ΑΠΟ ΤΗ στιγμή που οι κύριοι Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος άλλαξαν υπουργεία, ουδείς διερωτήθη «τι αλλάζει στην πολιτική της κυβέρνησης για το περιβάλλον»…Όλοι νοιαστήκαμε μόνο για το τι αλλάζει στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και ορθώς… Η οικονομία είναι ο μεγάλος ασθενής της χώρας και από την δική του υγεία εξαρτάται η πολιτική όχι μόνο για το περιβάλλον, αλλά και για οτιδήποτε αφορά τη ζωή μας…
ΟΙ ΜΟΝΟΙ πάντως που ήταν σίγουροι από την πρώτη στιγμή του ανασχηματισμού ότι, η τοποθέτηση του κ. Βενιζέλου στο υπ. Οικονομίας δεν σημαίνει απολύτως τίποτα ήταν οι εκπρόσωποι των δύο κομμάτων της Αριστεράς: «από τη στιγμή που ο νέος υπουργός καλείται να εφαρμόσει το μνημόνιο, δεν αλλάζει τίποτα» άκουσα να δηλώνει ένα από τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ…Κι «από τη στιγμή που η χώρα παραμένει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν βγαίνει απ’ αυτή, όσοι υπουργοί κι αν αλλάξουν, του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ., του ΛΑΟΣ ή του ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και όσες εκλογικές αναμετρήσεις κι αν γίνουν το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο» θα μπορούσε να προσθέσει το ΚΚΕ, που είναι πεπεισμένο ότι μόνο μ’ ένα καθεστώς σαν κι αυτά που αποθέωσε το ίδιο (Κούβας, Ανατ. Γερμανίας κ.λ.π.) τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά…
Η ΑΠΟΨΗ περί της ελαχίστης σημασίας που διαδραματίζει η αλλαγή των προσώπων ή και των κομμάτων στη διαμόρφωση της πολιτικής δεν αφορά μόνο τη μειοψηφία του 10% της ελληνικής κοινωνίας που ψηφίζει τα δύο κόμματα της Αριστεράς. Την ασπάζονται πολύ περισσότεροι, καθώς δεν είναι μόνον η Αριστερά που διαμόρφωσε ένα κλίμα πεσιμισμού απέναντι στις δυνατότητες που έχει μια χώρα να χαράσσει δική της πολιτική σε συνθήκες είτε ευρωζώνης, είτε παγκοσμιοποιημένης οικονομίας γενικότερα…Τώρα, πως γίνεται η Κίνα να κινείται επιτυχώς στις αγορές με κομμουνιστικό προφίλ κι η Κύπρος να προοδεύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση με κομμουνιστή πρόεδρο είναι ασήμαντες λεπτομέρειες που δεν μπορούν να κάμψουν τις αγκυλώσεις του δημόσιου λόγου της άλλοτε ψωροκώσταινας…
ΠΑΡΑ το γεγονός πάντως, ότι ισχύει η αντίληψη περί της διατηρησιμότητας της πολιτικής άποψης κόντρα στις αλλαγές προσώπων και κομμάτων στα κέντρα των αποφάσεων, η προσδοκία από μια εκλογική αναμέτρηση ή έναν ανασχηματισμό εξακολουθεί να είναι μεγάλη. Τόσο, που οι ίδιοι που δεν πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξει κάτι αν φύγει ένα κόμμα από την κυβέρνηση κι έρθει ένα άλλο, να ζητούν επιτακτικά εκλογές λες και είναι σίγουροι ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα επιβεβαιώσει τον περιορισμό των δυνάμεων της «πραγματικής αλλαγής» (δηλ. του ΚΚΕ) στο 5% στη χειρότερη ή στο 8% στην καλύτερη περίπτωση του εκλογικού σώματος.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ θα ρωτήσετε: πιστεύει ο γράφων ότι ο κ. Βενιζέλος ως υπουργός των οικονομικών θ’ ακολουθήσει διαφορετική πολιτική; Η απάντηση μου είναι ΟΧΙ! Όπως επίσης, δεν πιστεύω ότι θα αλλάξουμε οικονομική πολιτική αν αλλάξουμε κυβέρνηση. Μόνο που καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα με την Αριστερά για διαφορετικούς λόγους. Γιατί, δεν χωρούν ιδεολογικές διαφοροποιήσεις όταν το ταμείον είναι μείον…Γιατί, δεν χωρούν διαφορετικές προσεγγίσεις όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τρεις φορές περισσότεροι απ’ όσους χρειαζόμαστε…Γιατί, δεν μπορεί να είναι βιώσιμο το χρέος όταν κάθε χρόνο παράγουμε μόνον ελλείμματα…
ΑΥΤΑ είναι τα δεδομένα…Και μ’ αυτά τα δεδομένα, δυστυχώς είναι ελάχιστα τα περιθώρια διαμόρφωσης πολιτικών…Συνεπώς, ας μην αναζητούμε την αλλαγή πολιτικής, αλλά ένα πρόσωπο ικανό με επιχειρήματα να μας πείσει να αλλάξουμε νοοτροπία…
ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΟΡΟΙ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τελευταίο χρονικό διάστημα στη χώρα μας, εξ’ αιτίας της κρίσης, έχουν αναπτυχθεί διάφορα πολιτικά ρεύματα και έχουν καθιερωθεί διάφοροι πολιτικοί όροι:
1) «Κρατικός μπαταχτσισμός» ή «Δενπαιρνετεμιασμός». Σύγχρονο πολιτικό ρεύμα σύμφωνα με το οποίο δημιουργήθηκε μια πολιτική σκέψη η οποία προτρέπει στο κράτος να διαγράψει το χρέος, να γυρίσει στη δραχμή και με την παραγωγή του και με τους φυσικούς πόρους που διαθέτει να επιφέρει ευημερία στους πολίτες της. Εκπορεύεται από μεγάλη μερίδα της αριστεράς και ανένταχτους πολίτες. Θα ήταν ενδιαφέρον να δοθεί η εξουσία στην Αριστερά ώστε να της δοθεί η ευκαιρία να το εφαρμόσει.
