Τα κόμματα που φεύγουν και ο λαϊκισμός που μένει…

ΚΑΘΩΣ διαβάζω το περίφημο «ημερολόγιο του Άκη» (που, παρεμπιπτόντως «βρίθει» ανορθογραφιών) αναρωτιέμαι: θα είχε αυτή την τραγική κατάληξη, αν αντί να ιδρύει off shore εταιρίες για να καλύπτει την αγορά σπιτιών, έσπευδε να δηλώσει ότι τα αγόρασε με δανεικά χρήματα φίλων του; Ως γνωστόν, δύο φορές στο παρελθόν το επιχείρημα «έπιασε» όταν το χρησιμοποίησε πρώτα ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου και πολύ αργότερα ο Αριστοτέλης Παυλίδης…

ΒΕΒΑΙΩΣ, ο ελληνικός λαός δεν είναι αφελής ώστε να πείθεται με τέτοια επιχειρήματα, αλλά ενώ το 1989 αισθανόταν ότι τον «δουλεύουν» όσοι του έλεγαν ότι κάποιοι έδωσαν «δανεικά κι αγύριστα» στον Ανδρέα για να χτίσει μια βίλα στην Εκάλη, σήμερα έφτασε και ο ίδιος να πιστεύει ότι κάθε δανειστής πρέπει να δανείζει χωρίς όρους οποιονδήποτε ονειρεύεται μια ζωή χωρίς άγχη και μνημόνια…

ΑΥΤΟ επιλέγει άραγε ο πολίτης, ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ; Την εύκολη λύση; Εν μέρει ναι.. Σ’ ένα μεγάλο ποσοστό όμως, η επιλογή της ψήφου στον ΣΥΡΙΖΑ εμπεριέχει και την απάντηση στο δίλλημα που του θέτουν οι δύο γερασμένοι πολιτικοί οργανισμοί, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Οι οποίοι, αφού τον είδαν να τους στρέφει την πλάτη στις εκλογές της 6^ης Μαίου, του είπαν ξαφνικά: «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η καταστροφή της χώρας, γύρισε σε μας»… Το επιχείρημα αυτό, μπορεί να μην απέχει από την πραγματικότητα (ο ΣΥΡΙΖΑ με τις πολιτικές του ακροβασίες μπορεί να μας βγάλει εκτός ευρωζώνης) πλην όμως, ο πολίτης το εκλαμβάνει ως μια άλλη μέθοδο για να τον αναγκάσουν να εμπιστευθεί αυτούς που σιχάθηκε… Στο κάτω - κάτω σου λέει, έχω να επιλέξω ανάμεσα σ’ αυτούς που θεωρώ ότι με κατέστρεψαν και σ’ αυτούς που υπάρχει πιθανότητα να με καταστρέψουν… Στους πρώτους καταλογίζει μια τετελεσμένη πράξη… Στους δεύτερους μια πιθανή καταστροφή…

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η πόλωση δεν επιτρέπει σε δυνάμεις που δεν ευθύνονται για το σημερινό αδιέξοδο (όπως πχ η «Δημιουργία Ξανά») και δεν ρισκάρουν τη συμμετοχή της χώρας στη ζώνη του ευρώ, να λειτουργήσουν κατά του ενδεχόμενου μιας «νέας καταστροφής»… Κι όμως προσφέρουν τη δυνατότητα στον ψηφοφόρο να διαμαρτυρηθεί κατά του δικομματισμού με έναν τρόπο λιγότερο ριψοκίνδυνο για τον τόπο… Γιατί δεν ελκύει το μεγάλο κοινό; Γιατί δεν λαϊκίζει!.. Ο άλλοτε ψηφοφόρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ βλέπετε, απέρριψε μεν το δικομματισμό που μας έφτασε ως εδώ (και καλά έκανε), αλλά με τον λαϊκισμό διατηρεί σχέσεις εξάρτησης…

Καλύτερα ξανά στην κάλπη…

ΥΠΟ προϋποθέσεις, μπορεί τελικά ν’ αποδειχθεί η καλύτερη λύση η προσφυγή στις κάλπες για δεύτερη φορά σε διάστημα 45 ημερών…Και να γιατί:

· Πρώτον, γιατί στις 17 Ιουνίου δεν θα προσέλθουμε στις κάλπες μόνον οργισμένοι, αλλά και αποφασισμένοι να εμπιστευτούμε τη διαχείριση του μέλλοντός μας σ’ εκείνον που ο καθένας μας πιστεύει ότι θα το κάνει καλύτερα…

