Ποιον τρομάζει η σύνταξη στα 67;

ΤΟ 1999 όταν η κυβέρνηση Σημίτη αποπειράθηκε να εκσυγχρονίσει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων βγήκε στους δρόμους και εμπόδισε κάθε προγραμματισμένη αλλαγή. Ήταν «μια μεγάλη νίκη του λαϊκού κινήματος» (όπως χαρακτηρίστηκε τότε) που την πληρώνουμε όλοι σήμερα πολύ ακριβά…

ΣΤΗΝ απεργιακή εκείνη κινητοποίηση συμμετείχαμε κι οι δημοσιογράφοι…Ήταν, αν θυμάμαι καλά, η πρώτη απεργία στον Τύπο μετά από πολλά χρόνια και οι συνδικαλιστικοί μας εκπρόσωποι φρόντισαν προληπτικά να διασφαλίσουν την επιτυχία της…

- Θ’ απεργήσεις; με ρώτησε τότε ένας συνάδελφος…

- Το σκέφτομαι, του απάντησα…Και μάλλον δεν θ’ απεργήσω, συνέχισα…

- Δεν θα απεργήσεις; εξεμάνη…Το ξέρεις ότι μπορεί να δουλεύουμε ως τα 60; Η αύξηση των ορίων ηλικίας ήταν το «σημείο αιχμής» σ’ εκείνη την κινητοποίηση…

- Δεν με πειράζει να δουλεύω ως τα εξήντα, του είπα…Απ’ το να κάθομαι στην πολυθρόνα και να βλέπω Αυτιά στην τηλεόραση, χίλιες φορές καλύτερα να δουλεύω…

- Σε βρίσκω λάθος, μου είπε…Κανονικά θάπρεπε να είσαι «μπροστάρης» στον αγώνα…Να συμβάλλεις με τον τρόπο σου να μην «περάσει» αυτό το έκτρωμα που βολεύει την εργοδοσία…

ΑΠΗΡΓΗΣΑ τελικώς…Για τους γνωστούς λόγους… Μόνο και μόνο δηλαδή, για να μη στιγματιστώ ως απεργοσπάστης…Ως δημοσιογράφος όμως, δεν υπερασπίστηκα τα αιτήματα του κλάδου μου…Θεώρησα ντροπή να είμαι λίγο πάνω από τα σαράντα και να διεκδικώ σύνταξη στα 58, όταν ο εκδότης της «Ελευθερίας» τότε, διήνυε την έβδομη δεκαετία της ζωής του και ήταν στο γραφείο του εννιά το πρωί με εννιά το βράδυ, επτά μάλιστα ημέρες την εβδομάδα!...

ΘΥΜΗΘΗΚΑ αυτό το περιστατικό τώρα, που η συζήτηση για την αύξηση των ορίων ηλικίας από τα 65 στα 66 ή στα 67 «απειλεί» και πάλι το περίφημο «λαϊκό κίνημα»…Και δεν είναι η μόνη απειλή η αύξηση αυτή, καθώς η τρόικα θέτει και ζήτημα κατάργησης του πενθημέρου... «Επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα» χαρακτηρίζουν πιθανή αποδοχή των συγκεκριμένων αιτημάτων της τρόικας, οι συνδικαλιστές…

Ε ΛΟΙΠΟΝ, δεν είναι…Πρώτον γιατί ο μεσαίωνας δεν διήρκησε ως το 1980 που καθιερώθηκε το πενθήμερο!... Kαι δεύτερον, γιατί δεν νομίζω ότι ζούμε στο μεσαίωνα όσοι δουλεύουμε έξι (και πολλές φορές επτά) ημέρες την εβδομάδα εδώ και χρόνια: δημοσιογράφοι, έμποροι, ελεύθεροι επαγγελματίες (ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, μηχανικοί, κομμώτριες, κομμωτές), ιδιοκτήτες εστιατορίων, καφέ μπαρ, κοσμικών κέντρων, τραγουδιστές, ηθοποιοί, παρκαδόροι, νοσηλευτές και νοσηλεύτριες των ιδιωτικών νοσοκομείων, ιδιώτες γιατροί (έχει ωράριο ο μαιευτήρας;), ιδιοκτήτες περιπτέρων, ταξιτζήδες, σερβιτόροι, μπάρμαν, ξενοδοχοϋπάλληλοι και για να μη σας κουράζω, όλοι σχεδόν οι απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα…Ούτε ζουν στον μεσαίωνα, εκείνοι που απολαμβάνουν το πενθήμερο ως δημόσιοι υπάλληλοι και επιδίδονται στο «κυνήγι του χρήματος» ως ιδιώτες: οι καθηγητές π.χ. που παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα τρέχοντας από σπίτι σε σπίτι, τις καθημερινές εκτός ωραρίου και τα σαββατοκύριακα ή οι δημόσιοι υπάλληλοι που διευθύνουν επιχειρήσεις που λειτουργούν στο όνομα της γυναίκας τους…Η αγορά βλέπετε έχει τους δικούς της νόμους…

