Η γραφικότητα της καθημερινής ζωής…

ΑΠΟ την εποχή του Τάκη Λαμπρία, υπουργού Τύπου των κυβερνήσεων του μακαρίτη Κων. Καραμανλή,  ως την εποχή του Θοδωρή Ρουσσόπουλου, υπουργού του …ψευδώνυμου ανεψιού, οι εκάστοτε κυβερνητικοί εκπρόσωποι (και άλλα πολιτικά πρόσωπα, που λειτουργούσαν ατύπως ως εκπρόσωποι) είχαν τα ίδια χαρακτηριστικά…Εκπροσωπούσαν την κυβερνητική αλήθεια και προσπαθούσαν να διαψεύσουν την αλήθεια των ΜΜΕ που κυκλοφορούσε σε μικρή ποικιλία τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και σε εντυπωσιακά μεγαλύτερη από το 1987 και το 1990, όταν η ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση άνοιξαν το παιχνίδι και δημιούργησαν τον μιντιακό πληθωρισμό…Την τελευταία δεκαετία, το internet έκανε υπόθεση του ατόμου την μαζική επικοινωνία και η  μπάλα κυριολεκτικά χάθηκε…

            ΣΤΟ νέο μιντιακό χάος που δημιούργησε η εξατομίκευση της πληροφορίας, θα πρέπει να είσαι είτε πολύ εύστοχος, είτε πολύ extreme για να σε προσέξουν…Αλλά, επειδή η ευστοχία είναι «σχετικό μέγεθος» (παραδείγματος χάριν, μια μικρή μάλλον μειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας θεωρεί εύστοχες τις παρατηρήσεις του Στέλιου Ράμφου, ή του Νίκου Δήμου, ενώ η πλειοψηφία γοητεύεται  από τις απόψεις του Γιώργου Κατρούγκαλου και του Μανώλη Γλέζου) το extreme είναι η ασφαλής μέθοδος για την επιτυχία. Κι αυτό το ξέρουν καλά, τύποι σαν τον Άδωνη Γεωργιάδη που κατάφεραν να κάνουν σώου τις πωλήσεις βιβλίων και στη συνέχεια ως σώουμεν να κερδίσουν μια έδρα στη Βουλή πρώτα, έναν υπουργικό θώκο στην κυβέρνηση μετά και τη διαιώνιση τους στην πολιτική σκηνή της χώρας, στη συνέχεια…

            ΑΥΤΟΣ ο τύπος πολιτικού, έχει φανατικούς φίλους (που τον ψηφίζουν για το στυλ του κυρίως και όχι για την πολιτική του επάρκεια) και φανατικούς εχθρούς…Τουτέστιν, δεν περνάει απαρατήρητος από το μεγάλο κοινό, ακόμη κι αν αφήνει αδιάφορη μια ελίτ που αρνείται είτε να ενθουσιαστεί, είτε να αηδιάσει μαζί του…Ας θυμηθούμε τον μακαρίτη Ευάγγελο Γιαννόπουλο…Ήταν ο πρώτος διδάξας, καθώς εισήγαγε στον δημόσιο διάλογο τις απρεπείς χειρονομίες (την περίφημη «μούτζα»), τον τηλεοπτικό μονόλογο (με τηλεοπτικό εταίρο στην αλήστου μνήμης εκπομπής του, την σεμνή «γλάστρα» «κυρία Αγάπη»!), την αγενή απαξίωση του δημοσιογράφου που τον ρωτούσε ή του πολιτικού που αντιδικούσε μαζί του…Έμεινε κυρίως, λόγω του στυλ του στο πολιτικό προσκήνιο μέχρι τα βαθιά του γεράματα!...Η Λιάνα Κανέλλη, στον συνήθως σοβαρό (μέχρι σημείου ύπνου) χώρο της συντηρητικής Αριστεράς κυριαρχεί αφ’ ότου έγινε βουλευτής γιατί συνδυάζει την γνώση με το σώου και δεν προλαβαίνει ν’ αποδέχεται προσκλήσεις για παρουσία σε τηλεοπτικές εκπομπές…

            ΟΛΟΙ αυτοί (και μαζί μ’ αυτούς ο Πάγκαλος και πολλοί πλέον ακόμη) δεν πτοήθηκαν ποτέ από τις αντιδράσεις του πλήθους στο στυλ τους…Θα έλεγε κανείς, όσο περισσότερες είναι οι αντιδράσεις τόσο μεγαλύτερη είναι η στροφή τους στην οξεία γλώσσα και το σόου…Γιατί, ξέρουν ότι σε κάθε έναν που τους βρίζει, αντιστοιχεί ένας που τους χειροκροτεί…Κι όπως γίνεται κατανοητό, όταν ο αριθμός αυτών που χειροκροτούν είναι ανάλογος αυτού που βρίζουν, η ζωή στο πολιτικό προσκήνιο είναι εξασφαλισμένη….

            ΓΙΑΤΙ τα γράφω τώρα ολ’ αυτά; Γιατί, το φαινόμενο Γεωργιάδης κυριάρχησε στις συζητήσεις όλων αυτήν την εβδομάδα, χωρίς να λαμβάνεται δυστυχώς, υπ’ όψιν, ότι, η γραφικότης του είναι διαχρονικά στοιχείο της δικής μας καθημερινότητας…