· Δεύτερον, γιατί πλέον οι πολίτες είμαστε σαφώς πιο ενημερωμένοι για τις προθέσεις καθενός από τους υποψήφιους εθνοσωτήρες…

· Τρίτον, γιατί οι πολιτικοί αρχηγοί εξ αιτίας του αδιεξόδου που χαρακτήρισε τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών δεν είναι πια οι αλαζόνες που γνωρίσαμε…

ΔΕΙΤΕ τι έγινε ξαφνικά στη Νέα Δημοκρατία: ο Αντώνης Σαμαράς που ζητούσε συνεχείς εκλογές μέχρι να πάρει με αυτοδυναμία την πρωθυπουργία, δεν θ’ αναγκαστεί απλώς να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ (και βεβαίως, αν βγαίνουν τα κουκιά…), αλλά και με την κ. Μπακογιάννη…

ΩΣ ΤΩΡΑ, το μόνο που ξέραμε ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. τους «χώριζε άβυσσος» (έτσι γαλούχησαν το ακροατήριο τους τα δύο κόμματα)…Ξέραμε ακόμη ότι Σαμαράς και Μπακογιάννη έπαιζαν το «ο θάνατος σου, η ζωή μου»…Θα κληθούν όμως όλοι (Ν.Δ., Μπακογιάννη, ΠΑΣΟΚ) να ξεχάσουν τις διαφορές τους στις 17 Ιουνίου και να συγκυβερνήσουν, αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις…

ΟΣΟ για τον ΣΥΡΙΖΑ; Θα γίνει αυτό που επιβάλει μια μη βίαιη ροή των πραγμάτων: θα ασκηθεί από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην επιχειρηματολογία του «κόμματος εξουσίας» κι αφού κάνει την «πρακτική» του, θα έχει την ευκαιρία να κυβερνήσει χωρίς τον κίνδυνο να τον εκθέτουν οι αυτοσχεδιασμοί κανενός Γλέζου και κανενός Στρατούλη…

ΑΝ ολ’ αυτά συνδυαστούν και με μια πιο συγκρατημένη «εντολή» των ψηφοφόρων προς την «Χρυσή Αυγή» η επόμενη Βουλή μπορεί να τα έχει όλα: και μια κυβέρνηση λεπτών ισορροπιών (που δεν θα έχει αλαζονική συμπεριφορά γιατί θα φοβάται ο ένας τον άλλον) και μια αποφασιστική αντιπολίτευση και τριακόσιους βουλευτές που θα συνεχίσουν να πληρώνονται σε ευρώ…Αυτό είναι και το σημαντικότερο: όχι το να συνεχίσουν να πληρώνονται, αλλά το να πληρώνονται σε ευρώ…

Ποιος φοβάται την αριστερή κυβέρνηση;

ΤΟ «ΠΑΡΑΜΥΘΙ» με το ψέκασμα τέλειωσε: αφού δώσαμε 17% στον ΣΥΡΙΖΑ, 7% στη «Χρυσή Αυγή», 10,5% στον Πάνο Καμμένο και τριανταπέντε ολόκληρες μονάδες λιγότερες από το 2009 στον δικομματισμό, σημαίνει ότι αυτή τη φορά ψηφίσαμε ανεπηρέαστοι από το υγρό που «αδρανοποιεί τον ακαταμάχητο ελληνικό λαό»…

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ, είχε καταπέσει μια ακόμη θεωρία συνωμοσίας εις βάρος του ελληνικού λαού: οι ξένοι που (υποτίθεται ότι) δεν ήθελαν να μας αφήσουν να κάνουμε εκλογές, υποχώρησαν κάτω από τη λαϊκή πίεση (και την ανάγκη του Αντώνη Σαμαρά να μη χάσει ημέρες πρωθυπουργίας) και μας άφησαν να τις κάνουμε με τα γνωστά αποτελέσματα…Ποια είναι τα γνωστά αποτελέσματα; Ψηφίσαμε να φύγουν οι Γερμανοί κι ήρθαν οι νοσταλγοί του Χίτλερ…

ΑΛΛΑ δεν πειράζει, μικρό το κακό…Το μείζον είναι αυτό που δήλωσε το πρωί της περασμένης Κυριακής, προσερχόμενος να ψηφίσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας: «η Δημοκρατία επιστρέφει στον τόπο μετά από χρόνια απουσίας»…