ΟΠΩΣ συνήθως συμβαίνει σ΄ αυτή τη χώρα που κυριαρχεί το στοιχείο της υπερβολής, την «επιστροφή στον μεσαίωνα» επικαλούνται αυτοί που θα επηρεαστούν ελάχιστα έως καθόλου από τη «δραματική» αλλαγή: οι συνδικαλιστές που έτσι κι αλλιώς δεν δουλεύουν ούτε πενθήμερο (θα τους συναντήσετε στην Πανός, το Εργατικό Κέντρο, στην Πατρόκλου και στα κανάλια πρωί, μεσημέρι και βράδυ) κι οι δημόσιοι υπάλληλοι που βλέπουν να απειλείται το Σάββατό τους….Οι τελευταίοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σ’ εκείνους που ανήκουν στο «χρήσιμο δημόσιο» (αστυνομικοί, πυροσβέστες, γιατροί, εφοριακοί, νοσηλευτές κ.λ.π.) και που πράγματι θα επιβαρυνθούν εάν ισχύσει το εξαήμερο και σ’ εκείνους που ανήκουν στο «άχρηστο δημόσιο» και στήνονται μπροστά σε έναν υπολογιστή και περιμένουν να τελειώσει το ωράριο τους παίζοντας πασιέντζες…Αν – τώρα που απομακρύνεται το ενδεχόμενο απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων – το έμψυχο δυναμικό του «αχρήστου δημοσίου» αναλάβει την εξυπηρέτηση των πολιτών την έκτη ημέρα (π.χ. Σάββατο) θα έχουμε το εξής αποτέλεσμα: και το χρήσιμο δημόσιο δεν θα επιβαρυνθεί περαιτέρω και το ίδιο το άχρηστο θα αρχίσει σταδιακά τη διαδικασία απεξάρτησης από τις πασιέντζες…Καθόλου άσχημα, γιατί αν συνταξιοδοτηθεί στα 65 θα πέσει σε κατάθλιψη, καθώς δεν θα μπορεί πλέον να στοιχίζει τα «σπαθιά» και τις «κούπες» στο σπίτι!…

Υ.Γ. Στη στιχομυθία με τον συνάδελφο, για το αφεντικό που στα εβδομήντα του καθόταν εννιά το πρωί με εννιά το βράδυ στην εφημερίδα, το ατράνταχτο ελληνικό επιχείρημα ήταν: «κι εγώ αν έβγαζα εκατομμύρια, εννιά το πρωί με εννιά το βράδυ στη δουλειά θα ήμουν»!…Με τη διαφορά όμως, ότι ουδείς αναρωτήθηκε αν «κάθεσαι στη δουλειά τόσες ώρες, γιατί βγάζεις εκατομμύρια» ή «αν βγάζεις εκατομμύρια, γιατί κάθεσαι τόσες ώρες στη δουλειά»!…Επιπλέον, η αγάπη για τη δουλειά δεν συναρτάται μόνο με το ύψος των αποδοχών, αλλά και με την αγάπη σου γι’ αυτή…Αν είσαι βιομηχανικός εργάτης ή οικοδόμος βεβαίως, αλλάζει…Αλλά όλοι τελικά πίσω απ’ τον οικοδόμο κρυβόμαστε…

*Δημοσιεύτηκε στην "Ελευθερία 15/9/2012

Άδικα μέτρα απλώς;

Ο ΤΥΠΟΣ που κάθεται μπροστά στο κομπιούτερ και «ρίχνει πασιέντζες», στο γραφείο κάποιας υπηρεσίας του «άχρηστου» δημοσίου, οφείλει ευγνωμοσύνη στον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη…Όρθωσαν το ανάστημά τους στην τρόικα και τον υπερασπίσθηκαν εις βάρος και του σκληρά εργαζόμενου υπαλλήλου του «χρήσιμου» δημοσίου (αστυνομικού, νοσηλευτή, γιατρού, λιμενικού, πυροσβέστη κ.λ.π.) και του σκληρά εργαζόμενου υπαλλήλου του ιδιωτικού τομέα αλλά και της εθνικής μας οικονομίας γενικότερα…

