ΧΙΛΙΟΙ τετρακόσιοι ογδόντα άνεργοι την ημέρα τον Οκτώβριο! Και πόσες επιχειρήσεις έκλεισαν; Χιλιάδες!.. Ειδήσεις που σε κατατρομοκρατούν καθώς νιώθεις πλέον καθημερινά ότι το επόμενο θύμα της κρίσης (και της αδυναμίας των πολιτικών να τη διαχειριστούν) είσαι εσύ… Αν δουλεύεις στον ιδιωτικό τομέα βεβαίως, γιατί αν δουλεύεις στον δημόσιο κινδυνεύεις λιγότερο: να σου κόψουν το επίδομα, να σου στερήσουν την αύξηση, να σου μειώσουν το εφ άπαξ… Η σημασία της μονιμότητας τώρα φαίνεται που οι μεν μισοί Έλληνες κοιμούνται με δουλειά και ξυπνούν άνεργοι, οι δε άλλοι μισοί διαμαρτύρονται γιατί οι μειώσεις του μισθού τους χαλούν απλώς τον προγραμματισμό!...
ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ «γιατί θα πρέπει να αναδεικνύεται αυτή η ανισότητα», απάντηση είναι «το ανάθεμα στον κοινωνικό αυτοματισμό» στον οποίο συνήθως καταφεύγουν όσοι δεν επιθυμούν να δουν την πραγματικότητα… Ο ιδιωτικός και ο δημόσιος τομέας εκ των πραγμάτων έχουν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα κι αν δεν επισημανθούν, κάποιοι θα συνεχίσουν να ζουν εις βάρος των άλλων. Και μάλιστα, εις βάρος εκείνων που βρίσκονται στη χειρότερη θέση…
ΔΕΙΤΕ π.χ. πως αντιμετωπίστηκε το τεράστιο έλλειμμα μιας δημόσιας επιχείρησης: η κυβέρνηση αποφάσισε να μας βάλει όλους μαζί (και τους ήδη άνεργους) να πληρώσουμε το έλλειμμα της ΔΕΗ με αύξηση της τιμής του ρεύματος. Αν η ΔΕΗ δεν ήταν μια μονοπωλιακή επιχείρηση και είχε ανταγωνιστές δεν θα τολμούσε να το κάνει αυτό γιατί θα είχε επιπτώσεις στον τζίρο της… Μοιραία θα περιόριζε τα έξοδα της με μειώσεις μισθών, απολύσεις προσωπικού κλπ, όπως κάνουν οι ελλειμματικές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα ή θα έκλεινε όπως κάνουν επίσης οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που έχουν τεράστιες ζημιές… Συμπέρασμα: η ασφάλεια του υπαλλήλου της ΔΕΗ έχει χορηγούς εκόντες – άκοντες όλους τους καταναλωτές ρεύματος, ακόμη και τους άνεργους…
ΤΟ ΙΔΙΟ συμβαίνει και με τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ που αρνούνται να γίνουν, όπως γράφουν στα κρόουλ, που εκπέμπουν τα τρία δημόσια κανάλια, «κρατικοί υπάλληλοι»… Χορηγοί της δυνατότητάς τους να απεργούν επί δίμηνο χωρίς να κινδυνεύουν με απόλυση, είμαστε όλοι εμείς που τους πληρώνουμε ακόμη κι όταν δεν απολαμβάνουμε τις υπηρεσίες τους… Μάλιστα, όπως αποκαλύφθηκε το περασμένο Σάββατο, δεν απεργεί παρά μια ελάχιστη μειοψηφία, αλλά αυτό δεν επηρεάζει ούτε το αποτέλεσμα της κινητοποίησης, ούτε το εισόδημα των απεργών… Κι αυτό, διότι, ενώ το προσωπικό της ΕΡΤ αριθμεί 3.493 άτομα στην απεργία της 30ης Νοεμβρίου εργάστηκαν, απουσίαζαν δικαιολογημένα ή υπηρέτησαν ως προσωπικό ασφαλείας 3.243 υπάλληλοι, οι οποίοι και πληρώθηκαν κανονικά! Η ΕΡΤ δεν λειτούργησε ενώ δεν πήγε στη δουλειά μόλις το 7,16% των εργαζομένων!.. Τα ίδια περίπου συνέβησαν στην απεργία της 2ης Δεκεμβρίου. Απήργησαν 314 εργαζόμενοι, δηλαδή το 8,99%. Όλοι οι άλλοι πληρώθηκαν! Πρόγραμμα δεν βγήκε. Η εικόνα όμως αλλάζει στις 3 και 4 Δεκεμβρίου. Οι απεργοί ήταν όλοι και όλοι 77, δηλαδή το 2,2% του συνολικού αριθμού των εργαζομένων. Και πάλι το κρατικό κανάλι δεν ήταν στον αέρα. Αντίστοιχοι είναι οι αριθμοί όλο τον Δεκέμβριο. Μάλιστα στις 10 Δεκεμβρίου εμφανίζονται να απεργούν όλο κι όλα 13 άτομα και στις 11 Δεκεμβρίου μόλις 27 άτομα!