ΜΕΤΡΑΜΕ λοιπόν, τρία θετικά στοιχεία: Πρώτον: Ψηφίσαμε «αψέκαστοι»…Δεύτερον: Δείξαμε την έξοδο στους Γερμανούς…Τρίτον: Η Δημοκρατία επέστρεψε στον τόπο μετά από χρόνια απουσίας…Κι όμως, αντί να πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας είμαστε μουδιασμένοι με το αποτέλεσμα την περασμένης Κυριακής…Πολλοί μάλιστα, εύχονταν όλη την εβδομάδα που πέρασε να ξαναγίνουν εκλογές για να διορθωθεί το λάθος!…Αλλά, όταν καθορίζουν τις επιλογές μας, θεωρίες του τύπου «μας ψεκάζουν» και «δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε εκλογές» και ακούγεται ανενδοίαστα η άποψη ότι «η δημοκρατία επιστρέφει μετά από χρόνια απουσίας» είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς ότι έχουμε χάσει προ πολλού τη δυνατότητα να αξιολογούμε το σωστό και το λάθος…

Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ θεωρία συνομωσίας τώρα, είναι ότι οι ξένοι και το κατεστημένο «τρέμουν» μια κυβέρνηση της Αριστεράς…Θα μπορούσε και να ευσταθεί αν δεν συνέβαινε πρώτον η ίδια η Αριστερά να μη την θέλει (το ΚΚΕ ούτε καν να συναντήσει τον κ. Τσίπρα δεν ήθελε κι η συνάντηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με τον κ. Κουβέλη κατέληξε στην καταγγελία του προέδρου της ΔΗΜΑΡ για την απροθυμία του κ. Τσίπρα να σχηματίσει κυβέρνηση) και δεύτερον αν δεν συνέβαινε να υπάρχει το παράδειγμα της Κύπρου, η οποία λειτουργεί και μέσα στην Ευρώπη και μέσα στο ευρώ χωρίς να ενοχλείται ουδείς ξένος από το γεγονός ότι έχει Αριστερή (και δη περισσότερο συγγενή με το ΚΚΕ) κυβέρνηση…Συνετέλεσε όμως σ’ αυτό, η σοβαρότητα του κ. Χριστόφια που κινήθηκε αποφεύγοντας τις ακρότητες και τις σχοινοβασίες και δεν απείλησε τα κεκτημένα του κυπριακού λαού: ούτε την θέση του στην Ευρωπαϊκή οικογένεια, ούτε τη θέση του στην Ευρωζώνη…

Οικουμενική κυβέρνηση αλλά μόνο στο ποδόσφαιρο…

ΕΚΤΟΣ από την Ελλάδα, προ των πυλών της χρεοκοπίας βρίσκεται και ο Παναθηναϊκός… Και προ του κινδύνου να τεθεί εκτός … ευρωζώνης (η ΟΥΕΦΑ τον απειλεί με αποκλεισμό από τις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές διοργανώσεις), μια ομάδα φίλων του συνασπίσθηκαν προχθές και ίδρυσαν το «Σωματείο Φίλων του Παναθηναϊκού» με στόχο αρχικά να βρουν τα 4,2 εκατομμύρια ευρώ που χρειάζονται για να μην βρεθεί εκτός Ευρώπης ο σύλλογος και στη συνέχεια να τον εξυγιάνουν οικονομικά με τη μετατροπή του σε εταιρία λαϊκής βάσης: μέτοχοι θα είναι όσοι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού θελήσουν να αγοράσουν μετοχές. Το κεφάλαιο που θα συγκεντρωθεί από τις εισφορές των φίλων του ΠΑΟ θα καλύψει τα ελλείμματα και θα δώσει τη δυνατότητα στο σύλλογο να ξεπεράσει το οικονομικό του πρόβλημα, ενώ όσοι αγοράσουν (λίγες ή πολλές) μετοχές δεν προσδοκούν κέρδη… Συνεισφέρουν απλώς, υπέρ της σωτηρίας της ομάδας που αγαπούν…

