Ποιος θα απελευθερώσει το «κλειστό» επάγγελμα του πρωθυπουργού;

ΣΥΜΦΩΝΑ με το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel τρεις οικογένειες τα τελευταία πενήντα χρόνια κουμαντάρουν την Ελλάδα: οι οικογένειες Παπανδρέου, Καραμανλή και Μητσοτάκη…Το άρθρο του έγκυρου περιοδικού αναφέρεται στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας μας και δημοσιεύθηκε την ημέρα ακριβώς που ο υπουργός Μεταφορών Γιάννης Ραγκούσης ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά την απελευθέρωση του κλειστού επαγγέλματος του ταξιτζή…Όπως ήταν φυσικό οι «ταρίφες» κατέβασαν τη σημαία και βγήκαν στους δρόμους κορνάροντας και διατρανώνοντας το «όχι στην βίαιη απελευθέρωση του επαγγέλματος»…
ΚΑΘΕ επαγγελματική ομάδα που σέβεται τον εαυτό της αμύνεται των αλλαγών που έρχονται να ανατρέψουν το «βόλεμα» της…Των ταξιτζήδων προηγήθηκαν οι φαρμακοποιοί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί, οι συμβολαιογράφοι, οι φορτηγατζήδες…Ξέρουν πολύ καλά ότι μόνον ο αγώνας θα αποτρέψει την απελευθέρωση των επαγγελμάτων τους… Η θεωρία του πολιτικού κόστος γαρ, που ενίοτε ξεπερνά και τις εντολές της τρόικας…Η πίστη των περισσοτέρων από εμάς άλλωστε, στα «κλειστά» επαγγέλματα δεν σταματά στο δικό μας επάγγελμα, ξεπερνά τα όρια της ιδιοτέλειας και συνεπώς ο αγώνας μας κάθε άλλο παρά συντεχνιακός είναι…Είναι ιδεολογικός αγώνας και ιδού το γιατί…
ΤΟ ΠΛΕΟΝ «ΚΛΕΙΣΤΟ» επάγγελμα σ’ αυτή τη χώρα, σύμφωνα και με το άρθρο της Spiegel, είναι το επάγγελμα του πρωθυπουργού: αν δεν λέγεσαι Παπανδρέου ή Καραμανλής δεν μπορεί να το ασκήσεις! Αν λέγεσαι Μητσοτάκης, Σαμαράς ή Σημίτης κάνεις απλώς τα «ρεπό» των μελών των δύο ονομαστών πολιτικών οικογενειών του τόπου, μέχρι να μεγαλώσουν και να φθάσουν σε ηλικία εξουσίας τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους ή τα ανίψια τους…Ο αγώνας για τη διατήρηση των δικαιωμάτων των δύο οικογενειών στο «κλειστό» επάγγελμα του πρωθυπουργού δεν είναι ένας αγώνας που γίνεται ερήμην της κοινωνίας: χιλιάδες πολίτες σ’ αυτή τη χώρα από το 1974 και μετά πήγαν ελεύθερα και δημοκρατικά και τους ψήφισαν με φανατισμό όταν αναμετρούνταν μεταξύ τους…Θα πείτε: γιατί «με φανατισμό;»…Γιατί ακόμη κι όταν εξέλειπε ο φανατισμός ανάμεσα στους οπαδούς των δύο μεγάλων παρατάξεων της χώρας, στις εσωκομματικές δηλαδή, εκλογές, φανατικά οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες στις διαδικασίες συνήθιζαν να ψηφίζουν υπέρ των προνομίων της μίας ή της άλλης οικογένειας για να μην απειληθούν από τους αμφισβητίες τους: τον Σουφλιά, τον Ευαγ. Βενιζέλο, τον Έβερτ κ.λ.π.
ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ συνεπώς που «ξοδεύει» όσες δημοκρατικές διαδικασίες τις έχουν προσφερθεί για να διαιωνίζει την παρουσία των δυο πολιτικών οικογενειών στην πολιτική ζωή του τόπου με αιτιολογικό ότι τα «ονόματα εγγυώνται», κάθε άλλο παρά προοδευτική θα μπορούσε να είναι στην αποδοχή των νέων συνθηκών που δημιουργεί η εξέλιξη…Τα φοβικά της σύνδρομα δεν θα της επιτρέψουν ποτέ να δει με «ανοιχτό μυαλό» τις εξελίξεις στην αγορά εργασίας και να απελευθερώσει επαγγέλματα που διαδραματίζουν πολύ μικρότερο ρόλο στη ζωή της σε σχέση με αυτό του πρωθυπουργού…
ΞΕΡΩ την ένσταση: το να είσαι πρωθυπουργός δεν είναι επάγγελμα…Πράγματι είναι ο αντίλογος, αλλά ποιος ορκίζεται ότι στην Ελλάδα τουλάχιστον δεν έχει επαγγελματικά χαρακτηριστικά;