Παρακλάδι αυτού θεωρείται ο «Κοινωνικός μπαταχτσισμός» κατά τον οποίο πολίτες μεμονωμένοι δεν αναγνωρίζουν τα χρέη τους προς τρίτους: π.χ. γεμίζουν τα ρεζερβουάρ με βενζίνη και αρνούνται να πληρώσουν, παίρνουν στεγαστικά δάνεια και αρνούνται να αποπληρώσουν το δάνειο μιλώντας για «αχρείους τραπεζίτες που πίνουν το αίμα του λαού» ενώ όταν πήραν το δάνειο είχαν υπογράψει κανονικά.
2) «Πολιτικός κωλοπαιδισμός-κωλοτουμπισμός». Πολιτικό ρεύμα σύμφωνα με το οποίο ένας βουλευτής αλλάζει άρδην την ιδεολογία του επειδή τοποθετήθηκε σε κυβερνητικό πόστο. Λαμπρά παραδείγματα οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κ.κ. Οικονόμου και Κουκουλόπουλος οι οποίοι πριν ορκιστούν υφυπουργοί ήταν κάθετα κατά του μνημονίου. Την επόμενη μέρα ήταν ένθερμοι υποστηρικτές του.
3) «Πολιτικός επιπλοπισμός». Εδώ, σ’ αυτή την περίπτωση ο πολιτικός όρος δεν αναφέρεται σε κάποιο πολιτικό ρεύμα, αλλά περισσότερο σε μια συνήθεια που την έχουν οι περισσότεροι εκπρόσωποι του έθνους. Αναφέρεται σε έξοδα που κάνουν οι βουλευτές για αγορά προϊόντων για προσωπική τους χρήση, και τα περνάνε στα έξοδα του κράτους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η νέα βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (η οποία ανέλαβε μετά την παραίτηση του Ε.Νασιώκα) Κα Βάσω Αλεξανδρίδη, βουλευτής Λάρισας, η οποία αγόρασε έπιπλα αξίας 20.000 €, (όταν ήταν περιφερειάρχης Ιονίων νήσων) για να επιπλώσει το σπίτι της στην Κέρκυρα και χρέωσε το Ελλ. Δημόσιο δηλ. όλους εμάς.
4) «Παπαρισμός». Πολιτικό ρεύμα σύμφωνα με το οποίο κάποιος πολιτικός αρχηγός της αντιπολίτευσης υπόσχεται ότι όταν αναλάβει την κυβέρνηση θα επιλύσει το οικονομικό πρόβλημά της χώρας(το οποίο δημιουργήθηκε τα 30 προηγούμενα χρόνια) σε 18 μήνες. Αυτός ο πολιτικός συνεχίζει να αντιμετωπίζεται από τα Μ.Μ.Ε. και τους οπαδούς του σαν σοβαρό άτομο, και οι οποίοι δίνουν μεγάλη σημασία στις ιδέες και απόψεις που εκφράζει. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος αυτού του ρεύματος ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Α.Σαμαράς.
5) «Πολιτικός παλιμπαιδισμός». Ορίζεται το ρεύμα κατά το οποίο ένας πολιτικός αρχηγός ισχυρίζεται ότι λεφτά υπάρχουν και υπόσχεται αυξήσεις μισθών, οι αποκάτω τον πιστεύουν και τον αναδεικνύουν σε πρωθυπουργό, μετ’ ου πολύ όλοι μαζί διαπιστώνουν ότι δεν υπάρχει μία, και οι μεν βρίζοντας βγαίνουν στις πλατείες και ο δε τρομοκρατημένος (επικαλούμενος ανικανότητα) αναθέτει σε ευτραφή υπουργό του τα οικονομικά του κράτους και βέβαια μοιράζονται την εξουσία του. Μοναδικός εκπρόσωπος αυτού του ρεύματος ο πρωθυπουργός(;) κ. Γ. Παπανδρέου.