ΑΠΟ τον σκληρά εργαζόμενο του «χρήσιμου» δημοσίου έκοψαν τόσο μισθό, όσο χρειάζεται για να μη βρεθεί στο δρόμο ο συνάδελφός τους που παίζει πασιέντζες…Από τον σκληρότερα εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα αφήρεσαν κάθε ελπίδα να δει ισότιμη μεταχείριση, αφού του έδειξαν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι οι «κόκκινες γραμμές» που απαγορεύουν απολύσεις, ισχύουν μόνο για εκείνους που διεκδίκησαν με κάθε μέσο την ασφάλεια του δημοσίου…Από την εθνική οικονομία τέλος, αφαιρούν κάθε δυνατότητα να εξορθολογιστεί για να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της…

ΠΟΤΕ στην ιστορία, ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα δεν έδειξε τόση αποφασιστικότητα για να προστατέψει ένα «απόστημα». Το ελληνικό δημόσιο είναι υπερτροφικό: το ακούμε από το 1980! Το ομολογούν ακόμα κι αυτοί που το κατέστησαν υπερτροφικό στο πλαίσιο της αυτοκριτικής τους…Κι όμως, το υπερασπίζονται κόντρα σε κάθε λογική! Μακάρι να έδειχναν τόση αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση των επιδομάτων των αναπήρων! Στην υπεράσπιση της αναγκαιότητας των κοινωνικών δομών! Στη διατήρηση του ύψους των συντάξεων των συνταξιούχων των μη «ευγενών» ταμείων, σε αξιοπρεπή όρια!

ΚΑΜΙΑ αντίσταση σ’ όλα αυτά! Οι μόνοι που έμειναν στο απυρόβλητο των φοβερών επιπτώσεων της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας είναι οι υπεράριθμοι του δημοσίου και οι ιεράρχες που διατηρούν στο ακέραιο τις αποδοχές τους για να μπορούν να κάνουν …αγαθοεργίες!...Κι όλα αυτά, την ώρα ακριβώς που ο ιδιωτικός τομέας καταρρέει απροστάτευτος και δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται στο δρόμο από τη μία στιγμή στην άλλη!...

«ΔΕΝ είναι δίκαια τα μέτρα» είπε στη Θεσσαλονίκη ο κ. Σαμαράς…Αλλά απέφυγε να μας περιγράψει το γιατί…Γιατί π.χ. κόβεται ο μισθός του δικαστή και του γιατρού και όχι του ιεράρχη; Γιατί, ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα είναι πέραν της «κόκκινης γραμμής» που καλύπτει τον συνάδελφό του τού δημοσίου;

ΤΑ ΜΕΤΡΑ δεν είναι άδικα από μόνα τους…Οι άνθρωποι καθορίζουν το πόσο δίκαια ή άδικα είναι…Κι όταν οι ίδιοι που «ρυθμίζουν» το δίκαιο ή το άδικό τους, ομολογούν ότι είναι άδικα, οφείλουν να αντιμετωπίζουν κατά το δυνατόν τις αδικίες, και όχι να τις επισημαίνουν απλώς, για να κερδίζουν τις εντυπώσεις…

Θ’ ανεβαίνει συνεχώς πλέον η «Χρυσή Αυγή»…

ΓΙΑΤΙ ανεβαίνει η «Χρυσή Αυγή;». Απλούστατα, γιατί είναι ο πλέον αυθεντικός εκφραστής της αποστροφής του ελληνικού λαού προς τους πολιτικούς και προς τους ξένους!...Και θα ανεβαίνει συνεχώς…Ναι, όσο ανάθεμα κι αν εισπράττει από την δήθεν αποκλίνουσα από τις απόψεις της ελληνική κοινωνία που διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για την άνοδο της, η «Χρυσή Αυγή» θ’ ανεβαίνει!...

ΔΕΝ ξέρω κάτι και σας το αποκαλύπτω ξαφνικά…Απλές λογικές σκέψεις με οδηγούν στο παραπάνω συμπέρασμα…Ο τρόπος που επέλεξε η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, με τη βοήθεια εκείνων που διαμορφώνουν την άποψή του (πολιτικών, δημοσιογράφων, opinion makers) να προσεγγίσει την «κρίση», πιστεύω ότι, είναι ο βασικός τροφοδότης της δυναμικής της «Χρυσής Αυγής»…Και εξηγούμαι:

ΟΠΟΙΟΣ επιχείρησε να ερμηνεύσει με διάθεση αυτοκριτικής το φαινόμενο της κρίσης ηττήθηκε στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Όποιος προσέθεσε στις ευθύνες των πολιτικών και εκείνες των πολιτών (που τους επέλεγαν δημοκρατικά) έχασε…Όποιος υποστήριξε ότι οφείλουμε να εφαρμόσουμε τα οριζόμενα από το μνημόνιο, όχι γιατί μας το επιβάλλουν οι ξένοι, αλλά γιατί τα περισσότερα είναι μέτρα που οφείλαμε μόνοι μας να είχαμε εφαρμόσει εδώ και χρόνια (π.χ. Παπαδήμος), χαρακτηρίστηκε «φερέφωνο των ξένων», «εκπρόσωπος των δανειστών» κ.λ.π. και εξοστρακίστηκε από το πολιτικό μας σύστημα…Ποιες φωνές κυριάρχησαν και κυριαρχούν την τελευταία τριετία; Αυτές που θεωρούν τη χρεοκοπία της χώρας, ευθύνη αποκλειστικά των πολιτικών (που απεδείχθησαν φιλοτομαριστές και διεφθαρμένοι) και το αδιέξοδο της χώρας, επιλογή των ξένων (που δήθεν θέλουν να μας τιμωρήσουν)…

ΔΕΝ χωράει καμία αμφιβολία βεβαίως, ότι πολιτικοί είναι και αυτοί που δεν κυβέρνησαν τον τόπο (οι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΔΗΜΑΡ, των «Ανεξάρτητων Ελλήνων»), συνυπεύθυνοι άρα, στο συλλογικό υποσυνείδητο. Μπορεί να χρεώνονται μικρότερη ευθύνη, πλην όμως και οι «Αγανακτισμένοι» (το brand) και κάθε μεμονωμένος αγανακτισμένος όταν χαρακτηρίζουν «άχρηστους και τους τριακόσιους» και ζητούν «να καεί το μπουρδέλο, η Βουλή» δεν κάνουν εξαιρέσεις…Η μόνη πολιτική συνεπώς, δύναμη που δεν απαρτίζεται από πολιτικούς είναι η «Χρυσή Αυγή», αφού έχει φροντίσει να υιοθετήσει συμπεριφορά ενστόλων στο εσωτερικό της (εγέρθητι κ.λ.π.) και να «θεοποιήσει» τους στρατιωτικούς με το επιχείρημα ότι την προηγούμενη φορά που και πάλι η χώρα είχε φθάσει σε αδιέξοδο (1967), εξ αιτίας των διεφθαρμένων και φιλοτομαριστών πολιτικών, φρόντισαν για τα περαιτέρω…Σήμερα βέβαια, δεν επιχειρεί δια πραξικοπήματος να παρέμβει, αλλά καθώς εκπροσωπεί το «ξύλο στους πολιτικούς», αναδεικνύεται στην πλέον ενδεδειγμένη λύση για την «τιμωρία» του συστήματος που μας έφθασε ως εδώ…

ΘΑ ΤΟ μετανοιώσουν κάποτε όσοι της έδωσαν τη χρυσή ευκαιρία…Και κυρίως οι της Αριστεράς που για να χαϊδέψουν τ’ αυτιά του λαού (που τον χρειάζονται «αθώο» για να τους ψηφίσει) του δίνουν συγχωροχάρτι για τις επιλογές του ολ’ αυτά τα χρόνια και ενδίδουν στο ανάθεμα των πολιτικών προσώπων, χειροκροτώντας κάθε διαπόμπευση και κάθε ξυλοδαρμό…Ακόμη και του Νταλάρα, ως σύζυγο βουλευτή…

ΑΛΛΑ, δεν εκφράζει αυθεντικά μόνο την εναντίωση στο σύνολο του πολιτικού συστήματος η «Χρυσή Αυγή»…Εκφράζει με τον πλέον χυδαίο τρόπο την εναντίωση σε κάθε ξένο: είτε τριτοκοσμικό «που έρχεται στην Ελλάδα και στερεί μια θέση εργασίας από τον έλληνα» κατά τη λογική της, είτε ευρωπαίο που απειλεί με «νέα κατοχή» την Ελλάδα, τον ιερό τόπο και τον περιούσιο λαό της…Κι αν το πρώτο σκέλος (ο φτωχός τριτοκοσμικός) τη διαφοροποιεί, το δεύτερο (οι κακοί Ευρωπαίοι) της δίνουν πόντους, αφού μπορεί να «πουλάει» εθνικισμό εντελώς αποενοχοποιημένα σε σχέση με τους υπολοίπους (αριστερούς και δεξιούς)…

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, όσο ο λαϊκισμός των πολιτικών στην Ελλάδα θα επιμένει στο πλαίσιο της «λαολειχίας» που τον διακρίνει, να εστιάζει στις ευθύνες των κακών ξένων και των κακών πολιτικών, η απάντηση δεν θάναι κάποιοι άλλοι «καλοί πολιτικοί» και κάποιοι άλλοι «καλοί ξένοι», αλλά ο κ. Μιχαλολιάκος και τα παλικάρια του…