Ο γύρος του κόσμου σε 15 μέρες…

ΜΕΧΡΙ τώρα γνωρίζαμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε να κάνει την Ελλάδα «Δανία του νότου», αφού προηγουμένως είχε ερωτοτροπήσει με το «σουηδικό μοντέλο»… Η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή φλέρταρε με το «ιρλανδικό μοντέλο», χωρίς να φαντάζεται ποτέ ότι μπορεί να χρεοκοπήσει κι αυτό… Ο Αλέξης Τσίπρας μας έφερε κάποτε το παράδειγμα της Βενεζουέλας από την οποία σκόπευε να εισαγάγει – αν καλά θυμάμαι – πετρέλαιο, ενώ ο Γιώργος Καρατζαφέρης παρ’ ότι «τουρκοφάγος» αυτοπροβάλλονταν ως ο νέος Ερντογάν της χώρας… Το μόνο που δεν αναφερόταν σε μοντέλα χωρών που εξιδανίκευε ήταν το ΚΚΕ (πιθανότατα γιατί γνώριζε πως δεν μας ήταν δύσκολο να τα φανταστούμε) αλλά, προχθές μας το ξεκαθάρισε κι αυτό… Όχι δεν είναι η Σοβιετική Ένωση το μοντέλο που προσεγγίζει αλλά – όπως είπε η κυρία Παπαρήγα που ρωτήθηκε σχετικά – το «μοντέλο της Τσεχοσλοβακίας»… Προφανώς, μετά την είσοδο των σοβιετικών τανκς στην Πράγα, που το «έστρωσαν»…

Η ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ μας στον πλανήτη δια των φαντασιώσεων των κομμάτων πάντως, δεν τελειώνει εκεί… Οι ακροδεξιοί μετά τις γαλλικές εκλογές θέλουν να γίνουμε «Γαλλία» στο σκέλος τουλάχιστον της ξενοφοβικής αντίδρασης στη μαζική είσοδο των ξένων, ενώ οι θιασώτες της τεχνοκρατικής αντιμετώπισης του οικονομικού αδιεξόδου προτείνουν να γίνουμε «Ιταλία» διορίζοντας μια κυβέρνηση τεχνοκρατών… Κι όλοι μαζί, τρέμουμε μη γίνει η Ελλάδα Βουλγαρία, αν δεν νοιώθουμε ήδη Βούλγαροι με τις μειώσεις του μισθού και την πτώση του βιοτικού μας επιπέδου… Το παράδοξο είναι ότι την ώρα που εμείς φοβόμαστε μη γίνουμε Βουλγαρία, όλες οι άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα (Ισπανία, Πορτογαλία, Ολλανδία) τρέμουν μη γίνουν Ελλάδα!...

ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ είναι πως και ανάμεσα στις χώρες – όπως και ανάμεσα στους ανθρώπους άλλωστε – υπάρχουν παραδείγματα προς μίμηση και παραδείγματα προς αποφυγή… Στα προς μίμηση είναι με βάση τις προτιμήσεις των Ελλήνων πολιτών η Δανία, η Σουηδία, η Ιταλία, η Βενεζουέλα, η Ιρλανδία, ακόμη και η Τσεχοσλοβακία του υπαρκτού, στα προς αποφυγή είναι μόνο η Βουλγαρία και η Ελλάδα!..

ΚΙ ΑΝΤΙ αυτό να μας κινητοποιήσει ώστε να φτιάξουμε το δικό μας μοντέλο μέσα από την κρίση, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πως δεν θα γίνουμε αυτό που δεν θα αποφύγουμε τελικά, γιατί ξοδευόμαστε στη διασταύρωση των φαντασιώσεων μας….

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ δεν είναι να αντιγράψουμε μοντέλα συνεπώς… Το ζήτημα είναι να αντιγράψουμε καλές πρακτικές κατά περίσταση και δια της συνθέσεως να φτιάξουμε το δικό μας μοντέλο… Που δεν θα είναι – όπως τώρα παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά παράδειγμα προς μίμηση… Για να συμβεί αυτό πρέπει να πιστεύουμε στη σύνθεση των απόψεων … Αλλά, εμείς ως γνωστόν, δυσκολευόμαστε να οργανώσουμε ένα απλό debate, θα οργανώσουμε ολόκληρο κράτος;