ΑΝ ΑΥΤΑ συνέβαιναν προ κρίσης, πιθανότατα δεν μας απασχολούσαν (κακώς!) καθόλου… Αλλά να συμβαίνουν την ώρα της μεγίστης ανασφάλειας του έλληνα εργαζόμενου – όπως και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την περιγράφουν – είναι εξόχως προκλητικό…
Περισσότερο για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που βλέπουν τους κοπτόμενους υπέρ «μιας δίκαιης κοινωνίας» συνδικαλιστές της Αριστεράς να προσπερνούν τις κραυγαλέες ανισότητες καταγγέλλοντας όσους τις αναδεικνύουν για ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού!..
Κάνοντας μια αναδρομή στη ζωή μου και κυρίως αναπολώντας –με συγκίνηση και θλίψη συνάμα- τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι τα διάφορα παιχνίδια που παίζαμε με τους φίλους μου: Μακριά γαϊδούρα, τσιλίκι, μπίλιες, τσέρκι κ.ά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό όμως που μου έμεινε στο μυαλό, που σφράγισε την πρώιμη νεότητά μου ήταν το παιχνίδι «Δημοκρατική Παράταξη».
Οφείλω να ομολογήσω ότι ποτέ δεν αξιώθηκα να το παίξω αλλά από μαρτυρίες φίλων μου ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι, που σε μερικές περιπτώσεις, κρατούσε μια ζωή.
Οι κανόνες και η διαδικασία ήταν απλή. Γινόταν σε διάφορα στάδια:
-Στο σχολείο έπρεπε με κάθε τρόπο να μπεις στο δεκαπενταμελές και να υπακούς στις οδηγίες που θα έπαιρνες από τα μέλη του Κόμματος.
-Αργότερα φοιτητής θα συμμετείχες στην κομματική σου νεολαία, και θα βοηθούσες το Κόμμα όπου χρειαζόταν: Καμιά αφισοκόλληση, τίποτα παλαμάκια στην πλατεία που θα μιλούσε ο Αρχηγός, συνθήματα στους τοίχους κ.λ.π.
-Αργότερα (έπαιρνες δεν έπαιρνες πτυχίο) θα διοριζόσουνα σε μια δημόσια υπηρεσία, θα ψήφιζες ισόβια το Κόμμα και θα ήσουν ανά πάσα στιγμή στην διάθεση του Κόμματος.
-Αν ήσουν καλός στο «γλείψιμο» (όρος του παιχνιδιού αρκετά δυσνόητος ώστε να μπορέσω να τον αναλύσω σε λίγες γραμμές) ακολουθούσες κάποια υψηλή κομματική θέση, βουλευτή ή και υπουργού ακόμα.
-Αν ήσουν κοπέλα και έκανες πότε-πότε και καμιά «πίτα» (όρος του παιχνιδιού) σε κάποιο μεγάλο στέλεχος, αυτό σίγουρα βοηθούσε την εξέλιξή σου, και σου προσέθετε πόντους στην μετέπειτα ανέλιξή σου μέσα στο παιχνίδι.
-Αν φαινόσουν τυχερός και συγγένευες με τον Αρχηγό με κουμπαριά (τυχαίο παράδειγμα ένας πολύ καλός παίκτης ο κ. Σκανδαλίδης) ή του εύρισκες γκαρσονιέρες για να περνάει ανέμελες στιγμές με διάφορες ερωμένες (τυχαίο παράδειγμα άλλος πολύ καλός παίκτης ο κ. Κουλούρης), τότε είχες μια μόνιμη θέση στα υπουργικά συμβούλια για τα επόμενα 15 χρόνια.
Πολύ ωραίο παιχνίδι.
Δυστυχώς είναι χρηματοβόρο, απαιτούνται πολλά χρήματα για να παιχτεί.
Από τότε που κόπηκαν τα δανεικά άρχισε να φθίνει και τελικά εγκαταλείφθηκε, αφήνοντας όλους τους συμμετέχοντας με την πικρή διαπίστωση ότι τα ωραία πράγματα στη ζωή κρατάνε πολύ λίγο.