Ευρώ ή δραχμή;

ΕΙΜΑΣΤΑΝ πέντε στη συντροφιά που συζητούσε τις εξελίξεις στην ευρωζώνη, το μεσημέρι του Σαββάτου…Είχαμε φτάσει στο σημείο να αναζητούμε τι θα γίνει στη χώρα μας αν περάσουμε εκόντες – ακοντες από το ευρώ στη δραχμή, όταν ένας από μας συμπέρανε: «αυτό που ζούμε τώρα με το που θα επιστρέψουμε στη δραχμή, θα το ζήσουμε διαφορετικά»…Δηλαδή; τον ρωτήσαμε…
«ΤΗΝ ώρα που η συζήτηση μας ήταν στην κορύφωση της» μας εξήγησε, «ο σερβιτόρος έφερε τους καφέδες»...Τρεις εσπρέσσο, έναν καπουτσίνο κι έναν φραπέ…Πέντε έλληνες, πέντε εισαγόμενοι καφέδες! Με την επιστροφή μας στη δραχμή, μας βλέπω να ξαναγυρίζουμε στον παραδοσιακό τούρκικο που τον λέμε ελληνικό» κατέληξε…
ΣΑΝ καταλύτης λειτούργησε η αναφορά στον καφέ…Ξεχάσαμε αμέσως τα σενάρια επιστροφής στη δραχμή και αρχίσαμε να καταγράφουμε τη ραγδαία αλλαγή της συμπεριφοράς μας την τελευταία εικοσαετία…Τι συνέβη σ’ αυτή την εικοσαετία; Όχι κοσμοϊστορικά γεγονότα, αλλά πολλές μικρές ανατροπές στην καθημερινή μας ζωή…Ανεπαίσθητες ίσως, πλην όμως πολύ σημαντικές για την εθνική μας οικονομία…
ΕΝΑΣ στους δέκα πλέον πίνει ελληνικό καφέ: ο εισαγόμενος στιγμιαίος (ζεστός ή φραπέ), οι εισαγόμενος εσπρέσσο και καπουτσίνο έχουν περιθωριοποιήσει (για να μην πω «εξαφανίσει») την παλιά μας συνήθεια… Αρκεί κανείς να μετρήσει τις πολιτικές διαφημίσεις για εσπρεσιέρες (μηχανές του εσπρέσσο) για να συμπεράνει ότι η νέα συνήθεια δεν αφορά μόνον τις εξόδους μας, αλλά και τη ζωή μας στο σπίτι…
ΤΟ ΙΔΙΟ ακριβώς συμβαίνει και με τα ποτά: ουίσκυ, τζιν, βότκα, κόκα κόλα μπορείς να βρεις σε κάθε ελληνικό σπίτι…Και δίπλα τους, «ξυπόλητη μειοψηφία» που θάλεγε ο Σαββόπουλος, ένα μπουκάλι ελληνικό ούζο ή μια ΕΨΑ για τον ένα – δύο μερακλήδες νεοέλληνες που δεν παρέδωσαν ακόμη της συνήθειές του στην παγκοσμιοποίηση…Η αγάπη μας για την ιταλική πίτσα, το μπαλσάμικο στη χωριάτικη, η παρμεζάνα στα μακαρόνια, το χάμπουργκερ, το κρουασάν, το μάλμπορο, τα ωλ σταράκια που φοράει η νεολαία μας για να διαδηλώσει κατά της ιδιωτικοποίησης της παιδείας, η εισαγόμενη τηλεοπτική κουλτούρα (το el classico Ρεάλ – Μπαρτσελόνα που έρχεται στη μικρή μας οθόνη και κάνει το σαλόνι μας μέρος του «Σαντιάγκο Μερναμπέου»), το καλό αυτοκίνητο και πολλά άλλα ακόμη συνθέτουν ένα τρόπο ζωής που δύσκολα μπορούμε να απαρνηθούμε…Μας «έσπρωξαν» σ’ αυτόν; Μπορεί…Η απεξάρτηση όμως είναι δύσκολο πράγμα κι αυτό φαίνεται από τις αντιδράσεις μας για την περικοπή των μισθών: δεν αντέχουμε ούτε μέρος των έως τώρα συνηθειών μας να απεμπολήσουμε…Αυτό δεν σημαίνει το «είχα αλλιώς προγραμματίσει τη ζωή μου» που λέμε σ’ αυτούς που κόβουν το οικογενειακό μας εισόδημα;
ΓΙΑ ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ λοιπόν τι σημαίνει μια ολοκληρωτική ανατροπή! Για σκεφθείτε τι σημαίνει μια επιστροφή στη δραχμή! Πολλοί, μη αντέχοντας τα όσα συμβαίνουν σήμερα, τη βλέπουν ως «λύτρωση», όπως ακριβώς ο απελπισμένος καρκινοπαθής την αυτοκτονία ή τον θάνατο…Δεν μας αξίζει όμως…
ΑΠ’ ΤΟ να τα τινάξουμε όλα στον αέρα, αξίζει να προσπαθήσουμε…Ν’ αλλάξουμε ένα μέρος των συνηθειών μας αρκεί… Όχι μόνο στο τι και πως καταναλώνουμε…Αλλά και στο πως δουλεύουμε (οι γονείς μας που δούλευαν και το Σάββατο και δεν είχαν τα «τριήμερα» που έχουμε εμείς δεν ήταν δυστυχισμένοι)…Στο «γιατί δουλεύουμε» χρειάζεται επίσης να δώσουμε μια απάντηση: για να έχουμε εισόδημα ή για παράγουμε κάτι; Και ποιος είναι ο σκοπός της παραγωγικής διαδικασίας; Τι έκαναν π.χ. οι Ιταλοί και έμαθαν όλο τον κόσμο να πίνει εσπρέσσο; Τι δεν κάναμε εμείς και το λάδι μας (το καλύτερο στον κόσμο) ή η φέτα μας δεν έγιναν συνήθεια των άλλων;
ΑΝ η κρίση γίνει ευκαιρία γόνιμου προβληματισμού θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε τις συνήθειες μας (χωρίς υπερβολές) και να τις υπερασπιστούμε…Αλλιώς αυτό που ορισμένοι βλέπουν ως «λύτρωση» θα ισοδυναμεί με ανώμαλη προσγείωση στο εξήντα….