ΠΟΙΟΙ μετέχουν στην οικουμενική αυτή κίνηση για την οικονομική εξυγίανση και σωτηρία του Παναθηναϊκού; Εφοπλιστές και καναλάρχες (Πολέμης, Αλαφούζος), εκπρόσωποι του βιομηχανικού κόσμου (ο πρώην πρόεδρος του ΟΤΕ και μέλος του ΣΕΒ Παναγιώτης Βουρλούμης), πολιτικοί με άκρως νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό (ο Τάσος Αβραντίνης της «Δράσης» του Στέφανου Μάνου και ο Γιάννης Παναγιωτίδης, στέλεχος και υποψήφιος του ιδίου κόμματος), πολιτικοί της light Αριστεράς (ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης), αλλά και της hard Αριστεράς (Λιάνα Κανέλλη του ΚΚΕ), δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες κάθε πολιτικής απόχρωσης (Παπαχελάς, Τσίμας, Ζουγανέλης, Μαχαιρίτσας)… Μαζί τους, ένας τραπεζίτης (Βγενόπουλος) και έπεται σειρά μεγαλόσχημων οικονομικών παραγόντων που στηρίζουν το σχήμα και προτίθενται να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη (Βασιλόπουλος, Πατέρας και αρκετοί ακόμα…)

ΕΝΑ εικοσιτετράωρο πριν από τις εκλογές, αναρωτιέμαι πως όλοι αυτοί μπόρεσαν και συμφώνησαν σε ένα σχέδιο σωτηρίας του χρεοκοπημένου Παναθηναϊκού και αδυνατούν ως opinion makers να συναινέσουν στη διαμόρφωση ενός σχεδίου εξυγίανσης της χρεοκοπημένης Ελλάδας… Γιατί π.χ. δεν κατήγγειλε η κυρία Κανέλλη ότι λύσεις με τη συμμετοχή εφοπλιστών και διαπλεκόμενων δεν υπάρχουν και να ζητήσει την έξοδο του Παναθηναϊκού από την Ευρώπη; Γιατί δεν είπαν οι δεξιοί του σωματείου «δεν συνεργαζόμαστε με τους αριστερούς» και οι αριστεροί «δεν συνεργαζόμαστε με τους δεξιούς»; Γιατί δεν είπαν κάποιοι «καλύτερα χρεοκοπημένος ο Παναθηναϊκός παρά εκβιαζόμενος από την ΟΥΕΦΑ»; Γιατί δεν τσακώθηκαν για το ποιος φταίει που έφτασε ως εδώ ο Παναθηναϊκός, αλλά εστιάζουν στο πως θα σωθεί; Γιατί εντέλει, οι ποδοσφαιρικές ομάδες τίθενται υπεράνω πολιτικών συνταγών για την οικονομική τους εξυγίανση (και υπάρχουν «μονόδρομοι»), ενώ οι εθνικές οικονομίες γίνονται πεδία διασταύρωσης τόσων συνταγών όσοι και οι επίδοξοι εθνοσωτήρες;

ΑΚΟΥΩ σε όλες τις τηλεοπτικές συζητήσεις να προβάλλεται σαν επιχείρημα υπέρ της αυτοδυναμίας, το ότι «στην Ελλάδα δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασιών»…Σωστό… Αλλά, τι σημαίνει αυτό; Ότι, επειδή δεν έχουμε ως τώρα, δεν πρέπει να αποκτήσουμε ποτέ; Ότι, επειδή μεγαλώσαμε με την πατρική συμβουλή «μόνος σου!... μακριά από συνεταίρους» πρέπει να διαιωνίσουμε τον εγωισμό μας; Και εν πάση περιπτώσει: όσοι λαοί έχουν «κουλτούρα συνεργασιών», πως την απέκτησαν… Ήταν στο … DNA τους; Ή απλώς εφήρμοσαν στην πράξη αυτό που εμείς «πιπιλίζουμε» ως καραμέλα, ότι δηλαδή «οι Έλληνες ενωμένοι μπορούν»;

ΑΠ’ ΟΤΙ φαίνεται, από αύριο το βράδυ, θέλοντας και μη, θα υποχρεωθούμε να αποκτήσουμε κουλτούρα συνεργασιών… Για να μην «σπάσουμε τα μούτρα μας» αρκεί να δούμε την Ελλάδα, με τον ίδιο ρεαλισμό που κάποιοι είδαν τον Παναθηναϊκό… Να την βάλουμε πάνω από τις ιδεοληψίες μας και να περπατήσουμε αποφασιστικά τον «μονόδρομο»… Θαύματα, δεν γίνονται… Το κατάλαβαν αυτοί που συνασπίστηκαν για να εξυγιάνουν οικονομικά τον Παναθηναϊκό και ζητούν «χαράτσι» για να καλυφθούν τα ελλείμματα όχι μόνο από τους εφοπλιστές φίλους του, αλλά και από τους απλούς οπαδούς του, που δεν τα δημιούργησαν… Ας το καταλάβουμε κι εμείς…