Να μάθουμε να ζούμε με την κρίση….

ΤΟ ΟΞΥΜΩΡΟ σ’ αυτές τις διακοπές ήταν ότι δεν μπορέσαμε κατά τη γνωστή φράση «να τ΄ αφήσουμε όλα πίσω» και να τις χαρούμε…Γιατί, η κρίση κι οι επιπτώσεις της, το άγχος για το «αύριο» με δύο λόγια, δεν είναι κάτι που μπορείς να το ξεχάσεις δυστυχώς ούτε στις διακοπές…Δεν φταίει γι’ αυτό η εμμονή των ΜΜΕ που φροντίζουν με τα δελτία ειδήσεων τους να σε κάνουν να μην το ξεχνάς. Θ’ αρκούσε να μην ανοίξεις την τηλεόραση δεκαπέντε βράδυα και ν’ απέχεις από την ανάγνωση εφημερίδων…Όμως η κρίση δεν είναι δημιούργημα των ΜΜΕ (ο πανικός με τον οποίο την προσλαμβάνουμε, ναι, είναι δημιούργημα των ΜΜΕ) αλλά καθημερινότητα…
ΤΗΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ παντού: στην ταβέρνα που πας να φας και συγκρίνεις τα πολλά άδεια τραπέζια που βρήκες φέτος με τα λιγότερα που νομίζεις ότι έβρισκες πέρυσι…Στην «ουρά» των διοδίων που «παλιά ήταν πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με φέτος»…Στην παραλία όπου συμπεραίνεις ότι «πέρυσι τέτοια εποχή δεν βρίσκαμε ξαπλώστρα»…Στο μπαρ μετά τα μεσάνυχτα, όταν αδυνατώντας να βρεις στάντ το σαββατόβραδο αμφιβάλλεις προς στιγμήν: «υπάρχει άραγε κρίση;»…
Η ΥΠΟΘΕΣΗ θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί γιατροί αντιμετωπίζουν τον καρκίνο: δεν ωραιοποιούν την κατάσταση, ούτε καλλιεργούν όπως στην Ευρώπη την ελπίδα…Σου λένε από την πρώτη στιγμή της διάγνωσης «αγαπητέ μου έχετε καρκίνο και πρέπει να μάθετε να ζείτε μ’ αυτόν πλέον»…Νομίζω, ότι, πρέπει να το πάρουμε κι εμείς απόφαση πλέον: «πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την κρίση πλέον»…Κι ακόμη χειρότερα: «πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την κρίση ακόμα κι όσοι δεν έχουμε προσβληθεί απ’ αυτή ακόμα»….
ΑΠΟ ΤΟΝ κανόνα βεβαίως, εξαιρούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι…Διότι είναι η προνομιούχος εκείνη κατηγορία που απολαμβάνει ακόμη του προνομίου την μονιμότητος (κι απ’ ότι φαίνεται δεν θα το χάσει: ακόμη κι η Χούντα του Γ. Παπαδόπουλου που είχε εξαγγείλει την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων δεν τόλμησε να την κάνει, θα τολμήσει μια εκλεγμένη κυβέρνηση;). Οι δημόσιοι υπάλληλοι «πονάνε» βέβαια για τα χαμένα επιδόματα, για την παράταση του εργασιακού τους βίου, αλλά αυτού του είδους ο …«καρκίνος» είναι ο πλέον ανώδυνος…Ο επώδυνος αφορά τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που βλέπουν καθημερινά να χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας…
ΟΛΟ το διάστημα των διακοπών είτε συμμετείχες σε συντροφιές επιχειρηματιών, είτε σε συντροφιές εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα αυτό άκουγες: «θα μειώσω το προσωπικό» οι πρώτοι, «κινδυνεύω να μείνω άνεργος» οι δεύτεροι…Μπροστά στον εργασιακό θάνατο, η μείωση του επιδόματος του δημοσίου υπαλλήλου ακούγεται ως κακόγουστο αστείο…Πόσο μάλλον που ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα ξέρει ότι «πληρώνει» αυτός με τον χειρότερο τρόπο τα ελλείμματα που δημιούργησαν εκείνοι που απολαμβάνουν την ιδιότυπη δημοσιουπαλληλική ασυλία…
ΟΦΕΙΛΕΙ η κυβέρνηση να δει και αυτή την πλευρά της κρίσης…Μπορεί οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να μην συγκροτούν συμπαγείς πολυμελείς συντεχνίες τύπου εργαζομένων στον ΟΣΕ, αλλά δεν είναι αμελητέα ποσότητα…Όπως αμελητέα ποσότητα δεν είναι και το τμήμα εκείνο της αγοράς που περνάει δύσκολες μέρες και προχωρεί στις απολύσεις…Για σκεφθείτε όμως πόσο επικίνδυνο είναι στο τέλος της κρίσης να αποδεχθεί ότι αυτή την κρίση την πλήρωσαν ακριβά όσοι δεν αποτέλεσαν ποτέ τμήμα του υπερτροφικού δημοσίου και γλίτωσαν με απλές «αμυχές» αυτοί που αποτελούν την κύρια αιτία του κακού!...