Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του…

ΤΗΝ ΙΔΙΑ ακριβώς ημέρα που στη Βουλή ψηφίζονταν το ασφαλιστικό ανακοινώνονταν οι βάσεις για την εισαγωγή στα Ανώτερα και τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα… Πέραν της διαπίστωσης ότι πλέον «διαβατήριο» προς μια οποιαδήποτε σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι το 4 (ναι, ο βαθμός που αν έπαιρνε στα δικά μου χρόνια ένας μαθητής έσπευδε να «κρυφτεί» για το υπόλοιπο καλοκαίρι), ελάχιστοι σημείωσαν τη σχέση που υφίσταται ανάμεσα στα δύο θέματα. Γιατί, όσο κι αν στον υπόλοιπο κόσμο η εκπαίδευση και το ασφαλιστικό είναι δύο ξεχωριστά κεφάλαια της δημόσιας ζωής, στην Ελλάδα συνδέονται τόσο πολύ που είναι σχεδόν αδύνατον να καταλήξεις σε ασφαλές συμπέρασμα για το Ασφαλιστικό, αν δεν λάβεις σοβαρά υπ’ όψιν σου τη διαδικασία δια της οποίας ο ασφαλισμένος οδηγήθηκε στο να ασκεί το άλφα και το βήτα επάγγελμα…
ΑΝ Η ΜΕΓΑΛΗ ευφορία για το γεγονός ότι οι «πόρτες» της τριτοβάθμιας άνοιξαν και για εκείνους που γράφουν κάτω από τη βάση είναι η μία πλευρά του νομίσματος, η διαπίστωση ότι μόνο το 20% των επιτυχόντων πέρασαν στη σχολή της προτιμήσεως τους, είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος και η πλέον ενδιαφέρουσα βέβαια πλευρά, καθώς οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι το 80% των κατ’ έτος επιτυχόντων αναγκάζεται (δια της «επιτυχίας» του!!!) να οδηγείται σε έναν επαγγελματικό προσανατολισμό που δεν επέλεξε. Αν σ’ αυτό προστεθεί το γεγονός ότι ενός μεγάλου τμήματος των υποψηφίων η επιλογή οφείλεται σε γονεϊκές εμμονές ή παροτρύνσεις για βόλεμα στο δημόσιο (στρατιωτικές σχολές κλπ) εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι, ένα μεγάλο τμήμα των εργαζομένων του άμεσου μέλλοντος, επιλέγει βάζοντας σε δεύτερη – τουλάχιστον! – μοίρα τη χαρά της δημιουργίας μέσα από μια δραστηριότητα που πραγματικά επιθυμεί για να την υπηρετεί με προθυμία και αγάπη…Αυτό αργά ή γρήγορα θα φανεί: ποιος μπορεί να ασχολείται για τρεις ή τέσσερις δεκαετίες (μια ζωή) με κάτι που δεν τον εκφράζει; Καταντάει καταναγκασμός, αγγαρεία, ρουτίνα που αργά ή γρήγορα οδηγεί στην εμμονή της απόδρασης από την καθημερινή αυτή φυλακή «μια ώρα αρχύτερα»…
ΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ γύρω από την αύξηση των ορίων ηλικίας που μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας τους τελευταίους μήνες αποτελούν αδιάψευστες μαρτυρίες για τα παραπάνω: όλοι θέλουν να φύγουν μια ώρα αρχύτερα από τη δουλειά τους! Άλλοι, μετρώντας τα χρόνια του στρατού, άλλοι εξαγοράζοντας τριετίες και πενταετίες, άλλοι υπολογίζοντας «πλασματικά χρόνια» αναζητούν (με τη βοήθεια ενός, πρόθυμου να ενδώσει στις απαιτήσεις του καθενός, κράτους) τρόπο να δραπετεύσουν νωρίτερα από τα προβλεπόμενα… Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που επικαλούνται την αδυναμία του ανθρώπου να δουλέψει μετά τα εξήντα αναδεικνύοντας το παράδειγμα του οικοδόμου, μόλις συνταξιοδοτηθούν, διαψεύδουν με την «ελεύθερη» πλέον «ζωή» τους τα ίδια τους τα επιχειρήματα, γιατί ασχολούνται ως συνταξιούχοι με δυσκολότερα πράγματα: βάφουν το εξοχικό, φροντίζουν το μπαχτσέ τους, περιποιούνται τον κήπο τους, βοηθούν το γιό τους στη δική του επιχείρηση και το κάνουν με τόσο μεράκι που καταλαβαίνεις αμέσως τι τους έλλειπε κι ήθελαν μια ώρα αρχύτερα να φύγουν από την υπηρεσία τους: η αγάπη για τη δουλειά τους!..
ΟΛΑ ΑΥΤΑ θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν (τώρα πλέον που στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ένας υποψήφιος μπορεί να περάσει και με 4) το κράτος άνοιγε τις πόρτες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε όλους όσους κατάφερναν να φτάσουν στο τέλος μιας περισσότερο απαιτητικής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης… Κι αν έδινε το δικαίωμα στον φοιτητή να αλλάξει σχολή όταν νοιώθει ότι στα δεκαέξι του και τα δεκαεπτά του έκανε λάθος επιλογή στον επαγγελματικό προσανατολισμό. Δεν θα έβρισκαν όλοι την «Ιθάκη» τους σε μια τέτοια περίπτωση, αλλά σίγουρα θα είχαμε περισσότερους ανθρώπους πορευόμενους στο δρόμο προς μια καλύτερη επιλογή εργασίας… Και σίγουρα λιγότερους «εγκλωβισμένους» σε μια κατάσταση που ακόμα κι αν εξασφαλίζει τα προς το ζην δεν διαμορφώνει ανεξάρτητες προσωπικότητες… Αν άντεξαν τον εργασιακό αυτό μεσαίωνα (αυτό είναι «Μεσαίωνας» και όχι η απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων που ισχυρίζονται οι συνδικαλιστές) οι προηγούμενες γενιές, το οφείλουν στη βοήθεια που με το αζημίωτο τους παρείχε το πελατειακό σύστημα ώστε να χαλαρώνουν τα δεσμά τους: ημιαργίες, τριήμερα, απουσία ασφυκτικού ελέγχου, χαλαρότητα, προσωρινές αποδράσεις δι αποσπάσεων ή μεγάλης διάρκειας αδειών (κυήσεως, σπουδών κλπ) άδειες από τη σημαία, σύνταξη στα σαράντα ή τα πενήντα… Μέχρι που το σύστημα δεν άντεξε και πλέον πρέπει ο κάθε κατεργάρης να πάει στον πάγκο του…