να αποκτήσουν ελπίδα και να αισιοδοξήσουν όσοι δίνουν μάχη με την ίδια ασθένεια…

ΓΙΑΤΙ τα γράφω όλα αυτά; Για να αξιολογήσουμε τη διαφορά ανάμεσα στις «καλές» και τις «κακές» ειδήσεις… Όχι μόνο σε θέματα υγείας του ανθρώπου, αλλά και υγείας της οικονομίας που επηρεάζει άμεσα και την υγεία του ανθρώπου… Εξηγούμαι:

ΕΠΙ ΤΡΙΑ χρόνια τώρα (από τον Οκτώβριο του 2009) ακούμε δυσάρεστες ειδήσεις για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, γαρνιρισμένες με δηλητηριώδη σχόλια από την πλευρά των ΜΜΕ όλου του κόσμου και εκείνων στην βοήθεια των οποίων ποντάρουμε… Τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης έχουν καταντήσει ο δείκτης της ψυχικής μας υγείας με τη «μαυρίλα» που εκπέμπουν όλο αυτό το διάστημα… Το κοινό – και δικαίως – «χρεώνει» στους δημοσιογράφους την αρνητική ψυχολογία που παράγει ο τρόπος που επιλέγουν για να το ενημερώσουν….

…ΚΙ ΕΝΩ θα περίμενε κανείς, ότι με το που άρχισαν οι πρώτες καλές ειδήσεις και τα πρώτα θετικά σχόλια (για την αναμενόμενη επιμήκυνση, για την «ανάσα» της παρέμβασης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για την αποκατάσταση της επικοινωνίας της ηγεσίας μας με την Ευρώπη, για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, για τη μάχη που αναγνωρίζεται από τους ξένους ότι δίνει ο ελληνικός λαός), ένας άνεμος αισιοδοξίας θα «διέτρεχε» τον δημόσιο διάλογο, όλοι και πάλι επικεντρώνουν στα «δύσκολα» και απειλούν με τα «χειρότερα που έρχονται», λες και το κάνουν συνειδητά για να ψαλλιδίσουν κάθε ελπίδα αναστροφής του αρνητικού κλίματος και να μειώσουν κάθε απόπειρα θετικής σκέψης!..

ΟΧΙ, δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να ξαναρχίσουμε το πάρτι… Ούτε να υποδεχθούμε με τη συνήθη νεοελληνική υπερβολή τα καλά νέα… Άλλωστε, παρά τα «καλά νέα» οι δυσκολίες συνεχίζονται και θα συνεχιστούν για πολύ ακόμα… Υπάρχει όμως μια αχτίδα φωτός!.. Μια υποψία αρχής του τέλους της αβεβαιότητας!.. Ας την υποδεχτούμε, ελπίζοντας!.. Συγκρατημένα έστω…

ΔΙΟΤΙ, δεν μπορεί τώρα που οι ξένοι αναγνωρίζουν ότι τουλάχιστον «προσπαθούμε», να αντιμετωπίζουμε τις δηλώσεις τους σαν χειρότερες ή (περισσότερο ύποπτες) από τότε που μας «μαστίγωναν» καθημερινά!.. Ούτε να βλέπουμε την απόπειρα αντιμετώπισης  της κρίσης ως ευρωπαϊκού προβλήματος, ως κακή εξέλιξη …

ΞΕΡΩ ότι χαλάει τα σχέδια κάποιων, το να ξαναβρούμε ξαφνικά ελπίδα…Κάποιοι μας θέλουν απελπισμένους… Γιατί οι απελπισμένοι «καλύπτονται» με τον καταγγελτικό λόγο και μόνο κι έτσι δεν έχουν απαιτήσεις σχεδίων διακυβέρνησης… Δύο κορώνες κατά των καναλαρχών, δύο κατά του πολιτικού κατεστημένου και δύο κατά των διεθνών κέντρων που έκαναν «πειραματόζωο» την Ελλάδα και όλοι νοιώθουν ικανοποιημένοι!.. Αριστεροί και Δεξιοί!.. Το δύσκολο όμως είναι να σχεδιάσεις το «μετά»… Κι αυτό δεν είναι διαδικασία εκτόνωσης, αλλά διατύπωσης βιώσιμης πρότασης… Δύσκολη δουλειά!

ΓΙΑ ΝΑ επανέλθω στον καρκινοπαθή: η λύση στο πρόβλημα του δεν είναι να καταγγέλλει το τσιγάρο που του κατέστρεψε τους πνεύμονες… Ούτε να τον αντιπολιτεύονται οι συγγενείς του, γιατί δεν τους άκουσε όταν του έλεγαν να «το κόψει»… Η λύση είναι να το παλέψει, ακόμη κι αν η θεραπεία είναι επώδυνη και του στερεί τα ωραία του μαλλιά και πολλά άλλα πράγματα… Αλλά, για σκεφθείτε ακόμη και την ώρα που δίνει τη μάχη του στο θάλαμο της εντατικής, να του υπενθυμίζουν συνεχώς διάφοροι δήθεν κοπτόμενοι για το καλό του, πόσοι πέθαναν δίνοντας την ίδια μάχη;